22 jaar en het spoor bijster, advies meer dan welkom.

Hallo, mijn naam is Burgertrutje en vandaag ben ik de morele verliezer.
Dat is een mooie term voor iets veel minder moois.

Eerlijk gezegd ben ik het spoor in mijn leven een beetje bijster. Dat was eigenlijk altijd al wel de rode draad, maar deze keer is het wel flink goed mis.

Niet alle sporen ben ik bijster, gelukkig. Dat het met M. heel goed zit, dat is wat mij betreft een feit. M’n studie is dan wel een dreigend zwaard van Damocles, maar het feit dat ik die Bachelor wil gaan halen is op dit moment motivatie genoeg.

Het grote probleem voor vandaag is dan ook Mijn Werk. Even een korte samenvatting:

Afgelopen mei had ik weer een "ik-moet-en-ik-zal-werken"-periode. En zo geschiedde. Vanaf juni ben ik via een uitzendbureau als administratieve kracht bij een ministerie gaan werken. Dat zou voor ongeveer een half jaar zijn. In augustus kwam er op dezelfde afdeling een (ook administratieve) vacature vrij. Heel spannend, een echte procedure met twee gesprekken enzovoorts. Ik werd het dus, niet geheel uit eigenbelang van mijn baas: nu had ze, ook als de andere administratieve kracht de jaarlijkse zes weken met vakantie ging altijd een harde werker achter de hand.

Wat ik er mee opschoot? De zekerheid van een aanstelling voor twee jaar en een heel redelijk salaris. Op 1 oktober zou ik (na twee weken vakantie) beginnen.

Detail is dat toen de spanning (euforie) van "ze willen me hebben!" over was, ik er als een blok tegenop zag. Waar was ik aan begonnen? Twee jaar lang 32 uur per week werken als ambtenaar, op mn (toen nog) 21ste, met een halflevende studie er nog eens bij. Om over reistijd nog maar niet te spreken.

Na twee maanden (en drie overspannen, verplaatste en anti-depressiva slikkende collega's later) bleek het toch allemaal wat veel te zijn. Bezoekje aan de bedrijfsarts dus maar. Conclusie: tegen een opkomende ambtenaar-burn-out helpt maar 1 ding: minder werken.
Per 1 december werd er dus nog maar 24 uur gewerkt.

Toen ging het een poosje prima. Al weet ik wel zeker dat het uitzicht op twee weken in fantastisch Brazilie met kerst er ook in meespeelde. 2007 begon dus heel goed. Bruin, uitgerust en vol goede moed.

Helaas is van dat bruine, uitgeruste en positieve vandaag de dag nog maar weinig over. Ik zit met de handen in het haar. Ik baal van mijn werk. Van de sfeer (collega's die zeuren over functie-inhoud, de stand van het bureau, brandende ogen van de airco), het eindeloze naar beneden getrap en afgeschuif ('daar kom ik later op terug'), de alles-moet-kunnen-mentaliteit (onbeperkt lunchpauze, zes weken de boel als puinzooi aan je collega - moi - acherlaten, verhuizen en 'niet weten wanneer je er weer bent'). Maar meer dan alles nog het feit dat er geen klap te doen is. Waarom die vacature zo'n ontzettende must was, is me na ruim vier maanden nog steeds niet duidelijk. Werk 'onder mijn niveau' is voor mij geen punt. Wel als er geen werk is. Het werk wat ik doe, wordt of niet gewaardeerd (dood aan agendabeheer en mensen die in mij een veredelde secretaresse zien!) of gewoon uit desinteresse niet opgemerkt.

Ik hoop dan ook dat er veel ambtenaren geschrapt gaan worden.

Voor mij is dat dan nog geen oplossing. Ik kan stoppen ('sorry, ik kan me niet vinden in het ambtenaren-wereldje'), doorgaan (en het 'bespreekbaar' maken), iets anders zoeken. Maar wat? Wat geeft me de garantie dat ik niet weer over vier maanden op dit punt aankom?
Zelfs voor mensen als ik moet er toch iets mogelijk zijn, zou je zeggen.

Het is op dit moment gewoon van het grootste belang dat ik tot rust kom, mijn Bachelor haal, iets van geld daarnaast verdien om het tot rust komen in middelen mogelijk te maken, en een leuke vriendin voor M. ben. Dat verdient hij namelijk ook.

Maar hoe kom ik tot rust? Niet op deze manier, dat is duidelijk. Elke dag smeer ik make-up op mijn snuit en elke dag eindigt het in een pandatafereel. Dat kan nooit de bedoeling zijn. En dan heb ik het nog niet eens over mensen van mijn leeftijd die in de spoelkeuken staan, niet eens kunnen dromen van 1000 euro salaris in de maand, maar die wel gelukkig zijn.

Iemand ervaringen of advies te delen?

quote:

Op donderdag 22 februari 2007 14:38 schreef GateWayX het volgende:
Misschien is het beter je weer 100% procent op je studie te richten ? Beter voor je zelfbeeld, beter voor je toekomst etc. Mocht je dat financieel niet redden zou ik niet meer werken dan absoluut noodzakelijk om je studie te bekostigen.

Daar zit ik inderdaad ook over te denken. Ik studeer sinds ik bij 'dat acherlijke ministerie' zit in deeltijd. Voltijd gaan studeren gaat een stuk sneller en dan is dat ook van mijn schouders. Financieel red ik dat zeker niet, dus iets bijverdienen zal toch wel moeten.

quote:

Op donderdag 22 februari 2007 14:38 schreef Ms.Poes het volgende:
Wat doet je vriend? Kun je je niet een tijdje lekker laten vertroetelen terwijl je lekker bezig gaat met het afronden van je studie? Daarna kun je nog lang genoeg werken hoor

Klinkt goed.

quote:

Op donderdag 22 februari 2007 14:42 schreef Lemmeb het volgende:
Welk ministerie is het trouwens? Ik heb ook nog mooie verhalen over 'werken bij de overheid'. Gelukkig nooit echt in dienst geweest, maar altijd als inhuur. Dan kun je erg makkelijk weer weg.

Doet er niet echt toe, volgens mij is het overal wel zo'n beetje hetzelfde. Kon in mijn aanstellingspapiertje niks vinden over een opzegtermijn, maar het zal wel een maand zijn of zo. Vakantiedagen genoeg, dat was dan wel weer mooi.

Update; ik heb zojuist ontslag genomen. Tot zover mijn ambtelijke loopbaan. Ik laat het hierbij in dit topic, bedankt voor sommige nuttige adviezen!