Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

OEFENBRILJANTJE

Het is zomer in Nederland. Beurtelings warm en nat. Hollen en stilstaan. Het is het perfecte decor voor de voorbereiding van de voetbalclubs. De verwachtingen slingeren per duel van hoop tot vrees. Neem FC Dordrecht, dat zich laat verrassen door TOP Oss, maar wel wint van NEC. Kijk naar promovendus VVV-Venlo, die zelfs verliest van het werklozenelftal van de VVCS. Er valt nog zo weinig van te zeggen, maar dat weerhoudt supporters er niet van om de nodige kritische noten te kraken. Gelukkig maar.

De oefenpotjes die de profclubs afwerken tegen amateurs hebben natuurlijk geen sportieve functie. Ze dienen vooral om nieuwe zielen te winnen in de regio en om de nieuwe spelers aan het publiek te tonen. Lekker ontspannen, proberen mooie goals te maken en de toeschouwers een leuke wedstrijd voor te schotelen. Die laven zich aan een drankje, maken een babbeltje en genieten van de hoogstandjes van de profs. Helaas is dit niet aan iedereen besteed. Louis van Gaal, die ver boven de gewone stervelingen zweeft, heeft namelijk zijn eisenpakket neergelegd bij de amateurclubs. Van Gaal is al tijden geen trainer meer, hij is het nationale voetbalwonder. Het gras mag slechts twee en een halve centimeter hoog zijn, besloot hij in al zijn wijsheid. Om het flitsende combinatiespel van AZ mogelijk te maken liggen de terreinmeesters van de amateurclubs nu met een meetlat en een schaartje op de knollenvelden. Deemoedig knikten de krasse knarren bij het aanhoren van de eisen van Louis, die met wat fantasie door kan voor een eigentijdse versie van de Zonnekoning.

Dat het ook anders kan bewijst een voormalig club van Van Gaal, Sparta. De Rotterdammers trokken naar Schiedam om tegen PPSC het seizoen te openen. Bierbuiken, saté met stokbrood, hamburgers op de barbecue, kraampjes met fanartikelen, een Marokkaan met rastastaart en ringbaard bij de tegenstander, een omroeper die de exotische naam van zijn eigen nummer negen twee keer anders uitspreekt en veel goals. Twaalf maakt Sparta er, onder toeziend oog van een man in een tuinstoel. Hij neemt pontificaal plaats rond de cornervlag, ondanks de herhaalde oproep aan alle toeschouwers om achter de omheining te blijven. De stewards lopen langs, grinniken als de man wil doen geloven dat hij van de pers is en een fototoestel tevoorschijn tovert en laten het zo. Oefenvoetbal is vooral ontspannen.

Enkele dagen later schiet Sparta er in Zwijndrecht bij Pelikaan nog wat meer in. De teller stokt nu bij vijftien treffers. Opnieuw veel bier, de bekende kraampjes, de voorzitter van Pelikaan die in een partytent leegloopt over de ernstig in gebreke blijvende gemeente Zwijndrecht, Dick Jol als scheidsrechter en een aap als mascotte. Het terrein van ZBC ’97 is dankzij de falende gemeente voor even blauw met zwart, maar meer nog rood met wit. Sparta leeft in de regio. Darryl Roberts doet wat Yuri Rose enkele dagen eerder tegen Schipluiden deed, namelijk zes keer scoren. Sjaak Polak showt zijn traptechniek, Jeffrey Vlug is kaal nog lelijker en Marvin Emnes dribbelt er op los. Sparta haalt na drie avonden voetbal tegen welwillende amateurs een doelsaldo van 44-0.

Charles Dissels was verrassend goed, Sepp De Roover prima, verloren zoon Nourdin Boukhari gedreven en Dele Adeleye imposant. Maar de man van twee wedstrijden Sparta is voor mij Joshua John. Een speler uit de eigen opleiding, die al vaker prima spelers voortbracht. John is een buitenspeler met lef. Als hij de bal krijgt, begint hij aan zijn actie. Tactisch schort er ongetwijfeld nog veel aan, iets wat hij zaterdag tegen FC Den Bosch bevestigde met twee lage voorzetten zonder te kijken. Maar die helft bij PPSC en de volledige pot bij Pelikaan leverden genoeg smulmomenten op. Zijn lob vanaf de rand van het strafschopgebied, die heerlijk in de kruising viel, was donderdagavond goed voor flink applaus. Een beetje kippenvel misschien zelfs, al kan dat ook aan de dunner wordende wind gelegen hebben.

Joshua John kwam van beide flanken en passeerde even makkelijk buiten- als binnendoor. Even een schaartje, balletje onder de voet laten rollen en de andere kant opdraaien. Een voorzetje, een strakke corner. Hij had het allemaal in die dikke twee uur voetbal. Wat had ik donderdag te doen met Michel de Vroed, de ingevallen Ambachtse back van Pelikaan, die na één helft voetbal tegen John al tollend het veld verliet. Zoals Martijn Verhoeff en Jelle van Buuren voor hem ook al overkwam. Als John aanzette, gingen de verdedigers naar de grond.

Over enkele maanden zal moeten blijken of de groeibriljant Joshua John zich daadwerkelijk door kan zetten. Hij oogt vele malen dreigender dan de langzaamaan toch wat overschat lijkende Jeffrey Vlug. Hij leek in zijn onbevangenheid frisser dan de vaak in eigen tactisch onvermogen verstrikt rakende Rachid Bouaouzan. Joshua John zou best eens een kleine ontdekking kunnen worden in Rotterdam. Al besef ik dat het nu nog niets hoeft te zeggen en de tegenstand marginaal was. Mocht het nog niet lukken met John, heb ik in elk geval kunnen genieten van een oefenbriljant. Net als die andere duizenden met mij, daar bij PPSC en Pelikaan. En voor ik het vergeet, Joshua John kon ook prima uit de voeten op gras dat minstens een centimeter of vijf was. Naar de maatstaven van Van Gaal is hij op echte velden dan dus twee keer zo goed.

quote:

Op woensdag 25 juli 2007 10:10 schreef Stpan het volgende:
MM, noem je jezelf al bijna Sparta-fan? Aangezien je significant meer over Sparta-gerelateerde onderwerpen schrijft

quote:

Rommedahl

Vroeger bewerkten de boeren hun land met paarden. We zien het nog wel eens op televisie, bij nostalgische programma's. Zwart-wit beelden tonen een zwoegende knol, gespannen voor een ploeg of een andersoortig landbouwwerktuig, gemend door een mannetje dat achter dit alles aansjokt.

Paarden hadden destijds oogkleppen voor, zodat ze niet afgeleid konden worden door hetgeen om hen heen gebeurde. Het waren lederen lapjes, met riemen op het hoofd van het paard bevestigd. Al zou er een bronstige merrie op een paar meter afstand staan, het paard zou het niet zien. Ruiken misschien wel, maar daar gaat het hier niet over.

Oogkleppen van een landbouwpaard hadden hun nut.

Tegenwoordig bewerken de boeren hun land met tractoren, maar paarden met oogkleppen zijn er nog steeds; in de rensport. Al dan niet met een sulky aan hun lijf, stormen de renpaarden in volle vaart over de baan en een jockey geeft middels rukken aan de teugels aan waarheen het paard moet. Als zo'n dier zijn ogen zou kunnen gebruiken, schrikt het zo van de paarden om hem heen, dat het meteen de wedstrijd uit zou stappen en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Renpaarden mogen, net als hun soortgenoten vroeger op het boerenland, dus niets zien. Vandaar de oogkleppen, die oorspronkelijk uit Denemarken komen, een land met een rijke agrarische historie. Daar heten ze rommedahl, net als de nieuwe aankoop van Ajax, de vroegere rechtsbuiten van PSV en Charlton Athletic.

Dennis Rommedahl is een man die zijn naam eer aandoet. Net als de renpaarden van tegenwoordig draaft hij in volle galop in een rechte lijn over het veld, met dit verschil dat hij een bal aan de voet heeft. Oog voor vrijstaande medespelers heeft hij niet, want steevast ziet hij zijn ploegmaten over het hoofd. Hoezeer zij ook schelden en tieren, zien doet de Deense oogklep hen nimmer.

Stoïcijns ondergaat Dennis het gevloek van zijn ploegmaten, als was hij doof. Dat is hij ook een beetje, want net als echte renpaarden draagt Dennis niet alleen oogkleppen, maar heeft ook een dot watten in beide oren. Zien dat hij een bal moet afgeven kan hij niet, en horen dus evenmin.

Hoezeer Rommedahl in de krant ook mag verkondigen dat hij nog wat anders kan dan alleen hard rennen, zit ik straks geboeid te kijken of hij na een snelle spurt langs de zijlijn op tijd kan stoppen. Of zal hij bij een van zijn eerste optredens in de gracht van de ArenA lazeren?

quote:

PACO

Voor de meeste voetballende jongetjes volgt op gegeven moment de pijnlijke uiteenspatting van een droom. Want hoewel iedereen in eerste instantie begint met voetballen omdat het leuk is, zal menig jongetje toch ook stiekem hopen op een glansrijke loopbaan als profvoetballer. Spelen voor volle stadions, uitzinnig publiek, voor Ajax, Feyenoord, PSV, het Nederlands elftal en dan een buitenlandse topclub zoals Real Madrid, Barcelona, AC Milan of Manchester United. Natuurlijk beseft ieder weldenkend mens dat zoiets slechts voor zeer weinig voetballers is weggelegd. Als je de profs haalt, ben je al goed bezig. Wetende dat ook dit niet lukt, is spelen in het eerste elftal van een mooie amateurclub ook nog aardig. Alles daaronder is toch min of meer irrelevant. Het kan geweldig leuk zijn om in een lager seniorenteam te spelen, maar het gaat nergens om.

Voor de één komt het moment al snel. Die wordt op straat of op de training als laatste gekozen bij de partijtjes. Dan ben je al vlug slechts een pleziervoetballer. De ander loopt plots een selectie mis en gaat voor de lol verder in de D2 of lager. Weer een ander mist de aansluiting bij de senioren en eindigt in een bierteam, waar de kameraadschap en de gezelligheid voorop staat. Het pijnlijkst is het ongetwijfeld nog als je wel in de jeugd van een profclub speelt, maar daar op een bepaald ogenblik moet vertrekken. Dat je in het kamertje van de trainer moet komen en daar de treurige boodschap krijgt. Vroeg of laat wordt menig voetballer teleurgesteld. Of dit erg is hangt af van je eigen interpretatie. Wie zijn kwaliteiten goed kan inschatten, zal er vrede mee hebben en beleeft nog genoeg plezier aan het voetbal. Dit kan zowel actief als passief.

Tussen de duizenden mensen die elk weekend de stadions in de eredivisie en Jupiler League bezoeken zitten ongetwijfeld veel van die jongens die ooit tot de ontdekking kwamen dat ze zelf nooit in een stadion zouden spelen. Dat kan niet anders. Soms dromen ze nog wel eens stiekem weg bij de gedachte zelf in het door hen geliefkoosde shirt de mat te betreden. Omdat er veel geblesseerden zijn, een speler te weinig is, noem maar op. Kortom, de jongensdroom waarin de volslagen onbekende het veld betreedt en het resultaat gunstig beïnvloedt voor zijn favorieten. Ze gaan er vaak wat harder van schreeuwen.

Zo bezocht ik met enkele vrienden en vriendinnen een wedstrijd van FC Dordrecht. Gezellig, de tribune op en kijken. Beetje lachen om het niveau soms, want dat is altijd aardig. Natuurlijk doe je het zelf niet beter, maar een opmerking maken kan altijd. Wij mogen dat, wij komen toch nooit meer op dat veld. Onze dromen van voetbalroem liggen al jaren begraven in de tuin van onze woningen. Rondkijkend op de tribune zie ik veel mannen die vast hetzelfde kunnen zeggen. Maar niet Paco!

Paco, dat is een jongetje van een jaar of tien dat door Jorien van den Herik dikkig genoemd zou worden. Dit is niet vreemd, want Paco is vrijwel altijd etend te zien. Broodjes frikadel zijn favoriet. Toch heeft Paco nog altijd een soort voetbaldroom, want hij volgt de wedstrijden nog niet echt. Paco neemt zijn bal mee en gaat voetballen met vriendjes, tussen het hek langs het veld en het terreintje naast de tribune. Ze houden hoog en kijken ondertussen naar het veld, want zij denken er ooit nog eens te kunnen schitteren. Als de bal dan plots op het veld belandt, rent Paco naar het hek en roept: “Hee, Schapenkoppen! Mag ik mijn bal terug?” Niet zelden onderbreken de spelers van FC Dordrecht dan hun warming-up, om Paco het speeltuig terug te bezorgen. Waarna Paco vijf tot minuten voor rust van zijn vader of moeder wat geld in de hand krijgt gedrukt en twee broodjes frikadel gaat halen.

Zo ook die avond, want we zagen Paco kort voor rust langs stiefelen. Met volle mond zong hij een weinig vrouwvriendelijk liedje van Ome Henk. “Vrouwen horen thuis, achter het fornuis.” De aanwezige vrouwen in ons gezelschap grinnikten om dat lieve, grappige jongetje. Nu nog wel, Paco! Ik denk grimmig aan Paco die over tien jaar zulke teksten bezigt in gezelschap van jonge vrouwen. Ze zullen hem slopen, maar goed, nu mag Paco nog schaamteloos zichzelf zijn. Ze vinden hem zelfs schattig. Ergens vinden wij hem ook grappig, want we noemen zijn naam vaak genoeg, zomaar ergens langs een veld. Of we citeren zijn Schapenkoppen uitroep.

Maar wanneer loopt Paco tegen de muur op? Wanneer beseft Paco dat hij nooit daar op dat veld komt te staan. Want eerlijk is eerlijk, veel talent heeft Paco niet. Hij heeft het alleen zelf nog niet in de gaten. Wat gaat Paco doen als hij snapt dat hij nooit voor FC Dordrecht zal spelen? Wordt hij een fanatiek aanhanger, zoals veel mensen op de tribune? Gaat hij treinen slopen? Eet hij dan nog meer frikadellen? Ik zou hem nu al voorzichtig willen waarschuwen, maar heb geen idee hoe. Bovendien mag Paco nog dromen, hij is nog jong.

Die nacht droom ik ook. Ik zie Paco over het hek klimmen en invallen bij FC Dordrecht. Gert Kruys was ten einde raad, geen spelers meer op de bank en dus riep hij Paco. Paco scoort, het is de gelijkmaker. Na afloop zie ik Paco met volle mond en in elke hand een broodje frikadel voor de camera’s van RTL verschijnen. Het is geen fijne droom. Niet door Paco, maar door mij. Want ik besef ineens dat ik ergens jaloers ben op Paco, omdat die nog onbeschaamd mag dromen van een toekomst als profvoetballer. Paco wordt niet elke morgen wakker in de realiteit. Nog niet. Ik loop naar de kamer en probeer de bal van de kat in de mand te stiften. Ruim ernaast. Misschien maar goed ook.

quote:

BEENTJES OP DE GROND

“Ohhh, Cziommertje.” Louis van Gaal raakte bij een trainingspartijtje tijdens de open dag van AZ bijkans in extase toen de Duitser een schot op doel loste. We zagen het op televisie, later op de dag. Nadrukkelijk aanwezig zoals altijd, zette Van Gaal zijn spelers op scherp en strooide en passant met complimenten. Vooral Cziommer kreeg een paar veren in zijn reet gestoken en was daar zichtbaar mee in zijn sas.

Een paar dagen later stond een oefenwedstrijd tegen Internazionale op het programma en ook daarvan werden beelden uitgezonden. Opnieuw zagen we Simon Cziommer aan het werk. Gedreven speelde hij, vastbesloten zijn plek in het elftal veilig te stellen. Hij dartelde, speelde een Italiaan de bal tussen de benen, strooide kwistig met passjes en schoot af en toe een kogel op het vijandelijke doel. Twee fraaie doelpunten scoorde hij bovendien.

Zo zagen we Simon vorig jaar omstreeks deze tijd ook aan het werk. Overgekomen van Roda JC had hij zich bij AZ een plek in de basis verworven en in de eerste competitiewedstrijd tegen NAC Breda scoorde hij drie doelpunten, de een nog mooier dan de ander. Bij Roda en ook bij Twente hadden wij wel eens leuke dingen van hem gezien, maar dat hij zo goed kon voetballen was toch best een verrassing.

Bij Schalke 04, dat hem in 2005, na twee jaar FC Twente, terughaalde was hij nog weggekwijnd. Nul wedstrijden in de Bundesliga! Af en toe mocht hij een oefenpotje spelen, maar voor het grote werk achtte men hem in Gelsenkirchen toch een maatje te klein. Hij verkaste weer naar de eredivisie, naar Roda JC ditmaal en daar viel hij zo op, dat AZ hem aantrok.

Maar vorig seizoen was hij na een indrukwekkende start toch weer op de bank verzeild geraakt. Dat vond hij niet leuk. Waar hij in de eerste weken van de competitie nog glimmend van trots met de kop omhoog had rondgelopen in Alkmaar, was hij plots verworden tot een brok chagrijn. Weg stralende lach, weg fonkeling in de ogen. Doffe berusting was er voor in de plaats gekomen. Ongeloof. Dat de trainer hem op de bank zette!

Dat is eens, maar nooit weer, zo moet hij gedacht hebben. Vanaf de allereerste training in de voorbereiding op het nieuwe seizoen stond hij daar. Scherp als een mes, vastberaden te vlammen. Nadrukkelijk was hij aanwezig. Bij conditietests liep hij voorop en toen de bal er aan te pas kwam, was het Cziommer die schitterde. De ene actie was nog mooier dan de ander en Van Gaal zag het tevreden aan. “Simon is goed bezig”, zei hij tegen Martin Haar en Edward Metgod en de assistenten knikten.

De weken verstreken en Cziommer werd met de dag beter. Van Gaal complimenteerde de Duitser met zijn spel, zijn inzet. “Simon, zo kan ik niet om je heen”, zei hij en klopte de Duitser waarderend op de schouder. Gezeten op een wolk dreef Cziommer die middag na de training naar huis. ’s Avonds bij het diner trok hij een dure fles wijn open.

Tegen Inter was hij de beste man op het veld. Het publiek genoot met volle teugen, was totaal in vervoering. Klaterend applaus rolde bij elke geslaagde actie van de tribunes. Cziommer glom. Straalde van geluk. En plots zagen we vedetteneigingen. Hij streek steeds vaker met de handen door het zwarte haar dat met een koket bandje op zijn plaats gehouden werd. Het hoofd ging lichtjes naar achter, de neus in de wind. En bij zijn doelpunt maakte hij vreemde gebaartjes met de vingers, als een rapper op MTV, om zich heen kijkend met een blik van kijk-eens-hoe-goed ik-ben.

Het is vreemd dat Van Gaal hem op dat moment niet van het veld haalde. "Het team gaat voor alles. Geen enkele voetballer is groter of belangrijker dan de ploeg waarin hij speelt". Ik heb het Van Gaal al duizendmaal horen zeggen. Het kan en mag van Van Gaal niet zo zijn dat een speler zich boven het team verheven voelt. Hoewel Cziommer tegen Inter de pannen van het dak speelde, moet hij gewoon blijven doen. Van Gaal liet hem staan, maar moet na afloop in de kleedkamer de Duitser tot de orde geroepen hebben.

Toen Cziommer na het douchen nog even voor de camera verscheen en door de reporter van dienst waarderend werd toegesproken, stond daar ineens een nederige voetballer. Ja, hij had wel lekker gespeeld. Maar er ging ook nog veel mis. Te veel.

Kijk, zo willen we Cziommer zien. Op het veld voetballend zoals tegen Inter, maar dan zonder parmantige gebaartjes. Hij mag tegenstanders dollen, graag zelfs. Maar wel gewoon blijven doen, alstublieft. Het is Van Gaal wel toevertrouwd, zo schat ik in. Die zal hem de eerstkomende tijd wel minder complimenteus behandelen en hem af en toe toefluisteren: "Beide beentjes op de grond houden, Cziommertje." Ik snap nu ineens waarom hij vorig jaar op de bank verzeild raakte.

quote:

PINCHHITTER?

Een heel jaar lang op een roze wolk, zo moet Danny Koevermans het vorig seizoen beleefd hebben. De AZ-speler werd alom geprezen voor zijn doeltreffendheid. Hij scoorde 22 doelpunten, werd door bondscoach Marco van Basten bij het Nederlands elftal gehaald en speelde in de interland tegen Slovenië zelfs 27 minuten mee.

Het leven lachte hem toe, maar in mei lazerde hij plots van zijn wolk af. Zijn ploeg verspeelde met een 3-2 nederlaag bij Excelsior een zeker lijkende landstitel. Koevermans huilde tranen met tuiten, greep met zijn ploegmaten ook nog eens naast de nationale beker en een plekje in de voorronde van Champions League. En toen werd de spits bij trainer Louis van Gaal ontboden.

Zijn teleurstelling over al die gemiste prijzen was al een beetje weggeëbd. Had hij, de gewezen Sparta-voetballer, niet een geweldig seizoen gedraaid? Had hij alle critici niet de mond gesnoerd met zijn doelpunten? Nou dan. Vol goede moed betrad hij de kamer van Van Gaal, ervan overtuigd dat zijn trainer hem ging complimenteren met het goede seizoen. Het gesprek liep totaal anders dan wat Koevermans verwacht had.

De immer ambitieuze Van Gaal, die zag dat hij het einde van het seizoen toch wel erg karig in de spitsen had gezeten en wist dat Shota Arveladze de wijk zou nemen, was vastbesloten AZ op een nog hoger plan te tillen. Wat hem overkomen was, spitsen die aan het einde van het seizoen al hun kruit hadden verschoten, dat was eens en nooit meer. ,,Danny, ik ben van plan een paar nieuwe spitsen aan te trekken,’’ zo stak Van Gaal van wal en keek de voor hem zittende Koevermans diep in de ogen.

Die verblikte of verbloosde niet. Een paar concurrenten er bij, wat dan nog? Had hij de trainer ooit laten zakken? Hij had zijn mannetje toch altijd gestaan? ,,Het aantrekken van die nieuwe spitsen betekent dat jij komend jaar genoegen zult moeten nemen met een invallersrol. Een rol als pinchhitter, een soort breekijzer dus,’’ onderbrak Van Gaal de gedachtegang van Koevermans. Opnieuw keek de trainer de voetballer indringend in de ogen.

Koevermans begon wat ongemakkelijk op zijn stoel te schuiven. ,,Danny luister’’, vervolgde Van Gaal, ,,Ik wil je helemaal niet wegsturen. Ook komend seizoen kan jij nog van grote waarde zijn voor AZ. Maar eerste keus zal je niet zijn.’’

Zwaar teleurgesteld droop Danny Koevermans af.

In het voetbalwereldje gaat alles snel. Zodra de uitkomst van het onderhoud van Van Gaal met Koevermans bekend werd, begon de mallemolen te draaien. Een veelscorende spits die bij zijn club op de bank verzeild raakt, is een gewild object. De aasgieren stonden al snel voor de deur. Shakhtar Donetsk, FC Nürnberg en Blackburn Rovers gooiden een visje uit en ook Feyenoord maakte zijn interesse kenbaar.

Vanaf dat moment verloor Koevermans alle realiteit uit ogen. Hij zette zijn zinnen op Feyenoord, maar vergat dat hij ook daar, met al die nieuwe aankopen, genoegen zou moeten nemen met een invallersrol. Niet voor niks heeft trainer Bert van Marwijk er bij de Feyenoordleiding herhaaldelijk op aangedrongen er graag een sterke spits bij te willen hebben, in geval van nood. Dat is toch hetzelfde als wat Van Gaal Koevermans voorspiegelde? Dezelfde rol dus die de Koef in zijn twee siezoenen bij AZ heeft vervuld, want ook daar was hij vaker invaller dan basisspeler.

Hoewel de interesse van Feyenoord aanhield, hield AZ voet bij stuk. In Alkmaar hielden ze vast aan een transferbedrag van 6,9 miljoen euro en Danny Koevermans bleef zitten waar hij zat. Letterlijk. Tijdens de eerste competitiewedstrijd tegen VVV Venlo zat hij op de bank, met een gezicht als een oorwurm. Hij deed het meest denken aan een kind dat zijn zinnetje niet kreeg. Toen de eerste overwinning binnen was en Van Gaal, zoals te doen gebruikelijk, de wisselspelers de hand schudde liep Koevermans de trainer straal voorbij.

Bij het gebruikelijke perspraatje beantwoordde Van Gaal het kinderlijke gedrag met een steek onder water. Ja, Koevermans had hem hevig teleurgesteld. Die was er met zijn hoofd niet bij. Trainde ook minder gedreven dat hij van hem gewend was. ‘’Koevermans mag nog blij zijn dat hij op de bank zit’’, rondde Van Gaal zijn perspraatje af.

Deze week klaagt Koevermans zijn nood in Voetbal International. Goed komt het niet meer tussen de spits en AZ, dat is duidelijk. Wat nu? Krijgt Koevermans zijn zin? Maakt hij alsnog de overstap naar Feyenoord? We moeten er niet vreemd van opkijken. Niks is onmogelijk in de voetballerij.

Van mij mag het trouwens. Ik wil het gezicht van Koevermans wel eens zien als hij bij Feyenoord ook niet verder komt dan de rol van pinchhitter. Wat zou hij dan willen? Terug naar Sparta?