Jolie is vanochtend voor het eerst naar de peuterspeelzaal geweest. Ze had het er al een paar dagen
over en we zijn gister samen een broodtrommel wezen kopen. Ze was er helemaal klaar voor toen we vanmorgen door wind en weer naar de bus liepen. Maar eenmaal in de bus was ze toch wel erg stil en keek ze
alleen maar naar buiten met een blik die ik van haar nog niet zo goed ken. Spanning. Ze hield mijn
hand stevig vast. Er kwam geen antwoord op de vragen die ik haar stelde. Alleen bij het uistappen zei
ze 'daar is de school dan'
Regenjas uit. Sjaal af. Jas uit. Laarsjes uit. Pantoffels aan. De klas in. Iedereen is er al.
Het enige vrije stoeltje staat naast de juf. Ze kijkt naar de grond als ze langs de andere kindjes loopt.
En kijkt alleen maar naar mij als er een liedje gezongen wordt. Er wordt een popje uit bed gehaald en
het popje begroet iedereen. Jolie is als laatste aan de beurt. Ik vraag me af of ze er op zal reageren.
Of het te veel is. Of juist goed. Ze lijkt het popje niet eens te zien maar reageert wel op haar naam.
'Ik bent Jolie en jullie hoeft mij niet aan te raken.'Mijn dochter zomaar in een klasje aan het praten, tegen zoveel kindjes en ouders. Zomaar zo zijn
zoals ze is. Ik voel me trots en verward tegelijk. Mijn dochter is dat. Zo knap. Zo sterk.
De ouders moeten gaan en hoewel er meestal gewacht wordt door de ouders van een nieuw kind,
zegt de juf dat ze denkt dat Jolie zich wel zal redden zo. Ik denk het ook wel. Ze kijkt wel een beetje
geschrokken als ik wegga maar dat hoort misschien. Ik probeer te lachen als ik haar uitzwaai en zeg
in ieder geval nog een keer dat ze echt straks weer opgehaald wordt. Als haar onderlip begint te bibberen
als ze 'oke' zegt, draai ik me om. Zodat ze niet hoeft te zien dat ik moet huilen. Als ik omkijk zit ze alweer
op haar plek.
Daarna zit ik trillend in de bibliotheek te overdenken hoe ik kan zorgen dat ze altijd zo ontzettend zo blijft.
Hoe het komt dat ze weet wat ze allemaal wil en dat kan zeggen. Hoe kan zorgen dat het weer goedkomt met ons.
Terwijl zij op tien minuten afstand van alles aan het doen is waar ik niks van weet.
Verfen, spelen met vreemde kinderen, zingen, fruit eten, van alles. Zoveel dingen die zij hopelijk leuk vindt.
Die haar goed gaan doen.
Ze is zelfs verkleed als koning. 'Ze moest er wel bijna van huilen, ' zegt de juf als ik Jolie kom ophalen 'maar ze wilde echt wat iedereen deed. ' Jolie zelf zegt niks en wijst alleen maar het poppetje aan dat de juf weer naar bed heeft gebracht. Bij de deur vraag ik nog eens hoe het was. Dan breekt ze, lacht ze en barst tegelijkertijd in tranen uit 'mama zullen we thuis samen in jouw bed gaan slapen?' Ik weet niet hoelang we daar gestaan hebben, Jolie die ineens een wirwar van woorden uitbrengt waarvan ik alleen maar juf, kindjes, appel en popje kan verstaan. En dat terwijl ze toch prima kan praten. De hele weg naar de bus zingt en danst ze, dwars door de regen en de af en toe keiharde windstoten heen. Ze is opgelucht, ze vond het leuk. Zoveel gezien, zoveel gehoord, ze gooit het eruit. Midden op straat.
Gehuild maar lachend, tegen de wind in.En in de bus is het weer stil. Ze is in slaap gevallen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Luchtbel op 11-01-2007 14:02:03 ]