[POL/NWS] Columns in de media.

quote:

Er is één troostrijke gedachte: we mogen in alle vrijheid de ’verkeerde’ regering kiezen.

Bron : Trouw
dinsdag 21 november

Nederlanders lijken gespletener dan ooit. We willen een hechte gemeenschap met zorg voor elkaar, maar wijzen tegelijk iedere vorm van betutteling af en eisen royale keuzevrijheid.

Milieu en duurzaamheid staan hoog genoteerd, maar we voelen er weinig voor iets in te leveren op de groei van de welvaart. Voorts zien we onszelf als ruimdenkende wezens met een open blik op de wereld, maar we houden wel krampachtig onze grenzen gesloten voor buitenlanders en de Poolse loodgieter. Daarbovenop stapelen we als allergrootste paradox de bijna zelfgenoegzame tevredenheid met onszelf, ons lot en onze toekomstverwachting, die we doodgemoede- reerd combineren met groot onbehagen over alles en iedereen buiten ons kleine kringetje. Zie de bevindingen van het Sociaal en Cultureel Planbureau en de resultaten van het vele opinieonderzoek tijdens deze campagne.

Ik begrijp daarom best dat geen enkele politieke partij er in is geslaagd deze onverenigbare combinaties onder één wervende noemer te krijgen. In plaats daarvan werden we bestookt met pakkende oneliners en veel ruis. Zo goed als ik begrijp dat als gevolg daarvan miljoenen kiezers gisteravond nog niet wisten op wie ze zouden gaan stemmen. Het liefst zouden ze hun stem uitbrengen op een man of vrouw, die in dit oerwoud van tegenstrijdige gevoelens een uitweg ziet. De werkelijkheid is dat de lijsttrekkers in deze campagne de warboel alleen maar groter lijken te hebben gemaakt. Onder deze barre omstandigheden is de verleiding groot de keuze af te laten hangen van de paar issues die de campagne domineerden (meestal centenkwesties) en de wijze waarop de persoon van de lijsttrekker daarmee omsprong. Maar helaas bood ook die methode weinig soelaas. Die bracht je ertoe sympathie op te brengen voor het jongensachtige enthousiasme waarmee Balkenende zich weerde in RTL-Boulevard en De wereld draait door. Maar de moed zonk je prompt weer in de schoenen bij de gedachte dat Rita Verdonk zich voor zijn favoriete kabinet heeft aangemeld als vice- premier. Sympathiek ook hoe Bos de natie opriep tot grotere solidariteit, maar ontmoedigend om te zien hoe dit grote gebaar telkens weer verzandde in gekruidenier.

Eigenlijk zijn we op zoek naar iets dat de hele rimram overstijgt. We willen een goed verhaal, waarin onze tegenstrijdigheden een plaats krijgen en dat uitnodigt een paar stappen vooruit te zetten, liefst in de goede richting. Het debat bleef echter cirkelen om een paar financiële zekerheden. Geen woord over de uitzichtloze oorlog in Irak, zelfs niet over onze rol daarin. Geen woord ook over de ongemakkelijke waarheid van Al Gore, of de al even ongemakkelijke vragen hoe we ons onderwijs, onze solidariteit en onze multiculturele samenleving overeind denken te kunnen houden.

Het kon ook moeilijk anders in een televisiedemocratie waarin de formats dwingen tot oneliners en malle fratsen. Maar het kon ook moeilijk anders omdat de kijker zelf gespleten is. Hij vraagt om inhoud en uitdieping, maar zapt terstond weg zodra hij dergelijke kost krijgt voorgeschoteld. En het allerwonderlijkste: daar heeft de kijker nog gelijk in ook, want doorpratende politici zijn niet om aan te horen. Daarmee zijn we terug bij het ontbrekende verhaal, of het onvermogen om een verhaal te vertellen.

Op grond van dit alles zou je van een mislukte campagne kunnen spreken. Die mislukking zullen we straks ook zien terugkomen in het onvermogen om snel een regering te vormen. Desondanks ben ik niet somber: de lijsttrekkers hebben er nog wonderwat van gemaakt. Kiezers hebben veel geleerd en wel degelijk over de inhoud, al beperkte het zich tot de centen. Boven alles was het echter een campagne die zich in alle vrijheid ontrolde. Om Kees Schuyt te parafraseren: dat stelt ons in staat opnieuw de ’verkeerde’ regering te kiezen. Daarom wordt er vandaag in huize Breedveld andermaal taart gegeten.

quote:

Was will das Volk?
Bron : Trouw

Is het niet schattig, al die perplexe politieke analisten in kleermakerszit rond het kampvuur? De ene wroet met zijn kromme boomtak in een pot koffiedik, de andere gooit een handvol kootjes in de lucht, terwijl een derde een passerende vlucht regenwulpen probeert te ontcijferen. En allen in koor, vrij naar Freud, de electorale goden smekend: ’Was will das Volk?’ Ja, wat heeft de kiezer bedoeld met zijn ondoorgrondelijke stemgedrag? Wat is zijn diepzinnige boodschap?

Dames en heren, gaat u vooral door met uw natte vingers, kaarsrecht in de Zuidwester. Totdat u een ons weegt terwijl de formatie zijn tweede lustrum ingaat. Dan pas zult u misschien begrijpen dat de electorale vernielzucht van al die vrolijke hooligans in het Nederlandse langzaam rijdende en stilstaande verkeer, geen diepgravende analyse meer behoeft.

Het zal de moderne en overtuigde individualist een zorg zijn dat zijn stem straks door sjoemelende partijen in een contraproductieve mix wordt belegd. Dat hij het land voor een tijdje heeft verlamd. Dat deze zogenaamde totale democratie waarin gecastreerde vlindertjes, wolven en rode mieren het gezicht van de Kamer bepalen, achter een dik gordijn vol formatiegefluister en manipulatie eindigt. De moderne kiezer heeft een broertje dood aan politieke efficiëntie en bestuurbaarheid. Na hem de zondvloed. Hij wil vooral zijn basale emoties laten gelden. Een beetje protesteren, een beetje experimenteren en zich te allen tijde uitleven. Ook al is dit niet in het belang van zijn vaderland. De moderne kiezer zweeft zolang mogelijk in afwachting van de rode, bruine of groene rattenvanger die hem in het voorbijgaan knollen voor citroenen zal verkopen.

Zoek daar geen logica in. Alleen maar vertier en zoete wraak. Die Nederlandse kiezer is een schizofreen, schreef de Washington Post. Welnee: zijn onberekenbaarheid is alleen evenredig aan zijn gebrek aan verantwoordelijkheidbesef. Hij breekt en vertrapt graag en vervolgens laat hij de overheid het uitzoeken. Het is niet zijn pakkie-an dat het land onbestuurbaar is. Politiek is toch een spel, leert hij van de kijkbuis. Waarom zou hij dan niet mee mogen spelen? Duizenden Casino’s Royale, vermomd als stemlokalen.

Soms verliest hij ook. Dan krijgt hij na een eeuw formatie precies de coalitie die hij in zijn jonge jaren het minste pruimde. Pech gehad, morgen weer een nieuw avontuur van Dikkie Dik. Die kiezer is gewoon een morrende egoïst die niet constructief kiest, maar allereerst tegenstemt. Met dank onder anderen aan opa Zedong in zijn tomatensoepkom. Hij stemt tegen de boze buitenwereld met zijn ingewikkelde grondwetten, aangepast gewicht van de gehaktbal en bedreigende bemoeizucht.

Was will das Volk? Wat het toekomt. Daarom, laat de kiezer toch zijn eigen lijdensbeker tot de bodem ledigen. Geef hem zijn ideale minderheidskabinet van SP, Wilders, ChristenUnie en het Dierenpensioen. Zodat het Koninkrijk aan Zee de Noord-Koreaanse allure krijgt van een vegetarisch natuurreservaat waar weer lekker hard wordt gestraft en sterfbedden onbespoten blijven. En, natuurlijk, traag door oneindig laagland, rijen ondenkbaar rijpe pomodori als hoge ballen aan de einder.

quote:

Op woensdag 22 november 2006 09:52 schreef SCH het volgende:


Je mag zelf een alternatieve titel bedenken behorende bij een column. Maar laat de column zoals deze geschreven is zoveel mogelijk intakt.

quote:

Op zaterdag 25 november 2006 11:59 schreef sp3c het volgende:
leuk topic

maar
[..]

gebruik gewoon de originele titel en laat het volledig intact ... lijkt mij beter

quote:

Op woensdag 22 november 2006 09:52 schreef SCH het volgende:
Iedereen kent ze. De columns in de krant waarbij er soms listig en subtiel een bepaalde kwestie wordt opengebroken om iets bespreekbaar te maken. Soms zijn deze columns hilarisch, soms op het gemene af.
Schijnbaar is er behoefte om deze columns te delen en te bespreken op FOK!.
Je mag zelf een alternatieve titel bedenken behorende bij een column. Maar laat de column zoals deze geschreven is zoveel mogelijk intakt.

quote:

Op zaterdag 25 november 2006 15:00 schreef sp3c het volgende:
0w never mind then

maar ik houd niet zo van die creatieve titels, de eerste 3 zijn leuk de 4de is flauw en de vijfde is ronduit beledigend

quote:

Pornografica

Bron : Frontaal Naakt

Voorwoord bij de bundel Om wat er nog komen moet, Prometheus, 2006

De ondertitel 'pornografica' betekent etymologisch het schrijven over hoeren en bij uitbreiding dus het beschrijven van de seksuele daad. Het is in deze laatste betekenis dat ik het woord gebruik. De gedichten zijn, zoals de lezer zal merken, te expliciet om erotisch te worden genoemd, al heb ik, ter afwisseling en verlichting, enkele lyrische teksten opgenomen.

Er is niets schadelijks of schaamtevols aan seks en porno, maar bepaalde instanties die wij benaderden voor de financiering van dit boek durfden hun vingers er niet aan te branden. Dat de gedichten ook nog eens van Arabische dichters zijn, deed bij de eigenaars van diezelfde eeltige vingers de angst rijzen dat moslims er wel eens aanstoot aan zouden kunnen nemen (al hadden ze waardering voor onze 'moed'). Om hen van dienst te zijn heb ik op het eind een essay opgenomen over de ins en outs van islam en seks, of, zoals de titel is, 'Islamitisch neuken'. Ik hoop dat dit het leesplezier vergroot. En wat de niet nader te noemen instanties betreft heb ik dit te zeggen: mogen ze verkracht worden door vier kameelhengsten. Dat zal ze leren.

Moraalridders met grashalmen als speren wilden ons geruime tijd doen geloven dat porno van het Latijnse porcus stamt, 'varken, zwijn'. Deze knakworsten hebben evenveel benul van taal als gevoel voor genot en de schoonheid van verstrengelde lichamen. Het lichaam is geen tempel van de ziel; het is een wonder van coördinatie, sappen, biochemie en verstoorbare harmonie. Het is niet van klei, maar van vlees.

Er is in Nederland, ondanks bepaalde expliciete programma's op commerciële televisiezenders, een herrijzenis gaande van een religieus geïnspireerde preutsheid, waarvoor, dat lijdt voor mij geen twijfel, het schuimbekken van moslims verantwoordelijk is. Men hoeft maar te kijken en te luisteren (eens, maar daarna nooit meer) naar bepaalde politici die dit land regeren en die ik niet bij naam zal noemen, omdat ze mijn inkt en papier niet waardig zijn.

Deze in essentie hang naar censuur zal alleen maar toenemen en we zullen dezelfde toestanden meemaken als bij verschijning van de film Deep Throat (1972, Gerard Damiano), zoals te zien in de aanbevelenswaardige documentaire lnside Deep Throat (2005, Fenton Bailey, Randy Barbato).

Dit boek is geen pamflet, maar een zoeternij voor literaire zoetekauwen. Of het moslims of andere gelovigen al dan niet afschrikt interesseert mij geen zier. Ik vertaal niet voor gekooide geesten en tamme lendenen. Dat er iets blasfemisch in de gedichten zit, namelijk dat ze het lichamelijke boven het mentale verkiezen (al zijn die twee naar mijn mening onafscheidelijk), lijdt geen twijfel; zeker voor een dichter als Abu Nuwās (742/746-810/815), hier sterk vertegenwoordigd, was liederlijke poëzie een vorm van rebellie, van antireligieus libertinisme. Maar in een wereld, die zeker de mijne is, waarin God niet bestaat, bestaat er geen blasfemie: alleen vervoering en vreugde.

Mochten er mensen zijn die opgewonden raken van de poëzie, dan ben ik blij van nut te zijn geweest. Mocht de eenzame puber zich een mijnenveld aan puisten bij de illustraties masturberen des te beter. Er is echter iets anders dat de gedichten verbindt, iets zo verrukkelijks, zo subliminaal heerlijks, iets wat ik niet noemen zal, en de lezer die zich daardoor laat beschenken is mijn onzichtbare metgezel.

© Hafid Bouazza

quote:

Op zondag 26 november 2006 00:23 schreef Drugshond het volgende:

[..]

En dat was wel de orginele titel.