[Tournament] De grootste comeback allertijden - Finale!

Na 65 afvallers zijn er nog 2 comeback's over dus is het tijd voor de finale
Stemmen kan tot en met volgende week vrijdag 18.00.

Finale
Comeback van Goran Ivanisevic
vs.
Comeback van Lance Armstrong


Hier wat meer informatie over de comeback's

Goran Ivanisevic


Goran Ivanisevic is een Kroatische tennisspeler. Het publiek kent hem als een emotionele tennisser met een sterke liefde voor het vaderland. In 1994 was hij de nummer 2 van de wereld, achter de ongenaakbare Pete Sampras. Op het moment dat zijn carriere voorbij leek ontbrak zijn grote prijs, de Grand Slam cup had hij zelfs gewonnen maar een Grand Slam zelf... die ontbrak. Dat zat hem hoog. We zitten op dit moment in 1999, de resultaten blijven achterwege, Goran zakt snel op de wereldranglijst. Zoals bij velen harde serveerders is het lichaam vroeg op.

Goran heeft een bijzondere band met Wimbledon. Hij houdt van het grastennis, zijn service komt er goed op uit. Hij heeft er prachtige partijen gespeeld en het publiek is gek op zijn temperament en de shows die erbij horen. Met uitspraken als:

quote:

"The trouble with me is that every match I play against five opponents: umpire, crowd, ball boys, court, and myself."

"My fines? I pay more fines than some guys' career prize money on the tour."

"In every game I play there are three players in me that could surface anytime, Good Goran, Bad Goran, Crazy Goran!"

"I still break racquets, but now I do it in a positive way."

?When you are winning too much, sometimes you think you should never lose again. I am learning to lose?

In 1990 doet Goran de eerste keer van zich spreken. Hij wint de eerste ronde van Roland Garros van Boris Becker. Na afloop zegt Becker

quote:

?Even god could not have played any better?

In 1990 komt Goran BoomBoom Becker ook op Wimbledon tegen. Op gras is Becker onverslaanbaar en Ivanisevic staat in de voordagen van zijn carriere, Goran verliest de halve finale in 4 sets. Na afloop vertelt Becker aan iedereen die het wil horen dat Goran een toekomstig Wimbledon winnaar is. Later in het jaar wint Goran zijn eerste ATP-titel. In 1991 verliest hij de tweede ronde op Wimbledon, hij shockeert door aandacht te vragen voor de oorlog in zijn thuisland. In 1992 haalt hij de eerste keer de finale op Wimbledon, hij speelt tegen een ander mega-talent: Andre Agassi. Beide zijn op jacht naar hun eerste grand slam. Agassi breakt Goran 3x, dat is precies genoeg om 3 sets met 6-4 te winnen. De twee andere sets verliest Agassi met 6-7 en 1-6. Een prachtige finale, Agassi wint en iedereen weet dat Goran ook nog wel gaat winnen. Twee jaar later staat Ivanisevic weer in de finale, dit keer tegen Pete Sampras. Goran is zoals gezegd een emotionele speler en staat erom bekend af en toe de laatste set weg te tanken. Zo ook in deze finale, de eerste twee sets zijn tiebreaks. Hij verliest ze allebei, gefrustreerd tankt hij de derde set met 6-0 weg. Weer zijn titel niet!

Het jaar erop ontmoet hij de ongenaakbare Sampras in de halve finale. In vijf sets verliest hij die wedstrijd. Dat seizoen slaat Goran 1477 aces! Pas in 1998 staat Goran weer in de finale, wederom tegen Sampras en wederom verliest hij in vijf spannende sets. Hij lijkt de belofte van Becker niet in te kunnen lossen. Hij wint in 1998 het thuistoernooi in Split nog, maar het is zijn laatste wapenfeit. Goran gaat dalen op de wereldranglijst. Hij trekt zich vaak geblesseerd terug, of hij geeft geblesseerd op. Winnen is er in ieder geval niet meer bij, de schouder is het probleem. Dat hoort zo bij een servicekanon.

In 2001 staat Goran op nummer 125 op de ATP-lijst. Te laag om toegelaten te worden tot Wimbledon. De organisatie geeft hem een Wild Card vanwegen zijn prestaties in het verleden en het is een publiekslieveling. Vier toernooien speelt hij in de voorbereiding, hij verliest 3x in de eerste ronde van de laagvliegers Montanes, Squillari en Caratti. In Rosmalen haalt hij de tweede ronde.

Zijn twee eerste tegenstanders waren de vrij onbekende Zweed, Fredrik Jonsson, en de Spaanse gravelspecialist Carlos Moya. Het zware werk begon dan in de derde ronde, tegen Andy Roddick (7-6(5), 7-5, 3-6, 6-3) juist zoals de Kroaat een opslagkanon, en in de vierde ronde was wederom een servicekanon, Rusedski (7-6(5) 7-5 3-6 6-3) de opponent. Een andere verrassende uitslag in die achtste finales was de uitschakeling van topfavoriet Pistol Pete Sampras, door de 19 jarige Roger Federer.

In de kwartfinales, haalde Ivanisevic het van Marat Safin (7-6(2) 7-5 3-6 7-6(3)) en kon in de halve finales Henman verwachten. De Engelsman had Roger Federer uitgeschakeld, en niets leek Henman nog in de weg te staan om eindelijk zijn toernooi te kunnen winnen. Helaas voor de man uit Londen, dacht Goran er anders over. Na een wedstrijd, gespreid over 3 dagen (regen) en vijf fel bevochten sets , plaatste de Kroaat zich voor de finale (7-5 6-7(6) 0-6 7-6(5) 6-3).

In deze finale (op maandag) kwam Goran tegenover de finalist van het vorige jaar, Pat Rafter, uit Australië. Het publiek was on-wimbledons opgewonden, zelfs spreekkoren en voetballiederen werden gezongen. Het werd opnieuw een vijfsetter. De laatste set werd de langste laatste set uit de geschiedenis van Wimbledon, en eindigde met 9-7 in het voordeel van de Kroaat. In de laatste game stonden de tranen al in zijn ogen en kon hij geen fatsoenlijk punt meer spelen. Op zijn service redde hij toch zijn wedstrijd en daarmee zijn toernooi. (6-3 3-6 6-3 2-6 9-7) Tijdens dit toernooi sloeg hij 212 aces, een verbetering van zijn vorig record. Hij draagt zijn titel op aan Drazen Petrovic, een vriend van hem. Petrovic was een NBA-basketbalspeler. 8 jaar voor de finale overleed Drazen bij een auto-ongeluk. Goran is de eerste wildcard speler die Wimbledon wint.

Het is 8-7. Ivanisevic serveert voor de wedstrijd. Het staat 30-30 en de eerste bal die je ziet is als ik me niet vergis een voetfout. Hij komt 30-40 achter. http://www.youtube.com/watch?v=mI-YkXFhfCE
_{Met dank aan XL}


Lance Armstrong


Carrièrebegin
Armstrong begon zijn sportcarrière op zijn zestiende op de triatlon, maar maakte al snel de overstap naar het wielrennen. Na een succesvolle periode als amateur (onder meer Amerikaans amateurkampioen 1991 en deelname aan het WK jeugd en de Olympische Spelen), werd hij eind 1992, na de Olympische Spelen van Barcelona, professional. Al het volgende jaar boekte hij successen, met als hoogtepunt de winst in het wereldkampioenschap te Oslo.
Ook in de volgende jaren, waarin Armstrong 8 maanden per jaar in Europa doorbracht, hielden de successen aan, en in 1996 bereikte Armstrong zelfs de nummer-1-positie op de wereldranglijst. Een dieptepunt kwam tijdens de Ronde van Frankrijk van 1995: Armstrongs teamgenoot Fabio Casartelli kwam te overlijden na een val. De volgende dag was het peloton in mineur, en werd er niet gekoerst. Armstrong en zijn teamgenoten mochten het peloton als een begrafenisstoet over de finish leiden. Twee dagen nadien viel Armstrong vroeg aan, volgens sommigen zelfs te vroeg, maar won uiteindelijk de etappe, en droeg zijn overwinning op aan Casartelli. Dit maakte hij duidelijk door zijn inmiddels bekende gebaar waarbij hij met beide armen in de lucht naar de hemel wijst.
In 2001 reed het peloton over dezelfde berg waar Fabio Casartelli was gevallen en overleden. Armstrong won deze etappe en wees nogmaals met beiden armen naar de hemel.

Kanker
In oktober 1996 werd Armstrong ernstig ziek en er werd teelbalkanker geconstateerd met uitzaaiingen naar longen en hersenen. De kans op overleven werd minder dan 50% geschat. Uiteindelijk blijkt Lance Armstrong maar 3% overlevingskans te hebben gehad. Na twee zware operaties en een toen nog experimentele vorm van chemotherapie kwam Armstrong er echter weer bovenop en een paar maanden later zat hij alweer op de fiets. Sindsdien is hij actief in de strijd tegen kanker.
De Lance Armstrong Foundation, door hem opgericht, ondersteunt kankerslachtoffers en kankeronderzoek. In 2004 werden de gele anti-kanker "Livestrong" bandjes, in samenwerking met Nike ontwikkeld, een rage in de hele wereld. Veel beroemde sporters dragen de bandjes nog steeds.
Het duurde tot mei 1998 voor Armstrong weer terugkeerde in het professionele circuit. Op de achtste van diezelfde maand trouwde hij met zijn vriendin Kristin Richard. De terugkeer verliep aanvankelijk moeizaam, maar aan het eind van het jaar had Armstrong alweer diverse successen geboekt, waaronder een vierde plaats in het eindklassement van de Ronde van Spanje en op het wereldkampioenschap.

Ronde van Frankrijk
De vierde plaats in de Ronde van Spanje was voor Johan Bruyneel, ploegleider van het US Postal-team van Armstrong, aanleiding zijn zinnen te zetten op de Ronde van Frankrijk.
Hoewel niet bij de grote favorieten vooraf, won Armstrong de proloog, herwon hij de gele trui in de eerste tijdrit, en verpletterde hij de concurrentie in de eerste bergetappe naar Sestrières. Daarna was de Tour eigenlijk al beslist en Armstrong won met meer dan 7 minuten voorsprong op Alex Zülle.
De winnaars van 1997 en 1998, Jan Ullrich en Marco Pantani, waren er in 1999 niet bij geweest. In 2000 was wel het hele veld van favorieten aanwezig, maar Armstrong toonde zich opnieuw zowel in de tijdritten als in de bergen de beste en won met 6 minuten voorsprong op Ullrich.
In 2001 herhaalde hij die prestatie. Tijdens de etappe naar Alpe d'Huez besloot hij tot een nieuwe tactiek. Omdat hij nog met Roberto Heras nog maar één ploegmaat bij zich had, liet hij Ullrich het tempo bepalen en speelde hij toneel achter aan de groep favorieten. Zijn grimassen bleken schijn, want op de berg zelf viel hij vanaf de kop aan terwijl hij Ullrich midden in het gezicht keek. Opnieuw won hij de Ronde.
In 2002, zonder Ullrich, won Armstrong met zo mogelijk nog grotere overmacht, schijnbaar zonder moeite. Joseba Beloki was ditmaal zijn grootste uitdager, naast Armstrong's knecht Heras, de enige die hem enigszins bij kon houden. Armstrong nam in de bergen en de tijdritten voldoende afstand van de Spanjaard.
In de Tour van 2003 was de concurrentie van met name de teruggekeerde Ullrich sterker. Ook Alexandre Vinokourov en Beloki waren goed in vorm. Armstrong had zich minder goed kunnen voorbereiden wegens de scheiding van zijn vrouw, Kristin.
In de eerste ritten was Armstrong niet slecht, maar het noodlot sloeg toe. In de rit naar Alpe d'Huez reed hij in de aanloop naar die beklimming met een aanlopende achterrem de Galibier op. Zijn kruit was verschoten en Iban Mayo claimde de ritzege.
In de rit erna probeerde Armstrong een aanval van Vinokourov te pareren toen Beloki, die meehielp, in de afdaling door smeltend asfalt met zijn fiets onderuit gleed en Armstrong gedwongen werd een knollenveld in te rijden. Hij reed door het veld de berg af en sloot op de weg eronder weer aan bij de groep achtervolgers. Beloki brak zijn dijbeen en moest opgeven.
In de tijdrit die volgde leed Armstrong aan ernstige uitdroging en verloor hij meer dan anderhalve minuut op Ullrich op wie hij eerder twee minuten had gepakt. De dagen erna moest hij bijkomen maar toonde hij groot karakter en wist hij zijn verlies tot enkele seconden te beperken.
Met nog één tijdrit voor de boeg en een voorsprong van niet meer dan een tiental seconden op Jan Ullrich wist Armstrong dat hij in de laatste bergrit zijn winst moest pakken. In de klim naar Luz Ardiden sprong hij weg met Mayo maar viel hij doordat hij met zijn stuur in een petje van een toeschouwer bleef haken. Ullrich maakte er geen gebruik van en Armstrong kwam fenomenaal terug, waarna hij opnieuw demarreerde. Hij pakte 40 seconden op de streep en zou uiteindelijk de Tour met een minuut voorsprong winnen.
Zijn vijfde Tourzege schaarde hem in het gezelschap van Jacques Anquetil, Eddy Merckx, Bernard Hinault en Miguel Induráin.
In de Tour van 2004 behaalde Armstrong als eerste wielrenner voor de zesde maal de tourzege. In de eerste twee bergetappes in de Pyreneeën reed hij al onmiddellijk concurrenten als Ullrich, Iban Mayo en Tyler Hamilton op grote afstand. Alleen Ivan Basso kon hem in deze etappes bijhouden. In de klimtijdrit reed hij iedereen op minuten. Hij pakte, inclusief de ploegentijdrit, 6 etappezeges en was in zijn beste vorm.
In de Ronde van Frankrijk van 2005 verbeterde hij zijn eigen record met een klinkende, zevende overwinning. De Ronde werd gekenmerkt door de suprematie van Armstrong die geen moment in problemen kwam en geen enkele keer genoodzaakt was al zijn tegenstanders eraf te rijden. Al in de eerste tijdrit haalde hij Jan Ullrich in, die nog nooit was ingehaald in een tijdrit. In de Pyreneeën liet hij zijn tegenstanders geloven dat hij een zwakke dag had maar overbrugde hij met één inspanning een gat van 15, 20 seconden.
_{Met dank aan wikipedia}

[ Bericht 0% gewijzigd door Remco op 03-11-2006 09:42:33 ]

Er zit wel wat meer verhaal achter dan alleen een zere schouder