Parijs-Brest-Parijs, de lange weg naar Parijs.

Het heeft even geduurd voordat ik de tijd vond om een veslag van de 1000km te schrijven.
Tussen de 200 en de 1000 hield ik me behoorlijk toeristisch bezig met bezoeken aan de Solovetski Eilanden en Petrozavodsk. Helaas viel een deel van dit toeristisch programma letterlijk in het water. Op vrijdagavond nam ik de trein van Petrozavodsk naar het grote dorp Lodenoje Polje. Daar zou de 1000km starten om 23u30. Een half uurtje voor de officiële starttijd van 24 uur. De tijd was gekozen om de mensen uit St. Petersburg nog na het werk de gelegenheid te geven met de trein naar de start te reizen. Zeker omdat tegelijkertijd een 600km van start ging. De trein vanuit Petrozavodsk kwam wat eerder aan dan de trein uit St. Petersburg. Tijd genoeg dus om even boodschappen te doen. Nadat de trein uit St. Petersburg er is ontbreken alleen nog diegenen die met de auto komen, waaronder de organisator. Niet veel later belt hij op met de mededeling dat ze wat vertraging hebben. Dat 'wat' wordt uiteindelijk een dik uur. Wij wachten met z'n allen in de stationshal.





Uiteindelijk komen de organisatiewagens en kan de startprocedure beginnen.

Uiteindelijk vertrekken we om 1u10. De latere starttijd zal in de controletijden verwerkt worden. Geen probleem dus. Wel een probleem is dat de koprijders in het peloton zich vergissen bij het uitrijden van Lodenoje Polje. En ze komen er laat achter. Dus direct 8km teveel en een half uur aan de broek. Om het verlies te compenseren zet de kop van het peloton er direct goed de sokken in. Met een windje op kop wordt er fors doorgedraaid. Regelmatig moet ik even de rol lossen.



Na een tijdje breekt het elastiek. Ik probeer wel terug te komen maar ik loop teveel risico om in het rood te komen. Ik laat de kopgroep dan ook gaan. Achterin wordt er niet handig gereden, er ontstaat geen tweede peloton. Een aantal rijders rijden zich de longen uit het lijf om terug te komen, weer anderen geven direct de hoop op. Ik rij alleen door op mijn eigen tempo.
De nacht duurt kort hier in het noorden. En echt donker wordt het niet. Wel koud. Met flink wat kleren aan rij ik door de ochtend. De vroege ochtendmist geeft een fantastisch beeld.

Bij de 1e controle merk ik dat ik niet de laatste rijder ben. Er moeten er twee komen. En een rijder die permissie heeft gevraagd en gekregen om pas in de ochtend te vertrekken. Hij zal hard moeten rijden om ons bij te halen. De controle is typisch Russisch. Een auto met wat tenten en een kampvuur aan de oever van een meertje. En genoeg te eten en drinken.





Net voordat ik weg wil rijden komt de volgende rijder aan, iemand van de organiserende club.
Een deel van dit stuk ken ik. Hier reed ik 3 jaar geleden ook al tijdens de Ladoga 800. Een mooie rit met soms bar slechte wegen. Ik heb me hierop voorbereid. Ik rij met m'n vakantiefiets met behoorlijk brede en stevige banden. Niet de fiets waar ik PBP op zal rijden.

Karelië is een vrijwel perfecte streek voor het lange afstandsfietsen. Mooie natuur, rustige wegen en een hulpvaardige bevolking. En die bevolking is ook nog eens goed aanspreekbaar. Ik kan goed cyrillisch lezen maar ook voor mij is het makkelijk dat het Karelisch in het Latijns schrift geschreven wordt, de dorpsnamen zijn zo wat sneller leesbaar. Net als overal in Rusland zijn in zowat alle grotere dorpen 24 uurs winkeltjes of kiosken te vinden. Geen enkel probleem om aan voedsel en drinken te komen.
Af en toe staat er een organisatiewagen langs de kant en krijg ik nog wat eten en drinken verstrekt. Organisatorisch is het allemaal prima geregeld. Op wat kleine problemen na met het materiaal (lekke band en los schoenplaatje) kom ik dus redelijk vooruit. Helaas blijft de wind uit de verkeerde hoek staan. Alleen rijdend schiet dat niet echt op. Ik blijf dan ook angstig dicht bij het uiterste tijdsschema hangen. Af en toe zie ik op een controle nog een andere deelnemer.

Na 250km begin ik weer wat rijders te zien. 600km rijders die al op de terugweg zijn. Zij zitten nog goed op schema. Voor mij is het een welkome afwisseling.





Vlak voor de officiële controle kom ik een geheime controle tegen. Die is vooral bedoeld om eventueel frauderende 600km rijders te onderscheppen. Voor mij komt deze geheime controle slecht uit. Je bent nooit snel weg bij Russische controles, daarvoor zijn de mensen te gastvrij. En de grens gaat om 21 uur dicht. Ik wil uiterlijk om 20 uur bij de grenspost zijn. Ik moet dus goed tempo maken. Maar alles zit tegen nu. Niet ver na de geheime controle wordt ik aangehouden. Een officier van de grensbewaking had verdacht veel fietsers met weinig bagage gezien. Op de weg terug van de grens had hij z'n chauffeur de opdracht gegeven de eerste fietser aan te houden. Dat was ik dus. Stoppen moet dus wel. Een half uur heb ik nodig om hem te vertellen wat aan de hand is. Gelukkig komt na een minuut of 10 Jenja aan, een snelle MOskoviet die pas 's ochtends gestart is. Hij kan de officier wat beter uitleggen wat er aan de hand is.
Bij de volgende controle, een restaurantje, had ik eigenlijk warm willen eten. TIjd is daar echter niet voor. Net zo min als voor een uitgebreide ravitailleringsstop. Ik rij door naar de grens. Het duurt lang voordat ik aan de Rusissche kant m'n pas terug heb.

quote:

Op donderdag 19 juli 2007 09:54 schreef pfaf het volgende:
Hmm, veel pech en alleen fietsen dus. Met hoeveel mederenners begin je eigenlijk ongeveer aan zo'n tocht?

Er waren zo'n 25 starters, waarvan 12 op de 1000km.

Voor Jenja is het lang wachten aan de Finse kant totdat hij naar binnen mag. Ik wacht even op hem, wellicht heeft hij hulp nodig. Net zoals hij op mij heeft gewacht toen ik aan de Russische kant van de grens moest wachten. Ik wil na de grens ergens wat eten en ravitailleren. Ik stuur dan ook Jenja vooruit. Hij rijdt veel sneller, heeft al 7 uur op mij goedgemaakt. Maar helaas, na de grens is er niks open. En in het eerste grotere dorp zijn de luiken ook al dicht. Dat terwijl het pas 20 uur (Finse tijd) is. Na een tijdje zie ik Jenja samen met Dennis aan de kant zitten. Ik ga er even bij zitten en eet m'n laatste voorraden vast voedsel op. Nu rest er bij mij alleen maar poeder voor energiedrank en een blikje Red Bull. Na een kwartiertje gaat iedereen individueel door.

Voor mij is het rijden in Finland een shock. Ook in Russisch Karelië wonen niet veel mensen. Maar de weinige mensen die er wonen zie je wel. En ze helpen je als je hulp nodig hebt. In Fins Karelië rij ik kilometerslang door eindeloze bossen. Af en toe zie ik langs een zandpad een huisnummer en een stuk of wat brievenbussen. De bijbehorende huizen zie je zelden, vaak zijn ze volledig verstopt. Mensen zie ik zo goed als niet.



Halverwege het stuk tot de controle van Joensuu is er een groot dorp. Tussendoor nog een ander dorp. Ik verwacht in een van de twee dorpen wel wat te eten te kunnen krijgen. Maar helaas. Er is helemaal niets in deze dorpen. Op weg naar het grotere dorp zit er iemand in de tuin te bellen, bij een van de weinige zichtbare huizen. Ik rij het pad op en hij doet gewoon alsof ik lucht ben. In het grotere dorp zie ik welgeteld één levende ziel. Een vrouw die bloemen water geeft in haar voortuin. Aan haar vraag ik water. Net op tijd, m'n bidons zijn bijna leeg.

Ik ben blij dat ik nog wat zakjes energiedrank heb. Die moeten me maar tot Joensuu redden. Dat lijkt aardig te lukken. Maar een 15-tal kilometer voor Joensuu heb ik een echte dip. Ik offer mijn Red Bull en slof voort. Het is inmiddels aardig koud geworden. Joensuu bereik ik uiteindelijk op m'n tandvlees. Gelukkig is de stad logisch opgebouwd en vindt ik het centrum redelijk snel. Op de markt is het relatief rustig. Een paar honderd jongeren zijn zichtbaar en twee pizzaoutlets. Voor de pizzaloketten staan wat hooghartige geblondeerde meiden. Ik bestel een pizza en probeer 'm niet te snel te eten. M'n maag moet weer ff wennen aan vast eten. Daarna ga ik in een van de weinige open cafés zitten om weer op te warmen. Ik voel me niet echt goed, ik weet dat ik nog maar een minimale kans heb om bij de volgende controle op tijd te zijn. Enig voordeel van deze langere periode in Joensuu is dat ik het luttele uurtje dat het donker is niet op de weg zit.

Nadat ik weer wat opgewarmd ben fiets ik de stad uit. Het is even zoeken om de goede weg de stad uit te vinden, alle borden leiden me naar een snelweg. De Russische routebeschrijving is buiten de steden voor mij prima te volgen. Binnen de stad is m'n Russisch toch nog niet goed genoeg. Als ik de juiste weg gevonden heb passeer ik een benzinepomp. Met 24 uurs supermarkt. Direkt ga ik naar binnen en koop voorraden. Dit had ik 50km eerder moeten tegenkomen, dan was het niet zo misgegaan. De dip die ik voor Joensuu had was duidelijk te wijten aan te weinig eten, een klassieke hongerklop. Ik neem gelijk nog een thee en bekijk de route nog eens. Ik moet nu harder rijden dan ik tot nu toe gedaan heb om binnen de tijd op de volgende controle te zijn. Dat is onmogelijk. Ik stuur een SMS aan de controleurs dat ik opgeef. Een hele opluchting, ik ga het niet meer proberen om op tijd te zijn. Voor PBP wil ik me niet kapotrijden
Even verderop doe ik een dutje aan de kant van de weg. Dat is nodig. Het stuk van Joensuu naar de controleplaats zo'n 70km verderop is veel zwaarder dan verwacht. Net zoals het stuk van de grens tot Joensuu. Met perfekt wegdek. Hier had ik m'n andere fiets moeten gebruiken, m'n PBP-fiets. Wel is het gigantisch mooi.

Ergens in de ochtend kom ik aan bij de controle. Het kost me wat moeite om de controleurs te localiseren die liggen al op bed. Het hotelletje is snel te vinden. Maar iemand die een voor mij verstaanbare taal spreekt niet. Ook nu weer stuit ik op de weinige hulpvaardigheid van de Finnen die ik tegenkom. Ik wordt naar een camping gestuurd kilometers verderop. Daar is niemand. Terug naar het hotel, daar had ik het busje zien staan. Uiteindelijk blijken ze in een vleugel van het gebouw te zijn. Ik lever m'n kaart in en herhaal m'n opgave. Binnen zijn nog 3 rijders, Jenja, Dennis een 3e rijder. Ik stort direct in een bed en slaap een paar uur.
Om 12 uur moet de kamer opgeleverd worden. Dus om 11 uur wordt iedereen wakker gemaakt. Jenja, Dennis en de andere rijder gaan het nog proberen. Ik niet. We zwaaien hen uit. Ik rij met de controleurs mee tot een groter station. Onderweg merk ik dat de weg hier ook te heuvelachtig is voor het materiaal dat ik bij me heb.

Ik ben aardig wat uurtjes onderweg voordat ik in de finishplaats Imatra aankom. Daarna op de fiets naar de camping waar de finish zal zijn. Hier kom ik al snel de eindcontroleur Natasja tegen. DIe is net met trein en fiets vanuit St. Petersburg gekomen en is net klaar met het afhuren van een trekkershutje dat als finishlocatie zal dienen. Ik help haar met het inrichten van de finishlocatie en het halen van voorraden.



Na een lange nacht is het wachten op de eerste finishers. Die komen al snel. Er wordt heel snel gereden. Jenja is zelfs vrij snel binnen. Dat terwijl hij als laatste vertrok. Halverwege de middag ga ik naar het centrum om een fietsdoos te scoren. Ook nu weer merk ik dat de Finnen buiten Helsinki de Finse reputatie qua talenkennis niet echt eer aan doen. Het duurt lang voordat ze snappen wat ik nodig heb. Als ik met de fietsdoos op m'n fiets naar de camping loop komt Tanja me achterop. Het regent inmiddels redelijk en zij is doornat op zoek naar de camping. Ik zeg haar hoe ze moet rijden. De hoofdorganisator Misha is er inmiddels ook al. Hij rust wat uit op bed. Ook Tanja ligt al te snurken.

Het is al avond als het busje eindelijk binnenkomt. Iedereen vliegt erop af om z'n spullen te krijgen. Direct zijn alle douches bezet. Anton heeft inmiddels een tweede trekkershutje afgehuurd zodat we allemaal plaats om te slapen hebben. Een enkeling gaat direct door de grens over en naar huis. Een rijder is nog onderweg. Tanja is tijdens de 1000km jarig geweest. In de avond vieren we dus een geïmproviseerd verjaardagfeest.







Ik verlaat het feestje voortijdig om m'n fiets in te pakken. Een taxi voor de ochtend heb ik al gereserveerd. Gelukkig zijn de anderen al wakker als ik m'n spullen pak om naar het station te gaan. Met alleen een klein probleempje met de chauffeur van de vliegveldbus kom ik goed op het vliegveld aan waarvandaan ik verder vlieg richting huis.

De uitslag:



Als ik de problemen bekijk die hebben geleid tot m'n opgave moet ik constateren dat het voor PBP een slecht vergelijk is.

-mechanische problemen, kunnen ook daar gebeuren
-een te snel peloton, tijdens PBP geen enkel probleem, er zijn pelotons voor alle snelheden
-nieuwschierige officieren, komen niet voor bij PBP
-geen ravitailleringsmogelijkheid, ondenkbaar tijdens PBP
-verkeerde fiets, ik ga rijden op een fiets die zich bewezen heeft tijdens PBP.
Al met al denk ik dat ik tijdens PBP gewoon de normale hoeveelheid kans heb om heelhuids aan de finish te komen.

quote:

Op zaterdag 21 juli 2007 08:04 schreef komrad het volgende:
en nu een maandje rust en training??

Klopt een aantal 200km ritten. Soms 's nachts, soms overdag. Allemaal met wat klimwerk zonder te overdrijven.

Een uurtje geleden kreeg ik een mail met m'n startnummer, 3452.
Op de site van Parijs Brest Parijs zal tijdens de tocht de doorkomst bij de controles van iedere rijder te vinden zijn mbv het startnummer.

Vandaag m'n laatste trainingsrit gedaan voor PBP. Een nachtelijk rondje van 200km. 3 weken geleden reed ik ook al zo'n nachtrit, toen met iets meer mensen, 7. Ook voor 200km is nachtrijden iets aparts. Zeker bij de route die ik 3 weken geleden reed. De regio rondom Düren is bij daglicht niet echt interesant, grote bruinkoolgroeves afgeschermd met hoge aarden wallen. Maar 's nachts heb je een fantastisch gevoel bij alle lampjes van de graafmachines en bovenop de windmolens die daar overdag staan. Combineer dat met het rijden met een leuke groep en je komt uit op een fantastische nacht. Een van m'n vaste controlekroegen in België heeft op zondagochtend vanaf 5 uur open vanwege markt. Altijd leuk om daar met een groepje fietsers om 5u30 binnen te vallen .


Pauze in de Burger King van Jülich


Ook bij trainingsritten is een reflectiejack handig


Een groot voordeel van nachtritten, de bakkers hebben heel vers brood aan het eind van de rit

M'n fiets heb ik de laatste week fors onder handen genomen. Nieuwe lampen gemonteerd, originele SON lampen. M'n Bisy lampen waren toch al wat bedaagd aan het worden en hielden er vorige week plotseling mee op. Een storing ergens in het systeem. Omdat ik het geheel toch wilde vervangen heb ik maar niet gezocht waar de storing zat. Na vannacht nog een noodzakelijke vervanging. De remveer is me vannacht gebroken. Vindt ik wat vroeg, van Dura Ace verwacht je dat zoiets eeuwig mee gaat en niet na een jaar of 15 de geest geeft. Gelukkig heb ik nog een setje Suntour Superbe remmen liggen, die gaan er nu op.
Over een week ga ik al naar Frankrijk. Met een deel van de fietsclub gaan we de Franse Pijl Straatsburg-Parijs rijden. Voor de training, voor de lol en om een van onze Russische leden een spoedcursus fietsen in Frankrijk te geven. Hij gaat ook PBP rijden.
Ik ben gelukkig niet nerveus maar wel enorm geconcentreerd en gemotiveerd. M'n gebrekkige training probeer ik te compenseren door een betere technische en organisatorische voorbereiding. Twee clubmaten, Cyrille en Zef, gaan met een busje op 450km staan, bij de controle van Loudeac. Zo zien we ze 2 keer. Zeker voor Loudeac is dat handig, die controle is altijd overvol. Daar maakt het hebben van je eigen voorzieningen heel wat uit.

[ Bericht 12% gewijzigd door ultra_ivo op 05-08-2007 15:58:41 ]