SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
jammer Ivo, een beetje Elfstedentochtperikelen dus
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Jammer, maar zo te horen was het nogal een slachtpartij.quote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:21 schreef ultra_ivo het volgende:
Even kort vanuit Parijs; ht was een legendrische editie. De eerste nacht stortregen en tegenwind. In Loudeacwarn al 800 rijders buiten tijd, op de heenweg. de ACP stond toe om max. 2 uur te lenen. Die 2 uur moest ik rond Brest inzetten vanwege fore noordwestenwind. Voor Loudeac een pijl gemist;daardoor amper kunn slapen. En na Fougeres, na935 km moeten opgeven wegens slaap. Er hebben ,ini,aal 4x zoveel mensen opgegeven dan anders.
Kan iemand he artikel hier posten?
laat ik het zo zeggen je moet al een goede conditie hebben omdat uberhaupt al te kunnen . maar tegen vermoeidheid begin je niks helaasquote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:50 schreef Zwansen het volgende:
935km fietsen goed voor je conditie? Ik vraag het me af...
. maar tegen vermoeidheid begin je niks helaas
Goede test voor het doorzettingsvermogen.quote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:50 schreef Zwansen het volgende:
935km fietsen goed voor je conditie? Ik vraag het me af...
Mits voldoende rust erna, kan het niet zoveel kwaad, denk ik. En voor je uithoudingsvermogen is het ook wel aardig, lijkt me.
Hier kan het artikel gedownload worden: http://rapidshare.com/files/51457092/PBP.rar.html .quote:Op zaterdag 25 augustus 2007 14:30 schreef knep het volgende:
[..]
Toch erg knap Ivo . Ik zal het artikel voor je scannen en later hier posten .
.
♫
Dat mag je wel zeggen. Een eerste klas slachting. Dit was m'n 4e PBP, heb ook 3x London-Edinburgh-London op m'n naam staan. Maar zo'n zware editie ivm de weersomstandigheden heb ik nooit meegemaakt. Het uitvalspercentage is ook iets van 3-4x zo hoog dan normaal.quote:Op zaterdag 25 augustus 2007 18:12 schreef Wombcat het volgende:
[..]
Jammer, maar zo te horen was het nogal een slachtpartij.
Ik ben net thuis, morgen ga ik met de foto's beginnen. Dan kan ik ook stukje bij beetje met het uitgebreide verslag beginnen.
jammer dat je het niet gehaald hebt, maar de prestatie blijft enorm, ik zou niet moeten denken aan ruim 900km fietsen. En het verslag , i am awaiting itquote:Op maandag 27 augustus 2007 23:44 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Dat mag je wel zeggen. Een eerste klas slachting. Dit was m'n 4e PBP, heb ook 3x London-Edinburgh-London op m'n naam staan. Maar zo'n zware editie ivm de weersomstandigheden heb ik nooit meegemaakt. Het uitvalspercentage is ook iets van 3-4x zo hoog dan normaal.
Ik ben net thuis, morgen ga ik met de foto's beginnen. Dan kan ik ook stukje bij beetje met het uitgebreide verslag beginnen.
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Goed, hier komt dan deel 1quote:
Na vier jaar wachten sta ik eindelijk weer in de tunnel naar het Gymnase de Droits de l'Homme in een Parijse voorstad. De afgelopen dagen is het PBP gevoel volledig teruggekomen. Overnachten op de camping tussen duizenden andere PBP-gangers, een hele dag achter/voor de stand van London-Edinburgh-London staan en veel oude en nieuwe vrienden weerzien. In de tunnel komt het aloude 'Ave Ceasar' gevoel op. Zo samengepakt met duizenden andere randonneurs voel je je net een gladiator die losgelaten gaat worden ter lering ende vermaeck voor het talloze publiek. Ruim een uur voordat ik mag starten sta ik in het stadion. Helaas net na een scheiding die gemaakt wordt tussen twee groepen. Naast me staat m'n Russische fietsmaat Tolik. Om me heen zie ik steeds meer bekenden. Langzaam stroomt het stadion vol.
De debutanten staan stijf van de adrenaline, de anciens moeten ook moeite doen om niet te zenuwachtig te worden. Een praatje links en rechts helpt dan enorm. De halve wereld is verzameld, ik zie zo snel om me heen Britten, Amerikanen, Duitsers, Japanners en veel, heel veel Fransen.
Om het kwartier gaat er vuurwerk de lucht in en wordt er weer een groep op weg gestuurd. Buiten het stadion horen we dan het gejuich van het publiek. Om 22 uur is het eindelijk zover, mijn startgroep mag naar de startlijn. In ons stempelboekje wordt een stempel met het tijdstip gezet. Zo weet men naderhand hoeveel tijd we erbij krijgen. Bij mij staat er 22u10, ik mag dus 40minuten later op iedere controle zijn. Ik stel mij redelijk vooraan op. Straks staat er veel meubulair op de weg, vooraan zitten kan dan geen kwaad. Een aantal clubgenoten hebben Tolik en mij al gevonden, zij houden ons gezelschap in het laatste kwartier voor de start.
Vlak voor de start trek ik mijn regenjack aan, het begint licht te regenen. Het is een gok, je kunt op het moment niet zeker zeggen wat het gaat worden, een droge of een natte nacht. Na het startschot rij ik direct naar voren, direct achter de neutralisatiewagen. De eerste 45minuten zullen geneutraliseerd afgelegd worden bij 25km/u. Ik wil de obstakels zien. Tolik is wat minder bedreven in het pelotonrijden en zakt weg in het peloton. Naast mij rijden een Italiaan en Peter Turnbull, een van de Britse veelrijders. Al snel begint het te regenen. Met name de Italiaan heeft het er moeilijk mee.
Als de neutralisatiewagen weggaat zak ik al snel naar achteren. Geen probleem, ik wil niet de fout maken te snel te vertrekken, dat heb ik al eens eerder gedaan met desastreuze gevolgen. Nadat ik op een helling m'n ketting erafschakel blijf ik even staan om van het mooie tafereel te genieten. Voor mij een gigantisch lint van rode achterlichtjes, achter me een gigantisch lint van koplampen. Ook naderhand doe ik dat regelmatig, even afstappen en genieten.
Aan de kant van de weg staat ondanks de regen toch nog redelijk wat publiek. Ook de gevaarlijke kruisingen en lastige punten worden bemand door vrijwilligers uit de dorpen. In diezelfde dorpen zijn vaak nog café's en soms zelfs bakkerijen geopend. Ik sla de bakker na 70km over en rij door tot het Café des Sports en Chateauneuf en Thymerais. Van tevoren was op een Frans forum bekend gemaakt dat dit café de hele nacht open zou zijn. En 80km is een mooi punt om even een pauze te nemen.
Wat een fantastische sfeer
Ben benieuwd naar je volgende delen.
Ben benieuwd naar je volgende delen.
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Na Chateauneuf-en-Thymerais doe ik het rustig aan. Er is nog maar 20-30km totdat een van de zwaarste stukken parcours eraan komt. Ik verstop me dan ook in de grote pelotons die rijden. Het publiek staat hier nog altijd langs de kant ondanks dat het al ver na middernacht op deen doordeweekse dag is.
Langzaam begint het meer te heuvelen. Ik tel de kilometers af tot Longy-au-Perche. Als we het dorp binnenrijden waarschuw ik de rijders in het peloton waar ik in zit. We rijden rond het dorpsplein, langs een open bakkerij en slaan dan rechtsaf. Iedereen moet gelijk naar het binnenblad. Een enkeling die ondanks mijn waarschuwingen niet op tijd geschakeld heeft moet van de fiets. Deze helling zou niet misstaan in de Amstel Gold Race.
Vanaf nu is het afzien. De Perche is een erg lastige streek. Maar ook een wielergekke streek. Diverse dorpen zijn versierd naar aanleiding van PBP.
Langzaam begint het nu wat harder te regenen. Gelukkig komt Mortagne-au-Perche in zicht. Op de terugweg is hier een controle, nu alleen een eetgelegenheid. Binnen is het warm. Massa's randonneurs proberen op te drogen. In de hal repareert een enkeling een lekke band.
Langzaam begint het meer te heuvelen. Ik tel de kilometers af tot Longy-au-Perche. Als we het dorp binnenrijden waarschuw ik de rijders in het peloton waar ik in zit. We rijden rond het dorpsplein, langs een open bakkerij en slaan dan rechtsaf. Iedereen moet gelijk naar het binnenblad. Een enkeling die ondanks mijn waarschuwingen niet op tijd geschakeld heeft moet van de fiets. Deze helling zou niet misstaan in de Amstel Gold Race.
Vanaf nu is het afzien. De Perche is een erg lastige streek. Maar ook een wielergekke streek. Diverse dorpen zijn versierd naar aanleiding van PBP.
Langzaam begint het nu wat harder te regenen. Gelukkig komt Mortagne-au-Perche in zicht. Op de terugweg is hier een controle, nu alleen een eetgelegenheid. Binnen is het warm. Massa's randonneurs proberen op te drogen. In de hal repareert een enkeling een lekke band.
Heroïsche shizzle dit!
Daar is de Marmotte een peuleschilletje bij
Daar is de Marmotte een peuleschilletje bij
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Een groot voordeel bij PBP is dat je op iedere controle een 3 gangen menu kunt krijgen. Gelukkig is de rij bij het restaurant erg kort. Ik heb het wel eens erger meegemaakt. Binnen de 10 minuten na aankomst zit ik aan tafel met dampende borden rijst en omelet voor me. Om me heen zitten overal rijders te eten, een enkeling heeft z'n hoofd al op tafel gelegd om kort wat te slapen. Als ik m'n eten opga loop ik naar de uitgang. Buiten stortregent het. Om mij heen zie ik rijders naar buiten kijken en weer een stoel opzoeken.
Met een klein groepje rij ik het terrein af. Mortagne ligt bovenop een heuvel, klappertandend rijden we allemaal naar beneden. Een tiental kilometer verderop komen we wat lichtjes tegen. Rijders die in groepen voor ons gestart zijn en nu al opgegeven hebben, nog voor de 1e controle op kilometer 200. Dat is toch wel erg vroeg. Ik vermoed dat het 80-uurs rijders zijn die hun vooraf bepaalde schema niet konden halen. Langzaam begin ik het gevoel te krijgen dat dit een hele speciale editie gaat worden. Ik mis de enorme pelotons die anders te zien zijn. Die rijders moeten ergens zijn. Ik vrees dat ze het eind van de hoosbui afwachten in Mortagne-au-Perche. Waar ze daarna de tijd vandaan moeten halen om op tijd op alle controles te zijn is mij een raadsel. Ik mis in ieder geval de pelotons. Normaal kun je zo makkelijk een relatief hoge snelheid vasthouden en een paar uur voorsprong op het uiterste tijdschema opbouwen. Voorsprong die je daarna nuttig kunt inzetten om bijvoorbeeld te slapen.
Pas in de ochtend halen wat pelotonnetjes mij in. Maar nog altijd geen enorme groepen. En die pelotonnetjes die mij inhalen zijn minder snel dan gewoonlijk. Vooral de Italianen en Spanjaarden zien er beroerd uit. Zij zijn gewend om bij warm weer hard te rijden. Nu rij ik hen er zelfs bergop vanaf, iets waar ik normaal niet eens aan durf te denken. Ik zie ook heel wat ligfietsers om mij heen. Die rijders zijn een dik uur voor mij gestart. Ook zij zitten dus al in de problemen.
Regelmatig stoppen rijders in een café of een bakkerij om te eten en te drinken. De bakkers kunnen straks weer opnieuw beginnen met bakken . Bij aankomst in Villaines-la-Juhel heb ik een dik uur voorsprong op de sluitingstijd van de controle. Dat is al eens ruimer geweest.
Met een klein groepje rij ik het terrein af. Mortagne ligt bovenop een heuvel, klappertandend rijden we allemaal naar beneden. Een tiental kilometer verderop komen we wat lichtjes tegen. Rijders die in groepen voor ons gestart zijn en nu al opgegeven hebben, nog voor de 1e controle op kilometer 200. Dat is toch wel erg vroeg. Ik vermoed dat het 80-uurs rijders zijn die hun vooraf bepaalde schema niet konden halen. Langzaam begin ik het gevoel te krijgen dat dit een hele speciale editie gaat worden. Ik mis de enorme pelotons die anders te zien zijn. Die rijders moeten ergens zijn. Ik vrees dat ze het eind van de hoosbui afwachten in Mortagne-au-Perche. Waar ze daarna de tijd vandaan moeten halen om op tijd op alle controles te zijn is mij een raadsel. Ik mis in ieder geval de pelotons. Normaal kun je zo makkelijk een relatief hoge snelheid vasthouden en een paar uur voorsprong op het uiterste tijdschema opbouwen. Voorsprong die je daarna nuttig kunt inzetten om bijvoorbeeld te slapen.
Pas in de ochtend halen wat pelotonnetjes mij in. Maar nog altijd geen enorme groepen. En die pelotonnetjes die mij inhalen zijn minder snel dan gewoonlijk. Vooral de Italianen en Spanjaarden zien er beroerd uit. Zij zijn gewend om bij warm weer hard te rijden. Nu rij ik hen er zelfs bergop vanaf, iets waar ik normaal niet eens aan durf te denken. Ik zie ook heel wat ligfietsers om mij heen. Die rijders zijn een dik uur voor mij gestart. Ook zij zitten dus al in de problemen.
Regelmatig stoppen rijders in een café of een bakkerij om te eten en te drinken. De bakkers kunnen straks weer opnieuw beginnen met bakken . Bij aankomst in Villaines-la-Juhel heb ik een dik uur voorsprong op de sluitingstijd van de controle. Dat is al eens ruimer geweest.
Ook na Villaines blijft het regenen. Ik heb er gelukkig niet veel last van, de kilometers schieten vrij rap onder m'n wielen door. Ook het publiek begint langzaam uit de huizen te komen. Ik vermaak me goed, de moraal is nog 100% en de benen voel ik niet. In kleine groepjes rij ik verder, af en toe stoppend om een foto te maken.
Opvallend is dat de Fransen dit keer een aardig aantal ligfietsers leveren. Traditioneel is dit meer iets voor de Britten en Nederlanders.
Dan duikt plotseling, eerst heel aarzelend, maar alras wat krachtdadiger de zon op. Binnen een paar kilometer staat iedereen langs de kant om de regen en winterkleren af te pellen. Ook de Italianen beginnen het weer zonnig in te zien.
Fougeres is zo al ras bereikt. Het restaurant is hier gewoonlijk smoorheet, deze keer gelukkig niet. Tot mijn verbazing duikt plotseling Tolik op. Ik had hem niet zo snel verwacht te zien, hij klimt een stuk beter dan ik. Hij komt net terug van de medische post, hij heeft last van zijn knie. Ik bespreek met hem de te volgen strategie. Hij zit erg laag. Ik raad hem aan om iedere controle zijn zadel 2-3mm hoger te zetten en vooral rustig te rijden. Zelfs af en toe lopen op een helling kan een optie zijn voor hem.
[ Bericht 1% gewijzigd door ultra_ivo op 31-08-2007 22:49:21 ]
Opvallend is dat de Fransen dit keer een aardig aantal ligfietsers leveren. Traditioneel is dit meer iets voor de Britten en Nederlanders.
Dan duikt plotseling, eerst heel aarzelend, maar alras wat krachtdadiger de zon op. Binnen een paar kilometer staat iedereen langs de kant om de regen en winterkleren af te pellen. Ook de Italianen beginnen het weer zonnig in te zien.
Fougeres is zo al ras bereikt. Het restaurant is hier gewoonlijk smoorheet, deze keer gelukkig niet. Tot mijn verbazing duikt plotseling Tolik op. Ik had hem niet zo snel verwacht te zien, hij klimt een stuk beter dan ik. Hij komt net terug van de medische post, hij heeft last van zijn knie. Ik bespreek met hem de te volgen strategie. Hij zit erg laag. Ik raad hem aan om iedere controle zijn zadel 2-3mm hoger te zetten en vooral rustig te rijden. Zelfs af en toe lopen op een helling kan een optie zijn voor hem.
[ Bericht 1% gewijzigd door ultra_ivo op 31-08-2007 22:49:21 ]
Tot nu toe nog overal vrolijke gezichten op de foto's .
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Direct na Fougères overvalt ons een korte heftige bui. Ik kijk naar de wolken en besluit dat 5 minuten schuilen voldoende moet zijn. Ik krijg gelijk en binnen 5 minuten kunnen we verder rijden. Een paar honderd meter verder raak ik Tolik kwijt. De klim vanuit Fougeres is een van de steilste van de hele PBP, hij moet er te voet verder ivm zijn knie. Bij PBP heeft het sowieso weinig zin om met dezelfde mensen samen te rijden, zeker las je niet vaak met elkaar gereden hebt. Iedereen heeft op een ander moment een inzinking, ieder rijdt op een ander moment sterk. Tot aan Tinteniac heb ik zo'n goede periode. Ik kan me goed handhaven in de snelle groepen. Een hele tijd rij ik zelfs met een groep Fransen die gestart zijn in de snelle groep. Zij hadden al lang voor moeten liggen maar zijn om de een of andere reden achterop geraakt. Toch rijden ze, buiten tijd en al, gewoon door. Zij willen toch in Brest en terug in Parijs komen. Klasse. Ik laat mijn waardering aan hun blijken en vergelijk hun houding met die van de rappe mannen die in de 1e nacht al opgaven.
De etappe naar Tinteniac is erg kort, maar 55km. Zonder problemen leg ik die af. Na Tinteniac begint het te schemeren. Ik trek mijn nachtuitrusting aan en schakel mijn lampen aan. Even buiten Tinteniac staan twee kinderen in de voortuin te kijken. Mijn bidon is leeg dus ik stop en vraag de oudste om water. Hij gaat naar binnen met mijn lege bidon. Aan zijn zusje van 3 vraag ik of ze Parijs Brest gaat rijden als ze groot is. Er volgt een enthousiast 'oui'.
Gelukkig is het stuk van Tinteniac naar Loudeac goed voorzien van kroegen die de hele nacht open zijn. Ik kan het uithouden met af en toe een blikje cola, velen moeten hier echter even de ogen sluiten. Er zijn er zelfs die in Tinteniac gestopt zijn om te slapen. Mij is dit veel te vroeg. Ik overweeg zelfs om door te rijden naar Carhaix. Maar ik merk dat ik dat niet ga halen, de wind blijft de hele nacht waaien. Doorrijden zou alleen een optie zijn als ik geen slaap zou hebben en de wind was gaan liggen. Nu ben ik blij dat ik in Loudeac een assistentiewagen heb staan. Per SMS heb ik al gehoord van Cyrille dat ik Tolik in de wagen zal treffen. Hij heeft een ongeluk gehad en is door hem opgehaald
Als ik in Loudeac aankom staat Cyrille al te wachten. Hij neemt mijn fiets aan terwijl ik naar de controle loop om m'n kaart te laten afstempelen. Bij terugkomst in het busje staat het eten al op het vuur. Tolik ligt al te slapen. Het blijkt dat hij tegen een Braziliaan is gebotst. Als goede coureurs hebben ze eerst eendrachtig de schade aan de fietsen hersteld. Zo'n 10km verder merkte Tolik dat hij z'n stuur niet meer goed kon vasthouden van de pijn in z'n pols. Een motard nam de zaak toen over en uiteindelijk kregen Cyrille en Zef toestemming om met de volgwagen op het parcours te komen om Tolik op te halen.
Nadat ik de verhalen heb aangehoord zet ik mijn wekker op 6 uur en slaap 2 uur. Om half 6 ben ik al wakker en pak m'n spullen. Stipt kwart voor 6 vertrek ik weer. De controle is net dicht voor mijn groep, ik ben dus prima op tijd.
De etappe naar Tinteniac is erg kort, maar 55km. Zonder problemen leg ik die af. Na Tinteniac begint het te schemeren. Ik trek mijn nachtuitrusting aan en schakel mijn lampen aan. Even buiten Tinteniac staan twee kinderen in de voortuin te kijken. Mijn bidon is leeg dus ik stop en vraag de oudste om water. Hij gaat naar binnen met mijn lege bidon. Aan zijn zusje van 3 vraag ik of ze Parijs Brest gaat rijden als ze groot is. Er volgt een enthousiast 'oui'.
Gelukkig is het stuk van Tinteniac naar Loudeac goed voorzien van kroegen die de hele nacht open zijn. Ik kan het uithouden met af en toe een blikje cola, velen moeten hier echter even de ogen sluiten. Er zijn er zelfs die in Tinteniac gestopt zijn om te slapen. Mij is dit veel te vroeg. Ik overweeg zelfs om door te rijden naar Carhaix. Maar ik merk dat ik dat niet ga halen, de wind blijft de hele nacht waaien. Doorrijden zou alleen een optie zijn als ik geen slaap zou hebben en de wind was gaan liggen. Nu ben ik blij dat ik in Loudeac een assistentiewagen heb staan. Per SMS heb ik al gehoord van Cyrille dat ik Tolik in de wagen zal treffen. Hij heeft een ongeluk gehad en is door hem opgehaald
Als ik in Loudeac aankom staat Cyrille al te wachten. Hij neemt mijn fiets aan terwijl ik naar de controle loop om m'n kaart te laten afstempelen. Bij terugkomst in het busje staat het eten al op het vuur. Tolik ligt al te slapen. Het blijkt dat hij tegen een Braziliaan is gebotst. Als goede coureurs hebben ze eerst eendrachtig de schade aan de fietsen hersteld. Zo'n 10km verder merkte Tolik dat hij z'n stuur niet meer goed kon vasthouden van de pijn in z'n pols. Een motard nam de zaak toen over en uiteindelijk kregen Cyrille en Zef toestemming om met de volgwagen op het parcours te komen om Tolik op te halen.
Nadat ik de verhalen heb aangehoord zet ik mijn wekker op 6 uur en slaap 2 uur. Om half 6 ben ik al wakker en pak m'n spullen. Stipt kwart voor 6 vertrek ik weer. De controle is net dicht voor mijn groep, ik ben dus prima op tijd.
Direkt na het verlaten van Loudeac kom ik in een keer enorme pelotons tegen. Er is hier iets hopeloos fout aan het gaan, dat kan niet dat zoveel mensen zo krap op de tijdslimiet rijden. 25km na Loudeac kan ik m'n nachtuitrusting weer uittrekken. Hier, in St. Martin des Prees is de hele nacht een café opengeweest. Op de stoep voor het café help ik Manfred, een van de Duitse deelnemers. Zijn goede verlichting is kapot. De mecanicien in Loudeac kon alleen een halfwas LED lampje leveren, de rest kreeg ie niet aan Manfred z'n fiets geknutseld. Ik geef hem een van mijn reservelampen en binnen 10 minuten zit deze lamp goed op Manfred z'n fiets.
Het resterende deel van de rit naar Carhaix gaat vrij eenvoudig. De grote groepen maken het rijden makkelijk, af en toe komt er een groepje snelle mannen voorbij van de 84-uurs groep. Zij zijn 7 uur na mij vertrokken op dinsdagochtend.
In Carhaix is er veel volk. Ik kom op weg naar de controle Michel tegen, mijn oude leermeester. Hij is gestart in de snelle groep en al op de terugweg. De omstandigheden lijken geen vat op hem te hebben. Die hebben wel vat op veel anderen. In het gras liggen veel rijders te slapen. Ik weet niet of ze in Loudeac of Tinteniac al geslapen hebben of niet.
Even later hoor ik de eerste informatie over hoe erg het is. De tijdslimiet op de controles is met 2 uur verruimd hoor ik. Als ze dat niet gedaan hadden waren er 800 man in Loudeac buiten tijd geweest. Ik dacht dat ik erg langzaam reed dit keer. Maar er moeten er dus dik duizend achter me gezeten hebben toen ik in Loudeac aankwam. Verbazend en verontrustend tegelijk.
Het resterende deel van de rit naar Carhaix gaat vrij eenvoudig. De grote groepen maken het rijden makkelijk, af en toe komt er een groepje snelle mannen voorbij van de 84-uurs groep. Zij zijn 7 uur na mij vertrokken op dinsdagochtend.
In Carhaix is er veel volk. Ik kom op weg naar de controle Michel tegen, mijn oude leermeester. Hij is gestart in de snelle groep en al op de terugweg. De omstandigheden lijken geen vat op hem te hebben. Die hebben wel vat op veel anderen. In het gras liggen veel rijders te slapen. Ik weet niet of ze in Loudeac of Tinteniac al geslapen hebben of niet.
Even later hoor ik de eerste informatie over hoe erg het is. De tijdslimiet op de controles is met 2 uur verruimd hoor ik. Als ze dat niet gedaan hadden waren er 800 man in Loudeac buiten tijd geweest. Ik dacht dat ik erg langzaam reed dit keer. Maar er moeten er dus dik duizend achter me gezeten hebben toen ik in Loudeac aankwam. Verbazend en verontrustend tegelijk.
Wat een verhalen weer... Mooi om te lezen!
Everything will be okay in the end.
If it's not okay, it's not the end...
If it's not okay, it's not the end...
Nog even een kleine aanvulling.
Bij het binnenrijden van Loudeac krijg ik plotseling pijn in m'n schouder. Eerder al speelden twee vingers op. Dit vooral bij het schakelen. Vanwege het slechte weer schakelde m'n fiets sowieso al erg stroef. Aangezien ontstekingswerende zalf niet helpt op de schouder monteer ik in St. Martin des Prees een oude buiscommandeur. Op frictiestand gaat de combinatie Shimano en Campagnolo prima. Dit blijkt de oplossing, de pijn in m'n schouder verdwijnt.
Bij het binnenrijden van Loudeac krijg ik plotseling pijn in m'n schouder. Eerder al speelden twee vingers op. Dit vooral bij het schakelen. Vanwege het slechte weer schakelde m'n fiets sowieso al erg stroef. Aangezien ontstekingswerende zalf niet helpt op de schouder monteer ik in St. Martin des Prees een oude buiscommandeur. Op frictiestand gaat de combinatie Shimano en Campagnolo prima. Dit blijkt de oplossing, de pijn in m'n schouder verdwijnt.
Wat leukquote:Op vrijdag 31 augustus 2007 23:01 schreef ultra_ivo het volgende:
De etappe naar Tinteniac is erg kort, maar 55km. Zonder problemen leg ik die af. Na Tinteniac begint het te schemeren. Ik trek mijn nachtuitrusting aan en schakel mijn lampen aan. Even buiten Tinteniac staan twee kinderen in de voortuin te kijken. Mijn bidon is leeg dus ik stop en vraag de oudste om water. Hij gaat naar binnen met mijn lege bidon. Aan zijn zusje van 3 vraag ik of ze Parijs Brest gaat rijden als ze groot is. Er volgt een enthousiast 'oui'.
Ivo,
Prachtig om je verhaal (en foto's) hier te lezen! It brings the good time back Ik ben nog bezig mijn mijn verslag! Ik ben het volledig met Ivo dat het dit jaar een waar slagveld was op de wegen. Wat een weer, wat een tocht, wat een heroiek! Intens genieten als je het mij vraagt.
Even ter introductie voor de fora leden: Ik ben net als Ivo verzot op het fietsen van tochten zoals Parijs-Brest-Parijs! Dit jaar heb ik voor het eerst deelgenomen aan de tocht der tochten voor de Lange afstandfietser. Ik mag wel stellen dat ik gezien de weersomstandigheden een prima finishtijd heb neer weten te zetten in Parijs: in 76 uur ben ik rondgefietst. Ik heb genoten van iedere kilometer die ik op de fiets heb gezeten, hoewel het door het barre weer soms wel moeilijk was om te blijven genieten
Over vier jaar weer? Dacht het wel!
Over twee jaar London - Edinburgh - London: Die kans is toch wel zeer groot aanwezig
Fietsgroet,
Teun
Prachtig om je verhaal (en foto's) hier te lezen! It brings the good time back Ik ben nog bezig mijn mijn verslag! Ik ben het volledig met Ivo dat het dit jaar een waar slagveld was op de wegen. Wat een weer, wat een tocht, wat een heroiek! Intens genieten als je het mij vraagt.
Even ter introductie voor de fora leden: Ik ben net als Ivo verzot op het fietsen van tochten zoals Parijs-Brest-Parijs! Dit jaar heb ik voor het eerst deelgenomen aan de tocht der tochten voor de Lange afstandfietser. Ik mag wel stellen dat ik gezien de weersomstandigheden een prima finishtijd heb neer weten te zetten in Parijs: in 76 uur ben ik rondgefietst. Ik heb genoten van iedere kilometer die ik op de fiets heb gezeten, hoewel het door het barre weer soms wel moeilijk was om te blijven genieten
Over vier jaar weer? Dacht het wel!
Over twee jaar London - Edinburgh - London: Die kans is toch wel zeer groot aanwezig
Fietsgroet,
Teun
Welkom Teun
Plek zat in dit topic voor jouw verslag.
Plek zat in dit topic voor jouw verslag.
Ik dacht dat we volgend jaar ook nog een fietsafspraak haddenquote:Op zaterdag 1 september 2007 11:23 schreef cyclerteun het volgende:
Over twee jaar London - Edinburgh - London: Die kans is toch wel zeer groot aanwezig
Vanuit Carhaix rijden we het gebruikelijke stuk door de bossen naar Huelgoat. Hier is het altijd prima rijden. Een niet al te hellende weg, mooi beschut voor de wind. Ik rij dan ook prima door en vindt al snel een leuk groepje. In het groepje ook een Fransman die zijn hele fiets versierd heeft.
Na Huelgoat kom ik de bossen uit op weg naar de beklimming van de Roc Trevezel. Met nog geen 400m zeker geen col van grote proporties. Maar vandaag is ie heel zwaar. De klim is zo'n grote brede Franse nationale weg. Nadat ik de bossen verlaten heb krijgt de wind vrij spel. Mijn gemiddelde keldert abrupt. Een groepje Catalanen probeert zich achter mij te verschuilen, veel winst levert dat hen niet op. Langzaam nader ik de top, een top die al vanaf ver te zien is. Boven staat weer veel publiek. Een aantal campers en auto's staan er als luxe logeplaatsen. Er komt me veel volk tegemoet. Ook velen met rode nummers. Die hadden al lang door moeten zijn.
Normaal kun je in de afdaling van de Roc Trevezel je gemiddelde drastisch opkrikken. Nu moet ik moeite doen om boven de 40 te komen. Als ik mijn gemiddelde bekijk zie ik dat het erg kritisch aan het worden is. Zo lang je je rijgemiddelde boven de 20 per uur houdt heb je nog zat kansen om binnen te komen. Zakt het onder de 20 dan moet het alarm afgaan, te lang zo langzaam rijden en je raakt automatisch buiten tijd.
Toch neem ik in Sizun de voor mij gebruikelijke pauze. Ik weet dat de weg naar Brest vanaf hier zeker niet vlak is. Sizun is een geliefde pauzeplaats. Sommigen zitten er hier nog fris bij maar de meesten vertonen zware sporen. Veranderingen aan de fietsen zijn stille getuigen van het lijden.
Na de gebruikelijke rondgang door de zuidelijke buitenwijken van Brest duikt de Pont Albert Loup op. Het keerpunt van PBP. Direkt na de brug verschijnt het plaatsnaambord Brest.
Een zware klim later is de controle bereikt. Ik ben nog altijd binnen de originele tijdslimiet. Bij de controleurs vraag ik na hoe het nu precies zit met de twee uur extra. Die twee uur gelden volgens hen alleen voor de controles, in Parijs moet ik gewoon binnen de 90 uur binnen zijn. Op zich prima. Die 2 uur kan ik goed gebruiken om in Loudeac en Mortagne te slapen. Na Mortagne kan ik wel 2 uur inhalen. Maar dat betekent wel dat ik in Loudeac voor de originele sluitingstijd moet binnenkomen. Helaas lukt het me niet om in Brest weg te gaan voor het einde van de oorspronkelijke controleopening. Op de een of andere manier ben ik hier altijd langzaam. Ik heb er niet alleen last van. Overal nemen de mensen het ervan, het is alsof er een last van iedereen is afgevallen. Het vooruitzicht van wind in de rug doet natuurlijk ook veel mensen tot rust komen.
Na Huelgoat kom ik de bossen uit op weg naar de beklimming van de Roc Trevezel. Met nog geen 400m zeker geen col van grote proporties. Maar vandaag is ie heel zwaar. De klim is zo'n grote brede Franse nationale weg. Nadat ik de bossen verlaten heb krijgt de wind vrij spel. Mijn gemiddelde keldert abrupt. Een groepje Catalanen probeert zich achter mij te verschuilen, veel winst levert dat hen niet op. Langzaam nader ik de top, een top die al vanaf ver te zien is. Boven staat weer veel publiek. Een aantal campers en auto's staan er als luxe logeplaatsen. Er komt me veel volk tegemoet. Ook velen met rode nummers. Die hadden al lang door moeten zijn.
Normaal kun je in de afdaling van de Roc Trevezel je gemiddelde drastisch opkrikken. Nu moet ik moeite doen om boven de 40 te komen. Als ik mijn gemiddelde bekijk zie ik dat het erg kritisch aan het worden is. Zo lang je je rijgemiddelde boven de 20 per uur houdt heb je nog zat kansen om binnen te komen. Zakt het onder de 20 dan moet het alarm afgaan, te lang zo langzaam rijden en je raakt automatisch buiten tijd.
Toch neem ik in Sizun de voor mij gebruikelijke pauze. Ik weet dat de weg naar Brest vanaf hier zeker niet vlak is. Sizun is een geliefde pauzeplaats. Sommigen zitten er hier nog fris bij maar de meesten vertonen zware sporen. Veranderingen aan de fietsen zijn stille getuigen van het lijden.
Na de gebruikelijke rondgang door de zuidelijke buitenwijken van Brest duikt de Pont Albert Loup op. Het keerpunt van PBP. Direkt na de brug verschijnt het plaatsnaambord Brest.
Een zware klim later is de controle bereikt. Ik ben nog altijd binnen de originele tijdslimiet. Bij de controleurs vraag ik na hoe het nu precies zit met de twee uur extra. Die twee uur gelden volgens hen alleen voor de controles, in Parijs moet ik gewoon binnen de 90 uur binnen zijn. Op zich prima. Die 2 uur kan ik goed gebruiken om in Loudeac en Mortagne te slapen. Na Mortagne kan ik wel 2 uur inhalen. Maar dat betekent wel dat ik in Loudeac voor de originele sluitingstijd moet binnenkomen. Helaas lukt het me niet om in Brest weg te gaan voor het einde van de oorspronkelijke controleopening. Op de een of andere manier ben ik hier altijd langzaam. Ik heb er niet alleen last van. Overal nemen de mensen het ervan, het is alsof er een last van iedereen is afgevallen. Het vooruitzicht van wind in de rug doet natuurlijk ook veel mensen tot rust komen.
Het Bretonse TV kanaal heeft een serie filmpjes over PBP online staan: http://ouest.france3.fr/dossiers/33481235-fr.php (commentaar soms in het Bretons)
Wat ontzettend gaaf om te lezen!
A player does not hope to get lucky; he just hopes others don't get lucky.
Klik dan als je durft
Klik dan als je durft
Bij het uitrijden van Brest merk ik tot mijn grote schrik dat de wind noordwest staat. Of de wind is gedraaid of de wind heeft de hele tijd al noordwest gestaan en ik heb het niet gemerkt. Dit is erg slecht nieuws. Bij noordwestenwind heb ik een fors deel van de terugweg zijwind, dat terwijl ik juis een forse wind in de rug nodig heb om het te halen. Toch probeer ik niet in paniek te raken en m'n vaste schema aan te houden. Gelukkig staan er weer mensen langs de weg met water als m'n bidon met energiedrank net leeg is. Dat is een van de voordelen van PBP, water kun je overal en altijd krijgen.
Ik stop dan ook in Sizun om wat te eten. Helaas zijn de supermarkten al dicht zodat ik wat tijd verlies in een restaurant om daar op m'n eten te wachten. Voordat ik Sizun uitrij moet ik m'n nachtuitrusting al aantrekken. Normaal doe ik dat pas een eind na Carhaix. Ik ben dus al zowat een volle etappe achter op mijn gebruikelijke schema. En met dat schema heb ik nooit erg veel tijd over op het eind.
De klim naar de Roc Trevezel is weer winderig. Weer rij ik langzamer dan normaal als gevolg van deze wind. Orientatie is gelukkig makkelijk, de zendmast bovenop de Roc Trevezel is goed verlicht. Als ik bovenkom parkeert er net een auto met controleurs. Ik trek een jasje aan en duik de diepte in. Een afdaling die prima loopt, ook in het donker kun je hier vol gas geven. Maar voor vol gas moet ik blijven trappen, de wind heeft vrij spel.
Ik kom dan ook pas erg laat in Carhaix aan. Wederom vraag ik naar de 2 uur, die gelden nog altijd. Gelukkig. Sommigen blijven in Carhaix slapen. Ik acht dat te vroeg, Loudeac lijkt me een betere plek. En als ik het niet haal zijn er altijd nog de onofficiële slaapplekken onderweg.
Ik stop dan ook in Sizun om wat te eten. Helaas zijn de supermarkten al dicht zodat ik wat tijd verlies in een restaurant om daar op m'n eten te wachten. Voordat ik Sizun uitrij moet ik m'n nachtuitrusting al aantrekken. Normaal doe ik dat pas een eind na Carhaix. Ik ben dus al zowat een volle etappe achter op mijn gebruikelijke schema. En met dat schema heb ik nooit erg veel tijd over op het eind.
De klim naar de Roc Trevezel is weer winderig. Weer rij ik langzamer dan normaal als gevolg van deze wind. Orientatie is gelukkig makkelijk, de zendmast bovenop de Roc Trevezel is goed verlicht. Als ik bovenkom parkeert er net een auto met controleurs. Ik trek een jasje aan en duik de diepte in. Een afdaling die prima loopt, ook in het donker kun je hier vol gas geven. Maar voor vol gas moet ik blijven trappen, de wind heeft vrij spel.
Ik kom dan ook pas erg laat in Carhaix aan. Wederom vraag ik naar de 2 uur, die gelden nog altijd. Gelukkig. Sommigen blijven in Carhaix slapen. Ik acht dat te vroeg, Loudeac lijkt me een betere plek. En als ik het niet haal zijn er altijd nog de onofficiële slaapplekken onderweg.
Ik laat de slapers in Carhaix achter en voeg me bij de groepjes die onderweg gaan naar Loudeac. Gelukkig zijn op dit parcours een aantal cafés geopend zodat ik zeker weet dat ik bij erg veel slaap even kan rusten. Ik plan om in Corlay een kleine stop te maken. Onderweg zie ik velen die het niet in een ruk halen tot Loudeac.
Zo tegen Corlay besluit ik dat het ook voor mij tijd is voor een dutje. Hier heb ik vorige keer ook kort geslapen, in een café. Op het dorpsplein zie ik het café, er brandt nog licht. Maar de deur is al dicht, ze zijn aan het opruimen . Ernaast is een onderdoorgang waar al veel mensen liggen. Ik neem mijn reddingsdeken en ga erbij liggen.
Nog geen half uur later wordt ik rillend wakker. De wind is weer opgestoken en heeft vrij spel door de onderdoorgang. Ik heb ook nog maar iets van 3 uur totdat de controle in Loudeac sluit volgens het nieuwe schema. Ik besluit dan ook de fiets weer te pakken. Even verderop moet een ander café open zijn waar ik kan eten.
Al snel komt me een groepje Britten achterop. Met hen rij ik verder tot St. Meen. Onderweg begint het te druppelen. Ik laat na mijn regenjack aan te trekken. In de tent bij het café in St. Meen krijg ik het dan ook direct koud en kan in m'n tassen duiken voor extra kleren. Maar het eten is goed genoeg voor randonneurs.
Helaas kan ik de Britten na deze stop niet meer bijhouden. Ondanks het blikje cola krijg ik een enorme slaapaanval. Ik zit gewoon te dutten op de fiets. En het onvermijdelijke gebeurt dan, ik mis een pijl. En juist op het ergste punt, een serie kleine weggetjes om door te steken tussen twee grotere wegen. Ik dool rond over het platteland. Direct naast de route is er niemand meer wakker. Ik kom op een steile klim naar een dorpje uit. Gelukkig zie ik in het dorpje een wegwijzer naar Loudeac. Ik besluit die te volgen. De wegwijzers wijzen in totaal andere richtingen dan dat ik op intuïtie zou hebben gereden. Ik ga ervan uit dat na 3 nachten m'n intuïtie niet meer goed is en rij door volgens de wegwijzers. Na een uur dolen kom ik uit op een grote weg met een bord Loudeac 10km. Er is weinig verkeer dus ik volg de grote weg totdat ik een bord zie met een naam die overeenkomt met de routebeschrijving. 2km verder zit ik weer op de route. Ik zal zowat een uur verloren hebben. In Loudeac kom ik gelukkig aan voordat de controle sluit. Tijd om te slapen heb ik nu totaal niet meer. Ik bel m'n verzorgers wakker en fiets van de controle naar het busje. Net als ik aan het eten zit komen een journalist en fotograaf van de Limburger langs. Ze interviewen me terwijl ik wat klein onderhoud aan de fiets pleeg. Ook links gooi ik er nu een buiscommandeur op, links ergopower en rechts onderbuis werkt wat onhandig. Rond een uur of 8 ga ik eindelijk weg uit Loudeac. Uiteraard weer gehuld in regenjack.
Zo tegen Corlay besluit ik dat het ook voor mij tijd is voor een dutje. Hier heb ik vorige keer ook kort geslapen, in een café. Op het dorpsplein zie ik het café, er brandt nog licht. Maar de deur is al dicht, ze zijn aan het opruimen . Ernaast is een onderdoorgang waar al veel mensen liggen. Ik neem mijn reddingsdeken en ga erbij liggen.
Nog geen half uur later wordt ik rillend wakker. De wind is weer opgestoken en heeft vrij spel door de onderdoorgang. Ik heb ook nog maar iets van 3 uur totdat de controle in Loudeac sluit volgens het nieuwe schema. Ik besluit dan ook de fiets weer te pakken. Even verderop moet een ander café open zijn waar ik kan eten.
Al snel komt me een groepje Britten achterop. Met hen rij ik verder tot St. Meen. Onderweg begint het te druppelen. Ik laat na mijn regenjack aan te trekken. In de tent bij het café in St. Meen krijg ik het dan ook direct koud en kan in m'n tassen duiken voor extra kleren. Maar het eten is goed genoeg voor randonneurs.
Helaas kan ik de Britten na deze stop niet meer bijhouden. Ondanks het blikje cola krijg ik een enorme slaapaanval. Ik zit gewoon te dutten op de fiets. En het onvermijdelijke gebeurt dan, ik mis een pijl. En juist op het ergste punt, een serie kleine weggetjes om door te steken tussen twee grotere wegen. Ik dool rond over het platteland. Direct naast de route is er niemand meer wakker. Ik kom op een steile klim naar een dorpje uit. Gelukkig zie ik in het dorpje een wegwijzer naar Loudeac. Ik besluit die te volgen. De wegwijzers wijzen in totaal andere richtingen dan dat ik op intuïtie zou hebben gereden. Ik ga ervan uit dat na 3 nachten m'n intuïtie niet meer goed is en rij door volgens de wegwijzers. Na een uur dolen kom ik uit op een grote weg met een bord Loudeac 10km. Er is weinig verkeer dus ik volg de grote weg totdat ik een bord zie met een naam die overeenkomt met de routebeschrijving. 2km verder zit ik weer op de route. Ik zal zowat een uur verloren hebben. In Loudeac kom ik gelukkig aan voordat de controle sluit. Tijd om te slapen heb ik nu totaal niet meer. Ik bel m'n verzorgers wakker en fiets van de controle naar het busje. Net als ik aan het eten zit komen een journalist en fotograaf van de Limburger langs. Ze interviewen me terwijl ik wat klein onderhoud aan de fiets pleeg. Ook links gooi ik er nu een buiscommandeur op, links ergopower en rechts onderbuis werkt wat onhandig. Rond een uur of 8 ga ik eindelijk weg uit Loudeac. Uiteraard weer gehuld in regenjack.
Vanaf nu moet ik per etappe 45 minuten inhalen om nog kansen te hebben. In Mortagne moet ik binnenkomen binnen de oorspronkelijke tijd om de kans te hebben iets te slapen. Daar kan ik dan 2 uur voor budgetteren, die kan ik in de 2 etappe's na Mortagne wel inhalen. Maar daar zit ik nog ver vanaf. Ik weet dat het haalbaar kan zijn, maar dan moet niks misgaan, geen pijlen meer missen, geen slaapaanvallen op een verkeerd moment.
Het eerste stuk naar Tinteniac rij ik niet echt goed. Ik heb nog altijd veel last van de wind. Die is 's nachts niet echt gaan liggen. En nog altijd noordwestelijk genoeg om flink te hinderen. Gelukkig kan ik wel af en toe meerijden met mannen van de 84 uursgroep. Die hebben vaak nog meer over dan de 90-uurs rijders. De 84 uurs rijders hebben geluk gehad met het weer. Ze zijn pas op dinsdagochtend gestart nadat de ergste regen voorbij was. Veel sterkere maar bescheiden rijders zitten in deze groep. Ondanks dat we later zijn dan gewoonlijk blijft de bevolking ons steunen.
Het laatste stuk naar Tinteniac rij ik altijd goed. Ook nu. Hier kan ik gelukkig wat tijd inhalen en een slaapreserve opbouwen voor de komende nacht.
Het eerste stuk naar Tinteniac rij ik niet echt goed. Ik heb nog altijd veel last van de wind. Die is 's nachts niet echt gaan liggen. En nog altijd noordwestelijk genoeg om flink te hinderen. Gelukkig kan ik wel af en toe meerijden met mannen van de 84 uursgroep. Die hebben vaak nog meer over dan de 90-uurs rijders. De 84 uurs rijders hebben geluk gehad met het weer. Ze zijn pas op dinsdagochtend gestart nadat de ergste regen voorbij was. Veel sterkere maar bescheiden rijders zitten in deze groep. Ondanks dat we later zijn dan gewoonlijk blijft de bevolking ons steunen.
Het laatste stuk naar Tinteniac rij ik altijd goed. Ook nu. Hier kan ik gelukkig wat tijd inhalen en een slaapreserve opbouwen voor de komende nacht.
Na Tinteniac is het maar een kort stuk tot de volgende controle in Fougères. Ik probeer hier weer wat tijd eruit te rijden maar de fut is er wat uit. Gelukkig kom ik terecht in een leuk groepje met wat New Yorkers met baanfietsen en singlespeeds. Zij houden een rustig maar gestaag tempo aan.
Ook nu weer zijn langs de kant van de weg allerhande verversingsposten door de bevolking ingericht.
Ook nu weer zijn langs de kant van de weg allerhande verversingsposten door de bevolking ingericht.
De steun van de bevolking is bij Parijs-Brest fenomenaal.
Als ik Fougères bereik heb ik in ieder geval niks meer verloren. Maar echt veel winst heb ik ook niet geboekt. Het is dus nog altijd kritisch. In Fougères hoor ik weer allerhande tegenstrijdige informatie. Volgens de controleur zijn er nog maar 40 rijders achter. Terwijl ik in het restaurant zit te eten zie ik er minimaal 100 binnenkomen. Van Rocco, een van de Londonse begeleiders hoor ik dat Ray en Mark net bij hun verzorgingswagen zitten. Zij zijn twee vaste waarden achter in het peloton en hebben al heel wat rijders er doorheen gesleept. Aan de andere kant hoor ik een 1e overzicht van de stand van zaken in het Nederlandse kamp. Veel uitvallers, ook namen die ik niet verwacht zou hebben.
Het lukt me om Fougères te verlaten 20 minuten voordat de controle voor mij dicht zou gaan. Dat ziet er dus niet te beroerd uit. Langzaam klim ik de stad uit. Boven aangekomen gaat het gelijk goed fout. Ik krijg geheel onverwacht een zware slaapaanval. Dat terwijl het nog licht is en ik zeker niet te warm gekleed ben. Ik rol mijn reddingsdeken uit en ga uit de wind achter een heg liggen. Normaal moet een kwartiertje voldoende zijn om weer te kunnen rijden. Dit keer echter niet. Na een kwartier wordt ik stijf wakker. Slaap heb ik nog altijd. Toch klim ik weer op de fiets, eigenlijk tegen beter weten in. Ik probeer op te rijden met een Amerikaanse en al kletsend de slaap te verdrijven. Dat lukt niet, op het eerste stukje vals plat wordt ik gelost. Zo'n 15km achter Fougères kom ik langs een boerenschuur waar een slaapgelegenheid is ingericht. De eigenaar is niet meer te zien maar de schuur is nog altijd open. Ik sluit mijn fiets af en ga liggen. Matrassen en dekens liggen klaar. Ik besluit te gaan slapen en te zien wanneer ik wakker wordt. 9 uur later wordt ik wakker. De volgende twee controles zijn dan al dicht. Hier eindigt deze PBP voor mij. Ik pak mijn fiets en fiets terug naar Fougères om vanaf daar met bus en trein terug te reizen naar Parijs.
dit geeft wel een goed beeld hoe enorm zwaar dit moet zijn. Toch nog steeds heel veel bewondering
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Ik moet toch ook maar eens gaan proberen om eens wat nachtelijke tochtjes te maken
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Ivo: volgend jaar ben ik zeker weer te porren voor Rusland
Mijn verslag deel 1 Parijs-Brest:
Mag het een regendruppel meer zijn?
Een verslag van Parijs-Brest-Parijs 2007 door een regenachtige bril. Over afzien en intens genieten.
Parijs-Brest-Parijs:
Na de ietwat drassige kennismaking met ‘de’ Parijs-Brest-Parijs camping Base de Loisirs in Montigny de Bretonneux (dorp in de agglo. St. Quentin-et-Yvelines) op vrijdagavond samen met mijn vader neergestreken met de caravan. Aldaar kom je natuurlijk meteen al de nodige mede randonneurs tegen (ben een zeef wat namen betreft, dus daar waag ik me nu niet aan) ’N relaxed begin van het verblijf op deze erg slechte, maar gezellige camping (door de grote aanwezigheid van PBP’ers) Enfin op
zondag 19 augustus de startbescheiden ophalen in Guyencourt in het Gymnase des Droits. Hier zal morgenavond ook de start voor de 80 uur en 90 uurs groep plaatsvinden. Het PBP gevoel begint me daar echt te pakken te krijgen als je al die fietsen en fietsers uit heel de wereld ziet. Een van de elementen die Parijs tot een bijzondere tocht maakt. Aldaar ook de Russische delegatie getroffen! Prachtig moment en ze papa laten ontmoeten. Al met al een mooi en leuk moment voor de start.
Al deze wielervreugd en last-minute voorbereiding doen bij mij dat de spanning nu echt aan het opkomen is. Ik wil weg! Nog een dag overbruggen en dan eindelijk van start! Even het geouwehoer over het fietsen opschorten en de benen laten spreken.
Maandag vroeg in de avond in de rij om een puike maaltijd te nuttigen voor het vertrek. Samen met de buurman, Jo Heinrich (net als mij debutant) en mijn vader aan de dis samen met nog ettelijke honderden randonneurs. Na deze maaltijd vlug naar het opstellen voor de start. Al een enorme drukte van belang! Niet alleen van randonneurs maar ook van toeschouwers. Een moraalknaller bij uitstek. Met een beetje geluk weet ik me in startgroep twee (van de in totaal zes startgroepen binnen de 90 uurs groep) te manoeuvreren. Samen met buurman Jo, John Omlo en Cor v. Hooft. Iedereen in het startvak zo valt van de gezichtsuitdrukkingen te lezen is klaar om nu eindelijk van start te gaan! Bij het startvak spot ik papa ook nog.
BOEM! Daar gaat de vuurpijl die het startsignaal is van de startgroep de lucht in!
Maandagavond 20 augustus om 21:50 vertrek vanuit Guyencourt, St. Quentin et Yvelines om aan het avontuur van 1225 kilometer door Bretagne te beginnen! Zoals al eerder aangegeven onder toeziend oog van een gigantische hoeveelheid toeschouwers (en fietsers) weggeschoten. De nacht in……
maandag 20 augustus:
En route, de eerste 15 km met de voor rijwagen ervoor. Meteen flink op de pedalen. Althans John Omlo en ik kruipen dicht bij de auto. Profiteren waar het kan is het devies, de rit is immers nog lang… John bemerkt dat ik ook zin heb om aardig door te pezen en waarschuwt me voor hoogmoed. Daarom bij de eerste hellingen de groep laten gaan en eigen tempo pakken.. Tik, klik, tik, het ritme van het schakelen voor de talloze hellingen heeft me gauw in m’n greep. Ondertussen hoor ik langs de kant van de weg plots vanuit het duister: Bon Courage! Iets wat John me vlak voor de start had verteld. ‘Je moet niet vreemd opkijken als je plots in het duister aanmoedigingen hoort’ Et voila!
Ik begin in de juiste cadans te komen merk ik. Op en gegeven moment een stuk met een groep mee. Pats! Na een aantal kilometers door een erg donker en regenachtig gedeelte (inmiddels is het lekker aan het regenen geslagen, iets wat de rest van de rit nog vaak zal gaan gebeuren…)Verkeerd gereden! Dat is niet echt lekker beginnen.. (naar later zou blijken zouden de verkeerdrijders al een stuk terugweg te pakken hebben gehad) Gelukkig heb ik de route ingetekend op Michelinkaarten bij me en kan ik na niet al te lange tijd precies zien waar ik ben en weet een weg terug naar de route te vinden. Iets wat iedere randonneur bij zich zou moeten hebben… Uitgepijlde tocht of niet. Samen met twee andere Fransen flink de sokken erin om niet al te veel tijd te verliezen. Bij terugkomst op de route komen we de renners uit startgroep twee weer tegen! De ‘alternatieve’ route is dus niet eens zo heel veel langer geweest. In de groep tref ik John ook weer en na een kort knikje vervolgen we de weg weer. Ondertussen is het miezeren overgegaan in kloteweer (regen regen en nog eens regen). Even slikken en doorgaan. Met mijn bril is het fietsen in de nacht nu extra vermoeiend doordat ik bij kruisingen extra goed moet kijken naar reflecterende punt van de pijl. Dit zorgde ervoor dat ik samen met een grote groep wederom een km of tien verkeerd reed. Ditmaal is er geen alternatief mogelijk en is het toch echt ettelijke kilometers terugfietsen.. Slikken en weer doorgaan.
Dinsdag 21 augustus
Na diverse regenbuien, heuvels (nee, Parijs-Brest-Parijs is niet vlak) en een langzaam zakkend tempo, arrivee op de eerste controle. Mortagne au Perche. Na 140km alleen een ravitailleringspost. In eerste instantie bij de ‘verkeerde’ ravitaillering gestopt. Een stukje verder in het dorp is de hal waar je even zou kunnen schuilen tegen de regen. Hier heb ik dus geen gebruik van gemaakt. Heb alleen een plasje gepleegd en ben doorgegaan. Eten heb ik nog genoeg op voorraad. Ook fascinerend om al die verscheidenheid te zien aan voedsel die tijdens PBP naar binnen word gewerkt. Ik dreef in het begin van de rit op bananenbrood, fries roggebrood en water. Aangevuld met een blikje cafeine op zijn tijd.
Op naar de tweede controle. Terug de regenachtige nacht in en met mij vele andere kleurrijke en goed verlichte randonneurs.
Wat maak je zoal mee in een gemiddelde nacht van P-B-P? Praatjes maken met andere randonneurs, nieuwe moraal krijgen door aanmoedigingen langs de kant (zeer spaarzaam, maar toch..), Kunstzinnige P-B-P uitspattingen in dorpjes kunnen bewonderen. De nodige verscheidenheid van wielerkunst langs de weg gezien. Al dan niet verlicht. Proberen om in de goede cadans te blijven. Heuvel op en weer heuvel af. Met mijn Naafdynamo de snelheid ook flink kunnen handhaven in de afdalingen ’s nachts. En toch, hoewel de nacht normaal gesproken een heerlijk rustmoment (mijn meditatiemoment op de fiets) is, was het deze nacht niet het geval. De regen, duister en niet altijd even duidelijk opgehangen pijlen (deels ook te wijten aan mijn beslagen bril door de regen) waren vermoeiend.
Hehe, eindelijk weer het licht, oriëntatie is weer mogelijk. Meteen blijkt dat de wind vandaag stevig zal zijn. Noordenwind. ‘Heerlijk’ zo’n fors zij/ ietwat tegenwindje… In combinatie met de nog immer aanwezig zijnde buien is het harken geblazen op de fiets. Probeer groepjes op te zoeken maar deze zijn in heinde en verre niet te bekennen. Het deelnemersveld is totaal uit elkaar geslagen. Sporadisch zie je twee/ drietallen tegen de wind in beulen. Het overgrote deel fietst net als mij alleen. Alleen tegen de elementen. Parijs-Brest-Parijs zoals het bedoeld is. Niet ver voor de tweede controle Villaines la Juhel zie ik John weer. Ditmaal staat hij te rekken en strekken. De tweede controle is na veel gezwoeg een zeer welkome controlepost. Aan de gezichten van mijn mede randonneurs te zien geldt dit voor velen. Ik vermoed dat er heel wat schema’s in de prullenmand zijn beland. Uitfietsen was al het devies, met de huidige klimatologische omstandigheden alleen nog maar meer. In Villaines de badge door de scanner. Nu ben ik voor het thuisfront eindelijk zichtbaar! Het gebruikelijke stempeltje laten zetten en me naast andere Nederlandse Randonneurs gesetteld. Even de lekkernijen van de plaatselijke bakker verorberen. Het ontbijt: een chocoladeroomsoes en een flink stuk appelgebak. Hier moeten we wel weer op kunnen teren. Na mijn bidons te hebben bijgevuld op de fiets voor de volgende etappe. Naar Fougeres. Ook deze etappe vergt toch wel veel van mijn krachten en mijn rijdend gemiddelde is voor mijn doen aan de lage kant. Brest is nog ver…. Probeer ondanks het weer toch te genieten van de omgeving. Bij het dorpje Gorron kom ik de nodige spandoeken tegen waarbij de plaatselijke PBP-deelnemers een goede rit word toegewenst. Opvallend: bij veel borden die ik tegen kom heeft men er provisorisch ‘et les autres’ onder weten te frotten. En alsof er nog niet vocht uit de lucht is gevallen, bereik ik in stromende regen
De derde controle: Fougeres. Hier zie ik mijn begeleider voor deze tocht voor het eerst weer terug. Mijn vader staat al bij de finish en vangt me op. Doordat ik bij de eerste twee posten een smsje heb verstuurd weet hij om en nabij waneer hij klaar moet staan. Eerst de stempel en de badge door de scanner halen voor de medaille en de historie. Op deze controle zie ik verder ook geen Nederlanders waar ik even in mijn moerstaal een praatje kan maken, dus ik ga met mijn vader mee naar de auto. Alwaar ik achterin de auto plaatsneem. Even die natte kleren uit. De noodles en het kopje soep staan al klaar. Dat gaat er na al die regen en forse wind heel goed in. Ik merk meteen dat de kracht weer wat aan het terugkomen is. Zelf bij een tocht als Parijs-Brest-Parijs kun je tot op zekere hoogte herstellen.
Dat de heenweg naar Brest zwaar is en blijft staat als een paal boven water. Na de perfecte verzorging door mijn vader stap ik een stuk frisser weer op de fiets. De eerste 307 km zijn een feit. Dat ik niet helemaal fris ben blijkt wel als ik na een steile afdaling er achter kom dat ik mijn portemonnee en telefoon ben vergeten. Lastig, daarom: wederom terug! Een steil klimmetje meer of minder maakt tenslotte niet uit. Een beetje simpel word je er wel van. Hopen dat het extra km’s draaien nu voorbij zal zijn. Met gezwinde spoed begeef ik me weer op de route richting Tinteniac. Op deze etappe kan ik eindelijk een stuk mee met een groepje. Al snel blijkt dat ze mijn tempo wel aangenaam vinden en ik nestel me op kop van het groepje en draai lekker mijn tempo weg. Het asfalt is op deze etappe aardig dramatisch en het is extra werken geblazen. Het rouleren is even verleden tijd. Stoempen het devies. Nu waren de wegen in Rusland vaak ook niet van al te beste kwaliteit dus de blik even op oneindig en fietsen maar. Veel stukken vals plat. Al het gezwoeg in de regen en tegen de wind, over al de heuvels begin ik nu goed te merken. Het tempo zakt. Als we in onze achteruit een controle zien (een geheime controle, maar deze is voor de terugweg bedoeld) valt de groep uit elkaar. Jammer maar helaas. Cadeautjes worden niet weggegeven. Ik ben dan ook blij dat ik in Tinteniac ben. Hier zit ik wat langer als gepland. Het kopje koffie en eten gaan er weer goed in. Voor de rit had ik besproken om of in controleplaats Loudeac of controle Carhaix te gaan slapen. Mijn voorkeur zou naar Carhaix uitgaan, aangezien er dan nog maar een etappe naar Brest zou moeten worden gefietst en ik zo optimaal van de dag zou kunnen profiteren. Afgaande op eerdere ervaringen zou dit ook haalbaar moeten zijn. Niet in deze omstandigheden. Ik merk dat ik Loudeac echt even een uurtje of twee plat moet. In Loudeac onder applaus binnengefietst. Stempeltje zetten en de badge (voor het thuisfront) erdoor heen. Daarna met mijn vader mee naar de auto. Wederom stond er een heerlijk kopje soep en pan eten klaar. Kopje koffie erbij en even bijkomen en afgelopen etappe evalueren. Ook mijn vader merkt dat het zwaar is aan mijn doorkomsttijden. Na deze maaltijd voor het eerst twee uur plat achter in de auto. Beetje improviseren maar ik ben zeer blij met dit zeer luxueus onderkomen. Na twee uur word ik geheel versuft wakker. Moet ik echt weer op de fiets om nog 550 kilometer af te leggen naar Parijs (via Brest)? Ja, zegt mijn geest. Nee, zegt mijn lichaam. Als ik wakker word is de duisternis inmiddels al ingevallen. Mijn vader verteld me dat de kopgroep zojuist in Loudeac is aangekomen… Ik ben blij dat ik nog bij leven en welzijn op de fiets kan zitten en tot nu toe nog geen lichamelijke en technische malheur heb gekend. Na een sterke bak oploskoffie en een appeltje (lekker zuur!) weer op de fiets. Alle voorraden op de fiets weer aangevuld.
Iets buiten Loudeac begint het weer te plenzen. De gebruikelijke procedure kan weer in werking worden gezet: overschoenen en regenjasje aan. Het regenjasje zal ik weer bijna dragen tot in Brest. De benen beginnen wat minder soepel door te trappen. Zelfs na twee uur volledige rust… Brest blijft hoe dan ook nog steeds ver. De wegen worden steeds lokaler (heerlijk om over te fietsen) en af en toe een flinke klim. Voordeel van de nacht is dat de wind even uitrust en er in principe weer kilometers gemaakt kunnen worden. Ploep! Daar ging het lampje van de breedstraler… Natuurlijk gebeurd dit op zo ongeveer het rustigste en minst verlichte stuk deel van de route. Mijn hoofdlamp heeft het ook begeven, dus even alleen met de verstraler verder. Tot het eerste dorpje waar ik mijn lampen kan wisselen. Gelukkig heb ik vier reserve halogeenlampjes bij, dus ik ben voldoende voorzien. In het dorpje (bovenaan een aardige klim) de fiets langs de kant en met veel gehannes de lampjes verwisseld. Nog een poging gewaagd om de hoofdlamp aan de praat te krijgen. Dit mocht niet baten. Met een colaatje en een snelle hap bij de plaatselijke toog verder door de donkere en regenachtige nacht. Op veel stukken lijkt het wel of ik terug ben in Rusland. Geen enkele fietser voor of achter. Het tempo blijft maar steeds aan de lage kant. Probeer zo links en rechts nog wel een praatje aan te knopen om maar wakker te blijven. Ergens op dit stuk fiets ik de volgende dag in:
Woensdag 22 augustus:
Na wederom een zware etappe aangekomen in Carhaix. Controle 6 op de route. In Carhaix zie ik voor het eerst wat andere nederlandse begeleiding. Mijn vader tref ik in Carhaix ook weer. Bij het plaatsen van het stempeltje in het controleboek en de badgecontrole zie ik in de eetzaal hordes mede randonneurs tussen de eettafels hun hoofd ten ruste hebben gelegd. Dit aangezicht doet me besluiten om ook een uurtje plat te gaan. Wellicht helpt dat om het tempo weer iets op te krikken. Na een goede maaltijd ga ik plat. Ondertussen word mijn fiets bij de mechanieker onder handen genomen. Mijn versnellingen werken door al het slechte weer niet optimaal meer en voorkomen is immers beter dan genezen. Zeker in de nacht. Na het gebruikelijke ontwaakritueel (kopje koffie en een appel) op de fiets. Met mijn vader afgesproken dat ook hij even rust kan nemen. De volgende volledig verzorgde controle vind ook weer plaats in Carhaix. Ook vader kan een paar uur plat.
Op weg naar Brest… Brest is niet ver meer.. Brest is nu binnen bereik.. Het moraal is weer helemaal terug! Hoewel dat tijdens de hele rit niet weg zal zijn, maar het peil van datzelfde moraal fluctueert nogal eens Denk je, appeltje eitje die laatste etappe naar het keerpunt: Brest. Niets minder is het geval. Wat een etappe.. De kilometers kruipen voorbij. Door de vochtige atmosfeer ontstaat er aan de voet van de Roc Trevezel mist. Nog minder oriëntatie dan er al was in de duistere nacht. Naar later zou blijken krijg ik vlak voor de top van de Roc Trevezel een flinke inzinking. Slaap overvalt me toch nog. Stoppen. Blikje cola en een Mars. Ondertussen word ik bijgehaald door een kleine delegatie fietsende Amerikanen. Deze sporen me aan om niet te lang te blijven stilstaan. Hup, even een flinke vent zijn en op de pedalen voor het laatste stuk naar Brest. Wonderwel ben ik over mijn grootste dip heen. Tegen de ochtend als ik in de buurt van Brest kom (en het weer opklaart! Voor het eerst en het laatst tijdens PBP…) knoop ik even een kort gesprekje aan met een ligfietsende Waal. Ik ben wederom content dat ik weer uit de nacht ben. Zie ik Brest toch bij daglicht. Dit bied perspectief om wat plaatjes te schieten van Brest. Uiteraard ook bij het plaatsnaambord Brest. Een toeschouwer is zo vriendelijk om een foto van mij te maken. Brest is bereikt! Een gelukzalig moment. In Brest tref ik Harry Tuinhof nog even en ook hij heeft het niet gemakkelijk. Wie wel.
Ondanks dat ik over mijn grootste dip heen ben besluit ik na een goed ontbijt op de controle in Brest toch even mijn ogen een kwartiertje dicht te doen. De controle is in de plaatselijke sporthal, er zijn matjes voorhanden. Hier maak ik dankbaar gebruik van. Na een kwartiertje word ik door mijn alarm op mijn telefoon zonder al te veel problemen wakker. Tijdens het ontwaken merk ik dat mijn slaap weg is en ik weer fit op de fiets kan stappen.
Mijn verslag deel 1 Parijs-Brest:
Mag het een regendruppel meer zijn?
Een verslag van Parijs-Brest-Parijs 2007 door een regenachtige bril. Over afzien en intens genieten.
Parijs-Brest-Parijs:
Na de ietwat drassige kennismaking met ‘de’ Parijs-Brest-Parijs camping Base de Loisirs in Montigny de Bretonneux (dorp in de agglo. St. Quentin-et-Yvelines) op vrijdagavond samen met mijn vader neergestreken met de caravan. Aldaar kom je natuurlijk meteen al de nodige mede randonneurs tegen (ben een zeef wat namen betreft, dus daar waag ik me nu niet aan) ’N relaxed begin van het verblijf op deze erg slechte, maar gezellige camping (door de grote aanwezigheid van PBP’ers) Enfin op
zondag 19 augustus de startbescheiden ophalen in Guyencourt in het Gymnase des Droits. Hier zal morgenavond ook de start voor de 80 uur en 90 uurs groep plaatsvinden. Het PBP gevoel begint me daar echt te pakken te krijgen als je al die fietsen en fietsers uit heel de wereld ziet. Een van de elementen die Parijs tot een bijzondere tocht maakt. Aldaar ook de Russische delegatie getroffen! Prachtig moment en ze papa laten ontmoeten. Al met al een mooi en leuk moment voor de start.
Al deze wielervreugd en last-minute voorbereiding doen bij mij dat de spanning nu echt aan het opkomen is. Ik wil weg! Nog een dag overbruggen en dan eindelijk van start! Even het geouwehoer over het fietsen opschorten en de benen laten spreken.
Maandag vroeg in de avond in de rij om een puike maaltijd te nuttigen voor het vertrek. Samen met de buurman, Jo Heinrich (net als mij debutant) en mijn vader aan de dis samen met nog ettelijke honderden randonneurs. Na deze maaltijd vlug naar het opstellen voor de start. Al een enorme drukte van belang! Niet alleen van randonneurs maar ook van toeschouwers. Een moraalknaller bij uitstek. Met een beetje geluk weet ik me in startgroep twee (van de in totaal zes startgroepen binnen de 90 uurs groep) te manoeuvreren. Samen met buurman Jo, John Omlo en Cor v. Hooft. Iedereen in het startvak zo valt van de gezichtsuitdrukkingen te lezen is klaar om nu eindelijk van start te gaan! Bij het startvak spot ik papa ook nog.
BOEM! Daar gaat de vuurpijl die het startsignaal is van de startgroep de lucht in!
Maandagavond 20 augustus om 21:50 vertrek vanuit Guyencourt, St. Quentin et Yvelines om aan het avontuur van 1225 kilometer door Bretagne te beginnen! Zoals al eerder aangegeven onder toeziend oog van een gigantische hoeveelheid toeschouwers (en fietsers) weggeschoten. De nacht in……
maandag 20 augustus:
En route, de eerste 15 km met de voor rijwagen ervoor. Meteen flink op de pedalen. Althans John Omlo en ik kruipen dicht bij de auto. Profiteren waar het kan is het devies, de rit is immers nog lang… John bemerkt dat ik ook zin heb om aardig door te pezen en waarschuwt me voor hoogmoed. Daarom bij de eerste hellingen de groep laten gaan en eigen tempo pakken.. Tik, klik, tik, het ritme van het schakelen voor de talloze hellingen heeft me gauw in m’n greep. Ondertussen hoor ik langs de kant van de weg plots vanuit het duister: Bon Courage! Iets wat John me vlak voor de start had verteld. ‘Je moet niet vreemd opkijken als je plots in het duister aanmoedigingen hoort’ Et voila!
Ik begin in de juiste cadans te komen merk ik. Op en gegeven moment een stuk met een groep mee. Pats! Na een aantal kilometers door een erg donker en regenachtig gedeelte (inmiddels is het lekker aan het regenen geslagen, iets wat de rest van de rit nog vaak zal gaan gebeuren…)Verkeerd gereden! Dat is niet echt lekker beginnen.. (naar later zou blijken zouden de verkeerdrijders al een stuk terugweg te pakken hebben gehad) Gelukkig heb ik de route ingetekend op Michelinkaarten bij me en kan ik na niet al te lange tijd precies zien waar ik ben en weet een weg terug naar de route te vinden. Iets wat iedere randonneur bij zich zou moeten hebben… Uitgepijlde tocht of niet. Samen met twee andere Fransen flink de sokken erin om niet al te veel tijd te verliezen. Bij terugkomst op de route komen we de renners uit startgroep twee weer tegen! De ‘alternatieve’ route is dus niet eens zo heel veel langer geweest. In de groep tref ik John ook weer en na een kort knikje vervolgen we de weg weer. Ondertussen is het miezeren overgegaan in kloteweer (regen regen en nog eens regen). Even slikken en doorgaan. Met mijn bril is het fietsen in de nacht nu extra vermoeiend doordat ik bij kruisingen extra goed moet kijken naar reflecterende punt van de pijl. Dit zorgde ervoor dat ik samen met een grote groep wederom een km of tien verkeerd reed. Ditmaal is er geen alternatief mogelijk en is het toch echt ettelijke kilometers terugfietsen.. Slikken en weer doorgaan.
Dinsdag 21 augustus
Na diverse regenbuien, heuvels (nee, Parijs-Brest-Parijs is niet vlak) en een langzaam zakkend tempo, arrivee op de eerste controle. Mortagne au Perche. Na 140km alleen een ravitailleringspost. In eerste instantie bij de ‘verkeerde’ ravitaillering gestopt. Een stukje verder in het dorp is de hal waar je even zou kunnen schuilen tegen de regen. Hier heb ik dus geen gebruik van gemaakt. Heb alleen een plasje gepleegd en ben doorgegaan. Eten heb ik nog genoeg op voorraad. Ook fascinerend om al die verscheidenheid te zien aan voedsel die tijdens PBP naar binnen word gewerkt. Ik dreef in het begin van de rit op bananenbrood, fries roggebrood en water. Aangevuld met een blikje cafeine op zijn tijd.
Op naar de tweede controle. Terug de regenachtige nacht in en met mij vele andere kleurrijke en goed verlichte randonneurs.
Wat maak je zoal mee in een gemiddelde nacht van P-B-P? Praatjes maken met andere randonneurs, nieuwe moraal krijgen door aanmoedigingen langs de kant (zeer spaarzaam, maar toch..), Kunstzinnige P-B-P uitspattingen in dorpjes kunnen bewonderen. De nodige verscheidenheid van wielerkunst langs de weg gezien. Al dan niet verlicht. Proberen om in de goede cadans te blijven. Heuvel op en weer heuvel af. Met mijn Naafdynamo de snelheid ook flink kunnen handhaven in de afdalingen ’s nachts. En toch, hoewel de nacht normaal gesproken een heerlijk rustmoment (mijn meditatiemoment op de fiets) is, was het deze nacht niet het geval. De regen, duister en niet altijd even duidelijk opgehangen pijlen (deels ook te wijten aan mijn beslagen bril door de regen) waren vermoeiend.
Hehe, eindelijk weer het licht, oriëntatie is weer mogelijk. Meteen blijkt dat de wind vandaag stevig zal zijn. Noordenwind. ‘Heerlijk’ zo’n fors zij/ ietwat tegenwindje… In combinatie met de nog immer aanwezig zijnde buien is het harken geblazen op de fiets. Probeer groepjes op te zoeken maar deze zijn in heinde en verre niet te bekennen. Het deelnemersveld is totaal uit elkaar geslagen. Sporadisch zie je twee/ drietallen tegen de wind in beulen. Het overgrote deel fietst net als mij alleen. Alleen tegen de elementen. Parijs-Brest-Parijs zoals het bedoeld is. Niet ver voor de tweede controle Villaines la Juhel zie ik John weer. Ditmaal staat hij te rekken en strekken. De tweede controle is na veel gezwoeg een zeer welkome controlepost. Aan de gezichten van mijn mede randonneurs te zien geldt dit voor velen. Ik vermoed dat er heel wat schema’s in de prullenmand zijn beland. Uitfietsen was al het devies, met de huidige klimatologische omstandigheden alleen nog maar meer. In Villaines de badge door de scanner. Nu ben ik voor het thuisfront eindelijk zichtbaar! Het gebruikelijke stempeltje laten zetten en me naast andere Nederlandse Randonneurs gesetteld. Even de lekkernijen van de plaatselijke bakker verorberen. Het ontbijt: een chocoladeroomsoes en een flink stuk appelgebak. Hier moeten we wel weer op kunnen teren. Na mijn bidons te hebben bijgevuld op de fiets voor de volgende etappe. Naar Fougeres. Ook deze etappe vergt toch wel veel van mijn krachten en mijn rijdend gemiddelde is voor mijn doen aan de lage kant. Brest is nog ver…. Probeer ondanks het weer toch te genieten van de omgeving. Bij het dorpje Gorron kom ik de nodige spandoeken tegen waarbij de plaatselijke PBP-deelnemers een goede rit word toegewenst. Opvallend: bij veel borden die ik tegen kom heeft men er provisorisch ‘et les autres’ onder weten te frotten. En alsof er nog niet vocht uit de lucht is gevallen, bereik ik in stromende regen
De derde controle: Fougeres. Hier zie ik mijn begeleider voor deze tocht voor het eerst weer terug. Mijn vader staat al bij de finish en vangt me op. Doordat ik bij de eerste twee posten een smsje heb verstuurd weet hij om en nabij waneer hij klaar moet staan. Eerst de stempel en de badge door de scanner halen voor de medaille en de historie. Op deze controle zie ik verder ook geen Nederlanders waar ik even in mijn moerstaal een praatje kan maken, dus ik ga met mijn vader mee naar de auto. Alwaar ik achterin de auto plaatsneem. Even die natte kleren uit. De noodles en het kopje soep staan al klaar. Dat gaat er na al die regen en forse wind heel goed in. Ik merk meteen dat de kracht weer wat aan het terugkomen is. Zelf bij een tocht als Parijs-Brest-Parijs kun je tot op zekere hoogte herstellen.
Dat de heenweg naar Brest zwaar is en blijft staat als een paal boven water. Na de perfecte verzorging door mijn vader stap ik een stuk frisser weer op de fiets. De eerste 307 km zijn een feit. Dat ik niet helemaal fris ben blijkt wel als ik na een steile afdaling er achter kom dat ik mijn portemonnee en telefoon ben vergeten. Lastig, daarom: wederom terug! Een steil klimmetje meer of minder maakt tenslotte niet uit. Een beetje simpel word je er wel van. Hopen dat het extra km’s draaien nu voorbij zal zijn. Met gezwinde spoed begeef ik me weer op de route richting Tinteniac. Op deze etappe kan ik eindelijk een stuk mee met een groepje. Al snel blijkt dat ze mijn tempo wel aangenaam vinden en ik nestel me op kop van het groepje en draai lekker mijn tempo weg. Het asfalt is op deze etappe aardig dramatisch en het is extra werken geblazen. Het rouleren is even verleden tijd. Stoempen het devies. Nu waren de wegen in Rusland vaak ook niet van al te beste kwaliteit dus de blik even op oneindig en fietsen maar. Veel stukken vals plat. Al het gezwoeg in de regen en tegen de wind, over al de heuvels begin ik nu goed te merken. Het tempo zakt. Als we in onze achteruit een controle zien (een geheime controle, maar deze is voor de terugweg bedoeld) valt de groep uit elkaar. Jammer maar helaas. Cadeautjes worden niet weggegeven. Ik ben dan ook blij dat ik in Tinteniac ben. Hier zit ik wat langer als gepland. Het kopje koffie en eten gaan er weer goed in. Voor de rit had ik besproken om of in controleplaats Loudeac of controle Carhaix te gaan slapen. Mijn voorkeur zou naar Carhaix uitgaan, aangezien er dan nog maar een etappe naar Brest zou moeten worden gefietst en ik zo optimaal van de dag zou kunnen profiteren. Afgaande op eerdere ervaringen zou dit ook haalbaar moeten zijn. Niet in deze omstandigheden. Ik merk dat ik Loudeac echt even een uurtje of twee plat moet. In Loudeac onder applaus binnengefietst. Stempeltje zetten en de badge (voor het thuisfront) erdoor heen. Daarna met mijn vader mee naar de auto. Wederom stond er een heerlijk kopje soep en pan eten klaar. Kopje koffie erbij en even bijkomen en afgelopen etappe evalueren. Ook mijn vader merkt dat het zwaar is aan mijn doorkomsttijden. Na deze maaltijd voor het eerst twee uur plat achter in de auto. Beetje improviseren maar ik ben zeer blij met dit zeer luxueus onderkomen. Na twee uur word ik geheel versuft wakker. Moet ik echt weer op de fiets om nog 550 kilometer af te leggen naar Parijs (via Brest)? Ja, zegt mijn geest. Nee, zegt mijn lichaam. Als ik wakker word is de duisternis inmiddels al ingevallen. Mijn vader verteld me dat de kopgroep zojuist in Loudeac is aangekomen… Ik ben blij dat ik nog bij leven en welzijn op de fiets kan zitten en tot nu toe nog geen lichamelijke en technische malheur heb gekend. Na een sterke bak oploskoffie en een appeltje (lekker zuur!) weer op de fiets. Alle voorraden op de fiets weer aangevuld.
Iets buiten Loudeac begint het weer te plenzen. De gebruikelijke procedure kan weer in werking worden gezet: overschoenen en regenjasje aan. Het regenjasje zal ik weer bijna dragen tot in Brest. De benen beginnen wat minder soepel door te trappen. Zelfs na twee uur volledige rust… Brest blijft hoe dan ook nog steeds ver. De wegen worden steeds lokaler (heerlijk om over te fietsen) en af en toe een flinke klim. Voordeel van de nacht is dat de wind even uitrust en er in principe weer kilometers gemaakt kunnen worden. Ploep! Daar ging het lampje van de breedstraler… Natuurlijk gebeurd dit op zo ongeveer het rustigste en minst verlichte stuk deel van de route. Mijn hoofdlamp heeft het ook begeven, dus even alleen met de verstraler verder. Tot het eerste dorpje waar ik mijn lampen kan wisselen. Gelukkig heb ik vier reserve halogeenlampjes bij, dus ik ben voldoende voorzien. In het dorpje (bovenaan een aardige klim) de fiets langs de kant en met veel gehannes de lampjes verwisseld. Nog een poging gewaagd om de hoofdlamp aan de praat te krijgen. Dit mocht niet baten. Met een colaatje en een snelle hap bij de plaatselijke toog verder door de donkere en regenachtige nacht. Op veel stukken lijkt het wel of ik terug ben in Rusland. Geen enkele fietser voor of achter. Het tempo blijft maar steeds aan de lage kant. Probeer zo links en rechts nog wel een praatje aan te knopen om maar wakker te blijven. Ergens op dit stuk fiets ik de volgende dag in:
Woensdag 22 augustus:
Na wederom een zware etappe aangekomen in Carhaix. Controle 6 op de route. In Carhaix zie ik voor het eerst wat andere nederlandse begeleiding. Mijn vader tref ik in Carhaix ook weer. Bij het plaatsen van het stempeltje in het controleboek en de badgecontrole zie ik in de eetzaal hordes mede randonneurs tussen de eettafels hun hoofd ten ruste hebben gelegd. Dit aangezicht doet me besluiten om ook een uurtje plat te gaan. Wellicht helpt dat om het tempo weer iets op te krikken. Na een goede maaltijd ga ik plat. Ondertussen word mijn fiets bij de mechanieker onder handen genomen. Mijn versnellingen werken door al het slechte weer niet optimaal meer en voorkomen is immers beter dan genezen. Zeker in de nacht. Na het gebruikelijke ontwaakritueel (kopje koffie en een appel) op de fiets. Met mijn vader afgesproken dat ook hij even rust kan nemen. De volgende volledig verzorgde controle vind ook weer plaats in Carhaix. Ook vader kan een paar uur plat.
Op weg naar Brest… Brest is niet ver meer.. Brest is nu binnen bereik.. Het moraal is weer helemaal terug! Hoewel dat tijdens de hele rit niet weg zal zijn, maar het peil van datzelfde moraal fluctueert nogal eens Denk je, appeltje eitje die laatste etappe naar het keerpunt: Brest. Niets minder is het geval. Wat een etappe.. De kilometers kruipen voorbij. Door de vochtige atmosfeer ontstaat er aan de voet van de Roc Trevezel mist. Nog minder oriëntatie dan er al was in de duistere nacht. Naar later zou blijken krijg ik vlak voor de top van de Roc Trevezel een flinke inzinking. Slaap overvalt me toch nog. Stoppen. Blikje cola en een Mars. Ondertussen word ik bijgehaald door een kleine delegatie fietsende Amerikanen. Deze sporen me aan om niet te lang te blijven stilstaan. Hup, even een flinke vent zijn en op de pedalen voor het laatste stuk naar Brest. Wonderwel ben ik over mijn grootste dip heen. Tegen de ochtend als ik in de buurt van Brest kom (en het weer opklaart! Voor het eerst en het laatst tijdens PBP…) knoop ik even een kort gesprekje aan met een ligfietsende Waal. Ik ben wederom content dat ik weer uit de nacht ben. Zie ik Brest toch bij daglicht. Dit bied perspectief om wat plaatjes te schieten van Brest. Uiteraard ook bij het plaatsnaambord Brest. Een toeschouwer is zo vriendelijk om een foto van mij te maken. Brest is bereikt! Een gelukzalig moment. In Brest tref ik Harry Tuinhof nog even en ook hij heeft het niet gemakkelijk. Wie wel.
Ondanks dat ik over mijn grootste dip heen ben besluit ik na een goed ontbijt op de controle in Brest toch even mijn ogen een kwartiertje dicht te doen. De controle is in de plaatselijke sporthal, er zijn matjes voorhanden. Hier maak ik dankbaar gebruik van. Na een kwartiertje word ik door mijn alarm op mijn telefoon zonder al te veel problemen wakker. Tijdens het ontwaken merk ik dat mijn slaap weg is en ik weer fit op de fiets kan stappen.
.
Het tweede deel van mijn parijs ervaringen staat op de rol. Inderdaad Ivo, ik realiseer dat ik een luxe nachtrust heb gehad voor randonneurs begrippen Had mijn tijd (om en nabij de 76 uur) sneller gekund? Ja en nee. Ja, gezien de rustmomenten die ik heb gehad --> voor de volgende editie? Nee, ik had nog geen ervaring met P-B-P en gezien de weersomstandigheden had ik de rust toch nodig om mijn snelheid op peil te kunnen houden. Het blijft dus speculeren. Feit is wel dat ik terug kan kijken op een geslaagd debuut!
quote:Op vrijdag 31 augustus 2007 23:16 schreef ultra_ivo het volgende:
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Festivalachtige toestanden inderdaadquote:
LastFM
03/06 Maccabees - 10/06 Gaslight Anthem - 18/06 Oi Vai Voi - 20/06 Green Beats - 24/06 Ghinzu - 18/07 Extrema Outdoor
03/06 Maccabees - 10/06 Gaslight Anthem - 18/06 Oi Vai Voi - 20/06 Green Beats - 24/06 Ghinzu - 18/07 Extrema Outdoor
Jazeker. Er reden enkele tientallen rijders en een rijdster op een fixed rond. Emily O'Brien werd de tweede dame die ooit PBP op een fixed volbracht, Anne Learmonth was jaren geleden de eerste. Volgens de fixed rijders is het parcours van PBP erg geschikt voor dit type fiets.quote:
En mijn tank is elke keer na 100 kilometer alweer leeg
Mooie verhalen en topprestaties in dit topic!
Mooie verhalen en topprestaties in dit topic!
Op SheldenBrown.com staat daar een verhaal over, damn, respect hoor.quote:Op woensdag 12 september 2007 20:25 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Jazeker. Er reden enkele tientallen rijders en een rijdster op een fixed rond. Emily O'Brien werd de tweede dame die ooit PBP op een fixed volbracht,
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
Ik ben haar in de 1e nacht tegengekomen. Vlak voordat de Perche begon. Later kwam ik een groepje New Yorkers tegen, enkelen met fixed, eentje met singlespeed.
De officiële uitslag staat inmiddels online: http://www.paris-brest-paris.org/EN/index.php?showpage=283
|
|
