Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders deel 35

m@x, hoe is het nu met je? Heeft dat dagje vrij vorige week je een beetje goed gedaan?

Lief dat je het vraagt Het gaat wel. Het dagje vrij was lekker maar om nou te zeggen dat ik lekker uitgerust ben of dat mijn hoofd leeg is Ik zat me thuis schuldig te voelen omdat ik nog zo'n hoop te doen had en thuis niet 'nuttig' bezig was.

Dat is idd het aller lastigste aan zulke dingen. En vaak is dat niet los te laten tot een absoluut kop-tegen-muur moment... Hopelijkwordt het toch nog een beetje makkelijker zo de komende tijd...

Heel herkenbaar, M@x. Voor mij helpen die dagjes vrij ook nooit, omdat alles in mijn hoofd gewoon doorloopt. Ik zat in een loopbaanbegeleidingstraject en de coach vond dat het slecht met mij ging en dat ik me ziek moest melden op mijn werk. Pas als ik me ziek had gemeld wilde hij weer verder gaan met mij. Ik ben dus maar gestopt. Ziekmelden of vrij nemen helpt niet. Precies zoals jij zegt, dan krijg je nog extra kopzorgen erbij omdat je op je werk ook nog zoveel hebt liggen. Wat dan wel helpt, weet ik ook niet. Het was trouwens wel pijnlijk en niet bevorderlijk voor mijn zelfvertrouwen. 90% van de clienten bij dat loopbaanbegeleidingsbureau had binnen een jaar een andere baan. Het is niet leuk om bij de overige 10% te horen en zelfs weggestuurd te worden halverwege het traject .

wat is een loopbaanbegeleidingstraject?

Dat hoop ik ook BE, maar ik ben niet een type wat makkelijk los laat. Dat merk ik eigenlijk altijd en in alles. Ik moet overal de controle over houden en alles moet perfect.

[ Bericht 17% gewijzigd door m@x op 05-02-2007 10:22:43 (toch maar even een stukje weggehaald.) ]

Dan ga je samen met een coach uitzoeken wat je nou precies wil en kan en samen ga je dan gericht op zoek naar een andere baan. Onderdeel van dat traject is ook een aantal testen.
Op één van die testen scoorde ik ontzettend slecht op emotionele stabiliteit. Het kwam er op neer dat 90% van de mensen emotioneel stabieler waren dan ik op dat moment. Op die basis wilde hij niet verder gaan met mij.

Maar dit is eigenlijk een beetje offtopic hier. En aan de andere kant ook weer niet, want voordat ik moeder was, had ik dit in de hand en kon ik relativeren en situaties waarin ik me zelf had gemanouvreerd met humor bekijken. Sinds het moederschap kan ik dat veel moeilijker.

Wat lijkt me dat vreselijk Livelink, bij die laatste 10 procent zitten. Wij krijgen in het kader van de komende reorganisatie ook allerlei gesprekken gericht op de persoonlijke ontwikkeling. Ik zat heel erg te hopen dat daar iets leuks uit zou komen maar volgens mijn leidinggevende zijn die gesprekken en de bijbehorende beloftes gebakken lucht. P&O doet er uiteindelijk niets mee.

Wat ontzettend naar dat het zo gelopen is Livelink...
Is er niet een mogelijkheid om te kijken of je een andere begeleider zou kunnen krijgen? Mss dat die net even wat andere dingen doet en zegt waardoor jullie wel samen verder kunnen of zo.

is een sovatraining niks voor jou livelink?
of een assertiviteitstraining?
bedoel ik niet negatief hoor, maar met wat zelfvertrouwen sta je misschien wat sterker in je schoenen en zit je beter in je lijf

quote:

Op maandag 5 februari 2007 09:55 schreef m@x het volgende:
Dat hoop ik ook BE, maar ik ben niet een type wat makkelijk los laat. Dat merk ik eigenlijk altijd en in alles. Ik moet overal de controle over houden en alles moet perfect....

Ik zou alle ultieme geniet verhalen die je hier leest niet als een maatstaf zien hoor.
Voor mij is alleen mama-zijn ook niet genoeg. Dat is toch niks geks. Ik ben niet voor niets (net als jij) aan een nieuwe studie begonnen, begin ik binnenkort met een nieuwe baan in een compleet andere sector en zijn er nog veel meer dingen die ik, naast mama-zijn, graag doe en nodig heb.

[ Bericht 5% gewijzigd door Igraine op 05-02-2007 10:30:50 (op verzoek van m@x) ]

Wat is een sovatraining?

Livelink, het klinkt wel erg simpel om dan maar te zeggen dat hij niet met jou verder wilde. Had hij geen goed advies over wat je kon doen om dat te veranderen behalve ziekmelden?

Igraine, zou je het laatste stukje van mijn quote weg kunnen halen (vanaf ik merk ook)? Ik vond het toch niet zo aardig staan t.o.v. thuis

[ Bericht 32% gewijzigd door m@x op 05-02-2007 11:13:30 (om dezelfde reden een stukje weggehaald) ]

quote:

Op maandag 5 februari 2007 10:22 schreef m@x het volgende:
Wat is een sovatraining?

sociale vaardigheden

Nou, het gaat inmiddels al wel weer een stuk beter. Net ten tijde van die test waren we bezig met de verhuizing van mijn schoonmoeder naar het verzorgingstehuis en moest haar huis opgeleverd worden. Daarvan had ik ontzettend veel stress. Daar kwam bij dat mijn schoonzusje weer uit de psychiatrische inrichting was ontslagen en meteen weer voor overlast zorgde.
Inmiddels gaat het alweer een stuk beter, nu de verhuizing helemaal rond is. Ik zal nooit een superstabiel persoon worden, maar nu vind ik het weer op een aanvaardbaar niveau.
Ik wil daarom ook proberen om toch weer verder te gaan met het traject, alleen nu moet ik mijn werkgever er weer opnieuw van zien te overtuigen dat ze dat voor me willen betalen. En dat wordt lastiger.

Max, ik herken je drang naar controle. Toen mijn moeder overleed deed ik er alles aan om de controle te behouden. En hoe hard ik ook probeerde om me in mijn werk te storten het lukte niet. Ik heb het een 4 maanden volgehouden en toen hielp Fleur (ik was toen net zwanger van d'r) voor het laatste zetje. De hormonen maakte alle gevoelens erger en ik liep letterlijk tegen de muren omhoog. Er moest iets gebeuren. Ik moest loslaten. De controle over alles en uiteraard ook mijn moeder. Maar die controle loslaten was nog het moeilijkst van alles en zo af en toe val ik echt wel weer terug in oude gewoontes. Voel ik me weer te verantwoordelijk en wil ik alles perfect hebben. Thuis en op het werk. Gelukkig heb ik een man die me dan erg raar aankijkt en vraagt of alles wel goed gaat....hij kan heel cynisch uit hoek komen....

Wat ik dus wil zeggen is, laat het niet zover komen als ik gedaan heb. Ik had toen nog geen kids, maar jij wel. Zorg dus in het belang van die kleine dat je al eerder aan de bel trekt. Dat je de verantwoordelijk los leert laten. De verantwoordelijkheid naar kinderen is belangrijker dan de verantwoordelijkheid naar je werk. Hoe moeilijk het ook is. Een overspannen moeder zijn is echt geen pretje. Niet voor jou en ook niet voor die kleine van je.

Hier nog zo'n controlfreak . Best handig in mijn werk en leven, maar soms ook onhandig en contraproductief. Ik ben ook druk bezig met uit te vinden hoe ik de balans tussen dingen in de hand houden en dingen los kunnen laten kan vinden.
Dikke kus voor allen die daar ook mee worstelen

Herkenning, ook hier.
Weliswaar niet meer actueel, maar in het verleden was ik een enorm labiele, depressieve controlefreak die zich voor alles en iedereen verantwoordelijk voelde en zich schuldig voelde omdat ze niet aan alle zelf-opgelegde eisen kon voldoen. Uiteindelijk ben ik 2 jaar uit het werkproces geweest en heb heftige therapieën gehad. En nu gaat het goed. Al jaren.
Wat ik ermee wil zeggen, net als Chacama, laat het niet zo ver komen. Zoek hulp (en als je op tijd bent hoeft dat helemaal niet zo heftig te zijn ) als eea je boven het hoofd groeit.

Sterkte M@x en Livelink.

Het is niet zozeer dat ik de controle over mijn werk wil houden maar meer de controle over mezelf. Die ben ik al een hele tijd kwijt. En dat klinkt een stuk dramatischer dan dat het is hoor. Het is gewoon een soort continu gevoel van ontevredenheid. Ik kom er alleen niet achter wat ik kan doen om mezelf tevreden te maken

quote:

Op maandag 5 februari 2007 11:37 schreef m@x het volgende:
Het is niet zozeer dat ik de controle over mijn werk wil houden maar meer de controle over mezelf. Die ben ik al een hele tijd kwijt. En dat klinkt een stuk dramatischer dan dat het is hoor. Het is gewoon een soort continu gevoel van ontevredenheid. Ik kom er alleen niet achter wat ik kan doen om mezelf tevreden te maken

Ook herkenbaar. Afschuwelijk gevoel. ik noemde het altijd een 'gat in mijn buik'.

quote:

Op maandag 5 februari 2007 11:37 schreef m@x het volgende:
Het is niet zozeer dat ik de controle over mijn werk wil houden maar meer de controle over mezelf. Die ben ik al een hele tijd kwijt. En dat klinkt een stuk dramatischer dan dat het is hoor. Het is gewoon een soort continu gevoel van ontevredenheid. Ik kom er alleen niet achter wat ik kan doen om mezelf tevreden te maken

Uhm om met de wijze woorden van mijn psycholoog te spreken.....de lat voor jezelf lager leggen. Minder van jezelf eisen. De grens van tevredenheid dus omlaag halen dat ie wel haalbaar is, in plaats van buiten bereik.

quote:

Op maandag 5 februari 2007 10:26 schreef Belana het volgende:
...Ik hou van mijn kinderen en wil ze niet meer missen, maar ik ben niet die supermoeke die ik hier wel eens voorbij zie komen. Ik wil niet de hele dag met de kinderen bezig zijn, ik ben blij met mijn baan omdat ik dan ook andere dingen heb. Ik vind het zwaar, bijna nooit tijd voor jezelf.
Ik ben er wel redelijk op ingesteld en daardoor gaat het allemaal wel en ik kan echt wel genieten van die moppies, maar ik vind het ook zwaar.
...

Hier nog zo eentje. Supermoeke bestaat hier alleen van 17:00 (thuiskomst) tot 19:00 (tuig naar bed). En oh ja, des ochtends slaag ik er ook nog wel eens in ze allemaal aangekleed, uitgeplast, gepoetst en gekamd op te leveren bij mannie zonder mopperen. Soms he.

quote:

Op maandag 5 februari 2007 11:45 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Hier nog zo eentje. Supermoeke bestaat hier alleen van 17:00 (thuiskomst) tot 19:00 (tuig naar bed). En oh ja, des ochtends slaag ik er ook nog wel eens in ze allemaal aangekleed, uitgeplast, gepoetst en gekamd op te leveren bij mannie zonder mopperen. Soms he.

Dat is dan ook wel een topprestatie! Ik vind mezelf altijd heel stoer als ik 2 kinderen op tijd aangekleed, gevoerd en wel op de creche heb. Daarna moet ik lachen om mezelf. Want wat stelt het nou voor eigenlijk? Iedereen doet dit toch