Kinderen en rouwverwerking

Een plek voor oma van schneider.gotzen-beek is ook wel een mooi duidelijk boek. Wij hebben nooit verteld dat oma gecremeerd is, de urn is begraven in een graf dus voor mika ligt oma daar gewoon. Mika was 4 toen oma overleden is. Hij zat de hele tijd aan haar, en voelen of haar hart echt niet klopte ed. We hebben hem gewoon laten gaan. Hij heeft ook de schroefknopjes in de deksel van de kist gedraaid en geholpen de kist in de auto te laden. Bij de crematie plechtigheid zat hij vooraan en was de bloemstukken mooi aan het neer leggen en de kaarsen heeft hij met de begravenis mevrouw aangestoken. Toen we de deksel op de kist deden begon opa te huilen en zei mika: opa, we zoeken gewoon een nieuwe vrouw voor je. En hij had bedacht dat we elkaar allemaal een hand moesten geven en in een cirkel om de kist moesten staan.

VT wat mooi! En dat boek ziet er ook prachtig uit.

Ik denk dat we het in de eerste instantie bij Nijntje en Kikker houden en dat we de vragen die ze gaat stellen zo goed mogelijk zullen beantwoorden.
Sarah zullen we natuurlijk ook bij dit alles wel betrekken, maar die zal er denkik nog niet veel van mee krijgen.

Sterkte MamaPurk

Hier heb ik ook het Oma Pluis boekje in de kast liggen, al "voor het geval dat". Hier ook twee "oude opa's en oude oma's" die ver in de tachtig zijn.

Nou ik heb het Jaël net verteld en het boekje van Nijntje erbij. Er komen veel waarom vragen, maar ze lijkt het wel te snappen. Ik had een foto van de oude oma erbij en ze linkte dat steeds met oma Pluis. Dus die oma is ook dood, dus die oma is ook in een kist. En aan het eind zei ze dat ze het boekje van Nijntje een leuk boekje vind.

Ach gos Jael.
Gecondoleerd MP en veel sterkte.

Livelink, ik lees je verhaal nu pas, maar herken veel van de angst die je omschrijft. Het lastige is dat het iets onverklaarbaars is, dus niemand die je verteld of het kan of niet. Ik ben zelfs in therapie geweest omdat ik hierdoor een angst voor het donker creëerde.
Ik hoor trouwens vaker dat kinderen met een autisme of een aan autisme verwante stoornis (dat heeft hij toch? Correct me if I'm wrong), hier gevoeliger voor zijn.

Ik denk dat je goed gehandeld hebt door hardop te vragen of hij/zij Job met rust wil laten. Ik kreeg toentertijd ook te horen dat er iemand bij me was, maar met de bedoeling om op me te passen. Hartstikke mooi natuurlijk, maar ik werd er doodnerveus van! Toen kreeg ik ook de tip om op zo'n moment hardop te vragen om weg te gaan.
Mocht je hierover willen praten, dan kan dat hier of in pm hè als je dat fijn vindt.

Gecondoleerd mp!
Fijn om te weten dat dit topic er is...

Allereerst denk ik dat therapie na verlies van een kind nooit kwaad kan.

Verder vind ik de reactie niet zo buitensporig hoor. Een kind verliezen is zoiets ergs, volgens mij gaat dat verdriet nooit helemaal meer over en is dat ook normaal.

Enne, 3 kinderen in 3 jaar tijd? Of begrijp ik je verkeerd? En wat bedoel je met 'klein hoopje zieligheid'?

[ Bericht 24% gewijzigd door Lot_1 op 17-02-2013 16:19:51 ]

Iwanius Ik vind je toon/woord gebruik respectloos!

Ik denk dat het niet meer dan normaal is dat je je kinderen hun oudere broer of zus ook laat herdenken. Die hoort er ook helemaal bij. En waarom vind jij dat mensen dat zo niet mogen doen en 'dus' therapie nodig hebben? En waarom ben jij de aangewezen persoon om iemand daar iets over te adviseren?

Misschien kan je zelf in therapie gaan om wat empathie te leren?

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 12:51 schreef debuurvrouw het volgende:

Misschien kan je zelf in therapie gaan om wat empathie te leren?

zoiets ja

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 12:51 schreef debuurvrouw het volgende:
Ik denk dat het niet meer dan normaal is dat je je kinderen hun oudere broer of zus ook laat herdenken. Die hoort er ook helemaal bij. En waarom vind jij dat mensen dat zo niet mogen doen en 'dus' therapie nodig hebben? En waarom ben jij de aangewezen persoon om iemand daar iets over te adviseren?

Misschien kan je zelf in therapie gaan om wat empathie te leren?

Hear, hear!

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 12:51 schreef debuurvrouw het volgende:
Ik denk dat het niet meer dan normaal is dat je je kinderen hun oudere broer of zus ook laat herdenken. Die hoort er ook helemaal bij. En waarom vind jij dat mensen dat zo niet mogen doen en 'dus' therapie nodig hebben? En waarom ben jij de aangewezen persoon om iemand daar iets over te adviseren?

Misschien kan je zelf in therapie gaan om wat empathie te leren?

dat ja..

VT, wat onwijs mooi en ontroerend...

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 11:41 schreef Iwanius het volgende:
Een vraag die hier misschien beantwoord kan worden.

Ik ken iemand die een jaar of 3 geleden haar kind heeft verloren die toen nog een klein hoopje zieligheid was. Dit persoon heeft intussen 3 gezonde kinderen op de wereld gebracht alleen merk ik dat zij nog steeds met het verlies van dat ene kind zit en ongemerkt dit ook zijn weerslag op de anderen kinderen heeft. Bijvoorbeeld staat zij erop dat de overige kinderen elk jaar het kleine graf van hun dode broertje bezoeken en zijn verjaardag niet vergeten. Zal dit nog jaren doorgaan en is het beste advies om hiervoor in therapie te gaan of iets anders?

Mijn dochter heeft haar oma nooit gekend, maar we gaan nog regelmatig naar haar graf en herdenken niet alleen haar verjaardag. Ze heeft eergisteren nog een kaarsje aangestoken in de Sacre Coeur. Moet ik nu in therapie?

Na een boel twijfel toch ook eens een post van mij hier. Ik zit met het volgende: december 2011 hebben wij, zoals veel van jullie weten, een zwangerschap laten afbreken omdat de baby trisomie 18 had. Na een aantal miskramen was dit voor mij een soort genadeklap en ik ben een aantal maanden heel.. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, mijn hoofd was heel vol hiermee dus er paste weinig anders meer bij. Ik had geen enkele vorm van concentratievermogen meer, kon niks onthouden enzovoorts. Om heel eerlijk te zijn kan ik me niet zo veel meer herinneren van deze periode.

Nu hebben we Stef (toen net twee jaar) altijd betrokken bij de belangrijke momenten van Gabriël, zoals het afscheid in het ziekenhuis en het verstrooien van zijn as op het strand. Hij heeft nog een hele tijd lang aanrakingen tussen mij en mijn lief geassocieerd met verdriet omdat hij ons vaak troost bij elkaar zag zoeken (dan knuffelden we bijvoorbeeld met z'n drieën) maar dat is weer weggegaan.

Verder zegt hij er tegen ons nooit meer iets over, maar vandeweek vertelde mijn schoonmoeder dat Stef een heel verhaal aan haar en zijn opa had verteld over zijn broertje die op het strand is en het waaide heel hard en toen gingen we hem gooien. Dat is overduidelijk het verstrooien van de as geweest (hij mocht, en wilde, zelf ook wat as verstrooien). Moet ik daar nu nog iets mee? Ik wil niks forceren, dus het erg benadrukken door ernaar te vragen durf ik eigenlijk niet, maar door dit verhaal ben ik bang dat hij het er met ons/mij niet over 'durft' te hebben door de staat waarin ik toen in verkeerde. Dat hij bang is dat ik dan weer zo word ofzo. Wat is nu wijsheid? Hoe bepaal ik nu of hij behoefte heeft daarover te praten of dat het ok is zo?

Pfff moeilijk inca. Het heeft duidelijk indruk op hem gemaakt, zo klein als hij was/is. Maar ik heb niet het idee dat hier iets zwaars/negatiefs of beladens achter zit. Meer kinderlijke herinneringen en indrukken.

Als je voorzichtig polshoogte wilt krijgen, kun je hem natuurlijk er best naar vragen. Zo van "goh, ik hoorde dat je aan opa vertelde over het strand en dat we je broertje daar gingen verstrooien. Wat knap dat je dat nog weet!"
Vervolgens kun je kijken of hij dan zelf erop inhaakt met vragen of verhalen.

Voor ons als volwassenen is zo'n ervaring vaak veel emotioneler en zwaarder dan voor een klein kind. Ik denk dat we het kind niet moeten oonderschatten, maar het ook zeker niet zwaarder moeten maken dan nodig. Ik zou bovenstaande aankaarten en kijken hoe hij reageert en eventueel de komende periode iets nauwlettender in de gaten houden om te zien of hij er veel mee bezig is (in spel, tekeningen enz.)
Zo ja, dan kun je er op dat moment op inhaken.

Vraag aan jou: zie je het zitten om dit met hem te bespreken of valt dat je erg zwaar? Want ik zou voor Stef het zo nuchter mogelijk brengen. Als hij merkt dat jij er heel emotioneel van wordt, zal hij het niet zo snel met je bespreken denk ik.
Als jij het te moeilijk vindt, kan misschien de papa van Stef dit met hem bespreken?

inca, vertouw je eigen gevoel en stef zelf hierin.

selene was anderhalf, maar (naar steeds weer blijkt) heeft ze alles echt wel meegekregen, tot en met de girafjes op de couveuses aan toe.

wij laten dingen hier op zn beloop. er staat hier een urn + speeltjes van kiro. verjaardag morgen is van ravi en kiro, er hangt hier een mooie grote foto waar ze allebei geregeld op wijzen (dat is ons broertje he), enzovoorts. laatst ging het bij selene op school over ziekzijn. tsja, dan komt er opeens een hoop belangstelling, dus uitleg. haar juf weet er ook van, dus dan is het niet zo'n schok voor juf dat zo'n kleintje in de kring er opeens mee komt zo van "jahaaaa, dan ben je ziek en dan ga je dood".

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 11:41 schreef Iwanius het volgende:
Een vraag die hier misschien beantwoord kan worden.

Ik ken iemand die een jaar of 3 geleden haar kind heeft verloren die toen nog een klein hoopje zieligheid was. Dit persoon heeft intussen 3 gezonde kinderen op de wereld gebracht alleen merk ik dat zij nog steeds met het verlies van dat ene kind zit en ongemerkt dit ook zijn weerslag op de anderen kinderen heeft. Bijvoorbeeld staat zij erop dat de overige kinderen elk jaar het kleine graf van hun dode broertje bezoeken en zijn verjaardag niet vergeten. Zal dit nog jaren doorgaan en is het beste advies om hiervoor in therapie te gaan of iets anders?

want het is veel gezonder om je kinderen te leren dat nare dingen niet bestaan en alleen oude mensen doodgaan? ofzo? lekker doen alsof dat ene kind nooit bestaan heeft en verbergen die hap?



je gezin is echt zo fundamenteel. en dat ene kind is evengoed onderdeel van je gezin, net als dat de dood evengoed ook onderdeel is van het leven.

Oy

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 11:41 schreef Iwanius het volgende:
Een vraag die hier misschien beantwoord kan worden.

Ik ken iemand die een jaar of 3 geleden haar kind heeft verloren die toen nog een klein hoopje zieligheid was. Dit persoon heeft intussen 3 gezonde kinderen op de wereld gebracht alleen merk ik dat zij nog steeds met het verlies van dat ene kind zit en ongemerkt dit ook zijn weerslag op de anderen kinderen heeft. Bijvoorbeeld staat zij erop dat de overige kinderen elk jaar het kleine graf van hun dode broertje bezoeken en zijn verjaardag niet vergeten. Zal dit nog jaren doorgaan en is het beste advies om hiervoor in therapie te gaan of iets anders?

hier hangen fotos van thijs,roy heeft een knuffel van thijs in zijn kamer,er brand een lichtje voor thijs.
We herdenken en vieren overlijdensdag en geboortedag.
Er word nog zeer regelmatig over thijs gesproken.
Roy komt ook bij het grafje van zijn grote broer.
En als Roy er naar wijst dan geven wij ook aan,dit is je grote broer.

Wij vinden het niet meer als normaal dat thijs nog steeds deel uitmaakt van ons gezin,het is een deel van mij.
Het is een kind van mij en dat zal hij altijd blijven ook al is hij hier niet meer op aarde.
Daar hebben wij geen therapie voor nodig.
En Roy mag gerust weten dat mama wel eens verdrietig is.
Neehoor thijs hoort bij ons en blijft bij ons.

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 11:21 schreef Brighteyes het volgende:
Kikker en het vogeltje
Max Velthuijs

Beschrijving:
Bij de rand van het bos ligt een vogeltje.'Kijk,' zegt Kikker, 'kapot. Hij doet het niet meer.''Hij slaapt,' zegt varkentje.Maar Haas zegt: 'Hij is dood.''Dood?' vraagt Kikker. 'Wat is dat?'

Die is ook 'verfilmd'. Althans, ik zag het op de DVD van mijn neefje voorbij komen laatst. Dat is misschien wel prettig voor Sven en ouders dat het verhaaltje verteld wordt. Minder kans op eigen emotie die de overhand neemt.

Edit: zie nu pas dat topic uit 2007 komt, ik neem aan dat de oma van Sven al overleden is. Geldt mijn stukje nog wel voor anderen in dezelfde rotsituatie

Het is overigens de DVD Kikker & Vriendjes Natuur waar het betreffende filmpje op staat.

quote:

Op maandag 18 februari 2013 13:15 schreef Troel het volgende:

[..]

De moeder van Sven opende dit topic in 2007 Maar voor andere ouders inderdaad wel een idee

Zie mijn edit, die ik net ervoor submit

quote:

Op maandag 18 februari 2013 13:14 schreef Tha_Duck het volgende:

[..]

Die is ook 'verfilmd'. Althans, ik zag het op de DVD van mijn neefje voorbij komen laatst. Dat is misschien wel prettig voor Sven en ouders dat het verhaaltje verteld wordt. Minder kans op eigen emotie die de overhand neemt.

Edit: zie nu pas dat topic uit 2007 komt, ik neem aan dat de oma van Sven al overleden is. Geldt mijn stukje nog wel voor anderen in dezelfde rotsituatie

Thnx voor deze tip, ik heb meteen gekeken of het filmpje op youtube stond en daar staat ie. Dus die kan ik ook nog aan mijn dochtertje laten zien.

Straks ook eens met Chris kijken..
Gisterochtend gehoord dat mijn opa de stekker eruit wilde trekken(leefde al 2 jaar voorbij de verwachte einddatum met slokdarmkanker), gistermiddag bezoek van de huisarts, en vannacht gestorven.

Chris reageert zoals het bij een kleuter hoort. Nu wil hij eigenlijk mee naar de dienst, maar ik vind hem nog net je jong en teveel vol vragen om hem mee te nemen naar de kerk.

quote:

Op donderdag 21 februari 2013 08:11 schreef Deepfreeze het volgende:
Straks ook eens met Chris kijken..
Gisterochtend gehoord dat mijn opa de stekker eruit wilde trekken(leefde al 2 jaar voorbij de verwachte einddatum met slokdarmkanker), gistermiddag bezoek van de huisarts, en vannacht gestorven.

Chris reageert zoals het bij een kleuter hoort. Nu wil hij eigenlijk mee naar de dienst, maar ik vind hem nog net je jong en teveel vol vragen om hem mee te nemen naar de kerk.

Toch zou ik wel naar je kind luisteren. Het afscheid hoort erbij en ik weet dat mij kinderen juist op die momenten niet met vragen kwamen. Afgelopen maand bij het afscheid van mijn grootouder, was er ook een achterkleinkind van 5. Tuurlijk wilde hij eea weten maar niemand die zich daar een seconde aan gestoord heeft. Tijdens de plechtigheid zelf was hij rustig aan het spelen met zijn knuffel, dicht bij de kist. Dat gaf juist een mooi gevoel : t leven gaat door en in hem zien we de toekomst