Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

VERLAAT TALENT

Het was in mei van het vorig jaar op sportpark de Bongerd in Barendrecht. Verder was er weinig voetbal die dag en dus besloot ik om Barendrecht – Noordwijk te bezoeken, een wedstrijd in het kader van de halve finale om de districtsbeker West II. Ik was niet de enige, zo bleek. Langs de lijn werd het een gezellig groepje van mensen die op de één of andere manier een band hadden met voornamelijk ASWH, Capelle en TOGR. De gesprekken gingen over het nieuwe seizoen en de assistent-trainer van ASWH, ook aanwezig, wist het vrijwel zeker. De laatste speler die aan de selectie toegevoegd zou gaan worden was Michel van Guldener. “Die ziet het spelletje goed, lekker snel, leuke actie en genoeg lef,” klonk het lovend. Er was slechts één maar aan de overgang verbonden. “Maar misschien krijgt hij alsnog een profcontract.”

Daar rekende echter bijna niemand op, vermoedelijk Van Guldener ook niet. Wouter van den Berg, voormalig aanvoerder van Jong Excelsior en in die hoedanigheid ploegmaat van Van Guldener, vertelde het me onlangs nog. Er was nog slechts plek voor één contractspeler en dat werd Ryan Koolwijk of Van Guldener. Eerstgenoemde had de beste papieren en dus maakte Van den Berg, zelf wel overstappend, zijn teamgenootje alvast warm voor ASWH. De op dat moment nog 21-jarige buitenspeler kreeg echter toch de voorkeur van de technische mensen van Excelsior en mocht tot 2009 bijtekenen.

Het was een gokje, want Van Guldener had eigenlijk twee jaar stil gestaan. De in de Kuip opgeleide Rotterdammer debuteerde namelijk al op 28 januari 2005 in de met 3-0 verloren uitwedstrijd bij FC Eindhoven. In het restant van dat seizoen speelde hij nog twee keer mee, maar daar bleef het vervolgens bij. De titel in de Jupiler League van 2006 maakte hij als toeschouwer mee, de succesvol verlopen strijd om handhaving van vorig seizoen ook. Maar ach, dat is voetbal. Het kan raar lopen. Op diezelfde avond in 2005 debuteerde ook ene Luigi Bruins, een speler die eerder nog maar op het nippertje behouden was gebleven voor Excelsior. Na een tegenvallend jaar wilde Bruins in zijn jeugd stoppen, maar probeerde hij het toch nog eens in B2. Hij hervond zijn plezier in het spel en vanaf toen ging het hard.

Met Van Guldener ging het beduidend langzamer. Zijn voetballoopbaan is net als zijn leven bezaaid met hobbels. Na de dood van zijn stiefvader ging het met de jonge puber enige tijd niet goed. Naar eigen zeggen had hij verkeerde vrienden, waardoor hij ging drinken en ruzie zoeken in de stad. Feyenoord liet de destijds nog als linksback spelende Van Guldener dan ook weten dat hij de opleiding diende te verlaten, waarna hij naar Excelsior trok. Een gouden greep, want daar mocht hij als linksbuiten spelen en begon hij door zijn avontuurlijke speelstijl meer en meer op te vallen. Buiten het veld kreeg hij weer grip op zijn bestaan. Van Guldener trainde en werkte in een magazijn. Het waren lange en zware dagen. Toen het seizoen 2006/07 door blessures volledig verkeerd liep, leek Van Guldener zijn droom op te geven. Hij verzoende zich met een stap naar de hoofdklasse en een baan in het magazijn.

Tot de dag dat hij alsnog de voorkeur kreeg boven Ryan Koolwijk en zich nog een keer mocht bewijzen. In de voorbereiding liet hij al goede dingen zien. Het Rotterdamse lefgozertje scoorde en gaf assists, waardoor hij de strijd met Tjeerd Korf leek te gaan winnen. Toch was het in het begin van het seizoen nog behelpen. Noodgedwongen speelde hij voor de ploeg als linksback en dat was duidelijk geen succes. Weekblad Voetbal International was onverbiddelijk in de beoordelingen. Van Guldener reeg de vieren en vijven aan elkaar. Pas toen hij als aanvaller mocht gaan spelen begon hij op te vallen. Hij maakte een belangrijke goal in Doetinchem, had een succesvolle invalbeurt in Kerkrade als strafschoppenversierder en kreeg steeds meer bijval.

De reden was eenvoudig. Als Van Guldener op zijn intuïtie kan voetballen, lekker onbevangen, dan kan hij zijn snelheid en zijn actie volledig uitbuiten. Ook al omdat hij voor niemand bang is. Van Guldener moet volgens zijn trainer niet te veel gaan denken. Daar zit wat in. Voor de wedstrijd tegen Feyenoord liet Lokhoff hem bewust pas laat weten dat hij zou spelen. Het werd een voorlopig hoogtepunt. Michel van Guldener opende de score, gaf de assist bij de 2-0 en kegelde nog een bal op de paal. Steeds weer profiterend van de ruimte en zonder enige angst acties makend.

Waar het eindigt? Geen idee. Er zijn nog zat stappen te maken voor deze jonge Rotterdammer. Wel is hij momenteel op de goede weg en dat vindt eigenlijk iedereen die hem een beetje kent leuk. Wouter van den Berg zei het nog in Marbella, elftalleider van Jong Excelsior Lex Stofkooper heeft het al eens gezegd en zijn grootste fan, André Hoekstra, is stiekem apentrots op de voorzichtige doorbraak van Michel van Guldener. Een verlaat talent klopt alsnog aan een deur die al zo goed als dicht was. Hopelijk doet hij dat net zo vasthoudend als een Jehova’s getuige, want voor dergelijke spelers kom je naar het voetbal.

quote:

ZELFKWELLING
Gewend als ik ben aan de betrekkelijke rust rondom de amateurvoetbalvelden keek ik zondag op Het Kasteel mijn ogen uit. Voor het eerst sinds vele jaren bezocht ik weer eens een wedstrijd in het betaalde voetbal, samen met mijn Fok!-makkers Bayswater en gebruikersnaam: Sparta-Excelsior, de kleine Rotterdamse derby. Toch een aantrekkelijk affiche, nietwaar?

Met ons waren er 10525 anderen aanwezig, heel wat meer dan de anderhalve man en een paardenkop die ik gewoonlijk bij amateurpotjes aantref. Om kwart voor twee zat ik al in het stadion, op de Denis Nevilletribune om precies te zijn. Het bleek de tribune te zijn waar het meest fanatieke gedeelte van het thuispubliek zit. Of staat, dat is een betere omschrijving, want hoewel er kuipstoeltjes zijn, wordt er nauwelijks gezeten, vooral niet als het een beetje spannend wordt. Dan veert iedereen op en om wat te kunnen zien, doe je dat ook maar. Zitten, staan, zitten, staan; op Het Kasteel heb ik meer lichaamsbeweging gehad dan normaal gesproken in een hele week.

Vlak voor het begin van de wedstrijd, bij het betreden van de ploegen op het veld werd er nepvuurwerk afgeschoten. Je weet wel, van die meterslange serpentines, in dit geval rode en witte conform de kleuren van de thuisploeg. Binnen een mum van tijd lag het doelgebied voor de Denis Nevilletribune vol met die slingers. Terwijl in de middencirkel de bal al klaar lag om in het spel te worden gebracht moest die troep met man en macht weggewerkt worden. De mannetjes die dat deden zweetten harder dan de Spartavoetballers die middag zouden doen, maar dat wist ik toen nog niet.

Eindelijk kon er afgetrapt worden. Ik ging er eens goed voor zitten. Een dag eerder had ik Zuidland tegen SC Botlek zien spelen, een wedstrijd in de vierde klasse van het zaterdagvoetbal, die je maar zo snel mogelijk moest vergeten. Vandaag zou het allemaal veel beter worden, zo dacht ik. IVandaag zou ik echt voetbal zien.

Nou, vergeet het maar. Na een half uur dacht ik al met weemoed terug aan Zuidland-Botlek. Daar werd tenminste strijd geleverd, geknokt voor elke bal, vooral door de thuisploeg. Sparta kon dat zondagmiddag niet opbrengen. Gezapigheid was troef, 90 minuten lang. De supporters werden er narrig van. Ze mopperden wat af terwijl Lindenbergh en co de bal in een traag tempo breed bleven spelen. Achter mij zat een man de hele tweede helft hevig teleurgesteld met zijn hoofd tussen de knieën. Hij had een Spartashirt aan, maar schaamde zich blijkbaar diep voor het spel van zijn favorieten.

Even heb ik overwogen om hem uit te nodigen voor de streekderby in de derde klasse Abbenbroek tegen WRW, van komende zondag. Hij zou daar vast meer strijd zien. Ik heb hem maar niets gevraagd. Per slot van rekening zat hij daar met zijn seizoenskaart uit vrije wil. Als hij aan zelfkwelling wil doen, moet hij lekker Sparta blijven volgen.

Ik ga naar Abbenbroek zondag, zeker weten.

quote:

Op woensdag 13 februari 2008 16:54 schreef tong80 het volgende:
Leuk stukje.

Wat een kut commentaar

quote:

VERLOSSING?

De samenvattingen van de Nederlandse eredivisiewedstrijden keren dus terug naar de NOS. Gelukkig maar, want zo zijn we straks eindelijk verlost van Humberto Tan. Elke keer als ik nu op zondagavond de televisie inschakel om de voetbalsamenvattingen te bekijken, word ik verwelkomd door deze omhooggevallen presentator met zijn eigen kledinglijn. “Jaaaa, goedenavond. Hier zijn we weeeer.” Bij het aanhoren van dat toontje word ik altijd meteen onpasselijk.

Modepop zit Tan iedere keer met een splinternieuw pak van trots te glimmen, alsof hij het uithangbord is van het vaderlandse voetbal. Nou, dat is hij niet. Niet bij mij tenminste. Ik huldig nog steeds de opvatting dat voetbal er is voor de gewone man. Voor Jan-met-de-pet. Betaald voetbal associeer ik nog met mensen die door de week keihard werken en in het weekend hun clubje aan komen moedigen. Zij zijn niet altijd voor rede vatbaar, vaak kortzichtig en meestal alleen op hun eigen club gericht, maar ik zie hen veel liever dan Tan die doet alsof het voetbal van hem afhankelijk is.

Maatpakken-Tan is de man van de skyboxen, de VIP-ruimtes en de sponsorhomes. Daar wordt champagne gelebberd en liggen kreeft en oesters voor het grijpen. Op de tribune drinkt de gewone man zijn biertje en verorbert een broodje frikandel. Tussen de happen door moppert hij op van alles en nog wat. Ook op de spelers van zijn eigen club als ze in zijn ogen hun best niet doen. Daar spreekt beleving uit en betrokkenheid.

Tan heeft zich in die wereld nog nooit begeven. Ben je mal, zijn pak zal eens vies worden. Zijn gesprekjes voert hij op de automatische piloot. Nooit is hij scherp, nooit heeft hij humor en nooit stipt hij iets aan waarmee wij iets kunnen. Mijn zondagavonden zit hij telkens weer met een brede glimlach. te vergallen. Alleen al de manier waarop hij ons kijkers verwelkomt stuit me tegen de borst. Alsof wij dom kijkvee zijn, dat blij mag zijn dat hij weer present is. Feitelijk zit hij er alleen om zijn eigen ego op te blazen en RTL4 is daar nog tevreden mee ook, want anders was hij al lang uit de ether gehaald.

De NOS gaat het betaalde voetbal weer uitzenden en dat juich ik toe. Dan kunnen we weer met het bord op schoot voor de tv aanschuiven. Ik hoop alleen niet ze Tan dan van RTL gaan overnemen, want geheid dat ik me dan verslik in mijn aardappelen.

quote:

WEGLOPER

Het leek enkele weken geleden nog een goede oplossing. Na het plotse vertrek van Bill Tukker, een trainer die ondanks een enorme tegenslag op blessuregebied altijd met honderd procent inzet probeerde er het beste van te maken, moest ASWH een opvolger presenteren. Dit werd Henk Wisman. Op papier een prima keuze. Wisman had ervaring met de zaterdaghoofdklasse, gezien zijn verleden bij met name Quick Boys en Rijnsburgse Boys. Daarnaast nam hij een dosis ervaring in het profvoetbal mee naar sportpark Schildman. De waarheid bleek echter totaal anders: Na slechts een kleine maand hield Wisman het in Hendrik-Ido-Ambacht voor gezien.

Naar eigen zeggen stoorde Wisman zich aan het lage niveau en aan de organisatie binnen de vereniging. Dit is zijn goed recht, maar de manier waarop de Amsterdammer in AD / De Dordtenaar meende ASWH ook nog "wat huiswerk mee te geven" was eigenlijk ver beneden peil. Temeer omdat Henk Wisman zich in Hendrik-Ido-Ambacht heeft gedragen als een laffe wegloper en een goedkope praatjesmaker.

Toen ik Wisman kort na zijn aanstelling mocht spreken om een voorwoord te maken voor het programmablaadje, was hij nog stellig. Dit was een gigantische uitdaging. Na zijn ontslag bij Fortuna Sittard had hij ook thuis op de bank kunnen zitten, maar hij koos ervoor om zich voor ASWH te gaan inzetten. Dat leek hem een zinvollere besteding van zijn tijd en bovendien, zoals gezegd, een uitdaging. Hij wilde de problemen te lijf gaan. Welke problemen zijn er dan bij ASWH? Wel, door een enorme blessuregolf zijn er nogal wat spelers niet beschikbaar of niet beschikbaar geweest, zodat de ambitieuze doelstellingen niet gehaald gaan worden. Bij het aantreden van Wisman stond ASWH vierde, inmiddels is de ploeg zesde en is de voorsprong op plek twaalf, die veroordeelt tot het spelen van een PD]tje maar drie punten.

Na drie nederlagen op rij, inclusief de oefenwedstrijd tegen Kloetinge zelfs vier, gooide Wisman de handdoek al in de ring. Weg was de mooie uitdaging. De man die er bij de twee uitgebreidere gesprekken die ik met hem had nog zo prat op ging vorig jaar Ter Leede van de degradatieplaatsen richting de middenmoot geloodst te hebben, stapte op. En dat vind ik zwak. Wat had Wisman immers te verliezen? Niemand die nog de verwachting had dat ASWH kampioen zou worden, zeker niet na de duels tegen Quick Boys en Lisse, de ploegen die dit jaar met Rijnsburgse Boys de dienst uitmaken in de hoofdklasse A. Had hij de top vijf niet gehaald dan was dat jammer, maar niet onoverkomelijk. Wisman had kunnen wijzen op het niet ideale tijdstip van instappen en iedereen had het beaamd. Hij hoefde gevoelsmatig in feite slechts elfde te worden.

Het heeft er echter alle schijn van dat deze toptrainer zichzelf schromelijk overschatte en heeft gedacht dat er misschien wel iets moois te flikken was. Een kunstje, een stiekeme titel wellicht. Dan had hij zich op de borst kunnen kloppen en zijn CV kunnen vullen met schouderklopjes. Dan had hij niet hoeven wijzen naar die lastige instap, maar kon hij zich op de borst kloppen. Dan had Henk Wisman het toch maar mooi weer even voor elkaar gekregen! Nu dit niet meer te realiseren viel, koos hij het hazenpad. Bang voor besmetting van zijn CV en niet dapper genoeg om zijn kwaliteiten, die hij zelf aardig hoog in lijkt te schatten, in te zetten om er alsnog wat van te maken.

Want ja, inmiddels is wel duidelijk dat Wisman een ordinaire baantjesjager is geworden, die elke aanbieding aangrijpt om maar in het profvoetbal aan te blijven klampen. Ik zal dan ook niet vreemd opkijken als Wisman binnenkort weer ergens opduikt, al dan niet ver van Amsterdam. Dan kan hij zijn riedeltje over fantastische uitdagingen die zo lekker zinvol zijn om de tijd mee te doden weer afsteken. Er zijn namelijk altijd wel weer clubs die erin trappen. Waarmee ik niet alleen Henk Wisman de schuld wil geven van het debacle bij ASWH, want de club is wellicht ook te snel voor een naam gegaan. Kan zomaar.

Wegloper Wisman zit inmiddels alweer smachtend bij de telefoon. Wie zal hem bellen? Ik vrees dat het lastig wordt. In Volendam en Den Bosch was men het vakmanschap van Wisman al snel zat, in Armenië is men er nog steeds niet achter wat hij nou eigenlijk zo goed kan en in Sittard twijfelt men vermoedelijk al net zo hard. In Hendrik-Ido-Ambacht is er ook niemand die weet wat de kwaliteiten van de op en top professional Wisman, die zich stoorde aan amateuristische zaken bij een amateurclub, nu eigenlijk zijn. Zitten die in het tenenkrommende foefje om de dugout om te wisselen, zodat Wisman aan de kant van de grensrechter kon zitten om deze man te beïnvloeden? Laat me niet lachen! ASWH werd landskampioen in de andere dugout, maar daar had deze nieuwlichter uiteraard geen boodschap aan. Het is tot nu toe de enige herinnering die men bij ASWH aan Henk Wisman zal hebben.

Let wel, ik wens Henk Wisman veel succes bij zijn verdere loopbaan. Ik wens de supporters van zijn nieuwe club echter nog veel meer succes...

quote:

BEENCLINIC
Uitgeteld waren de trainers van de Hekelingenvoetbalschool en van de F-pupillen zaterdag om half vier. Anderhalf uur lang waren ze afgeknepen door Mario Been die op het hoofdveld een clinic kwam verzorgen en nu liepen ze hijgend uit te puffen. Eén van de deelnemers verwoordde het hangend over de balustrade als volgt tegen een vriend, die was komen kijken: “Joh, ik dacht dat die Been een paar oefeningen kwam uitleggen. Kom ik hier, moet ik een trainingspak en voetbalschoenen aan en kan ik de hele tijd zelf aan de slag.’’

De komst van Been was mogelijk gemaakt door een van de sponsors van Hekelingen, die op een veiling van liefdadigheidsinstelling Kiwanis het hoogste bod had uitgebracht op de voetbalclinic van de NEC-trainer.
Bij Hekelingen vonden ze dat die clinic aan de trainers van de jongste pupillen gegeven moest worden en aan de mensen van de voetbalschool, want zij trainen de kinderen die mogelijk de toekomstige spelers van het eerste elftal zijn. Die jeugd moet goed en vakkundig getraind worden en daarom kwam Mario voordoen hoe dat moest.

Het was genieten geblazen, zaterdagmiddag. Been kwam even voor tweeën aan op witte sportschoentjes en gekleed in een NEC-windjack en trainingsbroek, zijn kicksen in de hand en een grote grijns op het gelaat, want hij wist toen al dat hij zijn slachtoffers ging afbeulen.

‘’Boys, het is niet mijn bedoeling jullie helemaal over de kling te jagen’’, zei hij toen hij een paar minuten met de 21 cursisten in de weer was en de eerste zweetdruppeltjes al op de gezichten parelden. Vervolgens gooide hij er nog een schepje bovenop. Kappen, draaien, kaatsen, inspelen en passen, diepgaan, positiespelletjes; negentig minuten lang leerden de jeugdtrainers de kneepjes van het vak. Constant waren ze in beweging, want Been onderwees dat een speler aan de bal altijd meerdere afspeelmogelijkheden moet hebben, dus steeds moesten er links, rechts, centraal en diep mensen staan.

Positiespel is bewegen zonder bal en dat hebben de Hekelingers geweten. Ze renden zich rot.
Leergierig waren ze wel, de jeugdtrainers. Enthousiast ook. Vol overgave zetten ze zich in, maar ik vermoed dat de meeste deelnemers ’s avonds na de warme hap thuis op de bank als een blok in slaap zijn gevallen.

quote:

Op vrijdag 28 maart 2008 17:33 schreef Repsak het volgende:
Ik ben wel benieuwd naar de columns van Sibon, die hij voor sportweek schreef. Kan ze helaas nergens terugvinden.