Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

De bondscoach, die vlak voor de wedstrijd van zijn echtgenote gehoord had dat hij de hoofdprijs had gewonnen voor zijn ingeleverde kleurplaat bij de buurtsuper, voelde eens aan zijn schouder.

quote:

Voor hoe lang?

Zeven keer stond Maikel Aerts vorig seizoen bij Willem II onder lat en vier keer hield hij de nul. Hij leek op weg om zijn in het slop geraakte carrière een positieve wending te geven toen het noodlot toesloeg. Op een training blesseerde hij zijn arm zo zeer, dat een ingrijpende operatie noodzakelijk was en hem een langdurige herstelperiode te wachten stond. We kunnen ons wel voorstellen hoe Maikel keek toen hem dat overkwam.

Boos, ontzettend boos. Een woeste blik in de ogen, de wenkbrauwen diep gefronst, de plooien in het gelaat strak en diep en een verbeten trek om de mond. Het schuim stond nog net niet op de lippen, maar de keepershandschoenen, die hij van de knuisten stroopte, werden in flarden gescheurd tegen de muur geworpen.

“Aaaaargh.’’ De ramen van de kleedkamer, waarheen een paar bezorgde ploegmakkers hem gedragen hadden, rammelden in hun sponningen. Maikel Aerts was woest en zwaar teleurgesteld. “Waarom overkomt mij dat?’

Bevrijd voelde hij zich nog maar een paar maanden eerder. Willem II had hem in de winterstop losgeweekt bij Feyenoord, waar hij ineengeschrompeld was tot een zielig keepertje met een enorme faalangst. In De Kuip had hij trainer Koeman zelfs eens verzocht om een wissel, omdat hij stond te schutteren als een beginneling. Koeman had de wens ingewilligd en sindsdien was niets meer vernomen van Maikel Aerts.

In Tilburg pakte hij de draad weer op. Onder de lat in het stadion aan de Goirleseweg stond ineens een geel gevaarte met een donderende stem. Supergeconcentreerd was hij en als een van zijn verdedigers eens een steekje lieten vallen, schold hij hen helemaal verrot. De onmogelijkset ballen werden gestopt en trainer Dennis van Wijk zag het met veel voldoening aan. Een winnaar in het veld kon zijn kwakkelend clubje wel gebruiken.

Gesteund door zijn trainer ging Aerts tijdens wedstrijden en op trainingen te keer als een wildeman. Hij ontzag niets en niemand, ook zich zelf niet. Vergeten was de periode bij Feyenoord. Bij Willem II was het beest in Aerts weer opgestaan. Zijn gebrul moet met gunstige wind zelfs tot in Breda te horen zijn geweest.

Maar plotseling gooide die zware blessure roet in het eten. Björn Sengier verscheen in het doel en de strapatsen van de Belg werden door Aerts vanaf de tribune met afgrijzen aanschouwd. Hulpeloos zat hij zichzelf op te vreten van woede.

Voor dit seizoen werd Kenneth Vermeer als stand-in aangetrokken door Willem II. De Ajacied, al jaren als een groot talent beschouwd, zou Maikel Aerts helemaal doen vergeten, zo dachten alle kenners. De nog steeds niet herstelde Aerts moet toen de moed in de schoenen gezonken zijn, zeker toen bekend werd dat Ajax voor Vermeer een basisplaats eiste in Tilburg.

De vertwijfeling sloeg toe. Bijna had Aerts teruggegrepen naar het witte poeder,dat hem in 1997 zo’n goed gevoel had gegeven. Hij stond op het punt zijn toenmalige huisdealer te bellen, maar de herinnering aan de langdurige schorsing nadat tijdens een controle het spul in zijn lijf was aangetroffen, weerhield hem er van.

‘Waarom zou ik zo stom zijn,’ dacht hij. Hij was toch al bijna hersteld. Een paar weken zou het nog duren, vooraleer hij weer helemaal los kon. Die tijd kwam hij ook wel door. In de vier competitiewedstrijden tot nu toe zag hij vanaf de tribune Vermeer schutteren en blunderen. Met moeite kon hij een glimlach onderdrukken. Mijn tijd komt nog wel.

Vandaag bracht Dennis van Wijk naar buiten dat Maikel Aerts de komende wedstrijd terugkeert in het basiselftal van Willem II. Kenneth Vermeer kan in de dug-out plaatsnemen. Morgenavond staat de kaalgeschoren doelman tegen Roda JC dus weer in het doel. Als vanouds zal hij tekeer gaan. Roepend, scheldend, druk gebarend, totaal bezeten en vastberaden om zijn heroverd plekje nimmer meer af te staan.

We moeten er niet van opkijken als hij in zijn enthousiasme met zijn kale kop tegen de paal duikt en met een beschadigde schedel met loeiende sirenes naar het Tilburgse St. Elisabeth Ziekenhuis getransporteerd wordt. De loopbaan van Aerts is er al sinds jaar en dag één met vallen en opstaan. Waarom zou het dan nu ineens voortvarend gaan?

quote:

Op zaterdag 22 september 2007 22:47 schreef Bjoro het volgende:
gewoon de nul, Beschouw !

quote:

1+1=2

We zagen hem op de tribune nog gezellig keuvelen met Riemer van de Velde, gisteren tijdens de bekerwedstrijd Jong Heerenveen-PSV. “Jokeren Riemer, dat is het helemaal”. De wedstrijd liep op zijn einde en Jan Reker had al lang in de gaten dat zijn club niets meer kon gebeuren. Hij vertelde de ex-voorzitter van Heerenveen van zijn nieuwe verslaving: het kaartspel jokeren, waar hij sinds enige maanden helemaal verslingerd aan was geraakt.

Per 1 juli 2007 is Reker als algemeen directeur in dienst van PSV en dat was een mooie stap verder in de spotlights. Het leven lachte Jan trouwens toch al lange tijd toe. Sinds mensenheugenis was hij de drijvende kracht achter de CBV, de belangenvereniging Coaches Betaald Voetbal. Voor zijn aantreden was de CBV altijd een obscuur clubje geweest zonder enige invloed, maar Reker had het uitgebouwd tot een imperium, een instituut waarmee tegenwoordig terdege rekening gehouden moet worden.

Hele volksstammen afgestudeerde Nederlandse voetbaltrainers waren van Jan Reker afhankelijk. Hij en hij alleen kon je maken en breken. Als een trainer bij hem in de pul viel, beval hij zo iemand aan bij binnen- en buitenlandse clubs die een nieuwe oefenmeester zochten. Mocht hij je niet, dan werd jouw naam nooit genoemd.

Jan Reker ging zich overal en nergens mee bemoeien. Trainers zoals Co Adriaanse, die zich met milde spot kritiek permitteerden op collega’s ontvingen een standje van Jan Reker. En als dat niet hielp werden ze door hem persoonlijk als lid van de CBV geroyeerd. Jan Reker was de tsaar van de trainersvakbond en wie hem niet beviel werd naar de Goelag Archipel gestuurd.

Het gevolg was dat Reker het middelpunt werd van strooplikkerij en gevlij en daar wentelde hij zich graag in. Zijn ego groeide met de dag.

De nood moet bij PSV wel erg aan de man zijn geweest dat ze Jan Reker als voorzitter aanstelden. Reker deed voorkomen dat hij aangenaam verrast was met zijn nieuwe baan, maar zijn gezicht sprak boekdelen. Toen het nieuws op een persconferentie wereldkundig werd gemaakt, zagen we een zelfvoldaan man. Alsof hij niet blij moest zijn met PSV, maar PSV met hem!

Eindelijk had hij het voor elkaar. Jan Reker zat op de hoogste post bij een toonaangevende voetbalclub en daar was hij erg tevreden mee. Nu kon hij nog meer de baas spelen.

Reker sloot zich op in de burelen van PSV, zo vertelde hij in de spaarzame ogenblikken dat hij in de openbaarheid trad. De hele club werd doorgelicht en hij zou wel eens even aangeven waar er verbeteringen moesten aangebracht worden.

Na een aantal weken had hij het door. Op kantoor werd hele dagen gejokerd en na elk spel werd de stand handmatig bijgehouden. Hele onderlinge competities werden er afgewerkt. Het bijhouden van de scores was tijdrovend en in het verleden waren daarom wel eens wat zaken niet aan bod gekomen. Zoals de inschrijving van Ruud van Nistelrooy en John de Jong in de Champions League bijvoorbeeld. ,,Maar meneer Reker, daar hadden we geen tijd voor’’, hadden de mensen van kantoor hem toevertrouwd. ,,U weet niet hoeveel tijd wij kwijt zijn aan het bijhouden van de stand.’’

Er brandde een lampje boven het hoofd van Reker. Een oplossing van dit probleem schoot hem meteen te binnen. ,,Dat gaan we anders doen”, verordonneerde hij en met een klap van de vuist op tafel bekrachtigde hij dit besluit. Maanden en maanden was hij bezig om een computerprogramma in elkaar te zetten, waarmee de punten van het jokeren automatisch opgeteld konden worden. Vorige week presenteerde hij het voor het kantoorpersoneel. Vanaf die dag hoefde niemand nog punten te tellen; de stand werd door de computer bijgehouden.

Zo, dat had hij maar mooi voor elkaar. Nu was er weer tijd om wedstrijden van het eerste elftal te bezoeken. Jong Heerenveen-PSV was de eerste wedstrijd. Ha, leuk. Kon hij mooi vertellen over zijn eerste succes als algemeen directeur van PSV: het volkomen geautomatiseerd programma om de telling bij het jokeren bij te houden. De verbijsterde blik op het gelaat van Riemer van der Velde staat ons voor eeuwig in het geheugen gegrift.

Op kantoor bij PSV was er deze week weer verwoed gekaart. Niemand had in de gaten dat Manuel da Costa vanwege twee gele kaarten een schorsing zou moeten uitzitten in het bekertoernooi. De patience-competitie naderde immers de eindfase van de eerste ronde en er waren nog heel wat punten te verdienen. En tellen deed niemand meer bij PSV. Dat deed de computer.

Vanwege het opstellen van Da Costa werd PSV door de KNVB meteen uit het bekertoernooi verwijderd. In Eindhoven zijn de rapen gaar nu. Jan Reker zien we ook weer op de voorgrond treden. ,,Hier is het laatste woord nog niet over gezegd. Ik heb onmiddellijk besloten de procedures aangaande dit soort administratieve zaken intern drastisch te wijzigen”, liet hij optekenen.

Voortaan wordt bij PSV de stand in de patience-competitie weer handmatig verwerkt. Zo zal het kantoorpersoneel opnieuw leren op te tellen. Morgen geeft Jan Reker een eerste les. ,,Jongens, 1 plus 1 is 2. Gesnapt?"

quote:

HET VINGERTJE VAN RAVENSBERGEN

Quick Boys uit, dat klinkt toch op de één of andere manier altijd speciaal. Het is grotendeels de historie natuurlijk, want de meest recente prestaties van de zaterdaghoofdklasser uit Katwijk rechtvaardigen het niet om in één adem met pakweg IJsselmeervogels genoemd te worden. Al is de veelvraat uit Bunschoten-Spakenburg eigenlijk een klasse apart aan het worden, want ook de andere teams uit de top van de eeuwige ranglijst van het zaterdagvoetbal zijn het spoor van de “Rooien” al een tijdje kwijt.

Maar Quick Boys, dat is een fanatiek publiek, dat altijd vrij ruim aanwezig is. Schijnt dat ze soms rommelen met de bezoekersaantallen, maar dan nog, vijftienhonderd zijn het er nog wel. Vijftienhonderd blauw witte narren, zoals ze zichzelf noemen op het supportersforum. Fanatiek tot op het bot, soms resulterend in niet zulke fijne zaken. Laten we die eens vergeten en naar het sportieve plaatje kijken. Dan is sportpark Nieuw Zuid een bijzonder fraai onderkomen, met zicht op de duinen en gloednieuwe Dirk Kuijt-tribune. Ziet er schitterend uit natuurlijk en het heeft wel iets imposants als je de afdaling richting hoofdveld maakt.

Helaas voor Quick Boys is dit seizoen, as we speak, het terrein indrukwekkender dan het elftal. Kan best veranderen hoor, maar wat de mannen van trainer John Blok tot nu toe op de mat legden is bepaald niet om over naar huis te schrijven. Dat terwijl er vuurwerk was verwacht, mede door de rentree van enkele verloren zonen. Niels van Duijn besloot het in zijn dagelijks leven hogerop te zoeken en verkoos een opleiding tot piloot boven een profavontuur bij FC Volendam. Dan heb je een prima back, met veel drang naar voren en een tomeloze inzet. Hendrik van Beelen en Robert-Jan Ravensbergen zagen geen brood meer in een langer verblijf bij Haarlem en dus werden de spelmaker annex spits, ooit een groter talent genoemd dan tribunenaamgever Dirkie Kuijt, en centrale verdediger weer speler van Quick Boys.

En ja, dan gaan ze los daar in Katwijk-zuid. Dan is de titel al zo goed als binnen en zijn de andere bollenploegen, DOTO en ASWH nog slechts lastige vliegen die van de blauw witte ruggen geveegd moeten worden. Erop met dat wereldelftal, als een vliegenmepper slaan we de concurrenten plat. Al wie zelfs maar in zijn hoofd haalde te denken dat Quick Boys niet zo één twee drie de titel zou gaan pakken, werd bijkans voor gek verklaard. Deze kwaliteitsinjectie was het begin van een nieuwe glorietijd, waar ze zo naar snakken daar op Nieuw Zuid. Het is immers alweer drie jaar geleden dat de laatste titel gevierd mocht worden en dat is naar de begrippen van de succesvolle vereniging veel te lang.

Maar het liep anders, weten we inmiddels. Er was buiten de Hoekse Waard gerekend, want Geert Bakker en zijn rappe maatjes schoten eens flik uit hun slof in de eerste competitieronde. 1-4 werd het en op de Dirk Kuijt-tribune wist men niet wat men zag. Vervolgens kreeg Quick Boys niets meer of minder dan voetballes bij rivaal Noordwijk en was “SHO” geen incident meer. De daaropvolgende thuiszege op DOTO was dan ook broodnodig. “DOTO” leek echter wel een incident te worden, want de derby tegen Katwijk ging verloren. Dat doet heel erg veel pijn bij iedereen die zich nar noemt. Dan lachen de narren niet, dan huilen ze stilletjes in een hoekje. En dan begint het gemor. Drie punten uit vier duels, waar op een titel gerekend wordt, dat kan niet. Dat mag niet! De spelers redden zich nog even door wel door te gaan in de KNVB-beker, waarop Daniël Kulk beloofde dat de komende 22 duels gewonnen zouden worden.

Daar begint het dan allemaal. De verwachtingen zijn hooggespannen en lijken vooralsnog te hooggespannen. Natuurlijk kwamen en zijn er goede spelers, maar er is ook een hoop middelmaat. Wil je dan een rol van betekenis spelen in de sterke hoofdklasse A, dan moet alles kloppen. Het is echter duidelijk dat dit niet het geval is. Tegen ASWH was er dan ook een wat vreemde sfeer op het sportpark. Men was stilletjes. De spelers deden hun best, maar imponeerden weer niet. Daarna schoot Danny Versluis de Ambachters naar 0-1 en toen begon het sportpark te leven. Daar kwamen de beschuldigende vingertjes. “Johnnie rot op!” en “Wij willen voetbal zien” schalde uit de hoek van de Dirk Kuijt-tribune. Daar zaten ze dan, de visserszonen die hun meest gewenste prooi, de titel, nog verder zagen wegdrijven. Elke geslaagde combinatie van ASWH werd begeleid door een “heeee”, om de thuisploeg nog verder in de hoek te drukken. Ze moesten het maar eens voelen. Dat het toch nog 1-1 werd, door Robert-Jan Ravensbergen, kwam eigenlijk niet eens zo goed uit. Maar goed, toch maar juichen.

Helaas voor dat deel van de fans was Ravensbergen de vingertjes echter spuugzat. De aanvoerder der narren spoedde zich naar de hoek van de tribune en toonde zijn eigen vinger. De middelste, welteverstaan. Dom, dom, dom. Maar oh, wat had ik een begrip voor Ravensbergen, die samen met zijn ploeg vocht tegen verwachtingen die vermoedelijk niet in te lossen zijn dit seizoen. Daarvoor ontbeert het Quick Boys domweg aan kwaliteit in het gehele elftal. Let wel, lang niet elke supporter op Nieuw Zuid deelde de mening van de “oproerkraaiers”, zo werd me duidelijk. Zij begrepen wellicht dat de spelers echt wel inzet toonden, maar niet meer konden dan ze lieten zien. Zoiets legde Ravensbergen later in een open brief op de site van Quick Boys ook uit. Hij sloeg de spijker op de kop, vanuit neutraal oogpunt gezien. Zodat zijn middelvinger uiteindelijk de functie kreeg van een moralistisch geheven vingertje over wenselijk gedrag van supporters. Of het helpt? Ik vrees dat het hoofd van trainer Johnnie nog altijd op het Blok ligt bij een deel van de fans, dat voetbal wil zien en een titel eist. Al steekt het hele elftal de middelvinger op. Zonde, van dat mooie sportpark.

quote:

Een dief in de nacht

Zwarte wolken versluieren de bleke maan, die toch al aan het laatste kwartier bezig is. Lantaarnpalen zijn er niet op deze afgelegen locatie. Je ziet geen hand voor ogen. Inktwarte duisternis regeert. Slechts een interieurlampje licht zwak op, voor de rest is het aardedonker. De boordradio kraakt. Een mechanisch misvormde stem klinkt op uit de politieauto, die met gedoofde lichten en geopende portieren op de oprit van kiezels geparkeerd staat. Er is niemand te zien.

Of ja, toch. Achter de hoge haag is plots beweging. Zaklampstralen schieten ritmisch heen en weer in de cadans van twee lopende mannen die met een derde tussen hen in vanachter de heg tevoorschijn komen, op weg naar de politieauto. Even later slaan de portieren dicht, de koplampen worden ontstoken en de patrouillewagen rijdt weg. Opspattende kiezels ruisen in het hoge gras. Dan valt een grote stilte over de plek des onheils, die weer gedompeld wordt in de totale duisternis van een half uurtje geleden.

Op het politiebureau was die avond een inbraakmelding binnengekomen. Sportzaak in het dorpje. Twee dienstdoende agenten, op patrouille niet ver uit de buurt, werden er door de centrale op af gestuurd. '‘Kijk wel uit jongens, je weet nooit wat je aantreft'’, werd hen nog toegevoegd.

Aangekomen op de plaats van het delict waren de dienders uitgestapt. In de ene hand een zaklamp, de andere op de greep van het dienstpistool. Voorzichtige spiedden ze om zich heen, gespitst op elk geluidje. Rinkelend glas gaf aan dat ze niet voor niets waren gekomen. Er was wel degelijk iemand in het donkere, vrijstaande pand in dit afgelegen stukje niemandsland.

Enige minuten later hadden ze de dief in de kladden gevat. Zittend voor een kast had die niet eens gemerkt dat hij benaderd werd en voor hij het in de gaten had, was de man gegrepen en in de boeien geslagen. In het licht van de zaklamp hadden ze gezien dat de dief een donkere man was met een zeer bekend gezicht.

Op weg naar het politiebureau om hun vangst af te leveren, hadden ze elkaar meermaals verbaasd aangekeken. In het licht van het interieurlampje hadden ze bij het instappen al gezien dat ze een bijzonder vreemde vangst hadden gedaan. Op de achterbank van hun politieauto zat Henk ten Cate, tot vanmiddag nog de trainer van Ajax. Per radio brachten ze de commandant van de nachtdienst op de hoogte van hun komst: in de sportzaak in het dorpje hadden ze Henk ten Cate op heterdaad betrapt.

Aangekomen op het bureau werd meteen een verhoorkamer in gereedheid gebracht. Henk ten Cate werd er van de auto onmiddellijk heen geleid. De trainer zweeg, nam met neergeslagen blik plaats op een stoel. Op de eerste vraag sloeg hij al gelijk door. Ja, hij was aan het inbreken in de sportzaak. Het afscheid bij Ajax was zo abrupt, dat hij niet eens een aandenken mee had kunnen nemen. "Ik wilde graag een clubvaantje van Ajax hebben, dat ik naast dat van Barcelona kon hangen op mijn slaapkamer", sprak Henk bedremmeld. ,,Maar omdat Maarten van Geel en de andere beleidsbepalers van Ajax not amused waren over mijn toch wel onverwachte vertrek naar Chelsea, zou dat clubvaantje er nooit komen, besefte ik. Dan er maar eentje jatten bij de sportzaak in het dorp. Daar hadden ze hele mooie exemplaren, zo had ik gehoord. Sorry jongens, ik weet dat ik fout ben, maar ik vraag toch een beetje begrip." Hij zweeg mismoedig, het hoofd steunend op de handen, de vingers gevouwen voor de mond .

Na deze bekentenis werd Henk vrijgelaten. De dienstdoende agenten hadden elkaar nog eens aangekeken. “In de voetballerij is toch alles mogelijk”, schudden ze hun hoofd. ,,Henk ten Cate, een dief in de nacht. Hoe is het mogelijk?”

quote:

IDEETJE

Vanmorgen, vlak voor het vertrek richting mijn werk, plofte AD / De Dordtenaar nog op de mat. Weer eens erg laat, zoals gebruikelijk bij deze bezorgster. Snel liet ik mijn blik nog langs de regionale en landelijke sportpagina’s glijden. Ineens viel mijn oog op een kop die me direct greep. De hele dag heb ik het idee van Maarten Fontein laten bezinken. Ik kan niet anders concluderen dan dat Ajax dit directielid spoedig moet ontslaan, want deze man spreekt wartaal.

Fontein, dat is het type dat vroeger steevast als laatste werd gekozen bij het pleintjesvoetbal. Als hij al voetbalde. De man oogt namelijk meer als iemand die zich vermaakt met hockey of golf dan als een man die van voetbal houdt. Het duurde een week of drie voor hij snapte dat blessuretijd en verlenging niet hetzelfde zijn. Bovendien heeft de man nog altijd hoofdpijn van het puzzelen met de uitdoelpuntenregel in Europese wedstrijden. 0-1 en 2-3 is bij hem immers nog altijd gelijk. De yup is meer de man die “iets met Ajax moet doen in het buitenland.” Sponsors binnen praten. Zo sloot hij een deal met Aegon, zonder ABN Amro vooraf in te lichten. Maar goed, Fontein is begaan met het Nederlandse voetbal!

De man opperde namelijk een lumineus idee. Omdat de UEFA met het plan speelt de bekerwinnaars een plek in de Champions League te geven, moet het nationale bekertoernooi gered worden. Fontein wil namelijk niet dat amateurs straks Europees gaan spelen. Weg met de amateurclubs dus. Om de kans op verrassingen helemaal uit te sluiten, moeten de profclubs ook in poules gaan spelen. Zo kunnen eventuele missertjes in een enkele ontmoeting nog worden gladgestreken.

Domme meneer Fontein. De kans dat een amateurclub ooit de bekerfinale haalt is eigenlijk nul. Natuurlijk, met een lekkere loting kan je een eindje komen. Zie Quick Boys dit jaar, die speelden alleen nog tegen amateurs. Met wat mazzel loten ze straks ook nog een club uit de Jupiler League, want de historie wees uit dat die clubs nog wel eens te pakken zijn voor hoofdklassers. Elke eredivisieclub wint normaal gesproken echter altijd van een hoofdklasser, dus de vrees van Fontein is ongegrond. Hij gunt deze clubs dus geen leuke wedstrijden. Waar is de tijd gebleven dat Ajax maling had aan alles en iedereen en de maat der dingen was? De tijd waarin de Amsterdammers vol arrogantie stelden dat ze de titel en de beker zouden winnen. Nu zou het slecht zijn voor ons voetbal als we een verrassende bekerwinnaar krijgen. Nou, meneer Fontein, het is nog veel slechter dat Ajax al jaren niets meer presteert buiten de grenzen en door een falend transferbeleid zelfs nu al klaar is in Europa. Die nul puntjes had elke club kunnen halen!

Waarschijnlijk is Fontein erg geschrokken in Werkendam, toen het grote Ajax pas na verlenging met winst van het veld kon aflopen. Vermoedelijk had Fontein bij de loting nog gelachen. Kozakken Boys, wie noemt zijn club nou zo? Op sportpark De Zwaaier werden de jarenlang gepamperde talentjes uit de eigen opleiding en de dure Spaanse vriendjes van Henk ten Cate echter flink voor schut gezet door studenten en werkende mannen, die drie keer per week trainen. Door na verlenging, een blamage voor de godenzonen.

Dat nooit meer en dus moeten de amateurs maar weg! Daarbij gaat Fontein voorbij aan het feit dat zulke wedstrijden voor amateurclubs een unieke belevenis zijn. Om maar te zwijgen over de financiële kant. Dat Fontein daar geen boodschap aan heeft bleek al uit zijn opstelling in de zaak rond de televisiegelden. Dus die amateurs kunnen ook wel gedumpt worden. Dat al die Ajacieden ooit hun eerste balletje trapten op een amateurveld is maar bijzaak. Al die seizoenkaarthouders en stadionbezoekers die op zaterdag als amateur voetballen vergeten we ook. En Ajax zaterdag? Ach, als ze daar al niet het idee hadden slechts bijzaak te zijn in Amsterdam is dat nu wel duidelijk. Arme Bob de Klerk, die jaren ziel en zaligheid gaf voor de amateurtak van het grote Ajax.

Meneer Fontein piept over het feit dat AZ en PSV er nu uit liggen. Maar u begreep toch ook wel dat PSV gewoon had gewonnen, maar door een foutje in de administratie is uitgeschakeld? AZ verloor terecht bij Cambuur Leeuwarden. Mooi voor de Friezen, die een jaar eerder zelf verloren van zaterdaghoofdklasser ASWH. Ik heb toen geen Fries horen klagen. Men stak de hand terecht in eigen boezem en had zelfs bewondering voor de prestatie van de amateurs. Zoals menig eerste divisionist – want vooral zij worden uitgeschakeld door amateurclubs – die had na een nederlaag in het recente verleden.

Het plan van Fontein is werkelijk belachelijk. Laat hem zich eens druk maken om werkelijk nuttige dingen. Of er nog mini-dressjes van Ajax verkocht worden in China wellicht. Waarom de jeugd steeds meer in PSV-shirts loopt bijvoorbeeld. Dat komt niet alleen doordat ze in Eindhoven sportief beter bezig zijn, maar meer door mensen als Maarten Fontein. In pak gestoken voetbalhaters die keer op keer weer laten merken dat ze geen enkele binding hebben met de pure liefhebber. De liefhebber die wel kan genieten van een bekertoernooi waarin verrassingen plaats vinden. Een bekertoernooi met amateurclubs. Graag zou ik even de vaste uitsmijter van Henk Spaan uit zijn programma Studio Spaan willen lenen voor de heer Fontein. Vuilnisman…. Mag deze zak ook mee?

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2007 20:28 schreef DIGGER het volgende:
Maar dan z'n timing (na de drama's tegen Slavia Praag en Dinamo Zagreb daar waar het vorig jaar ook al zo lekker ging), die is echt dramatisch.