Attachment parenting / natural parenting

Heeft iemand het boek over de Nikitin kinderen gelezen? Ik kan het nu eigenlijk nergens meer vinden, het is al wat ouder, maar het beschrijft de in het Rusland van tientallen jaren terug erg vooruitstrevende opvoedmethodes van Boris en Lena Nikitin. Zij hebben gedurende de kinderjaren van hun (grote) gezin alles heel bewust genoteerd. Een onderzoek van jaren naar de ontwikkeling van kinderen.
Ik las het toen ik een tiener was en het heeft veel indruk gemaakt. Gelukkig kwam ik een tijdje terug een oud en versleten exemplaar tegen bij de kringloopwinkel

Wat me o.a. erg goed is bijgebleven is de manier waarop ze hun kinderen kennis lieten maken met gevaren. Niet weghouden bij het theeketel bijvoorbeeld maar juist zorgen dat een kind onder "onzichtbaar" toezicht van de ouder zélf kan ervaren dat het pijn kan doen om je vinger te branden. Met als achterliggende gedachte dat dat kleine blaartje (klein, want ouder blijft natuurlijk wel in de buurt om erger te voorkomen) waarschijnlijk genoeg is om te zorgen dat een kind zélf bedenkt dat het geen goed plan is om nog de theeketel vast te pakken. Terwijl een kind waarbij die ketel altijd een verboden, dus spannend, voorwerp blijft veel eerder de neiging zal hebben om een keer drie krukjes op elkaar te stapelen om zo de ketel te bekijken, als de ouder er niet is.

Ik kan me erg vinden in deze manier van opvoeden. Natuurlijk ben je als ouder altijd onzichtbaar aanwezig en zijn er gewoon zaken waar je je kind niet, nooit mee kennis laat maken.
Maar ik zie wel degelijk een verschil tussen het meehelpen dat Macka omschrijft en het mee laten helpen dat hier ook omschreven wordt.
Het eerste is het mee laten helpen op een semi-gelijkwaardig niveau. Een klein kind verantwoordelijkheden en waardering geven voor zijn werkje met als gevolg dat je dus misschien op een avond met het hele gezin twee wortels eet omdat peuter de wortels wilde schoonmaken en daar een uur over deed. Geeft niet, we eten wel een boterham na. Maar peuter heeft zelf zijn taakje gedaan, heeft dat 'moeten' afmaken en ziet hoe iedereen de door hem schoongemaakte wortels eet.
De tweede manier is om je kind een eigen wortel te geven om schoon te laten maken en zelf de rest snel te doen.
Het een is niet beter dan het ander, ik wil er echt geen waardeoordeel op plakken. Maar er zit voor mij duidelijk een verschil in en de eerste manier past beter bij ons dan de tweede.

quote:

Op vrijdag 26 januari 2007 13:01 schreef m@x het volgende:
Ik ben ook niet zo van het naampjes geven, in hokjes plaatsen of ergens een ingewikkelde, interessant doende theorie aan te hangen. Ik ben trouwens ook niet het type wat eerst uitgebreid research gaat doen voordat ik tot actie overga. Naast het feit dat ik daar helemaal geen tijd voor heb en nog belangrijker geen zin in heb, vind ik dat opvoeden ook best wel een beetje spontaan mag blijven. Het lijkt mij dat je het leuke uit het oog verliest door 'krampachtig' aan allerlei methodes vast te houden. Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat er hier dames zijn die in mijn ogen krampachtig bezig zijn, het is meer een algemene opmerking over allerlei opvoedmethodes en technieken (dus niet alleen AP). Ik doe dingen op gevoel en dan kan het best zijn dat daar een stukje AP tussen zit. Ik doe het alleen niet bewust.

Eensch.
Ik denk ook dat krampachtigheid niet goed is, op welke manier dan ook. Maar ik denk ook dat heel veel dingen die op andere mensen als krampachtig overkomen hier heel natuurlijk gaan. Alleen op het moment dat je het uit moet gaan leggen komt het misschien over als een methode die nagestreefd moet worden.

Ik denk overigens ook dat er wel degelijk heel veel ouders zijn die niets aan opvoeding doen. Die alles laten gebeuren en die totaal niet hun gevoel volgen. Dat geeft niet want kinderen worden ook zo wel groot en interesses van mensen verschillen.
Maar dit deel van een forum gaat echt alleen over kinderen en opvoeden dus het is logisch dat de meeste lezers/schrijvers hier al een grotere interesse hebben in het opvoeden van hun kinderen en waarschijnlijk al veel meer van hun gevoel uit gaan en veel meer stilstaan bij wat ze doen.
Waardoor een "etiketje" AP misschien wat minder zinvol lijkt dan wanneer je het zou vergelijken met het gemiddelde gezin in NL.
Alweer, geen waardeoordeel maar een observatie

Soms vraag ik me af of het niet stiekem andersom is vwb 'onwetendheid'.
Ik lees hier zoveel dingen die bij zoveel mensen gedaan worden. En dat zijn echt niet allemaal die-hard AP'ers.
Sommige dingen zijn toch vanzelfsprekend?
Ik lees hier al jaren verhalen over dreumesen en peuters die meehelpen met het huishouden etc.
Was het niet Githa die laatst vertelde dat Jordy bijna poetseriger is dan zijzelf etc.

quote:

Op vrijdag 26 januari 2007 07:24 schreef Sugar het volgende:

[..]

Ja, jóuw voorbeeld is een ander soort volgen. Een keuze maken die alleen de ouder op dat moment dient.
Maar mijn voorbeeld diende de baby. Ik liet hem slapen, faciliteerde in zijn behoefte. Jouw voorbeeld is een ander soort volgen, namelijk je eigen gemak volgen als ouder. Mijn voorbeeld is het volgen van het kind.

Maar ik volg en faciliteer in mijn voorbeeld mijn baby toch ook: kind huilt wegens natte luier, krijgt van mij droge luier. Dat dient wel degelijk mijn baby. Bepaalde keuzes in de invulling die ik daarbij maak heb ik even toegelicht om te laten zien hoe niet-AP ik dat doe, en wat dan wel AP zou zijn.
^{Mijn niet-AP keuze is overigens wel in mijn voordeel, maar zeker niet in mijn babies nadeel. Ik zou ook niet willen beweren dat iedere ouder die zijn kind wegwerpluiers aandoet alleen het eigen gemak volgt.}

De doelen van AP zijn heel universeel, iedere ouder wil z'n kind kennen, helpen zich goed te voelen en genieten van het ouderschap. Iedere ouder faciliteert z'n kind. AP is niets meer dan een invulling van de weg daar naar toe. Zoals er ook veel andere manieren van invullen zijn, die ook leuke en tevreden kindertjes en ouders opleveren.

quote:

Op vrijdag 26 januari 2007 13:08 schreef owlet het volgende:

[..]

Eensch.
Ik denk ook dat krampachtigheid niet goed is, op welke manier dan ook. Maar ik denk ook dat heel veel dingen die op andere mensen als krampachtig overkomen hier heel natuurlijk gaan. Alleen op het moment dat je het uit moet gaan leggen komt het misschien over als een methode die nagestreefd moet worden.

Ik denk overigens ook dat er wel degelijk heel veel ouders zijn die niets aan opvoeding doen. Die alles laten gebeuren en die totaal niet hun gevoel volgen. Dat geeft niet want kinderen worden ook zo wel groot en interesses van mensen verschillen.
Maar dit deel van een forum gaat echt alleen over kinderen en opvoeden dus het is logisch dat de meeste lezers/schrijvers hier al een grotere interesse hebben in het opvoeden van hun kinderen en waarschijnlijk al veel meer van hun gevoel uit gaan en veel meer stilstaan bij wat ze doen.
Waardoor een "etiketje" AP misschien wat minder zinvol lijkt dan wanneer je het zou vergelijken met het gemiddelde gezin in NL.
Alweer, geen waardeoordeel maar een observatie

Waarom moet je persé iets actiefs doen om te tonen dat je je gevoel volgt? Mss doen die mensen dat wel, maar op hun eigen manier?

Krampachtigheid klinkt ook rotter dan ik het bedoel. Ik kan er op dit moment geen ander naampje voor vinden. Mijn punt is eigenlijk gewoon dat ik niet van de stromingen en methodes houdt. Ik doe wat ik denk dat het beste is voor Kai en voor mij en als dat toevallig binnen een bepaalde methode valt, so be it, maar ik zal mezelf niet vastpinnen op één bepaalde methode. Al die stromingen zijn in mijn ogen voornamelijk bedoeld om de kas te spekken van degene die het heeft bedacht (want hoe meer mensen het interessant en geschikt vinden, hoe meer boeken er worden verkocht )

Overigens ben ik het wat betreft die Nikitin-kinderen met Owlett eens (ik heb het boek overigens natuurlijk niet gelezen ). Naast het feit dat er binnen ons gezin gewoonweg geen tijd is om het op de tweede manier te doen denk ik dat je een kind inderdaad niet teveel moet afschermen van allerlei gevaren. Al doende leert men, zeggen ze toch altijd?

quote:

Op vrijdag 26 januari 2007 13:15 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Waarom moet je persé iets actiefs doen om te tonen dat je je gevoel volgt? Mss doen die mensen dat wel, maar op hun eigen manier?

Ik doelde hier op, volgens mij, Sugar die aangaf dat iedereen toch zijn gevoel volgt en doet wat het kind nodig heeft.
Ik durf dat te bestrijden omdat ik denk dat er heel veel ouders zijn die totaal niet kijken naar wat het individuele kind nodig heeft maar die enkel het CB, de schoonmoeder en het etiket volgen. En die dus ook niet actief bezig zijn met opvoeding. Dat hoeft ook niet, het is ook niet slechter. Ik gaf alleen het verschil aan.

quote:

Op vrijdag 26 januari 2007 13:15 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Waarom moet je persé iets actiefs doen om te tonen dat je je gevoel volgt? Mss doen die mensen dat wel, maar op hun eigen manier?

Amen. Het feit dat je niet continu bewust met dingen bezig bent betekent toch niet dat je niet je gevoel volgt? Spontaniteit is toch bij uitstek je gevoel volgen?

quote:

Op vrijdag 26 januari 2007 13:08 schreef owlet het volgende:
Ik denk overigens ook dat er wel degelijk heel veel ouders zijn die niets aan opvoeding doen. Die alles laten gebeuren en die totaal niet hun gevoel volgen. Dat geeft niet want kinderen worden ook zo wel groot en interesses van mensen verschillen.
Maar dit deel van een forum gaat echt alleen over kinderen en opvoeden dus het is logisch dat de meeste lezers/schrijvers hier al een grotere interesse hebben in het opvoeden van hun kinderen en waarschijnlijk al veel meer van hun gevoel uit gaan en veel meer stilstaan bij wat ze doen.
Waardoor een "etiketje" AP misschien wat minder zinvol lijkt dan wanneer je het zou vergelijken met het gemiddelde gezin in NL.
Alweer, geen waardeoordeel maar een observatie

Ah, wat verwoord je dit goed.
Zoiets dacht ik ook toen ik Sugars 'DO' las, alleen wist ik niet hoe eea te omschrijven.
Het is (zoals ik het iig op school om me heen zie) zeer zeker niet vanzelfsprekend dat mensen een visie hebben qua opvoeding. Er zijn er tíg die maar wat doen. Net zoals hun pet staat, hoe de wind waait en waar ze op dat moment al dan niet zin in hebben. Vaak dus ingegeven vanuit henzelf ipv het belang van het kind...

quote:

Op vrijdag 26 januari 2007 18:22 schreef Moonah het volgende:
Ah, wat verwoord je dit goed.
Zoiets dacht ik ook toen ik Sugars 'DO' las, alleen wist ik niet hoe eea te omschrijven.
Het is (zoals ik het iig op school om me heen zie) zeer zeker niet vanzelfsprekend dat mensen een visie hebben qua opvoeding. Er zijn er tíg die maar wat doen. Net zoals hun pet staat, hoe de wind waait en waar ze op dat moment al dan niet zin in hebben. Vaak dus ingegeven vanuit henzelf ipv het belang van het kind...

Misschien klinkt het raar, maar ik denk dat er ook nog een verschil zit tussen "belang van het kind" en "afgeleid uit de signalen van het kind". Het belang van het kind betekent dat je, zeker als ze wat ouder zijn, je ze soms toch grenzen moet stellen, misschien zelfs moet teleurstellen. Daarop gaat een kind huilen, wordt misschien zelfs woedend. Als je dan op het signaal van het kind af gaat, zou je direct die grenzen wegnemen. Dan is het immers niet meer verdrietig of boos... En dat lijkt me ook niet de bedoeling.

quote:

Op vrijdag 26 januari 2007 18:22 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ah, wat verwoord je dit goed.
Zoiets dacht ik ook toen ik Sugars 'DO' las, alleen wist ik niet hoe eea te omschrijven.
Het is (zoals ik het iig op school om me heen zie) zeer zeker niet vanzelfsprekend dat mensen een visie hebben qua opvoeding. Er zijn er tíg die maar wat doen. Net zoals hun pet staat, hoe de wind waait en waar ze op dat moment al dan niet zin in hebben. Vaak dus ingegeven vanuit henzelf ipv het belang van het kind...

Dit doet het op mij een beetje overkomen alsof iedereen die niet direct tig opvoedkundige boeken erop naslaat alvorens hij of zij aan de gang gaat maar een beetje egoistisch doet waar ie zin in heeft. Ik beschouw mezelf als een DO (als het dan persee een naam moet hebben ) maar zie dit niet als een negatief iets. Ik vraag me alleen af waarom het opeens zo fout is om dingen te doen, gewoon omdat dat vroeger ook altijd op die manier gebeurde. En wat is er mis met gewoon iets doen omdat het leuk is zonder dat er een ingewikkelde theorie aan hangt of dat er een leermoment aan vastzit.

Max, ik kan me voorstellen dat mijn stukje wellicht wat pedant overkomt, nu ik het zo nalees.
Ik bedoel het niet betweterig. Wat ik wel bedoel... Ik ga het proberen te omschrijven.

Ik zie té vaak ouders die de ene keer dit, de andere keer dat doen. Als ze goede zin hebben mag alles, hebben ze slecht geslapen dan is het lontje kort. Oké, dat hebben we allemaal natuurlijk wel een in bepaalde mate, maar ben je er dan iig van bewust! Ouders die totaal niet consequent zijn, niet na lijken te denken over de gevolgen van hun handelen. Hun kind dagelijks uren voor de TV zetten omdat het dan tenminste stil is. Tig keer dreigen met straf maar ondertussen alles laten gaan. Of juist ineens 'uit het niets' uitvaren naar hun kind. Emotioneel leunen op hun kind, soms ook chanteren. Vast niet bewust hoor. Ouders die dingen tegen andere volwassenen zeggen over het hoofd van hun kind, dingen waarvan ik iig kromme tenen krijg. Ouders die een kind van 1 een lolly geven, omdat hij anders zo huilt tijdens het oudergesprek. Ouders die schelden, naar elkaar, naar andere ouders, naar hun kind. Ik noem maar even wat uit de losse pols.
En nee, dit zijn geen uitzonderingen. Dit soort dingen zag ik dagelijks bij de deur van mijn klas. Dingen waar ik iig best verdrietig van kan worden, maar waar zo'n kind soms zelfs al voor afgestompt is.
Voor sommige ouders zou het imo idd bést nuttig zijn als ze wat meer inzicht zouden krijgen in de ontwikkeling van een kind en het effect van hun (niet-)handelen daarop.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 10:05 schreef m@x het volgende:
En wat is er mis met gewoon iets doen omdat het leuk is zonder dat er een ingewikkelde theorie aan hangt of dat er een leermoment aan vastzit.

Natuurlijk is daar totaal niets mis mee.
Dat bedoelde ik ook niet te zeggen. Laten we vooral ook nog spontaan leuke dingen doen met onze kinderen. Niet alles hoeft educatief verantwoord te zijn. Zelfs niet altijd even pedagogisch verantwoord (hoewel dat laatste bij wijze van uitzondering, vind ik).

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 12:03 schreef Moonah het volgende:

<Knip in het uitstekende schrijven van Moonah>

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 12:03 schreef Moonah het volgende:
Een heel duidelijk verhaal

Daar ben ik het ook wel mee eens hoor. Ik ben alleen bang dat door alles teveel te overdenken mensen uit het oog verliezen dat het opvoeden van een kind ook een leuk iets is. Dat is ook een beetje wat ik bedoel met die spontaniteit. Alles doen omdat dokter zus en zo heeft gezegd dat dat het beste is komt op mij zo geforceerd over.

Ik geloof dat er voldoende mensen rondlopen die inderdaad aan jouw omschrijving voldoen. Ik zie het ook om me heen maar ik vraag me dan af of die mensen het bewust of onbewust doen. Zoals ik al eerder schreef ben ik geen voorstander van krampachtig vasthouden aan allerlei theorien e.d. maar ik ben wel een voorstander van het geven van cursussen aan ouders waar ze de handvaten (consequent zijn, stimuleren, e.d.) krijgen die nodig zijn om een kind op te voeden tot een prettige volwassene. Zulke cursussen zijn er wel maar de mensen die het juist nodig hebben zullen er niet snel aan deelnemen. Mensen die een kindje willen adopteren moet verplicht aan allerlei cursussen deelnemen. Ik heb me er altijd over verbaasd dat er niet zoiets bestaat voor mensen die via de natuurlijke weg een kindje krijgen.

Maar dit dwaalt veels te veel af van het eigenlijke onderwerp van dit topic

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 12:43 schreef m@x het volgende:
Alles doen omdat dokter zus en zo heeft gezegd dat dat het beste is komt op mij zo geforceerd over.

Als ik puur naar mijzelf kijk dan doe ik niets omdat het zo geschreven is maar wel omdat ik me ergens in kan vinden.
Dat veel van die dingen door één iemand in één boek beschreven staan is niet toevallig want blijkbaar komen onze ideeën overeen.
Als ik dat dan doortrek naar AP, dan zou juist in AP geen sprake mogen zijn van blind volgen omdat het individueel denken en kijken naar wat een kind en een gezin nodig heeft zo belangrijk is in AP.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 12:43 schreef m@x het volgende:

[..]

Daar ben ik het ook wel mee eens hoor.

Gelukkig dat ik nu duidelijker was.
En verder wat owlet zegt.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 10:05 schreef m@x het volgende:

[..]

Dit doet het op mij een beetje overkomen alsof iedereen die niet direct tig opvoedkundige boeken erop naslaat alvorens hij of zij aan de gang gaat maar een beetje egoistisch doet waar ie zin in heeft. Ik beschouw mezelf als een DO (als het dan persee een naam moet hebben ) maar zie dit niet als een negatief iets. Ik vraag me alleen af waarom het opeens zo fout is om dingen te doen, gewoon omdat dat vroeger ook altijd op die manier gebeurde. En wat is er mis met gewoon iets doen omdat het leuk is zonder dat er een ingewikkelde theorie aan hangt of dat er een leermoment aan vastzit.

Helemaal mee eens.
We zijn allemaal best wel in onze 10-er tijd op onze ouders afgeknapt....
En niet dat ik het ooit toe zal geven.... verkeerd hebben ze het echter niet gedaan.

Recentelijk twee reunies gedaan en als ik zie wat er van de meeste AP vs DO klasgenootjes terechtgekomen is. Nog afgezien van een neef van mij die via AP opgevoed is.
Sorry hoor, maar zoals eerder gezegd. Een pak voor de broek, een draai om de oren en een warschuwende tik op de vingers..... van die koters zit er toch geen een wegens moord opgesloten, en je bent er dus echt geen Ted Bundytjes mee aan het grootbrengen.

Even op een totaal andere boeg, hoe geweldig leuk het ook is om een enorm intelligent kind te hebben.
Ben ik de enige die zich verbaasd over dat "kindertijd" gereutel maar ondertussen wel je kind van twee leren lezen via allerlei computer speeltjes.
Is een partijtje knikkeren en met dinky toys spelen niet veel gezonder?
_{Niet dat ik ons kind zometeen niet zal stimuleren....maar ik vind het zo'n tegenstrijdigheid}

Opvoedkundige verschillen en meningen

om hier niet offtopic te gaan

Mijn analyse of ik een AP ouder ben of niet.
ken je kind, help je kind zich goed te voelen en geniet van het ouderschap.
Vanuit mijn opvoeding en schooltijd op een vrije en een montessorischool wil ik uitgaan van wat Emma kan en van daaruit haar helpen om zichzelf te ontwikkelen.

1. Blijf na de geboorte in contact met je baby.
we hebben heerlijk lang van eerlijk genoten, misschien wat korter dan ik gewild had omdat ik in het zieknehuis niet zo heel mondig was.

2. Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen.
Als Emma huilt uit verdriet wordt ze getroost, als ze piept omdat er iets gebeurt dat zij niet wil dan laat ikhaar eventjes piepen

3. Geef zolang mogelijk borstvoeding. .
We genieten er nog steeds van

4. Draag je kind zoveel mogelijk bij je. .
Ik heb geen draagdoek gebruikt maar Emma heeft veel bij mij gelegen en gezeten, ik ben behoorlijk bedreven in het eenhandig dingen doen, maar daarnaast ook in de box gelegen, of om even te slapen of om te spelen.

5. Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan.
de eerste week heeft Emma in ons bed geslapen 's nachts en daarna in een wiegje naast mijn bed tot ze een week of zes was, toen werden we wakker van elkaar met pijn in mijn hart is ze naar haar eigen kamer gegaan (haar deur is anderhalve meter van onze deur vandaan) . 's nachts zijn de deuren open zodat ik haar bij de eerste kik hoor.

6. Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken.
Moeilijk hoor, ik merk dat ik niet altijd genoeg energie heb om altijd rustig op Emma te reageren, ik verlies echt wel eens mijn geduld en verhef mijn stem. Daartegenover zorg ik er bewust voor dat ik Emma prijs voor zo ongeveer alles wat ze doet.

7. Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding. Helaas is het voor de financiën nodig dat ik ga werken, toch ben ik een half jaar thuis gebleven o.a. omdat Emma niet uit een fles wilde drinken.

8. Evenwicht bewaren in gezinsleven. We doen ons best...

Best veel overeenkomsten en toch wil ik ons niet AP-ers noemen. We doen ons best dat is alles wat wij kunnen doen.
Wat ik nog wilde zeggen naar aanleiding van het topic. we laten Emma veel proefondervindelijk leren. Daar hoorde dus Rapley bij maar ook dat ze een keer lekker in een plas water mocht spelen, of dat we haar niet weghouden van een warme pan of verwarming, waarschuwen doen we wel!

[ Bericht 9% gewijzigd door Jelief op 30-01-2007 22:39:26 (leesbaarheid) ]

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 17:03 schreef miss_dynastie het volgende:
Heb de documentaire ook gezien, bepaalde dingen spraken me wel aan, of in elk geval de theorie erachter, om het nou zo lang vol te houden (zoals bijv. die draagdoek, zoals jij ook al zegt. Maar dit:
[..]

vond ik toch wel erg zielig, eigenlijk. Een kind hoeft echt niet monddood te worden gemaakt, maar soms zijn dingen gewoon zo omdat een autoriteit dat zegt. Ik zie al een dreinende 16-jarige voor me in d'r eerste baantje, dat tegen d'r baas zegt: mijn respect moet je verdienen, dus ik doe dat niet. Nee, daar is de maatschappij niet echt op ingericht. En ook in het gezin al, een kind dat over de tafel heen kruipt en jij kan er als ouder niks van zeggen, dat vind ik echt té (en gevaarlijk!). Vader zelf leek mij zo af en toe wel cynisch, trouwens, als ie vertelde dat hij er niks te zeggen had en zo. Dus of hij er echt helemaal achter staat?

Je eet de soep wel erg heet hoor. In het topic over opvoedkundige meningen, kwam dit ook al ter sprake. Ik vind nl. wel degelijk dat respect verdiend moet worden en niet zomaar verkregen wordt. Dit valt ook alleen wel samen met ouderen/volwassenen respecteren omwille hun levenservaring en wijsheid en dat ze dit aan jongeren kunnen overdragen. Dus in sommige dingen kan ik mij wel vinden bij AP/NP, maar lang niet alles. Draagdoek/selendang gebruiken, ja....geen luiers...nee, borstvoeding on demand...nee.....

Een baby, kind heeft naar mijn mening structuur en regelmaat nodig om zo een basisverwachtingspatroon te krijgen. obv dat patroon kan een kind allerlei zaken, ervaringen, etc...aanhangen. Dus ook met dat vrijelijk poepen en plassen waar en wanneer ze maar willen, gaat misschien lukken in sub-sahara afrika, maar in nederland niet. Daarvoor heeft nederland (openbare) toiletten op (zowat) elke hoek van de straat neergezet...dit als voorbeeld.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 20:14 schreef Randa_v het volgende:
Merlijn sliep soms weleens bij ons maar voornamelijk in zijn wiegje tot zijn vierde maand. Toen werden Merlijn en ik samen ziek, hoge koorts en zijn we smaen in bed blijven liggen, het wiegje was hij toe toch wel ontgroeit. Nu slaapt hij bij ons. Het ledikantje hebben opgeruimd en hij gaat zodra hij wil en groter is naar een eigen bed op een andere kamer. Verwacht dat het nog wel even zal duren en hoop dat hij met 2,5 niet meer bij ons zal slapen.

Ik heb het boek van Dr. William Sears gelezen over Attachment Parenting dat voornamelijk ging over samen slapen. Hij is er voorstander maar het kan op zoveel manieren. Co-sleeping wat de meeste aanspreekt in dit topic of het daadwerkelijk samen slapen in een groot bed, hij raad schijnbaar ouders aan om een kingsize bed te kopen.

Merlijn ligt nu ook lekker in ons bed te slapen. Hij kan er nu zelf in en uit en er is boven een traphekje. Meestal ben ik vanaf het moment dat hij slaapt ook boven, ga opruimen of studeren. Of natuurlijk gewoon lekker meeslapen. Ik voed hem nog steeds in slaap en de nachten gaan lekker doordat ik best doorkan slapen. Merlijn wordt zelf eigenlijk ook zelden "echt" wakker, als hij een kick geeft trek ik hem bij me en ik weet meteen of hij wil drinken of verder slaapt. Heerlijk zo.

Jammergenoeg kan ik over het samen slapen weinig ervaringen vinden op het internet terijl er op de verschillende fora aardig wat ouders zijn die op zo een manier bij elkaar slapen. Misschien iemand het verhaal weleens gelezen van Jolanda, moeder van 5 kinderen tot 5 jaar, die allemaal boven op zolder slapen met zijn zevenen. Ik bewonder dat eigenlijk wel.

Verder doen in de trant van AP, rapleyen en borstvoeding. Fijn om zo naar je kindje te kunnen kijken wat ze nodig hebben.

Wat wordt er in AP gezegd over quality-time tussen de ouders zelf? Ik bedoel, een kind is toch niet meteen het einde van bijvoorbeeld, je liefdesleven? Een kind hoeft toch niet meteen het leven te ontwrichten. Het moet een plaats krijgen NAAST alle dingen die er al waren en dat betekent idd compromissen, maar wel een balans vinden hoor.

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 07:52 schreef hassanjassan het volgende:

[..]

Wat wordt er in AP gezegd over quality-time tussen de ouders zelf? Ik bedoel, een kind is toch niet meteen het einde van bijvoorbeeld, je liefdesleven? Een kind hoeft toch niet meteen het leven te ontwrichten. Het moet een plaats krijgen NAAST alle dingen die er al waren en dat betekent idd compromissen, maar wel een balans vinden hoor.

Ik ben geen diehard AP dus echt antwoord kan ik niet op je vraag geven, maar als ik kijk hoe het bij ons gaat dan is het niet zo zeer het naast ons bed slapen dat ons liefdesleven negatief beïnvloed als wel de lichamelijke en geestelijke vermoeidheid die horen bij het hebben van een baby.
Daarnaast kan ik me voorstellen dat de focus misschien verschuifd van slaapkamer naar elders.

Mag ik een hele foute advocaat van de duivel vraag aan je stellen owlet?

Je had het van de week in het andere topic over een speen en dat Ronja die nu aan het doorbijten is. Dat ze ook wel duimt maar dat jij dat liever niet hebt ivm haar gebitje later.
Hoe zit het daarbij dan met de behoeften van Ronja zelf? Als zij nou wil duimen?

_{Ja, dit is mss heel flauw, maar ik moest daar gelijk aan denken toen ik jouw verhaaltje las. Ik weet wel dat je niet strikt via de letter AP op volgt, maar voor een groot deel toch wel, dus ik was benieuwd hoe je dit dan ziet.}

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 12:37 schreef Brighteyes het volgende:
Mag ik een hele foute advocaat van de duivel vraag aan je stellen owlet?

Je had het van de week in het andere topic over een speen en dat Ronja die nu aan het doorbijten is. Dat ze ook wel duimt maar dat jij dat liever niet hebt ivm haar gebitje later.
Hoe zit het daarbij dan met de behoeften van Ronja zelf? Als zij nou wil duimen?

_{Ja, dit is mss heel flauw, maar ik moest daar gelijk aan denken toen ik jouw verhaaltje las. Ik weet wel dat je niet strikt via de letter AP op volgt, maar voor een groot deel toch wel, dus ik was benieuwd hoe je dit dan ziet.}

Ik volg geen AP, ook niet een beetje. Ik doe waarvan ik vind en denk dat het goed bij Ronja en bij mij past en het enige wat ik daarbij volg is mijn eigen gevoel en kennis. Die twee worden absoluut gevormd en gevoed door informatie uit verschillende bronnen waaronder bijv. AP, maar ik ben nog altijd zelf degene die besluit om iets met de info te doen of niet.

Ik ben ook nog steeds een ouder die voor haar kind van zes maanden oud beslissingen moet nemen en die de verantwoordelijkheid heeft om ook een paar jaar vooruit te denken. In het geval speen-duim komt het er dus op neer dat ik moet gaan beslissen wat op de langere termijn beter voor haar is. Een speen of haar duim. Als ze zelf een ontzettende voorkeur voor de duim heeft en ze zou ongelukkig worden van d'r speen dan zou de keuze misschien anders zijn dan wanneer ze, zoals nu, alleen af en toe haar duim pakt als de speen niet voorhanden is.

Of dat nou wel of geen AP is zal me een zorg wezen want, en blijkbaar kan ik het niet vaak genoeg zeggen, het feit dat mijn manier raakvlakken heeft met AP wil niet zeggen dat ik een "volgeling" oid ben.

Het was ook een flauwe vraag, dat weet ik, maar jouw verhaal geeft m.i. wel heel mooi aan dat er best soms gekeuzes gemaakt moeten/kunnen worden die niet helemaal binnen een bepaalde denkwijze vallen.

En dit bedoel ik niet rot, maar juist omdát jij iemand bent die normaal gesproken wel de voor een groot deel de antroposofische en AP-achtige lijn volgt. Maar dus met een beetje van jezelf erbij.

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 13:19 schreef Brighteyes het volgende:

Het was ook een flauwe vraag, dat weet ik, maar jouw verhaal geeft m.i. wel heel mooi aan dat er best soms gekeuzes gemaakt moeten/kunnen worden die niet helemaal binnen een bepaalde denkwijze vallen.

En dit bedoel ik niet rot, maar juist omdát jij iemand bent die normaal gesproken wel de voor een groot deel de antroposofische en AP-achtige lijn volgt. Maar dus met een beetje van jezelf erbij.

Maar dat zegt Owlet toch al in haar eerste post van dit topic? Dat ze uit alle ziens- en denkwijzen "pakt" wat bij haar kindje past? Ik snap geloof ik niet zo goed wat je hier duidelijk wil maken. Dat AP inhoudt dat het kind bepaalt o.i.d. ?

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 13:19 schreef Brighteyes het volgende:

Het was ook een flauwe vraag, dat weet ik, maar jouw verhaal geeft m.i. wel heel mooi aan dat er best soms gekeuzes gemaakt moeten/kunnen worden die niet helemaal binnen een bepaalde denkwijze vallen.

En dit bedoel ik niet rot, maar juist omdát jij iemand bent die normaal gesproken wel de voor een groot deel de antroposofische en AP-achtige lijn volgt. Maar dus met een beetje van jezelf erbij.

Het 'flauwe' is (mede) dat jij vraagt naar een middel, terwijl het in eerste instantie gaat het om een behoefte, en da's een zuigbehoefte, niet een duim- of speenbehoefte.
De keuze in middel die je maakt moet het kind (en jezelf) zoveel mogelijk ten goede komen.
^{Idealiter zou je er natuurlijk een tepel in moeten stoppen}

Ja, daar heb je gelijk in Macka.

Ik was trouwens even in de veronderstelling dat Owlet iets 'strikter' (of hoe zeg je dat) was in het volgen van AP en daar zat ik dus sowieso mis.

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 07:52 schreef hassanjassan het volgende:

[..]

Wat wordt er in AP gezegd over quality-time tussen de ouders zelf? Ik bedoel, een kind is toch niet meteen het einde van bijvoorbeeld, je liefdesleven? Een kind hoeft toch niet meteen het leven te ontwrichten. Het moet een plaats krijgen NAAST alle dingen die er al waren en dat betekent idd compromissen, maar wel een balans vinden hoor.

Uitgangspunt nummer acht: Evenwicht bewaren in gezinsleven.
Hoe je dat invult is aan jou en je partner.

Voor mij persoonlijk is de plaats van mijn kind niet naast, maar binnen wat er al was. Indien niet lijfelijk dan toch wel in gevoel aanwezig als meerwaarde. Dat er in mijn partner een extreem leuke en lieve papa blijkt te huizen maakt 'm voor mij bijvoorbeeld nog aantrekkelijker dan ik 'm al vond We hebben quality time met en zonder Lucie er fysiek bij. Maar ze is een niet meer weg te denken en voelen factor binnen onze relatie. Een heel mooie, lieve, warme en positieve factor