http://ajax.netwerk.to/forums/HTML/forum23/756.phpquote:
Twee belevingen, één liefde: Ajax Amsterdam. Het megadoek tijdens de bekerfinale van afgelopen jaar illustreert met een weloverdachte woordkeus niet alleen de verhoudingen bij de supporters, maar ook in mijn familie. Vader en oom staan al jaren getrouw op Zuid en hebben alles meegemaakt, ik heb een andere beleving. Ik uit mijn passie voor Ajax liever in een verkapte ADHD-vorm. We zingen, springen en we schreeuwen luidt een van de bekendere 410-songs.
Na dertig jaar de Engelse methode is het voor de trouwe supporter die al sinds jaar en dag bij Ajax komt, even wennen. Dat staat onomwonden vast. Wekelijks tifo-acties, zingen als er niets op het spel staat, zingen en fakkelen op trainingen. Zelfs de ploeg toezingen als de spelers niet de volle honderd procent geven. Wat op 410 in Amsterdam introduceerde was niet des-Ajax. Vak-M en de F-Side stonden alleen op wanneer het moest. Wanneer de club hun nodig had. Wanneer Ajax benadeeld werd. Wanneer Ajax achter stond, omdat de man met het fluitje ons weer eens een naar middagje wilde bezorgen. Wanneer buiten het veld andere supportersgroepen probeerde te spotten met Amsterdam en onze trots. Maar voorwaarde was altijd dat met trots en volle overgave voor de Griekse held gespeeld werd, is mij als kind al bijgebracht. Elk jaar moesten nieuwe spelers weer respect opbouwen bij de F-Side en niet andersom. De meeste van deze jongens, inmiddels vooral mannen op leeftijd, staan er nog altijd en lopen al jaren mee, terwijl de meeste spelers op het veld slechts passanten zijn. "De club is namelijk niet de voorzitter, de club is namelijk niet het bestuur, de club is namelijk niet de trainer, de club is namelijk niet de spelers, maar de club dat zijn jullie", bracht Danny Blind het na de bekerwinst dit gevoel al eens duidelijk, in iets andere woorden maar met dezelfde strekking, naar voren.
Door vader op 13 mei 1992 als vijfjarig jochie voor het eerst meegenomen naar Ajax, in de return van de UEFA Cup-finale tegen Torino, heb ik jaren de beleving van Zuid meegemaakt. De vele successen, maar ook de vele teleurstellingen in de club. Ik weet precies wat het inhoudt en ken na alle door vader en oom vertelde verhalen bijna de hele geschiedenis. Het sfeertje, de gezelligheid, de Amsterdamse humor is onovertroffen. Nergens heb ik het zo naar mijn zin als tijdens een middag of avond daar. Maar mijn passie voor Ajax wil ik net als veel andere jongens anders uiten dan op de Engelse manier. Ik wil de hele wedstrijd kunnen zingen, kunnen springen en kunnen schreeuwen. Op een lekkere melodie, met drums op de achtergrond, zodat het beste gevoel en het hardste geschreeuw in je naar boven komt. De spelers moeten voelen dat ze al 1-0 voorstaan door het thuisvoordeel.
Als gezegd, die beleving leeft bij veel meer jongens tussen de 16 en 30 jaar. Mede door het feit dat er op Zuid al jaren geen plaats is voor nieuwe aanwas, zoeken deze jongens Noord 2 op. Maak niet de vergissing dat wij een wedstrijdje Ajax als een lekkere middag of avond uit beschouwen, want zo wordt er wel eens over 410 gesproken. Natuurlijk is een wedstrijd Ajax het hoogtepunt van de week, maar denk alsjeblieft nooit dat er onophoudend gesprongen en gezongen wordt om de kick. Voor velen komt op deze manier juist het ultieme gevoel voor Ajax naar boven. Mijn Amsterdamse hart kloppend voor Ajax uit zich samen met vele anderen dan in meer dan negentig minuten – warming-up en na afloop spelers bedanken – geschreeuw en gejump.
Pa grapte wel eens over een Jostiband. Maar hij weet nu wel beter. Deze beleving spruit voort uit énorme clubliefde.
[DoorPassieGedreven]
[ Bericht 0% gewijzigd door Door_passie_gedreven op 08-11-2006 16:55:07 ]