quote:
Op donderdag 9 november 2006 15:50 schreef Metro2005 het volgende:[..]
Neuh, altijd al gehad. Vroeger durfde ik zelfs niemand te bellen
![]()
vond ik echt eng omdat ik dan niet kon zien hoe mensen reageerden enzo.
Telefoon-angst heb ik ook altijd gehad, nu is het zo dat ik een hekel heb aan bellen. Niet altijd maar ik bel niet graag 10 minuten lang. Een gesprek van 30 seconde kan ik hebben maar niet langer.
Ik heb ook telefoon-angst gehad heel erg dus. Ook voor mijn depressie toen ik nog studeerde. Ik moest een keer een leraar opbellen, een leraar Engels en ik heb gewoon 2 dagen lang liggen twijfelen en nog meer.
Belachelijk natuurlijk
![]()
Ben wel blij dat ik ervan af ben. Ook presenteren voor de klas was ik angstig voor. Volgens mij hou ik op dit moment een presentatie fluitend en verheug ik me op de uitdaging van presenteren voor een groep.
Angsthaasje was ik ook wel vroeger
![]()
Maar goed, daarom ben ik doorgedraaid en ben ik depressief geworden, om van het angstige af te komen helemaal
![]()
Dat bellen was bij mij dus echt een probleem, vooral vreemde mensen aan de lijn krijgen en zelf moeten bellen. Opgebeld worden door vreemden maakte niet uit zozeer. Zelf bellen naar vreemde mensen. Het onbekende van het bellen en dat was dus echt vreemd. Ook het idee hebben dat ik mensen deed storen die ik deed opbellen, bang zijn dat mensen net aan het eten zijn en nog meer. Werken bij een call-centre waar je producten moet aanbieden was toen niets voor mij en dat is het nog steeds niet. Mensen lastig vallen via de telefoon
![]()
Telefoontjes aannemen van klanten is wat heel anders.
Toen ik down was werd ik gek van het bellen. Ben je depressief krijg je mensen aan de telefoon die 20 minuten lang positieve berichten vertellen constant als ratelband. Dat hou je niet bij op dat moment.