quote:
Ola!
Gister in het ziekenhuis geweest, als ik maximaal 150 kilo weeg krijg ik, als ik het zelf nog steeds wil, de operatie die geschikt voor mij is. Of een maagband of een gastric bypass.
Ze raden me aan om nog maar meer af te vallen, want de risicocurve bij de operatie op sterven en complicaties neemt exponentiel af met het verminderen van je gewicht. Met mijn 185 kilo mag ik niet geopereerd worden want dan zijn de kansen echt relatief groot dat je het loodje legt.
Die enge procenten zijn volgens de specialist NIET representatief voor iemand die netjes aan de slag gaat om risico te verminderen. De verschillen in risico zijn namelijk echt letterlijk een slok op een borrel als je ervoor kiest om elke keer de operatie uit te stellen. Als duimregel is er ongeveer 1% risico reductie voor mij per 10 kilo die ik kwijt raak. Bij 150 kilo 5%, bij 140 kilo 4%, bij 130 kilo, 3%, bij 120 kilo 2% en daarna is 2% stabiel blijkt uit onderzoek.
Toch kan je het risico dan weeeeer verlagen met een procentje! Als je zorgt dat je de maanden voor de operatie jezelf goed doorvoed met veel verschillende groenten en fruit. Je goed op je slechte vetten let (het probleem is dat bij een gastric bypass de meeste complicaties komen doordat je lever omhoog getild moet worden om te snijden en plakken met je maag en darmen; eliminatie van slechte vetten en het eten van goede vetten, maakt je lever sterker volgens die man) je netjes zorgt dat je de (beperkt!) omega vetten uit vis binnenkrijgt en zorgt dat je 35 kilometer in een uur kan fietsen dan herstelt je lichaam veel beter en sneller na een heftige operatie.
Het enorme risico op complicaties kan dan ook weer van 25% tot 5% worden terug gebracht!
1% en 5% versus 8% en 25%. Lijkt me duidelijk! Daar wil ik voor werken!
Ik zie hem terug over 2 maanden. Dan kijken we wat mijn gewichtsverlies is. Ik ben niet in het programma opgenomen voor dietiek in het ziekenhuis, omdat hij vond dat het niet nodig is mijn dingen te leren, aangezien ik netjes de utopische idealen van het voedingscentrum opdreunde. Hij vroeg me waarom ik dan niet slank ben, omdat ik wel de ins and outs beheers over voedig, gedrag en cognitie.
Ik vertelde hem dat ik en mijn psycholoog het volgende hebben geconstateerd. Ik ben in mijn leven meerdere keren 50 kilo afgevallen in een half jaar. Altijd met het "grote doel" in gedachte. Dat motiveerde me enorm om ervoor te gaan. Netjes eten en sporten et cetera. In mijn tienerjaren was het altijd om niet meer gepest te worden en weer "knap" te zijn. Maar nu voel ik me gewoon klote, omdat als ik afval nog steeds oerlelijk ben met huidlappen die overblijven. Ik heb er gewoon geen zin in en kan niet anders dan gefrustreerd zijn dat ik nooit erbij had nagedacht dat extreem dikker worden gepaard gaat met huidproblemen als je weer afvalt.
In het gesprek dacht hij juist dat ik niet een maagband nodig heb, maar een gastic bypass. Hij zegt als ik al meerdere keren 50 kilo ben afgevallen en meerdere keren weer alles aankwam en niet de kracht had op om gewicht te blijven, waarom zou het dan nu wel gaan lukken? Hij zegt kennelijk is afvallen niet het probleem als je er echt voor gaat, je hebt bewezen dat je het in je hebt. Maar als jij je doel bereikt heb dan val je terug, dat is ook al meerdere keren gebleken.
Zijn voorstel was dan ook om zoveel mogelijk aftevallen met 150 kilo als minimum gewicht, maar elke kilo eronder is nog beter om risico’s te verminderen. Hij wil dat ik mijn oude succes herhaal en weer enorm veel afval op eigen houtje. Om te voorkomen dat weer gebeurd wat altijd gebeurd is, raad hij gastric bypass aan. Daarmee kan je veel snoepen zonder dat je er dik van word omdat simpelweg de vetten en suikers maar voor 10 tot 50% worden opgenomen. Bij een maagband kan je in theorie toch vette chocolademelk gaan drinken of om het uur steeds kleine beetjes snoep eten waardoor je toch weer dik word.
Andere doelen naast mijn grote doel:
-gezondheid (minder kansen op ziektes)
-carriere (betere kansen om te worden aangenomen)
-discriminatie (minder stereotypering vanuit de maatschappij)
-boek (mijn boek over de sociale implicaties van obesitas; lijkt mij erg interessant hoe ik behandelt ga worden als ik weer slanker zou zijn en dat te analyseren)
-relatie (mijn relatie wordt beter als ik minder onzeker ben over mijn uiterlijk)
-familie (mijn moeder en familie behandelen mij weleens als outcast)
-vrienden (sommige vrienden vinden het niet fijn als ik mee uit ga bijvoorbeeld of ze schamen zich)
-huidcorrectie (als ik er echt zo van baal, dan moet ik toch eerst afvallen om mijn fouten uit het verleden te kunnen herstellen! Trouwen een briljante opmerking van mijn ex: "je krijgt geen huidoverschot, want die huid heb je nu ook al! Wat is beter? Veel huid met bergen vet? Of veel huid zonder bergen vet?"
Mijn "grote doel" is dan ook om alles in het werk te stellen om zo gezond mogelijk en slank mogelijk op de operatietafel te liggen om zo weinig mogelijk risico te hebben.
Want ik heb echte enorme angst om dood te gaan. Ik zat net te denken om te gaan lunchen, ik dacht aan die statistieken en mij in een kist . Nou ik had meteen geen trek meer. Feit is dat ik zwak ben met eten. Zelfs cognitieve therapie heeft dat niet verholpen. Een levenlang strijden net als mijn vader, zie ik ook niet zitten. Dik blijven is ook geen optie. Dus een klein risico op complicaties is gezien mijn situatie heel logisch.
Met gastric bypass los je het gewichtsprobleem echt op. Dik worden is dan echt onmogelijk, wat je ook eet. Maargoed voordat de keus gemaakt wordt of ik een maagband of gastric bypass nodig heb moet ik ook nog bij hun psycholoog komen voor onderzoek. Dan krijg ik testen wat voor soort eter ik ben en welke van de 2 operaties het beste voor mij is.
Stap 1: over 2 maanden terug naar de specialist en bespreken hoe het gaat met mijn eigen afvallen gaat, ik moet toch zelf richting 150 gaan.
Afwachten: bericht van de psycholoog van het ziekenhuis
Ik blijft doen wat ik mezelf heb voorgenomen! Net zo lang hier posten tot ik een gezond gewicht heb! Ik geef niet op! Ook niet bij tegenslag!