R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)
Oh, ik voel me zo verschrikkelijk. Niks zit goed, dús ik ben weer aangekomen en kan niks met mezelf.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Dames, heb verder geen eetstoornis ofzo, maar jullie posts grepen me wel erg aan.
Superveel sterkte in de strijd en Sugar, zoalls jij al zei, zorg dat je op je 80e terugkijkt op een gelukkig leven, niet op een leven vervuld van het bezig zijn met eten!
Superveel sterkte in de strijd en Sugar, zoalls jij al zei, zorg dat je op je 80e terugkijkt op een gelukkig leven, niet op een leven vervuld van het bezig zijn met eten!
A man said to the universe: 'Sir, I exist.'
'However', replied the universe. 'This fact has not created in me a sense of obligation.'
'However', replied the universe. 'This fact has not created in me a sense of obligation.'
Dankjewel, Zapato. Dat is lief gezegd en ik weet ook dat ik zo moet denken.
Het is wel lastig alleen.
Het is wel lastig alleen.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Hier komt een wilde vraagquote:Op maandag 29 oktober 2007 06:39 schreef Sugar het volgende:
Oh, ik voel me zo verschrikkelijk. Niks zit goed, dús ik ben weer aangekomen en kan niks met mezelf.
, hoeveel weeg je en hoe groot ben je?Ik weet wat je voelt. Zo mislukt, zo teleurgesteld in jezelf, zo niets waard. Maar hè! Als je nou tegen jezelf zegt, 'oké, gebeurd is gebeurd, nu ga ik het weer goed doen.' Dan zet je al een stapje vooruit.
Maar als jij zo'n probleem hebt met snoepen. Kun je dan niet, bvb, ipv een heel pak koekjes, een half pak koekjes nemen? En niet 5 bolletjes ijs, maar 3. En het zo nuanceren voor jezelf? Zo blijft de schade beperkt en je leert jezelf in de hand houden. Dit is de oefening die ik voorgeschreven heb gekregen. Maar meestal als ik trek ergens in krijg, denk ik niet rationeel meer na.
En misschien is het toch verstandig een weegschaal te kopen. Dan kun je zien dat je lang niet zo veel bent aangekomen als je zelf denkt te zien aan de hand van je kleding.
Maar ik weet natuurlijk niet of dat verstandig is of niet.
Ik heb zelf jarenlang geleden aan zowel anorexia als eetstoornis nao. Ik heb veel steun via www.sabn.nl gehad. En daarnaast 3 opname's in eetstoornisklinieken. Zoek hulp zou ik zeggen!
Weegschalen zijn verslavend, niet goed voor iemand met een eetstoornis. Als ik een terugval heb, geef ik die van mij in bewaring bij de buren. Professionele hulp klinkt heel verstandig. Daarvoor hoef je nog niet diep in de shit te zitten, het is juist beter te behandelen als je er een beetje vroeg bij bent. Je huisarts is een goed begin.
Typmiep en LoudGirl, ik heb ook hulp: psychotherapie. Dat gaat trouwens niet zo heel letterlijk over het eten, maar wel over de dieperliggende achtergrond.
BgB, ik snoep eigenlijk niet eens echt veel, maar ik voel het wel als enorm falen. Ik moet echt gaan uitzoeken wat eten voor me is en wat mijn lijf en dunzijn zo belangrijk maakt. Daar kom ik nu nog niet helemaal uit. Ik ben er wel achter dat ik, als ik mezelf weer zie als dik, direct alle opmerkingen hoor die er ooit zijn gemaakt tegen me, die negatief waren. Achter elkaar hoor ik ze, alsof ik mezelf ervan wil doordringen dat wat ik zie echt heel verkeerd is, alsof ik de lelijkheid wil bevestigen door die opmerkingen te herhalen in mijn hoofd. Het gebeurt onbewust, maar werkt alleen maar destructief natuurlijk.
BgB, ik snoep eigenlijk niet eens echt veel, maar ik voel het wel als enorm falen. Ik moet echt gaan uitzoeken wat eten voor me is en wat mijn lijf en dunzijn zo belangrijk maakt. Daar kom ik nu nog niet helemaal uit. Ik ben er wel achter dat ik, als ik mezelf weer zie als dik, direct alle opmerkingen hoor die er ooit zijn gemaakt tegen me, die negatief waren. Achter elkaar hoor ik ze, alsof ik mezelf ervan wil doordringen dat wat ik zie echt heel verkeerd is, alsof ik de lelijkheid wil bevestigen door die opmerkingen te herhalen in mijn hoofd. Het gebeurt onbewust, maar werkt alleen maar destructief natuurlijk.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
De weegschaal is gevaarlijk ja..
Ik dacht een tijdje geleden dat ik er wel mee om kon gaan, ik kreeg hem dus weer in eigen beheer..
Gisteravond besefte ik me ineens dat het niet lukte, ik stond er alweer een paar weken twee keer per dag op... En het beïnvloedde mijn humeur weer teveel..
dus nu ga ik er weer even veel minder opstaan..
Raar dat het je toch weer zo kan overvallen, ook al weet ik dat het gewoon door omstandigheden weer even de kop opsteekt.. (ik had voor de zomer iemand leren kennen, waarmee ik goed kon praten, we zagen hem heel vaak, en nu hij aan een nieuwe studie is begonnen horen we niets meer van hem, ben ik geblokkeert op msn en dergelijke, dan ga je zo aan jezelf twijfelen..)
Ik dacht een tijdje geleden dat ik er wel mee om kon gaan, ik kreeg hem dus weer in eigen beheer..
Gisteravond besefte ik me ineens dat het niet lukte, ik stond er alweer een paar weken twee keer per dag op... En het beïnvloedde mijn humeur weer teveel..
dus nu ga ik er weer even veel minder opstaan..
Raar dat het je toch weer zo kan overvallen, ook al weet ik dat het gewoon door omstandigheden weer even de kop opsteekt.. (ik had voor de zomer iemand leren kennen, waarmee ik goed kon praten, we zagen hem heel vaak, en nu hij aan een nieuwe studie is begonnen horen we niets meer van hem, ben ik geblokkeert op msn en dergelijke, dan ga je zo aan jezelf twijfelen..)
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Je kunt ook via www.zelfhulp.eu ONLINE hulp krijgen voor je eetstoornis. Ik denk dat het wel goed is om een opstap te maken naar irl hulpverlening. En/of eventueel naast je hulpverlening gericht op achterliggende oorzaken!
typmiep, of zich een goed idee, maar ik heb even genoeg therapie gehad.. Ik ben nu nog wel aan het kijken of Creatieve Therapie wat voor mij is, maar dat is nog even afwachten
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Soms is het inderdaad ontmoedigend. Gaat het hartstikke goed, dan gebeurt en weer iets dat stress veroorzaakt of je zelfvertrouwen aantast, en daar ga je weer... Maar mijn terugvallen worden steeds korter en minder erg, nu zo minimaal dat ik toch echt wel genezen ben. Het kan! Voor mij was het belangrijkste dat ik heb geleerd dat mijn waarde niet afhankelijk is van mijn gewicht of mijn prestaties. Ik heb dat gevonden in mijn geloof, maar zelfs met God is het niet vanzelf gegaan. Heb geduld met jezelf.
Oh ja, dat is wel goed ja 
Met dat geloof... Want als je je eetstoornis wilt loslaten, zal je daarvoor in de plaats iets anders moeten vinden waar je je kracht uithaalt 
Bij mij zou dat mijn studie zijn 
Met dat geloof... Want als je je eetstoornis wilt loslaten, zal je daarvoor in de plaats iets anders moeten vinden waar je je kracht uithaalt Bij mij zou dat mijn studie zijn
Ik heb het met vlagen gevonden, datgene waar ik mijn kracht uithaal..
Nu is het weer even wat minder, en dat slaat dan gelijk terug op eten..
Ik begin me wel steeds meer te beseffen dat ik echt naar mijzelf moet blijven luisteren, ipv probere me weg te cijferen. Maar ook dat blijft lastig..
Nu is het weer even wat minder, en dat slaat dan gelijk terug op eten..
Ik begin me wel steeds meer te beseffen dat ik echt naar mijzelf moet blijven luisteren, ipv probere me weg te cijferen. Maar ook dat blijft lastig..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Ik ben gewoon razend 
Heb gisteren ontdenk dat bij de pro-ana site waar ik weleens kom ( om als ik me verveel eens iets goeds te doen en mensen die er voor het eerst komen van ana af te praten is me trouwens al 2 keer gelukt
) de mods gewoon ouwe mensen van 24 en 31 zijn. Ik bedoel dahm die bitchen hebben zelf geen anorexia maar zitten gewoon meiden van 14 die ziekte aan te praten en te vertellen dat ze niet mooi zijn als ze niet dun zijn. Ik kon het een 14 jarige nog wel vergeven dat ze mod wordt van zo'n site omdat ze ervan overtuigt is dat wat ze doet goed is. Maar deze smerige krengen doen het gewoon voor de lol en als iemand laat merken dat zij niet pro-ana is wordt ze meteen van die site getrapt. Ik weet echt niet wat ik moet doen van woede het zou gewoon strafbaar moeten zijn om dit uit te halen.
Heb gisteren ontdenk dat bij de pro-ana site waar ik weleens kom ( om als ik me verveel eens iets goeds te doen en mensen die er voor het eerst komen van ana af te praten is me trouwens al 2 keer gelukt
) de mods gewoon ouwe mensen van 24 en 31 zijn. Ik bedoel dahm die bitchen hebben zelf geen anorexia maar zitten gewoon meiden van 14 die ziekte aan te praten en te vertellen dat ze niet mooi zijn als ze niet dun zijn. Ik kon het een 14 jarige nog wel vergeven dat ze mod wordt van zo'n site omdat ze ervan overtuigt is dat wat ze doet goed is. Maar deze smerige krengen doen het gewoon voor de lol en als iemand laat merken dat zij niet pro-ana is wordt ze meteen van die site getrapt. Ik weet echt niet wat ik moet doen van woede het zou gewoon strafbaar moeten zijn om dit uit te halen.
Gefeliciteerd ik heb in je topic gepost.
Ik ben een eetverslaafde/dwangmatige eter
Ik ben hooggevoelig en ik demp van kinds af aan mijn gevoel met eten. Ik heb altijd perioden van overmatig eten en overgeven met overdreven streng eten afgewisseld. Kotsen doe ik al lange tijd niet meer maar ik heb er eigenlijk wel nog altijd gedachten over. Ik ben begonnen met roken om minder te eten en zo minder aan te komen terwijl roken altijd iets was wat ik als dom en nutteloos beschouwde.
Na veel lezen en leren snap ik nu dat ik eigenlijk bang ben voor mijn eigen gevoel en zodra ik het moeilijk begin te krijgen grijp ik naar eten, sigaretten of alcohol, net zolang tot ik me helemaal vol voel en dat het enige gevoel is was ik nog heb. Daarnaast heb ik ook constant de angst om te gaan eten en daarmee ook weer angst voor die angst waardoor ik altijd erg gespannen ben.
Ik heb een heel leven lang een deel van mezelf weggestopt door overmatig eten en daardoor ik het contact met mezelf behoorlijk kwijt ben, das ook de reden waarom er altijd wel een depressieve ondertoon in mijn bestaan is. Ik weet niet wat ik wil of wat ik voel en hoe ik zonder mijn verslavingen moet zijn, hoe ik op die manier zou moeten bestaan.
Ik ben het zat dat het leven wat ik eigenlijk zou moeten hebben op deze manier zo aan me voorbij gaat, deze zombieachtige manier van bestaan komt me zo de keel uit. Er zijn geen pieken of dalen, ik besta maar wat en daar wil ik graag vanaf maar zodra ik begin te voelen blijft het zeuren tot ik toe geef. Ja ik weet wat ik dan moet doen; niet gaan eten of wat dan ook maar het gevoel toelaten en zelfs uit vergroten en het helemaal voelen zodat ik er niet meer bang voor ben en meer mens kan worden en dat neem ik me ook elke dag netjes voor ‘’morgen doe ik het niet, morgen hou ik vol’’ (altijd makkelijk praten na een eetbui of in dronken toestand) maar dan voel ik het weer, wat het ook mag zijn en dan wordt vandaag weer morgen is vandaag weer gisteren.
Doel van mijn post? Geen eigenlijk, wilde gewoon weer eens wat schrijven, denk ik.
Ik ben hooggevoelig en ik demp van kinds af aan mijn gevoel met eten. Ik heb altijd perioden van overmatig eten en overgeven met overdreven streng eten afgewisseld. Kotsen doe ik al lange tijd niet meer maar ik heb er eigenlijk wel nog altijd gedachten over. Ik ben begonnen met roken om minder te eten en zo minder aan te komen terwijl roken altijd iets was wat ik als dom en nutteloos beschouwde.
Na veel lezen en leren snap ik nu dat ik eigenlijk bang ben voor mijn eigen gevoel en zodra ik het moeilijk begin te krijgen grijp ik naar eten, sigaretten of alcohol, net zolang tot ik me helemaal vol voel en dat het enige gevoel is was ik nog heb. Daarnaast heb ik ook constant de angst om te gaan eten en daarmee ook weer angst voor die angst waardoor ik altijd erg gespannen ben.
Ik heb een heel leven lang een deel van mezelf weggestopt door overmatig eten en daardoor ik het contact met mezelf behoorlijk kwijt ben, das ook de reden waarom er altijd wel een depressieve ondertoon in mijn bestaan is. Ik weet niet wat ik wil of wat ik voel en hoe ik zonder mijn verslavingen moet zijn, hoe ik op die manier zou moeten bestaan.
Ik ben het zat dat het leven wat ik eigenlijk zou moeten hebben op deze manier zo aan me voorbij gaat, deze zombieachtige manier van bestaan komt me zo de keel uit. Er zijn geen pieken of dalen, ik besta maar wat en daar wil ik graag vanaf maar zodra ik begin te voelen blijft het zeuren tot ik toe geef. Ja ik weet wat ik dan moet doen; niet gaan eten of wat dan ook maar het gevoel toelaten en zelfs uit vergroten en het helemaal voelen zodat ik er niet meer bang voor ben en meer mens kan worden en dat neem ik me ook elke dag netjes voor ‘’morgen doe ik het niet, morgen hou ik vol’’ (altijd makkelijk praten na een eetbui of in dronken toestand) maar dan voel ik het weer, wat het ook mag zijn en dan wordt vandaag weer morgen is vandaag weer gisteren.
Doel van mijn post? Geen eigenlijk, wilde gewoon weer eens wat schrijven, denk ik.
Freuder, wat een duidelijk maar ook verdrietig verhaal heb je. Ken je het boek 'uit de ban van eetbuien' van joanna kortink? Ik denk dat het voor jou een heel rake snaar zal raken.
Verder denk ik dat je onder begeleiding (van bijv. een psycholoog) zou kunnen leren om weer naar je gevoel te luisteren. Als je dat in kleine stapjes onder begeleiding doet kan je voorkomen dat je ineens overweldigd wordt door dat gevoel wat je wegdrukt (verdriet of boosheid bijv.). En wat er voor zorgt dat je naar eten/niet eten/drinken grijpt.
Door meer voor jezelf op te komen en te erkennen dat er juist op een dieper niveau iets mis zit, kan je misschien ook leren om de focus van het eten wat los te laten. En hoef je dus niet naar 'verdovende middelen' te grijpen als er iets gebeurt wat je gevoel raakt. Je kan echt 'leren' om je gevoel dan wel te erkennen, om dat naar anderen te uiten, om te zijn wie je echt bent. Leren om niet dat deel wat je wegstopt te haten, maar het deel te laten zijn van wie je bent en te omarmen.
Heel veel sterkte ermee in ieder geval!
[ Bericht 0% gewijzigd door Etoile op 14-11-2007 12:04:49 ]
Verder denk ik dat je onder begeleiding (van bijv. een psycholoog) zou kunnen leren om weer naar je gevoel te luisteren. Als je dat in kleine stapjes onder begeleiding doet kan je voorkomen dat je ineens overweldigd wordt door dat gevoel wat je wegdrukt (verdriet of boosheid bijv.). En wat er voor zorgt dat je naar eten/niet eten/drinken grijpt.
Door meer voor jezelf op te komen en te erkennen dat er juist op een dieper niveau iets mis zit, kan je misschien ook leren om de focus van het eten wat los te laten. En hoef je dus niet naar 'verdovende middelen' te grijpen als er iets gebeurt wat je gevoel raakt. Je kan echt 'leren' om je gevoel dan wel te erkennen, om dat naar anderen te uiten, om te zijn wie je echt bent. Leren om niet dat deel wat je wegstopt te haten, maar het deel te laten zijn van wie je bent en te omarmen.
Heel veel sterkte ermee in ieder geval!
[ Bericht 0% gewijzigd door Etoile op 14-11-2007 12:04:49 ]
One of the least benightedly unintelligent life forms it has been my profound lack of pleasure not to be able to avoid meeting.
Ik ken het boek van joanna kortink door en door, ik heb het alleen verkeerd aangepakt in de zin van me alleen op het denken te richten, en daarmee nog minder op het voelen. Ik kan me gedachten observeren en ze vervangen voor positieve, postieve scenario's voorstellen, beetje mediteren etc etc maar ik heb dat onbewust gebruikt om het voelen nog meer uit de weg te gaan, bij de minste ''dreiging'' vlucht ik me hoofd in
Ik weet wat er mis zit op een dieper niveau, namelijk alle herrinneringen en bijbehorende gevoelens die ik met eten verdrongen heb en die ik verwerken moet. Hoe rationeel ik het ook bekijk ik blijf er bang voor, bang om die stap te naar het onbekende te zetten terwijl dat onbekende een deel van mij is ik idd zoals jij mooi zegt zou moeten omarmen ipv ontvluchten.
Maar goed ik weet nu wel wat me te doen staat en het heeft geen zin om dat uit de weg te gaan, bedankt voor je reactie en advies
Ik weet wat er mis zit op een dieper niveau, namelijk alle herrinneringen en bijbehorende gevoelens die ik met eten verdrongen heb en die ik verwerken moet. Hoe rationeel ik het ook bekijk ik blijf er bang voor, bang om die stap te naar het onbekende te zetten terwijl dat onbekende een deel van mij is ik idd zoals jij mooi zegt zou moeten omarmen ipv ontvluchten.
Maar goed ik weet nu wel wat me te doen staat en het heeft geen zin om dat uit de weg te gaan, bedankt voor je reactie en advies
Bij mij heeft mijn psycholoog ook geconstrateerd dat ik stop met eten om mijn gevoelsniveau te laten dalen. Door niet te eten word ik emotioneel afgestompt en dat zorgt ervoor dat ik controle kan houden op mijn emoties. Dus juist in heftige tijden of tijden van stress waar veel emoties bij komen kijken heb ik sterk de neiging te stoppen met eten.quote:Op woensdag 14 november 2007 10:49 schreef Freuder het volgende:
Ik ken het boek van joanna kortink door en door, ik heb het alleen verkeerd aangepakt in de zin van me alleen op het denken te richten, en daarmee nog minder op het voelen. Ik kan me gedachten observeren en ze vervangen voor positieve, postieve scenario's voorstellen, beetje mediteren etc etc maar ik heb dat onbewust gebruikt om het voelen nog meer uit de weg te gaan, bij de minste ''dreiging'' vlucht ik me hoofd in
Ik weet wat er mis zit op een dieper niveau, namelijk alle herrinneringen en bijbehorende gevoelens die ik met eten verdrongen heb en die ik verwerken moet. Hoe rationeel ik het ook bekijk ik blijf er bang voor, bang om die stap te naar het onbekende te zetten terwijl dat onbekende een deel van mij is ik idd zoals jij mooi zegt zou moeten omarmen ipv ontvluchten.
Maar goed ik weet nu wel wat me te doen staat en het heeft geen zin om dat uit de weg te gaan, bedankt voor je reactie en advies
Ik heb anti-depressiva gekregen en deze zorgt dat ik over het algemeen blijer ben en alles beter aankan, waardoor er minder stress en minder heftige emoties ontstaan. En ik moet toegeven, het gaat steeds beter! Ook de individuele gesprekken helpen erg, aangezien ik de momenten waar ik moeite mee heb, leer kennen en ermee leer omgaan.
Ik raad je dan ook aan hulp te zoeken. Hoe eerder je dat doet, hoe eerder je kunt beginnen aan een nieuw leven.
Heel veel sterkte en succes!
Ik herken je manier van veel denken en rationaliseren, maar te weinig voelen. Voor mij was het juist een les om echt heel erg te leren fysiek te voelen wat er gebeurde als ik over iets pijnlijks/heftigs vertelde of nadacht. "Gewoon" voelen wat mijn lichaam deed en niet nadenken. Bijvoorbeeld voelen van een knoop in mn maag of druk op de borst of trillerige handen en vervolgens proberen dat gevoel steeds groter en groter te maken. Meestal betekende dat vanzelf dat de tranen komen. En dat is heel heftig en eng, want het lijkt dan soms alsof het nooit meer op kan houden. Maar dat doet het wel! Zeker als je eea onder begeleiding doet, zodat je zo'n moment ook weer echt afsluit. Je zou misschien naast een psycholoog ook aan haptotherapie kunnen denken.quote:Op woensdag 14 november 2007 10:49 schreef Freuder het volgende:
Ik ken het boek van joanna kortink door en door, ik heb het alleen verkeerd aangepakt in de zin van me alleen op het denken te richten, en daarmee nog minder op het voelen. Ik kan me gedachten observeren en ze vervangen voor positieve, postieve scenario's voorstellen, beetje mediteren etc etc maar ik heb dat onbewust gebruikt om het voelen nog meer uit de weg te gaan, bij de minste ''dreiging'' vlucht ik me hoofd in
Ik weet wat er mis zit op een dieper niveau, namelijk alle herrinneringen en bijbehorende gevoelens die ik met eten verdrongen heb en die ik verwerken moet. Hoe rationeel ik het ook bekijk ik blijf er bang voor, bang om die stap te naar het onbekende te zetten terwijl dat onbekende een deel van mij is ik idd zoals jij mooi zegt zou moeten omarmen ipv ontvluchten.
Maar goed ik weet nu wel wat me te doen staat en het heeft geen zin om dat uit de weg te gaan, bedankt voor je reactie en advies
Het is ook heel eng om alles onder ogen te zien, dus helemaal niet raar dat je dat spannend vindt. En dat vraagt heel veel energie en investering en doorzettingsvermogen. En zoals je hier van meerdere mensen al leest, blijft het een strijd, zeker in zwakkere momenten is het een veilige uitvlucht. Maar gaandeweg zal je de resultaten zien en merken dat je weer meer pieken krijgt. En kan je ook nog eens heel trots op jezelf zijn dat je het toch gedurfd hebt om het aan te pakken.
One of the least benightedly unintelligent life forms it has been my profound lack of pleasure not to be able to avoid meeting.
Ik zit eraan te denken om me door de huisarts door te laten verwijzen naar een psycholoog zodat die, als hij of zij zelf daarin niet kan voorzien, me kan doorsturen naar iemand die gespecialiseerd is hierin, het weer leren voelen. Toen ik die post van gister maakte was ik erg down door het idee ik mijn gevoel zo kwijt ben, voelde me even zo emotioneel gehandicapt als het ware.
Maar ik ben me gevoel niet kwijt, anders zou ik er niet voor vluchten dus das al een halve geruststelling op zich Ik wil ook niet alleen rationeel leven, als een soort organische computer die slechts beredeneert en analyseert en niks voelt. nooit echt lacht.
Denk dat een ieder hier naar hetzelfde verlangt, weg met die muur, weg met dat masker, je niet meer nep voelen tegenover anderen, niet meer die drang om onszelf te verstoppen, los van verstoorde gedachtes; als ik eenmaal dun ben ben ik helemaal gelukkig en heb ik geen zorgen meer en dergelijke. Lastig hor dat mens zijn
Nogmaals bedankt voor de reacties!
Maar ik ben me gevoel niet kwijt, anders zou ik er niet voor vluchten dus das al een halve geruststelling op zich
Ik wil ook niet alleen rationeel leven, als een soort organische computer die slechts beredeneert en analyseert en niks voelt. nooit echt lacht.Denk dat een ieder hier naar hetzelfde verlangt, weg met die muur, weg met dat masker, je niet meer nep voelen tegenover anderen, niet meer die drang om onszelf te verstoppen, los van verstoorde gedachtes; als ik eenmaal dun ben ben ik helemaal gelukkig en heb ik geen zorgen meer en dergelijke. Lastig hor dat mens zijn
Nogmaals bedankt voor de reacties!
haptotherapie is fijn, ik heb er tenminste wel wat aan gehad..
Met mij gaat het allemaal wat wisselend, ik heb de intake van creatieve therapie achter de rug, en ik ga daar mee door.. Alleen kan ik er de komende vier weken niet echt vrij voor nemen, dus dat is wel zwaar kut..
Ik zag het eten weer de mist ingaan, en de knop is dus nu weer omgegaan richting de goede kant, tenminste ik hoop dat ik het vol kan houden..
Met mij gaat het allemaal wat wisselend, ik heb de intake van creatieve therapie achter de rug, en ik ga daar mee door.. Alleen kan ik er de komende vier weken niet echt vrij voor nemen, dus dat is wel zwaar kut..
Ik zag het eten weer de mist ingaan, en de knop is dus nu weer omgegaan richting de goede kant, tenminste ik hoop dat ik het vol kan houden..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Ik vond het ifjn omdat ik er altijd heel ontspannen en los vandaan kwam.. Ik was weer verbonden met mijn lichaam, ik wil eigenlijk altijd het liefste doen alsof het er niet is zeg maar...
Als ik daar wegkwam voelde ik wel mijn hele lichaam en dat was best fijn, het gaf mij ook het vertrouwen om mijzelf meer te laten zien..
Iets wat nu dus met vlagen weer wat weg lijkt te raken..
Als ik daar wegkwam voelde ik wel mijn hele lichaam en dat was best fijn, het gaf mij ook het vertrouwen om mijzelf meer te laten zien..
Iets wat nu dus met vlagen weer wat weg lijkt te raken..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Dat klinkt idd best fijn Soms voel ik me net een lopend hoofd zonder lichaam
Kan je het niet af en toe zelf toepassen om dat gevoel niet kwijt te raken?
Soms voel ik me net een lopend hoofd zonder lichaamKan je het niet af en toe zelf toepassen om dat gevoel niet kwijt te raken?
Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)
