Dag dames, even een kleine update (zonder verder bij te lezen, sorry, geen fut).
Deze mama zit er helemaal doorheen wegens chronisch slaapgebrek. Thies meldt zich elke nacht een keer of 4/5, op de momenten dat hij in zijn lichte slaapfase is wordt hij wakker en kan (of eigenlijk ben ik er nu achter: WIL...) dan niet zelf weer door-/inslapen. Hij is alleen stil als hij de borst krijgt. Ik ben zelf een moeilijke slaper, dus tegen de tijd dat ik ben ingedommeld meldt mijn menneke zich weer. En dan krijg je nachten van bij elkaar gesprokkelde halve uurtjes slaap. In een goede nacht heb ik dan zo'n 4 uur geslapen (gerekend vanaf 20 uur 's avonds).
Toen ik nog niet werkte was dat wel op te vangen, maar sinds de 4 weken dat ik weer voor de klas sta is mijn veerkracht opgeraakt. Ik ben van de week met ziekteverlof gestuurd door de adjunct. Dat gaf me wel lucht. Nu hebben we de kans om dit probleem heel grondig en structureel aan te pakken.
We zijn ons aan het inlezen over hoe deze cirkel te doorbreken en hebben gesprekken met de wijkverpleegkundige. Het komt erop neer dat we (en vooral IK) moeten leren dat wíj bepalen hoe het eraan toe gaat en niet Thies. Ik reageerde op elke kik, gaf BV volledig op verzoek, wilde Thies niet laten huilen (vind ik zielig...).
Maar de knop moet om. Bij ons allemaal. Momenteel ligt hij al een kwartier te huilen in zijn bedje omdat hij de slaap niet kan vatten. Pfff, moeilijk. Ik ben er 2x geweest om hem het speentje te geven zonder oogcontact....
We zijn supergemotiveerd, bereiden ons grondig voor (vooral ook mentaal...), maar mijn hemel, wat doet het me nu een pijn mijn menneke zo te horen huilen.....