Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

VERLAAT TALENT

Het was in mei van het vorig jaar op sportpark de Bongerd in Barendrecht. Verder was er weinig voetbal die dag en dus besloot ik om Barendrecht – Noordwijk te bezoeken, een wedstrijd in het kader van de halve finale om de districtsbeker West II. Ik was niet de enige, zo bleek. Langs de lijn werd het een gezellig groepje van mensen die op de één of andere manier een band hadden met voornamelijk ASWH, Capelle en TOGR. De gesprekken gingen over het nieuwe seizoen en de assistent-trainer van ASWH, ook aanwezig, wist het vrijwel zeker. De laatste speler die aan de selectie toegevoegd zou gaan worden was Michel van Guldener. “Die ziet het spelletje goed, lekker snel, leuke actie en genoeg lef,” klonk het lovend. Er was slechts één maar aan de overgang verbonden. “Maar misschien krijgt hij alsnog een profcontract.”

Daar rekende echter bijna niemand op, vermoedelijk Van Guldener ook niet. Wouter van den Berg, voormalig aanvoerder van Jong Excelsior en in die hoedanigheid ploegmaat van Van Guldener, vertelde het me onlangs nog. Er was nog slechts plek voor één contractspeler en dat werd Ryan Koolwijk of Van Guldener. Eerstgenoemde had de beste papieren en dus maakte Van den Berg, zelf wel overstappend, zijn teamgenootje alvast warm voor ASWH. De op dat moment nog 21-jarige buitenspeler kreeg echter toch de voorkeur van de technische mensen van Excelsior en mocht tot 2009 bijtekenen.

Het was een gokje, want Van Guldener had eigenlijk twee jaar stil gestaan. De in de Kuip opgeleide Rotterdammer debuteerde namelijk al op 28 januari 2005 in de met 3-0 verloren uitwedstrijd bij FC Eindhoven. In het restant van dat seizoen speelde hij nog twee keer mee, maar daar bleef het vervolgens bij. De titel in de Jupiler League van 2006 maakte hij als toeschouwer mee, de succesvol verlopen strijd om handhaving van vorig seizoen ook. Maar ach, dat is voetbal. Het kan raar lopen. Op diezelfde avond in 2005 debuteerde ook ene Luigi Bruins, een speler die eerder nog maar op het nippertje behouden was gebleven voor Excelsior. Na een tegenvallend jaar wilde Bruins in zijn jeugd stoppen, maar probeerde hij het toch nog eens in B2. Hij hervond zijn plezier in het spel en vanaf toen ging het hard.

Met Van Guldener ging het beduidend langzamer. Zijn voetballoopbaan is net als zijn leven bezaaid met hobbels. Na de dood van zijn stiefvader ging het met de jonge puber enige tijd niet goed. Naar eigen zeggen had hij verkeerde vrienden, waardoor hij ging drinken en ruzie zoeken in de stad. Feyenoord liet de destijds nog als linksback spelende Van Guldener dan ook weten dat hij de opleiding diende te verlaten, waarna hij naar Excelsior trok. Een gouden greep, want daar mocht hij als linksbuiten spelen en begon hij door zijn avontuurlijke speelstijl meer en meer op te vallen. Buiten het veld kreeg hij weer grip op zijn bestaan. Van Guldener trainde en werkte in een magazijn. Het waren lange en zware dagen. Toen het seizoen 2006/07 door blessures volledig verkeerd liep, leek Van Guldener zijn droom op te geven. Hij verzoende zich met een stap naar de hoofdklasse en een baan in het magazijn.

Tot de dag dat hij alsnog de voorkeur kreeg boven Ryan Koolwijk en zich nog een keer mocht bewijzen. In de voorbereiding liet hij al goede dingen zien. Het Rotterdamse lefgozertje scoorde en gaf assists, waardoor hij de strijd met Tjeerd Korf leek te gaan winnen. Toch was het in het begin van het seizoen nog behelpen. Noodgedwongen speelde hij voor de ploeg als linksback en dat was duidelijk geen succes. Weekblad Voetbal International was onverbiddelijk in de beoordelingen. Van Guldener reeg de vieren en vijven aan elkaar. Pas toen hij als aanvaller mocht gaan spelen begon hij op te vallen. Hij maakte een belangrijke goal in Doetinchem, had een succesvolle invalbeurt in Kerkrade als strafschoppenversierder en kreeg steeds meer bijval.

De reden was eenvoudig. Als Van Guldener op zijn intuïtie kan voetballen, lekker onbevangen, dan kan hij zijn snelheid en zijn actie volledig uitbuiten. Ook al omdat hij voor niemand bang is. Van Guldener moet volgens zijn trainer niet te veel gaan denken. Daar zit wat in. Voor de wedstrijd tegen Feyenoord liet Lokhoff hem bewust pas laat weten dat hij zou spelen. Het werd een voorlopig hoogtepunt. Michel van Guldener opende de score, gaf de assist bij de 2-0 en kegelde nog een bal op de paal. Steeds weer profiterend van de ruimte en zonder enige angst acties makend.

Waar het eindigt? Geen idee. Er zijn nog zat stappen te maken voor deze jonge Rotterdammer. Wel is hij momenteel op de goede weg en dat vindt eigenlijk iedereen die hem een beetje kent leuk. Wouter van den Berg zei het nog in Marbella, elftalleider van Jong Excelsior Lex Stofkooper heeft het al eens gezegd en zijn grootste fan, André Hoekstra, is stiekem apentrots op de voorzichtige doorbraak van Michel van Guldener. Een verlaat talent klopt alsnog aan een deur die al zo goed als dicht was. Hopelijk doet hij dat net zo vasthoudend als een Jehova’s getuige, want voor dergelijke spelers kom je naar het voetbal.

quote:

ZELFKWELLING
Gewend als ik ben aan de betrekkelijke rust rondom de amateurvoetbalvelden keek ik zondag op Het Kasteel mijn ogen uit. Voor het eerst sinds vele jaren bezocht ik weer eens een wedstrijd in het betaalde voetbal, samen met mijn Fok!-makkers Bayswater en gebruikersnaam: Sparta-Excelsior, de kleine Rotterdamse derby. Toch een aantrekkelijk affiche, nietwaar?

Met ons waren er 10525 anderen aanwezig, heel wat meer dan de anderhalve man en een paardenkop die ik gewoonlijk bij amateurpotjes aantref. Om kwart voor twee zat ik al in het stadion, op de Denis Nevilletribune om precies te zijn. Het bleek de tribune te zijn waar het meest fanatieke gedeelte van het thuispubliek zit. Of staat, dat is een betere omschrijving, want hoewel er kuipstoeltjes zijn, wordt er nauwelijks gezeten, vooral niet als het een beetje spannend wordt. Dan veert iedereen op en om wat te kunnen zien, doe je dat ook maar. Zitten, staan, zitten, staan; op Het Kasteel heb ik meer lichaamsbeweging gehad dan normaal gesproken in een hele week.

Vlak voor het begin van de wedstrijd, bij het betreden van de ploegen op het veld werd er nepvuurwerk afgeschoten. Je weet wel, van die meterslange serpentines, in dit geval rode en witte conform de kleuren van de thuisploeg. Binnen een mum van tijd lag het doelgebied voor de Denis Nevilletribune vol met die slingers. Terwijl in de middencirkel de bal al klaar lag om in het spel te worden gebracht moest die troep met man en macht weggewerkt worden. De mannetjes die dat deden zweetten harder dan de Spartavoetballers die middag zouden doen, maar dat wist ik toen nog niet.

Eindelijk kon er afgetrapt worden. Ik ging er eens goed voor zitten. Een dag eerder had ik Zuidland tegen SC Botlek zien spelen, een wedstrijd in de vierde klasse van het zaterdagvoetbal, die je maar zo snel mogelijk moest vergeten. Vandaag zou het allemaal veel beter worden, zo dacht ik. IVandaag zou ik echt voetbal zien.

Nou, vergeet het maar. Na een half uur dacht ik al met weemoed terug aan Zuidland-Botlek. Daar werd tenminste strijd geleverd, geknokt voor elke bal, vooral door de thuisploeg. Sparta kon dat zondagmiddag niet opbrengen. Gezapigheid was troef, 90 minuten lang. De supporters werden er narrig van. Ze mopperden wat af terwijl Lindenbergh en co de bal in een traag tempo breed bleven spelen. Achter mij zat een man de hele tweede helft hevig teleurgesteld met zijn hoofd tussen de knieën. Hij had een Spartashirt aan, maar schaamde zich blijkbaar diep voor het spel van zijn favorieten.

Even heb ik overwogen om hem uit te nodigen voor de streekderby in de derde klasse Abbenbroek tegen WRW, van komende zondag. Hij zou daar vast meer strijd zien. Ik heb hem maar niets gevraagd. Per slot van rekening zat hij daar met zijn seizoenskaart uit vrije wil. Als hij aan zelfkwelling wil doen, moet hij lekker Sparta blijven volgen.

Ik ga naar Abbenbroek zondag, zeker weten.

quote:

Op woensdag 13 februari 2008 16:54 schreef tong80 het volgende:
Leuk stukje.

Wat een kut commentaar

quote:

VERLOSSING?

De samenvattingen van de Nederlandse eredivisiewedstrijden keren dus terug naar de NOS. Gelukkig maar, want zo zijn we straks eindelijk verlost van Humberto Tan. Elke keer als ik nu op zondagavond de televisie inschakel om de voetbalsamenvattingen te bekijken, word ik verwelkomd door deze omhooggevallen presentator met zijn eigen kledinglijn. “Jaaaa, goedenavond. Hier zijn we weeeer.” Bij het aanhoren van dat toontje word ik altijd meteen onpasselijk.

Modepop zit Tan iedere keer met een splinternieuw pak van trots te glimmen, alsof hij het uithangbord is van het vaderlandse voetbal. Nou, dat is hij niet. Niet bij mij tenminste. Ik huldig nog steeds de opvatting dat voetbal er is voor de gewone man. Voor Jan-met-de-pet. Betaald voetbal associeer ik nog met mensen die door de week keihard werken en in het weekend hun clubje aan komen moedigen. Zij zijn niet altijd voor rede vatbaar, vaak kortzichtig en meestal alleen op hun eigen club gericht, maar ik zie hen veel liever dan Tan die doet alsof het voetbal van hem afhankelijk is.

Maatpakken-Tan is de man van de skyboxen, de VIP-ruimtes en de sponsorhomes. Daar wordt champagne gelebberd en liggen kreeft en oesters voor het grijpen. Op de tribune drinkt de gewone man zijn biertje en verorbert een broodje frikandel. Tussen de happen door moppert hij op van alles en nog wat. Ook op de spelers van zijn eigen club als ze in zijn ogen hun best niet doen. Daar spreekt beleving uit en betrokkenheid.

Tan heeft zich in die wereld nog nooit begeven. Ben je mal, zijn pak zal eens vies worden. Zijn gesprekjes voert hij op de automatische piloot. Nooit is hij scherp, nooit heeft hij humor en nooit stipt hij iets aan waarmee wij iets kunnen. Mijn zondagavonden zit hij telkens weer met een brede glimlach. te vergallen. Alleen al de manier waarop hij ons kijkers verwelkomt stuit me tegen de borst. Alsof wij dom kijkvee zijn, dat blij mag zijn dat hij weer present is. Feitelijk zit hij er alleen om zijn eigen ego op te blazen en RTL4 is daar nog tevreden mee ook, want anders was hij al lang uit de ether gehaald.

De NOS gaat het betaalde voetbal weer uitzenden en dat juich ik toe. Dan kunnen we weer met het bord op schoot voor de tv aanschuiven. Ik hoop alleen niet ze Tan dan van RTL gaan overnemen, want geheid dat ik me dan verslik in mijn aardappelen.