mijn broer en zijn vriendin zijn het 'aan het proberen'. beide zijn ze er helemaal vol van en wanneer ik ze zie stralen ze al terwijl zij nog niet eens zwanger is. nu bedoel ik het allemaal niet negatief maar ze betrekken mij er heel erg bij, je wordt oom, hoe zou je dat vinden wanneer je je neefje in je armen hebt, zijn luier verschoont etc.
het punt is: ik heb helemaal niks met kinderen cq babies. begrijp me niet verkeerd, ik haat ze niet!!!
toen ik tegen de vriendin van m'n broer zijn dat ik geen zin heb om de luier te verschonen, op te passen reageerde ze erg geagiteerd. mijn broer later ook. ze vonden het een beetje hard en koud van me, 'want het is wel je bloedverwand.
ik woon sinds 1.5 jaar in frankrijk, en er wordt van mij verwacht dat ik zo gauw de baby er is, ik naar NL kom om te komen kijken. ook dit wordt puur uit enthousiasme gezegd natiuurlijk
ben ik dan echt zo egoïstisch en lomp? ik kan gewoon niet doen alsof ik het leuk vind. ik ben echt erg blij voor hen maar ik kan daar gewoon niet in mee gaan. ok het is een bloedverwand (vanuit mijn kant zal er geen voortzetting van de familie komen, ik wil geen kinder, en m'n vriend kan ik moeilijk bevruchten
) maar toch... ik ben gewoon niet van plan om de baby te verschonen enzo. zij kiezen voor een baby, niet ik.een keer op een kraamfeest ('verplicht' op bezoek) kreeg ik een baby in m'n handen gedrukt van de gelukkige vader, ik heb haar direct terug gegeven want ik houd daar gewoon niet van. mensen vinden dat snel walgelijk. daarna komt ook altijd de opmerking 'wacht maar, over een paar jaar denk je er anders over. ik kan daar helemaal niet goed van worden. kinderen is gewoon niet mijn 'ding', waarom is dat voor veel mensen zo'n struikelblok? waarom accepteren veel mensen dat zo moeilijk of zelf helemaal niet?
ben ik echt zo zwart wit? heeft er iemand hier ervaring met een zelfde soort siuatie? ik vind het namelijk niet tof dat ik m'n broer en z'n vriendin er 'pijn' mee doe.
Ik hou er ook niet van als mensen "hun ding" proberen op te dringen. In jouw geval gaat het dan om een a.s. neefje of nichtje, en dan ligt het wellicht wat gevoeliger.
Je bent niet verplicht om hun "ding" jouw "ding" te laten worden. Wel adviseer ik je om, als je je standpunt duidelijk mocht willen maken, dit met enig tact trachten te brengen. Ze zullen jouw standpunt waarschijnlijk niet begrijpen, tenslotte zitten ze al op de roze wolk.
Probeer te tonen dat je wel blij voor ze bent, respecteer hun zienwijze en vraag vervolgens of ze jouw zienswijze ook willen respecteren. In alle redelijkheid mag dit wel van ze verwacht worden.
Zij hebben hun leven, jij het jouwe. Ieder zijn "ding".
Tact en diplomatie wens ik je. Succes.
@phluphy: ik zou niet weten hoe ik het diplmatiek kan brengen, dat is geen kwaliteit van me...
Dat soort dingen kun je beter denken, en (nog) niet hardop zeggen. Het is tenslotte nog lang niet zover, en als het ooit zover komt, zie je wel weer verder. Gezien het feit dat je in Frankrijk woont, zullen ze echt niet verwachten dat je elk weekend komt oppassen.
En ach, die keren dat je er wél bent, en je komt er echt niet onderuit om een luier te verschonen, dat overleef je wel joh.
Als je broer blijft aandringen en pushen, wat ik overigens wel al heel erg op de feiten vooruitlopen vind, ga dan niet meteen op je strepen staan, zeg gewoon iets als "dat ziet we dan wel weer joh".
Temper het enthousiasme zonder al te bot te zijn, dan gaat het kwartje wel een keertje vallen. En als ze het niet willen inzien, dan is het hun probleem verder.
Maar dan hoef jij je geen verwijten (meer) te maken.
Daar loopt al een tijdje een hele discussie en vind je iig een flinke groep mensen die je wel zullen begrijpen en kan je wat ervaringen lezen.
@phluphy: je hebt ook wel gelijk, we zien het tegen die tijd wel.. maar toch raar dat ze er nu al zo over beginnen.
@brighteyes: ik heb het ff snel doorgelezen, het gaat vornamelijk over zelf kinderen krijgen. dat is m'n punt niet want ik wil sowieso geen kinderen. bedankt voor de link iig
ik zat me net te bedenken dat het misschien anders is wanneer het moment daar is. ik kan me er alleen zo weinig bij voorstellen...
Maar goed, mss kunnen ze je wel helpen met je vraag. Mss heeft iemand daar het wel bij de hand gehad ook.
Ik denk dat je best duidelijk mag zijn naar je familie en gewoon zeggen wat je denkt. Wanneer je van jezelf weet dat je iets niet diplomatiek kunt brengen, zou ik daar ook niet al teveel moeite in proberen te stoppen. Het is tenslotte je familie, daar mag je toch eerlijk tegen zeggen wat je denkt en voelt?
Jammer dat ze niet inzien dat jij niet aan hun verwachtingen kunt voldoen.
De partner van mijn zusje moet bijvoorbeeld ook niets van baby's hebben. Ik zal hem mijn zoontje nooit op schoot zetten! Als hij hem wil vasthouden, prima hoor, maar dan pakt hij hem wel
Is toch voor niemand prettig.. Mijn schoonbroer wil hem niet vasthouden, dan is het voor mijn zoontje toch ook niet leuk? Mij maakt het niet uit hoor, ik voel me daardoor niet gekrenkt of iets dergelijks. Net zo'n goede vrienden hoor Wat ik wél zou doen is op kraamvisite komen. Dat doe je tenslotte niet alleen voor de baby. Ik denk dat de ouders zélf er heel veel waarde aan hechten als ze zo'n belangrijke gebeurtenis in hun leven met jou kunnen delen.
Wat ik wel redelijk normaal vind is dat je een keer gaat kijken als het kind geboren is. Daarmee doe je hen een groot plezier en het lijkt me niet meer dan normaal om je neefje of nichtje een keer te willen zien.
quote:Ik begrijp ook niet dat ze het pushen. Stiekem vond ik het wel prettig dat niet iedereen met mijn kind liep te 'rommelen'.Op zondag 22 oktober 2006 18:24 schreef livelink het volgende:
Ik heb mijn eerste luier verschoond toen ik zelf kinderen kreeg. Ik heb nooit zo de behoefte gehad om bij andere kinderen de luier te verschonen. Ik begrijp echt niet hoe mensen kunnen zeggen dat ze dat van je verwachten.
@Icicle: fijn om te lezen dat er ouders zijn die begrijpen wat ik bedoel!!!
@Swetsenegger: wat jij zegt snap ik ook wel. het lijkt me voor een kind ook niet tof om continu rondgeleurd te worden!!
goede vrienden van mij hebben vorig jaar ook een kleine gekregen. prachtig om te zien hoe fijn ze het hebben met z'n 3-en. zij weten ook dat het niet m'n ding is, ze heeft nooit aangeboden om de baby vast te houden. dat vind ik nog eens tof!
M'n zwager is pas 20, vindt z'n nieuwe neefje (ons zoontje dus) helemaal leuk, maar hoeft hem ook echt niet vast te houden. Sterker nog, ik wilde zelf ook nooit een baby vasthouden, doodeng vond ik het, zelfs toen ik 7 maanden zwanger was durfde ik het dus gewoon echt niet.
Gewoon rustig blijven zeggen dat je dat niet van plan bent dus als ze ernaar vragen. Het is geen verplichting.
Ik kan trouwens ook wel begrijpen dat de aanstaande ouders er helemaal vol van zijn en dus niet snappen dat iemand het niet helemaal het einde kan vinden (hormonen enzo
).quote:speciaal naar NL gaan voor de baby, oprecht blij voor iemand zijn is heel erg bot natuurlijk. het gaat er mij om dat ik imo er 'genoeg aan doe'. en het ging er mij om dat mensen vaak verwachtingen van je hebben die ik niet gegrond vind.Op zondag 22 oktober 2006 20:01 schreef releaze het volgende:
waar ik een beetje moeite mee heb is dat jij schijnbaar al het recht van de wereld hebt om bot te reageren wanneer jij iets niet leuk vind of wilt, maar je gelijk op je achterste poten staat wanneer iemand anders geagiteerd reageert. beetje krom. je verwijt hen dat zij jou niet begrijpen, maar begrip (begrijpen) op brengen voor hun onbegrijpelijke standpunt schijn je zelf ook niet volledig te kunnen, in feite, je komt het zelfs op fok posten. je verwacht even hard wat van hen als zij van jou. learn to live with it. dus wat mij betreft is dat cirkeltje rond.
dat ik het bot verwoord hier ben ik met je eens. maar ik vind eigenlijk dat JIJ nogal geagiteerd reageert, en je kan zelf ook geen begrip opbrengen voor mijn insteek.
niet iedereen vind het fijn een baby vast te houden,luiers te verschonen, oppassen.
en ja je woont in het buitenland en dan kunnen ze ook niet van je verwachten dat je over een uur naast hun bed staat om straks naar de kleine te kijken.
zeg gewoon tegen je familie wat je voel/denkt en ik vind dat ze wel wat respect mogen tonen hoor.
maar net zo goed als jij respect hebt voor hun dat zij dat willen.
Het is helemaal niet zo dat ik die kinderen niet lief vind ofzo, maar ik heb er nou eenmaal een stuk minder mee.
Misschien dat ik nu ook wel lomp klink, maarja... het is wel zo dat iedereen in mijn omgeving dit ook wel zo ongeveer weet.
quote:Hoi,Op zondag 22 oktober 2006 17:09 schreef Prego het volgende:
hallo iedereen,....
Als je man bent is het een redelijk normale reactie, als je vrouw bent is het een redelijk NIET-normale reactie.
Ik zou zo dus zeggen, is jouw mening, als ouder kan je daar best begrip voor opbrengen, denk idd alleen aan hoe je het brengt, (as)ouders zijn zoals al gezegt vaak in de wolken en zullen het zeker niet leuk vinden als je aangeeft dat het jouw ding niet zo is. Ligt er puur aan hoe je het brengt, Gewoon iets milder doen, en niet meteen recht voro z'n raap, werkt vaak al een heel eind. En willen ze het echt niet begrijpen is het hun probleem en niet het jouwe.
Soms niet eens de woorden.
Stel je eens voor dat jij helemaal loopt te geilen op een geweldige nieuwe auto/pc/gadget/huis weet ik veel wat. En in plaats van dat je gesprekspartner tegen je roept dat dat idd een mooi nieuw speeltje is, roept degene dat hij toch echt niet van plan is om dat leuk te vinden. (bv. Als je maar niet van mij verwacht dat ik enthousiast doe wanneer je dat ding gekregen hebt hoor") Is toch een bijzonder koude douche, lijkt me. Zou ik in ieder geval zelf ook niet zo vrolijk van worden.
Je hoeft niet staan te springen van enthousiasme. Maar een klein beetje meegaan in hun dromen kan toch echt geen kwaad, lijkt me. Des te meer omdat je realistisch gezien heus wel weet dat je ver genoeg van ze vandaan woont om van een groot aantal fysieke elementen van het oomschap redelijk verschoont
blijft.Het is hun keuze, zij zijn verliefd op het idee dat ze een kindje gaan krijgen (dat mag, dat hoort er voor hun ook bij), maar jij hoeft die verliefdheid niet delen.
mijn moeder riep vroeger altijd dat ze geen oma wilde worden
later was het: oke, je mag m met de kinderwagen in de hal zetten
en toen hij er eenmaal was was er toch ineens die "klik"
maar wat wou ik nou eigenlijk zeggen
een zwangerschap duurt 9 maanden, dus je kunt 9 maanden wennen aan het idee "oom worden"
en wen je dr niet aan, dan is dat pech voor je broer en schoonzus.
quote:waarom denkt iedereen dat ik niet blij en dat ik m'n best er niet voor doe. ik heb al meerdere malen aangegeven dat ik wel blij ben en dat ik echt wel op bezoek ga, want ik vind het super tof voor hun!!!Op vrijdag 27 oktober 2006 09:44 schreef kozakken het volgende:
Je hoeft niet staan te springen van enthousiasme. Maar een klein beetje meegaan in hun dromen kan toch echt geen kwaad, lijkt me. Des te meer omdat je realistisch gezien heus wel weet dat je ver genoeg van ze vandaan woont om van een groot aantal fysieke elementen van het oomschap redelijk verschoont
quote:Welnee, ik vind het eerder zwart/wit dat zij niet buiten hun eigen coconnetje kunnen denken. Ja, tuurlijk ben je blij voor ze en leef je tot op zekere hoogte mee, maar het krijgen van een kind heeft vooral een grote betekenis binnen hun gezin en invloed op hun leven, niet zozeer op het jouwe, dus dat jij niet nu al staat te springen bij het vooruitzicht dat je schoonzus misschien ooit zwanger raakt vind ik niet zo gekOp zondag 22 oktober 2006 17:09 schreef Prego het volgende:
ben ik echt zo zwart wit? heeft er iemand hier ervaring met een zelfde soort siuatie? ik vind het namelijk niet tof dat ik m'n broer en z'n vriendin er 'pijn' mee doe.
. quote:Op vrijdag 27 oktober 2006 08:11 schreef Hyperdude het volgende:
[..]
Als je man bent is het een redelijk normale reactie, als je vrouw bent is het een redelijk NIET-normale reactie.
Dus als vrouw moet je kinderen wel leuk vinden 
Zo formuleer je het nu. 
quote:Ik heb je startpost even iets gecomprimeerd en de opmerkingen eruit gepakt die me op z'n zachtst gezegd nogal de indruk geven dat je niet echt stond te springen toen ze het er met je over hadden.Op zondag 22 oktober 2006 17:09 schreef Prego het volgende:
--
het punt is: ik heb helemaal niks met kinderen cq babies. begrijp me niet verkeerd, ik haat ze niet!!!
toen ik tegen de vriendin van m'n broer zijn dat ik geen zin heb om de luier te verschonen, op te passen reageerde ze erg geagiteerd. mijn broer later ook. ze vonden het een beetje hard en koud van me, 'want het is wel je bloedverwand.
ik woon sinds 1.5 jaar in frankrijk, en er wordt van mij verwacht dat ik zo gauw de baby er is, ik naar NL kom om te komen kijken. ook dit wordt puur uit enthousiasme gezegd natiuurlijk
ben ik dan echt zo egoïstisch en lomp? ik kan gewoon niet doen alsof ik het leuk vind. ik ben echt erg blij voor hen maar ik kan daar gewoon niet in mee gaan. ....
) maar toch... ik ben gewoon niet van plan om de baby te verschonen enzo. zij kiezen voor een baby, niet ik.
kinderen is gewoon niet mijn 'ding',
ben ik echt zo zwart wit? heeft er iemand hier ervaring met een zelfde soort siuatie? ik vind het namelijk niet tof dat ik m'n broer en z'n vriendin er 'pijn' mee doe.
Omdat ik alleen maar geschreven tekst lees, komt het mss anders over dan met alle non verbale communicatie er bij.
Enne.. Ik ben wel blij MAARRRRR is net zoiets als: 'nee, want'.
"Leuk voor jullie hoor.. Maar verwacht van mij niet.." zou op mij ook niet echt meteen een fijne enthousiaste indruk maken.
Maar goed, zoals ik al eerder schreef: het is de toon die de muziek maakt.
hou ik niet van (en het stinkt WEL)!! Ik kan me hun enthousiasme wel voorstellen en ik kan me zo voorstellen dat ze een soort ' beginnersenthousiasme hebben' waarbij ze effe flink de fantasie op hol laten slaan. Ik heb zelden een luier van een vreemde baby verschoond en ben dit ook niet van plan in de toekomst, tenzij ik oppas uiteraard ...en ik hou echt superrrveel van kinderen.
prego, vervelend dat het zo moet gaan zeg, er blijft je nu ook weinig ruimte over om toch nog een beetje spontaan blij voor ze te zijn. komt vast wel weer goed lijkt me, maar vooralsnog lijkt me de enige optie om vooral je eigen plan te blijven trekken. doen zij tenslotte ook! tegelijkertijd zou ik niet te zwaar tillen aan hun wat egocentrische enthousiasme, het is voor hen natuurlijk een enorme beslissing, logisch ook. pluphy's tact-aanwijzingen lijken me verder heel nuttig.