Damien Rice deel 2 - Wachtend op maart...

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 14:59 schreef Skanqua het volgende:
Wat een heerlijkheid zeg...

Met als absolute hoogtepunten Accidental Babies en Elephant... of eigenlijk was het een groot hoogtepunt...

En Q... aan jou foto te zien stond ik precies voor/naast jou...

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 15:21 schreef tha_dark het volgende:

[..]

Ik ook!

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 07:52 schreef FlyingFox het volgende:
Ik zag Q, hij stond pak 'm beet een rij of 4 voor me. Aan de rechterkant.

Hoi Q.

;-)))

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 16:35 schreef JDude het volgende:

[..]

Q. valt wel op. Ik zag 'm ook al, drie mensen naar links ofzo .

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 01:01 schreef Q. het volgende:

[..]

Ben jij dat ventje met wie ik zat te praten?

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 18:23 schreef justchristian het volgende:
[afbeelding]

Toch jammer.....

in köln was ze er nog wel bij (foto), ben benieuwd wat de ware reden van haar afwezigheid is.

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 17:05 schreef Q. het volgende:
En wat duurde het lang! Omdat mijn gezelschap ingestort was ben ik bij 9 Crimes weggegaan. Ook niet zo heel erg, ik kon echt niet meer en het scheelde lange rijen bij de jassen en parkeergarage.

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 17:25 schreef justchristian het volgende:

[..]

Oui c'est moi !
ik ben niet veel later dan jij weg gegaan! nog stukje van Cheers Darlin' gehoord, toen voor de massa uit naarj de jassen gegaan. ( vervolgens gestrand op Den Bosch :S) maar met meerdere Damien Rice gangers...

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 20:28 schreef Twisted_fok het volgende:

Dan heb jij heel veel mooie foto's gemaakt toch?
Af en toe kon ik niet helemaal goed zien wat er gebeurde op het podium, maar als jij dan een foto ging maken kon ik via jouw camera precies zien wat er gebeurde.

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 20:29 schreef JDude het volgende:

[..]

Ja en bijna had' ie niks gezien omdat er 1m95 voor 'm ging staan (niet ik ).

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 20:30 schreef Q. het volgende:

1m93.

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 20:44 schreef Skanqua het volgende:
Ik zou best wel eens de 1m95 geweest kunnen zijn... ik voelde me in ieder geval wel schuldig tegenover kleine mensen achter me, daar heb ik wel vaker last van...

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 20:35 schreef Twisted_fok het volgende:

'Volgende keer' zal ik mezelf ook even aan je voorstellen JDude, ik was verder niet zo in m'n hum gisteravond.

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 20:47 schreef Twisted_fok het volgende:

[..]

rode streepjestrui?

terug OT:
Mooi artikel trouwens, dat in OOR.

quote:

Op woensdag 21 maart 2007 21:04 schreef Skanqua het volgende:

[..]



Mijn oprechte excuses mocht je iets gemist hebben...

quote:

Op donderdag 22 maart 2007 07:54 schreef morgane het volgende:
Koenimex, ik dacht dat jij ook een mening had?

quote:

Volkskrant

Damien Rice

Zanger deelt zonder te veinzen zijn zieleleed met publiek.

VOLLEDIGE TEKST:

Tilburg Nederlanders genieten in het buitenland de twijfelachtige eer als geen ander volk zo luidruchtig door popconcerten heen te kwebbelen. Zo niet de fans van Damien Rice. Was het er in het stijf uitverkochte Tilburgse 013 ooit zo stil als dinsdag, toen de zanger aantrad voor zijn enige Nederlandse show? Het enige geluid dat je hoorde, was bij ieder liedje een beschaafd herkenningsapplaus. Want naar Damien Rice ga je niet om er doorheen te kwebbelen, maar om te zwelgen in zijn hartstochtelijke ballads.

Met zijn twee platen vol liedjes waarin de zanger zijn gevoelens de vrije loop laat, heeft Rice een idolaat publiek aan zich weten te binden. En ook wanneer je niet geraakt wordt door die platen omdat alle emoties net iets te groots of te schreeuwerig worden geuit, dwong de uiterste concentratie van Rice en zijn band, met een hoofdrol voor celliste Vyvienne Long, veel respect af.

Rice's liedjes beginnen meestal rustig, met teder gitaar- of pianospel. Aanvankelijk mijmert Rice, maar halverwege zijn liedjes wordt hij droeviger, bozer of wanhopiger. Dan ontsporen zijn liedjes in veel gestructureerd kabaal van zijn band. En een Rice die het in bijvoorbeeld Rootless Tree uitroept: 'Fuck you, fuck you, fuck you!'

Wat Rice in 013 steeds heel knap deed, was na dergelijke uitbarstingen het boeltje weer goed op de rails zetten en de noten laten wegdrijven, tot de stilte was teruggekeerd. Het klonk geweldig en Rice wist van geen ophouden. Knap om iedere keer weer zo zonder veinzen je zieleleed met je publiek te willen delen, maar op den duur snakte je naar een vrolijke noot, of naar een Rice die even iets leuks vertelde. Maar nee, tot iets ordinairs als het publiek toespreken, verlaagde Rice zich niet.

Gijsbert Kamer

quote:

NRC

HEADLINE: Rice is de folkzanger uit de metro waar je voor blijft zitten

BODY:


De Ierse zanger Damien Rice heeft het straatmuzikantschap tot hogere kunst verheven. Op het eerste gezicht staat er een iel mannetje met warrige krullen en een gitaar op het podium, die zich nauwelijks lijkt te onderscheiden van andere morsige mannetjes met gitaren in Londense metrogangen. Maar Rice is wel een heel talentvol groezelig mannetje. Zijn muziek is direct en instinctief; als songwriter hangt hij het principe aan dat er tussen het eerste idee en de uiteindelijke versie geen denk- of schrijfwerk mag zitten. Die werkwijze loont zich, want Rice is vele malen dieper dan knullige romantici als James Blunt of James Morrison. Zijn laatste album 9 laat zich lezen als een meeslepende kroniek van de opkomst en ondergang van een liefdesrelatie, waarin hij zichzelf niet spaart als kwetsende en gekwetste partij.

In een stampvol 013 liet hij zich eerst van zijn brute kant zien. Een tegenvaller voor verwachtingsvolle publiek was de afwezigheid van achtergrondzangeres Lisa Hannigan, op de plaat zijn vaste partner. Celliste Vyvienne Long stelde hem in staat om ook zonder Hannigan de subtiliteit van kleine liedjes te zoeken, met twaalfsnarige gitaar in Dogs of achter de piano in Rootless tree, waarin zelfs het welgemeende "Fuck you!" er dit keer betrekkelijk zachtmoedig uit kwam.

Mooie liedjes als The blower's daughter en The animals were gone werden onderdeel van een twee uur lange tour de force, waarmee Rice toonde dat hij klaar is voor het grote festivalwerk. Net zo makkelijk pleegde Rice daarna weer stijlbreuk met een feestnummer voor zijn jarige gitarist, of verdween hij van het podium om celliste Long een vrolijk maar onbenullig deuntje te laten zingen.

Opvallend aan dit verheffende optreden was hoe simpel zijn liedjes kunnen klinken; het aangrijpende 9 Crimes achter de piano of Cannonball zelfs helemaal zonder versterking, op de rand van het podium gebracht voor een muistille zaal. Opeens stond daar weer de folkzanger uit de metro, maar nu met de volle impact van een artiest die zijn publiek niet naar huis stuurt voordat ze in alle staten van vervoering zijn gebracht.

quote:

Trouw

HEADLINE: Damien Rice' muziek gaat recht naar je hart

BYLINE: Annemarie van Looij

BODY:


Damien Rice, gezien 20 maart 2007, Poptempel 013, Tilburg.

Binnen drie minuten was het concert in het Tilburgse 013 uitverkocht. Op de avond van het optreden staan fans ongeduldig voor de lange rij, wanhopig smekend of iemand nog een kaartje over heeft. De Ierse singer-songwriter Damien Rice doet iets met mensen.

Waar vele muzikanten uit het genre wanhopig, smekend proberen de liefde van het publiek voor zich te winnen, windt Rice ze met het grootste gemak om zijn vinger. Zijn breekbare en gevoelige ballades zetten de tijd stil, zijn explosievere nummers laten harten sneller kloppen. Als de lichten in de zaal doven, is het publiek in één klap stil. We willen betovering.

Damien Rice is binnengehaald als de opvolger van Jeff Buckley, die andere zanger die wist te betoveren. Het debuutalbum 'O' uit 2002 prijkte bovenaan in diverse eindlijstjes en de vorig jaar verschenen plaat '9' werd met nog meer gejubel ontvangen. De pers probeerde wanhopig, smekend met de man in contact te komen, maar Rice hield zich afzijdig. Het draait om de muziek, en niet om de muzikant, dus zei hij nee tegen alle interviews. De vraag naar de ingrediënten van zijn magische nummers bleef onbeantwoord. Of toch niet, zo blijkt vanavond tijdens zijn twee uur durende optreden in Tilburg.

Celliste Vyvienne Long heeft een prominente plek op het podium, en de verlegen muzikante krijgt de hoofdrol vanavond. Met haar strijkinstrument geeft ze de muziek van Rice een prachtig kader, zo gevoelig, zo breekbaar. Op het einde van de avond maakt Rice het podium vrij voor haar om zelf het nummer 'Random Man On The Motor Way' te zingen. Ook de rest van de vierkoppige band speelt subliem en gepast. Het is weliswaar Damiens show maar op de momenten dat vuurwerk moet komen, staan zij daar om de muziek meerdere malen tot een duizelingwekkende climax te brengen.

Het is die afwisseling tussen intiem vernuft en dampende rock die de show boeiend houdt. Het zijn de extremen, van fluisterend zacht tot tergend hard die het optreden spanning geven. Maar ook het onderlinge samenspel, het plezier en de waardering voor elkaar komt goed tot uiting, in korte knikjes, gul gelach en een verjaardagstaart en champagne voor de gitarist.

Vanavond blijkt dat Damien Rice gelijk heeft. Het draait niet om de muzikant, die met zijn warrige krullenbol en simpele witte shirt op het podium staat. Het draait om de muziek. Die gaat recht naar je hart en schakelt het verstand uit. Dat verklaart het succes van Rice: de oprechtheid, de puurheid en de prachtige uitvoering is simpelweg betoverend.

quote:

AD

HEADLINE: Damien Rice taalt niet naar roem en succes, liedjes schrijft hij voor zichzelf - Zonderling met hartenkreten

BYLINE: STEFAN RAATGEVER

BODY:

Alsof hij zojuist de liefde van zijn leven op een reisje met de Titanic heeft meegestuurd. Zo gekweld en soms in en in treurig oogt zanger Damien Rice (Dublin, 1973) dinsdagavond in Tilburg.


In zijn stem klinkt schreeuwende pijn. Zijn ogen maken contact met de zaal noch met zijn muzikanten. Als na een nieuwe hartenkreet op gitaar een volgende ovatie op hem neerdaalt, wacht hij zwijgend op een nieuw moment van doodse stilte in de zaal.
Dat volgt keer op keer, want de verhalen die Rice zijn publiek in zijn liedjes vertelt, klinken intiem alsof hij ze persoonlijk in je oor fluistert. Het concert van Rice, in drie minuten uitverkocht, is een fenomenale luisterervaring én geenszins een Prozac-moment. Want, zoveel maakt Rice iedere bezoeker duidelijk: er is in elk geval één persoon die het slechter heeft. Dat lucht op.
De zanger is een zonderling figuur in de popmuziek. Bovenmatig getalenteerd en gezegend met een onontwijkbare mooie rauwe stem weigert hij zijn gave te gelde te maken. Hij verliet zijn jeugdbandje juist op het moment dat succes gloorde om als straatmuzikant door Europa te trekken. Een deal met een grote platenmaatschappij wees hij af toen bleek dat de firma zijn geluid wilde polijsten. Niettemin kregen zijn solo-debuut 0 in 2003 en ook het iets toegankelijkere 9 veel bijval van publiek én critici. Die zagen in hem de opvolger van Jeff Buckley.
Rice, in 2005 nog amoureus gelinkt aan filmster Renée Zellweger, heeft weinig op met verering. Hij geeft nauwelijks promotie-interviews, weigert fotoshoots en treedt alleen op waar en wanneer dat hém uitkomt. Nooit in Spanje, vertelde hij, want daar wil hij ooit gaan wonen en herkenning op straat is het laatste wat hij wil. Succes en roem interesseren hem niet. ,,Ik maak mijn liedjes in eerste instantie voor mezelf. Of ik nu tien of een miljoen platen verkoop, het maakt me niet intrinsiek gelukkiger.''
Sterker: Rice, die eerder een concert stillegde omdat toeschouwers foto's maakten met hun mobieltjes, klinkt verre van tevreden. Hij is een singer-songwriter die collega's als James Blunt en John Mayer wegspeelt als poëziealbum-poëten. Voor hem betekent romantiek geen gezwijmel bij kaarslicht, maar bijvoorbeeld een hartgrondig gemeend 'Fuck you!' aan het adres van een ex-geliefde in het nummer Rootless Tree. In 013, waar de spookachtig zingende Lisa Hannigan helaas als tweede stem ontbreekt, voert hij het verstild uit op piano. Met als het hoogtepunt het hartverscheurend mooie Accidental Babies. Als Rice zijn pijn bezingt, lijd je met hem mee. Een kwaliteit die alleen in de grootsten in de popmuziek bezitten.

quote:

Op donderdag 22 maart 2007 12:25 schreef JH87 het volgende:
Hier nog even wat recensies uit de krantenbank:
[..]

quote:

Op donderdag 22 maart 2007 17:01 schreef JH87 het volgende:
En deze zomer nog in de Bijlmer Bierbak. VVK misschien al binnen enkele weken. Nu hopen dat ik gelijk ga hebben.

quote:

Op donderdag 22 maart 2007 17:45 schreef MrJones het volgende:

[..]

Nou, ik hoop het niet eigenlijk. Te groot voor een Damien Rice concert.

quote:

Op donderdag 22 maart 2007 17:01 schreef JH87 het volgende:
En deze zomer nog in de Bijlmer Bierbak. VVK misschien al binnen enkele weken. Nu hopen dat ik gelijk ga hebben.

quote:

Op donderdag 22 maart 2007 18:23 schreef koenimex het volgende:
Hoe kom je aan dit gerucht? Bij het concert had ie het alleen nog over Werchter, als ik het goed heb. Of creeër jij de geruchten zelf ?

quote:

Op donderdag 22 maart 2007 18:23 schreef koenimex het volgende:

[..]

Hoe kom je aan dit gerucht? Bij het concert had ie het alleen nog over Werchter, als ik het goed heb. Of creeër jij de geruchten zelf ?

quote:

Op vrijdag 23 maart 2007 00:43 schreef Hephaistos. het volgende:
HMH moet dood

_{En snel ook!}