ok hier komt de review, beetje raar uitgevallen, maar heb het maar ff zo gedaan, hopelijk hebben julie er wat aan
![]()
Tele-model van London City is ongelofelijk.
LONDON CITY WERD VOORAL bekend vanwege de 100+-watt toppen waar je met een stoomwals overheen kon rijden. Maar zoals wel vaker kwam ook hier een eind aan en het merk hield op te bestaan. De merknaam echter niet, die werd namelijk overgeno¬men door JIC Music, importeur van onder andere D'Addario, G&L, DiMarzio en Aria. Nu, een jaar of vijftien later, heeft JIC music besloten de naam van stal te halen en er eens wat leuks mee te doen. Er werd begonnen met het opzetten van een gitaarlijn made in China, uit zo'n enorme OEM-fabriek, maar wel volgens Hollandse specificaties en kwaliteitseisen. Enne, ook volgens Hollandse prijzen, je weet wel, zuinig, op de centjes passen. Er volgde een aantal modellen, variė¬rend van PRS-achtige instrumenten tot Strats, Teles en zelfs een jazz-boot, alle genoemd naar antieke gevechtsvliegtuigen. Wij bekeken de Cornet, hetTelecaster-model.
Ontwerp
Even vlug op de site van Fender gekeken en ja hoor, hij staat er, de Cornet, maar dan anders: Highway 1 Telecaster, compleet met honey-blond transparante lak. Zo op het eerste gezicht een heel ,/"~~~ duidelijke kopie (de
Cornet, wel te verstaan). De 21 frets (net f ret-werkl), palissander toets (in China noemen ze dat sonokelin), maar ook het lakwerk, de positiestippen en de algemene constructie zijn zo goed afgewerkt, dat je vergeet dat je met een Chinees uit bijna het aller¬laagste prijssegment te maken hebt. Het logo op de kop ziet er zake¬lijk en zeker niet Casio, Yoko of Hyundai uit, alleen vind ik de lak aan de achterkant van de hals en op de kop iets te donker uitgevallen, iets te 'gemaakt vintage'; wellicht een beetje pietluttig. Natuurlijk zijn er een paar kleine uiterlijke verschil¬len, maar dat heeft ook te maken met de copyrights die Fender op zijn bodyontwerpen heeft. Je mag namelijk officieel niet een 'te exacte' kopie maken. Maar goed, je wilt natuurlijk ook niet alleen een gitaar die eruit ziet alsof, hij moet als gitaar an sich ook goed in elkaar zitten en natuurlijk goed klinken. Dat eerste is dik voor elkaar. Dankzij de transparante lak valt te zien dat de body uit twee stukken bestaat die keurig in het midden aan elkaar zijn bevestigd. Ook bij het hielblok geen spleetjes, kiertjes en andere potentieel ongedierte bevattende ruimtes te ontdekken.
Gebruik
Unplugged heeft de Cornet al een behoorlijk volume en het is opval¬lend hoe stabiel de stemming blijft. Kennelijk is het kunststoffen top-kammetje precies op de goede manier bevestigd. De hals vind ik persoonlijk even wennen. Ik ben erg gewend aan de hals van mijn Stratje en vergeleken daarmee voelt deze hals iets breder en ook 'scher¬per' aan bij de randen. Het gekke is echter dat wanneer ik bijvoorbeeld Brian Adams' Summer Of '69 speelde, de hals precies voor dat akkoorderige ragwerk bedoeld leek en dus prima aanvoelde. Soleren viel ook niet tegen, je moet alleen niet proberen om de 688 aanslagen per minuut te halen. Maar waarom zou je, op een Tele? Oké, en dan het hoofdstuk klank... Die is dus fenomenaal. Ik heb nog nooit een gitaar getest die voor zo'n prijs zo'n klank levert. En ook helemaal in de stijl van alles wat ik me tot nu toe bij een Tele voorstel. Dus knauwend bij de brug, Jan Peter Balkenende in het midden en vuil grommend bij de hals. Een groot probleem bij de elementen van goedkopere gitaren is vaak dat ze wat onpersoonlijk klinken; je hoort weinig verschil tussen de verschillende standen en je krijgt bijna het gevoel dat er een doek over je versterker ligt. Hier dus niet. De geluiden zijn erg uitgesproken, of je nu clean, bijna clean of met een overdosis distortion speelt, en het blijft helder en goed gedefi¬nieerd, ook met de volumeknop halverwege. Een ander probleem dat zich vaak voordoet is microfo-nie, piepende elementen bij hogere versterkervolumes. Daar is helaas wel een beetje sprake van, hoewel niet onoverkomelijk. Er zijn overi¬gens gitaristen, zoals Mark Knopfler, die zweren bij microfonische ele¬menten. Zij doelen dan met name op de extra 'belletjes' die microfonie bij cleane instellingen oplevert.
Conclusie
Maarre, tegen welke prijs deden we
dit ook alweer? Nou, 250 euro, da's
ongeveer een derde van de prijs
waarvoor de Fender Highway Tele¬
caster bij een van 's lands grootste
muziekzaken op de plank ligt. Of
ongeveer drie (goedkope) Boss
pedalen. Het klinkt ongelofelijk,
maar het is echt waar. Niet alleen
ik, maar ook andere leden van de
redactie waren bijzonder onder de
indruk van deze zeer goeie koop!
Jos Kamphuis