Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

De bondscoach, die vlak voor de wedstrijd van zijn echtgenote gehoord had dat hij de hoofdprijs had gewonnen voor zijn ingeleverde kleurplaat bij de buurtsuper, voelde eens aan zijn schouder.

quote:

Voor hoe lang?

Zeven keer stond Maikel Aerts vorig seizoen bij Willem II onder lat en vier keer hield hij de nul. Hij leek op weg om zijn in het slop geraakte carrière een positieve wending te geven toen het noodlot toesloeg. Op een training blesseerde hij zijn arm zo zeer, dat een ingrijpende operatie noodzakelijk was en hem een langdurige herstelperiode te wachten stond. We kunnen ons wel voorstellen hoe Maikel keek toen hem dat overkwam.

Boos, ontzettend boos. Een woeste blik in de ogen, de wenkbrauwen diep gefronst, de plooien in het gelaat strak en diep en een verbeten trek om de mond. Het schuim stond nog net niet op de lippen, maar de keepershandschoenen, die hij van de knuisten stroopte, werden in flarden gescheurd tegen de muur geworpen.

“Aaaaargh.’’ De ramen van de kleedkamer, waarheen een paar bezorgde ploegmakkers hem gedragen hadden, rammelden in hun sponningen. Maikel Aerts was woest en zwaar teleurgesteld. “Waarom overkomt mij dat?’

Bevrijd voelde hij zich nog maar een paar maanden eerder. Willem II had hem in de winterstop losgeweekt bij Feyenoord, waar hij ineengeschrompeld was tot een zielig keepertje met een enorme faalangst. In De Kuip had hij trainer Koeman zelfs eens verzocht om een wissel, omdat hij stond te schutteren als een beginneling. Koeman had de wens ingewilligd en sindsdien was niets meer vernomen van Maikel Aerts.

In Tilburg pakte hij de draad weer op. Onder de lat in het stadion aan de Goirleseweg stond ineens een geel gevaarte met een donderende stem. Supergeconcentreerd was hij en als een van zijn verdedigers eens een steekje lieten vallen, schold hij hen helemaal verrot. De onmogelijkset ballen werden gestopt en trainer Dennis van Wijk zag het met veel voldoening aan. Een winnaar in het veld kon zijn kwakkelend clubje wel gebruiken.

Gesteund door zijn trainer ging Aerts tijdens wedstrijden en op trainingen te keer als een wildeman. Hij ontzag niets en niemand, ook zich zelf niet. Vergeten was de periode bij Feyenoord. Bij Willem II was het beest in Aerts weer opgestaan. Zijn gebrul moet met gunstige wind zelfs tot in Breda te horen zijn geweest.

Maar plotseling gooide die zware blessure roet in het eten. Björn Sengier verscheen in het doel en de strapatsen van de Belg werden door Aerts vanaf de tribune met afgrijzen aanschouwd. Hulpeloos zat hij zichzelf op te vreten van woede.

Voor dit seizoen werd Kenneth Vermeer als stand-in aangetrokken door Willem II. De Ajacied, al jaren als een groot talent beschouwd, zou Maikel Aerts helemaal doen vergeten, zo dachten alle kenners. De nog steeds niet herstelde Aerts moet toen de moed in de schoenen gezonken zijn, zeker toen bekend werd dat Ajax voor Vermeer een basisplaats eiste in Tilburg.

De vertwijfeling sloeg toe. Bijna had Aerts teruggegrepen naar het witte poeder,dat hem in 1997 zo’n goed gevoel had gegeven. Hij stond op het punt zijn toenmalige huisdealer te bellen, maar de herinnering aan de langdurige schorsing nadat tijdens een controle het spul in zijn lijf was aangetroffen, weerhield hem er van.

‘Waarom zou ik zo stom zijn,’ dacht hij. Hij was toch al bijna hersteld. Een paar weken zou het nog duren, vooraleer hij weer helemaal los kon. Die tijd kwam hij ook wel door. In de vier competitiewedstrijden tot nu toe zag hij vanaf de tribune Vermeer schutteren en blunderen. Met moeite kon hij een glimlach onderdrukken. Mijn tijd komt nog wel.

Vandaag bracht Dennis van Wijk naar buiten dat Maikel Aerts de komende wedstrijd terugkeert in het basiselftal van Willem II. Kenneth Vermeer kan in de dug-out plaatsnemen. Morgenavond staat de kaalgeschoren doelman tegen Roda JC dus weer in het doel. Als vanouds zal hij tekeer gaan. Roepend, scheldend, druk gebarend, totaal bezeten en vastberaden om zijn heroverd plekje nimmer meer af te staan.

We moeten er niet van opkijken als hij in zijn enthousiasme met zijn kale kop tegen de paal duikt en met een beschadigde schedel met loeiende sirenes naar het Tilburgse St. Elisabeth Ziekenhuis getransporteerd wordt. De loopbaan van Aerts is er al sinds jaar en dag één met vallen en opstaan. Waarom zou het dan nu ineens voortvarend gaan?

quote:

Op zaterdag 22 september 2007 22:47 schreef Bjoro het volgende:
gewoon de nul, Beschouw !

quote:

1+1=2

We zagen hem op de tribune nog gezellig keuvelen met Riemer van de Velde, gisteren tijdens de bekerwedstrijd Jong Heerenveen-PSV. “Jokeren Riemer, dat is het helemaal”. De wedstrijd liep op zijn einde en Jan Reker had al lang in de gaten dat zijn club niets meer kon gebeuren. Hij vertelde de ex-voorzitter van Heerenveen van zijn nieuwe verslaving: het kaartspel jokeren, waar hij sinds enige maanden helemaal verslingerd aan was geraakt.

Per 1 juli 2007 is Reker als algemeen directeur in dienst van PSV en dat was een mooie stap verder in de spotlights. Het leven lachte Jan trouwens toch al lange tijd toe. Sinds mensenheugenis was hij de drijvende kracht achter de CBV, de belangenvereniging Coaches Betaald Voetbal. Voor zijn aantreden was de CBV altijd een obscuur clubje geweest zonder enige invloed, maar Reker had het uitgebouwd tot een imperium, een instituut waarmee tegenwoordig terdege rekening gehouden moet worden.

Hele volksstammen afgestudeerde Nederlandse voetbaltrainers waren van Jan Reker afhankelijk. Hij en hij alleen kon je maken en breken. Als een trainer bij hem in de pul viel, beval hij zo iemand aan bij binnen- en buitenlandse clubs die een nieuwe oefenmeester zochten. Mocht hij je niet, dan werd jouw naam nooit genoemd.

Jan Reker ging zich overal en nergens mee bemoeien. Trainers zoals Co Adriaanse, die zich met milde spot kritiek permitteerden op collega’s ontvingen een standje van Jan Reker. En als dat niet hielp werden ze door hem persoonlijk als lid van de CBV geroyeerd. Jan Reker was de tsaar van de trainersvakbond en wie hem niet beviel werd naar de Goelag Archipel gestuurd.

Het gevolg was dat Reker het middelpunt werd van strooplikkerij en gevlij en daar wentelde hij zich graag in. Zijn ego groeide met de dag.

De nood moet bij PSV wel erg aan de man zijn geweest dat ze Jan Reker als voorzitter aanstelden. Reker deed voorkomen dat hij aangenaam verrast was met zijn nieuwe baan, maar zijn gezicht sprak boekdelen. Toen het nieuws op een persconferentie wereldkundig werd gemaakt, zagen we een zelfvoldaan man. Alsof hij niet blij moest zijn met PSV, maar PSV met hem!

Eindelijk had hij het voor elkaar. Jan Reker zat op de hoogste post bij een toonaangevende voetbalclub en daar was hij erg tevreden mee. Nu kon hij nog meer de baas spelen.

Reker sloot zich op in de burelen van PSV, zo vertelde hij in de spaarzame ogenblikken dat hij in de openbaarheid trad. De hele club werd doorgelicht en hij zou wel eens even aangeven waar er verbeteringen moesten aangebracht worden.

Na een aantal weken had hij het door. Op kantoor werd hele dagen gejokerd en na elk spel werd de stand handmatig bijgehouden. Hele onderlinge competities werden er afgewerkt. Het bijhouden van de scores was tijdrovend en in het verleden waren daarom wel eens wat zaken niet aan bod gekomen. Zoals de inschrijving van Ruud van Nistelrooy en John de Jong in de Champions League bijvoorbeeld. ,,Maar meneer Reker, daar hadden we geen tijd voor’’, hadden de mensen van kantoor hem toevertrouwd. ,,U weet niet hoeveel tijd wij kwijt zijn aan het bijhouden van de stand.’’

Er brandde een lampje boven het hoofd van Reker. Een oplossing van dit probleem schoot hem meteen te binnen. ,,Dat gaan we anders doen”, verordonneerde hij en met een klap van de vuist op tafel bekrachtigde hij dit besluit. Maanden en maanden was hij bezig om een computerprogramma in elkaar te zetten, waarmee de punten van het jokeren automatisch opgeteld konden worden. Vorige week presenteerde hij het voor het kantoorpersoneel. Vanaf die dag hoefde niemand nog punten te tellen; de stand werd door de computer bijgehouden.

Zo, dat had hij maar mooi voor elkaar. Nu was er weer tijd om wedstrijden van het eerste elftal te bezoeken. Jong Heerenveen-PSV was de eerste wedstrijd. Ha, leuk. Kon hij mooi vertellen over zijn eerste succes als algemeen directeur van PSV: het volkomen geautomatiseerd programma om de telling bij het jokeren bij te houden. De verbijsterde blik op het gelaat van Riemer van der Velde staat ons voor eeuwig in het geheugen gegrift.

Op kantoor bij PSV was er deze week weer verwoed gekaart. Niemand had in de gaten dat Manuel da Costa vanwege twee gele kaarten een schorsing zou moeten uitzitten in het bekertoernooi. De patience-competitie naderde immers de eindfase van de eerste ronde en er waren nog heel wat punten te verdienen. En tellen deed niemand meer bij PSV. Dat deed de computer.

Vanwege het opstellen van Da Costa werd PSV door de KNVB meteen uit het bekertoernooi verwijderd. In Eindhoven zijn de rapen gaar nu. Jan Reker zien we ook weer op de voorgrond treden. ,,Hier is het laatste woord nog niet over gezegd. Ik heb onmiddellijk besloten de procedures aangaande dit soort administratieve zaken intern drastisch te wijzigen”, liet hij optekenen.

Voortaan wordt bij PSV de stand in de patience-competitie weer handmatig verwerkt. Zo zal het kantoorpersoneel opnieuw leren op te tellen. Morgen geeft Jan Reker een eerste les. ,,Jongens, 1 plus 1 is 2. Gesnapt?"

quote:

HET VINGERTJE VAN RAVENSBERGEN

Quick Boys uit, dat klinkt toch op de één of andere manier altijd speciaal. Het is grotendeels de historie natuurlijk, want de meest recente prestaties van de zaterdaghoofdklasser uit Katwijk rechtvaardigen het niet om in één adem met pakweg IJsselmeervogels genoemd te worden. Al is de veelvraat uit Bunschoten-Spakenburg eigenlijk een klasse apart aan het worden, want ook de andere teams uit de top van de eeuwige ranglijst van het zaterdagvoetbal zijn het spoor van de “Rooien” al een tijdje kwijt.

Maar Quick Boys, dat is een fanatiek publiek, dat altijd vrij ruim aanwezig is. Schijnt dat ze soms rommelen met de bezoekersaantallen, maar dan nog, vijftienhonderd zijn het er nog wel. Vijftienhonderd blauw witte narren, zoals ze zichzelf noemen op het supportersforum. Fanatiek tot op het bot, soms resulterend in niet zulke fijne zaken. Laten we die eens vergeten en naar het sportieve plaatje kijken. Dan is sportpark Nieuw Zuid een bijzonder fraai onderkomen, met zicht op de duinen en gloednieuwe Dirk Kuijt-tribune. Ziet er schitterend uit natuurlijk en het heeft wel iets imposants als je de afdaling richting hoofdveld maakt.

Helaas voor Quick Boys is dit seizoen, as we speak, het terrein indrukwekkender dan het elftal. Kan best veranderen hoor, maar wat de mannen van trainer John Blok tot nu toe op de mat legden is bepaald niet om over naar huis te schrijven. Dat terwijl er vuurwerk was verwacht, mede door de rentree van enkele verloren zonen. Niels van Duijn besloot het in zijn dagelijks leven hogerop te zoeken en verkoos een opleiding tot piloot boven een profavontuur bij FC Volendam. Dan heb je een prima back, met veel drang naar voren en een tomeloze inzet. Hendrik van Beelen en Robert-Jan Ravensbergen zagen geen brood meer in een langer verblijf bij Haarlem en dus werden de spelmaker annex spits, ooit een groter talent genoemd dan tribunenaamgever Dirkie Kuijt, en centrale verdediger weer speler van Quick Boys.

En ja, dan gaan ze los daar in Katwijk-zuid. Dan is de titel al zo goed als binnen en zijn de andere bollenploegen, DOTO en ASWH nog slechts lastige vliegen die van de blauw witte ruggen geveegd moeten worden. Erop met dat wereldelftal, als een vliegenmepper slaan we de concurrenten plat. Al wie zelfs maar in zijn hoofd haalde te denken dat Quick Boys niet zo één twee drie de titel zou gaan pakken, werd bijkans voor gek verklaard. Deze kwaliteitsinjectie was het begin van een nieuwe glorietijd, waar ze zo naar snakken daar op Nieuw Zuid. Het is immers alweer drie jaar geleden dat de laatste titel gevierd mocht worden en dat is naar de begrippen van de succesvolle vereniging veel te lang.

Maar het liep anders, weten we inmiddels. Er was buiten de Hoekse Waard gerekend, want Geert Bakker en zijn rappe maatjes schoten eens flik uit hun slof in de eerste competitieronde. 1-4 werd het en op de Dirk Kuijt-tribune wist men niet wat men zag. Vervolgens kreeg Quick Boys niets meer of minder dan voetballes bij rivaal Noordwijk en was “SHO” geen incident meer. De daaropvolgende thuiszege op DOTO was dan ook broodnodig. “DOTO” leek echter wel een incident te worden, want de derby tegen Katwijk ging verloren. Dat doet heel erg veel pijn bij iedereen die zich nar noemt. Dan lachen de narren niet, dan huilen ze stilletjes in een hoekje. En dan begint het gemor. Drie punten uit vier duels, waar op een titel gerekend wordt, dat kan niet. Dat mag niet! De spelers redden zich nog even door wel door te gaan in de KNVB-beker, waarop Daniël Kulk beloofde dat de komende 22 duels gewonnen zouden worden.

Daar begint het dan allemaal. De verwachtingen zijn hooggespannen en lijken vooralsnog te hooggespannen. Natuurlijk kwamen en zijn er goede spelers, maar er is ook een hoop middelmaat. Wil je dan een rol van betekenis spelen in de sterke hoofdklasse A, dan moet alles kloppen. Het is echter duidelijk dat dit niet het geval is. Tegen ASWH was er dan ook een wat vreemde sfeer op het sportpark. Men was stilletjes. De spelers deden hun best, maar imponeerden weer niet. Daarna schoot Danny Versluis de Ambachters naar 0-1 en toen begon het sportpark te leven. Daar kwamen de beschuldigende vingertjes. “Johnnie rot op!” en “Wij willen voetbal zien” schalde uit de hoek van de Dirk Kuijt-tribune. Daar zaten ze dan, de visserszonen die hun meest gewenste prooi, de titel, nog verder zagen wegdrijven. Elke geslaagde combinatie van ASWH werd begeleid door een “heeee”, om de thuisploeg nog verder in de hoek te drukken. Ze moesten het maar eens voelen. Dat het toch nog 1-1 werd, door Robert-Jan Ravensbergen, kwam eigenlijk niet eens zo goed uit. Maar goed, toch maar juichen.

Helaas voor dat deel van de fans was Ravensbergen de vingertjes echter spuugzat. De aanvoerder der narren spoedde zich naar de hoek van de tribune en toonde zijn eigen vinger. De middelste, welteverstaan. Dom, dom, dom. Maar oh, wat had ik een begrip voor Ravensbergen, die samen met zijn ploeg vocht tegen verwachtingen die vermoedelijk niet in te lossen zijn dit seizoen. Daarvoor ontbeert het Quick Boys domweg aan kwaliteit in het gehele elftal. Let wel, lang niet elke supporter op Nieuw Zuid deelde de mening van de “oproerkraaiers”, zo werd me duidelijk. Zij begrepen wellicht dat de spelers echt wel inzet toonden, maar niet meer konden dan ze lieten zien. Zoiets legde Ravensbergen later in een open brief op de site van Quick Boys ook uit. Hij sloeg de spijker op de kop, vanuit neutraal oogpunt gezien. Zodat zijn middelvinger uiteindelijk de functie kreeg van een moralistisch geheven vingertje over wenselijk gedrag van supporters. Of het helpt? Ik vrees dat het hoofd van trainer Johnnie nog altijd op het Blok ligt bij een deel van de fans, dat voetbal wil zien en een titel eist. Al steekt het hele elftal de middelvinger op. Zonde, van dat mooie sportpark.

quote:

Een dief in de nacht

Zwarte wolken versluieren de bleke maan, die toch al aan het laatste kwartier bezig is. Lantaarnpalen zijn er niet op deze afgelegen locatie. Je ziet geen hand voor ogen. Inktwarte duisternis regeert. Slechts een interieurlampje licht zwak op, voor de rest is het aardedonker. De boordradio kraakt. Een mechanisch misvormde stem klinkt op uit de politieauto, die met gedoofde lichten en geopende portieren op de oprit van kiezels geparkeerd staat. Er is niemand te zien.

Of ja, toch. Achter de hoge haag is plots beweging. Zaklampstralen schieten ritmisch heen en weer in de cadans van twee lopende mannen die met een derde tussen hen in vanachter de heg tevoorschijn komen, op weg naar de politieauto. Even later slaan de portieren dicht, de koplampen worden ontstoken en de patrouillewagen rijdt weg. Opspattende kiezels ruisen in het hoge gras. Dan valt een grote stilte over de plek des onheils, die weer gedompeld wordt in de totale duisternis van een half uurtje geleden.

Op het politiebureau was die avond een inbraakmelding binnengekomen. Sportzaak in het dorpje. Twee dienstdoende agenten, op patrouille niet ver uit de buurt, werden er door de centrale op af gestuurd. '‘Kijk wel uit jongens, je weet nooit wat je aantreft'’, werd hen nog toegevoegd.

Aangekomen op de plaats van het delict waren de dienders uitgestapt. In de ene hand een zaklamp, de andere op de greep van het dienstpistool. Voorzichtige spiedden ze om zich heen, gespitst op elk geluidje. Rinkelend glas gaf aan dat ze niet voor niets waren gekomen. Er was wel degelijk iemand in het donkere, vrijstaande pand in dit afgelegen stukje niemandsland.

Enige minuten later hadden ze de dief in de kladden gevat. Zittend voor een kast had die niet eens gemerkt dat hij benaderd werd en voor hij het in de gaten had, was de man gegrepen en in de boeien geslagen. In het licht van de zaklamp hadden ze gezien dat de dief een donkere man was met een zeer bekend gezicht.

Op weg naar het politiebureau om hun vangst af te leveren, hadden ze elkaar meermaals verbaasd aangekeken. In het licht van het interieurlampje hadden ze bij het instappen al gezien dat ze een bijzonder vreemde vangst hadden gedaan. Op de achterbank van hun politieauto zat Henk ten Cate, tot vanmiddag nog de trainer van Ajax. Per radio brachten ze de commandant van de nachtdienst op de hoogte van hun komst: in de sportzaak in het dorpje hadden ze Henk ten Cate op heterdaad betrapt.

Aangekomen op het bureau werd meteen een verhoorkamer in gereedheid gebracht. Henk ten Cate werd er van de auto onmiddellijk heen geleid. De trainer zweeg, nam met neergeslagen blik plaats op een stoel. Op de eerste vraag sloeg hij al gelijk door. Ja, hij was aan het inbreken in de sportzaak. Het afscheid bij Ajax was zo abrupt, dat hij niet eens een aandenken mee had kunnen nemen. "Ik wilde graag een clubvaantje van Ajax hebben, dat ik naast dat van Barcelona kon hangen op mijn slaapkamer", sprak Henk bedremmeld. ,,Maar omdat Maarten van Geel en de andere beleidsbepalers van Ajax not amused waren over mijn toch wel onverwachte vertrek naar Chelsea, zou dat clubvaantje er nooit komen, besefte ik. Dan er maar eentje jatten bij de sportzaak in het dorp. Daar hadden ze hele mooie exemplaren, zo had ik gehoord. Sorry jongens, ik weet dat ik fout ben, maar ik vraag toch een beetje begrip." Hij zweeg mismoedig, het hoofd steunend op de handen, de vingers gevouwen voor de mond .

Na deze bekentenis werd Henk vrijgelaten. De dienstdoende agenten hadden elkaar nog eens aangekeken. “In de voetballerij is toch alles mogelijk”, schudden ze hun hoofd. ,,Henk ten Cate, een dief in de nacht. Hoe is het mogelijk?”

quote:

IDEETJE

Vanmorgen, vlak voor het vertrek richting mijn werk, plofte AD / De Dordtenaar nog op de mat. Weer eens erg laat, zoals gebruikelijk bij deze bezorgster. Snel liet ik mijn blik nog langs de regionale en landelijke sportpagina’s glijden. Ineens viel mijn oog op een kop die me direct greep. De hele dag heb ik het idee van Maarten Fontein laten bezinken. Ik kan niet anders concluderen dan dat Ajax dit directielid spoedig moet ontslaan, want deze man spreekt wartaal.

Fontein, dat is het type dat vroeger steevast als laatste werd gekozen bij het pleintjesvoetbal. Als hij al voetbalde. De man oogt namelijk meer als iemand die zich vermaakt met hockey of golf dan als een man die van voetbal houdt. Het duurde een week of drie voor hij snapte dat blessuretijd en verlenging niet hetzelfde zijn. Bovendien heeft de man nog altijd hoofdpijn van het puzzelen met de uitdoelpuntenregel in Europese wedstrijden. 0-1 en 2-3 is bij hem immers nog altijd gelijk. De yup is meer de man die “iets met Ajax moet doen in het buitenland.” Sponsors binnen praten. Zo sloot hij een deal met Aegon, zonder ABN Amro vooraf in te lichten. Maar goed, Fontein is begaan met het Nederlandse voetbal!

De man opperde namelijk een lumineus idee. Omdat de UEFA met het plan speelt de bekerwinnaars een plek in de Champions League te geven, moet het nationale bekertoernooi gered worden. Fontein wil namelijk niet dat amateurs straks Europees gaan spelen. Weg met de amateurclubs dus. Om de kans op verrassingen helemaal uit te sluiten, moeten de profclubs ook in poules gaan spelen. Zo kunnen eventuele missertjes in een enkele ontmoeting nog worden gladgestreken.

Domme meneer Fontein. De kans dat een amateurclub ooit de bekerfinale haalt is eigenlijk nul. Natuurlijk, met een lekkere loting kan je een eindje komen. Zie Quick Boys dit jaar, die speelden alleen nog tegen amateurs. Met wat mazzel loten ze straks ook nog een club uit de Jupiler League, want de historie wees uit dat die clubs nog wel eens te pakken zijn voor hoofdklassers. Elke eredivisieclub wint normaal gesproken echter altijd van een hoofdklasser, dus de vrees van Fontein is ongegrond. Hij gunt deze clubs dus geen leuke wedstrijden. Waar is de tijd gebleven dat Ajax maling had aan alles en iedereen en de maat der dingen was? De tijd waarin de Amsterdammers vol arrogantie stelden dat ze de titel en de beker zouden winnen. Nu zou het slecht zijn voor ons voetbal als we een verrassende bekerwinnaar krijgen. Nou, meneer Fontein, het is nog veel slechter dat Ajax al jaren niets meer presteert buiten de grenzen en door een falend transferbeleid zelfs nu al klaar is in Europa. Die nul puntjes had elke club kunnen halen!

Waarschijnlijk is Fontein erg geschrokken in Werkendam, toen het grote Ajax pas na verlenging met winst van het veld kon aflopen. Vermoedelijk had Fontein bij de loting nog gelachen. Kozakken Boys, wie noemt zijn club nou zo? Op sportpark De Zwaaier werden de jarenlang gepamperde talentjes uit de eigen opleiding en de dure Spaanse vriendjes van Henk ten Cate echter flink voor schut gezet door studenten en werkende mannen, die drie keer per week trainen. Door na verlenging, een blamage voor de godenzonen.

Dat nooit meer en dus moeten de amateurs maar weg! Daarbij gaat Fontein voorbij aan het feit dat zulke wedstrijden voor amateurclubs een unieke belevenis zijn. Om maar te zwijgen over de financiële kant. Dat Fontein daar geen boodschap aan heeft bleek al uit zijn opstelling in de zaak rond de televisiegelden. Dus die amateurs kunnen ook wel gedumpt worden. Dat al die Ajacieden ooit hun eerste balletje trapten op een amateurveld is maar bijzaak. Al die seizoenkaarthouders en stadionbezoekers die op zaterdag als amateur voetballen vergeten we ook. En Ajax zaterdag? Ach, als ze daar al niet het idee hadden slechts bijzaak te zijn in Amsterdam is dat nu wel duidelijk. Arme Bob de Klerk, die jaren ziel en zaligheid gaf voor de amateurtak van het grote Ajax.

Meneer Fontein piept over het feit dat AZ en PSV er nu uit liggen. Maar u begreep toch ook wel dat PSV gewoon had gewonnen, maar door een foutje in de administratie is uitgeschakeld? AZ verloor terecht bij Cambuur Leeuwarden. Mooi voor de Friezen, die een jaar eerder zelf verloren van zaterdaghoofdklasser ASWH. Ik heb toen geen Fries horen klagen. Men stak de hand terecht in eigen boezem en had zelfs bewondering voor de prestatie van de amateurs. Zoals menig eerste divisionist – want vooral zij worden uitgeschakeld door amateurclubs – die had na een nederlaag in het recente verleden.

Het plan van Fontein is werkelijk belachelijk. Laat hem zich eens druk maken om werkelijk nuttige dingen. Of er nog mini-dressjes van Ajax verkocht worden in China wellicht. Waarom de jeugd steeds meer in PSV-shirts loopt bijvoorbeeld. Dat komt niet alleen doordat ze in Eindhoven sportief beter bezig zijn, maar meer door mensen als Maarten Fontein. In pak gestoken voetbalhaters die keer op keer weer laten merken dat ze geen enkele binding hebben met de pure liefhebber. De liefhebber die wel kan genieten van een bekertoernooi waarin verrassingen plaats vinden. Een bekertoernooi met amateurclubs. Graag zou ik even de vaste uitsmijter van Henk Spaan uit zijn programma Studio Spaan willen lenen voor de heer Fontein. Vuilnisman…. Mag deze zak ook mee?

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2007 20:28 schreef DIGGER het volgende:
Maar dan z'n timing (na de drama's tegen Slavia Praag en Dinamo Zagreb daar waar het vorig jaar ook al zo lekker ging), die is echt dramatisch.

quote:

MAN IN BLACK

Bij elke zichzelf respecterende betaalvoetbalorganisatie is een mannetje aangesteld, dat er zorg voor draagt dat de juiste spullen klaarstaan voor trainingen en wedstrijden. Bij AZ vervulde Cor van Westerop maar liefst 22 jaar lang die belangrijke rol. Cor bepaalde in zijn eentje feitelijk het gezicht van de Alkmaarders naar de buitenwacht. Hij droeg er al die jaren zorg voor dat alles perfect geregeld was, voor elke training en voor elke wedstrijd, uit en thuis. Ballen, schoenen, trainingspakken, T-shirts voor de warming-up, wedstrijdshirts voor de spelers met bijbehorende broek en kousen, keeperoutfits compleet stapels handschoenen, slidingbroeken in de juiste kleur, regenjacks, warme sportjassen en van dat alles ook nog reservemateriaal, want er zou maar eens iets stuk gaan.

Cor deed zijn werk blijkbaar goed, want anders houd je het geen 22 jaar vol.

Een materiaalman staat er bij de spelers altijd goed op, want het is de man die voor hun spullen zorgt. Was er zo iemand niet, dan moesten ze meer van huis meenemen dan alleen een toilettas, zeker weten. Cor zal dus ook wel geliefd zijn geweest Slachtoffer van voetbalhumor is hij ongetwijfeld ook vaak geweest. Dan kwam hij weer thuis, en quasi-mopperend vertelde hij tegen zijn vrouw dat die jongens weer eens iets vervelends hadden uitgehaald. Een volle emmer gezet boven op de half openstaande deur van zijn hokje bijvoorbeeld. “Zeiknat was ik, kon me meteen weer helemaal omkleden,” mokte hij. Maar inwendig was hij telkens trots, wanneer de voetballers dergelijke fratsen met hem uithaalden. Hij gaf hem iedere keer opnieuw het gevoel er echt bij te horen en na al die jaren was hij een soort meubelstuk geworden bij AZ..

De AZ-spelers vonden het al die jaren de gewoonste zaak van de wereld dat Cor voor de spullen zorgde en behoudens wat gemopper als ze de zware kratten van de bus naar de kleedkamer moesten sjouwen, was er nooit iemand die echt vervelend tegen hem deed. Stil staan bij het vele werk dat de materiaalman verzette deden ze zelden, maar een groet of een knikje met het hoofd voor Cor al genoeg waardering. Het hoogtepunt van het jaar was de persdag aan het begin van het seizoen, wanneer fotografen en televisieploegen kwamen om beelden vast te leggen van de AZ-selectie. Trots als een pauw figureerde Cor 22 jaar lang aan de zijkant van elke teamfoto.

In juli dit jaar kwam aan het langdurige dienstverband van Cor bij AZ plots een einde. Er verscheen een piepklein mededelinkje op de website van de Alkmaarders dat club en materiaalman in goed overleg uit elkaar gegaan waren. Wat er gebeurd is, valt niet te achterhalen, maar ik vrees dat AZ in haar streven naar verregaande professionalisering elk spoortje van amateurisme uit wilde bannen. Niet dat Cor een amateur was, maar als je een topclub wilt zijn, dan moet alles top zijn. Een ouwe knar als Cor was niet meer van deze tijd, dus er moest een vervanger komen.

Marcel van Geelen heet die opvolger. Hoewel de familienaam van Marcel toch wel erg veel associaties opriep bij die van de vermaledijde ex-directeur betaald voetbal Martin van Geel, die AZ in de steek liet voor Ajax, werd Van Geelen aangesteld als nieuwe materiaalman van AZ. Hij had zijn sporen al lang verdiend op ’t Land, het jeugdcomplex van AZ, waar hij al tijden hand- en spandiensten verrichtte.

Marcel van Geelen was nog maar enkele maanden in dienst, toen hij een onvergeeflijke fout maakte, een fout die zijn voorganger Van Westerop in al die 22 nimmer gemaakt had. We waren het alweer een beetje vergeten, maar gelukkig herinnerde Wilfred Genée er ons zondagavond weer aan.

In het praatprogramma Voetbal Insite toonde de presentator aan Marcel Brands, de directeur voetbalzaken van AZ, een foto, waarop spelers van diens ploeg gele voetbalkousen droegen. Het was een foto van de bekerwedstrijd Cambuur Leeuwarden-AZ, waar de Alkmaarders toch al geen beste herinneringen aan hadden. Die nederlaag viel AZ rauw op het dak, maar het waren de sokken die een verpletterende indruk maakten. In negatieve zin, wel te verstaan. Gele sokken in combinatie met de witte broeken en de dieprode shirts, het was geen gezicht.

Marcel Brands beaamde dat het niet best was van de nieuwe materiaalman. “Hij is er op aan gesproken”, zei de directeur voetbalzaken. Van Geelen moet ontzettend op zijn donder gehad hebben, die dag. Maar voor mij heeft hij zijn fout zondag dubbel en dwars goedgemaakt.

Keeper Boy Waterman zag er die dag geweldig uit. Zwart shirt, zwarte broek, zwarte kousen. Dat hij in de blessuretijd een beslissende goal van Alves om de oren kreeg, mocht mijn pret niet drukken. De helemaal in het zwart geklede doelman deed me onmiddellijk denken aan Frans de Munck, de zwarte panter van weleer en Frans was ik eerlijk gezegd alweer lang vergeten.

Marcel van Geelen zal na afloop wel een traantje hebben weggepinkt, want de nederlaag tegen Heerenveen zal ook bij hem hard aangekomen zijn. Maar ik weet zeker dat hij een uur later in zijn hok het wedstrijdtenue van Waterman liefdevol betastte en de plooien nog even gladstreek, voordat hij het in de wasmachine stopte. “Die Boy zag er vandaag toch maar eens fantastisch uit”, zal hij gemompeld hebben.

Frans de Munck zal zondag thuis, zittend voor zijn televisie ook wel genoten hebben: “Dat ik dit op mijn oude dag nog mag meemaken.”

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 23:25 schreef tong80 het volgende:
Geweldig. Ze hebben de oude materiaalman ontslagen omdat ie een keer de kousen was vergeten.

Bij mijn amateurclub hebben we ook een materiaalman voor het eerste. Hij konj niet zo goed leren maar is de beste in zijn soort. Hij zal ook wael eens de stimorol hebben vergeten. Maar gelukkig zit Wilfred er nog steeds. Schandalig wat AZ en met name vanj Heel heeft gedaan. Hij moet zulke mensen koesteren. Maar hjet geloof in van Geel heb ik al verloren doordat ie van Willem 2 naar AZ en vervolgens naar Ajax wipote anderen bekritisrend dat ze niet loyaal zijn. Ik hebh medelijden met de m ateriaalman wiens levenswerk door deze engerd uit de handen is gerukt. Gefeliciteerd Martin met je nieuwe materiaalman Martin enj gefeliciteerd beschouw met je juweeltje vanm een column.

quote:

DOM, DOM

In het seizoen 1994/1995 was hij daar ineens, als een duvel uit een doosje. In het eerste elftal van Go Ahead Eagles, dat toen nog uitkwam in de eredivisie, maakte een speersnel, piepjong voetballertje zijn opwachting. Nog geen 17 jaar was hij toen hij in de uitwedstrijd tegen RKC inviel voor Alfons Arts. Als een opgevoerde brommer stoof hij vanaf de zijlijn het veld in. Victor Sikora. De naam klonk buitenlands, maar hij was toch echt een geboren en getogen Deventenaar, door de Eagles als kind bij het plaatselijke RODA weggeplukt.

Dat seizoen bleef het bij die ene invalbeurt, maar het jaar daarna speelde hij al veertien wedstrijden. De trainers aan de Vetkampstraat konden niet meer om hem heen en na de degradatie naar de eerste divisie had Sikora zich ontwikkeld tot een onmisbare basisspeler. Nog geen twintig jaar was hij. Wat goed is, komt snel. Lang bleef Victor niet onopgemerkt. Het aan de weg timmerende Vitesse nam hem over van Go Ahead en ook daar ging het gezwind. De carrière van Victor Sikora nam vanaf dat moment een vlucht. Hij werd opgeroepen voor het Nederlands elftal, speelde zes interlands en verkaste toen naar Ajax, dat stevig voor hem in de buidel tastte.

Het was een aankoop van de toenmalige Ajax-trainer Ronald Koeman, die Sikora bij Vitesse onder zijn hoede had gehad.
Bij Ajax was het al snel over met de opmars van Sikora. Hij speelde in Amsterdam weliswaar 44 wedstrijden in het eerste elftal, maar geliefd werd hij nooit bij de supporters. Die trokken zich de haren uit het hoofd vanwege zijn geren als een kip zonder kop, zijn totale gebrek aan overzicht, de onmacht die hij steeds meer uitstraalde.

Freek de Jonge had het tijdens een nieuwjaarsreceptie over de grote hoeveelheid onverkoopbare mokken en sleutelhangers in de clubwinkel, met Sikora’s beeltenis erop. Geen enkele opmerking is dodelijker geweest voor een voetballer. Vanaf dat moment raakte Sikora helemaal geen bal meer. Totaal gedesillusioneerd werd hij door Ajax gestald bij Heerenveen, maar ook dat was geen succes.

Sinds drie jaar voetbalt hij op een nog lager niveau. In Breda, bij NAC. Crescendo gaat het al lang niet meer met Victor. Een vaste basisplaats heeft hij in al die jaren bij NAC nimmer verworven en na jaren van frustratie luchtte hij in de Voetbal International van deze week zijn hart.

Op de redactie van VI moeten ze zich in de handen hebben gewreven over hetgeen Sikora uitkraamde . Een groter huilverhaal hebben ze daar nooit weten te maken met een voetballer. Drie pagina’s lang loopt Sikora leeg. Niks deugt er in Breda, volgens hem. Hij heeft het over vriendjespolitiek, slechte trainers, oneerlijkheid en nog veel meer van die dingen. Sikora, de zesvoudig international, de voetballer die toch maar mooi bij Ajax heeft gespeeld zou niet goed genoeg zijn voor NAC Breda? Kom nou.

Het is een verhaal van een over het paard getilde, domme voetballer, een voetballer die al jaren niks meer presteert. Het is enkel en alleen doelloos heen en weer gehol dat hij laat zien. De ene na de ander bal verdwijnt van zijn voeten in de tribune en om het publiek niet al te veel op de proef te stellen, houdt trainer Brandts hem meestal op de bank.

Bij NAC hadden ze wijselijk al nagelaten clubartikelen te voorzien van Sikora’s naam of foto. Een onverkoopbare voorraad in hun magazijn zal daar dus niet snel ontstaan. Gelukkig maar, want in VI maakte Victor ook bekend dat een Koreaanse club hem graag wil overnemen. “Bij een concreet aanbod ben ik in de winterstop vertrokken”, zo sprak hij. De reden? “Mijn vrouw en ik houden zo van oosters eten.”

Die laatste opmerking zegt alles over de intelligentie van Victor Sikora. In plaats van naar Zuid-Korea te gaan, kan hij beter bij een G-team gaan voetballen.

quote:

WATJE
Je zal maar trainer van Willem II zijn. Verkopen ze vlak voor het seizoen met Anouar Hadouir en Mounir El Hamdaoui je twee beste spelers, word je een maand of twee later de laan uitgestuurd omdat je te weinig punten pakt. Het is alsof van Kimi Raikkonen verlangd wordt dat hij met een Lada wereldkampioen Formule I wordt. Of van 56-jarige Louis van Gaal dat hij een polsstokhoogsprong maakt.

Hoe dat laatste afgelopen is, weten we inmiddels allemaal. Met een uitgeholde Willem II-selectie brak Van Wijk weliswaar niet zijn been, maar ook geen potten. Zaterdag verloor zijn ploeg nog van VVV Venlo, de nummer laatst.

Op de persconferentie na afloop verklaarde de Willem II-trainer niet zelf op te stappen. De handdoek in de ring gooien kon hij zijn gezinnetje niet aandoen, omdat hij financieel verre van onafhankelijk is. Van Wijk zei het er niet bij, maar je zag aan zijn gezicht dat hij het vooruitzicht om elke dag gehaktballen en droog brood te vreten niet bepaald zag zitten.

Luttele uren later verscheen op de Willem II site het volgende bericht: ‘Naar aanleiding van de tegenvallende sportieve prestaties legt Dennis van Wijk, in goed overleg met de club, zijn functie als trainer-coach van Willem II per direct neer.’

Goed overleg, me reet!

Waarschijnlijk hetzelfde soort overleg als gevoerd werd toen Van Wijk zijn twee beste spelers moest afstaan. ‘Dennis, zo doen we het en niet anders’, verklaart de voorzitter en de overige bestuursleden knikken allemaal van ja.
Zo lust ik er ook nog een paar. ,,Meneer, in goed overleg neem ik je auto in beslag”, zei de agent, toen de man nabij het politiebureau parkeerde. ,,Meneer, in goed overleg heb ik uw rechterbeen geamputeerd’’, vertelde de chirurg, nadat de patiënt bijgekomen was na een verdoving voor het knippen van zijn amandelen.

Dennis van Wijk zal wel geld beloofd zijn, genoeg om niet aan de geeuwhonger te geraken. Hij zal dus geen stampei maken, want zo werkt het in de voetballerij, zoals een afgezaagd cliché luidt.
Van Wijk is een watje. Gezwicht voor een nietig afkoopsommetje. Hij had de bestuurders van Willem II het vel over de neus moeten halen. Bram Moszkowicz inschakelen bijvoorbeeld. Van het geld dat Willem II met de verkoop van zijn twee Marokkanen verdiende, was helemaal niks meer overgebleven.

quote:

Spektakel

Het haalde alle kranten en vele omroepen besteedden er ruim zendtijd aan. Komkommertijd of niet, de kuitbeen- en enkelbreuk van AZ-trainer Louis van Gaal was landelijk nieuws. We zagen hem zitten in zijn rolstoel, tijdens de thuiswedstrijd tegen NEC. De spelers kwamen hem medelijdend klopje op de schouder geven en een zorgzame Marcel Brands voorzag hem van een kopje koffie. Van Gaal moet die aandacht goed gedaan hebben.

Niet alleen de AZ-mensen betuigden trouwens hun deelneming met de onfortuinlijke trainer. Zijn rolstoel is inmiddels ingeruild voor een golfkarretje, beschikbaar gesteld door een Noord-Hollandse golfclub. En als zijn ploeg morgen in Eindhoven tegen PSV speelt, zijn in de dug-out van het Philips Stadion een paar stoelen verwijderd, zodat Van Gaal daar zijn kar kan parkeren.

Ik kan niet wachten totdat ik daar beelden van zie.

De spelers zijn al aan hun warming-up begonnen als Van Gaal komt aangestoven. Eén voor één gaat hij de spelers langs om hen een paar laatste raadgevingen mee te geven. Diepe sporen laten de banden achter in het drassige veld en in het strafschopgebied bij keeper Waterman zit hij plots vast in de modder. Met vereende krachten trekken de AZ-spelers het karretje los en duwen het naar de zijlijn.

‘Gezien Edward?’ grijnst Van Gaal tegen zijn assistent als zijn spelers de warming up weer hervat hebben. ‘Dit is nou teambuilding.’ Dan bukt Van Gaal zich even voorover en duikelt een koelbox op, die hij tussen zijn benen had staan. ‘Ja, mijn liefdevolle echtgenote heeft weer goed voor me gezorgd’, zegt hij als hij een lunchpakketje open pulkt. ‘Zo, ook nog een banaantje erbij. Lief van Truus.’

Filmcamera’s snorren en fototoestellen ratelen als Van Gaal zijn maaltje nuttigt. Dan wordt hij voorzichtig op de schouder getikt. Het is Jan Reker, die bezorgd komt kijken of Louis nog iets te wensen heeft. ‘Deze warme deken misschien, want het is toch wel guur vandaag’, vraagt de algemeen directeur van PSV. Het is niet alleen het brood dat in een haastige hap weggeslikt wordt. Zichtbaar ontroerd is Van Gaal. Traantjes pinken in de ooghoeken.

‘Jan, dank je wel’, stamelt de AZ-trainer terwijl hij de deken over zijn benen vouwt. ‘Het enige wat me nu nog ontbreekt zijn de drie punten, maar die wil je zeker niet afstaan?’ Louis van Gaal heeft zijn humor nog niet verloren.

Dan begint de wedstrijd. PSV laat AZ alle hoeken van het veld zien. Ingrijpen kan Van Gaal niet, ingeklemd als hij is in het toch wel krappe golfkarretje. Radeloos trommelt hij op het stuur van zijn wagentje. ‘O, zat hier maar een claxon op’, denkt hij. Als het 4-0 is in het voordeel van de thuisploeg, knalt Kenneth Perez de bal expres tegen Van Gaals golfkar. Omdat het ding niet op de handrem staat, komt het in beweging en pas na tien meter komt het tot stilstand tegen een reclamebord. Het thuispubliek joelt en lacht. Zo komt voor hen een mooi einde aan een onvergetelijke wedstrijd.
Met een rood hoofd en rode vlekken in de nek verdwijnt Van Gaal in de richting van de catacomben. Onderweg rijdt hij een camera ondersteboven en drie fotografen worden over de tenen gereden.

Ik denk dat ik nog maar even snel een abonnement op Sport1 afsluit. Van dit spektakel wil ik geen seconde missen.

quote:

Op zaterdag 10 november 2007 19:26 schreef Beschouw het volgende:

[..]

quote:

VOETBALJAAR 2007: VIS VAN MAKAAY

Het was halverwege september toen de tweede speelronde van de KNVB-beker op het programma stond. Het lot had ASWH gekoppeld aan zondaghoofdklasser De Treffers. Dat werd dus een leuk reisje en gelukkig was het woensdag. Als je in het onderwijs werkt, heb je dan namelijk een kortere werkdag. Zodoende konden wij ’s middags al vertrekken. Om drie uur reed het uitgedunde gezelschap van drie heren, waar het normaal toch wel zes zijn, de A15 op. We hadden dit tijdstip gekozen om de files voor te zijn. Dat lukte prima. Een voorspoedige rit bracht ons in Groesbeek.

Groesbeek. Voetbalmaf dorp. Talloze clubs, waarvan twee op het hoogste zondagamateurniveau. Bijna Duitsland, dat ook. De ANWB-routeplanner raadde zelfs aan om kort door Duitsland te rijden, maar onze NavMan dacht daar anders over. Over de brug rijdend zagen we de al licht schemerende skyline van Nijmegen. Herinneringen aan een concert van Britney Spears, bezocht door een destijds nog onwetende en puberende metalliefhebber in onze auto, bonnen wegens fout parkeren en een al dan niet per ongeluk door een hoerenstraat voerende wandeling kwamen voorbij. We passeerden later, door berg en dal rijdend, ook de Heilig Land Stichting. Ooit een volledig mislukte locatie voor de eerste schoolreis in de historie van de reformatorische basisschool, die begin jaren tachtig meende door het woord “heilig” veilig te zitten. Jammer, want het was zo katholiek als de paus en de kinderen van toen dragen de beelden van de talloze heiligenbeelden vast nog op het netvlies. Oh ja, de liefhebber van cultuur zag er ook nog het bordje “Afrika Museum”.

Wij hadden er geen oog voor, wij gingen naar Groesbeek. Eerst even het sportpark zoeken en dan het centrum in. Rond vijf uur hadden we de auto geparkeerd. Drie man sterk wandelde het dorpje in, op zoek naar het restaurant dat we op internet al hadden gevonden. De eerste tegenvaller van de middag was een feit, want dat was dicht. Niet getreurd, dan maar even in een café wat drinken en een bittergarnituurtje bestellen. Op weg naar een kroegje op een hoek zagen we de viszaak. Vishandel Makaay. Onze chauffeur van die dag is een echte visliefhebber, zowel qua vangen als qua eten. Dus konden we daar niet omheen. Wij gingen naar binnen.

Mijn voetbalcomputer draaide toen al op volle toeren. Erik Makaay is keeper van De Treffers, dat wist ik al. Er werd een link gelegd naar een serie reportages in Voetbal International over broers van profvoetballers. Had ik daarin niet ook Makaay zien staan voor een viszaak? Ja, bleek al snel. De verkoper, een dertiger, had hetzelfde zwarte haar en had ook trekjes van de nieuwbakken Feyenoord-spookspits. Ringetje in het oor, dit was de stoerdere variant. Daarom is hij nu natuurlijk, na een kort avontuur bij VVV, doelman van De Treffers. Net iets minder serieus, ben je dan geneigd te denken.

Het was hem, onmiskenbaar. Ik herinnerde me ook een tekstje op een website, waarin Makaay aangaf soms wel eens moe te worden van het in de schaduw staan van. Gek vond hij het niet. Logisch, want broer Roy is kampioen geworden in de toplanden Spanje en Duitsland, heeft Oranje gehaald, werd topscorer in eerder genoemde landen, scoorde in de Champions League, haalde ooit de gouden schoen binnen. Dat spreekt natuurlijk meer tot de verbeelding dan keepen bij de nummer één op de zondagranglijst aller tijden. Maar toch, als in een samenvatting van een bekerduel van twee minuten vier keer wordt gezegd dat je “de broer van” bent…. Ik kan het me ergens voorstellen.

Omdat slechts de chauffeur trek had in vis, liepen de metalliefhebber en ik vast naar het café. Opgetogen kwam onze medereiziger later terug. Makaay had gevraagd of wij voor het voetbal kwamen. Leuk toch, dat je overal in Nederland aan het accent kunt horen of iemand een streekbewoner is of niet. Hij had ons accent gehoord en wist genoeg. “Mij eerst nog even moe maken… Slim!” Hij had het glimlachend gezegd, om er aan toe te voegen dat zijn ploeg toch ging winnen, want ze wilden tegen zijn broer loten. Uiteindelijk had hij een gratis portie kibbeling weggegeven, met de woorden: “Dit is dan het enige dat ik vanavond aan jullie weggeef.” Een uur of vier later bleek de waarheid van die woorden. De Treffers won dikverdiend en wij hebben Erik Makaay nog geluk gewenst.

Terugdenkend is het voor mij één van de leukste voetbalmomenten van 2007. Waarom? Omdat het alles bevat wat de hoofdklasse voor mij zo leuk maakt. De ongedwongen sportieve sfeer waarin je nog een praatje met je rivalen kunt maken. Maar ook, iemand die gewoon, voor een wedstrijd in de KNVB-beker, nog tot zes uur werkt. Die dan om half acht alweer de warming-up begint. Het maakt de stunt van Kozakken Boys, dat diezelfde avond een verlenging afdwong tegen de duurbetaalde profs van Ajax, extra mooi. Het is een soort liefde voor de sport die de heren drijft, hoewel er tegenwoordig ook heus wel geld mee te verdienen is. Daar wilde ik die avond echter even niet aan denken. Ik had plezier om die visboer in het doel. Helaas hebben ze Feyenoord niet geloot en maakte hij in de derde ronde tegen NEC een paar fouten. Hoeveel keer ze hem “de broer van” hebben genoemd weet ik niet. Maakt ook niet uit, voor mij was Roy Makaay die avond in september even de broer van Erik.

quote:

BOSZ

Peter Bosz voetbalde in de tachtiger jaren van de vorige eeuw tamelijk onopgemerkt voor Vitesse, dat toen nog uitkwam in de eerste divisie. Na een paar seizoenen dook hij helemaal de anonimiteit in bij de amateurs van AGOVV totdat RKC hem opviste. De Waalwijkers voetbalden in die jaren ook nog in de eerste divisie maar met Peter Bosz in de gelederen bereikten ze in 1998 het hoogste niveau.

Een mooi moment om afscheid te nemen, moet Bosz gedacht hebben, want voor 25.000 gulden werd hij aangetrokken door Toulon, dat uitkwam in de hoogste Franse divisie. Dat transferbedrag zegt genoeg. Peter Bosz was een modale voetballer en voor dat futiele bedrag konden de Fransen zich geen buil vallen.
Maar zie, in Frankrijk ontpopte Peter Bosz zich tot een belangrijke speler. In de drie jaren dat hij in de Zuidfranse stad speelde, sijpelden er steeds meer positieve berichten door naar Nederland en in 1991 keerde hij terug naar zijn vaderland, naar Feyenoord.

In Rotterdam werd Bosz een van de dragers van het elftal. Hij werd aanvoerder, kampioen, won driemaal de nationale beker en haalde zelfs het Nederlands elftal. Hij verscheen vaak op televisie om commentaar te geven op zojuist gespeelde wedstrijden van zijn club. Bosz deed dat goed. Hij sprak hele zinnen; iets wat niet veel voetballers doen en zeker die van Feyenoord toentertijd niet.

Lichtelijk geïrriteerd werd je trouwens wel van Peter Bosz in die dagen, want de man wist het altijd beter en zijn betogen werden allengs langer. Op het laatst zat je te hopen dat er een andere Feyenoorder voor de camera’s van de NOS zou verschijnen, maar nee hoor, telkens weer kwam de parmantige Bosz pontificaal in beeld en breedsprakerig zijn verhaal doen.

Dat deed hij later ook, toen zijn actieve voetballoopbaan achter de rug was en hij trainer was geworden. Of hij nu aan het werk was bij de amateurs van AGOVV, bij De Graafschap of bij Heracles; het leek wel alsof Peter Bosz de spil was waaromheen alles draaide. Zijn verhalen in de pers en op televisie waren doortimmerd, overal had hij een mening over, maar niet tot zijn voordeel sprak dat hij bij die verhalen meestal een gezicht opzette alsof hij te doen had met een stel mongolen. Maar daar hebben wel meer trainers last van, nietwaar meneer Van Gaal?

Met Heracles promoveerde hij naar de eredivisie en het seizoen erop handhaafde de club zich. Niet alleen Peter Bosz vond zich een goede trainer, ook anderen begon dat op te vallen. Juist toen zijn kostje als trainer gekocht leek, deed Bosz de meest verrassende zet uit zijn loopbaan: hij verliet Heracles en werd technisch directeur bij Feyenoord, dat aan de hand van Gullit en Wotte naar de afgrond was geleid.

Bosz’ eerste jaar in Rotterdam moet verschrikkelijk zijn geweest. De club draaide een zeer rampzalig seizoen en Peter Bosz met zijn nette pak en zijn mooie babbel was de gebeten hond. Bergen kritiek kreeg hij te verstouwen, niet alleen van de supporters, die hun club naar de kloten zagen gaan, maar ook van Willem van Hanegem die in een column in het AD de vloer aanveegde met Bosz. Onbetrouwbaar noemde de Kromme hem. Het was een stoot onder de gordel, maar menigeen lachte in zijn vuistje. Eindelijk werd die betweterige mooiprater op zijn nummer gezet. De dagen van Bosz bij Feyenoord leken geteld.

We zijn nu een half jaar verder en Peter Bosz zien we niet zo vaak meer. Horen doen we hem nog veel minder. Net als de schimmige adviseur Wim Jansen houdt hij zich schuil op de achtergrond. Maar achter de schermen bij Feyenoord heeft hij een wonder verricht. Ingefluisterd door Jansen of niet; hij trok de juiste trainer aan en de juiste spelers en Feyenoord staat in de eredivisie na 17 wedstrijden op een gedeelde eerste plaats. Niemand roept nog om het vertrek van Peter Bosz. Het kan verkeren, zo schreef Bredero vroeger al.

Je mag Peter Bosz een eikel vinden en goed beschouwd is hij dat ook wel een beetje, maar de man heeft recht op een positief verhaal. Hij heeft in Rotterdam goed werk afgeleverd en dat mag ook wel eens gezegd worden. Als dat maar niet betekent dat hij binnenkort door de ene of andere omroep voor de camera's gehaald wordt. Laat Bosz maar lekker anoniem zijn werk blijven doen. Dat is voor ons televisiekijkers het beste.