quote:
Op maandag 4 december 2006 23:18 schreef Martijn_77 het volgende:Terwijl ze tegen de mensen die hard werken en daardoor geld verdienen asociaal lijken te zijn?
Kijk maar eens naar de voorstellen van links in de verkiezingsprogramma's. Zoals bijvoorbeeld:
- Het afschaffen van de HRA
- Het verhogen van de hoogste belasting schaal naar 72 %
- Het weren van grote bakken / SUV's uit de stadcentra
- Het verhogen van de BPM op grote bakken / SUV's
- Het verhogen van de bijdrage in de ziektekosten voor mensen met een hoog inkomen
Als links echt zo sociaal zou zijn dan zouden ze zich wel hard maken voor een flaxtax enzo. Maar daar hoor je ze niet over in hun verkiezingsprogramma's.
Het lijkt er of het veel socialer is om de mensen die meer geld hebben veel meer te laten betalen dan iedereen het zelfde percentage laten betalen.
Waarom is dat toch zo?
Ik zou graag een inhoudelijke discussie over bovenstaande stelling willen hebben dus laat geflame A.J.B. buiten dit topic.
Bovenstaande stelling is puur neergezet ter discussie en is niet bedoeld om de discussie een bepaalde rechtse of linkse richting in te drukken.
Het is volgens mij heel makkelijk te verkorten tot 1 regel:
"Waarom is welke vorm van nivellering dan ook sociaal?" Want dat vraag je volgens mij eigenlijk.
Mensen die rechts denken, vinden dat helemaal niet sociaal, want vinden dat wat je zelf vergaart ook van jou moet blijven. Logisch ook, want rechts denkt in individuen.
Die reden dat het goed is voor de economie, en dat het mensen stimuleert om meer van zichzelf te maken, is dan de grote ideale gedachte.
De meeste rechtse mensen zijn echter gewoon naar hun eigen portemonnee aan het praten.
In praktijk komt daar dus niet veel van terecht.
Mensen die links denken vinden het wel sociaal, want die kijken naar de samenleving als geheel.
De economie is niet het hoogste goed, maar binnen een acceptabele en rendabele economische groei geen achterblijvers of armoede, is het ideaal erachter.
De meeste linkse mensen kijken echter gewoon naar hun eigen portemonnee. In praktijk komt daar dus niet veel van terecht.
Voor de echte idealisten is het dus genoegen nemen met een afgezwakte versie van hun ideaal.
Verder is het maar hoe je visie in elkaar steekt. Ik denk links, kan ik niets aan doen, is ook niet aangeleerd door school, vrienden of ouders.
Simplistisch maar sprekend voorbeeldje binnen die visie:
Iemand die op zijn of haar achttiende in een verpleegtehuis of ziekenhuis gaat werken, vind ik bewonderenswaardiger dan iemand die 8 jaar gaat studeren (is niet zo makkelijk als sommigen het willen laten lijken, maar mensen moeten het ook niet overdrijven, als je maar intelligent genoeg bent kost het echt niet veel meer moeite dan een dagje werken) en daarna een topbaan krijgt.
Dat die mensen meer moeten verdienen om de economie draaiende te houden accepteer ik en begrijp ik, maar om de grens van de mate van nivellering op te zoeken zonder dat het de economie te ernstige schade berokkent, is voor mij dan een given.
![]()
Eigenlijk is het gewoon een gevoelskwestie.
Maar ik gun dan ook iemand die 2 huizen en 3 auto's heeft zijn of haar financieele geluk prima, zolang hij of zij het maar niet in de botte hersens haalt om constant te gaan klagen dat anderen het veel te makkelijk hebben en hij/zij zo zwaar belast wordt, dan haak ik ook meteen af. Dat is geen idealisme, dat is egoisme, gepaart met een ongezonde dosis emotionele verstomptheid.
En je hebt veel van die figuren helaas.
![]()
Voor rechtse mensen zullen asociale uitkeringstrekkers die duidelijk en bewezen prima kunnen werken, dezelfde irritatie oproepen, kan ik me zo voorstellen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lamon op 05-12-2006 00:42:58 ]