Parijs-Brest-Parijs, de lange weg naar Parijs.

quote:

Op zaterdag 25 augustus 2007 18:12 schreef Wombcat het volgende:

[..]

Jammer, maar zo te horen was het nogal een slachtpartij.

Dat mag je wel zeggen. Een eerste klas slachting. Dit was m'n 4e PBP, heb ook 3x London-Edinburgh-London op m'n naam staan. Maar zo'n zware editie ivm de weersomstandigheden heb ik nooit meegemaakt. Het uitvalspercentage is ook iets van 3-4x zo hoog dan normaal.
Ik ben net thuis, morgen ga ik met de foto's beginnen. Dan kan ik ook stukje bij beetje met het uitgebreide verslag beginnen.

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2007 20:07 schreef komrad het volgende:

En het verslag , i am awaiting it

Goed, hier komt dan deel 1

Na vier jaar wachten sta ik eindelijk weer in de tunnel naar het Gymnase de Droits de l'Homme in een Parijse voorstad. De afgelopen dagen is het PBP gevoel volledig teruggekomen. Overnachten op de camping tussen duizenden andere PBP-gangers, een hele dag achter/voor de stand van London-Edinburgh-London staan en veel oude en nieuwe vrienden weerzien. In de tunnel komt het aloude 'Ave Ceasar' gevoel op. Zo samengepakt met duizenden andere randonneurs voel je je net een gladiator die losgelaten gaat worden ter lering ende vermaeck voor het talloze publiek. Ruim een uur voordat ik mag starten sta ik in het stadion. Helaas net na een scheiding die gemaakt wordt tussen twee groepen. Naast me staat m'n Russische fietsmaat Tolik. Om me heen zie ik steeds meer bekenden. Langzaam stroomt het stadion vol.





De debutanten staan stijf van de adrenaline, de anciens moeten ook moeite doen om niet te zenuwachtig te worden. Een praatje links en rechts helpt dan enorm. De halve wereld is verzameld, ik zie zo snel om me heen Britten, Amerikanen, Duitsers, Japanners en veel, heel veel Fransen.





Om het kwartier gaat er vuurwerk de lucht in en wordt er weer een groep op weg gestuurd. Buiten het stadion horen we dan het gejuich van het publiek. Om 22 uur is het eindelijk zover, mijn startgroep mag naar de startlijn. In ons stempelboekje wordt een stempel met het tijdstip gezet. Zo weet men naderhand hoeveel tijd we erbij krijgen. Bij mij staat er 22u10, ik mag dus 40minuten later op iedere controle zijn. Ik stel mij redelijk vooraan op. Straks staat er veel meubulair op de weg, vooraan zitten kan dan geen kwaad. Een aantal clubgenoten hebben Tolik en mij al gevonden, zij houden ons gezelschap in het laatste kwartier voor de start.



Vlak voor de start trek ik mijn regenjack aan, het begint licht te regenen. Het is een gok, je kunt op het moment niet zeker zeggen wat het gaat worden, een droge of een natte nacht. Na het startschot rij ik direct naar voren, direct achter de neutralisatiewagen. De eerste 45minuten zullen geneutraliseerd afgelegd worden bij 25km/u. Ik wil de obstakels zien. Tolik is wat minder bedreven in het pelotonrijden en zakt weg in het peloton. Naast mij rijden een Italiaan en Peter Turnbull, een van de Britse veelrijders. Al snel begint het te regenen. Met name de Italiaan heeft het er moeilijk mee.





Als de neutralisatiewagen weggaat zak ik al snel naar achteren. Geen probleem, ik wil niet de fout maken te snel te vertrekken, dat heb ik al eens eerder gedaan met desastreuze gevolgen. Nadat ik op een helling m'n ketting erafschakel blijf ik even staan om van het mooie tafereel te genieten. Voor mij een gigantisch lint van rode achterlichtjes, achter me een gigantisch lint van koplampen. Ook naderhand doe ik dat regelmatig, even afstappen en genieten.





Aan de kant van de weg staat ondanks de regen toch nog redelijk wat publiek. Ook de gevaarlijke kruisingen en lastige punten worden bemand door vrijwilligers uit de dorpen. In diezelfde dorpen zijn vaak nog café's en soms zelfs bakkerijen geopend. Ik sla de bakker na 70km over en rij door tot het Café des Sports en Chateauneuf en Thymerais. Van tevoren was op een Frans forum bekend gemaakt dat dit café de hele nacht open zou zijn. En 80km is een mooi punt om even een pauze te nemen.

Na Chateauneuf-en-Thymerais doe ik het rustig aan. Er is nog maar 20-30km totdat een van de zwaarste stukken parcours eraan komt. Ik verstop me dan ook in de grote pelotons die rijden. Het publiek staat hier nog altijd langs de kant ondanks dat het al ver na middernacht op deen doordeweekse dag is.





Langzaam begint het meer te heuvelen. Ik tel de kilometers af tot Longy-au-Perche. Als we het dorp binnenrijden waarschuw ik de rijders in het peloton waar ik in zit. We rijden rond het dorpsplein, langs een open bakkerij en slaan dan rechtsaf. Iedereen moet gelijk naar het binnenblad. Een enkeling die ondanks mijn waarschuwingen niet op tijd geschakeld heeft moet van de fiets. Deze helling zou niet misstaan in de Amstel Gold Race.





Vanaf nu is het afzien. De Perche is een erg lastige streek. Maar ook een wielergekke streek. Diverse dorpen zijn versierd naar aanleiding van PBP.



Langzaam begint het nu wat harder te regenen. Gelukkig komt Mortagne-au-Perche in zicht. Op de terugweg is hier een controle, nu alleen een eetgelegenheid. Binnen is het warm. Massa's randonneurs proberen op te drogen. In de hal repareert een enkeling een lekke band.

Een groot voordeel bij PBP is dat je op iedere controle een 3 gangen menu kunt krijgen. Gelukkig is de rij bij het restaurant erg kort. Ik heb het wel eens erger meegemaakt. Binnen de 10 minuten na aankomst zit ik aan tafel met dampende borden rijst en omelet voor me. Om me heen zitten overal rijders te eten, een enkeling heeft z'n hoofd al op tafel gelegd om kort wat te slapen. Als ik m'n eten opga loop ik naar de uitgang. Buiten stortregent het. Om mij heen zie ik rijders naar buiten kijken en weer een stoel opzoeken.
Met een klein groepje rij ik het terrein af. Mortagne ligt bovenop een heuvel, klappertandend rijden we allemaal naar beneden. Een tiental kilometer verderop komen we wat lichtjes tegen. Rijders die in groepen voor ons gestart zijn en nu al opgegeven hebben, nog voor de 1e controle op kilometer 200. Dat is toch wel erg vroeg. Ik vermoed dat het 80-uurs rijders zijn die hun vooraf bepaalde schema niet konden halen. Langzaam begin ik het gevoel te krijgen dat dit een hele speciale editie gaat worden. Ik mis de enorme pelotons die anders te zien zijn. Die rijders moeten ergens zijn. Ik vrees dat ze het eind van de hoosbui afwachten in Mortagne-au-Perche. Waar ze daarna de tijd vandaan moeten halen om op tijd op alle controles te zijn is mij een raadsel. Ik mis in ieder geval de pelotons. Normaal kun je zo makkelijk een relatief hoge snelheid vasthouden en een paar uur voorsprong op het uiterste tijdschema opbouwen. Voorsprong die je daarna nuttig kunt inzetten om bijvoorbeeld te slapen.
Pas in de ochtend halen wat pelotonnetjes mij in. Maar nog altijd geen enorme groepen. En die pelotonnetjes die mij inhalen zijn minder snel dan gewoonlijk. Vooral de Italianen en Spanjaarden zien er beroerd uit. Zij zijn gewend om bij warm weer hard te rijden. Nu rij ik hen er zelfs bergop vanaf, iets waar ik normaal niet eens aan durf te denken. Ik zie ook heel wat ligfietsers om mij heen. Die rijders zijn een dik uur voor mij gestart. Ook zij zitten dus al in de problemen.







Regelmatig stoppen rijders in een café of een bakkerij om te eten en te drinken. De bakkers kunnen straks weer opnieuw beginnen met bakken . Bij aankomst in Villaines-la-Juhel heb ik een dik uur voorsprong op de sluitingstijd van de controle. Dat is al eens ruimer geweest.

Ook na Villaines blijft het regenen. Ik heb er gelukkig niet veel last van, de kilometers schieten vrij rap onder m'n wielen door. Ook het publiek begint langzaam uit de huizen te komen. Ik vermaak me goed, de moraal is nog 100% en de benen voel ik niet. In kleine groepjes rij ik verder, af en toe stoppend om een foto te maken.







Opvallend is dat de Fransen dit keer een aardig aantal ligfietsers leveren. Traditioneel is dit meer iets voor de Britten en Nederlanders.





Dan duikt plotseling, eerst heel aarzelend, maar alras wat krachtdadiger de zon op. Binnen een paar kilometer staat iedereen langs de kant om de regen en winterkleren af te pellen. Ook de Italianen beginnen het weer zonnig in te zien.









Fougeres is zo al ras bereikt. Het restaurant is hier gewoonlijk smoorheet, deze keer gelukkig niet. Tot mijn verbazing duikt plotseling Tolik op. Ik had hem niet zo snel verwacht te zien, hij klimt een stuk beter dan ik. Hij komt net terug van de medische post, hij heeft last van zijn knie. Ik bespreek met hem de te volgen strategie. Hij zit erg laag. Ik raad hem aan om iedere controle zijn zadel 2-3mm hoger te zetten en vooral rustig te rijden. Zelfs af en toe lopen op een helling kan een optie zijn voor hem.

[ Bericht 1% gewijzigd door ultra_ivo op 31-08-2007 22:49:21 ]

Direct na Fougères overvalt ons een korte heftige bui. Ik kijk naar de wolken en besluit dat 5 minuten schuilen voldoende moet zijn. Ik krijg gelijk en binnen 5 minuten kunnen we verder rijden. Een paar honderd meter verder raak ik Tolik kwijt. De klim vanuit Fougeres is een van de steilste van de hele PBP, hij moet er te voet verder ivm zijn knie. Bij PBP heeft het sowieso weinig zin om met dezelfde mensen samen te rijden, zeker las je niet vaak met elkaar gereden hebt. Iedereen heeft op een ander moment een inzinking, ieder rijdt op een ander moment sterk. Tot aan Tinteniac heb ik zo'n goede periode. Ik kan me goed handhaven in de snelle groepen. Een hele tijd rij ik zelfs met een groep Fransen die gestart zijn in de snelle groep. Zij hadden al lang voor moeten liggen maar zijn om de een of andere reden achterop geraakt. Toch rijden ze, buiten tijd en al, gewoon door. Zij willen toch in Brest en terug in Parijs komen. Klasse. Ik laat mijn waardering aan hun blijken en vergelijk hun houding met die van de rappe mannen die in de 1e nacht al opgaven.



De etappe naar Tinteniac is erg kort, maar 55km. Zonder problemen leg ik die af. Na Tinteniac begint het te schemeren. Ik trek mijn nachtuitrusting aan en schakel mijn lampen aan. Even buiten Tinteniac staan twee kinderen in de voortuin te kijken. Mijn bidon is leeg dus ik stop en vraag de oudste om water. Hij gaat naar binnen met mijn lege bidon. Aan zijn zusje van 3 vraag ik of ze Parijs Brest gaat rijden als ze groot is. Er volgt een enthousiast 'oui'.





Gelukkig is het stuk van Tinteniac naar Loudeac goed voorzien van kroegen die de hele nacht open zijn. Ik kan het uithouden met af en toe een blikje cola, velen moeten hier echter even de ogen sluiten. Er zijn er zelfs die in Tinteniac gestopt zijn om te slapen. Mij is dit veel te vroeg. Ik overweeg zelfs om door te rijden naar Carhaix. Maar ik merk dat ik dat niet ga halen, de wind blijft de hele nacht waaien. Doorrijden zou alleen een optie zijn als ik geen slaap zou hebben en de wind was gaan liggen. Nu ben ik blij dat ik in Loudeac een assistentiewagen heb staan. Per SMS heb ik al gehoord van Cyrille dat ik Tolik in de wagen zal treffen. Hij heeft een ongeluk gehad en is door hem opgehaald
Als ik in Loudeac aankom staat Cyrille al te wachten. Hij neemt mijn fiets aan terwijl ik naar de controle loop om m'n kaart te laten afstempelen. Bij terugkomst in het busje staat het eten al op het vuur. Tolik ligt al te slapen. Het blijkt dat hij tegen een Braziliaan is gebotst. Als goede coureurs hebben ze eerst eendrachtig de schade aan de fietsen hersteld. Zo'n 10km verder merkte Tolik dat hij z'n stuur niet meer goed kon vasthouden van de pijn in z'n pols. Een motard nam de zaak toen over en uiteindelijk kregen Cyrille en Zef toestemming om met de volgwagen op het parcours te komen om Tolik op te halen.
Nadat ik de verhalen heb aangehoord zet ik mijn wekker op 6 uur en slaap 2 uur. Om half 6 ben ik al wakker en pak m'n spullen. Stipt kwart voor 6 vertrek ik weer. De controle is net dicht voor mijn groep, ik ben dus prima op tijd.

Direkt na het verlaten van Loudeac kom ik in een keer enorme pelotons tegen. Er is hier iets hopeloos fout aan het gaan, dat kan niet dat zoveel mensen zo krap op de tijdslimiet rijden. 25km na Loudeac kan ik m'n nachtuitrusting weer uittrekken. Hier, in St. Martin des Prees is de hele nacht een café opengeweest. Op de stoep voor het café help ik Manfred, een van de Duitse deelnemers. Zijn goede verlichting is kapot. De mecanicien in Loudeac kon alleen een halfwas LED lampje leveren, de rest kreeg ie niet aan Manfred z'n fiets geknutseld. Ik geef hem een van mijn reservelampen en binnen 10 minuten zit deze lamp goed op Manfred z'n fiets.



Het resterende deel van de rit naar Carhaix gaat vrij eenvoudig. De grote groepen maken het rijden makkelijk, af en toe komt er een groepje snelle mannen voorbij van de 84-uurs groep. Zij zijn 7 uur na mij vertrokken op dinsdagochtend.
In Carhaix is er veel volk. Ik kom op weg naar de controle Michel tegen, mijn oude leermeester. Hij is gestart in de snelle groep en al op de terugweg. De omstandigheden lijken geen vat op hem te hebben. Die hebben wel vat op veel anderen. In het gras liggen veel rijders te slapen. Ik weet niet of ze in Loudeac of Tinteniac al geslapen hebben of niet.



Even later hoor ik de eerste informatie over hoe erg het is. De tijdslimiet op de controles is met 2 uur verruimd hoor ik. Als ze dat niet gedaan hadden waren er 800 man in Loudeac buiten tijd geweest. Ik dacht dat ik erg langzaam reed dit keer. Maar er moeten er dus dik duizend achter me gezeten hebben toen ik in Loudeac aankwam. Verbazend en verontrustend tegelijk.

Nog even een kleine aanvulling.
Bij het binnenrijden van Loudeac krijg ik plotseling pijn in m'n schouder. Eerder al speelden twee vingers op. Dit vooral bij het schakelen. Vanwege het slechte weer schakelde m'n fiets sowieso al erg stroef. Aangezien ontstekingswerende zalf niet helpt op de schouder monteer ik in St. Martin des Prees een oude buiscommandeur. Op frictiestand gaat de combinatie Shimano en Campagnolo prima. Dit blijkt de oplossing, de pijn in m'n schouder verdwijnt.