[PVV] Dion Graus

 
 


Bron: NRC Handelsblad

Nooit veroordeeld
Joep Dohmen

Dion Graus heeft een geschiedenis van ruzies, rechtszaken, onbetaalde rekeningen, onjuiste declaraties en beschuldigingen van mishandeling. Als Kamerlid voor de Partij voor de Vrijheid pleit hij voor respect en fatsoen.

Wim Claessen heeft spijt. Spijt omdat hij, als directeur van TV Limburg, Geert Wilders voorafgaand aan de verkiezingen maandenlang via zijn televisiezender liet promoten.

Wild, Wilder, Wilders heette de serie die freelancer Dion Graus voor TV Limburg maakte. Avond aan avond kregen de Limburgers Wilders geserveerd: Wilders in zijn stamkroeg, Wilders in zijn kinderkamer, Wilders in de kantine van de voetbalclub. Kritische vragen stelde Graus niet.

„Ik zou me de volgende keer nog wel drie keer bedenken voordat ik dat weer zou doen”, zegt Wim Claessen. „Je beïnvloedt daarmee toch het stemgedrag. Ik denk dat TV Limburg voor een deel verantwoordelijk is voor de enorme hoeveelheid stemmen die Wilders in Limburg kreeg.” De Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders scoorde bij de Kamerverkiezingen twee weken geleden landelijk 5,8 procent; in Limburg 11,5 procent, twee keer het landelijk gemiddelde.

Dion Graus (39) is nu één van de negen leden van de Kamerfractie van de Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders. „We wisten niet dat hij bij Wilders op de lijst zou gaan staan”, zegt Wim Claessen. „De serie met Wilders was een springplank naar de politiek.”



Dion Graus. Wie is de Limburgse programmamaker die Geert Wilders een eigen serie aanbood op de regionale televisie, en daarna overstapte naar zijn politieke partij?

Op de internetsite van de PVV staat dat Graus een „hart van goud” en politieke idealen heeft. „Graus wil het fatsoen terug in Nederland. Desnoods met harde hand.” Graus heeft „geen pardon voor dierenmishandelaars”. Want wie een dier iets aandoet, is ook in staat een mens te mishandelen. Zo iemand „moeten we uit de samenleving weghalen”. Ook rept de site over zijn vroegere werk bij „een farmaceutische onderneming”.

Graus is niet scheutig met informatie. Hij spreekt over „veterinaire studies”. Graus: „Daar ben ik succesvol in geworden. Ik heb altijd héél veel succes gehad. En als je succes hebt, wat ik al van kinds af aan heb, dan heb je ook tegenstanders. Maar ik heb ook héél veel medestanders. Zoals mensen die onder mij gewerkt hebben. Ik was bijna vier jaar directeur van een groot farmaceutisch bedrijf.”

Welk bedrijf was dat?
„Dat ga ik natuurlijk niet zomaar zeggen.”

Waarom niet?
„Ik wil wel eerst met dat bedrijf overleggen of ze wel in de publiciteit willen.”

Het is niet ongebruikelijk dat Tweede Kamerleden vertellen waar ze gewerkt hebben.
„Mijn cv is nog niet gepubliceerd.”



Dion Graus was aanvankelijk autoverkoper. En later dus programmamaker. „Ik ben een hartstikke eerlijke jongen. Normaal gooi ik er alles uit. Helaas kan dat nu niet meer. Ik zou mensen in gevaar kunnen brengen. Want hoe je het ook ziet, we zijn toch een partij die wordt bedreigd.”

Als Dion Graus merkt dat de krant onderzoek doet naar zijn achtergrond – en hem met die bevindingen wil confronteren – ontsteekt hij in woede. „Ik werk niet meer mee. U heeft niet de goede mensen gebeld. Er zijn mensen met wie ik echt jarenlang gewerkt heb. Dat zijn allemaal héle belangrijke mensen. Die weten wie ik ben. Maar die belt u niet, hè? U probeert mijn jeugdige politieke carrière een nekslag toe te brengen.”



De zoektocht naar de achtergrond van Dion Graus begint bij TV Limburg. Voor deze commerciële zender maakte hij als freelancer sinds 2004 het dierenprogramma B eesten met Dion. In de aflevering van 26 april 2006 ging hij op zoek naar het beest in Geert Wilders. Later volgde de serie met en over Geert Wilders.

Graus verliet de zender in augustus met slaande deuren. „Opeens wilde hij een grote som geld”, zegt Wim Claessen die onlangs afscheid nam als directeur. „Hij had een declaratie van 90.000 euro. Dat was onzin.Wij hadden hem als freelancer gratis een platform geboden waardoor hij bekendheid voor zichzelf kon genereren. Dat is hem ook gelukt. Nu zit hij in de Tweede Kamer.”

Dion Graus zegt dat TV Limburg hem inmiddels een „ontiegelijk groot bedrag” heeft betaald. „Dat klopt dus niet”, zegt John Pa l m e n , opvolger van Wim Claessen.

Het conflict met TV Limburg is kenmerkend voor de carrière van Graus. Hij bleef nergens lang. Bedrijven melden verzonnen verhalen, leugens, ruzies, rechtszaken, onbetaalde rekeningen en onjuiste declaraties.

Neem Pascal Coumans, freelance cameraman. Hij werkte mee aan de serie die Graus maakte over Wilders. Coumans heeft sinds september vorig jaar een vordering van 1.600 euro op Graus. „Ik heb rekeningen en herinneringen gestuurd. Tot nu toe heeft hij niet betaald. De ene keer zegt hij dat hij het al heeft overgemaakt, de andere keer heeft de bank verwerkingsproblemen.”

En op een stuk bouwgrond van Graus ligt conservatoir beslag, blijkt uit een document van het kadaster. Dat is er in 2002 op gelegd door een installatiebedrijf dat zijn rekeningen van ruim 48.000 euro niet betaald zag door Graus. Als hij daarnaar gevraagd wordt, zegt Graus boos: „Hoe komt u daar bij? Daar ligt geen beslag op, op die grond! U bent niet goed geïnformeerd.”



Zijn carrière begon Graus als autoverkoper bij de BMW-dealer in Roermond. Zijn entree in de veterinaire wereld maakte Graus als dierenartsenbezoeker bij AST Farma, een diergeneesmiddelenbedrijf in Oudewater. Graus werkte er van 1997 tot voorjaar 1999.

Sebastiaan Tesink, directeur van AST Farma. „Zijn dienstbetrekking bij ons heeft maar iets langer dan een jaar geduurd. Wij vonden het achteraf nog erg lang, kan ik u zeggen. Hij is iemand die een prima eerste indruk maakt. Ik dacht dat ik de beste vertegenwoordiger van Nederland had binnengehaald. Na enige tijd bleek het tegendeel. Er waren dagrapporten en afrekeningen die niet klopten. Hij weet op een speciale manier mensen in te pakken, heeft een rijke fantasie en komt zijn afspraken niet na.”

Na een jaar en wat maanden draaide het op een rechtszaak uit. „De kantonrechter gaf Graus het advies om ons voorstel – twee maanden salaris – te accepteren”, zegt Tesink. „Het knappe van de man is dat hij telkens ergens anders weet op te duiken. Nu dus in de politiek. Ik verbaas mij erover dat dat zomaar kan.”

Na het ontslag trad Graus in dienst bij een dochterbedrijfje van Dopharma, Anisane in Raamsdonksveer. Het is een leverancier van geneesmiddelen voor gezelschapsdieren. Anisane, met vier medewerkers, is het „grote farmaceutische bedrijf” waarvan Graus de naam niet wilde noemen. Hij werkte er, naar eigen zeggen, „bijna vier jaar als directeur”.

Volgens Anisane was hij er nog geen drie jaar, van 1 juli 1999 tot 31 mei 2002. Hij was geen statutair directeur, maar verkoopmanager. In het Engels managing director. Succes bleef uit. Dopharma raakte in 2002 de exclusiviteit van een van de productlijnen van Anisane kwijt, zegt Wijnand de Bruijn, algemeen directeur externe zaken bij Dopharma.

De Bruijn: „Hoe is het mogelijk dat hij volksvertegenwoordiger is geworden? Je kunt je ook afvragen hoe hij het telkens voor elkaar kreeg om bij al die bedrijven in dienst te komen. Hij weet zich te verkopen. Dat zie je ook nu weer. Hij heeft veel verhalen, maar het zijn heel veel leugens. Uiteindelijk kom je daar achter. Toen hij een marketingplan moest maken, had hij het er maandenlang over. Maar er kwam niets op papier.”

De Bruijn wist van Graus „af te komen” toen Anisane de exclusiviteit van de productlijn verloor. „Ik heb op een gegeven moment tegen een ander bedrijf gezegd: je moet me van hem afhelpen.” Dat andere bedrijf is Vétoquinol , een Franse producent van diergeneesmiddelen.

Dion Graus had bij Vétoquinol van 1 juni 2002 tot 3 juni 2003 een jaarcontract als dierenartsenbezoeker. „Die periode heeft hij nietwerkend vol gemaakt”, zegt Gert Gerritsen, verkoopmanager Nederland van Vétoquinol. „Hij is op non-actief gesteld en dat was niet voor niks. Verder geef ik liever geen comment aar.”

Dierenarts Hans Schoon in Voerendaal zag Dion Graus in die tijd rondrijden in een auto met groene esculaap op de voorruit. Maar Graus is geen dierenarts. „Nee, dat dacht ik ook. Het is een beetje als Charles Schwietert.” De VVD-er Charles Schwietert moest in 1982 na drie dagen aftreden als staatssecretaris omdat hij zich had voorgedaan als doctorandus terwijl hij nooit was afgestudeerd. Schoon kent Graus als „overactief baasje, van alle markten thuis en nooit te beroerd om je als dierenartsenbezoeker van dienst te zijn”. „Wat die esculaap op zijn voorruit moest, weet ik ook niet.”

Zijn laatste baan in de veterinaire sector was als dierenartsenbezoeker bij Cavalor, een Belgische producent van paardenvoeding. Hij bleef vijf maanden. Toen verbrak het bedrijf de samenwerking. Directeur Peter Bollen van Cavalor: „Hij had altijd mooie verhaaltjes, maar geen resultaten. Verhalen over waar hij allemaal wel niet geweest was, maar bij controle klopte er niets van. En kilometers declareren die hij niet gemaakt had, op zulke dingen heb ik hem betrapt. Toen hij ontslagen werd, is er nog discussie geweest over geld waarop hij recht meende te hebben. Maar dat was niet gefundeerd.”



‘Opkomen voor de zwakkeren in de samenleving, voor ouderen en kinderen, dat ligt niet zo ver van het strijden voor de rechten van dieren”, zegt Dion Graus in de Kamerbode, het interne nieuwsblad van de Tweede Kamer van deze week. Zijn ambitie is: „een einde maken aan de hufterigheid en kruiperigheid. Die moeten plaatsmaken voor respect en fatsoen voor elkaar”.

Twee ex-partners van Graus hadden ook behoefte aan respect. Onafhankelijk van elkaar stapten ze naar de politie omdat Graus hen mishandeld, bedreigd en/of gestalkt zou hebben.

Op 24 oktober 2002 maakte zijn toenmalige echtgenote melding van mishandeling en bedreiging bij de politie in Heerlen. Een vrouwelijke dierenarts van Vétoquinol – met wie Graus een half jaar een relatie had – deed op 26 mei 2003 aangifte bij de politie Antwerpen wegens belaging en stalking door Dion Graus. Parket-woordvoerder Dominique Reyniers bevestigt de aangifte. Justitie in Antwerpen heeft de zaak niet vervolgd. Reyniers: „Niet omdat er onvoldoende bewijs was, maar wegens opportuniteitsredenen. Uit 50.000 zaken moeten wij een keuze maken, we kunnen niet alles doen.”

Een derde vrouw, een ex-vriendin die anoniem wil blijven, meldt ook dat ze door Graus belaagd werd. Ze deed geen aangifte, maar stuurde in 2004 aangetekende brieven naar Dion Graus. Daarna hielden volgens haar de „vernederende sms’jes en het gestalk” op.

Graus wuift de kwesties weg. „Ach, als je bij de pastoor vandaan komt, kun je zeggen dat hij je betast heeft. Een politieman neemt dan gewoon je aangifte op. Maar ik ben nooit veroordeeld.”

Na zijn vertrek uit de veterinaire wereld stortte Graus zich als ‘dierenombudsman’ op het wel en wee van gezelschapsdieren. Hij introduceerde het alarmnummer 113 voor dieren in nood. In oktober 2005 overhandigde de Limburgse gouverneur Leon Frissen hem de sleutels van een gesponsorde dierenambulance. Op de zijkant stond 113 en de naam van de sponsor. Frissen kondigde, op gezag van Graus, aan dat de dierenbeschermer héél Europa zou doorkruisen om ‘113’ te introduceren. Maar Graus reed niet door heel Europa. Hij reed vooral met de naam van de sponsor door het beeld van zijn dierenprogramma bij TV Limburg.

Het alarmnummer is tot op de dag van vandaag niet in gebruik. Dat is geen ramp, want de dierenbescherming heeft al jarenlang een alarmnummer. ‘113’ is nu omarmd door de PVV. En de ambulance van de dierenombudsman is terug bij de sponsor. „We hebben hem teruggevraagd”, vertelt Ludo Reuters van BMW-dealer Keram, „toen Graus kenbaar maakte dat hij de politiek in wilde”.



De band met Geert Wilders groeide tijdens het maken van de televisieserie. „Het werken met Geert Wilders is helemaal geweldig”, zei Graus op 23 november tegen de Limburgse publieke zender L1. „Het is perfect. Ik ben binnen de partij de enige echte hartsvriend van Geert. Hij is mijn bloedbroeder.”

In het interview toonde hij zich als politicus enthousiast. Nu niet voor de dieren, maar voor het „keihard aanpakken” va n allochtonen. Tegen die mensen heeft zijn partij „niks” zolang ze „zich aanpassen en integreren, Nederlands leren en niet per se met een boerka moeten lopen. Want die mensen horen hier niet.”

De verslaggever vroeg ook: „Het integratievraagstuk waar uw partij altijd op hamert, dat speelt toch niet of nauwelijks in Limburg?”

Graus antwoordde: „Nee nog niet, maar het gaat wel zover komen. Limburg heeft, wat dat betreft, nog geluk gehad. Maar ook daar moeten de grenzen dicht gaan, daar heeft Limburg ook baat bij. Want je hebt in bepaalde delen van Heerlen ook al wijken waar je niet meer veilig kunt lopen, waar politieauto’s in brand worden gestoken door bepaalde bevolkingsgroepen, die gewoon onze democratie niet accepteren en die ons geloof niet accepteren en die onze vrouwen hoeren noemen. En die mensen gaan wij gewoon kei- en keihard aanpakken. Ook in Limburg. En geloof me dat het gaat gebeuren.”

Zijn er wijken in Heerlen waar je niet meer veilig bent? Zijn er politieauto’s door de bevolkingsgroepen waar Graus op doelt in brand gestoken?

„Nee”, reageert een woordvoerder van de politie Limburg-Zuid. „Heerlen heeft geen wijken waar je niet veilig kunt lopen en er zijn geen politieauto’s door allochtonen aangestoken. Dat is in 2001 wel één keer gedaan door jongeren van Nederlandse origine.”

Het dreigen van allochtonen met keiharde aanpak, gebaseerd op leugens, is bijzonder kwalijk, vindt beleidsadviseur Carolina de Fey van het Landelijk Bureau ter Bestrijding van Rassendiscriminatie (LBR). „Dit is haat zaaien. Bevolkingsgroepen worden beschuldigd van strafbare feiten die ze niet gepleegd hebben.”

Justitie in Maastricht liet gisteren weten dat ze de uitspraken die Graus in het interview gedaan heeft, niet strafbaar vindt. Het LBR vindt het jammer en niet terecht dat het Openbaar Ministerie niet tot vervolging overgaat. B en W van Heerlen noemen de uitspraken van Graus „kwalijke stemmingmakerij”. Een woordvoerder: „Maar juridische actie ondernemen zou de man alleen maar een podium bieden en nog meer aandacht opleveren. Dat willen wij niet.”

Het ligt niet op de weg van de Kamercommissie voor de geloofsbrieven zich te verdiepen in het verleden van Dion Graus. De commissie controleert slechts de antecedenten van aanstaande Kamerleden en de rechtsgeldigheid van de verkiezingsprocedure. Zij kijkt bijvoorbeeld naar het Nederlanderschap en of iemand het kiesrecht is ontnomen. De commissie doet geen justitieel of fiscaal onderzoek.

De integriteit van kandidaat-leden is de verantwoordelijkheid van partijen zelf. Ook wanneer Kamerleden zijn verkozen wordt geen onderzoek gedaan. Alleen wanneer de veiligheidsdienst een dossier heeft van een (aankomend) Kamerlid, wordt dat aan de minister van Binnenlandse Zaken voorgelegd. Die kan er dan mee naar de partijvoorzitter stappen.

Heeft Dion Graus voorafgaand aan de verkiezingen lijsttrekker Geert Wilders geïnformeerd over de aangifte en melding tegen hem? Heeft hij de details gegeven over zijn arbeidsverleden? Heeft Wilders nader onderzoek gedaan en Graus om opheldering gevraagd?

Gisterochtend nam een fractiemedewerkster de mobiele telefoon van Wilders op. Ze zei: „Laten we afspreken dat de heer Wilders u belt als hij wil reageren op uw vragen.”

Wilders belde niet.
 
 

quote:

Op zaterdag 9 december 2006 13:20 schreef Toffe_Ellende het volgende:

Eigenlijk Graus' vriendin maar goed

Waarschijnlijk heeft Graus verzonnen dat'ie een vriendin heeft.