quote:
Op maandag 3 maart 2008 15:04 schreef Ms.Poes het volgende:Ten eerste, dat gedicht
En toch
. Wat zou ik graag zo'n mama-hondje adopteren.
Mooi gedicht inderdaad.
Wij hebben zo'n mamahond geadopteerd
We hadden al een schapendoes reutje van een nestje dat mijn zus heeft gefokt (netjes via de vereniging met juiste papieren e.d.) met een hond die zij uit het asiel had gehaald toen het nog een pup was. Deze was niet gesteriliseerd en heeft een stamboom. Toen zij zich met die hond bij de rasvereniging melde hoorde ze meer over de achtergrond van die hond. De fokker was drie jaar eerder uit de vereniging gezet (wat overigens meestal inhoud dat eigenaren van pups van die fokker ook geen lid van de vereniging mogen worden) en pas zelfs door de Raad van Beheer geroyeerd. Zij kregen dus helemaal geen stambomen meer, ook niet als het raszuivere netjes waren. Voor de Raad van Beheer tot zo'n beslissing overgaat moet je het echt heel bont maken.
Mijn zus had wel een stamboom en ze mocht zich aanmelden bij de vereniging, de hond is uitgebreid getest en gekeurd en raszuiver verklaard. Daarna mocht ze er mee fokken. Ze is nu negen en heeft twee nestjes gehad met fantastisch lieve en gezonde pups. Een van die pups is dus onze Bikkel.
Toen Bikkel twee was wilden wij er graag een hond bij maar dat hoefde wat ons betreft geen rashond te zijn dus we gingen de diverse asiels af. Toen werden we door een vriendin gewezen op een advertentie op marktplaats voor een schapendoes van vier jaar oud die weg moest wegens omstandigheden. Kosten: ¤250,- Ik heb gebeld en kreeg het standaard verhaal over lief met kinderen, weg vanwege persoonlijke omstandigheden etc. en heb een afspraak gemaakt om te kijken en ze zien of het klikte met Bikkel.
Dus op een zomerse zondagmiddag gingen wij op weg naar Twijzelerheide (bij de mensen die bekend zijn met het fenomeen broodfok ongetwijfeld een bekende plaats
).
We reden door een klein dorp met verschillende grote schuren waar luidruchtig geblaf uitkwam. Zo zielig...
Iets te vroeg bij het adres aangekomen zagen we dat dit huis gelukkig geen grote schuur had dus zo erg kon het niet wezen toch? We belden aan en werden naar de tuin geleid waar we koffie kregen van mevrouw. Meneer liep snel naar een schuurtje achter het huis om de daar aanwezige honden los te laten op het veldje van 5m² achter de tuin 'omdat het voor de honden toch wel fijn was om even buiten te lopen met dit mooie weer'. Uit het schuurtje kwamen 2 stabijtjes, 2 schapendoezen, 2 tibetaanse terriers en 2 malthezers die allemaal angstvallig op het betegelde stukje bleven staan. Anoek, de schapendoes teef, werd het gras op gejaagd richting het hekje dat toegang gaf tot de tuin waar wij koffie zaten te drinken zodat ze met ons kennis kon maken. Je kon duidelijk zien dat ze doodsbenauwd was voor die vent.
Ze durfde niet op het gras, ze dook in elkaar als iemand haar richting zelfs maar op keek en als je ging staan of je voet verzette vloog ze weg.
Ondertussen keuvelden wij wat met de eigenaren over honden, fokken, rassen, rasverenigingen, de omstandigheden waarom ze weg moest, waar ze bij ons terecht zou komen, dat mijn zus ook fokte etc. Ik heb nog nooit zo'n aanslag moeten plegen op mijn zelfbeheersing en nog nooit zo glashard staan liegen om ze de indruk te geven dat ik hun denkwijze deelde.
Ik was niet van plan om geld te betalen voor een hond aan een broodfokker en Mr. MM voelde dat gelukkig ook goed aan dus we hebben er alles aan gedaan om bij hen in een goed blaadje te komen zodat we de hond toch mee konden nemen. De vriendelijke mensen vertelden trots over die grote schuren in het dorp, hun achterbuurman had 50 paartjes van verschillende hondenrassen in zijn schuur
Dat was lekker geld verdienen.
Uiteraard vonden wij dat ook erg interessant.
Intussen probeerde ik Anoek wat te lokken om in te schatten wat voor hond ze was en of er nog iets mee te beginnen was. Na een kwartiertje praten kwam ze bij me in de buurt en nog een tijdje later mocht ik haar zelfs zomaar aaien waarbij ik gelijk even een kleine gezondheidscheck heb gedaan. Ze zat onder de klitten, had een navelbreuk, een verdachte deuk in haar rug en overduidelijk pas een nestje gehad maar verder kon ik lichamelijk geen verontrustende dingen ontdekken. Ik mocht haar hele lijf bevoelen al vond ze het niet echt prettig en was ze heel erg bang. Ik vond het, gezien haar achtergrond, wel een goed teken dat ze niet hapte terwijl ze nogal wat moest ondergaan dat ze niet wilde.
Ik heb de eigenaren gevraagd of ze pas een nestje had gehad en dat was inderdaad het geval. Ze had vijf weken geleden een nestje gekregen van 7 pups maar daarvan moesten ze er vier laten inslapen omdat deze enorme gezondheidsproblemen hadden. De overige drie moesten geholpen worden aan een navelbreuk en hadden dus ook nogal wat geld gekost maar deze waren inmiddels al naar de nieuwe baasjes gegaan. Anoek was toen vier en had volgens de eigenaren 7!! nestjes gehad. Dat betekend dat ze vanaf haar eerste loopsheid iedere loopsheid gedekt is.
Bij ieder nestjewaren er wel wat gezondheidsproblemen geweest maar het laatste nest was wat hen betreft de druppel. Ze kostte teveel en leverde te weinig op dus ze moest weg.
We mochten een proefwandeling maken (op ons verzoek) die wij gebruikt hebben om een aantal testjes met haar te doen en te overleggen. We hadden een wandeling met Bikkel erbij willen maken maar gezien de situatie leek ons dat toch niet zo'n goed plan. Bert mocht helemaal niet in haar buurt komen maar omdat ik wel wat meer met haar kon hadden we goede hoop. De eigenaren hadden aangegeven dat ze anders ook wel gratis weg mocht maar dat ze ¤250,- gevraagd hadden omdat ze wilden dat ze een goed huis zou krijgen.
Als wij haar niet namen dan brachten ze haar de volgende dag naar de dierenarts om haar af te laten maken. We wilden haar sowieso niet achterlaten bij die mensen dus we besloten haar maar mee te nemen.
In de auto hadden we al even spijt
Ze was totaal in paniek! Ze had nog nooit in een auto gezeten en was ook behoorlijk bang voor ons maar omdat Bikkel achterin de auto zat en zij nog geen kennis gemaakt hadden moest ze bij mij voorin. Ik zat onder de krassen van haar nagels en ze trilde vreselijk. En ze stonk!
We zijn zo snel mogelijk naar huis gereden en hebben de honden kennis laten maken in de tuin. Dat ging gelijk goed gelukkig.
Toen wilden we toch ook nog wel naar binnen die dag maar dat duurde even. Anoek durfde namelijk het huis niet in. We hebben de deur maar open laten staan en zijn zelf naar binnen gegaan terwijl we stiekem een oogje in het zeil hielden. Bikkel ging een paar keer stoer voordoen hoe het moest en toen ze daarna nog niet kwam ging hij haar lokken door te spelen en dan snel naar binnen te rennen.
Uiteindelijk kwam ze binnen en konden we de buitendeur sluiten. Toen maakten we de gigantische fout om de TV aan te zetten. Ze vloog al grommend en blaffend de keuken in en heeft daar een half uur in een hoekje gezeten.
Toen was ons inmiddels wel duidelijk dat we haar echt totaal opnieuw moesten socialiseren en dat ze echt
alles nog moest leren.
Aan de riem lopen, op het gras lopen, plassen en poepen, dat een televisie niet eng is, en de radio ook niet, dat een auto best leuk kan zijn, dat op de bank zitten gezellig is, dat de wasmachine je niet aanvalt en de stofzuiger je niet zal bespringen en vooral dat mensen ook best leuke wezens kunnen zijn.
Inmiddels zijn we vier jaar verder en is ze een hele leuke hond. Ze is zelfs niet bang meer voor dikke mannen met een zware stem, een bril en een pet (al heeft dat ruim twee jaar geduurd).
Ze kan op commando zitten en liggen en ze kent het commando 'halt'. En als je met een hoog stemmetje gaat praten gaat ze dansjes doen.
Verder is ze zo dom als het achtereind van een varken maar dat is dan weer haar charme.
Ze is een schat van een moeder tegenover alle pups, kleine hondjes en andere kleine beestjes die we tegenkomen op straat en zelfs een kitten die we vorig jaar tijdelijk in huis hadden die nog met de fles gevoed moest worden en maar niet wilde poepen maar zelf zal ze nooit meer een nestje hoeven krijgen.
Tering, wat een lang verhaal.