Ik las laatst een verhaal van George C. die mij erg doet denken aan het type Huub. Althans, ik vond het typisch zo'n verhaal dat Huub in real life mee zou kunnen maken. Ik weet niet of het mag en past, maar dankzij sleur en pleur hieronder het verhaal.
Het wicht
Naar het schijnt heb ik afgelopen weekend op een feestje... euh... gedanst, aldus een zekere mijnheer Lectrr. Ik geloof er niks van, en ik verwacht van u hetzelfde. Halve waarheden zijn niets minder dan grove leugens. Maar eerlijk gezegd kan ik zijn stelling ontkennen noch bevestigen. Ik heb 's anderendaags van de gastheer vernomen dat twee kratten Duvel als ijle gaslucht vervlogen zijn. Ik weet daar hoegenaamd niks van... . Eerlijk! Echt niks... niks meer... . Echt niks meer van.
Begrijp me niet verkeerd: mijnheer Lectrr was - net als ik overigens - daadwerkelijk op dat feestje aanwezig; maar die in namaak Hawaii-vodden geklede slingeraap heeft me wellicht abusievelijk met een dansende nitwit verward, een nitwit die als een gereanimeerd speenvarken over de dansvloer stuiterde. Meer nog: ik heb die swingende sukkelaar ook even gadegeslagen.
Het was lachwekkend zielig hoe de lompe mafkees als levende bowlingbal tegen een groepje mensen aanbotste. Dat heet dan dansen! Dergelijke ontwrichte persoonlijkheden horen nergens anders thuis dan in een zoo... excuus: een gesticht. Om opsluiting te vermijden, dans IK niet. Het is beter zich aan de zijlijn aan de huppelende konijntjes te vergapen dan op jacht te gaan en zelf gestroopt te worden. Of zo.
Tegen wil en dank werd er dus flink wat afgedanst - alsof sommigen leken te denken dat, wanneer zij zouden ophouden met die waanzinnig knullige bewegingen, de hemel op hun lege hoofden zou donderen! Zo een opgehitst feestje was het. Benen vlogen plotsklaps vervaarlijk in de lucht, armen omhelsden vreemden met wazige blikken in de ogen, lichamen deelden het zout van hun zweet.
Spike was er overigens ook. Hij kon weer eens niet van de vrouwen blijven. Pas nadat enkele verhitte kleerkasten hem in de boom hadden gehangen - hij hing net naast de gekleurde sfeerpeertjes - , en Lectrr en ik het amper aandurfden Spike weer uit die boom te halen uit vrees voor een lijf aan lijf gevecht, had Spike zijn lesje geleerd. Voor even dan. Want even later sloot hij zich anderhalf uur op in het toilet om er een liefdesgedicht te schrijven voor het meisje van zijn leven dat hij die avond vluchtig had ontmoet, nog net voor hij aan een tak werd gehesen. Om het kwartier ging ik even aan de deur janken dat hij uit de wc moest komen. Ondertussen was reeds een hele file zeikerds nabij die deur opgedaagd en het secuur onderhouden grasperkje van de gastheer bleek overigens in een mum van tijd omgetoverd tot een stinkend moeras dat naar de unieke aroma's van verse urine geurde. Om het janken, wachten en zeiken te vergoelijken, wil ik u het gedicht dat Spike met een vulpen op enkele velletjes wc-papier neerpende niet onthouden:
Het wicht.
ze weegt een kilo of vijftig
... en ik hou van haar
gewichtigheid
elke voetstap lijkt er eentje van betekenis
elke heupzwaai doet me duizelen
wat heet wandelen
omzichtig licht ze haar
voet op, ik zie haar
haren in slow motion
waaien
wat een mooi gezicht
de zwaartekracht lacht
want dat is het enige
wat ons aan de grond houdt
elke kilo lijkt er eentje van betekenis
De zwarte inkt was helemaal uitgelopen en het meisje wou net als de maan gaan slapen. Ze verliet preuts, arm in arm met een kleerkast van het merk Nike, het uitgedunde groepje feestneuzen. Ook Spike vertrok toen halsoverkop. Hij leek erg aangeschoten en sprak wartaal bij zijn gejaagde afscheid. Lectrr wou nog niet naar huis dus ben ik ook nog even blijven hangen. Er deden zich geen bijzonderheden meer voor. En ik heb NIET gedanst.
Naar het schijnt.
Vermoedelijk heeft Lectrr me bij mijn vertrek de juiste windrichting aangewezen, met name de richting naar mijn woninkje. Zoniet, stond ik zonder twijfel al enkele dagen te prijken op de jongste affiche van Child Focus.
Mijn vader stonk uit zijn bek toen hij me op een avond zei: "George, de wind blaast best in de richting waar je heen moet." Als kleine jongen had ik nooit goed begrepen wat hij daarmee bedoelde. Maar het verstand komt met de jaren... .
I've used all my sick-days, so I'll call in dead today.