R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo
Loop al een tijd met verschlilende klachten. Uiteindelijk heb ik een doorverwijzing richting de (klinisch) psycholoog gevraagd. Deze gaf aan dat de diagnose waarschijnlijk depressie is, maar dat wordt altijd eerst besproken alvorens een definitief behandelplan wordt opgesteld.
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.
Bedankt alvast
Loop al een tijd met verschlilende klachten. Uiteindelijk heb ik een doorverwijzing richting de (klinisch) psycholoog gevraagd. Deze gaf aan dat de diagnose waarschijnlijk depressie is, maar dat wordt altijd eerst besproken alvorens een definitief behandelplan wordt opgesteld.
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.
Bedankt alvast
Ben je van nature depressief, of weet je een directe aanleiding?
Ik kan er niet over meepraten. Wel eens mijn ups en downs, maar depressie is iets heel anders.
Ik kan er niet over meepraten. Wel eens mijn ups en downs, maar depressie is iets heel anders.
ik heb ooit een diagnose lichte depressie gekregen toen ik voor mijn gevoel veel vrolijker was dan voorheen Ik schrok toen toch wel, want als dit al een lichte depressie was dan wilde ik niet weten wat ik in die jaren daarvoor had Ik heb tegen niemand gezegd dat ik (licht) depressief was, maar wel dat ik in therapie zat voor bepaalde klachten die me dwars zaten. En naarmate de therapie vorderde en ik meer inzicht kreeg in mezelf kon ik ook aan anderen uitleggen wat het nou was dat me dwars zat en waarom het conflicten gaf met dat wat ik deed.
Het helpt om concrete dingen aan te geven. Dus niet zoiets vaag als 'ik heb klachten' 'ik heb depressie', maar kijk voor jezelf waar je klachten liggen wat je klachten zijn (als je dat al weet) en gooi dat op tafel, zodat de mensen weten waar ze aan toe zijn. Voor veel mensen is niets zo irritant als mensen die zich in hun ogen verschuilen achter hun 'depressie' als een soort excuus ofzo. Als je het concreter maakt dan heeft men er veel meer begrip voor (ook omdat men wellicht aan de manier waarop je met anderen omgaat of je werk ofzo kan zien dat het daadwerkelijk zo is, omdat dat concreet uitgelegde duidelijk in je handelingen zichtbaar is)
Ik schrok toen toch wel, want als dit al een lichte depressie was dan wilde ik niet weten wat ik in die jaren daarvoor had Het helpt om concrete dingen aan te geven. Dus niet zoiets vaag als 'ik heb klachten' 'ik heb depressie', maar kijk voor jezelf waar je klachten liggen wat je klachten zijn (als je dat al weet) en gooi dat op tafel, zodat de mensen weten waar ze aan toe zijn. Voor veel mensen is niets zo irritant als mensen die zich in hun ogen verschuilen achter hun 'depressie' als een soort excuus ofzo. Als je het concreter maakt dan heeft men er veel meer begrip voor (ook omdat men wellicht aan de manier waarop je met anderen omgaat of je werk ofzo kan zien dat het daadwerkelijk zo is, omdat dat concreet uitgelegde duidelijk in je handelingen zichtbaar is)
Ik denk dat ik ook wel redelijk depri ben af en toe ... gevoel dat het een beetje manisch is.
De ene dag gaat het prima en de andere dag (zonder aanleiding of iets onbenulligs) zie ik de hele wereld niet meer zitten. Als dat doorgaat ga ik ook maar eens naar de huisarts. Heb er vooral veel last van in herfst.
Op het werk moeten ze het wel merken en heb ik het er wel eens over. Maar meestal stuit je toch op onbegrip. Je merkt wel dat sommige mensen zich zorgen maken.
De ene dag gaat het prima en de andere dag (zonder aanleiding of iets onbenulligs) zie ik de hele wereld niet meer zitten. Als dat doorgaat ga ik ook maar eens naar de huisarts. Heb er vooral veel last van in herfst.
Op het werk moeten ze het wel merken en heb ik het er wel eens over. Maar meestal stuit je toch op onbegrip. Je merkt wel dat sommige mensen zich zorgen maken.
Life is a bitch, then you marry one, then you die!
... Zonder dalen zijn er ook geen pieken...
Als je gewone dagelijkse humeur en denkpatroon een chronisch dal is.(zonder reden) is er iets niet fris. Groot gelijk dat je de zorg opzoekt.
Als je gewone dagelijkse humeur en denkpatroon een chronisch dal is.(zonder reden) is er iets niet fris. Groot gelijk dat je de zorg opzoekt.
Vrouwen moeten niet zeiken over hun uiterlijk. Met hun innerlijk is veel meer mis.
iGEM
iGEM
Er is wel een reden. Maar die reden kan niet worden weggenomen. Dus dan moet je toch verder.quote:Op zondag 7 januari 2007 12:16 schreef kless het volgende:
... Zonder dalen zijn er ook geen pieken...
Als je gewone dagelijkse humeur en denkpatroon een chronisch dal is.(zonder reden) is er iets niet fris. Groot gelijk dat je de zorg opzoekt.
Het voelt trouwens suf dat ik nu bij een psycholoog zit. Meer mensen dit gevoel (gehad?).
Voelt dat alsof je faalt? Of schaam je je ervoor? Ik zou het juist andersom zeggen, wat goed dat je nu bij een psycholoog zit, dat je de moed en durf hebt om onder ogen te zien dat het niet lekker met je gaat en dat je er mee aan de slag gaat. Daar is helemaal niets sufs aan, dat is alleen maar heel erg te prijzen. Van niets doen ga je je niet beter voelen en wordt het doorgaans alleen maar erger.quote:Op zondag 7 januari 2007 13:51 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
Het voelt trouwens suf dat ik nu bij een psycholoog zit. Meer mensen dit gevoel (gehad?).
It's not going to stop 'till you wise up
ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.quote:Op zondag 7 januari 2007 14:18 schreef _Magnolia_ het volgende:
[..]
Voelt dat alsof je faalt? Of schaam je je ervoor? Ik zou het juist andersom zeggen, wat goed dat je nu bij een psycholoog zit, dat je de moed en durf hebt om onder ogen te zien dat het niet lekker met je gaat en dat je er mee aan de slag gaat. Daar is helemaal niets sufs aan, dat is alleen maar heel erg te prijzen. Van niets doen ga je je niet beter voelen en wordt het doorgaans alleen maar erger.
Ik snap goed wat je bedoelt, gevoelsmatig voelt zoiets ook als falen. Je wil de dingen nu eenmaal graag zelf kunnen en in de hand kunnen houden want iedereen om je heen kan dat immers toch ook? Waarom jij dan niet? Maar als je er goed over nadenkt moet je maar bedenken dat het veel sterker is om te erkennen dát je het zelf niet redt en dat je daar hulp bij nodig hebt. Daar is veel moed voorn nodig en het is juist goed en sterk dat je die stap gezet hebt. Wanneer je niets zou doen en alles op zijn beloop zou laten zou je je alleen maar ellendiger gaan voelen. Dát is veel meer falen. Het is goed dat je hulp hebt gezocht.quote:Op zondag 7 januari 2007 14:21 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.
It's not going to stop 'till you wise up
Ik kwam erachter toen ik doodsbang met een hartslag van 150 op de bank zat te trillen zonder reden....quote:Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.
Hulp bestond uit therapie bij de psycholoog en een sloot prozac. Een paar van mijn vrienden wisten het, mijn ouders en zus. Ik was 19 destijds en zat op school maar functioneerde natuurlijk voor geen meter. Na een paar maanden ging het gelukkig stukken beter. Naderhand heb ik nog verschillende keren een terugval gehad die steeds behandeld werden met medicijnen. Momenteel slik ik niks meer maar ik ben zo realistisch om te beseffen dat de kans op een volgende terugval ergens in mijn leven erg groot is. In ieder geval weet ik dat het met medicijnen goed te behandelen is.
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
rationeel klinkt het goed maar gevoelens gaan hun eigen weg.quote:Op zondag 7 januari 2007 14:31 schreef _Magnolia_ het volgende:
[..]
Ik snap goed wat je bedoelt, gevoelsmatig voelt zoiets ook als falen. Je wil de dingen nu eenmaal graag zelf kunnen en in de hand kunnen houden want iedereen om je heen kan dat immers toch ook? Waarom jij dan niet? Maar als je er goed over nadenkt moet je maar bedenken dat het veel sterker is om te erkennen dát je het zelf niet redt en dat je daar hulp bij nodig hebt. Daar is veel moed voorn nodig en het is juist goed en sterk dat je die stap gezet hebt. Wanneer je niets zou doen en alles op zijn beloop zou laten zou je je alleen maar ellendiger gaan voelen. Dát is veel meer falen. Het is goed dat je hulp hebt gezocht.
bedankt voor het hart onder de riem iig
Het is nu juist de bedoeling dat je die gevoelens een beetje meer rationeel kunt krijgen zodat ze steeds minder hun eigen weg gaan. Dat is moeilijk maar niet onmogelijk. Ik wens je heel veel succes en houd vol hoor!quote:Op zondag 7 januari 2007 14:38 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
rationeel klinkt het goed maar gevoelens gaan hun eigen weg.
bedankt voor het hart onder de riem iig
It's not going to stop 'till you wise up
Ik kwam terug van een werkvakantie en heb daarna niet meer gelachen. Ik zat ook om alles te janken en werd heel bleek. Mijn moeder dacht dat ik een of ander virus had opgelopen, maar de diagnose was een acute depressie.
Ik ben 4x genezen verklaard, maar moest 3x toch weer medicatie hebben. Ben opgeklommen van maatschappelijk werk tot psychiater (die alleen voor mij de juiste therapiegroep heeft gevonden).
Begonnen met prozac en geeindigd met 2x 75 efexor. Nu reeds7 jaar medicijnvrij en 7 en een half jaar therapievrij.
Ik ben 4x genezen verklaard, maar moest 3x toch weer medicatie hebben. Ben opgeklommen van maatschappelijk werk tot psychiater (die alleen voor mij de juiste therapiegroep heeft gevonden).
Begonnen met prozac en geeindigd met 2x 75 efexor. Nu reeds7 jaar medicijnvrij en 7 en een half jaar therapievrij.
uit een aspergernest
Ik heb zelf ook last van een depressie(gehad). Bij mij begon het allemaal na terugkeer van familiebezoek in zuid-amerika. Het was veel te zwaar om dat achtertelaten en terug te komen naar NL, waar ik alleen ben met mn ma.
k heb nooit echt vrienden gemaakt enzo...was altijd het buitenbeentje, ben gepest,daarbij was ik school zat, en het competentiegericht leren werkte ook niet mee.
Uiteindelijk op mn stage heb ik aan mijn 'baas' verteld dat het niet zo goed ging, en dat het mij zeer veel moeite koste om tocht stage te lopen en naar school te gaan.Er was veel begrip voor, en ik mocht 1 week extra rust nemen. Ook op school heb ik het erover gehad, en ze waren best begripvol, en hebben erg veel meegedacht naar oplossingen om toch te blijven gaan al was het 1x per week.
Uiteindelijk na een aantal keer naar de huisarts te zijn geweest ben ik doorverwezen naar de psycholoog. Waar ik in behandeling ben gegaan, en nog ben. En de vorderingen zijn er maar langzaam.
Ik ben toen in januari uiteindelijk gestopt met school en stage en ben ong. een half jaar niks gaan doen. En ben nu weer terug op school en stage.
k heb nooit echt vrienden gemaakt enzo...was altijd het buitenbeentje, ben gepest,daarbij was ik school zat, en het competentiegericht leren werkte ook niet mee.
Uiteindelijk op mn stage heb ik aan mijn 'baas' verteld dat het niet zo goed ging, en dat het mij zeer veel moeite koste om tocht stage te lopen en naar school te gaan.Er was veel begrip voor, en ik mocht 1 week extra rust nemen. Ook op school heb ik het erover gehad, en ze waren best begripvol, en hebben erg veel meegedacht naar oplossingen om toch te blijven gaan al was het 1x per week.
Uiteindelijk na een aantal keer naar de huisarts te zijn geweest ben ik doorverwezen naar de psycholoog. Waar ik in behandeling ben gegaan, en nog ben. En de vorderingen zijn er maar langzaam.
Ik ben toen in januari uiteindelijk gestopt met school en stage en ben ong. een half jaar niks gaan doen. En ben nu weer terug op school en stage.
ik ben zelf ook een aantal maanden depressief geweest, vorig jaar.. therapie steeds uitgesteld maar het ging niet over.. Ik ging op vakantie, en toen kreeg het leven weer een beetje zin, geen zorgen om dingen etc, gewoon 2 weken niks doen.. maar toen ik terug kwam, verviel ik weer in mijn oude systeem.. ik ga deze week naar de psycholoog, en ga daarna in therapie. Heeft een lange tijd geduurd, maar het komt goed! Ik zou je als advies willen geven eerlijk te zijn tegen mensen, en te accepteren dat je *ziek* bent. Klinkt heel zwaar, ben ik ook mee bezig. Ik ben niet eerlijk geweest tegen mensen, en hierdoor zijn vriendschappen vervaagd..
Mijn tip: accepteer zelf dat je ziek bent, neem je medicijnen, ga naar therapie. Echt, het helpt. Zolang je blijft ontkennen, zak je verder weg.
uit een aspergernest
Ik denk ook wel dat je trots op jezelf mag zijn dat je toch hulp hebt gezocht, er zijn genoeg mensen die het lef er niet voor hebben en het vergt wel lef om toch al je "zorgselen" aan een vreemde te gaan vertellen!!
You see things; and you say, 'Why?' But I dream things that never were; and I say, "Why not?"
~George Bernard Shaw~
~George Bernard Shaw~
Heh, dat had ik ook. Met als gevolg dat ik compleet dichtklapte.quote:Op zondag 7 januari 2007 14:21 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.
Heb last van terugkerende depressies, varierend in heftigheid: van dagenlang geen energie meer hebben om íets te doen, tot simpele dipjes die nu gelukkig de overhand hebben. Probleem was en is dat ik dingen heel erg uitstel. Ik laat liever iets volledig uit ontsporen, dan op tijd aan de noordrem te trekken, met alle gevolgen van dien.
Toen ik eenmaal de stap naar een psycholoog gezet had, voelde het dan ook heel erg als een 'tja, wat dóe ik hier'-ervaring. Ik zat alles heel erg af te zwakken, en mede daardoor is die hele therapie ook nooit van de grond gekomen. Een eventuele evaluatie, met verwijzing naar andere psycholoog moet nog altijd gebeuren.
Mijn advies is dat je heel eerlijk tegenover jezelf moet zijn. Als je eenmaal daar zit, moet je een heleboel opzij zetten om íets te bereiken. Zodra je merkt dat zoiets moeite kost, is het slim om dat aan te kaarten bij je psycholoog. Uiteindelijk gaat het om jou herstel, en heb je er alleen maar baat bij als je dat stukje 'trots' inslikt.
º¤ø„¸Hardcore ¸„ø¤º°
„ø¤º°¨UNITED!!``°º¤
from albania.
„ø¤º°¨UNITED!!``°º¤
from albania.
Beste TS
Er is 1 prioriteit, en die is: beter worden. Stapjes nemen, kleine stapjes, elke dag is een klein stapje. Probeer elke dag iets vooruit te komen, al is het een millimeter. Wil je succes boeken, op wat voor manier ook, zul je kleine stapjes moeten nemen. Licht je directe omgeving in, ik heb er een boekje voor gekocht wat het voor hen kan betekenen als er iemand in hun omgeving depressief is.
Alles in het teken van beter worden. Mensen die je niet begrijpen kom je genoeg tegen. Trap niet in de valkuil van steeds jezelf verdedigen, uitleggen, etc. Mensen snappen het of snappen het niet. Mocht een belangrijk persoon je niet begrijpen, richt je dan samen met hem of haar op de manier waarop je kleine stapjes vooruit kunt doen. Dit zit hem vaak ik hele kleine dingetjes (een kutopmerking vermijden, een bemoedigend tikje op je schouder, etc). Als het vrienden zijn die er steeds over vallen, in de zin van het woord, laat ze stikken. Ze frustreren je genezing alleen maar.
Er is 1 prioriteit, en die is: beter worden. Stapjes nemen, kleine stapjes, elke dag is een klein stapje. Probeer elke dag iets vooruit te komen, al is het een millimeter. Wil je succes boeken, op wat voor manier ook, zul je kleine stapjes moeten nemen. Licht je directe omgeving in, ik heb er een boekje voor gekocht wat het voor hen kan betekenen als er iemand in hun omgeving depressief is.
Alles in het teken van beter worden. Mensen die je niet begrijpen kom je genoeg tegen. Trap niet in de valkuil van steeds jezelf verdedigen, uitleggen, etc. Mensen snappen het of snappen het niet. Mocht een belangrijk persoon je niet begrijpen, richt je dan samen met hem of haar op de manier waarop je kleine stapjes vooruit kunt doen. Dit zit hem vaak ik hele kleine dingetjes (een kutopmerking vermijden, een bemoedigend tikje op je schouder, etc). Als het vrienden zijn die er steeds over vallen, in de zin van het woord, laat ze stikken. Ze frustreren je genezing alleen maar.
Maar wat doe je als je omgeving er niet aan wil beginnen ??quote:Op zondag 7 januari 2007 23:57 schreef wendytje het volgende:
Mijn tip: accepteer zelf dat je ziek bent, neem je medicijnen, ga naar therapie. Echt, het helpt. Zolang je blijft ontkennen, zak je verder weg.
Take my love, take my land, take me where I cannot stand
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
Gelukkig werd ik goed gesteund....quote:Op maandag 8 januari 2007 03:43 schreef ThunderChild het volgende:
[..]
Maar wat doe je als je omgeving er niet aan wil beginnen ??
heb geen idee hoe ik daarmee om zou gaan......
als het ouders zijn, meenemen naar huisarts
uit een aspergernest
Hehehehe, ouders en huisarts willen er niet aan beginnen . . .quote:Op maandag 8 januari 2007 07:19 schreef wendytje het volgende:
Gelukkig werd ik goed gesteund....
heb geen idee hoe ik daarmee om zou gaan......
als het ouders zijn, meenemen naar huisarts
Take my love, take my land, take me where I cannot stand
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
Ben vandaag naar de HA geweest omdat ik sinds het uit is met mijn ex en mijn kinderen niet meer (mag) zien, lijdt aan zwaar ondergewicht (momenteel 56 kg, moet voor mijn lengte ruim 70 wegen) verminderd zin in eten, niet meer gemotiveerd ben op werk, niet meer in slaap kunnen komen, hartkloppingen, neerslachtig gedrag en zelfmoord neigingen.
Conclusie: depressie cq. zware stress.
Heb van mijn HA anti-depressiva gekregen wat als ik er aan begin ruim een jaar moet slikken. Ook moest ik een afspraak maken met de psych. Probleem is nu dat ik op het punt sta om een rechtzaak te beginnen met mijn ex om een omgangregeling af te dwingen, maar dit niet bepaald in mijn voordeel zal werken.
Conclusie: depressie cq. zware stress.
Heb van mijn HA anti-depressiva gekregen wat als ik er aan begin ruim een jaar moet slikken. Ook moest ik een afspraak maken met de psych. Probleem is nu dat ik op het punt sta om een rechtzaak te beginnen met mijn ex om een omgangregeling af te dwingen, maar dit niet bepaald in mijn voordeel zal werken.
therapie is belangrijk. pillen alleen is onverstandig (het is uiteindelijk ook troep waar je niet langer op wil zitten dan nodig). sterkte om weer wat lekkerder in je vel te komen zitten!quote:Op maandag 8 januari 2007 23:52 schreef Eliminator20 het volgende:
Ben vandaag naar de HA geweest omdat ik sinds het uit is met mijn ex en mijn kinderen niet meer (mag) zien, lijdt aan zwaar ondergewicht (momenteel 56 kg, moet voor mijn lengte ruim 70 wegen) verminderd zin in eten, niet meer gemotiveerd ben op werk, niet meer in slaap kunnen komen, hartkloppingen, neerslachtig gedrag en zelfmoord neigingen.
Conclusie: depressie cq. zware stress.
Heb van mijn HA anti-depressiva gekregen wat als ik er aan begin ruim een jaar moet slikken. Ook moest ik een afspraak maken met de psych. Probleem is nu dat ik op het punt sta om een rechtzaak te beginnen met mijn ex om een omgangregeling af te dwingen, maar dit niet bepaald in mijn voordeel zal werken.
Ik ben in 2005 een paar maanden depressief geweest. Daarna mezelf wijsgemaakt dat het over was en toen ging het een tijdje goed. In juni 2006 ben ik toch weer teruggevallen. Eerst naar de huisarts gegaan, vanuit daar naar het maatschappelijk werk en na een paar maanden toch ook maar aan de medicijnen gegaan.
Ik ben er in mijn directe omgeving heel open over. Het gaat nu ook veel beter met me dankzij therapie en medicijnen. Op mijn werk weten ze dat ik 'psychische klachten' heb, maar verder niks.
In mijn omgeving krijg ik aan de ene kant zeer veel begrip en steun, maar ben ook tegen onbegrip aangelopen in mijn directe familie. Sommigen geloven niet in depressies en vinden het aanstellerij. Dat heeft me toen heel veel pijn gedaan maar nu ben ik sterk genoeg dat te negeren.
Ik ben er in mijn directe omgeving heel open over. Het gaat nu ook veel beter met me dankzij therapie en medicijnen. Op mijn werk weten ze dat ik 'psychische klachten' heb, maar verder niks.
In mijn omgeving krijg ik aan de ene kant zeer veel begrip en steun, maar ben ook tegen onbegrip aangelopen in mijn directe familie. Sommigen geloven niet in depressies en vinden het aanstellerij. Dat heeft me toen heel veel pijn gedaan maar nu ben ik sterk genoeg dat te negeren.
Miauw
Op dinsdag 21 juni 2011 21:42 schreef Jajong het volgende: I stand corrected; ik zou nooit vreemdgaan, behalve als mijn vriendin zo dom zou zijn als Lips.
Op dinsdag 21 juni 2011 21:42 schreef Jajong het volgende: I stand corrected; ik zou nooit vreemdgaan, behalve als mijn vriendin zo dom zou zijn als Lips.
