Doffe ellende

When it rains, it pours...

Na een krappe vijf jaar heeft mijn vriendin me afgelopen week laten weten dat ze definitief een punt zet achter onze relatie. Voor mij kwam deze mededeling aan de ene kant niet als iets wat ik niet aan heb zien komen, maar aan de andere kant ben ik er echt door uit het veld geslagen. Het ging al een tijdje wat minder goed tussen ons; we hadden alletwee dingen waar we niet blij mee waren bij de ander, maar vooral de laatste paar maanden merkte ik dat mijn vriendin bewust bezig was om afstand te nemen van mij en van onze relatie.
Ze investeerde steeds meer tijd in haar werk, kwam vrij laat thuis en ook thuis was ze voornamelijk bezig met haar werk. Weken waarin ze 60 tot 70 uur spendeerde aan haar werk begonnen steeds vaker voor te komen.
Ik heb haar laten weten dat ik het niet fijn vond dat ze zoveel tijd in haar werk investeerde, maar dit had niet het gewenste effect. Er speelde natuurlijk veel meer mee in onze situatie, maar ik geef nu alleen een superbeknopte versie van het hele verhaal. Deze week hadden we een vrij moeilijk gesprek waarbij we alletwee lieten weten dat we niet echt tevreden waren met hoe we met elkaar omgingen.

Mijn insteek van het gesprek was om toch te kijken of we samen tot een oplossing konden komen, misschien door een keer te gaan praten met een therapeut of iemand anders die ons kon helpen wat beter met elkaar om te gaan.
Het bleek echter dat mijn vriendin zich had voorgenomen om ermee te stoppen en dat vertelde ze me ook.
Ze had het gevoel dat we in de afgelopen periode steeds verder uit elkaar waren gegroeid en dat zij zich op dit moment vooral op haar loopbaan wilde concentreren. Dit was namelijk het deel van haar leven wat succesvol was, en met veel andere dingen was ze gewoon niet gelukkig.

Het is overigens wel zo dat mijn loopbaan-geschiedienis van de afgelopen jaren niet het grootste succesverhaal ooit kan worden genoemd. Ik heb bij verschillende werkgevers gewerkt, maar voordat ik terecht kwam waar ik nu zit heb ik me eigenlijk niet echt op mijn plek gevoeld op mijn werk.
Extra vervelend is dat ik waarschijnlijk vanaf 1 april niet meer bij mijn huidige baan kan doorwerken, want het kantoor waar ik nu zit gaat op zeer korte termijn verdwijnen. Dit wist ik al iets langer, dus ik heb redelijk wat sollicitaties rondgestuurd. Helaas heb ik op nog geen enkele sollicitatie een positief antwoord gekregen.
Grote kans dus dat ik vanaf 1 april ook geen werk meer heb. Er bestaat een héél klein kansje dat ik nog één maand langer kan blijven werken, maar ik reken daar eerlijk gezegd niet op.
Het nieuws van mijn werk wist ik al iets langer en ook het vooruitzicht dat ik vanaf 1 april zonder werk zou komen te zitten stemde me redelijk somber in de afgelopen periode.

Het huis waar we nu wonen is van haar, dus het spreekt voor zich dat ik moet vertrekken. Mijn vriendin heeft gezegd dat ik niet per direct weg hoef, maar ze ziet wel graag dat ik op redelijk korte termijn iets voor mezelf zoek. Op dit moment slaapt ze zelf ergens anders, omdat ze niet meer met mij samen wil slapen. Daar ben ik op zich wel blij om, dat ze me niet meteen eruit zet. Ik heb echt geen flauw idee waar ik naartoe moet. De meeste vrienden die ik heb ken ik niet goed genoeg om bij ze aan te kloppen om mijn verdriet bij ze neer te leggen.

Het is zo moeilijk om dit objectief op te schrijven, want alles wat hier wordt geschreven is natuurlijk gekleurd door mijn eigen mening over wat er is gebeurd. Ik weet ook niet of ik haar iets kwalijk kan nemen, maar feit is wel dat ik me op dit moment intens verdrietig en eenzaam voel. De afgelopen dagen heb ik bijna alleen maar gehuild en ik voel me kut... zo ontzettend waardeloos en leeg. Het doet pijn in mijn buik en ik weet gewoon niet meer wat ik moet. Tot overmaat van ramp belde de vriend van mijn moeder me vandaag om te zeggen dat hij zich ernstig zorgen maakt om mijn moeder. (mijn moeder heeft een spierziekte en kan erg moeilijk vooruit) Hij zei dat het de laatste tijd redelijk slecht met haar gaat en dat hij zich zorgen maakt dat er iets ernstigs gebeurt als hij niet thuis is.

Dit alles bij elkaar zorgt ervoor dat ik me in mijn hele leven nog nooit zo ongelukkig heb gevoeld als nu.

_{Ik post dit onder een kloon. Ik heb eerder nooit het nut van een kloon ingezien, maar ik vind het niet nodig om mijn persoonlijke sores hier online te flikkeren onder mijn eigen naam.}

[ Bericht 0% gewijzigd door Alonely op 17-03-2007 17:31:19 ]

quote:

Op zaterdag 17 maart 2007 17:10 schreef Sjeen het volgende:
Heel vervelend voor je, maar helaas dagelijkse realiteit...

Zeg ik iets heel geks als ik het een optie vind om naar je moeder te gaan. Dan heb jij een plek en de vriend van je moeder misschien iets meer rust...

Dit heeft mijn moeder me ook aangeboden, schat die ze is.
Maar het is een beetje een raar idee om weer bij je moeder te gaan wonen op je 34ste.
Daarbij woont mijn moeder in het zuiden van het land en de meeste bedrijven waar ik terecht zou kunnen zitten toch in de randstad.
Er is wel een mogelijkheid dat ik een tijdje in een appartementje ga wonen wat van de familie van mijn vriendin is, maar dat is natuurlijk ook maar een heel tijdelijke oplossing.

Ik zie er alleen zo ontzettend tegenop om daar in mijn eentje te gaan zitten.
Juist nu wil ik liever niet op mezelf aangewezen zijn. Ik ben alle perspectief kwijt, weet absoluut niet wat ik met mezelf aan moet en ik loop hier continu rond door het huis terwijl ik alleen maar kan janken.
Godverdomme, wat een miserabele kutsituatie. Ik wil dit niet meer. Echt niet.

Da's inderdaad het enige positieve waar ik me op kan richten, maar op dit moment lukt me dat echt niet. De pijn in mijn hoofd en het immense verdriet zijn de enige dingen die ik nu voel.
Ik heb vaak genoeg verdriet gehad om mensen of situaties, maar ik wist niet dat het zo'n allesomvattend en verpletterend gevoel kon zijn. Ik ben gebroken en voel me angstiger en eenzamer dan ik ooit had kunnen denken.
En ook de vraag "waarom NU pas?" houdt me continu bezig.
Al die jaren samen met haar heb ik om de één of andere reden nooit willen of durven te tonen dat ik echt verdriet om mijn vriendin kon hebben.
Het is een soort handrem die ik op mijn emoties heb gezet: vooral niet laten merken wat ik echt voel, alleen laten zien wat ik wil prijsgeven. Mijn frustraties kenbaar maken, dat deed ik wel ja.
Maar om een of andere reden heb ik er altijd moeite mee gehad om mijn allerdiepste en meest eerlijke gevoelens te tonen. En daar is deze situatie denk ik het resultaat van.
Ik vind het alleen zo erg dat JUIST dit heeft moeten gebeuren alvorens ik tot dit inzicht kwam.
Al die tijd ben ik ervan overtuigd geweest dat ik haar echt liet weten hoe ik over ons en over haar dacht.
Maar nu ik erop terug kijk heb ik haar zelden echt laten weten hoeveel ze voor me betekende.

Ik blijf ook zeker op zoek naar werk. Op dit moment ben ik ook een sollicitatie aan het schrijven voor een functie in Amsterdam. Ik ga zeker niet ophouden met het zoeken naar werk. Het is me een keer eerder gebeurd dat ik een aantal maanden zonder werk zat en dat beviel me helemaal niets.
Het is denk ik ook wel een goed idee dat ik toch contact opneem met wat mensen bij wie ik eventueel mijn verhaal kwijt kan en bij wie ik gewoon kan uithuilen.
Want ik voel er echt helemaal niets voor om deze kloteperiode in mijn eentje door te moeten.
En tja, over mijn vriendin, ik weet het niet. Je hebt waarschijnlijk gelijk Netram, maar ik ben op dit moment zo ontzettend in de war van de ellende dat ik echt niet meer weet wat ik moet.
Aan de ene kant wil ik niets liever dan haar terug en aan de andere kant wil ik haar ook laten zien dat ik wel op mijn eigen benen kan staan. Met welk doel? Tja.... misschien wil ik haar op die manier laten zien dat ik wel een onafhankelijk leven kan leiden zonder haar het gevoel te geven dat ik teveel aan haar hang.
Ik weet het niet meer. Ik ga op bed liggen

We hebben vanavond nog even gepraat en ze heeft me heel duidelijk uitgelegd waarom ik geen hoop moet hebben dat wij nog bij elkaar komen. Ze heeft in de afgelopen jaren een groei doorgemaakt op het persoonlijke vlak waarbij ze niet merkte dat ik met haar meeging. Ze vertelde dat ze sinds het moment dat ze het uitmaakte zichzelf helemaal niet meer vermoeid voelde, iets wat ze daarvoor juist heel erg had. Ze voelde zich vaak alsof ze een soort moederrol voor mij moest vervullen en dat ze niet het gevoel had dat ze op mij kon leunen wanneer dat nodig was. Nu ze niet meer met mij samen is voelt ze zich gewoon veel rustiger en heeft ze niet meer het idee dat ze mij moet meetrekken. Ze was erg duidelijk toen ze zei dat er geen kans op een 'ons' meer is. Wat we hadden was goed, maar het is iin de loop van de jaren gewoon minder goed geworden. Tot we bij een punt kwamen waarbij ze zich realiseerde dat ze gewoon niet gelukkig meer was met 'ons'.

Ik op mijn beurt ben erachter gekomen dat ik haar vaak op een bepaalde manier heb benaderd waarbij ik vooral dacht aan wat ikzelf op dat moment belangrijk vond of wilde. Niet kijken naar wat goed voor ons samen was, maar vooral concentreren op mijn eigen wil doorzetten en mijn eigen manier van doen onderstrepen. Waarschijnlijk is dit er ook de reden van dat ze zich de afgelopen tijd van me heeft afgezonderd.

Nu ik dit hier neerzet weet ik niet of ik er goed aan doe om dit allemaal zo openhartig te delen met mensen die ik niet of nauwelijks ken, maar ik wil de dingen ook gewoon een keer opschrijven. Om terug te lezen en om erover na te denken.

Ik ben in ieder geval (een beetje) blij dat jullie de moeite willen nemen om mijn verhaal te lezen en er ook serieus op willen reageren. Daarvoor mijn dank, ik stel het op prijs.
Morgen ga ik toch maar even bij mijn moeder langs, al was het alleen maar om even bij haar en haar vriend te zijn.