Hoe gaat het nu met de moeders, deel 30

Wat precies de reden is dat ik me niet goed voel, is mij ook nog niet duidelijk. Wel is het zo dat ik dingen die ik spannend of eng vind (gaan werken, maar ook uit eten met Simon samen, mogelijke situaties als brand, ziekte, ongeval etc) enorm opblaas en tot in detail uitpieker. Dit doe ik altijd wel, ook met dingen die niets met Simon te maken hebben, maar nu is het extreem geworden.
Verder gewoon een onbestemd gevoel, alsof ik mezelf nog niet ben. Ikloop in de supermarkt alsof ik er op sokken en in een wollen pak zit, ik voel mezelf niet echt dan.
Dat icm vermoeidheid ed. Om wat meer zicht op het eea te krijgen, is het goed 'met iemand' te gaan praten.

quote:

Op donderdag 7 december 2006 11:07 schreef Maneki.Neko het volgende:

[..]

Ik ben eens gecuretteerd na een miskraam en 6 maanden daarna was ik nog steeds niet ongesteld. Huisarts wilde me niet helpen, naar zijnmening was ik nog jong zat en had ik nog alle tijd van de wereld om zwanger te owrden. Toen heb ik de gyn gebeld die de curretage heeft gedaan en daar een kuurtje primolut om een bloeding op te wekken, en een kuur clomid om een eispriong mee te krijgen gehad en binnen een maand was ik zwanger van nu mijn jongste
Hoe lang is het nu voor jou? Ook al een tijdje toch?

Ja ruim twee maanden nu. Begin november werd ik er al nerveus van. Maar nu zijn is het al weer een maand verder. Werd je niet gek? Zes maanden lang niet? Overal lees ik mensen na een maand, na vijf/zes weken....
Het voelt rot _{ook vocht uit borsten en dat vind ik echt verschikkelijk} Huisarts zegt stress, depressie, allemaal factoren enzo maar toch voelt het heel raar en verkeerd.

Wat fijn dat je thuis kunt werken Linda. En dan ook nog je eigen tijd indelen, mooie regeling. Weet je al iets over mogelijk ontslag? Dat maakt het werken wel moeilijker lijkt me. Een jaar geleden zat ik mijn dagen uit te zitten, omdat ik er uit moet (bezuinigingen). Verschrikkelijk was dat en toen was ik alleen maar zwanger. Nu (met kind) zou ik er nog meer moeite mee hebben.

Niet te veel overwerken sjak, ook aan jezelf denken. Dat werk blijf er wel liggen, al is het moeilijk er dan vanaf te blijven. (zegt iemand die regelmatig te veel uren werkt)

Moonah toch, dat is eng, zo vallen! Gelukkig maar dat je langer verlof hebt. Zo gaan werken lijkt me ook niks. Hopelijk gaat het snel beter.

J. slaapt hier ook door alles heen. Soms vind ik dat jammer, maar van de andere kant ben ik toch degene die voor eten moet zorgen. De eerste maanden was het wel vervelend, omdat Anna vaak wakker werd als ze bij me sliep en ik haar naar bed wilde brengen (en dan wilde ze niet maar bed en moet ze minimaal een half uur aan de borst om weer in slaap te komen). Hij kon haar makkelijker pakken en dan bleef ze vaak slapen, maar ik kreeg hem niet wakker. Nu kan ze wakker in bed. Dat scheelt veel.

Als je je nu beter meldt, ben je dan niet je vakantiedagen kwijt PM-girl? Dat is voor je baas wel een verschil. Mijn collega heeft zich na het verlof ziek gemeld en daardoor werd haar vakantie opgeschoven. Toen ze beter was, was ze daardoor nog twee weken vrij. Zoals je schrijft, klint het niet of je je snel beter gaat voelen. Sterkte!

Na bijna 6 weken had ik ook nog een draadje ik80, dat kwam zelf los. Kun je je vk bellen? Dit weet vast of het zelf los kan komen.

Deze week heb ik weer gewerkt en het viel me erg zwaar. Ik had zo gehoopt rustig op te kunnen bouwen, maar er ligt zoveel werk dat niet kan wachten en iedereen roept wel 'doe rustig aan', maar hun probleem moet wel meteen opgelost worden. Voor mijn verlof heb ik ver vooruit gewerkt en ik had gehoopt dat het nu 'bij' zou zijn, maar dat is dus niet zo. Dat, het vier uur slapen per nacht, de stomme rot emoties en hormonen en familiegedoe zorgen niet voor energie. Ik zit nu al de uren af te tellen tot mijn vakantie en hoop zo op een dag 'echte rust'. Maar goed, ik hoop dat het na negen maanden ontzwangeren weer goed gaat. Nog 5,5 maanden.

LB ik zou de gyn even bellen.
Normaal gesproken zou na een currettage je cyclus weer gewoon 'normaal' moeten zijn.
Ik werd ook gewoon na de normale 5 weken ongesteld na de currettage.

Ik ben ook echt depressief geweest in dat half jaar. Voelde mee geen vrouw meer met een lijf wat me zo in de steek liet. Ik sleepte me echt door alle dagen heen. Had gelukkig elke ochtend wel een reden om op te staan en dat was m`n oudste, die was echt m`n redding.
De huisarts had me wel vaker laten zitten, dat was voor mij eigenlijk de reden hem te passeren en direct de gyn te raadplegen. Ik kreeg eerst een uitgebreid bloedonderzoek om te zien of daar iets gevonden kon worden. Mijn cyclus bleek stil te liggen.

Veel dames met wie het momenteel niet zo goed gaat...

Sjak, heeeeeel goed om je niet schuldig te voelen!! Kun je dat ook écht, of zeg je het heel hard tegen jezelf? De prioriteit ligt bij jou en bij Jetske he.. Dat weet je wel, maar ik merk zelf altijd dat het goed is als anderen je daar nog eens op wijzen. Dus bij deze!

En Yppy, eigenlijk geldt voor jou hetzelfde. "Doe rustig aan" zeggen ze, dus dan mag je dat ook doen. En als hun ding volgens je collega's prioriteit heeft, kun je ze mss confronteren met de uitspraak "Doe rustig aan". Ja, wederom makkelijk gezegd vanaf de zijlijn...

Ik zit zelf ook even in een dipje door nog steeds slaapgebrek. Twijfel er zelfs aan of ik nog wel BV wil geven. Daarover meer in het BVtopic.

PM, herkenbaar, maar bij mij minder extreem. Toch ga ik erover praten met mijn 'oude' therapeute. Zij is haptotherapeute, ik weet zeker dat ik met haar een heel stuk van dergelijke gevoelens kan verwerken en plaatsen. Zo heeft zij mij ook geholpen mijn bevalling een plek te geven. Wellicht iets voor jou??

En LB, hoe gaat het nu met jou?

Nog een vraag, ik blijf bezig vandaag!

Ik ga straks met Lotte naar mijn werk (school) om haar aan mijn klasje te laten zien.
Natuurlijk krijgen ze beschuit met muisjes, maar hoelang blijft dat lekker?
Als ik het nu maak, is het dan nog niet zacht rond 2 uur?
Anders moet ik het ter plekke smeren en dat zie ik niet zitten...

quote:

Op donderdag 7 december 2006 12:03 schreef ik80 het volgende:
Nog een vraag, ik blijf bezig vandaag!

Ik ga straks met Lotte naar mijn werk (school) om haar aan mijn klasje te laten zien.
Natuurlijk krijgen ze beschuit met muisjes, maar hoelang blijft dat lekker?
Als ik het nu maak, is het dan nog niet zacht rond 2 uur?
Anders moet ik het ter plekke smeren en dat zie ik niet zitten...

Werk je op een basisschool? Misschien zijn er dan wat oudere kinderen die graag even willen smeren? Ik weet niet of die beschuitjes goed blijven, maar da's misschien ook een oplossing.

Ik80, daar heb ik ook al aan gedacht!
Ik vraag gewoon of de conciërge de beschuitjes wil smeren.
Veel plezier!

Moonah, mijn psych had het vanmorgen ook over haptotherapie. Ik vind het eng en weet het allemaal niet. Wat zijn jouw ervaringen?

quote:

Op donderdag 7 december 2006 12:23 schreef Sugar het volgende:
Moonah, mijn psych had het vanmorgen ook over haptotherapie. Ik vind het eng en weet het allemaal niet. Wat zijn jouw ervaringen?

Niet eng, later meer, thies huilt!

ET, dat dacht ik ook maar ik lees wel veel verhalen waarbij het toch echt wat langer duurde maar het duurt nu wel heel lang.

Lief Moonah, helaas gaat het gewoon echt niet goed. Vandaag ben ik alleen met mijn dochter en ik ben opgelucht dat ze nu in bed ligt. Morgen gaat ze drie hele dagen logeren, Sinterklaas was best gezellig, waarom kan ik niet gewoon een dag rustig met haar zijn. Mijn relatie blijkt niet sterk genoeg voor al deze ellende te zijn, niet op te kunnen tegen mijn gedrag. Misschien komt dat ooit wel weer maar nu gewoon niet. En dan denk ik weer, waarom doe ik het nog? Zit ik bij die stomme therapie te luisteren over spanning wegnemen in mijn lichaam en ik denk alleen maar, kan mij het ook nog schelen als zelfs dit nog stuk kan gaan. Ik voel me echt weer degene die ik ooit was, die alleen maar kwaad kan worden en verder niks. Niks en niemand kan verdragen. En (tuurlijk tuurlijk speelde er meer) maar echt met dit lichamelijke falen als druppel. Wat hij en ik dachten op te kunnen vullen met dit kindje, een deel van mijn leegte en verdriet, is nu gewoon zo helemaal weg en kapot. En het maakt mij echt helemaal stuk.

Misschien dat het anders kan worden als die lichamelijke dingen weg zijn, dus misschien moet ik inderdaad bellen daarover. Maneki, ik herken daar heel veel in. Dat ik gewoon vaak echt niet meer wil, maar dan is daar Jolie. Maar ja aan de andere kant denk ik dan weer, meisje wat moet jij toch bij mij?

Suiker misschien dit topic (http://forum.fok.nl/topic/548983) even lezen. Deed ik ook toen ik er aan begon.

Moonah, probleem is dat ik een solofunctie heb. Collega's zie ik eens in de week ofzo. Vooral de mensen met wie ik werk roepen steeds vanalles. En zij zorgen ervoor dat ik een baan heb. Het zit ingewikkeld in elkaar, maar ik kan dus niet zomaar roepen dat ze het maar uit moeten zoeken omdat ik nu een afspraak heb/moet kolven/pauze nodig heb. Gelukkig maar drie dagen per week.

quote:

Op donderdag 7 december 2006 12:29 schreef Luchtbel het volgende:
En dan denk ik weer, waarom doe ik het nog?

Je doet het voor Jolie! Dat mooie, lieve meisje. Je bent haar moeder en voor haar ben je alles. Daar doe je het voor!

LB , moeilijk hoor al die verwarrende gevoelens.

Yppy ook jij rustig aan doen....

quote:

Op donderdag 7 december 2006 12:23 schreef Sugar het volgende:
Moonah, mijn psych had het vanmorgen ook over haptotherapie. Ik vind het eng en weet het allemaal niet. Wat zijn jouw ervaringen?

Voor mij was de haptotherapie een opluchting eindelijk kon ik weer eens ontspannen.

quote:

Op donderdag 7 december 2006 12:29 schreef Luchtbel het volgende:


En dan denk ik weer, waarom doe ik het nog?

Wat ontzettend herkenbaar, waarom doe ik het nog....

Ben de grip op mezelf kwijt, ben ik war, mis dat ene doel in mijn leven.
Wat heeft het allemaal voor zin, en voor wie maakt het allemaal nog uit.


ik ga jou ontzettend veel sterkte wensen, net als Sugar, want meiden nogmaals dit is zo slopend zo vermoeiend

lieve meiden wat rot dat zoveel van ons momenteel zo diep zitten. ik wens jullie alle kracht die je nodig hebt en ook weer veel levenszin, ik hoop zó dat het snel weer wat beter mag gaan.
(ik heb ooit ook een tijdje bij een haptonoom gelopen en vond dat zeker de moeite waard. die lichamelijke aanpak werkt soms beter dan alleen maar erover praten.)

Lieve Luchtbel, even snel, want ik moet weg. Wat ontzettend verdrietig voor je dat het met je relatie niet goed gaat. Dat je het grote verdriet blijkbaar alleen moet verwerken. Heel veel sterkte...

Sugar, linkje dat LB je gaf geeft al veel info. Wil je meer weten, dan PM me maar.

Alle sipperds veel sterkte toegewenst en zorg goed voor jullie zelf, dat is het begin.

Lieve luchtbel, wat ik zeg maakt je niet beter, of laat je niet fijner voelen. Maar van ons een hele dikke knuffel. Ik denk aan je lieve-mama-van-jolie. Lief mens.

Luchtbel, Moonah, Sugar, PM-girl, Bar_en_Mar, Sjak en Yppy . Ik zit hier met tranen in mijn ogen van al dat verdriet (in meer of mindere mate..)

Hier gaat het op zich goed. Eva is niet zo in haar hum, manlief ook niet, want hij legt zichzelf de lat zo hoog met het klussen, alles Moet Nu Af! En ik kan de keuken gebruiken en vind het wel best, het komt wel. Levert wat irritaties op. _{maar de nieuwe buren kunnen er nog meer van, ze waren aan het schreeuwen en gooien met spullen net...}

Gisteren ook een gesprek met mijn manager gehad. Zij heeft mij in augustus contractverlenging beloofd, en wil daar ook niet op terugkomen, hoewel de grote baas een decreet heeft uitgevaardigd. Zij en haar hele team en haar baas staan er achter dat ik blijf, en gaan dat zo snel mogelijk bevechten bij de directeur. Hoopvol dus, maar ik hoor het uiterlijk eind december. En nu werk ik thuis. De verbinding is retetraag, dus tussen elk mailtje dat ik lees, kan ik een sint-gedicht tikken. We vieren het zaterdag...

Linda, dan heeft die trage verbinding in elk geval nog een voordeel.

Ik heb al dagen koppijn (af en aan vanaf dag 4 na de bevalling). Hoort dit bij het ontzwangeren. Ik wil liever niet constant paracetamol slikken. Morgen ga ik naar de chiropracter in de hoop dat het iets is dat vastzit, maar zo niet....moet ik dan de HA inlichten?

Alle andere dames, die ik niet met name genoemd heb, natuurlijk wens ik jullie ook heel veel sterkte en goede moed. Ik hoop dat met het voorjaar jullie goede gevoel ook weer opkomt.

quote:

Op donderdag 7 december 2006 12:29 schreef Luchtbel het volgende:
Misschien dat het anders kan worden als die lichamelijke dingen weg zijn, dus misschien moet ik inderdaad bellen daarover. Maneki, ik herken daar heel veel in. Dat ik gewoon vaak echt niet meer wil, maar dan is daar Jolie. Maar ja aan de andere kant denk ik dan weer, meisje wat moet jij toch bij mij?

Suiker misschien dit topic (http://forum.fok.nl/topic/548983) even lezen. Deed ik ook toen ik er aan begon.

Ga bellen inderdaad. Dat je er aktief mee bezig bent kan misschien al een deel van je innerlijke boosheid weg krijgen. Want dan ben je aktief bezig met zoeken naar een oplossing en zet je je boosheid om in iets bruikbaars; strijdkracht. Wellicht kun je snel terecht bij de gyn en zet je de hele molen weer in beweging. Stilstaan en afwachten suckt.
En weet, hoe je je ook voelt, Jolie houdt toch wel van je.