Depressief door de hormonen, Deel 5

Zijn er uberhaupt wel mensen goed door haar geholpen, of zijn dat allemaal 'eigen' accountjes?
Echt te zot voor woorden

ja echt niet te geloven he!!!
ik word echt misselijk van wat ze onder andere namen over zichzelf schrijft.
ze beveelt oa.ook haar boek aan, wat je op haar website kan kopen;
_{misschien is het boek Kraamtranen iets voor je waar je steun in kunt vinden?Ik heb het boek zelf ook en , staat heel veel in , ook over prenatale depressie.Kijk eens op de site van Eileen Engels,daar kan je dit boek bestellen.www.eileenengels.nl Veel sterkte, B}
en :
_{Hallo ..., ik ben ook door Eileen Engels behandeld en mijn ervaring is prima.Het was ook niet zo dat ik meteen beter was maar dat kan ook niet met hormonen (mte ad bestrijdt je toch de symptomen) omdat die per maand werken.Ik heb er veel baat bij gehad in iedergeval.Ze werkt alleen via je huisarts of via prof.Haspels.Mijn mails zou je nog terug kunnen lezen van vanaf eind 2005 tot enkele maanden geleden,toen was ik uitbehandeld.Ik hoop dat je hier iets mee kunt.Veel sterkte in iedergeval,B}

enz. enz. enz.
waarschijnlijk is meer dan de helft van alle positieve verhalen op dat forum van mevrouw de deskundige zelf.:N ik wist niet dat er zo'n zielige mensen bestonden en ZIJ dreigt mij met een advocaat

Ik las dus laatst ergens (Isabeau schreef dat, maar ik weet niet meer in welk topic), dat PostNataleDepressie niet eens de correcte uitdrukking is, onder artsen.
PND zou namelijk betekenen dat de baby een depressie heeft . De correcte term is PostPartumDepressie (dus, depressie na de bevalling). Dat de dame dat niet op haar site gebruikt vind ik dus eigenlijk al wel veelzeggend .

schokkend werkelijk waar.

magoe, tis veel belangrijker hoe het met jullie gaat!

quote:

Op vrijdag 16 maart 2007 21:48 schreef Leah het volgende:
Ik las dus laatst ergens (Isabeau schreef dat, maar ik weet niet meer in welk topic), dat PostNataleDepressie niet eens de correcte uitdrukking is, onder artsen.
PND zou namelijk betekenen dat de baby een depressie heeft . De correcte term is PostPartumDepressie (dus, depressie na de bevalling). Dat de dame dat niet op haar site gebruikt vind ik dus eigenlijk al wel veelzeggend .

Dat is niet helemaal waar. Tegenwoordig noemen veel artsen het inderdaad een post partum depressie, dat klinkt meer als "bij de moeder". Maar het is niet fout om het nog een pnd te noemen. En aangezien de meeste mensen (=potentiele klanten!) het onder die naam kennen...

Ah, ok .

Jemig ik vind het toch echt niet kunnen wat die Eileen doet zeg. Wel grappig dat ze zo makkelijk te ontmaskeren is door haar interpunctie.

Sugar in tegenstelling tot Martineke vind ik niet dat je koel schreef over Storm, wel dat je duidelijk meer met Maria op had maar dat lijkt me vrij logisch. Het is heel erg verdrietig gewoon dat je zoveel van Storm gemist hebt, hopelijk heb je nog wat filmpjes die je ooit eens kunt bekijken en zie je dan dat je er toch wel voor hem was, al was het in je hoofd aan het 'stormen' (no pun intended). En ik denk dat je met zijn 1e verjaardag gewoon een verschrikkelijk groot knalfeest moet geven, om te vieren dat hij 1 jaar wordt en om te vieren dat jij er weer bovenop bent gekrabbeld tegen die tijd. Hou vol meissie, je bent op de goede weg

Ladybos, lief wat je schrijft.
Dat knalfeest is een goed idee ook.

Deze week (dinsdag) heb ik de intake voor psychotherapie. Ik merk dat ik er heel gemengd over ben.
Het gaat eigenlijk beter met me, maar dan ineens weer niet. En toch kan ik ook nog maar zo weinig extra's verdragen. Te veel lawaai of een veel te kort middagslaapje van Maria brengen me uit balans. Dan gaat het niet zoals ik verwacht en dan wil ik alleen nog maar alleen zijn en met rust gelaten worden.

Of dan is er weer zo'n dag dat ik mijn lijf niet accepteer en daardoor alles zo zwart zie. Belachelijk, ik wéét het! Maar ik krijg het niet weg en meteen is er niets meer van me over. Tegelijkertijd worstel ik dan met eten en is het feest compleet. Ik wilde dat ik stabiel was en rustig en de dingen aankon!!! Zonder stress, paniek of verdriet.

En ik durf ook nooit meer te gaan werken, denk ik.

[ Bericht 1% gewijzigd door Sugar op 18-03-2007 20:53:08 ]

Zie je er tegenop om op je huidige werk te gaan werken? Ik vind het steeds moeilijker om te gaan, vooral omdat bijna niemand weet dat ik ziek ben, maar ik ben zo bang dat als ik me ziek meld, dat ik dan nooit meer terug durf.

Als je toch nog zo weinig kunt hebben, gaat het dan echt wel beter met je of is het de hoop die denkt dat het beter gaat? Dat je het zo graag wilt, maar dat je het niet meer ziet? Je gaat echt wel beter worden, daar ben ik van overtuigd, maar dat duurt lang. Volgend jaar zijn we allebei weg uit dit topic.
Ik heb het boek van Brooke Shields uit en dat deed me echt goed die herkenning. Ook omdat het goed afloopt, al merkte ik wel dat ze toch bleef twijfelen of het echt nog goed ging. Het is niet echt dat zomaar 'over' gaat. Het ligt altijd weer op de loer.

quote:

Op zondag 18 maart 2007 20:45 schreef YPPY het volgende:
Zie je er tegenop om op je huidige werk te gaan werken? Ik vind het steeds moeilijker om te gaan, vooral omdat bijna niemand weet dat ik ziek ben, maar ik ben zo bang dat als ik me ziek meld, dat ik dan nooit meer terug durf.

Ja, ik zie er ontzettend tegenop. Ik durf écht niet te bellen met klanten en andere mensen, ik moet al huilen als ik eraan denk dat ik de telefoon daar moet gaan opnemen. En er is vast veel veranderd (dat was al in gang gezet toen ik met verlof ging), dus ik weet ook niet alles automatisch. Ik ben er gewoon echt heel erg bang voor dat ik op een dag daar weer dingen moet kunnen en durven.

Ik weet ook niet of het écht beter gaat. Ik denk wel dat het beter gaat dan eerst. Maar ik vind het ook wel heftig dat ik nog steeds zo negatief op gewone kleine dingen reageer.

Dat boek klinkt goed, ga het ook lezen, denk ik.

Die psychotherapie gaat je vast helpen, ook al is het altijd weer moeilijk om die dingen te beginnen.
En voor de rest, zoals eerder gezegd, als het met jezelf nog niet goed genoeg gaat is ieder ander ding dat moet dat niks met jou persoonlijk of jullie als gezin te maken heeft eerder een stap terug dan een stap vooruit. Eerst wachten en zorgen dat het met jou beter gaat en je stabieler bent voordat andere dingen weer gaan moeten. Zoals werken enzovoorts, die dingen zullen dan waarschijnlijk ook minder groots en eng en als moeten durven of moeten aanvoelen omdat je dan zelf echt wat beter bent. Helpt je niks voor dat gevoel van nu maar straks hopelijk wel.

Volhouden lieve Suiker, voor wat het waard is je ziet er goed uit en je doet het hartstikke goed.

[ Bericht 2% gewijzigd door Luchtbel op 18-03-2007 23:46:10 ]

Kun je niet ander werk gaan doen Sugar? Toen bij mijn vorige baan een collega terugkwam die vooral in de 'buitendienst' werkte, hebben we ander werk voor haar gezocht. Eigenlijk al onze klussen (ook de leuke) die ze intern kon doen. Ze kwam maar een paar uur per dag, maar vond het wel fijn om bezig te zijn.
Ik vind het moeilijk om te gaan werken en zie er tegenop, maar toch denk ik ergens dat het wel goed is om ook anders bezig te zijn. Al is het lastig dat mijn pnd 'geheim' is. Het is goed afleiding te hebben en met anderen in contact te komen.
Er staat nu ook een interview met BS in een blad, weet niet meer hoe het heet, gaat ook gedeeltelijk over haar pnd.

Vandaag was ik bij de spv'er. Zij heeft duidelijk veel ervaring. De overdracht klopte niet helemaal, maar dat is nu redelijk bijgewerkt. Ze zei lekker motiverend dat ze niemand had meegemaakt die niet uit de depressie komt. Ze vond dat ik het goed doe en denkt dat het redelijk snel beter zal gaan. Ook denkt ze dat de medicijnen werken. We hebben veel gesproken over hoe ik met Anna om ga en dat ik wel de dingen doe die goed zijn. Dat maakte ze niet vaak mee geloof ik. Wel raar om nu bij iemand anders te zitten, maar ze snapt wel goed wat ik bedoel. Dat is fijn.
De organisatie die de videotraining heeft, werkt niet in onze gemeente, de psychiater zou navragen of het ergens anders wel aangeboden wordt. Dat is dus nog even afwachten.

Fijn YPPY, dat de spv´er zo opbouwend te werk gaat. Het is latijd leuk om te horen dat er een boel zaken zijn die je goed aanpakt!

Oh, wat klinkt het goed, YPPY. Erg fijn idd.
Heb je zelf nu ook wel het idee dat de medicatie aanslaat?

Ik had vandaag de intake en het ging wel. De psychiater vond in elk geval dat ik er op mijn plek zou zijn, psychotherapie lijkt hem goed. Verder vind ik het gewoon heel erg moeilijk om te zorgen dat zo iemand een goede inschatting kan maken. Mijn presentatie is gewoon zo anders dan hoe het vaak gaat met me. Ik moet dus echt voorbeelden noemen waaruit blijkt hoe ver het soms gaat, mijn gevoel, boosheid of verdriet. En dat voelt ook stom, om dan een paar voorbeelden te noemen van toen het heel heftig was, terwijl het nu dan gewoon wel gaat. Maar wel gedaan dus.

Het zal alleen nog wel een maand of 2 maanden duren voordat ik echt ga beginnen ermee. Wachtlijst.

Wachtlijst . Goed dat je wel dingen hebt kunnen noemen van toen het heel heftig was Sugar!

Yppy dat contact met je spv-er klinkt wel ok! Goed om te horen dat je wel de dingen doet die goed zijn!

Dat heb ik ook hoor Sugar, niemand ziet aan me hoe slecht het gaat. De huisarts vroeg zelfs aan me of ik het wel meende omdat ik zat te lachen toen ik wat vertelde. Ik geef ook voorbeelden van keren dat het niet goed ging, maar dat heb ik dan zo weggestopt dat ik het niet herbeleef en dan ook niet emotioneel ben. Ze snappen het wel heb ik het idee. De spv'er had al snel door dat mijn gevoel gewoon helemaal weg is en dat ik daarom wel 'normaal' kan functioneren. Naar de buitenwereld toe dan. Ik ben er heel eerlijk in tegen de psychiater en de spv'er dat wat ik zeg niet is wat ik vind, maar dat ik niet meer weet wat ik echt vind, omdat ik het niet voel. Als je dat nog snapt.

Balen van die wachtlijst.

Ik denk soms wel dat de medicatie aanslaat Sugar, maar dan ben ik bang dat het niet zo is en dat het de hoop is die maakt dat ik me iets beter voel. Of dat ik toevallig wat goede dagen achter elkaar heb. Zo heb ik een paar nachten goed geslapen (naar verhouding), maar was het de afgelopen twee nachten weer slecht. De spv'er vond dat juist een teken dat de medicijnen wel werken, omdat je dan altijd kleine terugvallen krijgt.

Sugar, klinkt goed die stap naar psychotherapie.

Yppy, waarom vertel je het niet op je werk? Misschien dat het juist wat lucht kan geven dat je de stand niet op hoeft te houden?

Goed om te lezen dat jullie goede ervaringen hebben opgedaan met de hulpverleners, Sugar en YPPY.

Sugar, ik las net het verhaal over Eileen, ze is toch verpleegkundige en geregistreerd bij de BIG lijkt me dan? Wellicht een idee om het daar te melden? Alhoewel ze natuurlijk niet echt als verpleegkundige dit 'werk' uitoefent.

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 10:13 schreef PM-girl het volgende:
Goed om te lezen dat jullie goede ervaringen hebben opgedaan met de hulpverleners, Sugar en YPPY.

Sugar, ik las net het verhaal over Eileen, ze is toch verpleegkundige en geregistreerd bij de BIG lijkt me dan? Wellicht een idee om het daar te melden? Alhoewel ze natuurlijk niet echt als verpleegkundige dit 'werk' uitoefent.

Ze wordt op internet ook "therapeut" genoemd Ik vind dit echt niet kunnen. Goed, ze heeft een boek geschreven en zelf een PPD gehad, maar dat vind ik niet echt betekenis hebben als je ziet hoe ze met mensen omgaat. En die nepberichten, dat is gewoon echt heel erg

het lastige is dat therapeut geen beschermde titel is.

Phileine, mijn baas weet het wel en een paar collega's ook. Probleem is dat mijn werkplek op locatie is bij een soort van opdrachtgever. In mijn werk is communicatie en het aanhoren van problemen essentieel. Als bij mijn 'klanten' duidelijk wordt dat ik zelf 'niet goed bij mijn hoofd ben' (zo noemen ze dat daar) kan ik mijn werk niet meer doen. Ze zijn ontzettend lief en aardig enzo en als ik mijn been had gebroken had ik nergens beter kunnen zitten, maar zoiets psychisch is erg lastig. Ik wil je eventueel wel via pm uitleggen hoe het precies zit, maar ik wil het niet te gedetailleerd op het forum zetten. Het is nogal een unieke functie met redelijk grote kans op herkenning.

Anna is nu ziek en dat voelt dan zo raar. Ik vind het echt erg en zielig voor haar dat ze ziek is, maar ik denk dat een andere moeder het anders zo voelen. Zo gek dat ik me dat nu realiseer. Eerder had ik dat niet door.

quote:

Op vrijdag 23 maart 2007 13:46 schreef YPPY het volgende:
Anna is nu ziek en dat voelt dan zo raar. Ik vind het echt erg en zielig voor haar dat ze ziek is, maar ik denk dat een andere moeder het anders zo voelen. Zo gek dat ik me dat nu realiseer. Eerder had ik dat niet door.

Je weet natuurlijk nooit hoe een ander het voelt.
Maar wel confronterend he, als er 'beweging' in je gevoelsleven komt...? Weet even niet hoe het anders te formuleren... Fijn dat de meds lijken aan te slaan. En beterschap voor je lieve grietje.


Sugar, ik PM je even terug.

Het gaat hier nu sinds een week of drie rustiger weer en beter. Ik heb geen ontzettende dieptepunten meer gehad. En het grootste deel van de tijd kan ik het aan. Ik heb hulp nodig om weer gelukkig te worden, dat wel en die hulp komt. Maar ik voel me wel stabieler en meer in control al. Dat heb ik eerder gevoeld en toen was er ineens weer crisis, ik weet het. Maar het stabielere gevoel is nu wel alweer terug en dat is ook een goed teken, dat dat er zo snel weer is.

Misschien doen die hormonen me echt goed en helpt die dubbele dosering.
Ik ben nog steeds bang om te gaan werken. Maar ik kan op goede momenten ook denken: misschien is iedereen bang na zo'n lange tijd en is het helemaal niet zo eng.
Misschien kan ik afspraken maken over welke werkzaamheden ik wel en niet doe en welke contacten ik wel al aanga en welke nog niet.
Misschien moet ik gewoon een schop onder mijn kont krijgen en gáán.

Ik laat dat even sudderen in mezelf en wil er met wat mensen over praten. Wat denken zij? Gewoon, de mensen om me heen? En wat denkt de huisarts en haptotherapeute? Zo kan ik misschien met kleine stapjes toch weer aan het werk gaan. Eng, eng, eng, maar ik weet dat het moet en dat het ook gaat betekenen dat ik een rotperiode achter me kan laten. En die stap wil ik wel zetten, want het voelt alsof dat bijna gaat kunnen, langzaam en voorzichtig.

Sugar wat fijn dat het weer wat beter gaat!
Weer aan het werk... ik denk dat het goed is om het er met de mensen om je heen over te hebben.
Ik denk dat het best wel weer een stap zal zijn, maar met goede afspraken over wat je wel en niet doet kom je wellicht een heel end. Maar rustig aan hoor, kleine stapjes en goed naar jezelf blijven luisteren .
You can do it!

Sugar