R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Beste fok leden, graag leg ik jullie mijn verhaal voor aangezien ik met een hele hoop vragen zit. Ik ervaar mijn problemen op een apprate manier en vroeg mij af of er hier op fok enige leden zijn die zich kunnen herkennen in mijn ervaring.
Om te beginnen ben ik door psycholgen beoordeel als depressief. Hierover later meer. Eerst wil ik mijn eigen ervaring omtreft mijn problemen met jullie delen.
Al jaren kamp ik met enige problematiek die ik zelf nog steeds niet weet te plaatsen of te benoemen. Het eerste wat ik bij mijzelf geconstateerd heb is een slaapstoornis. Jarenlang heb ik hier last van gehad en met moeite mijn vmbo afgemaakt. Waar ik overigens al behoorlijk onder mijn niveau zat. 's Nachts kon ik niet inslapen en viel vaak met moeite pas zo rond 3 a 4 uur in slaap. 's Morgens was het wakker worden een ramp en voelde ik mij ontzettend moe en vooral ook volledig uitgeblust. Een veel gestelde vraag in mijn omgeving was: Denk je dan aan zoveel dingen in bed als je gaat slapen? Nu nog altijd beantwoord ik die vraag met NEE. Het zijn namelijk naar mijn weten nog nooit echt de gedachtes geweest die mij wakker houden. Meer een soort van opgewektheid waarvan ik de oorsprong nog steeds niet begrijp. 's Nachts kom ik gewoon tot leven! Op het moment dat ik in bed ga liggen krijg ik altijd een heel sterke drang om met mijn voet te gaan schommelen. Ik kan dit niet goed controleren en vaak gaat het zelfs ook onbewust. Op deze momenten zijn mijn gedachtes vrij stabiel en krijg ik niet de indruk dat het mijn gedachtes zijn die mij wakker houden. Deze bewegingsdrang van mijn benen heb ik overigens ook overdag.
Nu over mijn depressie:
Zoals al eerder beschreven ben ik door verschillende psychologen beoordeeld als depressief. Zelf ervaar ik dit heel anders. Nadat ik bij verschillende psychologen ben geweest voor mijn slaapprobleem werd ik mij langzamer hand van iets anders bewust. Ik was mijn gevoel kwijt! Jarenlang verwoord ik dit al op deze manier naar mijn ouders en alle psychologen waarbij ik heb gelopen. Niemand schijnt mij te begrijpen. Ik heb het altijd omschreven als: Emotieloos, Gevoelloos. Maar heb zelf dus nooit gedacht aan de titel depressie totdat ik voor het eerst bij een psycholoog kwam waar ik heb uitgelegd mijn staat van zijn te ervaren als gevoelloos en heel erg vlak. Deze psycholoog associeerde dit vrijwel meteen met depressie en vertelde mij dat ik dus depressief was. Aangezien ik in die tijd al behoorlijk op zoek was naar antwoorden ging ik al vrij makkelijk mee in de erkenning dat ik depressief was. Mijn ervaring gevoelloos te zijn viel hier dan ook al snel weer wat meer mee op de achtergrond. Ook naar de buitenwereld had ik het niet vaak meer over mijn gevoelloosheid maar omschreef ik mijzelf steeds vaker als depressief. Gelijk het eerste gesprek vroeg zei mij hoe ik tegenover anti-depressiva stond. Ik heb haar verteld dat ik hier niet al te sceptisch tegenover stond maar dat ik wel wou weten wat de medicijnen precies voor werking op mij hebben. Nadat we het 1 en ander besproken hadden over het medicijn heb ik met haar besloten om zoloft te gaan bebruiken. Ik ben toen dus gestrart met een dosering van 50 MG per dag. Zelf hoopte ik er op dat deze medicijnen "mijn gevoel" terug konde geven. In plaats daarvan het het op mij een hele andere uitwerking. Mijn zelfvertrouwen kreeg een behoorlijke BOOST. Verschillende soorten angsten had ik spontaan geen last meer van en dit gaf mij tijdelijk een vrij prettige stemming. Alleen na een tijdje kwam bij mij toch alsnog de vraag weer boven: Waar is mijn gevoel????!!!
Het effect dat de medicijnen op mij had vond ik al snel niet meer genoeg. De medicijnen hadden overigens ook geen positief effect ook op het slapen en de vraag van: Waar is mijn gevoel?? begon mij al steeds vaker weer te boeien. Na een half jaar slikken van de medicijnen waar ik in de tussentijd inmiddels al was overgestapt op de 100 MG begon ik mij steeds meer af te vragen? Ben ik dit? Of is dit het pilletje? Bij elke vrolijke of positieve stemming die ik bij mezelf ondervond kon ik niet trots zijn op mezelf omdat ik het gevoel had dit niet zelf gedaan te hebben. Maar dat het de werking was van het pilletje. Ik ben toen in 1 keer gestopt. Zonder af te bouwen. Ik heb hier vrijwel niks van gemerkt. Zowel lichamelijk niet als geestelijk.
Nu dus bijna 1 jaar verder, gestopt met de medicijnen, gestopt met de gesprekken met de psycholoog die mij de anti-depressiva had voorgeschreven blijf ik met dezelfde vragen zitten als waar ik in het begin mee zat. Waar is mijn gevoel? en waarom kan ik niet slapen?
Jullie zien dat ik heel erg doorhamer op "Mijn gevoel". Voor mij weegt dit uiteindelijk nog zwaarder als alle overige problematiek bij elkaar. Ik zal het proberen wat verder te verwoorden. Mischien dat sommige van jullie je er in kunnen erkennen? Met het missen van mijn gevoel bedoel ik dat ik dus een soort algeheel gevoel mis. Denk dus niet meteen aan emoties want deze ervaar ik zoms wel nog in alle hevigheid. Angst, boosheid, noem maar op. Met "Mijn gevoel" bedoel ik een gevoel dat de gehele dag bij mij was. Dit gevoel hoefde niet persee een gelukkig gevoel te zijn maar kon alle vormen aanemen. Het was sowieso een gevoel waarmee ik alles in hele wereld aanvoelde. Ieder persoon, elk levend wezen, maar ook elk stukje materie om mij geen had hiermee zijn eigen karakter. Heel lang heb ik dit gevoel verward met emotie's totdat ik mij nu dus langzaam begin te beseffen dat het niet de emoties zijn die ik mis, maar een soort algeheel gevoel wat vroeger de emoties inkleurde zeg maar. De emotie's zijn er nog steeds alleen het algehelde gevoel dat ik er vroeger doorheen voelde is weg. Dat is het gene wat ik mis. Ik kan het maar niet van me afzetten. Nu is er bijna niemand die mij begrijpt behalve twee mensen!! Het byzondere aan deze twee mensen is dat zei het missen van hun gevoel op PRECIES dezelde manier omschrijven als mij. Ook hun hebben het over het "missen van hun gevoel" en hebben moeite zich verder te verwoorden als dat. Netzo als mij dus. Het enige wat ze mij kunnen vertellen is dat ze aan dat gevoel hele mooie herrineringen hebben en dat het het leven inkleurde.
Goed ik ben nu alweer aardig lang aan het typen zonder dat ik het door heb en nog steeds schieten de vragen door mijn kop. Ik laat het hier maar even bij anders word het wel een hele extreme startpost.
Ondertussen blijft mijn moeder er op aandringen dat ik mijn depressie moet erkennen en er aan moet gaan werken. Zelf blijf ik sceptisch en ben ik voorzichtig met de titel: Depressie, Ziek zijn. Maar globaal gezien heeft ze gelijk en kamp ik nog steeds met dezelfde problematiek als jaren geleden en ben ik nog vrijwel geen stap verder gekomen.
Ik hoop dat jullie hier op fok mij wat meer duidelijkheid kunnen geven. Mischien dat sommige fok leden hier zich herkennen in mijn ervaring en hier zelf ook wat aan hebben. Ik ben er namelijk ondertussen van overtuigd dat ik niet de enige ben die zoekende is naar "Mijn gevoel"
Groeten,
Een jongen vol met vragen
Om te beginnen ben ik door psycholgen beoordeel als depressief. Hierover later meer. Eerst wil ik mijn eigen ervaring omtreft mijn problemen met jullie delen.
Al jaren kamp ik met enige problematiek die ik zelf nog steeds niet weet te plaatsen of te benoemen. Het eerste wat ik bij mijzelf geconstateerd heb is een slaapstoornis. Jarenlang heb ik hier last van gehad en met moeite mijn vmbo afgemaakt. Waar ik overigens al behoorlijk onder mijn niveau zat. 's Nachts kon ik niet inslapen en viel vaak met moeite pas zo rond 3 a 4 uur in slaap. 's Morgens was het wakker worden een ramp en voelde ik mij ontzettend moe en vooral ook volledig uitgeblust. Een veel gestelde vraag in mijn omgeving was: Denk je dan aan zoveel dingen in bed als je gaat slapen? Nu nog altijd beantwoord ik die vraag met NEE. Het zijn namelijk naar mijn weten nog nooit echt de gedachtes geweest die mij wakker houden. Meer een soort van opgewektheid waarvan ik de oorsprong nog steeds niet begrijp. 's Nachts kom ik gewoon tot leven! Op het moment dat ik in bed ga liggen krijg ik altijd een heel sterke drang om met mijn voet te gaan schommelen. Ik kan dit niet goed controleren en vaak gaat het zelfs ook onbewust. Op deze momenten zijn mijn gedachtes vrij stabiel en krijg ik niet de indruk dat het mijn gedachtes zijn die mij wakker houden. Deze bewegingsdrang van mijn benen heb ik overigens ook overdag.
Nu over mijn depressie:
Zoals al eerder beschreven ben ik door verschillende psychologen beoordeeld als depressief. Zelf ervaar ik dit heel anders. Nadat ik bij verschillende psychologen ben geweest voor mijn slaapprobleem werd ik mij langzamer hand van iets anders bewust. Ik was mijn gevoel kwijt! Jarenlang verwoord ik dit al op deze manier naar mijn ouders en alle psychologen waarbij ik heb gelopen. Niemand schijnt mij te begrijpen. Ik heb het altijd omschreven als: Emotieloos, Gevoelloos. Maar heb zelf dus nooit gedacht aan de titel depressie totdat ik voor het eerst bij een psycholoog kwam waar ik heb uitgelegd mijn staat van zijn te ervaren als gevoelloos en heel erg vlak. Deze psycholoog associeerde dit vrijwel meteen met depressie en vertelde mij dat ik dus depressief was. Aangezien ik in die tijd al behoorlijk op zoek was naar antwoorden ging ik al vrij makkelijk mee in de erkenning dat ik depressief was. Mijn ervaring gevoelloos te zijn viel hier dan ook al snel weer wat meer mee op de achtergrond. Ook naar de buitenwereld had ik het niet vaak meer over mijn gevoelloosheid maar omschreef ik mijzelf steeds vaker als depressief. Gelijk het eerste gesprek vroeg zei mij hoe ik tegenover anti-depressiva stond. Ik heb haar verteld dat ik hier niet al te sceptisch tegenover stond maar dat ik wel wou weten wat de medicijnen precies voor werking op mij hebben. Nadat we het 1 en ander besproken hadden over het medicijn heb ik met haar besloten om zoloft te gaan bebruiken. Ik ben toen dus gestrart met een dosering van 50 MG per dag. Zelf hoopte ik er op dat deze medicijnen "mijn gevoel" terug konde geven. In plaats daarvan het het op mij een hele andere uitwerking. Mijn zelfvertrouwen kreeg een behoorlijke BOOST. Verschillende soorten angsten had ik spontaan geen last meer van en dit gaf mij tijdelijk een vrij prettige stemming. Alleen na een tijdje kwam bij mij toch alsnog de vraag weer boven: Waar is mijn gevoel????!!!
Het effect dat de medicijnen op mij had vond ik al snel niet meer genoeg. De medicijnen hadden overigens ook geen positief effect ook op het slapen en de vraag van: Waar is mijn gevoel?? begon mij al steeds vaker weer te boeien. Na een half jaar slikken van de medicijnen waar ik in de tussentijd inmiddels al was overgestapt op de 100 MG begon ik mij steeds meer af te vragen? Ben ik dit? Of is dit het pilletje? Bij elke vrolijke of positieve stemming die ik bij mezelf ondervond kon ik niet trots zijn op mezelf omdat ik het gevoel had dit niet zelf gedaan te hebben. Maar dat het de werking was van het pilletje. Ik ben toen in 1 keer gestopt. Zonder af te bouwen. Ik heb hier vrijwel niks van gemerkt. Zowel lichamelijk niet als geestelijk.
Nu dus bijna 1 jaar verder, gestopt met de medicijnen, gestopt met de gesprekken met de psycholoog die mij de anti-depressiva had voorgeschreven blijf ik met dezelfde vragen zitten als waar ik in het begin mee zat. Waar is mijn gevoel? en waarom kan ik niet slapen?
Jullie zien dat ik heel erg doorhamer op "Mijn gevoel". Voor mij weegt dit uiteindelijk nog zwaarder als alle overige problematiek bij elkaar. Ik zal het proberen wat verder te verwoorden. Mischien dat sommige van jullie je er in kunnen erkennen? Met het missen van mijn gevoel bedoel ik dat ik dus een soort algeheel gevoel mis. Denk dus niet meteen aan emoties want deze ervaar ik zoms wel nog in alle hevigheid. Angst, boosheid, noem maar op. Met "Mijn gevoel" bedoel ik een gevoel dat de gehele dag bij mij was. Dit gevoel hoefde niet persee een gelukkig gevoel te zijn maar kon alle vormen aanemen. Het was sowieso een gevoel waarmee ik alles in hele wereld aanvoelde. Ieder persoon, elk levend wezen, maar ook elk stukje materie om mij geen had hiermee zijn eigen karakter. Heel lang heb ik dit gevoel verward met emotie's totdat ik mij nu dus langzaam begin te beseffen dat het niet de emoties zijn die ik mis, maar een soort algeheel gevoel wat vroeger de emoties inkleurde zeg maar. De emotie's zijn er nog steeds alleen het algehelde gevoel dat ik er vroeger doorheen voelde is weg. Dat is het gene wat ik mis. Ik kan het maar niet van me afzetten. Nu is er bijna niemand die mij begrijpt behalve twee mensen!! Het byzondere aan deze twee mensen is dat zei het missen van hun gevoel op PRECIES dezelde manier omschrijven als mij. Ook hun hebben het over het "missen van hun gevoel" en hebben moeite zich verder te verwoorden als dat. Netzo als mij dus. Het enige wat ze mij kunnen vertellen is dat ze aan dat gevoel hele mooie herrineringen hebben en dat het het leven inkleurde.
Goed ik ben nu alweer aardig lang aan het typen zonder dat ik het door heb en nog steeds schieten de vragen door mijn kop. Ik laat het hier maar even bij anders word het wel een hele extreme startpost.
Ondertussen blijft mijn moeder er op aandringen dat ik mijn depressie moet erkennen en er aan moet gaan werken. Zelf blijf ik sceptisch en ben ik voorzichtig met de titel: Depressie, Ziek zijn. Maar globaal gezien heeft ze gelijk en kamp ik nog steeds met dezelfde problematiek als jaren geleden en ben ik nog vrijwel geen stap verder gekomen.
Ik hoop dat jullie hier op fok mij wat meer duidelijkheid kunnen geven. Mischien dat sommige fok leden hier zich herkennen in mijn ervaring en hier zelf ook wat aan hebben. Ik ben er namelijk ondertussen van overtuigd dat ik niet de enige ben die zoekende is naar "Mijn gevoel"
Groeten,
Een jongen vol met vragen
He, je gevoel kwijt raken is normaal als je (heel erg) moe bent. Ik heb daar zelf ook snel last van. Ik heb dan wel geen slaapstoornis (meer), maar als ik een paar weken slecht slaap dan voel ik me zo ongeveer al jij beschrijft. Ik kan me voorstellen dat je dat na een tijdje heel erg hebt. Ik heb het mijn bijna gehele tijd als iets jonger kind gehad door een andere reden, waar ik nu niet op in ga.
Ik heb een simpele vraag voor je. hij kan een beetje hard klinken maar: Hoe hard werk jij eraan?
Wat doe je om weer energie en plezier in het leven te hebben? Heb je hobbies, vrienden? Heb je een vriendin? Zijn het ook de goede vrienden/vriendin die jou helpen door gewoon zichzelf te zijn, of hebben ze vooral medelijden? heb je leuk werk? Doe er wat aan. Kijk om je heen, waar je ook gaat en denk: " Hoe kan ik hier plezier hebben? Welke mensen zijn interessant om mee te praten? Om als vrienden te hebben? Probeer er niet aan te denken dat je ziek bent, maar ga iets doen wat je nooit eerder gedaan hebt.
Heel veel mensen met slaapproblemen doen overdag gewoon niet genoeg dingen die ze zelf echt willen en die henzelf verbeteren, daardoor worden ze en moeier en moeier en uiteindelijk depressief, niet dat ik zeg dat je dat bent, maar het zou heel goed kunnen dat je op de weg ernaartoe zit. Ik heb jaren met een slepende ziekte rondgelopen, ik heb wel mijn school af kunnen maken enzo en gaan studeren, maar ik ben er toen uiteindelijk mijn hele vriendenkring mee kwijtgeraakt.
Ik realiseer me nu, dat als ik maar als instelling had gehad dat vrienden belangrijk zijn en er maar aan gedacht had terwijl ik ziek was dat ik ook plezier kan maken overdag als ik 's avonds dat liever niet deed vanwege moeheid, dat het allemaal niet zoveel uit had gemaakt.
En nog één heel belangrijke tip, waar ik denk dat iedereen iets aan heeft: Ga iets doen waar je in gelooft!
als je gelooft in een godsdienst: Ga naar een kerk en verdiep je erin. Als je gelooft in het oplossen van wereldproblemen: Ga bij een stichting vrijwilligerswerk doen tegen het broeikaseffect.
Een paar suffe voorbeelden, maar ik zit bijvoorbeeld in het bestuur van een stichting die de betawetenschappen promoot. Daar haal ik veel energie uit omdat ik weet dat wat ik doe van belang is. Daarnaast heb ik er veel mensen ontmoet die ik als vrienden beschouw.
Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Ik heb een simpele vraag voor je. hij kan een beetje hard klinken maar: Hoe hard werk jij eraan?
Wat doe je om weer energie en plezier in het leven te hebben? Heb je hobbies, vrienden? Heb je een vriendin? Zijn het ook de goede vrienden/vriendin die jou helpen door gewoon zichzelf te zijn, of hebben ze vooral medelijden? heb je leuk werk? Doe er wat aan. Kijk om je heen, waar je ook gaat en denk: " Hoe kan ik hier plezier hebben? Welke mensen zijn interessant om mee te praten? Om als vrienden te hebben? Probeer er niet aan te denken dat je ziek bent, maar ga iets doen wat je nooit eerder gedaan hebt.
Heel veel mensen met slaapproblemen doen overdag gewoon niet genoeg dingen die ze zelf echt willen en die henzelf verbeteren, daardoor worden ze en moeier en moeier en uiteindelijk depressief, niet dat ik zeg dat je dat bent, maar het zou heel goed kunnen dat je op de weg ernaartoe zit. Ik heb jaren met een slepende ziekte rondgelopen, ik heb wel mijn school af kunnen maken enzo en gaan studeren, maar ik ben er toen uiteindelijk mijn hele vriendenkring mee kwijtgeraakt.
Ik realiseer me nu, dat als ik maar als instelling had gehad dat vrienden belangrijk zijn en er maar aan gedacht had terwijl ik ziek was dat ik ook plezier kan maken overdag als ik 's avonds dat liever niet deed vanwege moeheid, dat het allemaal niet zoveel uit had gemaakt.
En nog één heel belangrijke tip, waar ik denk dat iedereen iets aan heeft: Ga iets doen waar je in gelooft!
als je gelooft in een godsdienst: Ga naar een kerk en verdiep je erin. Als je gelooft in het oplossen van wereldproblemen: Ga bij een stichting vrijwilligerswerk doen tegen het broeikaseffect.
Een paar suffe voorbeelden, maar ik zit bijvoorbeeld in het bestuur van een stichting die de betawetenschappen promoot. Daar haal ik veel energie uit omdat ik weet dat wat ik doe van belang is. Daarnaast heb ik er veel mensen ontmoet die ik als vrienden beschouw.
Ik hoop dat je er wat aan hebt.
ete
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Om te beginnen herken ik mij enigzins in wat jij beschrijft. Hiermee bedoel ik mijn passieve houding van dit moment. Om jou vraag concreet te beantwoorden. Wat doe ik eraan? Als ik eerlijk moet zijn op het moment helemaal niks. Ik ben vorige week voor het eerst weer in gesprek geweest met een psychiator en psycholoog. Dit was alleen intake dus hier kan ik nog niet veel over vertellen. Voor de rest doe ik op het moment er helemaal niks meer aan. Dit omdat ik pas geleden met mijn school ben gestopt omdat ik het vanwege mijn slaapprobleem maar ook vanwege desinteresse gewoon niet meer trok. Ik ben sinds toen eigenlijk in een soort somberheid terechtgekomen waardoor mijn omgeving mij als depressief beschouwd. Ik dee er in het verleden dus wel een hoop aan. Ik ging naar school, had een vriendengroep, probeerde de lol uit de dag te halen, alhoewel ik dit wel vaak met behulp van alcohol deed 's avonds in het weekend. Eigenlijk nu nog steeds. Jij beschrijft dat een hoop mensen die slaapproblemen hebben overdag gewoon niet genoeg dingen doen die ze zelf echt willen en die henzelf verbeteren. Ik ben bang dat ik op dit moment precies bij deze groep behoor. Ik ben niet altijd zo geweest. Maar ben toch eigenlijk in het afgelopen jaar wel weer naar dat niveau afgezakt.
Wat je zegt omtreft geloof wil ik even het volgende kwijt. Tijdens mijn lange zoektocht naar mijn gevoel ben ik nadat ik de titel depressief wat meer van mijzelf af begon te schuiven erg geinteresseerd geraakt in spiritualiteit. Nog steeds lees ik hier af en toe over en ik ondervind hierin veel meer herkinning wat betreft mijn gevoelloosheid. Daar waar de psychiatrie mij niet begrijpt vind ik in de spiritualteit een duidelijk antwoord dat mijn klacht gevoelloosheid enigzins beschrijft. Ik heb inderdaad weleens ideeën om de wereld te verbeteren. Ik heb alleen nog nooit de kracht gevonden om werk of opleiding te zoeken in die richting omdat ik altijd gehinderd blijft door mijn slaapprobleem wat naarmate ik ga werken of een opleiding ga doen toch heel erg overgaat in een vermoeidsheidprobleem.
[ Bericht 0% gewijzigd door stefanrdam op 31-10-2006 17:33:43 ]
Wat je zegt omtreft geloof wil ik even het volgende kwijt. Tijdens mijn lange zoektocht naar mijn gevoel ben ik nadat ik de titel depressief wat meer van mijzelf af begon te schuiven erg geinteresseerd geraakt in spiritualiteit. Nog steeds lees ik hier af en toe over en ik ondervind hierin veel meer herkinning wat betreft mijn gevoelloosheid. Daar waar de psychiatrie mij niet begrijpt vind ik in de spiritualteit een duidelijk antwoord dat mijn klacht gevoelloosheid enigzins beschrijft. Ik heb inderdaad weleens ideeën om de wereld te verbeteren. Ik heb alleen nog nooit de kracht gevonden om werk of opleiding te zoeken in die richting omdat ik altijd gehinderd blijft door mijn slaapprobleem wat naarmate ik ga werken of een opleiding ga doen toch heel erg overgaat in een vermoeidsheidprobleem.
[ Bericht 0% gewijzigd door stefanrdam op 31-10-2006 17:33:43 ]
Aan je reactie heb ik zeker wat,
Dat jij mijn gevoelloosheid in verband brengt met vermoeidheid zet mij aan het denken. Zelf heb ik dit verband nog nooit echt gelegd.
Nogmaals bedankt voor je reactie
Dat jij mijn gevoelloosheid in verband brengt met vermoeidheid zet mij aan het denken. Zelf heb ik dit verband nog nooit echt gelegd.
Nogmaals bedankt voor je reactie
Graag gedaan, ik bedoelde met er iets aan doen overigens niet specifiek gaan naar een psycholoog, maar meer je eigen instelling veranderen.
Over geloof gesproken, zoek er in ieder geval mensen bij, niet alleen maar het internet bijvoorbeeld. als ik je nog een tip mag geven:
Zet jezelf een soort sociale deadline: over een bepaalde tijd heb ik dit gedaan. Dat kan zijn bijvoorbeeld naar een café waar veel leeftijdsgenoten zijn toegaan. (niet teveel drinken in dat geval zou ik aanraden, onder invloed is het sluiten van vriendschappen en dergelijke altijd anders)
En in dat café met zoveel mogelijk mensen praten, niet geforceerd doorzoeken, maar zolang het gezellig is. Niet over jouw problemen praten, maar alleen over onderwerpen die je gewoon zelf interessant vind. Of over die andere mensen zelf.
Ik denk dat je zal zien dat je op dat moment zelf zal merken dat je alles waar je nu aan denkt even vergeet. Dat kan je heel veel helpen.
Als een café niet jouw stijl is, ga dan iets anders doen, maar zorg dat je in de gelegenheid komt om mensen te ontmoeten. Zet echt die deadline.
langzamerhand zul je op die manier meer mensen gaan ontmoeten en minder gaan denken aan je probleem tot je op gegeven moment bedenkt dat het eigenlijk geen probleem meer is.
Over geloof gesproken, zoek er in ieder geval mensen bij, niet alleen maar het internet bijvoorbeeld. als ik je nog een tip mag geven:
Zet jezelf een soort sociale deadline: over een bepaalde tijd heb ik dit gedaan. Dat kan zijn bijvoorbeeld naar een café waar veel leeftijdsgenoten zijn toegaan. (niet teveel drinken in dat geval zou ik aanraden, onder invloed is het sluiten van vriendschappen en dergelijke altijd anders)
En in dat café met zoveel mogelijk mensen praten, niet geforceerd doorzoeken, maar zolang het gezellig is. Niet over jouw problemen praten, maar alleen over onderwerpen die je gewoon zelf interessant vind. Of over die andere mensen zelf.
Ik denk dat je zal zien dat je op dat moment zelf zal merken dat je alles waar je nu aan denkt even vergeet. Dat kan je heel veel helpen.
Als een café niet jouw stijl is, ga dan iets anders doen, maar zorg dat je in de gelegenheid komt om mensen te ontmoeten. Zet echt die deadline.
langzamerhand zul je op die manier meer mensen gaan ontmoeten en minder gaan denken aan je probleem tot je op gegeven moment bedenkt dat het eigenlijk geen probleem meer is.
ete
Zelf probeer ik dit al tot op zekere hoogte. Alleen merk ik vaak dat zelfs in gezelschap nooit echt het gevoel heb mijzelf te vermaken. Ook ga ik uit met het besef weinig geld te hebben omdat ik niet werk. Dit alles houd mij in mijn spiraal. Jou tip omeens wat meer contact te maken met mensen zou voor mij denk ik wel gunstig uitpakken. Ik ben zelf namelijk erg terughoudend op dat gebied.
waarom accepteer je niet gewoon jezelf zoals je bent?
het lijkt wel of je jezelf teveel geanalisserd hebt.
heel veel mensen slapen bijna niet snachts, worden dan pas aktief. je hebt je studie gestopt omdat je het niet meer trok. waarom start je geen studie die je op je eigen moment kan doen? er zijn ook heel veel banen die snachts uitgevoerd worden. dan kan je overdag slapen. of kan je gewoon helemaal niet slapen? wat betreft je gevoel...tsja, dat kan dus met je gebrek aan slaap te maken hebben. waarom zou je ook bij alles iets moeten voelen? je hebt wel je emoties zeg je...ook dat is gevoel, maar het is maar net waar je dat aan wilt besteden. bepaalde situaties wekken die emoties dus op dus kan je ervanuit gaan dat je gevoel je die emoties laat uiten.
het lijkt wel of je jezelf teveel geanalisserd hebt.
heel veel mensen slapen bijna niet snachts, worden dan pas aktief. je hebt je studie gestopt omdat je het niet meer trok. waarom start je geen studie die je op je eigen moment kan doen? er zijn ook heel veel banen die snachts uitgevoerd worden. dan kan je overdag slapen. of kan je gewoon helemaal niet slapen? wat betreft je gevoel...tsja, dat kan dus met je gebrek aan slaap te maken hebben. waarom zou je ook bij alles iets moeten voelen? je hebt wel je emoties zeg je...ook dat is gevoel, maar het is maar net waar je dat aan wilt besteden. bepaalde situaties wekken die emoties dus op dus kan je ervanuit gaan dat je gevoel je die emoties laat uiten.
je blijft altijd zoeken zolang je het nog niet hebt gevonden.
waarom moet je perse voelen?
Omdat dit standaard is en als je het mist dan is er iets fout met jou?
Stel je doorziet veel dingen, je weet waarom dingen gebeuren je begrijpt dit, je hebt een soort totaal overzicht in het leven, moet je dan nog voelen?
Wil je beweren ts dat je nooit iets voelt? Bv als een naaste iets zou overkomen dan voel je ook nog niets?
Kijk je kunt blijven hameren op het moeten voelen, maar het is er niet, ik neem aan dat je je bewust bent van wat wel en niet kan, je hebt dus een geweten zeg maar.
Wat is er dan mis met jou?
Ik zou zeggen als je spiritueel was dat je het ultieme bereikt hebt in de geest..hallelujah moet men hier perse een plaatje bij plakken?
hmmz nee toch?
Mocht het wel een probleem zijn tjah het kan iets lichamelijks zijn? Of misschien heb je bepaalde drugs gebruikt ooit?
Omdat dit standaard is en als je het mist dan is er iets fout met jou?
Stel je doorziet veel dingen, je weet waarom dingen gebeuren je begrijpt dit, je hebt een soort totaal overzicht in het leven, moet je dan nog voelen?
Wil je beweren ts dat je nooit iets voelt? Bv als een naaste iets zou overkomen dan voel je ook nog niets?
Kijk je kunt blijven hameren op het moeten voelen, maar het is er niet, ik neem aan dat je je bewust bent van wat wel en niet kan, je hebt dus een geweten zeg maar.
Wat is er dan mis met jou?
Ik zou zeggen als je spiritueel was dat je het ultieme bereikt hebt in de geest..hallelujah moet men hier perse een plaatje bij plakken?
hmmz nee toch?
Mocht het wel een probleem zijn tjah het kan iets lichamelijks zijn? Of misschien heb je bepaalde drugs gebruikt ooit?
//Jij bent een user waar er meer van zouden moeten zijn, zhe devilll // Ik dacht dat je schreef Hitler ofzo//Huillie is mine!
Waarom ik mijzelf zo focus op het willen voelen kan ik ook nog steeds niet vatten. Ik heb het wel eens bepaalde tijden losgelaten maar na verloop van tijd komt altijd weer diezelfde vraag.
Ik heb overigens XTC gebruikt in het verleden. Ook veel tijden zorgen gemaakt dat deze drug bij mij mischien hersenschade heeft veroorzaakt.
In ieder geval. Ik zal het inderdaad is overwegen om mij niet meer zo te focusen op mijn gevoel. Mischien is het wel het verlangen er naar dat mij in deze cirkel houd.
Ik heb overigens XTC gebruikt in het verleden. Ook veel tijden zorgen gemaakt dat deze drug bij mij mischien hersenschade heeft veroorzaakt.
In ieder geval. Ik zal het inderdaad is overwegen om mij niet meer zo te focusen op mijn gevoel. Mischien is het wel het verlangen er naar dat mij in deze cirkel houd.
Ik heb inderdaad een hele sterke drang tot analiseren en beredeneren. Dit doe ik niet alleen omtreft mijzelf maar de hele wereld beredeneer ik tot in het uiterste aan toe. Vaak kom ik erachteraf achter dat mijn visie niet helemaal correct is. Dan stop ik er weer mee. Waarom ik er zo sterk de neiging tot heb weet ik niet. Mischien wel omdat ik bang ben voor het onbekende en dat ik daarom de wereld liever indeel in een rotsvast denkbeeld. (Want ook in de psychologie begeven wij ons als mensen nog altijd op onbekend terein) Ik was zelf al met deze vraag aan het worstelen en nu geef jij mij even een bevestiging. Ik krijg langzaam het besef dat ik mjijzelf mischien gigantisch beperk met al dat ge-beredeneer van mij.quote:Op dinsdag 31 oktober 2006 19:46 schreef vingerplantjuhh het volgende:
waarom accepteer je niet gewoon jezelf zoals je bent?
het lijkt wel of je jezelf teveel geanalisserd hebt.
heel veel mensen slapen bijna niet snachts, worden dan pas aktief. je hebt je studie gestopt omdat je het niet meer trok. waarom start je geen studie die je op je eigen moment kan doen? er zijn ook heel veel banen die snachts uitgevoerd worden. dan kan je overdag slapen. of kan je gewoon helemaal niet slapen? wat betreft je gevoel...tsja, dat kan dus met je gebrek aan slaap te maken hebben. waarom zou je ook bij alles iets moeten voelen? je hebt wel je emoties zeg je...ook dat is gevoel, maar het is maar net waar je dat aan wilt besteden. bepaalde situaties wekken die emoties dus op dus kan je ervanuit gaan dat je gevoel je die emoties laat uiten.
Ik doorzie inderdaad veel dingen. Ook veel negatieve dingen waarin ik ver kan wegzakken zodra ik dit niet begrijp en kan beschrijven.quote:Op dinsdag 31 oktober 2006 19:53 schreef zhe-devilll het volgende:
waarom moet je perse voelen?
Omdat dit standaard is en als je het mist dan is er iets fout met jou?
Stel je doorziet veel dingen, je weet waarom dingen gebeuren je begrijpt dit, je hebt een soort totaal overzicht in het leven, moet je dan nog voelen?
Wil je beweren ts dat je nooit iets voelt? Bv als een naaste iets zou overkomen dan voel je ook nog niets?
Kijk je kunt blijven hameren op het moeten voelen, maar het is er niet, ik neem aan dat je je bewust bent van wat wel en niet kan, je hebt dus een geweten zeg maar.
Wat is er dan mis met jou?
Ik zou zeggen als je spiritueel was dat je het ultieme bereikt hebt in de geest..hallelujah moet men hier perse een plaatje bij plakken?
hmmz nee toch?
Mocht het wel een probleem zijn tjah het kan iets lichamelijks zijn? Of misschien heb je bepaalde drugs gebruikt ooit?
Soms stel ik mijzelf wel is voor hoe het zou zijn als alle belangrijke familieleden zouden overlijden. Op zulke momenten treed er bij mij totaal geen angst meer op. Wat ik vroeger wel had. Soms heb ik weleens het idee dat ik echt totaal niet bang ben voor de dood. Allemaal waangedachtes natuurlijk maar op dat moment voelt het echt zo voor mij.
xtc is niet zo fijn voor je brains maar dat weet je al.quote:Op dinsdag 31 oktober 2006 21:48 schreef stefanrdam het volgende:
Waarom ik mijzelf zo focus op het willen voelen kan ik ook nog steeds niet vatten. Ik heb het wel eens bepaalde tijden losgelaten maar na verloop van tijd komt altijd weer diezelfde vraag.
Ik heb overigens XTC gebruikt in het verleden. Ook veel tijden zorgen gemaakt dat deze drug bij mij mischien hersenschade heeft veroorzaakt.
In ieder geval. Ik zal het inderdaad is overwegen om mij niet meer zo te focusen op mijn gevoel. Mischien is het wel het verlangen er naar dat mij in deze cirkel houd.
Had je dit altijd al? Of is dit gekomen na een bepaalde periode in je leven?
Weet je soms kan ik me zo prettig voelen met alles en omdat ik , mijzelf goed ken, en dus daardoor ook begrijp kan ik gevoelens benoemen en ook ergens wel bepalen, dus dan voel je je gewoon lekker relaxt!
Kijk een psych zegt toch altijd er is iets mis, hoewel toen ik er ooit eens was, men zei dat er niets mis was...oke dus die theorie klopt dus ook niet helemaal ..
Later bleek ik allergisch te zijn voor allerlei dus dit verklaarde veelal de paniek ervaringen waar ik geen last meer van heb overigens.
Afklopt, maar door allerlei ervaringen leer je jezelf zodanig kennen dat je op den duur lekker in je vel steekt, tjah wat valt er dan nog te emotioneren?
Behalve de heftige dingen, zoals het verlies van geliefden oid.
Ergens kan ik eindelijk zeggen ik voel me tevreden met mijn leven zo tis goed!
Ik hoef geen relatie bv, ik heb er geen zin in...ik hoef niet allerlei dingen te hebben...kleinigheden maken mij al blij genoeg..dus?
Tis goed, en dan kun je je hierna afvragen of er iets mis met je is, ja dat kun je je altijd afvragen, geniet eens van het moment oid
//Jij bent een user waar er meer van zouden moeten zijn, zhe devilll // Ik dacht dat je schreef Hitler ofzo//Huillie is mine!
Ik heb dit niet altijd al gehad. Ik heb dit eigenlijk pas sinds 4 jaar. Overigens ben ik mij er nu ongeveer 2 jaar van bewust. Maar het is dus in een bepaalde periode in mij leven gekomen. Ongeveer op mijn 16e. Ik ben nu bijna 19 jaar. Het gevoel waar ik op focus is in ongeveer 5 jaar als ik het zo een beetje in moet schaten stapsgewijs afgenomen. Dit ging dus heel gelijkmatig en was mij hier dus niet meteen van bewust. Heb mij dus een periode even leeg gevoeld dan als ik mij nu voel en nergens over geklaagd. Met uitzondering van het slaapprobleem. Dat ik mijzelf zo focus op mijn gevoel. Is eigenlijk pas sinds zo'n 2.5 jaar.
Ga dingen doen die je echt leuk vindt, zoek je passie, omring je met mensen die je energie geven.
Ik kan me wel voorstellen dat je problemen met slapen hebt, je bent gewoon ''onderprikkeld'' voor je gaat slapen, omdat je niets zinvols hebt gedaan, niets dat je vermoeit.
Ik kan me wel voorstellen dat je problemen met slapen hebt, je bent gewoon ''onderprikkeld'' voor je gaat slapen, omdat je niets zinvols hebt gedaan, niets dat je vermoeit.
misschien heet ''the magic word'' wel tevredenheid!~quote:Op dinsdag 31 oktober 2006 22:34 schreef stefanrdam het volgende:
Ik heb dit niet altijd al gehad. Ik heb dit eigenlijk pas sinds 4 jaar. Overigens ben ik mij er nu ongeveer 2 jaar van bewust. Maar het is dus in een bepaalde periode in mij leven gekomen. Ongeveer op mijn 16e. Ik ben nu bijna 19 jaar. Het gevoel waar ik op focus is in ongeveer 5 jaar als ik het zo een beetje in moet schaten stapsgewijs afgenomen. Dit ging dus heel gelijkmatig en was mij hier dus niet meteen van bewust. Heb mij dus een periode even leeg gevoeld dan als ik mij nu voel en nergens over geklaagd. Met uitzondering van het slaapprobleem. Dat ik mijzelf zo focus op mijn gevoel. Is eigenlijk pas sinds zo'n 2.5 jaar.
//Jij bent een user waar er meer van zouden moeten zijn, zhe devilll // Ik dacht dat je schreef Hitler ofzo//Huillie is mine!
Een hoop pillen uit het medicijnkastje werkt erg goed, maar een doorsnee flat is ook uiterst geschikt.quote:
Eargasm. .Luister naar mijn waarschuwing!
slaapstoornissen zijn er in vele soorten en maten. Kijk eens op http://www.nachtmerries.org/ , daar staan verschillende soorten duidelijk uitgelgd (ook rusteloze bene)
ik ga nou ff de rest goed lezen
ik ga nou ff de rest goed lezen
I'll try being nicer if you'll try being smarter.
stupid people shouldn't breed
stupid people shouldn't breed
Ok, ik heb nu het stukje over depressiviteit & geen gevoel gelezen.
Bedoel je met geen gevoel dat je bijvoorbeeld in een café staat, lacht met vrienden, maar dat je tussen het lachen door jezelf leeg voelt?
Zo ja, dan is dat idd een soort depressiviteit, maar die is wel op te lossen: vind doelen in je leven.
Bepaal voor jezelf wat je echt belangrijk vind (bijv. onafhankelijkheid, vriendschap, rechtvaardigheid), stel realisitsche doelen waarmee je je richt op die belangrijke zaken (bijv. werk en studie, iets doen met vrienden, vrijwilligerswerk) en zoek iets dat waarmee je die doelen stapje voor stapje bereikt.
Dat werkt is mijn ervaring.
En wat bij mij ook erg hielp: niet de hele tijd het leven beredeneren, maar het leven léven .
In een club langs de kant staan en beredeneren hoe idoot dat dansen enzo het eigenlijk is, blijkt in praktijk een stuk minder leuk te zijn dan gewoon te gaan dansen, ook al is het misschien onzinnig.
Ik weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, maar in ieder geval wens ik je veel sucses en geloof in je zelf!
Bedoel je met geen gevoel dat je bijvoorbeeld in een café staat, lacht met vrienden, maar dat je tussen het lachen door jezelf leeg voelt?
Zo ja, dan is dat idd een soort depressiviteit, maar die is wel op te lossen: vind doelen in je leven.
Bepaal voor jezelf wat je echt belangrijk vind (bijv. onafhankelijkheid, vriendschap, rechtvaardigheid), stel realisitsche doelen waarmee je je richt op die belangrijke zaken (bijv. werk en studie, iets doen met vrienden, vrijwilligerswerk) en zoek iets dat waarmee je die doelen stapje voor stapje bereikt.
Dat werkt is mijn ervaring.
En wat bij mij ook erg hielp: niet de hele tijd het leven beredeneren, maar het leven léven .
In een club langs de kant staan en beredeneren hoe idoot dat dansen enzo het eigenlijk is, blijkt in praktijk een stuk minder leuk te zijn dan gewoon te gaan dansen, ook al is het misschien onzinnig.
Ik weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, maar in ieder geval wens ik je veel sucses en geloof in je zelf!
I'll try being nicer if you'll try being smarter.
stupid people shouldn't breed
stupid people shouldn't breed
geloof in jezelfquote:Op woensdag 1 november 2006 00:22 schreef Dr.Death het volgende:
Ok, ik heb nu het stukje over depressiviteit & geen gevoel gelezen.
Bedoel je met geen gevoel dat je bijvoorbeeld in een café staat, lacht met vrienden, maar dat je tussen het lachen door jezelf leeg voelt?
Zo ja, dan is dat idd een soort depressiviteit, maar die is wel op te lossen: vind doelen in je leven.
Bepaal voor jezelf wat je echt belangrijk vind (bijv. onafhankelijkheid, vriendschap, rechtvaardigheid), stel realisitsche doelen waarmee je je richt op die belangrijke zaken (bijv. werk en studie, iets doen met vrienden, vrijwilligerswerk) en zoek iets dat waarmee je die doelen stapje voor stapje bereikt.
Dat werkt is mijn ervaring.
En wat bij mij ook erg hielp: niet de hele tijd het leven beredeneren, maar het leven léven .
In een club langs de kant staan en beredeneren hoe idoot dat dansen enzo het eigenlijk is, blijkt in praktijk een stuk minder leuk te zijn dan gewoon te gaan dansen, ook al is het misschien onzinnig.
Ik weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, maar in ieder geval wens ik je veel sucses en geloof in je zelf!
die zin is zo geweldig!
//Jij bent een user waar er meer van zouden moeten zijn, zhe devilll // Ik dacht dat je schreef Hitler ofzo//Huillie is mine!
En volgens mij het allerbelangrijkste van alles wat hier staat. Als je in jezelf gelooft ga je dingen doen en daardoor slaap je veel beter en vergeet je te analyseren, waardoor je langzamerhand meer in het leven gaat staan en je gevoelloosheid zal verminderen.quote:Op woensdag 1 november 2006 00:56 schreef zhe-devilll het volgende:
[..]
geloof in jezelf
die zin is zo geweldig!
ete
Inderdaad zoals jij het beschrijftquote:Op woensdag 1 november 2006 00:22 schreef Dr.Death het volgende:
Ok, ik heb nu het stukje over depressiviteit & geen gevoel gelezen.
Bedoel je met geen gevoel dat je bijvoorbeeld in een café staat, lacht met vrienden, maar dat je tussen het lachen door jezelf leeg voelt?
Zo ja, dan is dat idd een soort depressiviteit, maar die is wel op te lossen: vind doelen in je leven.
Bepaal voor jezelf wat je echt belangrijk vind (bijv. onafhankelijkheid, vriendschap, rechtvaardigheid), stel realisitsche doelen waarmee je je richt op die belangrijke zaken (bijv. werk en studie, iets doen met vrienden, vrijwilligerswerk) en zoek iets dat waarmee je die doelen stapje voor stapje bereikt.
Dat werkt is mijn ervaring.
En wat bij mij ook erg hielp: niet de hele tijd het leven beredeneren, maar het leven léven .
In een club langs de kant staan en beredeneren hoe idoot dat dansen enzo het eigenlijk is, blijkt in praktijk een stuk minder leuk te zijn dan gewoon te gaan dansen, ook al is het misschien onzinnig.
Ik weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, maar in ieder geval wens ik je veel sucses en geloof in je zelf!
Dit heb ik dus niet alleen in een cafe, maar eigenlijk vrijwel altijd in gezelschap. Als ik uit ga probeer ik die lege stemming enigzins te onderdrukken en er niet aan te denken. Maar altijd achteraf als ik weet thuis kom of weer alleen ben krijgt het weer de overhand.
Vrijwilligerswerk is mischien inderdaad wel een goed begin
Daar zeg je wat. Dit dacht ik zelf inderdaad ook al. Hoe druk mijn dag in het verleden ook was. Ook al was ik de hele dag vanaf 'smorgens vroeg op pad. "s Avonds voelde ik mij altijd alsof ik niks beleefd had. Niks had ervaren. Mijn lichaam was kapot. Alleen gevoelsmatig had ik het idee dat het ochtend was en dat de dag nog moest beginnen.quote:Op dinsdag 31 oktober 2006 23:23 schreef Xennia het volgende:
Ga dingen doen die je echt leuk vindt, zoek je passie, omring je met mensen die je energie geven.
Ik kan me wel voorstellen dat je problemen met slapen hebt, je bent gewoon ''onderprikkeld'' voor je gaat slapen, omdat je niets zinvols hebt gedaan, niets dat je vermoeit.
thanks man. Daar heb ik wel wat aanquote:Op woensdag 1 november 2006 00:04 schreef Dr.Death het volgende:
slaapstoornissen zijn er in vele soorten en maten. Kijk eens op http://www.nachtmerries.org/ , daar staan verschillende soorten duidelijk uitgelgd (ook rusteloze bene)
ik ga nou ff de rest goed lezen
Is dat bewegen met je voet(en) geen 'restless legs' ?
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
Volgens mij lijd je wel aan een depressie...geen gevoel hebben, niet voelen. Is het niet dat je je emoties niet kunt doorleven en ze heel ver wegstop uit angst voor...
Afvlakking van gevoel maakt je apathisch, onbereikbaar, de zin van leuke niet leuke dingen is er niet meer. Een depressie is een stemmingsstoornis, en gevoel hebben heeft zoveel te maken met je stemming.
Als je depressief bent, ben je ook moe, is je dag- nachtritme verstoord, word je op rare tijden wakker, slaap je overdag. Echt, je klinkt depressief. De dingen die je noemt zijn symptomen ervan. Geen in in dingen hebben, lusteloos zijn maakt je passief, daardoor kan ook slapen anders woorden omdat je ritme eruit is. (Heb verder niet alle posts van anderen gelezen).
Rusteloze benen. Ik heb er nog nooit bij stilgestaan, maar dat had ik ook..
Tip: enige die ik kan geven en vraag daarbij hulp: zorg voor ritme en structuur. Sta op tijd op, eet regelmatig. Accepteer dat je nu dingen gaat doen waar je misschien geen zin in hebt, maar doe ze dan maar omdat het MOET. 'De zin' komt vanzelf wel weer opgang. Activeer jezelf, maak een planning, schema van wat je gaat doen. Doe dat gewoon, houdt je daaraan.
[ Bericht 19% gewijzigd door Fawn op 01-11-2006 12:22:04 ]
Afvlakking van gevoel maakt je apathisch, onbereikbaar, de zin van leuke niet leuke dingen is er niet meer. Een depressie is een stemmingsstoornis, en gevoel hebben heeft zoveel te maken met je stemming.
Als je depressief bent, ben je ook moe, is je dag- nachtritme verstoord, word je op rare tijden wakker, slaap je overdag. Echt, je klinkt depressief. De dingen die je noemt zijn symptomen ervan. Geen in in dingen hebben, lusteloos zijn maakt je passief, daardoor kan ook slapen anders woorden omdat je ritme eruit is. (Heb verder niet alle posts van anderen gelezen).
Rusteloze benen. Ik heb er nog nooit bij stilgestaan, maar dat had ik ook..
Tip: enige die ik kan geven en vraag daarbij hulp: zorg voor ritme en structuur. Sta op tijd op, eet regelmatig. Accepteer dat je nu dingen gaat doen waar je misschien geen zin in hebt, maar doe ze dan maar omdat het MOET. 'De zin' komt vanzelf wel weer opgang. Activeer jezelf, maak een planning, schema van wat je gaat doen. Doe dat gewoon, houdt je daaraan.
[ Bericht 19% gewijzigd door Fawn op 01-11-2006 12:22:04 ]
KISSSSSSSSSSS
Ik probeer sinds kort weer wat structuur op te bouwen. Ik zit nu ongeveer al een half jaar thuis en dat is ook totaal niet bevoordelijk voor mijn depressie en ik zak dan ook vrij snel in een dip als ik te lang niks doe. Maar sinds ik dus niks meer doe is het slapen verassend beter gegaan. Heb zelfs enige tijd gedacht dat ik er van af was. Ik viel elke nacht in slaap zo rond 1 uur en werd de volgende dag ongeveer 12 uur weer wakker. Dit was voor mij al heel wat aangezien ik daarvoor amper het dag en nacht ritme vast kon houden. Alleen nu het verbazingwekkende. Ik slaap dus nu al weer 5 maanden redelijk. Vandaag had ik rijlessen. Een afspraak om 10.00. En plots kon ik de nacht er voor weer totaal niet slapen !!! Het lijkt wel dat als ik geen verantwoordelijkheden heb de volgende dag het slapen vrij makkelijk gaat. Maar zodra ik een afspraak heb staan treed die onrust weer op in bed. Echt waar ik probeer me rustig te houden. Niet te actief te denken aan de volgende dag maar dat over-actieve gevoel komt razendsnel opzetten. Ik kan het totaal niet plaatsen. Ik kan het ook niet stopzetten. En m'n gedachtes nemen toch wel heel plotseling de vrije loop. Ik denk aan van alles de grootste onzin. Het komt allemaal spontaan in me op. Dit doet mij toch wel weer twijfelen of het toch niet ook de gedachtes zijn die mij wakker houden. In ieder geval is het het over actieve gevoel wat overheerst. IK krijg wel steeds meer het idee dat het gewoon een bijkomstige faalangst is voor de volgende dag aangezien ik natuurlijk jaren achter elkaar alleen maar datzelfde gebeuren heb meegamaakt en vrijwel op elke afspraak te laat kwam.quote:Op woensdag 1 november 2006 12:10 schreef Fawn het volgende:
Volgens mij lijd je wel aan een depressie...geen gevoel hebben, niet voelen. Is het niet dat je je emoties niet kunt doorleven en ze heel ver wegstop uit angst voor...
Afvlakking van gevoel maakt je apathisch, onbereikbaar, de zin van leuke niet leuke dingen is er niet meer. Een depressie is een stemmingsstoornis, en gevoel hebben heeft zoveel te maken met je stemming.
Als je depressief bent, ben je ook moe, is je dag- nachtritme verstoord, word je op rare tijden wakker, slaap je overdag. Echt, je klinkt depressief. De dingen die je noemt zijn symptomen ervan. Geen in in dingen hebben, lusteloos zijn maakt je passief, daardoor kan ook slapen anders woorden omdat je ritme eruit is. (Heb verder niet alle posts van anderen gelezen).
Rusteloze benen. Ik heb er nog nooit bij stilgestaan, maar dat had ik ook..
Tip: enige die ik kan geven en vraag daarbij hulp: zorg voor ritme en structuur. Sta op tijd op, eet regelmatig. Accepteer dat je nu dingen gaat doen waar je misschien geen zin in hebt, maar doe ze dan maar omdat het MOET. 'De zin' komt vanzelf wel weer opgang. Activeer jezelf, maak een planning, schema van wat je gaat doen. Doe dat gewoon, houdt je daaraan.
Maar goed mijn conclusie. Ik heb denk ik geen slaapprobleem opzich. Maar gewoon een zekere angst voor de volgende dag. Bedankt voor ieders reactie tot nu toe. Ik zal het allemaal nog wel een paar keer na lezen.
Dat je weer strucvtuur probeert te krijgen is ontzettend goed van je!quote:Op woensdag 1 november 2006 13:07 schreef stefanrdam het volgende:
[..]
Ik probeer sinds kort weer wat structuur op te bouwen.
En m'n gedachtes nemen toch wel heel plotseling de vrije loop. Ik denk aan van alles de grootste onzin. Het komt allemaal spontaan in me op. Dit doet mij toch wel weer twijfelen of het toch niet ook de gedachtes zijn die mij wakker houden. In ieder geval is het het over actieve gevoel wat overheerst.
Wat betreft die gedachtes, dat komt me ook wel bekend voor. Je gaf zelf eerder al aan dat je veel denkt en dat je weinig voelt en veel analyseerd. Dat zijn allemaal cognities. Als je een gebeurtenis meemaakt, heb je daar een gedachte over, die gedachte zorgt voor een gevoel, en dat gevoel zorgt voor een gevolg in jou gedrag, wat vervolgens weer aanleiding kan zijn van dit rijtje, de gebeurtenis. Zo blijft het rondje doorgaan. Je gedachtes kunnen een hoop bepalen.
Voorbeeld: je hoort beneden een geluid en denk het is de buurman --> geen angst
je hoort benenden een geluid en denkt dat het een inbreker is --> er ontstaat angst
Het is denk ik de angst voor wat komen gaat (de onrust), die er voor zorgt dat je die gedachtes krijgt. het is dus een vicieuze cirkel.
Zo was het bij mij.
Alleen al door je gedachten krijg je dus een gevoel waardoor je je angstig kan gaan gedragen.
KISSSSSSSSSSS
probeer bij mezelf te analyseren welk gevoel je mist(ja...je hebt het duidelijk beschreven in je op)
weet wel van mezelf dat ik heel raar word van slaapgebrek(depri,lusteloos en para)
weet wel van mezelf dat ik heel raar word van slaapgebrek(depri,lusteloos en para)
Bas heeft gesproken...
Dat vind ik dan weer ongezond veel. Een verstoord slaapritme (dit kan ook te veel slapen zijn) is ook een symptoom van depressie. Beter probeer je iedere nacht 7 a 8 uur in bed door te brengen, zet je wekker en plan iets om te doen, een doel. Als je een keer een nacht slecht slaapt, toch je bed uit komen. De volgende nacht slaap je ongetwijfeld beter en anders wel de daaropvolgende nacht.quote:Op woensdag 1 november 2006 13:07 schreef stefanrdam het volgende:
Ik viel elke nacht in slaap zo rond 1 uur en werd de volgende dag ongeveer 12 uur weer wakker. Dit was voor mij al heel wat aangezien ik daarvoor amper het dag en nacht ritme vast kon houden.
|
|
