Emotioneel afscheid Joeweela: 'Ze was een moeder, een tante. Geen bezit'Familie, vrienden en bekenden hebben vrijdagochtend in de kerk in Amstenrade afscheid genomen van de 39-jarige Joeweela de Gelder. Oom Heino de Gelder deed een emotionele oproep: "Laten we bouwen aan een wereld waarin geen vrouw meer sterft omdat ze vrouw is."
Zo'n 150 mensen waren aanwezig bij het afscheid van Joeweela de Gelder, die op dinsdag 15 juli om het leven werd gebracht door haar ex Driekus K.
'Waar drama'Het is iets na 10.00 uur als de rouwauto de Hoofdstraat in Amstenrade opdraait, gevolgd door tientallen vrienden en familieleden. De rouwstoet van zo'n 450 meter naar de kerk trekt langs gebogen hoofden en omhelzende armen, de stilte af en toe verstoord door gesnik. Het lijkt een voorbode voor een emotionele vrijdagochtend in Amstenrade. Langs de weg staat een vrouw zwaar geëmotioneerd. Een aangetrouwde tante, die het voorval een 'waar drama' noemt. Op de vraag of ze ook naar de kerk gaat schudt ze snikkend nee.
KinderenWie de kerk binnenkomt kijkt meteen recht in de ogen van Joeweela. Een grote foto naast het condoleanceregister. Terwijl vrienden en bekenden een plekje zoeken neemt de familie vooraan in de kerk plaats. De media wordt op het hart gedrukt de kinderen niet te filmen. Want zodra de kist van Joeweela naar binnen wordt gereden, komen haar kinderen binnen en leggen een bloemstuk bij hun moeder. Hun moeder die voor hun ogen werd vermoord door hun vader. Een hartverscheurend beeld dat letterlijk voor vele tranen zorgt in de kerk.
Emotionele oproepAanvankelijk zou enkel pastoor Huub Adema zich tot de aanwezigen richten. Daar kwam donderdagavond verandering in. Oom Heino de Gelder had zich bedacht en wilde toch graag iets zeggen.
Allereerst bedankt hij alle aanwezigen voor de eindeloze steun en medeleven in de afgelopen dagen. Daarna richt hij zich tot de witte kist tussen de bloemen. Eigenlijk zijn nichtje, maar Heino noemt haar zijn dochter. Heino vertelt over het licht dat Joeweela in haar ogen had. "Iemand die nooit had mogen vrezen voor haar leven, maar dat toch moest doen", vertelt Heino.
Geen object"Joeweela werd vaak genegeerd, haar grenzen werden continu verlegd. Ze was een moeder, een zus, een tante. Maar ze was vooral geen object, ze was geen bezit", zegt hij over de laatste moeilijke en angstige jaren van haar leven. "Ze verzweeg haar moeilijke situatie voor ons. Achteraf bleek dat omdat ze ons juist wilde beschermen." Tot besluit roept Heino de aanwezigen, maar vooral de wereld op, om te bouwen aan een wereld waarin een vrouw niet hoeft te sterven omdat ze een vrouw is. "Het is een patroon en de samenleving kijkt weg. Maar wij zullen je naam laten beklijven en je blijven herinneren als de mooie Joeweela die je was."
SteunDe woorden van Heino worden opgevolgd door gezang. Tussendoor zijn klanken van sintimuziek te horen als pastoor Adema weer het woord neemt. Hij vertelt over de jaren dat Joeweela opgroeide en zelf moeder werd. "Ze kreeg haar eigen wagen en zag dat ze niet alleen was, haar hele familie steunde haar. En die steun is ook vanochtend nog voelbaar."
Maria MagdalenaOok beschrijft pastoor hoe het contact tussen familie en Joeweela de laatste jaren wat verwaterde. Ze verliet het kamp in Amstenrade voor een leven in Eindhoven, voor de liefde en haar kinderen. "Kinderen waar ze dol op was. Maar de zon ging steeds minder schijnen. Joeweela verzweeg wat ze meemaakte en het contact met de familie werd minder. Maar de liefde was eindeloos." Adema vertelt over de doopnamen van Joeweela, namelijk Maria Magdalena, en trekt een vergelijk met de kerkelijke literatuur waar Maria Magdalena juist op zoek was naar God. "We missen zijn aanwezigheid juist nu, wanneer we hem nodig hebben", doelt hij op het noodlottig moment dat Joeweela oog in oog kwam te staan met haar moordenaar. De vader van twee van haar kinderen.
De mis eindigt als Joeweela de kerk uit wordt gereden onder klanken van een Nederlandse versie van een Abbalied. 'Waar is die vrolijke lach, die ik altijd zo graag mocht horen?' klinkt het, terwijl de aanwezige familie en vrienden weer steun zoeken bij elkaar. Als de rouwauto wegrijdt bij de kerk, klampt een mevrouw zich huilend vast aan een lantaarnpaal. "Joeweela was zo intens geliefd en zal ontzettend gemist worden." En dat beeld schetst Amstenrade vrijdagochtend precies als Joeweela naar haar laatste rustplaats in Helmond wordt gereden. Daar zal ze worden bijgezet in een familiegraf, dicht bij haar moeder.