RAF-nieuws

quote:

Vrijlating twee RAF-leden omstreden

BERLIJN - Zolang de ‘stadsguerrillero’s’ van de Rote Armee Fraktion zich beperkten tot bankovervallen en brandstichtingen in warenhuizen genoten ze veel sympathie onder de Duitsers. Velen van hen konden zich wel, volgens een enquęte, iets voorstellen bij de motieven van de daders.

UitlegMaar midden jaren zeventig had de RAF zich zelfs van deze ‘nuttige idioten’ – de sympathisanten binnen de bourgeoisie – vervreemd. Het militante verzet tegen de gevestigde orde was (in de woorden van schrijver Heinrich Böll) verworden tot een vuile oorlog van ‘zes tegen zestig miljoen’. Volgens Ulrike Meinhof was de eliminatie van elke uniformdrager (per definitie ‘een zwijn’) geoorloofd.

De RAF wilde de staat – volgens haar een fascistoīde constructie – provoceren tot geweld, in de hoop daarmee een ‘volksoorlog’ te ontketenen. Deze krijgslogica rechtvaardigde de 34 moordaanslagen die tot de opheffing van de RAF in 1998 werden gepleegd. Het straatgeweld culmineerde in de ‘Duitse herfst’ van 1977: de pogingen van de RAF om de vrijlating van een aantal veroordeelde kameraden (onder wie Andreas Baader, Jan-Carl Raspe en Gudrun Ensslin) af te dwingen. Ze begon, op 5 september, met de ontvoering van werkgeversvoorzitter Hanns-Martin Schleyer, en ze eindigde zes weken later met diens dood en met de zelfmoord van Baader, Raspe en Ensslin.

Uit de reacties op de mogelijke vrijlating van Brigitte Mohnhaupt en Christian Klar blijkt dat het trauma van de Duitse herfst nog altijd niet is verwerkt. De daders wekten niet alleen angst en vertwijfeling met hun geweldsorgie, zij wekten met hun ideële absolutisme en antisemitisme ook onaangename associaties met de nazi’s. Dat een handjevol gemotiveerde stadsguerillero’s een heel land kon gijzelen, en een rechtstaat tot 27 beperkingen in de grondwettelijke vrijheden kon dwingen, bracht een collectief gevoel van onzekerheid met zich mee.

Tegen de mogelijke vrijlating van ‘onverbeterlijke’ RAF-terroristen zijn dan ook veel bedenkingen geuit. Volgens Horst Herold, de vroegere chef van de federale recherche, zou vrijlating voor hun 60ste niet aan de orde mogen zijn. ‘Zelfs als ik probeer de daders op hun hoog morele pretenties te beoordelen, kan ik de hardnekkigheid en de genotvolle meedogenloosheid waarmee ze hun slachtingen hebben bedreven niet negeren.’ De weduwe-Schleyer rekent hun vooral aan dat zij nooit berouw hebben getoond.

De pleitbezorgers van de vrijlating van Mohnhaupt en Klar betogen daarentegen dat een gevestigde rechtstaat grootmoedig moet zijn. Zeker tegenover delinquenten die langer in de gevangenis hebben gezeten dan welk nazikopstuk ook, en die zullen terugkeren in een samenleving die niet meer ontvankelijk is voor hun idealen – of wat daar na 24 jaar nog van rest.

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 13:17 schreef Lucille het volgende:

[..]

Deze opmerking is dus onjuist. Er hebben wel degelijk nazikopstukken langer in de gevangenis gezeten. Een voorbeeld is Hess in de Spandau Gevangenis, hij zat daar van 1947 tot 1987.
De drie van Breda zaten ook langer (Fisher, aus der Fünten en Kotälla).

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 13:25 schreef Lucille het volgende:

[..]

Of omdat ze zelfmoord hebben gepleegd.

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 13:55 schreef Pietverdriet het volgende:
Levenslang is levenslang, en deze mensen behoren in de lik te blijven. Ik denk overginds dat als ze na 24 jaar vrijkomen het ook geen pretje voor ze zal zijn, Duitsland is erg veranderd de laatste 25 jaar.

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 14:13 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Nope
De dictatuur van het proletariaat bleek in de realteit hersenloze Endemol producties en commerciele TV te zijn

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 14:30 schreef kless het volgende:
hoezo onkomt niet aan? gratie is om overtrokken straffen toch nog een beetje verzachting mee te geven

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 14:46 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

jaja
Men wil helemaal niet het proletariaat (den Arbeider) aan de macht, maar zelf aan de macht en bepalen voor het proletariaat wat het wil. Hoe goed dat werkt in de praktijk hebben we gezien in het oostblok of nog steeds in noord korea of Cuba.
Deze arbeiders mogen bv geen eigen vakbonden oprichten, en mensen die het proberen worden vervolgt. Schrijven over de realiteit van het regieme is een gevaarlijke hobby op Cuba. Maar de linkse intellectueel zet zich daar eenvoudig over weg. Iedere kritiek over Cuba met de onderdrukking, de moorden, de vervolging, marteling, executies, verbanning, ontbreken van vrije meningsuiting etc etc wordt afgedaan met een blind oog, Fidel heeft veel goeds gedaan wordt er dan gezegt.
Het is alsof je een extreem rechtse kwaker hoort zeggen, ik heb niets tegen buitenlanders, maaaar...
(er zijn zaken niet in orde, maaaaaar....)

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 15:06 schreef kless het volgende:
*boetes geven omdat mensen zonder licht fiesten, maar wel een rode lamp op de rug hebben en een witte aan de voorkant. terwijl overal staat "laat je zien" is toch ook onzin?.. of was dat een lobby van de fietsenmakers/dynamo bouwers*