Depressief door de hormonen, Deel 5

quote:

Op woensdag 25 april 2007 22:12 schreef snoopy het volgende:
Oh Sugar wat rot nou weer. En ik vond het juist zo ontspannen in jouw gezelschap laatst. Gek is dat, dat je zo anders overkomt dan dat je je voelt.

Dat vind ik toch fijn om te horen, hoor! En toen ging het ook beter met me dan nu én ik vind niet elk gezelschap moeilijk. Dat ook. Maar ik vind het lief dat je dat zo uitspreekt.

Yppy, dagen/uren aftellen en geen beslissingen kunnen nemen (hoe onbenullig ook..) is herkenbaar hoor. En Sugar, ook het verschil in gezelschap herken ik. De een voelt 'veiliger' dan de ander.

Yp, je vroeg naar terugvallen bij mijn medicatie. Ik merk dat het gisteren en vandaag ietsje minder voelt. Meer gespannen. Dat had ik bij deze medicatie nog niet eerder gemerkt.
Jammer dat bij jou de terugvallen zo heftig zijn.

Het scheelt inderdaad bij wie ik ben. Bij familie heb ik voortdurend het gevoel op mijn tenen te lopen, bij vrienden juist niet. Dan gaat het veel makkelijker.

In plaats van 2 stappen vooruit en 1 terug ga ik er 2 vooruit en 1,75 terug denk ik Moonah. Het gaat nu weer iets beter en ik wist dat het zou gaan gebeuren. Dat is wel fijn, maar toch vind ik het vooral heel moeilijk op mijn werk. Ik was echt geirriteerd om niks en dat mogen ze niet merken. Gelukkig maar dat ik even bij een collega uit kon 'razen'. Nou ja, eigenlijk vertellen dat het niet goed ging, verder viel het wel mee.

Ik heb ook een kwaal door de hormonen..... dankzij het 18 jaar de pil slikken heb ik nu 9 goedaardige tumoren in mijn lever, waarvan de grootste 13 cm. is Ik ben dus - helaas - allergisch voor hormonen, ook voor degenen die mijn lichaam zelf aanmaakt. Ik zal binnenkort een stuk van mijn lever moeten gaan missen en ik zal nooit kinderen mogen krijgen, omdat dat voor mezelf levensgevaarlijk is.....

Ga dinsdag praten met de HA over sterlisatie van mijzelf. Ik ben nu 32 jaar. Ik lurk echt al jaren mee in OUD en het zal dan ook blij lurken blijven. Eigenlijk heb ik altijd al het gevoel gehad dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen en nu is dat dus bevestigd. Gelukkig hadden we zelf al min of meer besloten dat wij geen kinderen zou krijgen, met een hele hoop verschillende redenen daarvoor, maar toch..... nu wordt het voor ons beslist....

Ik zal dus blijven genieten van al jullie prachtige wondertjes en dat idoe ik met heel veel liefde!!

Iedereen die kampt met de depressie door de hormonen wens ik heel veel sterke toe!!!

Poeh, wat een verhaal Lief17. Toch heel moeilijk dat het zo voor je beslist moet worden
Je lichaam kan rare dingen met je uithalen, dat blijkt maar weer. Succes met het gesprek dinsdag voor de HA en veel sterkte

Andere dames, ook veel sterkte met de moeizame weg omhoog.

Lief17, wat heftig. Bah, naar verhaal. Sterkte.

Moonah, hoe gaat het nu? Weer 'uit' je terugval?
En Yppy, hoe is het dan bij jou nu? Hopelijk gaat het weer wat beter.
Monedula, leef je nog?

Ik slik nu sinds 3 dagen geen hormonen, vitamine B6 en visolie meer. Het stond me zo tegen ineens. En ik merk er eigenlijk toch geen fluit van, al die maanden. Met één pil niet, met twee ook niet echt en met weer terug één pil per dag merkte ik ook geen verschil. Dus stoppen met die rommel, besloot ik.

Maar ik wou dat ik mezelf gewoon kon accepteren en niet voortdurend een hekel aan mezelf had. Dat ik wist dat ik leuk ben en dat ik gewoon mezelf durf te zijn. Ik haat het echt dat alles staat of valt (dat vooral) bij mijn gevoel over mijn lijf en over mezelf.
Ik voel me eigenlijk alleen goed als ik weinig eet. Alle andere opties (gewoon eten, snoepen, lekker meedoen) leveren uiteindelijk alleen maar die zelfhaat op. Ik kán mezelf niet accepteren als ik niet écht slank ben. En dat terwijl ik echt aan niemand anders zulke eisen stel of ooit zou willen stellen. Echt nooit, dat vind ik ook vreselijk, die beoordeling op uiterlijk. Maar over mezelf ben ik wel zo kritisch. Zo stom en zo ongelukkigmakend.

Sugar, wat een worsteling
-edit, antwoord al gevonden-

Owlet, volgens mij zijn de geleerden het er niet helemaal over eens, maar de meesten vinden toch dat een "echte" PPD meestal niet alléén hormonaal bepaald is. Allerlei factoren spelen mee, zegt men. En dat lijkt mij toch ook wel waarschijnlijker dan puur hormonaal. Dat betekent dus helaas ook dat het niet over is als je hormoonhuishouding weer normaal is. Dat zou nu inderdaad wel al (lang) zo moeten zijn bij mij, denk ik.

Oh, vertel je antwoord eens, owlet?

Sneller dan de edit!

Maar, dat dus. Dat het niet te zeggen is omdat er zo veel dingen mee spelen.
Ik kan me ook goed voorstellen dat de hormonen vaak alleen maar een raampje open zetten zodat oud (onverwerkt) zeer naar boven kan komen.

voor de kijkers thuis: mijn vraag ging dus over de duur van een depressie na de zwangerschap. Of er een te voorspellen duur is aangezien hormonen op een gegeven moment uitgewerkt raken.

Maar als ik het zo lees is het niet zo heel gek dat die hormonen en andere dingen je niet hielpen Sugar want het lijkt toch wel heel erg zo alsof je eetprobleem weer heel erg de kop op heeft gestoken ipv een klassieke pnd (whatever that may be ).
Ben je daar vroeger ooit voor onder behandeling geweest? Mss dat je naar die persoon terug zou kunnen?

_{Ik weet niet of het zou helpen hoor, maar dat lijkt me logischer dan die hormonen eigenlijk als ik je laatste post zo lees.}

BE, het klopt dat het eetprobleem weer speelde en nu nog een zwakke plek is. Maar dat grijpen naar controle via het eten, komt nu wel voort uit hoe het gaat met me. En de hormonen hadden dat van mij best mogen voorkomen, in november ergens. Maar ja, dat werkte niet zo, helaas.
Alles hangt gewoon zo met elkaar samen. Het hele rotgevoel uit zich bij mij gewoon standaard in mezelf te dik vinden, stom, lelijk en het echt niet meer zien zitten.

Ik had ooit groepstherapie en een eerstelijnspsycholoog, maar beide dingen werkten niet echt (groepstherapie was echt een traumatische ervaring haast. ). Het komt vast goed met me, met haptotherapie en psychotherapie. En het gaat ook al beter in het geheel én nu op dit moment ook weer beter dan mijn post van vanochtend.

Mooi!
Ik was ook even de haptotherapie en de psycho vergeten.
Dacht even alleen aan die pillen.

Sugar, hoe sta je inmiddels tegenover AD?

quote:

Op dinsdag 1 mei 2007 09:59 schreef owlet het volgende:
Ik kan me ook goed voorstellen dat de hormonen vaak alleen maar een raampje open zetten zodat oud (onverwerkt) zeer naar boven kan komen.

Dit geldt voor mij iig wel. De hormonen (en het verse moederschap) zijn een trigger geweest voor oude patronen, die zich oa uiten in depressie.
Maar nu gaat het weer oké hoor Sugar! De AD halen de scherpe kantjes er vanaf en met de hapto werk ik aan 'het moederschap' en alles wat dat losmaakt aan (onverwerkt) gedoe.
Echt Suug, als het aanslaat ben je binnen no-time van je klachten af en kun je op een relaxter manier aan de onderliggende problematiek werken.

Dat is heftig Lief17. Ook al wilden jullie zelf ws geen kinderen, toch minder dat zoiets heel definitief wordt.

Pas je wel een beetje op Sugar? Ik herken het uit dat boek van Brooke Shields. Zij dacht dat de medicijnen niet werkten, stopte ermee en ging zwaar achteruit. Dat je het wel in de gaten houdt.
Ik heb lang getwijfeld over de AD, maar ben nu toch wel blij dat ik ermee begonnen ben. Het gaat nu verre van goed, maar niet zo slecht als het was. Dat is al fijn. Volgens de kinderarts en de spv'er kon het feit dat ik aan het begin van mijn zwangerschap in een nogal heftige ontslagprocedure zat de depressie verergeren. Omdat ik toen vooral 'zwanger' was en het niet echt verwerkt hebt. Daarbij een nieuwe werkgever waar het ook verre van goed liep/loopt en niet de meeste ideale familierelaties. Het kan niet de oorzaak van de pnd zijn, maar het wel verergeren begreep ik.

Het gaat nu al een tijd niet beter met me, ik ben dus bang dat de medicijnen definitief niet sterk genoeg zijn. Volgende week ga ik naar de spv'er, het zou me niets verbazen als de dosis dan omhoog gaat. Dat kan nog drie keer.
Mijn nieuwe baas adviseerde contact op te nemen met de bedrijfsarts. Daar had ik zelf niet aan gedacht, omdat ik redelijk normaal mijn werk doe, maar ze heeft wel een punt. Dat wordt een project voor morgen.

Jammer dat de dosis waarschijnlijk omhoog moet, YPPY. En idd verstandig om naar de bedrijfsarts te gaan, denk ik. Gewoon voor wat men weet en voor als er iets is een keer misschien.

Phileine en Moonah, ik sta er niet negatief meer tegenover, maar eigenlijk gaat het beter. Ik schrijf dat hier soms ook, maar meestal vooral de slechte momenten. Het voelt als een gek moment om nu nog aan die AD te beginnen. En voor dat gedoe met zelfacceptatie en eten enzo helpt het natuurlijk ook niet. Maar misschien wel in de zin die jij omschrijft, Moonah. Ik weet het ook niet eigenlijk.
Ik vind het eigenlijk een beetje mosterd na de maaltijd, omdat ik wel weer positieve dingen zie en zelfs voel ook!

quote:

En voor dat gedoe met zelfacceptatie en eten enzo helpt het natuurlijk ook niet.

Het klinkt gek, maar daar helpt het dus wél tegen. Eigenlijk was die opmerking over je zelfacceptatie de reden dat ik naar de AD vroeg.

Het is overigens heus ook te lezen dat het vaak beter met je gaat hoor, maar het blijft nog steeds worstelen. Ik denk nog steeds dat het allemaal veel makkelijker voor je zou kunnen zijn. Wat Moonah zegt, dan hou je veel meer energie over om aan de rest te werken.

Yppy, hopelijk gaat een verhoging iets voor je doen. Het is vaak even zoeken naar de goede dosis en het goede middel. Sterkte. Gesprek met de bedrijfsarts lijkt me een goed idee, dan hoef je het niet uit te gaan leggen een andere keer als je je misschien veel slechter voelt.

Phileine, ik wil even zeggen dat ik je berichten wel serieus neem, hoor. Ik laat het gewoon op me inwerken en houd jouw ervaringen in mijn achterhoofd in gesprekken met de ha of psychotherapeut straks weer. Je zegt het dus niet voor niks, ook al lijkt dat misschien soms zo.

Ik ben vandaag weer koffie gaan drinken op het werk. Ik wil over 2 weken voor het eerst weer gaan werken, een paar uur. Dat rustig een tijdje zo doen (elke week op woensdag een paar uur de simpele dingen doen) en dan kijken of we dat kunnen uitbreiden weer.

YPPY, heb je je missie van vandaag al volbracht?

_{Weten jullie dat ik steeds weer de kriebels krijg als ik dit topic bovenaan zie staan? Het is zo'n sombere, zeurderige titel eigenlijk. Ook al dekt het precies de lading. Ik vind het in elk geval een deprimerend (há há) gezicht zo bovenaan de lijst.}

Denk ik helemaal niet hoor Sugar, dat je het niet serieus neemt. Ik voel me af en toe ook wat drammerig, maar ik weet dat het je zo ontzettend zou kunnen helpen

_{sorry, nou staat ie weer bovenaan}

quote:

Op woensdag 2 mei 2007 15:19 schreef Sugar het volgende:
Phileine, ik wil even zeggen dat ik je berichten wel serieus neem, hoor. Ik laat het gewoon op me inwerken en houd jouw ervaringen in mijn achterhoofd in gesprekken met de ha of psychotherapeut straks weer. Je zegt het dus niet voor niks, ook al lijkt dat misschien soms zo.

Ik ben vandaag weer koffie gaan drinken op het werk. Ik wil over 2 weken voor het eerst weer gaan werken, een paar uur. Dat rustig een tijdje zo doen (elke week op woensdag een paar uur de simpele dingen doen) en dan kijken of we dat kunnen uitbreiden weer.

YPPY, heb je je missie van vandaag al volbracht?

_{Weten jullie dat ik steeds weer de kriebels krijg als ik dit topic bovenaan zie staan? Het is zo'n sombere, zeurderige titel eigenlijk. Ook al dekt het precies de lading. Ik vind het in elk geval een deprimerend (há há) gezicht zo bovenaan de lijst.}

Sugar, hoe ging het (voor de 2e keer?) koffiedrinken? Ik moet nl. denken aan hoe je de vorige/eerste keer omschreef dat je naar je werk ging en het huilen je zo nader stond dan het lachen.
Hopelijk was de drempel dit keer minder hoog.
Wat een ontzettend goed voornemen om over 2 weken een paar uurtjes te proberen! Knap hoor. Ook hierbij hoop ik dat dat goed voor jou gaat voelen. De afwisseling met kindjes thuis en dan op woensdag even de deur uit om rustig te werken zal een fijne afwisseling zijn denk ik. Heel veel succes meid!

LW

PS: Misschien even knullig dat ik hoofdzakelijk alleen op Sugar reageer, dus: ook sterkte voor de andere dames!

Dankjewel, LW!
En het koffiedrinken was al minder beladen, dus oké, ja!

Wat goed dat de koffie beter ging. Spannend dat je weer wilt gaan beginnen met werken. Ga je dan alleen werken, of met collega's? Je zit normaal gesproken toch alleen?

Maakt niet uit LW, depressief ben ik toch al.

Het is zo bizar, het lijkt net of ik weer van voor af aan moet beginnen. Ik kan niks hebben, ben snel geirriteerd, zie niet hoe ik de dag door moet gaan komen. Maandag ga ik met J. naar de Efteling, heb hem kaartjes gegeven voor zijn verjaardag, leek me wel goed voor ons. Normaal gesproken zou ik daar helemaal naar uitkijken en vind ik zoiets prachtig. Maar nu doet het me niks. Het is net alsof ik van een afstand naar mezelf kijk.
Ik heb nog niet gebeld Sugar, eerst de energie zien te vinden. Ik denk dat ik dinsdag vanaf mijn werk ga bellen.
Vanochtend kwam ik iemand tegen bij wie het weer helemaal goed gaat na een pnd. Dat geeft moed.

_{het topic zou gewoon niet hoeven bestaan}

He kut, YPPY. Dat is echt zo naar, als niks je iets doet.
Het kómt goed, ja, maar ik hoop voor je dat er snel weer een stap vooruit komt. En een flinke graag.

Yppy wat naar dat het lijkt of je weer van voor af aan moet beginnen

Sugar, goed zeg dat je weer koffie bent gaan drinken en zelfs plannen maakt om weer aan het werk te gaan! Pas goed op jezelf