Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)

Ik heb psychotherapie. Nu alleen al 3 weken geleden en bovendien gaat die therapie ook over meer dan "puur" het eetprobleem. Ik heb nu ook geen echt verstoord eetgedrag, maar wel voortdurend een conflict met mezelf erover.

Er stond vanmorgen wel een interessant bericht in de krant.

Anorexia is verslavend, net als XTC

Gepubliceerd op dinsdag 02 oktober 2007

Franse onderzoekers hebben ontdekt dat anorexia en MDMA (xtc) dezelfde hersenwegen activeren, met als gevolg dat de eetlust onderdrukt wordt.
Het team gelooft dat hun werk kan helpen de verslavende aard te verklaren van anorexia. Mensen met anorexia nervosa eten heel weinig, ondanks het feit dat hun lichaam de energie hard nodig heeft. De sterfte onder patienten is hoog en er zijn weinig effectieve behandelmethodes.

Beter begrip voor eetstoornissen
Maar Franse onderzoekers hebben nu een stap gezet om een eetstoornis beter te begrijpen. Omdat MDMA, de werkzame stof in xtc, ook de eetlust vermindert, besloot het onderzoeksinstituut in Montpellier de gelijkenissen met anorexia te onderzoeken.

Ze deden verschillende test op muizen. Ze concentreerden zich op de nucleus accumbens, een deel van de hersenen dat een rol speelt bij verslavingsgedrag.

Neurotransmitter
Het team kwam er achter dat de eetlust van de muizen verminderde bij het toedienen van zowel MDMA (xtc) als CART, een neurotransmitter die vooral bij anorexia-patienten in hoge dosis aanwezig is.

De onderzoekers stellen dat xtc en anorexia meer gemeenschappelijk kunnen hebben dan wij denken. De studie suggereert dat verhongeren verslavend kan werken en dat anorexia op neurologische tekorten kan wijzen. Dat opent ook mogelijkheden voor het vinden van een medicijn tegen eetstoornissen.

*kickje*

Daar ben ik ook weer een keer!
Voor die mij niet kennen: ik ben een jongen met een vriendin die ano heeft.

Ze heeft weer even een goede dip, het zat er al maanden aan te komen, maar ik heb het niet goed gezien... en nu is het er, of eigenlijk, was het er....want het gaat al weer iets beter gelukkig, weer wat positieve triggers afgelopen week!

Het blijft toch best onvoorspelbaar voor de buitenwereld soms....

CleeJee, grappig om je weer terug te zien..
Die dipjes zullen zo af en toe blijven komen, en achteraf zie je altijd da thet er al aan zat te komen.

Maar ze komt er vast wel weer doorheen.
Ik blijf soms ook kleine terugvallen hebben, stress is een belangrijke negatieve trigger, maar ik kom er steeds sneller uit.. Ik hecht ook minder waarde aan mijn gewicht, kan beter met de weegschaal omgaan, en ik schijn ook te stralen de laatste tijd...

Nou, dat klinkt toch wel erg goed, Teigan! Fijn.

CleeJee, wat rot dat er ineens weer een dip is/was. Sterkte ermee, ook voor je vriendin zelf natuurlijk.

Wat gebeurt er dan, als jullie het hebben over 'terugvallen', CJ en Teigan? Ik heb namelijk ook schommelingen, maar dat zit 'm niet zozeer in gewicht, maar wel in de mate dat eten me bezighoudt en mijn zelfbeeld bepaalt. En of ik daar ooit vanaf kom? Ik begin daar steeds minder vertrouwen in te krijgen.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 12:04 schreef Sugar het volgende:
Nou, dat klinkt toch wel erg goed, Teigan! Fijn.

CleeJee, wat rot dat er ineens weer een dip is/was. Sterkte ermee, ook voor je vriendin zelf natuurlijk.

Wat gebeurt er dan, als jullie het hebben over 'terugvallen', CJ en Teigan? Ik heb namelijk ook schommelingen, maar dat zit 'm niet zozeer in gewicht, maar wel in de mate dat eten me bezighoudt en mijn zelfbeeld bepaalt. En of ik daar ooit vanaf kom? Ik begin daar steeds minder vertrouwen in te krijgen.

Bij mij houd een terugval in dat ik mijn eten dusdanig aanpas dat ik in korte tijd veel afval, terwijl ik wanneer het goed gaat juist door sla naar te veel eten. Dus ik schommel in eetpatroon en gewicht heen en weer. En ik heb heel sterk dat wat ik eet, zie ik terug in de spiegel. Als ik weinig eet, voel ik me slank en zie ik er 'volgens mij' slank uit. Eet ik meer voel ik me dik en zie ik er ook daadwerkelijk dikker uit in de spiegel. Ik kan complete onderkinnen en gigantische heupen in beelden.

Waarschijnlijk blijft dat ons hele leven zo. Na verloop van tijd word het hopelijk dragelijker en worden de wisselingen minder extreem. Maar momenteel heb ik er geen vertrouwen in.

Sugar, bij mij is het dan zo dat ik anders ga eten. Ik heb weinig zin om veel moeite te doen qua klaarmaken van eten, en ga daardoor veel snoepen of ongezonde dingen eten. De weegschaal gaat ook weer een grotere rol spelen, ik wil er vaker opstaan, wordt nogal depri van het getalletje, en mijn humeur gaat dan ook omlaag..

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 12:57 schreef teigan het volgende:
Sugar, bij mij is het dan zo dat ik anders ga eten. Ik heb weinig zin om veel moeite te doen qua klaarmaken van eten, en ga daardoor veel snoepen of ongezonde dingen eten. De weegschaal gaat ook weer een grotere rol spelen, ik wil er vaker opstaan, wordt nogal depri van het getalletje, en mijn humeur gaat dan ook omlaag..

Onder welk kopje pas jij?

Officieel onder NAO, type Binge Eating Disorder.

MAar ik denk dat het wel gewoon BED is.

Misschien dat jullie iets hebben aan het boek '' Uit de ban van eetbuien'' Ik vind het iig een ontzettend goed boek dat me een heel stuk op weg heeft geholpen

http://www.nl.bol.com/is-bin/INTERSHOP.enfinity/eCS/Store/nl/-/EUR/BOL_DisplayProductInformation-Start?Section=BOOK&BOL_OWNER_ID=1001004002051700

Ik heb het boek liggen, geleend van de bibliotheek, maar ik ben er nog niet aan toegekomen om het goed te lezen, het leek mij wel nuttig zo op het eerste gezicht.

Bij mij is er een hoop stress weg, ik ben afgestudeert
Nu heb ik ook weer de ruimte om alles weer wat op orde te krijgen.

Ja, dat boek ken ik en dat moet ik nodig weer lenen bij de bieb.

Ik heb precies wat jij ook schrijft over de schommelingen, BubblegumBarbie. Vooral dat terugfzien en terugvoelen aan je lijf wat je hebt gedaan met eten. Het maakt me de hele dag ontevreden over mezelf en soms voel ik echt afkeer van mezelf. Dat is zo rot.

Ik zit nu in een periode dat ik steeds toch weer snoep of iets extra's eet en steeds weer het sporten laat schieten. Allemaal vanuit die ontevredenheid en die afkeer die ik voel, maar daardoor dus wel een vicieuze cirkel.

Gefeliciteerd, teigan!

quote:

Op woensdag 24 oktober 2007 11:51 schreef Sugar het volgende:
Ja, dat boek ken ik en dat moet ik nodig weer lenen bij de bieb.

Ik heb precies wat jij ook schrijft over de schommelingen, BubblegumBarbie. Vooral dat terugfzien en terugvoelen aan je lijf wat je hebt gedaan met eten. Het maakt me de hele dag ontevreden over mezelf en soms voel ik echt afkeer van mezelf. Dat is zo rot.

Ik zit nu in een periode dat ik steeds toch weer snoep of iets extra's eet en steeds weer het sporten laat schieten. Allemaal vanuit die ontevredenheid en die afkeer die ik voel, maar daardoor dus wel een vicieuze cirkel.

Ik vind het zo raar dat dat kan. De ene dag een dun meisje zien en de andere dag toch echt dikkere heupen, vette armen en een flubberbuik hebben. En als ik dan op de weegschaal ga staan, blijk ik te zijn afgevallen.

Ik heb die periodes ook. En meestal als ik 2 á 3 kg ben aangekomen slaat de paniek toe en gooi ik het roer volledig om. En als ik dan weer 2 á 3 kg ben afgevallen glij ik langzaam weer af tot het punt waar ik ongegeneerd alles naar binnenprop waar ik trek in heb wanneer ik dat wil.

Het is inderdaad een vicieuze cirkel. Mijn psycholoog en ik zijn bezig hem kleiner te maken, dat de schommelingen minder zijn. Zodat ik in een eetperiode minder eet en in een niet-eetperiode meer. Om het zo langzaam aan te stabiliseren. Nou ja, ik heb een dapper vriendje achter me staan en ik blijf hoop houden.

Oh, wel echt goed hoe je er met je psych mee bezig bent. Misschien moet ik dat in therapie ook wat duidelijker aangeven. Nu is het meer gericht op bij mijn gevoel komen en gaat het niet zo echt over het eten.

Maar ik herken echt alles wat je zegt, behalve dan het wegen, dat doe ik niet. Maar het negatieve terugzien in de spiegel en ook voelen als je bijvoorbeeld naar de wc bent geweest en je broek weer omhoog doet. Herken je dat ook? Dat dat net niet los genoeg gaat en dat je dus een kutgevoel hebt meteen, dat enorm dominant blijft hangen?

Hoe oud ben jij? En is er bij jou een duidelijke oorzaak van je probleem?
Bij mij niet eens zo namelijk, behalve dan eeuwige onzekerheid, voortkomend uit een klein beetje mollig zijn als kind en toen ook soms gestimuleerd zijn om op de lijn te letten. Ik had niet het gevoel dat het goed was zoals ik was, zeg maar.

quote:

Op woensdag 24 oktober 2007 19:43 schreef Sugar het volgende:
Oh, wel echt goed hoe je er met je psych mee bezig bent. Misschien moet ik dat in therapie ook wat duidelijker aangeven. Nu is het meer gericht op bij mijn gevoel komen en gaat het niet zo echt over het eten.

Maar ik herken echt alles wat je zegt, behalve dan het wegen, dat doe ik niet. Maar het negatieve terugzien in de spiegel en ook voelen als je bijvoorbeeld naar de wc bent geweest en je broek weer omhoog doet. Herken je dat ook? Dat dat net niet los genoeg gaat en dat je dus een kutgevoel hebt meteen, dat enorm dominant blijft hangen?

Hoe oud ben jij? En is er bij jou een duidelijke oorzaak van je probleem?
Bij mij niet eens zo namelijk, behalve dan eeuwige onzekerheid, voortkomend uit een klein beetje mollig zijn als kind en toen ook soms gestimuleerd zijn om op de lijn te letten. Ik had niet het gevoel dat het goed was zoals ik was, zeg maar.

Ik heb creatieve therapie voor mijn emoties. Ik accepteer ze niet, wil ze niet voelen en stop ze altijd weg. En via tekenen e.d. laat ik ze veel meer zien dan in een gesprek. En daardoor heb ik in mijn individuele therapie meer tijd om stapsgewijs via oefeningen met problemen leren om te gaan.

Wat jij hebt met je broek, heb ik met de weegschaal. Als ik weer in een echt heftige periode zit weeg ik me voordat ik naar de wc ga, daarna, als ik iets gegeten heb, als ik bij mijn weegschaal in de buurt kom, met kleding, zonder kleding, 's ochtends, 's avonds, voor het douchen, erna. En het is slopend. En idd, ik voel me geweldig als ik zie dat er iets af is, ik voel me de slechtste persoon op aarde en totaal waardeloos als er iets bij is gekomen. En er is geen moment dat dit gevoel me loslaat. Het is hooguit minder als het goed met me gaat en meer als het slecht gaat.

Ik ben 21 en ik heb inderdaad een duidelijke oorzaak. Meerdere.
Als eerste dezelfde als jou. Ik was altijd mollig en mijn moeder zette mij dan op dieet. Terwijl mij zus van nature altijd slank was en alles kon eten. Zij mocht wel, ik niet. En dat heeft indruk gemaakt.
De 2de zijn de lagere schoolgenootjes. Ik was steviger dan de rest en een klas vooruit geplaatst. Rede genoeg om mij tot pispaal te maken.
En ik ben erg onzeker. Dit heb ik jaren weten te verbloemen door me veel zelfverzekerder voor te doen dan ik was. Uiteindelijk ben ik het zelf ook gaan geloven dat ik echt zo zelfverzekerd was. Maar ik ben er sinds kort achter dat ik nogsteeds hartstikke onzeker ben.

Vanaf welke leeftijd begon het zoch bij jouw te ontwikkelen? En weet je omgeving het? Hoe gaan ze er mee om?

@Heart_Worm: Vervelend dat je medicatie tegenwerkt. Watvoor medicatie heb jij dan? Ik heb anti-depressiva en als de dosis omhoog gaat, zoals laatst, heb ik ook totaal geen honger meer. Het idee van eten maakt me al misselijk. Maar ik zet toch maar door.

Ps. waar ik ook erg mee zit, is dat ik helemaal niet weet of ik eigenlijk wel beter wil worden..

Heartworm, lastig ja. Succes met toch maar gewoon eten.

BgB ik heb eigenlijk exact dezelfde redenen als jij. Ook ik ben gepest (door 3 vriendinnetjes op de basisschool, die toch elke keer weer géén vriendinnetjes bleken) en ook ik heb min onzekerheid begraven en er een stoer meisje overheen geplakt. Ik kom er nu pas achter hoezeer ik daardoor over mijn eigen grenzen ben gegaan en hoe ik mezelf ben kwijtgeraakt.
Ik begon met het verkeerde eten (niet eten dus) rond mijn 20e. Nu ben ik 30, heb 2 kinderen en het speelt nog. Het is al een bijna een jaar geleden dat ik echt zo min mogelijk at en dus weer erg ongezond aan het hongeren was. Maar in kleinere mate en in mijn gevoel in dezelfde mate, blijft het dus aanwezig. Het gaat nu niet om helemaal niks willen eten en dus veel afvallen, maar wel om controle willen hebben en obsessief bezig zijn met alles rondom eten en mijn lijf.

quote:

Op donderdag 25 oktober 2007 12:20 schreef Sugar het volgende:
Heartworm, lastig ja. Succes met toch maar gewoon eten.

BgB ik heb eigenlijk exact dezelfde redenen als jij. Ook ik ben gepest (door 3 vriendinnetjes op de basisschool, die toch elke keer weer géén vriendinnetjes bleken) en ook ik heb min onzekerheid begraven en er een stoer meisje overheen geplakt. Ik kom er nu pas achter hoezeer ik daardoor over mijn eigen grenzen ben gegaan en hoe ik mezelf ben kwijtgeraakt.
Ik begon met het verkeerde eten (niet eten dus) rond mijn 20e. Nu ben ik 30, heb 2 kinderen en het speelt nog. Het is al een bijna een jaar geleden dat ik echt zo min mogelijk at en dus weer erg ongezond aan het hongeren was. Maar in kleinere mate en in mijn gevoel in dezelfde mate, blijft het dus aanwezig. Het gaat nu niet om helemaal niks willen eten en dus veel afvallen, maar wel om controle willen hebben en obsessief bezig zijn met alles rondom eten en mijn lijf.

Altijd die 3 vriendinnetjes hè! Ik dus ook. Als ik terug denk begrijp ik niet waarom ik met ze om bleef gaan. Maar ik wilde zo graag geaccepteerd worden.

Ik zat uiteindelijk zo vast achter mijn schijnvertoning en was zo bezig met niets voelen dat ik er depresief van werd, ik was mezelf niet. En mijn emoties werden steeds heviger op de momenten dat ik er geen volle controle op kon houden, zoals stressperiodes.

Wat bij mij op de middelbare school begon als boulimia, veranderde 4 jaar geleden in BED, uiteindelijk was ik op het punt dat ik nog 1 kg moest en dan zou ik overgewicht hebben. Toen ging de knop om en ging ik dieeten. En dat werd al snel obsessief bezig zijn met niet eten en calorieen/voedingstoffen.

Ik hoop dat ik het ooit los kan laten en niet constant op de weegschaal wil staan of me slecht voel omdat ik 1 van mijn basisbehoeftes vervul.

Dat herken ik ook, ja. Dat is natuurlijk gewoon bang zijn om de controle los te laten, he dames?
Het belangrijkste is toch te blijven kijken naar wat je écht wil in het leven: wil je gelukkig zijn geweest en een fijn leven gehad hebben als je 80 bent? Of wil je vooral altijd erg met eten bezig zijn geweest, zodat je maar niet aan andere dingen hoefde? Is dat bevredigend?

Voor mezelf ook altijd weer iets om bij stil te staan.

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2007 09:24 schreef Sugar het volgende:
Dat herken ik ook, ja. Dat is natuurlijk gewoon bang zijn om de controle los te laten, he dames?
Het belangrijkste is toch te blijven kijken naar wat je écht wil in het leven: wil je gelukkig zijn geweest en een fijn leven gehad hebben als je 80 bent? Of wil je vooral altijd erg met eten bezig zijn geweest, zodat je maar niet aan andere dingen hoefde? Is dat bevredigend?

Voor mezelf ook altijd weer iets om bij stil te staan.

Zodra ik de controle loslaat schiet ik door in het eten. En dan kom ik aan. En als ik dan ben aangekomen schiet ik weer door in alles onder controle krijgen en afvallen. Cirkeltjes, cirkeltjes, cirkeltjes.

Wat ik wil in mijn leven is zorgeloos met eten kunnen omgaan. Eten omdat het lekker en nodig is en stoppen met eten als ik vol zit. Op gewicht blijven zonder mijn gewicht constant te monitoren. Niet of het 1 of het ander, maar allebei een beetje. De gulden middenweg.

Maar het controlegevoel, de macht over mijn eigen lichaam vind ik heerlijk. De angst die ik voel als ik denk aan aankomen en eten zorgt er ook voor dat ik liever het oude pad zou blijven volgen.

Geestelijk weet ik dat het totaal fout is en het anders moet. Emotioneel wil ik dit totaal niet. En die 2 samenvoegen lijkt niet te kunnen. En voor totale genezing zal dit toch echt moeten.

Gister had ik weer een verkeerd moment. Ik was winkelen en de eerste winkel was de H&M. Ik ging iets passen en zoals jullie misschien weten, de H&M heeft haar spiegels zo geplaatst dat je je hele lijf van alle kanten kunt bekijken. Het vloog me zo aan! Maar vandaag gewoon door gezet en ik eet gewoon 2 krentenbollen met kaas. Want dat heb ik met mezelf afgesproken. Het is een stapje de goede richting op.

Knap, BgB en gewoon hartstikke nodig ook. Hou vol, hoor, H & M sucks gewoon.

Maar ik weet precies wat je bedoelt met het doorslaan en niet op een natuurlijke manier met eten om kunnen gaan. Gisteren heb ik dat boek van Joanna Kortink weer geleend bij de bieb en ik herken er echt alles in. Bijvoorbeeld het "alles of niets-denken", eten om redenen die niet kloppen en juist niet eten ook om redenen die niet oké zijn. Ik ben nu weer goed aan het opletten, wel gezond eten, maar niet dat snoepen enzo waarvan ik dus ongelukkig word, omdat ik me lelijk en dik en lomp voel. Vandaag voel ik me daardoor weer beter: ik ben weer naar een goed doel aan het werken (wat afvallen). Maar ik haat het eigenlijk dat ik dat moet doen om gelukkig of tevreden te zijn. Was ik maar een meisje dat dun was, dat alles kon eten... Daar ben ik dan verdrietig over en ook boos.

Oh, ik voel me zo verschrikkelijk. Niks zit goed, dús ik ben weer aangekomen en kan niks met mezelf.

Dames, heb verder geen eetstoornis ofzo, maar jullie posts grepen me wel erg aan.

Superveel sterkte in de strijd en Sugar, zoalls jij al zei, zorg dat je op je 80e terugkijkt op een gelukkig leven, niet op een leven vervuld van het bezig zijn met eten!

Dankjewel, Zapato. Dat is lief gezegd en ik weet ook dat ik zo moet denken.
Het is wel lastig alleen.

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 06:39 schreef Sugar het volgende:
Oh, ik voel me zo verschrikkelijk. Niks zit goed, dús ik ben weer aangekomen en kan niks met mezelf.

Hier komt een wilde vraag , hoeveel weeg je en hoe groot ben je?

Ik weet wat je voelt. Zo mislukt, zo teleurgesteld in jezelf, zo niets waard. Maar hè! Als je nou tegen jezelf zegt, 'oké, gebeurd is gebeurd, nu ga ik het weer goed doen.' Dan zet je al een stapje vooruit.

Maar als jij zo'n probleem hebt met snoepen. Kun je dan niet, bvb, ipv een heel pak koekjes, een half pak koekjes nemen? En niet 5 bolletjes ijs, maar 3. En het zo nuanceren voor jezelf? Zo blijft de schade beperkt en je leert jezelf in de hand houden. Dit is de oefening die ik voorgeschreven heb gekregen. Maar meestal als ik trek ergens in krijg, denk ik niet rationeel meer na.

En misschien is het toch verstandig een weegschaal te kopen. Dan kun je zien dat je lang niet zo veel bent aangekomen als je zelf denkt te zien aan de hand van je kleding. Maar ik weet natuurlijk niet of dat verstandig is of niet.

Ik heb zelf jarenlang geleden aan zowel anorexia als eetstoornis nao. Ik heb veel steun via www.sabn.nl gehad. En daarnaast 3 opname's in eetstoornisklinieken. Zoek hulp zou ik zeggen!

Weegschalen zijn verslavend, niet goed voor iemand met een eetstoornis. Als ik een terugval heb, geef ik die van mij in bewaring bij de buren. Professionele hulp klinkt heel verstandig. Daarvoor hoef je nog niet diep in de shit te zitten, het is juist beter te behandelen als je er een beetje vroeg bij bent. Je huisarts is een goed begin.

Typmiep en LoudGirl, ik heb ook hulp: psychotherapie. Dat gaat trouwens niet zo heel letterlijk over het eten, maar wel over de dieperliggende achtergrond.

BgB, ik snoep eigenlijk niet eens echt veel, maar ik voel het wel als enorm falen. Ik moet echt gaan uitzoeken wat eten voor me is en wat mijn lijf en dunzijn zo belangrijk maakt. Daar kom ik nu nog niet helemaal uit. Ik ben er wel achter dat ik, als ik mezelf weer zie als dik, direct alle opmerkingen hoor die er ooit zijn gemaakt tegen me, die negatief waren. Achter elkaar hoor ik ze, alsof ik mezelf ervan wil doordringen dat wat ik zie echt heel verkeerd is, alsof ik de lelijkheid wil bevestigen door die opmerkingen te herhalen in mijn hoofd. Het gebeurt onbewust, maar werkt alleen maar destructief natuurlijk.

De weegschaal is gevaarlijk ja..

Ik dacht een tijdje geleden dat ik er wel mee om kon gaan, ik kreeg hem dus weer in eigen beheer..
Gisteravond besefte ik me ineens dat het niet lukte, ik stond er alweer een paar weken twee keer per dag op... En het beïnvloedde mijn humeur weer teveel..

dus nu ga ik er weer even veel minder opstaan..
Raar dat het je toch weer zo kan overvallen, ook al weet ik dat het gewoon door omstandigheden weer even de kop opsteekt.. (ik had voor de zomer iemand leren kennen, waarmee ik goed kon praten, we zagen hem heel vaak, en nu hij aan een nieuwe studie is begonnen horen we niets meer van hem, ben ik geblokkeert op msn en dergelijke, dan ga je zo aan jezelf twijfelen..)

Je kunt ook via www.zelfhulp.eu ONLINE hulp krijgen voor je eetstoornis. Ik denk dat het wel goed is om een opstap te maken naar irl hulpverlening. En/of eventueel naast je hulpverlening gericht op achterliggende oorzaken!

typmiep, of zich een goed idee, maar ik heb even genoeg therapie gehad.. Ik ben nu nog wel aan het kijken of Creatieve Therapie wat voor mij is, maar dat is nog even afwachten

Soms is het inderdaad ontmoedigend. Gaat het hartstikke goed, dan gebeurt en weer iets dat stress veroorzaakt of je zelfvertrouwen aantast, en daar ga je weer... Maar mijn terugvallen worden steeds korter en minder erg, nu zo minimaal dat ik toch echt wel genezen ben. Het kan! Voor mij was het belangrijkste dat ik heb geleerd dat mijn waarde niet afhankelijk is van mijn gewicht of mijn prestaties. Ik heb dat gevonden in mijn geloof, maar zelfs met God is het niet vanzelf gegaan. Heb geduld met jezelf.

Ik heb het met vlagen gevonden, datgene waar ik mijn kracht uithaal..
Nu is het weer even wat minder, en dat slaat dan gelijk terug op eten..

Ik begin me wel steeds meer te beseffen dat ik echt naar mijzelf moet blijven luisteren, ipv probere me weg te cijferen. Maar ook dat blijft lastig..

Ik ben gewoon razend

Heb gisteren ontdenk dat bij de pro-ana site waar ik weleens kom ( om als ik me verveel eens iets goeds te doen en mensen die er voor het eerst komen van ana af te praten is me trouwens al 2 keer gelukt ) de mods gewoon ouwe mensen van 24 en 31 zijn. Ik bedoel dahm die bitchen hebben zelf geen anorexia maar zitten gewoon meiden van 14 die ziekte aan te praten en te vertellen dat ze niet mooi zijn als ze niet dun zijn. Ik kon het een 14 jarige nog wel vergeven dat ze mod wordt van zo'n site omdat ze ervan overtuigt is dat wat ze doet goed is. Maar deze smerige krengen doen het gewoon voor de lol en als iemand laat merken dat zij niet pro-ana is wordt ze meteen van die site getrapt. Ik weet echt niet wat ik moet doen van woede het zou gewoon strafbaar moeten zijn om dit uit te halen.

Ik ben een eetverslaafde/dwangmatige eter

Ik ben hooggevoelig en ik demp van kinds af aan mijn gevoel met eten. Ik heb altijd perioden van overmatig eten en overgeven met overdreven streng eten afgewisseld. Kotsen doe ik al lange tijd niet meer maar ik heb er eigenlijk wel nog altijd gedachten over. Ik ben begonnen met roken om minder te eten en zo minder aan te komen terwijl roken altijd iets was wat ik als dom en nutteloos beschouwde.

Na veel lezen en leren snap ik nu dat ik eigenlijk bang ben voor mijn eigen gevoel en zodra ik het moeilijk begin te krijgen grijp ik naar eten, sigaretten of alcohol, net zolang tot ik me helemaal vol voel en dat het enige gevoel is was ik nog heb. Daarnaast heb ik ook constant de angst om te gaan eten en daarmee ook weer angst voor die angst waardoor ik altijd erg gespannen ben.

Ik heb een heel leven lang een deel van mezelf weggestopt door overmatig eten en daardoor ik het contact met mezelf behoorlijk kwijt ben, das ook de reden waarom er altijd wel een depressieve ondertoon in mijn bestaan is. Ik weet niet wat ik wil of wat ik voel en hoe ik zonder mijn verslavingen moet zijn, hoe ik op die manier zou moeten bestaan.

Ik ben het zat dat het leven wat ik eigenlijk zou moeten hebben op deze manier zo aan me voorbij gaat, deze zombieachtige manier van bestaan komt me zo de keel uit. Er zijn geen pieken of dalen, ik besta maar wat en daar wil ik graag vanaf maar zodra ik begin te voelen blijft het zeuren tot ik toe geef. Ja ik weet wat ik dan moet doen; niet gaan eten of wat dan ook maar het gevoel toelaten en zelfs uit vergroten en het helemaal voelen zodat ik er niet meer bang voor ben en meer mens kan worden en dat neem ik me ook elke dag netjes voor ‘’morgen doe ik het niet, morgen hou ik vol’’ (altijd makkelijk praten na een eetbui of in dronken toestand) maar dan voel ik het weer, wat het ook mag zijn en dan wordt vandaag weer morgen is vandaag weer gisteren.

Doel van mijn post? Geen eigenlijk, wilde gewoon weer eens wat schrijven, denk ik.

Ik ken het boek van joanna kortink door en door, ik heb het alleen verkeerd aangepakt in de zin van me alleen op het denken te richten, en daarmee nog minder op het voelen. Ik kan me gedachten observeren en ze vervangen voor positieve, postieve scenario's voorstellen, beetje mediteren etc etc maar ik heb dat onbewust gebruikt om het voelen nog meer uit de weg te gaan, bij de minste ''dreiging'' vlucht ik me hoofd in

Ik weet wat er mis zit op een dieper niveau, namelijk alle herrinneringen en bijbehorende gevoelens die ik met eten verdrongen heb en die ik verwerken moet. Hoe rationeel ik het ook bekijk ik blijf er bang voor, bang om die stap te naar het onbekende te zetten terwijl dat onbekende een deel van mij is ik idd zoals jij mooi zegt zou moeten omarmen ipv ontvluchten.

Maar goed ik weet nu wel wat me te doen staat en het heeft geen zin om dat uit de weg te gaan, bedankt voor je reactie en advies

quote:

Op woensdag 14 november 2007 10:49 schreef Freuder het volgende:
Ik ken het boek van joanna kortink door en door, ik heb het alleen verkeerd aangepakt in de zin van me alleen op het denken te richten, en daarmee nog minder op het voelen. Ik kan me gedachten observeren en ze vervangen voor positieve, postieve scenario's voorstellen, beetje mediteren etc etc maar ik heb dat onbewust gebruikt om het voelen nog meer uit de weg te gaan, bij de minste ''dreiging'' vlucht ik me hoofd in

Ik weet wat er mis zit op een dieper niveau, namelijk alle herrinneringen en bijbehorende gevoelens die ik met eten verdrongen heb en die ik verwerken moet. Hoe rationeel ik het ook bekijk ik blijf er bang voor, bang om die stap te naar het onbekende te zetten terwijl dat onbekende een deel van mij is ik idd zoals jij mooi zegt zou moeten omarmen ipv ontvluchten.

Maar goed ik weet nu wel wat me te doen staat en het heeft geen zin om dat uit de weg te gaan, bedankt voor je reactie en advies

Bij mij heeft mijn psycholoog ook geconstrateerd dat ik stop met eten om mijn gevoelsniveau te laten dalen. Door niet te eten word ik emotioneel afgestompt en dat zorgt ervoor dat ik controle kan houden op mijn emoties. Dus juist in heftige tijden of tijden van stress waar veel emoties bij komen kijken heb ik sterk de neiging te stoppen met eten.

Ik heb anti-depressiva gekregen en deze zorgt dat ik over het algemeen blijer ben en alles beter aankan, waardoor er minder stress en minder heftige emoties ontstaan. En ik moet toegeven, het gaat steeds beter! Ook de individuele gesprekken helpen erg, aangezien ik de momenten waar ik moeite mee heb, leer kennen en ermee leer omgaan.

Ik raad je dan ook aan hulp te zoeken. Hoe eerder je dat doet, hoe eerder je kunt beginnen aan een nieuw leven.

Heel veel sterkte en succes!

Ik zit eraan te denken om me door de huisarts door te laten verwijzen naar een psycholoog zodat die, als hij of zij zelf daarin niet kan voorzien, me kan doorsturen naar iemand die gespecialiseerd is hierin, het weer leren voelen. Toen ik die post van gister maakte was ik erg down door het idee ik mijn gevoel zo kwijt ben, voelde me even zo emotioneel gehandicapt als het ware.

Maar ik ben me gevoel niet kwijt, anders zou ik er niet voor vluchten dus das al een halve geruststelling op zich Ik wil ook niet alleen rationeel leven, als een soort organische computer die slechts beredeneert en analyseert en niks voelt. nooit echt lacht.

Denk dat een ieder hier naar hetzelfde verlangt, weg met die muur, weg met dat masker, je niet meer nep voelen tegenover anderen, niet meer die drang om onszelf te verstoppen, los van verstoorde gedachtes; als ik eenmaal dun ben ben ik helemaal gelukkig en heb ik geen zorgen meer en dergelijke. Lastig hor dat mens zijn

Nogmaals bedankt voor de reacties!

Over 2 weken kennismaking met haptotherapie

Hoe gaat het met de rest hier?

haptotherapie is fijn, ik heb er tenminste wel wat aan gehad..

Met mij gaat het allemaal wat wisselend, ik heb de intake van creatieve therapie achter de rug, en ik ga daar mee door.. Alleen kan ik er de komende vier weken niet echt vrij voor nemen, dus dat is wel zwaar kut..

Ik zag het eten weer de mist ingaan, en de knop is dus nu weer omgegaan richting de goede kant, tenminste ik hoop dat ik het vol kan houden..

In welk opzicht heb je er het meeste aan gehad? Wat vond je er het fijnst aan?

Als ik vragen mag

Ik vond het ifjn omdat ik er altijd heel ontspannen en los vandaan kwam.. Ik was weer verbonden met mijn lichaam, ik wil eigenlijk altijd het liefste doen alsof het er niet is zeg maar...

Als ik daar wegkwam voelde ik wel mijn hele lichaam en dat was best fijn, het gaf mij ook het vertrouwen om mijzelf meer te laten zien..

Iets wat nu dus met vlagen weer wat weg lijkt te raken..

Dat klinkt idd best fijn Soms voel ik me net een lopend hoofd zonder lichaam

Kan je het niet af en toe zelf toepassen om dat gevoel niet kwijt te raken?