ADHD/ADD Deel 6

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 15:57 schreef Noli. het volgende:
[afbeelding]
* Noli.] is een beetje sjaggo.. [afbeelding][/me]

Laatst dus bij de huisarts geweest. Ik moest binnen twee weken bericht hebben van GGZ.
Nou, na anderhalve week kreeg ik een brief hoor.. (op zaterdag) Dinsdag 6 februari had ik een (intake-)afspraak staan. Als ik verhinderd was moest ik dat zo snel mogelijk melden. Ja lekker, als je de brief zo laat binnen krijgt.

In ieder geval lukte dat dus niet omdat ik dus een afspraak had in het (niet al te grote) gebouw waar PRODY voorheen werkte, hij had er geen zin in om collega's tegen het lijf te lopen dus hij wou liever naar een andere vestiging. Bovendien kon hij ook niet meer vrij krijgen (hij had allemaal afspraken staan voor die dag) en zó snel konden we ook geen oppas voor de kinderen regelen. Dus Prody brief mee naar werk en maandag asap de boel afmelden.

Secetaresse deed (natuurlijk weer) erg moeilijk, want:

waarom belde hij en niet ik?
Sja, hij is gebonden aan een agenda en kan dan beter plannen. Voor ik weer een afspraak plan en hij die weer moet verzetten omdat hij weer niet kan..

het was toch een afspraak voor mij en niet voor hem?
Ja maar ík wil graag dat hij mee gaat en hij wil dat ook graag.

jamaar dan kon ikzelf toch ook wel bellen?
zie antwoord 1
Nou ze vond het allemaal maar raar. Ja, wij haar ook.. Luisteren is moeilijk.

Ze zou het doorgeven.. Deze week zou ik nog een brief in huis moeten hebben met een nieuwe afspraak voor volgende week in de plaats waar wij graag heen willen. Niet dus..
Vandaag zelf maar even met desbetreffende GGZ gebeld. Blijkt dat ze daar vandaag nét de papieren binnen hadden. En omdat het een andere regio betreft moet dit dus weer opnieuw beoordeeld worden! De dame aan de foon zou het klaarleggen voor de bureau-dienst, maandag word het beoordeeld en ergens volgende week zou ik dan wel iets horen (of zien denk ik).

[afbeelding]

Ergens ben ik blij dat ik zelf gebeld heb, ik weet nu een beetje waar ik aan toe ben. Maar ik moet nu wéér wachten. IK HAAT WACHTEN! Ik ben ongeduldig en ik wil weten waar ik aan toe ben. Van wachten word ik sjaggo en depri. Bij mij moeten dingen niet weken lang op zich laten wachten want anders word ik bang dat ik er straks een ontzettende weerzin tegen krijg en geen zin meer heb om te gaan.

[me=Noli.] heeft zin om daar iemand te meppen [afbeelding

_{Oh en dat ik net ongesteld ben geworden helpt ook niet erg mee..} [afbeelding]
[afbeelding]

KLOTE! voor je, ik herken dat soort dingen! mijn geduld is enorm groot als et met opruimen te maken heeft, maar met iets anders is het niets! Ik heb er ook de pest in als iemand zegt: je krijgt over X dagen een verrassing van me ofzo.. ZEG DAN NIETS, nu ga ik me zoveel dagen zitten opvreten enz.

Maarja,.. niets aan te doen, is gewoon klote!

succes!

Hoi ADHD'ers, blijft het bij jullie ook zo schommelen?

Ow en kom alsjeblieft niet meer met die hele lange verhalen, ik kan me echt niet concentreren daarvoor !

Ja het schommelt hier enorm, gaat soms heel goed, dan weer heel slecht, maar ben vooral zo vreselijk moe de laatste tijd, winterdip, kan mezelf ook niet opkikkeren met een powernap, want ben daar ben ik weer te onrustig voor en mijn dochter van 3,5 vindt dat zo ongezellig...

Bij mij is ook (inmiddels al +/- 10 jaar geleden) ADHD geconstateerd icm met het syndroom van Asperger (Autisme). Ik heb vooral last van concentratie-problemen; alles wat ik zie is weer een afleiding...

Ook merk ik op school dat ik in drukke situaties (klas die alleen maar loopt te ouwe hoeren e.d.) heel sterk de neiging heb om daarin mee te gaan. Om deze redenen heb ik mijn middelbare school (havo) ook voltooid op speciaal onderwijs. Inmiddels zit ik al ruim 1,5 jaar om normaal MBO-onderwijs, en kan ik me aardig redden.

Ik heb vooral moeite met het op tijd plannen van opdrachten; ik begin altijd op het aller laatste moment. Om de een of andere reden werkt dat het prettigste voormij, al veroorzaakt het wel de nodige stress. Ook kan ik me op school vaak niet goed concentreren (al geldt dat voor zo'n beetje mijn hele klas...)

Ik heb net een half jaar stage (als automonteur) afgerond, en heb tijdens mijn stage eigenlijk helemaal geen problemen gehad. Mijn stage-begeleiders waren meer dan tevreden over mijn manier van werken, en ik zat tijdens mijn stage erg goed in m'n vel. Alleen de stage-verslagen werden weer op het allerlaatste moment gemaakt...

Ik ben ongetwijfeld weer de helft vergeten te vertellen, maar ik denk dat deze post wel lang genoeg is voor mijn mede-ADHD'ers...

Conferencecalls zijn echt niet geschikt voor ADHD-ers Ik ben al vier keer de draad kwijt geraakt in 15 minuten...

Met mijn gedachten ergens anders, ben ik altijd overal - leuk Yoni, ik heb me ook wel eens afgevraagd of Loesje ook ADD zou hebben, zoveel typische uitspraken die zo herkenbaar zijn.

MOrgen heb ik mijn kennismakingsgesprek bij Altrecht, vet dik pakket huiswerk had ik laatst al gemaakt, zo waar eens mooi op tijd. Ik ben benieuwd hoe het morgen gaat verlopen.

quote:

Op maandag 22 januari 2007 15:25 schreef Noli. het volgende:
[afbeelding]
* Noli. zich hier dan ook maar komt melden.

Ik las net een post van Mel ergens anders hier op het forum. Ik ben toen eens op de site die ze noemde (www.levente.nl) gaan kijken en schrok me kapot.
Dit is mijn leven wat daar beschreven staat!

Op de lagere school had ik al concentratieproblemen ik werd dan ook gepest omdat ik overal te langzaam mee was. Zelfs in een rapportje van de kleuterschool stond al geschreven dat ik erg creatief was, me er ook erg mijn best deed op mijn werkjes maar dat het allemaal wel te lang duurde.
Vooral toen ik las dat ADD gepaard kan gaan met dyscalculie... Al jaren loop ik op tegen het feit dat ik 'rekenblind' ben, niemand die dyscalculie her/erkent.

Hier herken ik me dus voor de volle 100% in!
Ik heb exact dezelfde dingen meegemaakt, ook dezelfde teksten in de basisschool rapporten.
Ik wist dat er iets mis was met mij maar ik wist niet wat, toen ben ik naar een psychiater gegaan en die kerel kwam ineens met `ADD syndroom` aanzetten.
Dus ik ben er wat over gaan lezen en ik herken er mijn hele leven in, bizar is het.
Vorige week dus te horen gekregen dat ik ADD heb en over 1 week kan ik een testje met ritalin gaan doen.

In sommige periodes begon ik er echt van overtuigd te raken dat ik dommer was dan de rest.
Alhoewel het feit bij me bleef knagen dat iemand die echt niet zo snugger is daar helemaal niet eens over nadenkt.
Gelukkig is dat gevoel nu weer aardig aan het afzwakken.
Ik heb ook een behoorlijk rare levensloop momenteel, qua onderwijs & werk.
- begonnen op mavo/havo brugklas
- afgezakt naar LOM onderwijs
- van school gegaan
- aantal jaren beetje gewerkt
- op 19 jarige leeftijd vmbo tl ( mavo d ) gehaald.
- 2 jaar havo in 1 gedaan. ( gezakt. )
- HBO personeel & arbeid gedaan ( afgebroken. Was via 21+ test btw. )
- Bij uitzendbureau als consulent gewerkt. ( contract na half jaartje niet verlengd. )
- Bij verwarmingsketelbedrijf gewerkt als administratief medewerker binnendienst. ( mee gestopt, vond het vreselijk )
- Vele jaren ook nog baantjes in de bouw etc gehad, was een absolute hel. met een chronisch gevoel van onderprestatie en demotivatie.
- In totaal iets van 15 verschillende banen gehad, en vele scholen.

Het lijkt wel of ik een constante strijd aan het voeren ben terwijl mensen om mij heen gewoon rustig door het leven heen fietsen zonder noemenswaardige obstakels.

Ik moet trouwens wel toegeven dat ik ook nogal lui van aard ben, maar dat kan ik gelukkig grotendeels wijten aan de demotivatie die ik door alle teleurstellingen op heb gedaan.
Ik heb een soort angst ontwikkeld om succesvol te zijn, lijkt wel.

Ik heb iig voor mezelf besloten om verder te gaan met het HBO als ik een positief effect ervaar met therapie & medicatie.
kut ADD, had liever meer regular geweest.

Onderwijs is bij mij altijd wel constant geweest. Ik heb nooit van school hoeven wisselen.
_{De laatste opleiding ben ik wel mee gestopt maar dat kwam omdat ik twee uur in een bus moest zitten en ik daar kotsmisselijk aan kwam. (en dan kun je je dus helemaaaaal niet meer concentreren )}

Het contrast in de niveau's was wel extreem. Talen en praktijkvakken waren heel hoog en rekenkundige vakken waren niveau bodemloze put.
Het aantal baantjes wat ik in mijn leven heb gehad kan ik zelf al niet eens meer bijhouden.

Oeh, Mel ik ben benieuwd!
Vertel je daarna ook even (hier) over hoe en wat? (Weet ik een beetje wat me te wachten staat)
Ik moet volgende week maandag naar het GGZ voor het intake gesprek. Ik heb dat pak papier maar meteen ingevuld toen ik het binnenkreeg anders was ik bang dat ik het zou vergeten.

Nog even iets..

Ik weet niet precies hoeveel AD(H)D'ers er hier rondlopen met kinderen of een kinderwens..

quote:

ADD is (voor 80%) genetisch overgedragen door ouders of grootouders en veroorzaakt door biologie, de manier waarop de hersens met elkaar in verbinding staan. _Bron

In hoeverre weegt de AD(H)D mee in het besluit om voor kinderen te gaan?
Of hoe gaan jullie er mee om als je al kinderen hebt? Let je er (meer/eerder) op of je ook kenmerken bij je kind(eren) ziet?

Ik heb twee kinderen en weet dus pas sinds kort van het bestaan van ADD.
Meteen zag ik ook kenmerken van ADD bij onze oudste.
^{Het is een ontzettende dromer, plaatst zich vaak wat op de achtergrond, heeft soms wat problemen bij het luisteren (is er met het hoofd niet bij en 'hoort' dan de waarschuwingen niet) en zo nog wel wat dingen.}
Ik herken veel van mezelf (zoals ik toen ik kind was) in hem.
Ik ga eerst kijken wat het GGZ over mij te zeggen heeft en kijk nog even aan of ik het van zoonlief aankaart. Als ik werkelijk de diagnose krijg/heb dan denk ik dat ik wel zeg dat ik mijn vermoedens bij hem heb. Ik wil absoluut niet dat hij hetzelfde gedonder op school krijgt als wat ik vroeger heb gehad.

Ik heb zelf de diagnose ADD gekregen zo'n jaar geleden. Ik heb een tijdje ritalin geprobeerd maar in combinatie met prozac en andere geestegektes leek het alsof ik aan de speed zat. Ik heb toen ook nog een ander medicijn geprobeerd waarvan ik de naam vergeten ben maar dat had invloed op mijn persoonlijkheid.
Ik merk heel vaak dat mensen medicijnen slikken zonder dat ze door hebben dat het invloed heeft op hun persoonlijkheid. Mijn neefje slikt al vanaf zijn derde levensjaar ritalin, met geduld en begrip van zijn ouders kan hij leren omgaan met zijn ADHD en zo hoeft ie helemaal geen onderdrukkende pillen te slikken tot zijn laatste uur geslagen heeft.
Ik vind mijn ADD ook een zegen want was jullie hier lijken te vergeten is dat een slecht concentratie vermogen niet altijd aanwezig is. Zo kan iemand met ADHD/ADD toch ook verdomde goed geconcentreerd zijn. Hyperfocus noemen ze dat, soms ga ik zo op in schrijven dat ik vergeet hoe laat het is en dan kom ik te laat op mijn werk.

Doei

Fuck medicijnen.

Het maakt me soms wel ietswas boos als mensen aan de pillen gaan omdat ze te lui lijken te zijn om te leren omgaan met hun ADHD/ADD. Het is namelijk wanneer onder controle een creatieve en zeer unieke kijk op de wereld die vele mensen graag zouden willen hebben.
Daarbij moeten we niet vergeten dat medicatie op lange termijn veel bij effecten heeft die helemaal geen feestvreugde bevatten.

Ritalin is gelijk aan Speed, denk daar nog maar eens aan als je een strip wit bitter mee krijgt bij de apotheek, de beste dealer. Junks zullen geen moment klagen over de kwaliteit van de drugs die sommige mensen hier zonder enig besef dagelijks naar binnen schrokken of hun kind voeren.

Dat ja, heel genuanceerd, dankjewel.

yes!

Begrijp me niet verkeerd.
Dat ik het van mijn oudste aan zou willen kaarten betekent niet dat ik hem of mezelf zomaar aan de medicatie wil hebben.

Het gaat mij meer om de diagnose ADD. Ja, een stempeltje.. Ik wil eventueel de school en leraren handvaten geven hoe er mee om te gaan als meneer gaat zitten dromen in de klas e.d.

Voor mezelf heb ik er wel aardig mee leren leven, en door de info op www.levente.nl zijn veel dingen ook een stuk helderder voor me geworden en kan ik er beter op in spelen. Het enige waar ik heel erg mee worstel zijn mijn emoties. Ik hoef maar iets leuks, aandoenlijks of what ever te zien en ik moet met héél héél veel moeite mijn tranen verdringen.

[ Bericht 2% gewijzigd door Noli. op 05-03-2007 14:23:21 ]

Ik ben momenteel mijn scripie aan het schrijven. Qua opdracht is mijn opdrachtgever tevreden. Hij informeerde onlangs welke tijd ik hierin gestoken heb, en ik durfde eigenlijk geen antwoord te geven omdat het normaal is 40 uur in de week te werken.
Ik haal de 40 uur maand geneens

Mijn leven is een grote puinhoop; rekeningen die niet betaald zijn, afspraken welke ik vergeet, zojuist op de markt liet ik mijn poromenee weer eens ligen bij de kraam. Ik mag van geluk spreken dat ik hem weer terug heb.
Ik ben dagelijks mijn sleutels kwijt.
Belastingaangifte van 2002 heb ik zojuist ingevuld, 2003 2004 2005 2006 moeten nog
Ik stel alles wat belangrijk is uit

zucht, zal ik dan toch maar eens contact opnemen met een arts? Maar ik wil gewoon niet aa de medicatie. En er zijn ook periodes dat ik me fantastisch voel en alles op mijn pad zonder problemen oppak.

Ik vind het knap dat je die site (Levente) uberhaupt kan bekijken Noli! Ik heb 'm een paar keer geopend, maar word zo onrustig van de indeling dat ik 'm snel weer dichtklik

Ja maar, het lijkt me toch niet dat je meteen maar aan de medicatie MOET? Volgens mij kan niemand je daar zomaar toe dwingen.

Je kan ook om coaching vragen

quote:

ADHD en coaching richt zich op allerlei praktische onderwerpen, zoals goed gebruik leren maken van bijvoorbeeld

agenda

horloge

timer

weekschema.

Andere belangrijke thema's zijn

omgaan met geld

communiceren met uw partner

keuzes maken in opleiding of werk.
Vaak lukt het iemand met ADHD wel een tijdje om hiermee goed aan de slag te gaan, maar het vasthouden van de structuur daarna is een probleem. Bij ADHD en coaching leert u hiermee beter om te gaan. *Bron*

quote:

Op maandag 5 maart 2007 13:38 schreef Yoni het volgende:
Ik vind het knap dat je die site (Levente) uberhaupt kan bekijken Noli! Ik heb 'm een paar keer geopend, maar word zo onrustig van de indeling dat ik 'm snel weer dichtklik

Ik pers me zo snel mogelijk door dat openingsscherm heen, daarna vind ik het wel wat rustiger.
Maar die openingspagina is echt te erg!

Ieder moet zijn eigen keuze maken over medicijnen slikken of niet, voor de een heeft het veel voordelen en verbetert de kwaliteit van het leven als ze wat slikken. De lange termijngevolgen zijn mij niet bekend van medicijngebruik, ik moet me er nog eens in verdiepen.

Vanochtend had ik dus mijn eerste gesprek, het gesprek ging aardig, ze vertelde dat ze 22 vragen had voor dat onderzoek, we zijn bij vraag 5 gekomen. Ik vond haar af en toe wel een beetje veroordelend, ze luisterde niet alleen naar mijn antwoorden, maar gaf ook steeds aan dat zij of andere mensen dat ook best hebben en of ondervinden. (Maar ja, andere mensen zitten er niet). Of opmerkingen als "ja, zo heeft ieder zijn eigen behoefte daarin" dat soort opmerkingen doen het niet zo goed bij mij.
Maar goed, ik was helder, heb geen stomme dingen gezegd
Verder een begripvolle en aardige vrouw, begin april mag ik terug komen.

Oi, Mel dat "dat zij of andere mensen dat ook best hebben en of ondervinden" zou ik ook niet leuk vinden.
^{(mijn huisarts riep dat ook meteen )}


Over die wel of niet medicatie kwestie..
Ik ben wel lichtelijk nieuwsgierig naar hoe ik dan zou zijn. Of het rustiger in mijn hoofd is of dat ik dan beter die stomme emobuien onder controle zou hebben. Maar eigenlijk is het nu allemaal zo 'normaal' voor mij, ik weet niet beter.
Voorlopig wil ik eerst kijken hoe ver ik kom bij GGZ.

Maar wat denken jullie over hetgene wat ik eerder vroeg over erfelijkheid en kinderen?

[ Bericht 67% gewijzigd door Noli. op 05-03-2007 14:28:10 ]

Ik zie wel eens wat bij mijn kinderen, merk wel eens wat op, bijvoorbeeld het opruimen waar ze weinig inzicht in hebben, maar ik vind het moeilijk om te zeggen dat ze het zou kunnen hebben. Om in termen van mijn eigen behandelaar te spreken: "dat hebben we allemaal wel eens"
Yoram daarintegen zou best de hyperactieve variant kunnen hebben, hij is druk, snel geprikkelt en was als baby een huilbaby.
Ze doen het beiden erg goed in hun ritme en regelmaat, en ze krijgen geen kleurstoffen meer omdat ze daar erg gevoeligop reageren.
Ik denk zelf dat ze nu wat aan de jonge kant zijn om AD(H)D vast te stellen, maar hou er rekening mee dat ze het zouden kunnen hebben...

Over erfelijkheid en het krijgen van kinderen enzo. Dat is iets waar ik best mee bezig ben geweest. Ik zie bij mijn familie hoe heftig erfelijk het is. Ik heb geen echte broertjes en zusjes, maar wel een halfzusje en een halfbroertje. We hebben dezelfde vader, maar zij hebben dus een andere moeder. Ik weet zeker dat mijn vader AD(H)D heeft. Ik herken zó veel! Mijn ADHD komt dus uit die richting.

Mijn halfzusje heeft een lichte vorm van Gilles de la Tourette, wat verwant is aan ADHD. Mijn halfbroertje is niet getest, maar ik vermoed daar ook wel een ADD/ADHDertje.

We hebben dus allemaal wat en hebben ook allemaal zo onze problemen. Mijn broertje bv doet nu "maar" VMBO praktijkgericht, terwijl hij heel intelligent is. Mijn zusje heeft ook "maar" VMBO gedaan (teveel een dromertje zeiden ze op de lagere school), maar doet er nu nog HAVO achteraan omdat zij toch ook meer in haar mars bleek te hebben.

Ik weet dus dat de erfelijkheidsfactor echt heel hoog is en de kans groot is dat ik ook een kindje met ADD/ADHD krijg. En ik ben er nog steeds niet over uit of ik dat wil. Op zich is er natuurlijk prima mee te leven, zeker als je op jonge leeftijd een diagnose krijgt. Toch blijven er altijd lastige punten bestaan.....en of ik mijn kind daarmee op wil schepen. Ik weet het niet. Je kunt vooraf niet weten of je een kindje met een handicap krijgt, maar ik vind de keuze als je wéét dat er een grote kans op een erfelijk iets is toch wel anders. Ondanks dat je er niet dood aan gaat

Nu heb ik sowieso al heel lang het gevoel dat ik liever een kindje adopteer. Klinkt dubbel misschien, want ook daar kies je bewust voor bepaalde problemen die je vooraf kunt voorzien. Denk daarbij aan hechtingsproblemen e.d.
Toch voelt dat voor mij anders

Ik weet echter niet wat ik zou doen als mijn partner heel graag een "eigen" kindje wil. Mijn adoptieprocedure loopt en ik hoop die iig voort te kunnen zetten (liefst uiteindelijk samen met iemand), maar wellicht komt er toch ooiit nog wel een eigen kindje. Eén ding weet ik wel: mijn kinderen zal ik vanaf jongs af aan zoveel mogelijk structuur proberen bij te brengen.