Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

OEFENBRILJANTJE

Het is zomer in Nederland. Beurtelings warm en nat. Hollen en stilstaan. Het is het perfecte decor voor de voorbereiding van de voetbalclubs. De verwachtingen slingeren per duel van hoop tot vrees. Neem FC Dordrecht, dat zich laat verrassen door TOP Oss, maar wel wint van NEC. Kijk naar promovendus VVV-Venlo, die zelfs verliest van het werklozenelftal van de VVCS. Er valt nog zo weinig van te zeggen, maar dat weerhoudt supporters er niet van om de nodige kritische noten te kraken. Gelukkig maar.

De oefenpotjes die de profclubs afwerken tegen amateurs hebben natuurlijk geen sportieve functie. Ze dienen vooral om nieuwe zielen te winnen in de regio en om de nieuwe spelers aan het publiek te tonen. Lekker ontspannen, proberen mooie goals te maken en de toeschouwers een leuke wedstrijd voor te schotelen. Die laven zich aan een drankje, maken een babbeltje en genieten van de hoogstandjes van de profs. Helaas is dit niet aan iedereen besteed. Louis van Gaal, die ver boven de gewone stervelingen zweeft, heeft namelijk zijn eisenpakket neergelegd bij de amateurclubs. Van Gaal is al tijden geen trainer meer, hij is het nationale voetbalwonder. Het gras mag slechts twee en een halve centimeter hoog zijn, besloot hij in al zijn wijsheid. Om het flitsende combinatiespel van AZ mogelijk te maken liggen de terreinmeesters van de amateurclubs nu met een meetlat en een schaartje op de knollenvelden. Deemoedig knikten de krasse knarren bij het aanhoren van de eisen van Louis, die met wat fantasie door kan voor een eigentijdse versie van de Zonnekoning.

Dat het ook anders kan bewijst een voormalig club van Van Gaal, Sparta. De Rotterdammers trokken naar Schiedam om tegen PPSC het seizoen te openen. Bierbuiken, saté met stokbrood, hamburgers op de barbecue, kraampjes met fanartikelen, een Marokkaan met rastastaart en ringbaard bij de tegenstander, een omroeper die de exotische naam van zijn eigen nummer negen twee keer anders uitspreekt en veel goals. Twaalf maakt Sparta er, onder toeziend oog van een man in een tuinstoel. Hij neemt pontificaal plaats rond de cornervlag, ondanks de herhaalde oproep aan alle toeschouwers om achter de omheining te blijven. De stewards lopen langs, grinniken als de man wil doen geloven dat hij van de pers is en een fototoestel tevoorschijn tovert en laten het zo. Oefenvoetbal is vooral ontspannen.

Enkele dagen later schiet Sparta er in Zwijndrecht bij Pelikaan nog wat meer in. De teller stokt nu bij vijftien treffers. Opnieuw veel bier, de bekende kraampjes, de voorzitter van Pelikaan die in een partytent leegloopt over de ernstig in gebreke blijvende gemeente Zwijndrecht, Dick Jol als scheidsrechter en een aap als mascotte. Het terrein van ZBC ’97 is dankzij de falende gemeente voor even blauw met zwart, maar meer nog rood met wit. Sparta leeft in de regio. Darryl Roberts doet wat Yuri Rose enkele dagen eerder tegen Schipluiden deed, namelijk zes keer scoren. Sjaak Polak showt zijn traptechniek, Jeffrey Vlug is kaal nog lelijker en Marvin Emnes dribbelt er op los. Sparta haalt na drie avonden voetbal tegen welwillende amateurs een doelsaldo van 44-0.

Charles Dissels was verrassend goed, Sepp De Roover prima, verloren zoon Nourdin Boukhari gedreven en Dele Adeleye imposant. Maar de man van twee wedstrijden Sparta is voor mij Joshua John. Een speler uit de eigen opleiding, die al vaker prima spelers voortbracht. John is een buitenspeler met lef. Als hij de bal krijgt, begint hij aan zijn actie. Tactisch schort er ongetwijfeld nog veel aan, iets wat hij zaterdag tegen FC Den Bosch bevestigde met twee lage voorzetten zonder te kijken. Maar die helft bij PPSC en de volledige pot bij Pelikaan leverden genoeg smulmomenten op. Zijn lob vanaf de rand van het strafschopgebied, die heerlijk in de kruising viel, was donderdagavond goed voor flink applaus. Een beetje kippenvel misschien zelfs, al kan dat ook aan de dunner wordende wind gelegen hebben.

Joshua John kwam van beide flanken en passeerde even makkelijk buiten- als binnendoor. Even een schaartje, balletje onder de voet laten rollen en de andere kant opdraaien. Een voorzetje, een strakke corner. Hij had het allemaal in die dikke twee uur voetbal. Wat had ik donderdag te doen met Michel de Vroed, de ingevallen Ambachtse back van Pelikaan, die na één helft voetbal tegen John al tollend het veld verliet. Zoals Martijn Verhoeff en Jelle van Buuren voor hem ook al overkwam. Als John aanzette, gingen de verdedigers naar de grond.

Over enkele maanden zal moeten blijken of de groeibriljant Joshua John zich daadwerkelijk door kan zetten. Hij oogt vele malen dreigender dan de langzaamaan toch wat overschat lijkende Jeffrey Vlug. Hij leek in zijn onbevangenheid frisser dan de vaak in eigen tactisch onvermogen verstrikt rakende Rachid Bouaouzan. Joshua John zou best eens een kleine ontdekking kunnen worden in Rotterdam. Al besef ik dat het nu nog niets hoeft te zeggen en de tegenstand marginaal was. Mocht het nog niet lukken met John, heb ik in elk geval kunnen genieten van een oefenbriljant. Net als die andere duizenden met mij, daar bij PPSC en Pelikaan. En voor ik het vergeet, Joshua John kon ook prima uit de voeten op gras dat minstens een centimeter of vijf was. Naar de maatstaven van Van Gaal is hij op echte velden dan dus twee keer zo goed.

quote:

Op woensdag 25 juli 2007 10:10 schreef Stpan het volgende:
MM, noem je jezelf al bijna Sparta-fan? Aangezien je significant meer over Sparta-gerelateerde onderwerpen schrijft

quote:

Rommedahl

Vroeger bewerkten de boeren hun land met paarden. We zien het nog wel eens op televisie, bij nostalgische programma's. Zwart-wit beelden tonen een zwoegende knol, gespannen voor een ploeg of een andersoortig landbouwwerktuig, gemend door een mannetje dat achter dit alles aansjokt.

Paarden hadden destijds oogkleppen voor, zodat ze niet afgeleid konden worden door hetgeen om hen heen gebeurde. Het waren lederen lapjes, met riemen op het hoofd van het paard bevestigd. Al zou er een bronstige merrie op een paar meter afstand staan, het paard zou het niet zien. Ruiken misschien wel, maar daar gaat het hier niet over.

Oogkleppen van een landbouwpaard hadden hun nut.

Tegenwoordig bewerken de boeren hun land met tractoren, maar paarden met oogkleppen zijn er nog steeds; in de rensport. Al dan niet met een sulky aan hun lijf, stormen de renpaarden in volle vaart over de baan en een jockey geeft middels rukken aan de teugels aan waarheen het paard moet. Als zo'n dier zijn ogen zou kunnen gebruiken, schrikt het zo van de paarden om hem heen, dat het meteen de wedstrijd uit zou stappen en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Renpaarden mogen, net als hun soortgenoten vroeger op het boerenland, dus niets zien. Vandaar de oogkleppen, die oorspronkelijk uit Denemarken komen, een land met een rijke agrarische historie. Daar heten ze rommedahl, net als de nieuwe aankoop van Ajax, de vroegere rechtsbuiten van PSV en Charlton Athletic.

Dennis Rommedahl is een man die zijn naam eer aandoet. Net als de renpaarden van tegenwoordig draaft hij in volle galop in een rechte lijn over het veld, met dit verschil dat hij een bal aan de voet heeft. Oog voor vrijstaande medespelers heeft hij niet, want steevast ziet hij zijn ploegmaten over het hoofd. Hoezeer zij ook schelden en tieren, zien doet de Deense oogklep hen nimmer.

Stoïcijns ondergaat Dennis het gevloek van zijn ploegmaten, als was hij doof. Dat is hij ook een beetje, want net als echte renpaarden draagt Dennis niet alleen oogkleppen, maar heeft ook een dot watten in beide oren. Zien dat hij een bal moet afgeven kan hij niet, en horen dus evenmin.

Hoezeer Rommedahl in de krant ook mag verkondigen dat hij nog wat anders kan dan alleen hard rennen, zit ik straks geboeid te kijken of hij na een snelle spurt langs de zijlijn op tijd kan stoppen. Of zal hij bij een van zijn eerste optredens in de gracht van de ArenA lazeren?

quote:

PACO

Voor de meeste voetballende jongetjes volgt op gegeven moment de pijnlijke uiteenspatting van een droom. Want hoewel iedereen in eerste instantie begint met voetballen omdat het leuk is, zal menig jongetje toch ook stiekem hopen op een glansrijke loopbaan als profvoetballer. Spelen voor volle stadions, uitzinnig publiek, voor Ajax, Feyenoord, PSV, het Nederlands elftal en dan een buitenlandse topclub zoals Real Madrid, Barcelona, AC Milan of Manchester United. Natuurlijk beseft ieder weldenkend mens dat zoiets slechts voor zeer weinig voetballers is weggelegd. Als je de profs haalt, ben je al goed bezig. Wetende dat ook dit niet lukt, is spelen in het eerste elftal van een mooie amateurclub ook nog aardig. Alles daaronder is toch min of meer irrelevant. Het kan geweldig leuk zijn om in een lager seniorenteam te spelen, maar het gaat nergens om.

Voor de één komt het moment al snel. Die wordt op straat of op de training als laatste gekozen bij de partijtjes. Dan ben je al vlug slechts een pleziervoetballer. De ander loopt plots een selectie mis en gaat voor de lol verder in de D2 of lager. Weer een ander mist de aansluiting bij de senioren en eindigt in een bierteam, waar de kameraadschap en de gezelligheid voorop staat. Het pijnlijkst is het ongetwijfeld nog als je wel in de jeugd van een profclub speelt, maar daar op een bepaald ogenblik moet vertrekken. Dat je in het kamertje van de trainer moet komen en daar de treurige boodschap krijgt. Vroeg of laat wordt menig voetballer teleurgesteld. Of dit erg is hangt af van je eigen interpretatie. Wie zijn kwaliteiten goed kan inschatten, zal er vrede mee hebben en beleeft nog genoeg plezier aan het voetbal. Dit kan zowel actief als passief.

Tussen de duizenden mensen die elk weekend de stadions in de eredivisie en Jupiler League bezoeken zitten ongetwijfeld veel van die jongens die ooit tot de ontdekking kwamen dat ze zelf nooit in een stadion zouden spelen. Dat kan niet anders. Soms dromen ze nog wel eens stiekem weg bij de gedachte zelf in het door hen geliefkoosde shirt de mat te betreden. Omdat er veel geblesseerden zijn, een speler te weinig is, noem maar op. Kortom, de jongensdroom waarin de volslagen onbekende het veld betreedt en het resultaat gunstig beïnvloedt voor zijn favorieten. Ze gaan er vaak wat harder van schreeuwen.

Zo bezocht ik met enkele vrienden en vriendinnen een wedstrijd van FC Dordrecht. Gezellig, de tribune op en kijken. Beetje lachen om het niveau soms, want dat is altijd aardig. Natuurlijk doe je het zelf niet beter, maar een opmerking maken kan altijd. Wij mogen dat, wij komen toch nooit meer op dat veld. Onze dromen van voetbalroem liggen al jaren begraven in de tuin van onze woningen. Rondkijkend op de tribune zie ik veel mannen die vast hetzelfde kunnen zeggen. Maar niet Paco!

Paco, dat is een jongetje van een jaar of tien dat door Jorien van den Herik dikkig genoemd zou worden. Dit is niet vreemd, want Paco is vrijwel altijd etend te zien. Broodjes frikadel zijn favoriet. Toch heeft Paco nog altijd een soort voetbaldroom, want hij volgt de wedstrijden nog niet echt. Paco neemt zijn bal mee en gaat voetballen met vriendjes, tussen het hek langs het veld en het terreintje naast de tribune. Ze houden hoog en kijken ondertussen naar het veld, want zij denken er ooit nog eens te kunnen schitteren. Als de bal dan plots op het veld belandt, rent Paco naar het hek en roept: “Hee, Schapenkoppen! Mag ik mijn bal terug?” Niet zelden onderbreken de spelers van FC Dordrecht dan hun warming-up, om Paco het speeltuig terug te bezorgen. Waarna Paco vijf tot minuten voor rust van zijn vader of moeder wat geld in de hand krijgt gedrukt en twee broodjes frikadel gaat halen.

Zo ook die avond, want we zagen Paco kort voor rust langs stiefelen. Met volle mond zong hij een weinig vrouwvriendelijk liedje van Ome Henk. “Vrouwen horen thuis, achter het fornuis.” De aanwezige vrouwen in ons gezelschap grinnikten om dat lieve, grappige jongetje. Nu nog wel, Paco! Ik denk grimmig aan Paco die over tien jaar zulke teksten bezigt in gezelschap van jonge vrouwen. Ze zullen hem slopen, maar goed, nu mag Paco nog schaamteloos zichzelf zijn. Ze vinden hem zelfs schattig. Ergens vinden wij hem ook grappig, want we noemen zijn naam vaak genoeg, zomaar ergens langs een veld. Of we citeren zijn Schapenkoppen uitroep.

Maar wanneer loopt Paco tegen de muur op? Wanneer beseft Paco dat hij nooit daar op dat veld komt te staan. Want eerlijk is eerlijk, veel talent heeft Paco niet. Hij heeft het alleen zelf nog niet in de gaten. Wat gaat Paco doen als hij snapt dat hij nooit voor FC Dordrecht zal spelen? Wordt hij een fanatiek aanhanger, zoals veel mensen op de tribune? Gaat hij treinen slopen? Eet hij dan nog meer frikadellen? Ik zou hem nu al voorzichtig willen waarschuwen, maar heb geen idee hoe. Bovendien mag Paco nog dromen, hij is nog jong.

Die nacht droom ik ook. Ik zie Paco over het hek klimmen en invallen bij FC Dordrecht. Gert Kruys was ten einde raad, geen spelers meer op de bank en dus riep hij Paco. Paco scoort, het is de gelijkmaker. Na afloop zie ik Paco met volle mond en in elke hand een broodje frikadel voor de camera’s van RTL verschijnen. Het is geen fijne droom. Niet door Paco, maar door mij. Want ik besef ineens dat ik ergens jaloers ben op Paco, omdat die nog onbeschaamd mag dromen van een toekomst als profvoetballer. Paco wordt niet elke morgen wakker in de realiteit. Nog niet. Ik loop naar de kamer en probeer de bal van de kat in de mand te stiften. Ruim ernaast. Misschien maar goed ook.

quote:

BEENTJES OP DE GROND

“Ohhh, Cziommertje.” Louis van Gaal raakte bij een trainingspartijtje tijdens de open dag van AZ bijkans in extase toen de Duitser een schot op doel loste. We zagen het op televisie, later op de dag. Nadrukkelijk aanwezig zoals altijd, zette Van Gaal zijn spelers op scherp en strooide en passant met complimenten. Vooral Cziommer kreeg een paar veren in zijn reet gestoken en was daar zichtbaar mee in zijn sas.

Een paar dagen later stond een oefenwedstrijd tegen Internazionale op het programma en ook daarvan werden beelden uitgezonden. Opnieuw zagen we Simon Cziommer aan het werk. Gedreven speelde hij, vastbesloten zijn plek in het elftal veilig te stellen. Hij dartelde, speelde een Italiaan de bal tussen de benen, strooide kwistig met passjes en schoot af en toe een kogel op het vijandelijke doel. Twee fraaie doelpunten scoorde hij bovendien.

Zo zagen we Simon vorig jaar omstreeks deze tijd ook aan het werk. Overgekomen van Roda JC had hij zich bij AZ een plek in de basis verworven en in de eerste competitiewedstrijd tegen NAC Breda scoorde hij drie doelpunten, de een nog mooier dan de ander. Bij Roda en ook bij Twente hadden wij wel eens leuke dingen van hem gezien, maar dat hij zo goed kon voetballen was toch best een verrassing.

Bij Schalke 04, dat hem in 2005, na twee jaar FC Twente, terughaalde was hij nog weggekwijnd. Nul wedstrijden in de Bundesliga! Af en toe mocht hij een oefenpotje spelen, maar voor het grote werk achtte men hem in Gelsenkirchen toch een maatje te klein. Hij verkaste weer naar de eredivisie, naar Roda JC ditmaal en daar viel hij zo op, dat AZ hem aantrok.

Maar vorig seizoen was hij na een indrukwekkende start toch weer op de bank verzeild geraakt. Dat vond hij niet leuk. Waar hij in de eerste weken van de competitie nog glimmend van trots met de kop omhoog had rondgelopen in Alkmaar, was hij plots verworden tot een brok chagrijn. Weg stralende lach, weg fonkeling in de ogen. Doffe berusting was er voor in de plaats gekomen. Ongeloof. Dat de trainer hem op de bank zette!

Dat is eens, maar nooit weer, zo moet hij gedacht hebben. Vanaf de allereerste training in de voorbereiding op het nieuwe seizoen stond hij daar. Scherp als een mes, vastberaden te vlammen. Nadrukkelijk was hij aanwezig. Bij conditietests liep hij voorop en toen de bal er aan te pas kwam, was het Cziommer die schitterde. De ene actie was nog mooier dan de ander en Van Gaal zag het tevreden aan. “Simon is goed bezig”, zei hij tegen Martin Haar en Edward Metgod en de assistenten knikten.

De weken verstreken en Cziommer werd met de dag beter. Van Gaal complimenteerde de Duitser met zijn spel, zijn inzet. “Simon, zo kan ik niet om je heen”, zei hij en klopte de Duitser waarderend op de schouder. Gezeten op een wolk dreef Cziommer die middag na de training naar huis. ’s Avonds bij het diner trok hij een dure fles wijn open.

Tegen Inter was hij de beste man op het veld. Het publiek genoot met volle teugen, was totaal in vervoering. Klaterend applaus rolde bij elke geslaagde actie van de tribunes. Cziommer glom. Straalde van geluk. En plots zagen we vedetteneigingen. Hij streek steeds vaker met de handen door het zwarte haar dat met een koket bandje op zijn plaats gehouden werd. Het hoofd ging lichtjes naar achter, de neus in de wind. En bij zijn doelpunt maakte hij vreemde gebaartjes met de vingers, als een rapper op MTV, om zich heen kijkend met een blik van kijk-eens-hoe-goed ik-ben.

Het is vreemd dat Van Gaal hem op dat moment niet van het veld haalde. "Het team gaat voor alles. Geen enkele voetballer is groter of belangrijker dan de ploeg waarin hij speelt". Ik heb het Van Gaal al duizendmaal horen zeggen. Het kan en mag van Van Gaal niet zo zijn dat een speler zich boven het team verheven voelt. Hoewel Cziommer tegen Inter de pannen van het dak speelde, moet hij gewoon blijven doen. Van Gaal liet hem staan, maar moet na afloop in de kleedkamer de Duitser tot de orde geroepen hebben.

Toen Cziommer na het douchen nog even voor de camera verscheen en door de reporter van dienst waarderend werd toegesproken, stond daar ineens een nederige voetballer. Ja, hij had wel lekker gespeeld. Maar er ging ook nog veel mis. Te veel.

Kijk, zo willen we Cziommer zien. Op het veld voetballend zoals tegen Inter, maar dan zonder parmantige gebaartjes. Hij mag tegenstanders dollen, graag zelfs. Maar wel gewoon blijven doen, alstublieft. Het is Van Gaal wel toevertrouwd, zo schat ik in. Die zal hem de eerstkomende tijd wel minder complimenteus behandelen en hem af en toe toefluisteren: "Beide beentjes op de grond houden, Cziommertje." Ik snap nu ineens waarom hij vorig jaar op de bank verzeild raakte.

quote:

PINCHHITTER?

Een heel jaar lang op een roze wolk, zo moet Danny Koevermans het vorig seizoen beleefd hebben. De AZ-speler werd alom geprezen voor zijn doeltreffendheid. Hij scoorde 22 doelpunten, werd door bondscoach Marco van Basten bij het Nederlands elftal gehaald en speelde in de interland tegen Slovenië zelfs 27 minuten mee.

Het leven lachte hem toe, maar in mei lazerde hij plots van zijn wolk af. Zijn ploeg verspeelde met een 3-2 nederlaag bij Excelsior een zeker lijkende landstitel. Koevermans huilde tranen met tuiten, greep met zijn ploegmaten ook nog eens naast de nationale beker en een plekje in de voorronde van Champions League. En toen werd de spits bij trainer Louis van Gaal ontboden.

Zijn teleurstelling over al die gemiste prijzen was al een beetje weggeëbd. Had hij, de gewezen Sparta-voetballer, niet een geweldig seizoen gedraaid? Had hij alle critici niet de mond gesnoerd met zijn doelpunten? Nou dan. Vol goede moed betrad hij de kamer van Van Gaal, ervan overtuigd dat zijn trainer hem ging complimenteren met het goede seizoen. Het gesprek liep totaal anders dan wat Koevermans verwacht had.

De immer ambitieuze Van Gaal, die zag dat hij het einde van het seizoen toch wel erg karig in de spitsen had gezeten en wist dat Shota Arveladze de wijk zou nemen, was vastbesloten AZ op een nog hoger plan te tillen. Wat hem overkomen was, spitsen die aan het einde van het seizoen al hun kruit hadden verschoten, dat was eens en nooit meer. ,,Danny, ik ben van plan een paar nieuwe spitsen aan te trekken,’’ zo stak Van Gaal van wal en keek de voor hem zittende Koevermans diep in de ogen.

Die verblikte of verbloosde niet. Een paar concurrenten er bij, wat dan nog? Had hij de trainer ooit laten zakken? Hij had zijn mannetje toch altijd gestaan? ,,Het aantrekken van die nieuwe spitsen betekent dat jij komend jaar genoegen zult moeten nemen met een invallersrol. Een rol als pinchhitter, een soort breekijzer dus,’’ onderbrak Van Gaal de gedachtegang van Koevermans. Opnieuw keek de trainer de voetballer indringend in de ogen.

Koevermans begon wat ongemakkelijk op zijn stoel te schuiven. ,,Danny luister’’, vervolgde Van Gaal, ,,Ik wil je helemaal niet wegsturen. Ook komend seizoen kan jij nog van grote waarde zijn voor AZ. Maar eerste keus zal je niet zijn.’’

Zwaar teleurgesteld droop Danny Koevermans af.

In het voetbalwereldje gaat alles snel. Zodra de uitkomst van het onderhoud van Van Gaal met Koevermans bekend werd, begon de mallemolen te draaien. Een veelscorende spits die bij zijn club op de bank verzeild raakt, is een gewild object. De aasgieren stonden al snel voor de deur. Shakhtar Donetsk, FC Nürnberg en Blackburn Rovers gooiden een visje uit en ook Feyenoord maakte zijn interesse kenbaar.

Vanaf dat moment verloor Koevermans alle realiteit uit ogen. Hij zette zijn zinnen op Feyenoord, maar vergat dat hij ook daar, met al die nieuwe aankopen, genoegen zou moeten nemen met een invallersrol. Niet voor niks heeft trainer Bert van Marwijk er bij de Feyenoordleiding herhaaldelijk op aangedrongen er graag een sterke spits bij te willen hebben, in geval van nood. Dat is toch hetzelfde als wat Van Gaal Koevermans voorspiegelde? Dezelfde rol dus die de Koef in zijn twee siezoenen bij AZ heeft vervuld, want ook daar was hij vaker invaller dan basisspeler.

Hoewel de interesse van Feyenoord aanhield, hield AZ voet bij stuk. In Alkmaar hielden ze vast aan een transferbedrag van 6,9 miljoen euro en Danny Koevermans bleef zitten waar hij zat. Letterlijk. Tijdens de eerste competitiewedstrijd tegen VVV Venlo zat hij op de bank, met een gezicht als een oorwurm. Hij deed het meest denken aan een kind dat zijn zinnetje niet kreeg. Toen de eerste overwinning binnen was en Van Gaal, zoals te doen gebruikelijk, de wisselspelers de hand schudde liep Koevermans de trainer straal voorbij.

Bij het gebruikelijke perspraatje beantwoordde Van Gaal het kinderlijke gedrag met een steek onder water. Ja, Koevermans had hem hevig teleurgesteld. Die was er met zijn hoofd niet bij. Trainde ook minder gedreven dat hij van hem gewend was. ‘’Koevermans mag nog blij zijn dat hij op de bank zit’’, rondde Van Gaal zijn perspraatje af.

Deze week klaagt Koevermans zijn nood in Voetbal International. Goed komt het niet meer tussen de spits en AZ, dat is duidelijk. Wat nu? Krijgt Koevermans zijn zin? Maakt hij alsnog de overstap naar Feyenoord? We moeten er niet vreemd van opkijken. Niks is onmogelijk in de voetballerij.

Van mij mag het trouwens. Ik wil het gezicht van Koevermans wel eens zien als hij bij Feyenoord ook niet verder komt dan de rol van pinchhitter. Wat zou hij dan willen? Terug naar Sparta?

quote:

WIKKEN EN WEGEN

Als het voetbalseizoen weer op het punt van beginnen staat, verschijnen ze ineens overal. Op internet, in de krant, noem maar op. Ik heb het over de diverse managerspellen, waarin je een eigen team van voetballers dient samen te stellen die punten voor je moeten scoren. Daarmee kun je aantonen dat je een echte kenner bent en soms nog prijzen winnen ook. Er zijn diverse varianten. De echte volhouder speelt de spelletjes waarbij je wekelijks kunt en mag wisselen, zodat het bijhouden van je team een aardige taak is. De plezierspeler houdt het bij de minder tijdrovende opties, die je slechts op enkele vooraf bepaalde tijdstippen, zoals de winterstop, wisselmogelijkheden bieden. Of zelfs helemaal niet, dat is de ideale variant voor de snelle manager. Daarin kies je een team plus reserves en ben je klaar.

Natuurlijk zijn er beperkingen. Een bekende is natuurlijk het budget, waarbinnen je de spelers moet kiezen. Elke voetballer heeft dan zijn eigen waarde, zodat het goed puzzelen is om binnen de financiële mogelijkheden een deugdelijk elftal neer te zetten. Vrij waarheidsgetrouw, als je menig technisch directeur van vooral clubs in de Jupiler League moet geloven, want ook daar speelt het budget een grote rol. Een andere regel bepaalt bijvoorbeeld dat je van elk team maar één speler mag kiezen. Dat is wel een goede, want een beetje voetballiefhebber plukt uit de selecties van Ajax, PSV, AZ en Feyenoord een schier onoverwinnelijk team. Deze regels zorgen er dus voor dat je toch wat overwegingen moet maken en op zoek moet gaan naar de verrassingen. Profiteren van goedkope spelers waar je wat van verwacht, van foutjes als het om de positie van de speler gaat. Het hoort allemaal bij de tactiek. Waarna je alsnog bent overgeleverd aan de factor geluk, want als drie van je spelers een zware blessure oplopen ben je al zo goed als kansloos.

In feite is de geluksfactor zelfs bepalend voor je succes. Enige voetbalkennis is wel handig, maar hoeft geen voorwaarde te zijn. Want wie kent niet het verschijnsel van de vriendin die voor de lol op jouw verzoek meedoet aan een WK pool, waarna je tegen je vrienden zegt dat ze “de pot lekker vult”. Waarna ze door zomaar wat in te vullen ineens hoger staat dan jijzelf, terwijl je alles hebt willen beredeneren. Frustrerend! Maar ja, blessures, de vorm van de dag, een trainerswissel, een plotse transfer, alles kan roet in het eten gooien. Zoals resultaten uit het verleden ook niet altijd iets zeggen, want als je normaliter zo trefzekere aanvaller ineens een minder jaar draait kost het je punten. Toch doe ik jaarlijks wel weer met één of meerdere spelletjes mee, simpelweg omdat het ook gewoon leuk is. Beetje discussiëren met je vrienden over je team, pochen als je spits ineens wel een keer goed draait, een beetje vals zwijgen na een zwakke ronde.

Dit jaar heb ik me ook ingeschreven bij managerspellen over het amateurvoetbal. Via de site van Rijnsburgse Boys speel ik mee met een Hoofdklasse A superelf. Tot 1 september heb je de tijd om een basiselftal te formeren in een 4-3-3 systeem en per linie een reserve aan te wijzen. Van elke club dus precies één speler en daar moet je het de rest van het seizoen mee doen. De hoofdklasse B, die ik op wat meer afstand uiteraard ook volg, heeft een eigen variant via de supporterssite van Spakenburg. Daar mag je tot half september een elftal samenstellen in een 3-4-3 systeem, maar mag je tijdens het seizoen op enkele vast aangewezen tijdstippen wel wisselen. Je houdt hier dus drie clubs over waar je geen speler van kiest. Inmiddels heb ik beide teams af, maar het was toch nog best lastig.

Natuurlijk, de zekerheidjes staan er wel. Een paar verdedigers van sterke bollenclubs in A die ook hun goals meepikken, een keeper van een kampioenskandidaat en een paar makkelijk scorende spitsen. Maar ja, ik liep wel tegen wat problemen aan. Want Bram Meurs, mijn zekere middenvelder, zat er niet bij, vanwege zijn mogelijke overgang naar Spanje. Zoals mijn ideale reservespits Marcel de Bruijn ook ontbrak, omdat hij een stage bij FC Zwolle afwerkte. Zonder succes weten we inmiddels, maar ik moet het nu met een andere spits van Maassluis op de bank doen. Daarnaast staat Hendrik van Beelen, toch de “nummer 10” van Quick Boys, bij de aanvallers, dus viel er nog een zekerheidje in mijn middenlinie weg. Toch ben ik redelijk tevreden, al twijfel ik nog altijd. Want gaan Henk Roeland en Geert Bakker wel zo vaak scoren als hun clubs in zwaar weer komen? En wie moet ik kiezen van ASWH? Lastig natuurlijk, van je eigen club. Ik besluit toch op safe te spelen, heel laf, en ga voor Arjan Human. Heb mijn verdediger Richard Lodder van Barendrecht al ingeseind om vooral vaak te gaan scoren en de nul te houden. Lachen natuurlijk, Lodder scoort nooit. Kreeg een bericht terug. “Is goed, ik scoor wel tegen ASWH dan en houd de nul.” Ja, dat was nu ook weer niet de bedoeling. Wikken, wegen, schrappen.

Voor de hoofdklasse B was het nog wat lastiger. Gek systeem, 3-4-3. Waarom is John Schot trouwens aanvaller, beste makers? Daar gaat mijn gedachte voorhoede, want ik wil Schot toch opstellen. Naast Marruchen Zimmerman, die veel goals heeft beloofd bij Kozakken Boys en het dus maar moet waarmaken. Joshua Brard op het middenveld, gewoon omdat het leuk is, niet omdat LRC nu zulke hoge ogen zal gaan gooien naar mijn idee. Wat moet je met die zaalvoetballers van Ajax? En promovendus DOVO? Profiteren van de status van Martin van der Meijden als middenvelder, waar ze hem vermoedelijk voorin uitspelen? Voorin ga ik ook maar voor Daniël Kops, groot talent van Geinoord. Die wordt dit jaar door diverse scouts van topteams gevolgd, weet ik, dus die gaat wel wat laten zien. Blijkt Mamoudou Kaba, mijn kopbalsterke verdediger van Bennekom, ineens ook nog eens international te zijn geworden. Als die maar niet naar de Afrika Cup gaat met Guinea dan. Wikken, wegen, schrappen.

Uiteindelijk heb ik twee teams staan. Winnen zal ik wel niet, maar de lol was er niet minder om. Langs de lijn en op het forum van ASWH dollen we lekker door, worden er quasi-serieuze tips gegeven aan anderen en houdt iedereen toch altijd wel stiekem één eigen ontdekking angstvallig stil. Geluk gaat straks bepalen wie er wint. Of is de tip van The Great Falcon, forumlid van ASWH, om de tonnetjeronde goalie Tempo van Zwaluwen ’30 te kiezen straks toch een gouden?

quote:

Belofte maakt schuld

Bovengenoemde tekst was afgelopen zondag op een spandoek in het Rinus Michels-Stadion te zien. Het origineel was Henk, belofte maakt schuld. Dit moest echter worden weggehaald volgens de Ajax-directie, en terecht, het is niet de belofte van Henk, maar een belofte van het Ajax bestuur dat sinds 16 juni 2006 een nieuwe weg is ingeslagen. Op die dag werd het beleidsplan voor de periode 2006-2011 gepresenteerd.
Ajax wil weer terug naar de top is het motto. Minstens 1 keer per 2 jaar moet de schaal weer richting de voetbalhoofdstad van Nederland komen. Daarbij wil Ajax ook weer structureel behoren tot de 16 beste clubs van Europa.
Henk stemde hiermee in, tekende een contract voor 2 jaar, en zou met Ajax Champions League gaan spelen. En minstens 1 landskampioenschap binnenhalen.

We zijn inmiddels een dik jaar verder, en het 1e jaar volgens het nieuwe beleid was geen groot succes te noemen. De ploeg ging pas draaien nadat de Pitbull weer was teruggekeerd naar zijn oude nest. In uitwedstrijden tegen Heerenveen, FC Utrecht, Feyenoord en FC Twente werd behoorlijk duidelijk wie er het beste voetbal van Nederland speelde. Toch leek een kampioenschap er niet in te zitten. PSV stond inmiddels alweer een straatlengte voor en Ajax bleek niet constant genoeg en verloor slordig punten.
Het naderende kampioenschap maakte PSV en hun topcoach Ronald Koeman (wat heeft hij nu eigenlijk gepresteerd ?) behoorlijk zenuwachtig. Logisch ook, men wordt wel vaker zenuwachtig als ze zich op een plek bevinden waar ze zich niet thuis voelen.

Op 18 maart werd alles duidelijk, 1-5. Hier hadden we de ware kampioen van Nederland aan het werk gezien. Na 34 wedstrijden bleek het 1 doelpunt te weinig hebben gemaakt en naar het schijnt heeft Aad de Mos de kampioensschaal mee naar huis mogen nemen.

Het nieuwe seizoen begon weer met veel (valse) beloftes. De selectie zou intact blijven.
En Wesley Sneijder ging dit seizoen “kampioen worden met Ajax”.
Ik werd in juli gebeld, of ik die 250 euro voor mijn seizoenkaart nog even over wilde maken.
Dat deed ik, ik had er vertrouwen in. Davids vanaf het begin erbij. Sneijder in topvorm nog een jaar.
Nu is alles anders, de Pitbull bleek niet zonder scheenbeschermers te kunnen en Sneijder zijn woord woog toch niet zo zwaar.

Inmiddels is Suarez de nieuwe publiekslieveling. Hij moet vanavond de Praagse muur zien te doorboren. En het gaat hem lukken, daar ben ik zeker van.

En dan is het dit seizoen toch aan Henk, ……want het was misschien niet zijn belofte maar twee jaar zonder Champions League en landskampioenschap maakt wel schuld.

quote:

Ronald Koeman (wat heeft hij nu eigenlijk gepresteerd ?)

quote:

Op donderdag 30 augustus 2007 17:02 schreef methodmich het volgende:

[..]

2002 kampioen Ajax
2002 bekerwinnaar Ajax
2002 Johan Cruijff schaal Ajax
2003 kwartfinale CL Ajax
2004 kampioen Ajax
2005 Portugese Supercup Benfica
2006 kwartfinale CL Benfica
2007 kwartfinale CL PSV
2007 kampioen PSV

Nou ja, dat dus.

Verder een leuk stukje!

quote:

Op donderdag 30 augustus 2007 17:36 schreef methodmich het volgende:
Vooralsnog plaatste Ajax zich met Koeman wel voor de CL.... Daarnaast is dat gezeur over fundament onzin, want Adriaanse legde geen fundament. Die zette de spelers die later zouden uitgroeien tot sterkhouders op de bank, vreemde posities of in het tweede of zelfs in kleedkamer 34.

Hoe je het ook wendt of keert, Ronald Koeman is de laatste succesvolle Ajax-coach geweest.

quote:

Wat weet hij?

Hij stond onder contract bij Norwich City en was een beetje bij ons uit beeld geraakt, maar het was Henk ten Cate die Jurgen Colin opduikelde. Colin mocht zich bij Ajax op de training bewijzen, drie weken lang. En het was opnieuw Henk ten Cate die na die drie weken de Ajax-leiding positief adviseerde zijn voormalige pupil daadwerkelijk een contract aan te bieden.

Al weken vraag ik me af waar Colin dat aan heeft verdiend.

Weet Jurgen Colin iets van Henk ten Cate wat niemand anders weet? Is er in de periode dat ze beiden bij NAC Breda in dienst waren, de een als voetballer, de ander als trainer, iets gebeurd wat het daglicht niet kan verdragen? Hoe is het anders te verklaren dat Jurgen Colin na zijn proefperiode op positief advies van Ten Cate bij Ajax een contract kreeg voorgeschoteld?

Met voetbalkwaliteiten kan het niks van doen hebben.

Elke voetballer die bij Ajax speelt of gespeeld heeft, heeft het in interviews altijd over het technisch hoge niveau van partijtjes op de trainingen. Zij roemen de hoge handelingssnelheid, de vlotte balcirculatie en de talloze fraaie acties, de ene nog mooier dan de andere. Liefhebbers, die wel eens een training van Ajax bezoeken, staan likkebaardend langs het trainingsveld. Zo is het tenminste altijd geweest.

Tot een paar weken geleden, toen werden er plots geen partijtjes meer gespeeld. Jurgen Colin moest immers gecontracteerd worden en elke blinde zou bij partijvormen onmiddellijk zien dat Colin het Ajax-niveau mist.

Zo is Jurgen Colin Ajacied geworden en hij heeft er inmiddels al een vijftal wedstrijden opzitten. Vijf wedstrijden waarbij zijn onkunde steeds opviel, met de wedstrijd tegen Slavia Praag woensdagavond als absolute dieptepunt. Toen zag je dankzij de regie van de Tsjechische televisie de angst en vertwijfeling pas goed in zijn ogen. Angst en vertwijfeling iedere keer wanneer hij bal aangespeeld kreeg. Zelfs als hij een ingooi moest nemen.

‘Wat moet ik doen’, spraken die ogen. Paniek, schrik, radeloosheid; het streed bij Jurgen Colin om voorrang. Ballen die voor zijn voeten vielen werden lukraak naar voren geknald en aan alle kanten werd hij door aanvallers voorbijgelopen. Blijkbaar geeft bij Ajax spelen hem de ultieme bevrediging, zoals elk Nederlands jongetje dat van een voetbalcarrière bij de Amsterdammers droomt. Colin heeft er in ieder geval veel voor over. Een ander had woensdag vrijwillig om een wissel verzocht.

En de trainer? De trainer deed niks. Henk ten Cate zag het vanaf de bank allemaal gebeuren, met de handen gevouwen voor de licht openstaande mond en met dichtgeknepen oogjes. Hij haalde Urby Emanuelson en Kenndy Bakircioglu naar de kant, twee voetballers die Colin aan het imiteren waren. Maar die mocht blijven staan.

Wat weet Colin van zijn trainer?

Omkoping, doping, grof geweld, dood, hel en verdoemis. Met alle verschijnselen is de voetballerij al geconfronteerd geweest, maar zeg nou eerlijk; Jurgen Colin in het eerste van Ajax kan toch niet anders dan pure chantage zijn?

quote:

Op donderdag 30 augustus 2007 18:06 schreef Sethje het volgende:

[..]

Totaal niet mee eens. Heb het altijd een lulletje gevonden.

quote:

Soap

Komt hij wel of komt hij niet? Bij SC Heerenveen is het elke dag de vraag of Afonso Alves zal verschijnen. Een beetje silmme jongen kan bergen geld verdienen als hij een poule organiseert waarbij goklustigen een geldbedrag kunnen inzetten op de vraag of Alves al dan niet op komt dagen.

Het is wat met die Braziliaan.

De bij Malmö FF weggeplukte aanvaller schoot vorig seizoen in Friese dienst 34 keer raak in 31 competitiewedstrijden, werd door bondscoach Dunga opgenomen in de Seleçao en een glorieuze toekomst lag in het verschiet. Hij schoof zaakwaarnemer Paulo César Almeida aan de kant, de man die hem bij Heerenveen onder dak had gebracht en ging in zee met Roberto Tiburcio, die hem wel eens even bij een grote club zou onderbrengen.

’s Nachts droomde Alves van gouden bergen en vette bankrekeningen en liet Tiburcio zijn gang gaan.

De deadline van de transferperiode naderde, maar hoe zeer zijn zaakwaarnemer zijn best ook deed, Alves had nog steeds geen nieuwe club, vooral omdat Heerenveen vasthield aan een transfersom van een dikke 17 miljoen euro. Een schijntje voor een Braziliaanse international, zo moeten ze daar in het hoge noorden gedacht hebben.

De relatie Alves-Heerenveen bekoelde met de dag. Hij bleef zonder bericht van kennisgeving weg van trainingen, weigerde op het jaarlijkse voetbalgala te verschijnen om zijn Gouden Schoen in ontvangst te nemen en als apotheose werd besloten een persbericht op te stellen, waar de honden geen brood van lusten.

Die brief schrijven moet trouwens wat voeten in aarde hebben gehad. Alves, door zijn eerste zaakwaarnemer een labiele jongen genoemd, die zich laat hersenspoelen door zijn huidige zaakwaarnemer was lijfelijk aanwezig. Trainen in deze omstandigheden, daar stond zijn pet toch niet naar.

Daar zat hij dan, met elektroden op zijn kop in een vakantiehuisje op het Friese platteland dat Tiburcio voor een weekje gehuurd had. Het knetterde een beetje en in de kamer rook het naar verschroeide haren. Vanaf het hoofd liepen draden naar een laptop, waaruit met een wav-bestandje de woorden ‘geld, geld, geld’ naar de hersenpan van Alves stroomden. Het was geen kwelling dat gevoel. Integendeel. De monotone klanken brachten een euforisch gevoel te weeg, nog versterkt door beelden van prachtige villa’s, peperdure automobielen en fonkelende sieraden die via een dvd-speler op de televisie vertoond werden.

Ja, Tiburcio en zijn hulpje Wagner Augusto waren ingenieus bezig. Terwijl zij hun pennen in vilein doopten en zinsneden als ‘moderne slavenarbeid’ en ‘supporters die geleid worden door nazistische overtuigingen’ in hun brief verwerkten, zat Alves met een wellustige blik te kwijlen op de bank. Die mooie club en het grote geld zouden vast komen. Is het nu niet, dan toch zeker in de volgende transferperiode tijdens de wintermaanden.

Vandaag was Alves plotseling wel op de training bij Heerenveen. Hij peerde een paar ballen op het doel, liep zich voor de vorm in het zweet en vertrok een paar uur later naar de Verenigde Staten, waar hij met het Braziliaans elftal twee wedstrijden gaat spelen. Dat hij daarmee zijn marktwaarde nog meer vergroot en Heerenveen in de gelegenheid stelt een paar miljoen meer voor hem te vragen, zal in zijn hoofd niet opkomen. Al zijn hersenstellen staan immers ingesteld op een letterlijk gouden toekomst.

Tiburcio, zijn zaakwaarnemer zou het wel moeten snappen. Maar ook die is volkomen in beslag genomen door grof geld dat te verdienen valt aan een transfer van Alves. Een klein succesje heeft hij al geboekt. Riemer van der Velde en Dirk Scheringa zijn al in een verbaal gevecht verwikkeld over de poging van AZ om Alves voor een prikkie van Heerenveen over te nemen. ‘Aasgieren’, zo sneerde Van de Velden. ‘Bedoelt hij AZ niet mee’, reageerde Scheringa. ‘Wie de schoen past, trekke hem aan’, vervolgde Riemer. Het laatste woord hierover is nog lang niet gezegd.

Tiburcio ziet het grijnzend aan. Hij ziet een eerste succesje gloren in zijn guerrillatactiek en roept zijn maatje: ‘‘Wagner, waar zit je? Kom, we gaan een nieuwe brief schrijven.” Morgenavond kunnen we overal lezen dat de voetbalclub Heerenveen vergeleken wordt met een strafkolonie, een concentratiekamp, waar voetballers hun rechten worden ontnomen en uitgeknepen worden als citroenen. Hoe lang gaat deze soap nog duren?

quote:

Geluk?

Zwarte katten mijdt hij en onder ladders door loopt hij niet, want je moet het geluk niet tarten. Pas nog, toen hij met Liesbeth inkopen deed in Amsterdam, spatte een dakpan vlak achter hem in gruzelementen. Het scheelde maar een paar centimeter of Marco was er niet meer geweest. Liesbeth was zich rot geschrokken, maar Marco had achteloos zijn schouders opgehaald. Aan geluk is hij allang gewend.

Gisteren ook weer. Terwijl half Nederland in wanhoop de nagels van alle tien vingers tot aan de nagelriem afgekloven had, zat hij met een rustig gemoed in de dug-out van het Qemal Stafa stadion in Tirana, waar zijn ploeg een EK-kwalificatiewedstrijd afwerkte tegen het onbeduidende Albanië.

Van der Sar had al een paar wereldreddingen op zijn naam staan, een eigen doelpunt van Mario Melchiot was om onbegrijpelijke redenen afgekeurd en de Nederlandse voetballers wisten maar geen bres te vinden in de Albanese defensie. Het spel van Oranje was allerbelabberdst. Te genieten viel er helemaal niks.

Dit gaat verkeerd aflopen, dachten wij allemaal.

Een normaal mens zou trillen van de zenuwen en met een rood aangelopen hoofd bevelen schreeuwen naar de ploeterende spelers, maar Marco van Basten zat er met een gezicht alsof het allemaal goed zou komen. De bondscoach, die vlak voor de wedstrijd van zijn echtgenote gehoord had dat hij de hoofdprijs had gewonnen voor zijn ingeleverde kleurplaat bij de buurtsuper, voelde eens aan zijn schouder. Ja hoor, het engeltje zat er nog.
Even later scoorde Ruud van Nistelrooij met een achteloze voetbeweging de 0-1.

Na afloop stond de bondscoach de pers te woord. Zonder te verblikken of te verblozen had hij het over een juiste uitvoering van de taken en een verdiende zege.

En toen werd weer overgeschakeld naar de Nederlandse studio, waar Johan Derksen en Wim van Hanegem eerder op de avond bij Wilfred Genée aan tafel waren aangeschoven en de hele wedstrijd op een televisiescherm hadden gevolgd. Als Statler en Waldorf, de oude grompotten uit de Muppet Show lieten ze geen spaan heel van Van Basten. Er deugde werkelijk helemaal niets van zijn beleid en het spel van Oranje was om te gruwen. Vooral Johan Derksen trok fel van leer.

De hoofdredacteur van Voetbal International heeft het altijd over vermakelijke televisie, telkens als Louis van Gaal voor een camera te keer gaat. Het getier van Derksen was gisteren ook vermakelijke televisie. Kostelijk. Ik heb genoten, vooral ook omdat het er niets toe deed. Er was gewonnen, Oranje was drie punten rijker en plaatsing voor het eindtournooi kan eigenlijk niet meer misgaan.

Terwijl Derksen zich hevig zat op te winden, vulde Marco van Basten in het verre Albanië een lottoformuliertje in, dat hij bij vertrek vanuit Nederland in de binnenzak van zijn colbert had gestoken. We moeten niet raar opkijken als hij zondagavond alle cijfers én het reservegetal juist heeft.