Ineens over... kan dat?

Het is nu een maand geleden dat m'n ex en ik uit elkaar zijn gegaan. In de periode van vijf (eigenlijk zes) maanden waarin ik verkering met haar heb gehad, was alles top en ik ben nog nooit zo verliefd geweest (ik ben ook enorm nauwkeurig wat verliefd worden betreft ). Ze is altijd al een moeilijke prater geweest en praatte nooit graag over haar gevoelens, met niemand niet. Ze was wel enorm vol leven, altijd vrolijk en enthousiast en daarom hield ik van haar. Als zij iets over haar gevoelens vertelde, positief of negatief, was dat dus geen bullshit. Ieder smsje was gemeend. Zo kreeg ik een sms'je met 'Kom je morgen? Ik wil je echt graag zien! xxxxxxxxxx enz.'. Alles koek en ei dus. Ik zag haar dan ook en er was geen wolkje aan de lucht. Ze is een type net als ik: als wij verliefd worden op iemand, is dat niet zomaar iets. Vandaar ook dus dat ik vertrouwen had in een enorm lange relatie.

De woensdag na de maandag dat alles nog koek en ei was, ging ik weer naar haar toe 's avonds. Dit was een enorm bizarre ervaring. Normaal zitten we op de bank, lekker tegen elkaar aan al knuffelend TV te kijken. Die avond was echter anders. Terwijl ik in normale positie zat, klaar om haar tegen m'n borst aan te laten liggen, zat zij voorovergebogen terwijl haar handen haar hoofd ondersteunden. De hele tijd zei ze amper een woord en het gebruikelijke gezoen en geknuffel was afwezig. Ook een afscheidskus toen ik naar huis ging kon er amper vanaf. Ik heb me de dagen daarna ontzettend zorgen gemaakt. De maandag erop zou ik haar weer gaan zien en ik heb die dagen ervoor niet geslapen. Ik wist namelijk dat ze het uit ging maken. Haar beste vriendin zei van niets te weten (wat dus wel zo was, maar gelukkig hield ze dit voor zich), maar het smsje na mijn vraag 'Hoelaat zal ik langskomen, lieverd? (gevolgd door een ellenlange reeds xxx)' luidde: 'Kom maar rond n uur of 9.. xxx'. En normaal vormen ook haar x'jes een gigantische polonaise. Toen die avond wederom werd bevestigd met eenzelfde houding als de woensdag ervoor, wist ik genoeg. Ik had me de hele week al voorgenomen om met haar te gaan praten bij het afscheid. Dit was echter niet nodig. Ze kwam zelf al met een verklaring op de proppen.

Het begon met 'Ik moet je echt iets vertellen'. Ik pakte haar vast en begon te huilen, want hoewel ik al wist dat het zou gebeuren, was de ultieme bevestiging toch een enorme klap. Ze zag me meer als een heeeele goede vriend, en hoe cliché dit ook moge klinken: ik geloof haar en ik ben niet naïef. Haar gevoel was gewoon weg. Ook zij begon erg hard te huilen, terwijl ik haar nog nooit een traantje heb zien laten (zelfs niet bij erge gebeurtenissen privé). Ze vond het heel erg dat het gevoel er niet meer was, want ze wist hoeveel pijn ze hiermee zou doen. Ze deed ook zichzelf hiermee pijn, zei ze. Nog steeds huilend vertelde ze me dat ze me echt wilde blijven zien en dat ik zó veel voor haar betekende dat ze me echt niet kwijt wilde. Ik zei ook dat ik haar niet kwijt wilde, en ze verzekerde me dat dat ook niet zou gebeuren. We zouden immers elkaars beste vrienden blijven en ik was ook haar beste vriend op dat moment. Ik zou nog bij allerlei familiegebeurtenissen van haar aanwezig mogen zijn (feest van haar militaire vader die thuis zou komen) en er zou in principe niets veranderen, behalve dat we niet meer zouden zoenen en dergelijke. Knuffelen wilde ze ook nog héél graag. Verder vertelde ze nog dingen die ze nooit aan iemand had verteld, enorm serieuze dingen zelfs (zelfmoord, de hele reutemeteut kwam naar buiten). Ik voelde me vereerd dat ik dit mocht aanhoren en stelde haar gerust. We spraken af dat we nog een keer over haar problemen zouden praten.

Met een enorm kutgevoel ging ik naar huis: het was over. Ergens vond ik echter nog de troost dat niet alles over was. Ik zou haar immers blijven zien. De zondag daarna zijn we dan ook samen naar de bios geweest, wat erg gezellig was. Op dit punt had ik er vertrouwen in dat óf zij weer verliefd op me zou worden, óf ik gewoon gewend zou raken aan de vriendschap en ik zodoende over haar heen zou komen. De vrijdag daarna was echter een cruciale. Deze dag zouden we 6 maanden verkering hebben. We waren allebei in dezelfde discotheek en zij schonk niet al te veel aandacht aan me. Geen probleem natuurlijk, het stikte van de bekenden in die discotheek. Er was echter wel een jongen die ze de hele avond wél aandacht schonk, en niet zo'n beetje ook. Ze waren elkaar zeg maar nog net niet aan het zoenen. Ik voelde me enorm kut en m'n vrienden probeerden me van haar weg te sturen, maar ik moest en zou kijken wat ze van plan was. Op een gegeven moment kon ik 't niet meer aan en barstte ik, hoe fout, in tranen uit. M'n vrienden haalden daarop m'n ex, die me heel lief toesprak en me verzekerde dat hij 'gewoon iemand' was. Dat was dan ook het geval, ze was gewoon plezier aan het maken. Overbezorging dus van mijn kant.

De weken daarna verliepen stroef. Het contact was allesbehalve optimaal, maar nog altijd positief. Zin om me te zien had ze echter niet, in haar achterhoofd houdende dat ik nog lang niet over haar heen was. Dit zorgde voor een gespannen sfeer tussen ons. Een week daarna had ze een optreden, een optreden waar ze al sinds onze relatie erg mee bezig was en een optreden dat ik dan ook bewust heb meegemaakt qua opzet. Ik ging met haar winkelen voor de kleren die ze bij het optreden aan zou doen. Die zaterdag ging ik in m'n eentje naar het optreden kijken, waar we samen zo naartoe hadden gewerkt. Verder wist ik dat m'n ex het altijd al goed kon vinden met ene Mark, die ik verder nooit gezien of gesproken had. En hoe het kan weet ik niet, maar het moment dat ik die jongen zag staan in de zaal van het optreden wist ik dat hij Mark was. Ik wist niet dat hij kwam, ik wist niet wie hij was maar iets zei me dat hij Mark was. Vanaf hier voelde ik me kutter dan ooit. Na haar optreden zag ik ze samen weglopen. Het was dus inderdaad Mark. Het is toch een gevoel geweest dat me dat heeft verteld en het klopte. Ze liepen samen naar buiten, terwijl ik dacht: "Dit kan toch zeker niet?" Buiten aangekomen deed ik alsof ik een luchtje ging scheppen, terwijl m'n ex en Mark met nog iemand stonden te praten. 'Verrassend' liep ik naar ze toe en gaf m'n ex complimenten over haar optreden. Ze negeerde me echter, op een 'dankjewel' na, volkomen en bleef met plezier met Mark lachen en hem bewonderlijk aankijken. Vanaf hier wist ik dat het raak was: ze is verliefd op een ander. Die avond heb ik toenadering gezocht tot haar en met enorm veel tegenzin kreeg ik die. Ik vertelde haar dat ik wist dat ze Mark enorm leuk vond en dit bevestigde ze. Ze zei dat ik niet had moeten komen, want ze wilde niet steeds in de gaten gehouden worden. Ze wilde ook dat ik haar niet meer zou gaan zien, maar ik zei dat we nog een gesprek zouden hebben. Ik moest haar hier absoluut van overtuigen, want hoewel we eerst over haar problemen zouden praten, moesten we nu over mijn problemen praten. Ik snapte er immers niets meer van: het ene moment zegt ze in tranen me nooit kwijt te willen als beste vriend, het andere moment wil ze me 't liefst nooit meer zien. Donderdag's, afgelopen donderdag, troffen we elkaar en spraken we heel kort over wat er gebeurd is. Ze vertelde dat het nooit iets zou worden met Mark, aangezien hij te ver weg zou wonen. Ik wist (en weet) dat het toch iets gaat worden, maar dat nam ik dan maar voor lief. Ze vertelde me dat ik echt over haar heen moest komen, maar ik kan dat uiteraard niet als zij recht voor m'n neus een ander aan het krijgen is. Na die mooie tijd die wij hadden en na de beloftes die ze op de avond van het uitmaken in tranen deed, had ik niet het idee dat ze binnen een tijdsbestek van 3 weken alweer een ander zou hebben. Toch is dit het geval en ik vrees voor mezelf wanneer ze hem voor het eerst zoent. Zoenen was immers één van haar principes: alleen met een héél speciaal iemand.

Nu hebben we afgesproken dat ik haar twee weken niet zie. De eerste week is om en ik word gek van de vragen. Ik eet niet meer, ik slaap nauwelijks, ik tril constant, ik vergeet alles en m'n haren beginnen zelfs ernstig uit te vallen. Iedere nacht droom ik van haar (iets dat ik vroeger in ieder geval niet bewust meemaakte) en werkelijk iedere 10 secondes denk ik aan haar. Hoe kan het zijn dat het ineens over is? Dat ze ineens een 180 graden draai heeft gemaakt en ik van beste vriend ineens grootste vijand ben geworden?

@ Mikkie: Precies, daar ben ik me allemaal van op de hoogte. Maar het vreet enorm aan me dat het moois dat wij zo hadden, met onze principes, ineens over is. Sterker nog; dat ik word vervangen door iemand anders, die haar naar mijn egoïstische inziens helemaal niet kan geven wat ik haar gaf. Ik kan niet toezien hoe zij ineens iemand anders heeft. Ik moet er inderdaad overheen komen, maar ik ben bang dat als ze écht iets met hem krijgt ik in een nog dieper dal val en er dan helemaal niet meer bovenop kom. Het gaat nu gewoon zwaar kut en alle 'symptomen' die ik heb beschreven zijn vrij ernstig en niet overdreven. Alles gaat ineens kut sinds het uit is met haar. Of beter, sinds ze die ander zo leuk vindt. Zij moet mij toch ook een beetje helpen met over haar heen te komen? Ze gaf tenslotte om me. Dan kan ze het toch best opbrengen om hem gewoon op een laag pitje te zetten en mij eerst te helpen? Dan kan ze daarna nog altijd zien.

En inderdaad, zoals ik ook al zei: het is een cliché. Maar als zo'n emotioneel gesloten meisje helemaal in tranen vertelt dat ze altijd bij je wil blijven en ineens haar grootste geheimen aan je prijsgeeft, dan ga je zoiets toch niet in de wind slaan.

Verder; ze zei inderdaad dat ze het gevoel al 'iets langer' niet meer heeft. Twee weken voordat het uit was is ze gaan nadenken zei ze. Afgelopen donderdag kwam er voor het eerst uit dat ze dit heeft gedaan omdat een vriendin tegen haar zei: "Jullie relatie is niet goed". Hoe ze hierbij kwam snap ik niet en snapt niemand uit m'n omgeving. Zijzelf zag er blijkbaar wel iets in. En mijn ex is net als ik enorm eigenwijs: als zij eenmaal iets in haar hoofd haalt, brengt niemand haar op andere gedachtes. Dit is zoiets. Diep in haar weet ze gewoon dat er nog wel 'iets' is, maar ze is zo eigenwijs dat ze zegt: "Nee, in geen geval kan het nog iets worden." Dat weet ik omdat ik haar intussen erg goed ken. Ik weet gewoon zeker dat er nog een vlammetje ergens is, en ik weet zeker dat dat vlammetje aan te wakkeren is. Het muurtje dat zij gebouwd heeft zorgt er echter voor dat ik het vuurtje niet aan kán wakkeren.

[ Bericht 7% gewijzigd door Arokh86 op 09-11-2006 01:20:17 ]

Ik moet over haar heen komen, dat in ieder geval. Maar als ik haar niet zie, gaat zij rustig haar gang en kom ik vroeg of laat te weten dat ze verkering hebben. Die klap wordt me echt teveel, vrees ik. Ik kan daarom niet machteloos toezien.

Nou, zoals ik al aangeef praat zij dus helemaal nergens over met haar vriendin. Een klein beetje over ons ja, maar verder niet. Ze kon ook helemaal geen negatieve dingen vertellen over onze relatie, dus ik kan me niet voorstellen dat die vriendin die conclusie op basis daarvan heeft getrokken. Die basis is er immers niet.

Ik denk persoonlijk dat ik het beste over haar heen kom wanneer ik er aan wen dat ze 'gewoon een vriendin' is.

Maar zou ik er niet aan kunnen wennen dat ze 'maar een vriendin' is? Als ze die ander op een laag pitje zet en mij gewoon goed te vriend houd? Ik weet dat het nooit meer goed gaat komen, om bovengenoemde redenen. Ik moet er dus rustig uit zien te komen, en ikzelf denk dat dat het beste gaat door haar ook echt te zien als vriendin.

quote:

Op donderdag 9 november 2006 01:26 schreef Houniet het volgende:

[..]

dat zou ik persoonlijk heel knap vinden maar dat gaat je niet lukken denk ik.
je wilt niet dat ze een ander krijgt. wat vroeg of laat toch gebeurt. en als jij dan een goede vriend bent, dan hang je daar alleen maar omheen, en dat is niet leuk kan ik je vertellen

Nee, precies. Maar ze heeft eerder nooit een vriend gehad, iets wat ze met mij had had ze nog nooit meegemaakt. En nu binnen één maand tijd heeft ze dat wel met twee verschillende personen?

quote:

Op donderdag 9 november 2006 01:28 schreef Cageon het volgende:

[..]

Elke miniscule hint dat ze jou nog leuk vind zal jou gevoel versterken, maar zeker niet afzwakken...

Je wordt constant geconfronteerd met hoe lief, en aardig ze voor je is en hoe fijn het is om in haar armen te zijn en te knuffelen...

Je kan je beter focussen op iets anders, je hobbies, vrienden iets of iemand anders.

Tja, dat is het moeilijke, de aandacht ergens anders bijhouden. Ik kan constant alleen aan haar denken. Jullie hebben waarschijnlijk gelijk als jullie zeggen dat ik haar juist niet moet zien, maar dat is zo moeilijk... al die leuke dingen die we nog samen zouden gaan doen... ik had een erg goede band met haar familie ook en ik zou ook met die leuke familie en haarzelf nog een heleboel gaan ondernemen (familieweekendjes, feestjes, nieuwjaar, kerstmis...). Het doet gewoon ontzettend veel pijn om dat a. te moeten missen en b. iemand anders dat wel te zien meemaken.

quote:

Op donderdag 9 november 2006 01:31 schreef Mikkie het volgende:

[..]

Persoonlijk denk ik dat je misschien beter af bent door eerst terug te gaan naar een soort van nulpunt, waar de verliefdheid voorbij is, om vervolgens weer een vriendschap op te bouwen. Bij dat opbouwen begin je natuurlijk niet vanuit het niets, maar heb je in elk geval de zware erfenis van jullie relatie grotendeels (het belangrijkste, vriendschap belettende deel) weten af te breken.

Maar ik heb het niet alleen over de mentale pijn, ik heb het over mijn situatie in het geheel. Alles om me heen gaat er zienderogen op achteruit: ik heb (weer) ruzie met m'n ouders, m'n schoolresultaten gaan er nu al op achteruit en ik heb nergens meer zin in. Ik doe wel alles (meer dan dat zelfs), maar ik heb nergens zin in. Ik kan niet meer slapen, eten en m'n handen trillen alsof ik Parkinson heb. Ik zie het af en toe absoluut niet meer zitten en ik vraag me af hoe dit zou gaan wanneer ze iets met die jongen gaat doen.