De Kunst van het loslaten van een ex #44

Ik voel me helaas ook geroepen in dit topic te posten...

Twee dagen geleden is mijn relatie na bijna een jaar (zondag had een mooie dag moeten worden) uitgegaan. Het is een zeer intensieve relatie geweest, waarin we zeker de eerste 10 maanden bijna geen dag zonder elkaar zijn geweest. We hebben altijd bewust niet aan af en toe afstand nemen gedaan, omdat we vonden dat zolang het goed ging en we allebei bij elkaar wilden zijn, we er gewoon zo lang van moesten genieten als het kon. Er is een aantal dingen gebeurd tijdens de relatie die onze band alleen maar heeft versterkt en ook al heb ik nooit het idee gehad dat dit voor altijd zou zijn, is ze toch altijd ontzettend speciaal geweest voor mij. Als we bij elkaar waren ging alles automatisch, tot een week of 2 geleden.

Zo'n 2 maanden geleden was het eerste deukje al ontstaan, toen zij in een stressvolle periode opeens 'onzeker was over haar gevoelens'. Na een roerige week waarin ze veel heeft nagedacht en ik door een hel ben gegaan, was ze toch tot de conclusie gekomen dat ze met me verder wilde en sindsdien ging het weer als vanouds. Het was voor mij opvallend om te zien dat ondanks deze twijfel onze relatie gewoon weer verder ging alsof er niets was gebeurd. Maar sinds twee weken is het dus anders geworden. Daar waar ze normaal gesproken altijd verliefdheid uitstraalde wanneer ik haar zag, leek het nu opeens verdwenen. Ook gedroeg ze zich heel anders dan normaal, veel killer en afstandelijker en reageerde ze steeds vaker bot en zelfs beledigend op mij. Nou zit ze weer in een stressvolle periode (tentamens), maar ik merkte gelijk dat het anders was dan in andere stressperiodes. Het vuur was gewoon gedoofd.

Twee dagen geleden dan toch maar besloten dat de kogel door de kerk moest en dus heb ik haar gevraagd of ze nog wel verliefd op me was. 'Weet ik niet' was het antwoord en nadat we uren gepraat en gehuild hebben, zagen we uiteindelijk geen andere uitweg dan uit elkaar gaan. Zij had ook door dat ze zich anders gedroeg en ze wist niet goed waarom, maar dacht inderdaad dat ze niet meer verliefd op me was. Ze wilde me de twee weken voordat het uitging wel steeds blijven zien en bellen omdat ze hoopte dat het weer goed zou komen, maar dat gebeurde niet.

We houden nog wel van elkaar, maar we hebben allebei altijd zo iets gehad van: zo lang het leuk is, is het leuk'. Sommige vrienden van ons hebben dat altijd raar gevonden, maar het was onze visie en we stonden er allebei achter. Maar nu werkte het gewoon niet meer, het liep stroef ipv automatisch als we bij elkaar waren. En het duidelijkste teken was voor mij dus dat ik die verliefdheid niet meer kon zien bij haar. Het afscheid was ontzettend emotioneel (van 2 kanten), maar het is wel beter zo. De kans dat we elkaar zo ontzettend gaan missen, dat we weer bij elkaar terugkomen is aanwezig, maar dan zal het altijd van korte duur zijn. Het is gewoon over.

Het rare is dat ik nog helemaal niet ben ingestort. Ik heb altijd gedacht dat wanneer het uit zou gaan, ik helemaal kapot zou gaan en weken mijn bed niet meer uit zou komen. De laatste twee dagen zit het wel constant in mn hoofd, maar echte huilbuien heb ik nog niet gehad. Het lijkt wel of ik het nog niet besef en de klap zal ook heus nog wel komen. Ik mis vooral de kleine dingetjes, zoals nog even bellen voordat je gaat slapen. We hebben sinds het uit geen contact meer gehad en dat is eigenlijk wel goed, want ik weet dat het daar alleen maar erger van zou worden, maar toch...de drang om haar te bellen of te smsen is zo groot. Ik zit raar genoeg een beetje te wachten tot de klap komt, maar misschien komt ie wel helemaal niet en zat er blijkbaar al in mn hoofd dat het er aan zat te komen, dat het niet meer werkte en dat het maar beter is zo. Maar ik weet ook wel weer zeker eigenlijk dat wanneer ik haar zie en niet gewoon naar haar toe kan gaan en een kusje geven, het echt tot me doordringt en de klap alsnog zal komen.

Het is raar zo, het is net alsof er een stuk van mij is weggenomen, ik voel me leeg. Ze heeft in het jaar zo'n belangrijke rol in mijn leven gespeeld en nu is dat opeens weg. Ik heb er al veel over gepraat met vrienden en familie en dat helpt wel, maar toch begrijp ik maar niet waarom ik er zo koel onder blijf. Ik mis der, maar ik wil der ook niet terug. Eigenlijk is het een grote verwarde brei in mn hoofd en ik weet niet hoe ik het weer op orde kan krijgen.

Dit even opschrijven lucht wel op, maar ik weet eigenlijk niet wat ik er mee wil. Net zo goed als dat ik momenteel eigenlijk helemaal niet weet wat ik wil...

quote:

Op vrijdag 27 oktober 2006 11:35 schreef cloudydays1 het volgende:
Ik voel me helaas ook geroepen in dit topic te posten...

Twee dagen geleden is mijn relatie na bijna een jaar (zondag had een mooie dag moeten worden) uitgegaan. Het is een zeer intensieve relatie geweest, waarin we zeker de eerste 10 maanden bijna geen dag zonder elkaar zijn geweest. We hebben altijd bewust niet aan af en toe afstand nemen gedaan, omdat we vonden dat zolang het goed ging en we allebei bij elkaar wilden zijn, we er gewoon zo lang van moesten genieten als het kon. Er is een aantal dingen gebeurd tijdens de relatie die onze band alleen maar heeft versterkt en ook al heb ik nooit het idee gehad dat dit voor altijd zou zijn, is ze toch altijd ontzettend speciaal geweest voor mij. Als we bij elkaar waren ging alles automatisch, tot een week of 2 geleden.

Zo'n 2 maanden geleden was het eerste deukje al ontstaan, toen zij in een stressvolle periode opeens 'onzeker was over haar gevoelens'. Na een roerige week waarin ze veel heeft nagedacht en ik door een hel ben gegaan, was ze toch tot de conclusie gekomen dat ze met me verder wilde en sindsdien ging het weer als vanouds. Het was voor mij opvallend om te zien dat ondanks deze twijfel onze relatie gewoon weer verder ging alsof er niets was gebeurd. Maar sinds twee weken is het dus anders geworden. Daar waar ze normaal gesproken altijd verliefdheid uitstraalde wanneer ik haar zag, leek het nu opeens verdwenen. Ook gedroeg ze zich heel anders dan normaal, veel killer en afstandelijker en reageerde ze steeds vaker bot en zelfs beledigend op mij. Nou zit ze weer in een stressvolle periode (tentamens), maar ik merkte gelijk dat het anders was dan in andere stressperiodes. Het vuur was gewoon gedoofd.

Twee dagen geleden dan toch maar besloten dat de kogel door de kerk moest en dus heb ik haar gevraagd of ze nog wel verliefd op me was. 'Weet ik niet' was het antwoord en nadat we uren gepraat en gehuild hebben, zagen we uiteindelijk geen andere uitweg dan uit elkaar gaan. Zij had ook door dat ze zich anders gedroeg en ze wist niet goed waarom, maar dacht inderdaad dat ze niet meer verliefd op me was. Ze wilde me de twee weken voordat het uitging wel steeds blijven zien en bellen omdat ze hoopte dat het weer goed zou komen, maar dat gebeurde niet.

We houden nog wel van elkaar, maar we hebben allebei altijd zo iets gehad van: zo lang het leuk is, is het leuk'. Sommige vrienden van ons hebben dat altijd raar gevonden, maar het was onze visie en we stonden er allebei achter. Maar nu werkte het gewoon niet meer, het liep stroef ipv automatisch als we bij elkaar waren. En het duidelijkste teken was voor mij dus dat ik die verliefdheid niet meer kon zien bij haar. Het afscheid was ontzettend emotioneel (van 2 kanten), maar het is wel beter zo. De kans dat we elkaar zo ontzettend gaan missen, dat we weer bij elkaar terugkomen is aanwezig, maar dan zal het altijd van korte duur zijn. Het is gewoon over.

Het rare is dat ik nog helemaal niet ben ingestort. Ik heb altijd gedacht dat wanneer het uit zou gaan, ik helemaal kapot zou gaan en weken mijn bed niet meer uit zou komen. De laatste twee dagen zit het wel constant in mn hoofd, maar echte huilbuien heb ik nog niet gehad. Het lijkt wel of ik het nog niet besef en de klap zal ook heus nog wel komen. Ik mis vooral de kleine dingetjes, zoals nog even bellen voordat je gaat slapen. We hebben sinds het uit geen contact meer gehad en dat is eigenlijk wel goed, want ik weet dat het daar alleen maar erger van zou worden, maar toch...de drang om haar te bellen of te smsen is zo groot. Ik zit raar genoeg een beetje te wachten tot de klap komt, maar misschien komt ie wel helemaal niet en zat er blijkbaar al in mn hoofd dat het er aan zat te komen, dat het niet meer werkte en dat het maar beter is zo. Maar ik weet ook wel weer zeker eigenlijk dat wanneer ik haar zie en niet gewoon naar haar toe kan gaan en een kusje geven, het echt tot me doordringt en de klap alsnog zal komen.

Het is raar zo, het is net alsof er een stuk van mij is weggenomen, ik voel me leeg. Ze heeft in het jaar zo'n belangrijke rol in mijn leven gespeeld en nu is dat opeens weg. Ik heb er al veel over gepraat met vrienden en familie en dat helpt wel, maar toch begrijp ik maar niet waarom ik er zo koel onder blijf. Ik mis der, maar ik wil der ook niet terug. Eigenlijk is het een grote verwarde brei in mn hoofd en ik weet niet hoe ik het weer op orde kan krijgen.

Dit even opschrijven lucht wel op, maar ik weet eigenlijk niet wat ik er mee wil. Net zo goed als dat ik momenteel eigenlijk helemaal niet weet wat ik wil...

Ik heb dat ook wel man. 4 jaar een relatie, niet echt ingestort ofzo. Wel af en toe een brok in m'n keel en verdrietig. Maar ach, als je het dan ziet aankomen dan weet je het toch een beetje, misschien maak je dan onbewust toch op dat de klap wel zal komen. Je moet natuurlijk niet gaan wachten op de klap, probeer gewoon door te gaan en je merkt het wel als het even niet gaat. Vooral kerst of je verjaardag zal moeilijk worden.

Ik zat ff deze topic te lezen, en wil mijn verhaal ook ff kwijt.
Ik zat al behoorlijk met mezelf in de knoop, waarvoor ik al onder behandeling was van Parnassia.
En na een behoorlijk uit de hand gelopen ruzie (waar we beiden schuld aan hadden) heeft zij het uitgemaakt.
En daarna ben ik wel behoorlijk ingestort.
Ik heb dan ook nog het probleem dat mijn ex-vriendin bij dezelfde sociale werkplaats werkt als ik, alleen op een andere afdeling.
Dus ik zie mijn ex nog elke dag ook.

quote:

Op donderdag 26 oktober 2006 11:56 schreef square. het volgende:
Ik kom hier ook maar even mee lezen.

Sinds dit weekend, op de dag dat we één jaar samen waren, is het uit gegaan. De verliefdheid was weg van mijn kant, het voelde allemaal niet meer zo geweldig als in het begin. Echt slecht ging het niet, dus het is heel vreemd dat het nu ineens allemaal weg is. Maar ik had gewoon laatste tijd een raar gevoel en denk op één of andere manier dat dit beter is.

Vind het ontzettend kut om te zien dat ik haar er zoveel verdriet mee aan doe. Erg veel last van schuldgevoel dus. Buiten dat mis ik haar ook ontzettend en het ik vaak momenten dat ik denk dat dit een verkeerde beslissing is geweest.

Ik dacht dat het misschien even zou opluchten om er hier wat over te schrijven. Aangezien m'n vrienden alleen wat reageren in de trant van "Boeie, nu kun je rondneuken"

Exact hetzelfde bij mij, alleen heeft zij het uitgemaakt, ook 1 jaar een relatie en het gevoel bij haar kant was weg....best klote maarja ik merk aan mezelf dat ik haar nu na een week al niet meer zo erg mis dus dat zegt denk ik ook al genoeg

oh, nu heb ik best een kutactie gedaan. zijn zusje was dus bij ons op school. Nou heeft T nog een boek van mij (ben ik een keer expres bij hem vergeten, men are from mars and women are from venus). Daar maakten we wel eens grapjes over van: 'nou moet je nog terugkomen om dat boek te halen.' Nu heb ik dus aan haar gevraagd of zij dat boek meegeeft met iemand die bij mij op school zit. ben benieuwd of ik iets van hem hoor..

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2006 13:46 schreef Pilldriver het volgende:

[..]

Exact hetzelfde bij mij, alleen heeft zij het uitgemaakt, ook 1 jaar een relatie en het gevoel bij haar kant was weg....best klote maarja ik merk aan mezelf dat ik haar nu na een week al niet meer zo erg mis dus dat zegt denk ik ook al genoeg

zorg dat je haar de komende maand niet spreekt, anders kwam het bij mij allemaal in 1x terug en was ik weer terug bij af...

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2006 14:44 schreef flappiewappie het volgende:

[..]

zorg dat je haar de komende maand niet spreekt, anders kwam het bij mij allemaal in 1x terug en was ik weer terug bij af...

O_o. Het is nu bijna een week uit, en het gaat al iets beter met me. Gisteren gewoon gezellig op msn gekletst en afgesproken op 15 nov. (over 3 weken dus) om met een vriendin van mij en een paar gemeenschappelijke kennissen/vrienden in hun toko Nederland-Engeland te kijken. (Ja, ik hou van voetbal.) Maar als ik er dan over denk te zijn dan zeg jij dat er toch een grote kans is dat het weer helemaal mis gaat?

nja mis, als je haar dan net vergeten bent, en het weer "beter" gaat heb je kans dat het in een keer terug komt en je al die moeite voor niks heb gedaan.

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2006 17:10 schreef Mavro het volgende:

[..]

O_o. Het is nu bijna een week uit, en het gaat al iets beter met me. Gisteren gewoon gezellig op msn gekletst en afgesproken op 15 nov. (over 3 weken dus) om met een vriendin van mij en een paar gemeenschappelijke kennissen/vrienden in hun toko Nederland-Engeland te kijken. (Ja, ik hou van voetbal.) Maar als ik er dan over denk te zijn dan zeg jij dat er toch een grote kans is dat het weer helemaal mis gaat?

Is voor iedereen anders natuurlijk. Je komt er eigenlijk pas achter als je haar weer ziet..

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2006 18:28 schreef gewoonte het volgende:

[..]

Is voor iedereen anders natuurlijk. Je komt er eigenlijk pas achter als je haar weer ziet..

ik denk het eerlijk gezegd ook. Als je bij ons kijkt heb je te maken met twee mensen die zich allebei nog niet echt vrij zien van de relatie en gemengde gevoelens hebben over wat nu. Behalve dan dat hij vaker vindt dat het uit moet zijn en ik dat alleen heb in relatie tot zijn huidige 'onbetrouwbaarheid'.

Wat ook wel opvallend was, was dat ik afgelopen vrijdag een volledig verslag te horen kreeg van wat ik allemaal had gedaan tijdens het uitgaan in een bar in Istanbul. Hij wist precies met wie ik er was geweest en wat er was gebeurd. En dat terwijl hij 1200 km verderop woont.

quote:

Op zondag 29 oktober 2006 02:42 schreef HiZ het volgende:

[..]

Wat ook wel opvallend was, was dat ik afgelopen vrijdag een volledig verslag te horen kreeg van wat ik allemaal had gedaan tijdens het uitgaan in een bar in Istanbul. Hij wist precies met wie ik er was geweest en wat er was gebeurd. En dat terwijl hij 1200 km verderop woont.

klinkt alsof iemand jaloers is...

maar goed, ik begin het nu echt zat te worden dat ik bij alles wat ik doe verdrietig ben, ik schiet er heleemaaaaaal niks mee op. Ik haat dat gevoel nog meer dan dat ik het haat om weer single te zijn. Kon gister niet eens normaal functioneren op mijn werk, ik ga nu bezig voor school en als dat dan ook al niet lukt word ik echt helemaal gek en gaak een jaar op vakantie ofzo

ik snap mezelf niet.


*had echt niet verwacht dat me verhaal zo lang zou worden*

1 oktober had ik 6 maanden met me (ex)vriendin gekregen.
Ik had voor haar gekookt , toetje gemaakt , ze had me een zelfgemaakte boek gegeven met 184 reden waarom ze van me houd. Het was echt zo gezellig.
de volgende dag was ze bij mij , en ik had ruzie gekregen met me ouders.
Ze vertelde me dat ik teveel bij haar was en daardoor me studie vergat.
Het sloeg hard in en uit het niets raakte ik van slag.
Ander half week was ik down. wou alleen in me bed liggen , niet eten , alleen slapen.
Ik kon ook niet naar school, alles trok me aan.
Had spijt van dingen van vroeger en ik dacht alleen aan , wat als ik de tijd kon terug draaien
3 dagen lang alleen huilen, ik dacht dat ik het uit moest maken.
Ik dacht dat ik twijfels had dus heb met haar gesproken. Het was echt alleen maar huilen van beide kanten.
Het deed me echt pijn om haar te zien huilen. maar het was ook mij schuld.
Ik zij steeds dat het wel uit moest en daarna nam ik me worden terug.
Uiteindelijk had ik besloten het niet uitmaken.
12 oktober , spraken we vervolgens met elkaar af
en het werd weer gezellig , me twijfels waren opeens weg(ik weet niet eens of ik twijfels had , had wel een slecht gevoel)

Het ging een tijdje goed , tot vorige week 22 oktober. Ik was uitgegaan met me vriendin en 2 van haar vriendinnen ik was eerder weggaan om 3 uur snachts. het was echt zo druk dat ik chagrijnig werd.
Dus ik zij tegen me vriendin dat ik haar de volgende dag wel zou spreken. 45 min naar huis lopen , boos ,geïrriteerd , chagrijnig. Onder weg naar huis wou ik haar echt knuffelen.
de volgende dag werd ik wakker met weer zo kut gevoel , angstig gevoel, zenuwen in me buik
en de eerste wat ik dacht was, niet weer.
Niet weer dezelfde gevoel als een maand geleden.
Ik voel me echt zo schuldig dat ik haar eerst liet huilen en die huilende blik zie ik steeds voor me. dat doet me echt pijn.
en het doet me ook pijn dat ik dingen weet van haar en haar ex samen.
Die ik achteraf gewoon niet wou horen ,ookal haat zij haar ex. ik kan gewoon niet vergeten dat zij het ook samen hebben gedaan , en dat hij haar gewoon gebruikt had.
en ik voelt me zo kut als dat weer in me hoofd op komt , boos dat ze samen ook hebben gedaan
boos dat hij haar gebruikt haar. Ik dacht dat ik minder voor haar zou voelen , dat ik haar alleen als me beste vriendin zie.


Ik begon weer te twijfelen. en had 27 oktober , vorige week vrijdag met der gesproken.
dat alles zo normaal voelde. die vlinders waren soort van weg.
Weer had ik het niet uitgemaakt , want ik wou voor deze relatie vechten.
ik belde haar later die avond op en ze maakte het uit, maar we zouden vrienden blijven.
en daar ben ik blij om want ik wil haar echt niet helemaal kwijt raken.

Ze is echt me zielsmaatje. aan de ene kant was ik opgelucht, maar aan de andere kant had ik spijt van alles , nu nog steeds haast direct dat ze het uitmaakte had ze spijt en zij ze of ik weer een relatie met der wil.
Ik kon geen ja zeggen maar ook geen nee.ik gaf geen antwoord.
Ik was bang dat ik ja zou zeggen en dat het vervolgens weer uit zou gaan.
de dag daarna was ik toch bij der huis geweest. want haar moeder was jarig.(zij wou dat ik kwam)
toen ik haar weer zag voelde ik me beter dan de dag ervoor toen het uitging.
Ik knuffelde haar ook meteen. Ze zij dat we gewoon goede vrienden zijn.
Maar uiteindelijk kuste we elkaar en was alles zoals eerst. Ze zij tegen mij of ik haar weer terug wou .En ik kon weer gaan antwoord geven. het kussen en knuffelen voelde zo goed met haar maar ik wist niet zeker of ik weer zou twijfelen als ik weer een relatie met haar zou hebben.
dus ik zij , kunnen we niet op vriendschap op nummer 1 zetten en ons relatie op nummer 2 en dan kijken hoe het gaat.
maar dat wou ze niet. en ze deed gelijk afstandelijk , ik kon haar niet aanraken en ze was heel kill tegen me.
Ze zij dat we alleen vrienden zijn. en het deed me echt zeer om dat te horen en te zien dat ze afstand van me nam. die dag was echt als een roller coaster. Want later die avond kuste we elkaar weer , en hielden we elkaar weer vast en dat voelde weer goed .

Ik bleef ook bij der slapen en toen ik wakker werd , had ik weer die zenuwen in me maag. toch deden we intieme dingen waar we later spijt van gekregen. Maar alles wat ik met haar doe voelt zo vertrouwt en ik heb zulke mooie herinneringen aan haar dat ik weer terug bij der wil.
Maar ik wil niet dat ik dan weer zou twijfelen of me weer slecht zou voelen.
Want dan zou het weer uitmaken en een 2e keer zou meer pijn doen voor haar en mij. en dan ben ik bang dat ons vriendschap ook daardoor kapot zou gaan.
ze is meer dan me vriendin ze is me zielsmaatje. Ik voelde me echt kut toen ik gister weer naar huis moest gaan. ik huilde direct toen ik uit haar huis was. misde haar direct.
Elke keer als ik aan haar denkt en de herinneringen die we samen hadden ga ik automatisch huilen en ga ik me kut voelen.ik zou ook niet willen weten dat ze met andere jongens zou dansen , zoenen , flirten. dat zou me echt zeer doen. als ik wou dat het uit zou gaan , waarom voel ik me dan kut en schuldig. ik wil echt nu bij der zijn. ik kan me huiswerk nie maken en heb al een achterstand van een maand
ik ga het dit jaar denk ik niet halen.
mischien was die kut gevoel gewoon dat ik zoveel werk en stress heb van me opleiding dat ik me slecht ging voelen en vervolgens een reden zocht waarom ik me kut voelde en bij haar uit kwam
misschien voel ik me door iets anders kut.


ik wil dat we een samen een toekomst kunnen hebben.
ik mis haar nu wel , maar deels ben ik ook opgelucht. maar ik wil der tergelijk ook weer terug.
ik mis iets , ik voel me leeg

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 12:52 schreef Davito het volgende:

....

Verhaal komt me zeer bekent voor, het beste is gewoon; move on.

Vandaag had ik zon gevoel, er is nog ZOVEEL anders waar voor je moeite kunt doen en plezier uit kunt halen. Dat kut en leeg voelen hoort erbij, je betekent zoveel voor elkaar en het enigste wat je kunt doen is elkaar kwetsen, bij alles wat je doet. Alles kwetst want het is niet meer zoals voorheen. Als ze bijvoorbeeld iets leuks gaat doen met iemand anders kwetst dat, want vroeger was jij dan mee.

Het enigste wat je kunt doen is poosje terugvallen op eventuele familie of vrienden, lekker uit huilen, andere dingen doen, afleiding zoeken.

En imo als je denkt dat je dit jaar niet gaat halen, doe er dan ook geen moeite meer voor, ga praten met je decaan en vraag of je een poos mag uitstellen of eventueel de helft van de vakken volgen (zodat je nog iets moet doen) want de stress die dat veroorzaakt is het in dit soort situaties niet waard en kan alleen maar voor meer ongeluk zorgen.

zo cheer up, ga iets doen wat je altijd al heb willen doen en nooit tijd voor had, does gek

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2006 18:28 schreef gewoonte het volgende:

[..]

Is voor iedereen anders natuurlijk. Je komt er eigenlijk pas achter als je haar weer ziet..

Hem. Ik ben de haar
Ik hoop echt dat het leuk wordt. Gewoon vrienden, samen bioscoopjes pakken en broodjes eten. Ik heb andere vrienden met wie ik dat ook doe en dat is ook altijd heel gezellig.
Zaterdagavond kreeg zn broer een baby en hij smst me gelijk. Is toch wel een goed teken toch? Dat hij vrienden wil blijven enzo? Het is nu een week geleden en het doet nog steeds een beetje pijn, maar ik kom er ook achter dat ik de leuke 'vrienden' dingen mis. Voetbal, lekker rondhangen, PES spelen op de playstation. Dat soort dingen.

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 14:21 schreef Mavro het volgende:

[..]

Hem. Ik ben de haar
...
Zaterdagavond kreeg zn broer een baby en hij smst me gelijk. Is toch wel een goed teken toch? Dat hij vrienden wil blijven enzo?

Sorry ik had bij de verkeerde gekeken om het geslacht te achterhalen
Ja vrienden blijven enzo, 5 dagen nadat het uit was gegaan heb ik mijn rijbewijs gehaald toen smste ik hem dan ook onder het mom van "vrienden" en vrienden melden dat aan elkaar. Anders lijkt het echt zo out of sight out of mind. Ik vind het zelf wel een goed teken iig.

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 12:52 schreef Davito het volgende:
blablabla

Firefox 2.0 heeft een ingebouwde spellingchecker.

Groetjes,

Krea.

p.s. Get a life.

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 14:34 schreef gewoonte het volgende:

[..]

Sorry ik had bij de verkeerde gekeken om het geslacht te achterhalen
Ja vrienden blijven enzo, 5 dagen nadat het uit was gegaan heb ik mijn rijbewijs gehaald toen smste ik hem dan ook onder het mom van "vrienden" en vrienden melden dat aan elkaar. Anders lijkt het echt zo out of sight out of mind. Ik vind het zelf wel een goed teken iig.

Ja idd! Het is niet alsof diegene dood is ofzo. Bovendien woon hij in een huis samen met twee gasten die ik nog ken van de middelbare en ik en een vriendin van mij hebben daar nog steeds wel eens contact mee. Bovendien is zn broer echt relaxt en daar kun je lekker mee een sigaretje roken en je hart bij uitstorten of filosofisch lullen

quote:

Ja idd! Het is niet alsof diegene dood is ofzo.

En toch is dat vaak het slimste om te doen voor beide partijen.. als er 1 nog verliefd is iig....

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 15:47 schreef Xtinction het volgende:

[..]

En toch is dat vaak het slimste om te doen voor beide partijen.. als er 1 nog verliefd is iig....

juist, ik kan mijn ex voorlopig echt niet recht aankijken en zeggen of ze vrienden wil blijven, wants zelfs vrienden flikken het niet om iemand gewoon bij het grof vuil te zetten...

Kga me ex vertelle hoe ik me voel binnenkort, als dat niet werkt weet ik al een ander meisje hahahaha.

Ik heb nu al medelijden met dat ander meisje, maar ok

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 15:47 schreef Xtinction het volgende:

[..]

En toch is dat vaak het slimste om te doen voor beide partijen.. als er 1 nog verliefd is iig....

Ik ken een jongen die een tijd op gek op mij is geweest. We zagen elkaar elke week maar ik had altijd duidelijk gemaakt dat het niks kon worden. Nu vroeg ik aan hem of hij spijt ervan had dat we contact hebben gehouden: Reactie was heel stellig 'echt niet!' Hij zei dat het vanzelf sleet en dat je er een leuke vriendschap aan over houd. Als het namelijk maar van 1 kant komt, wordt je verliefdheid ook niet 'gevoed' om het zo maar eens te zeggen. Bovendien moet je naar jezelf toe heel eerlijk zijn. Ik wil sowieso vrienden blijven, gezellig enzo.
Stel dat hij een nieuwe vriendin zou krijgen en ik zou daar niet tegen kunnen, of hij zou gemixte signalen in mijn richting sturen dan zou ik er met hem over praten en zeggen dat een vriendschap op die manier niet werkt.

@XTinction: ik ook

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 16:01 schreef Xtinction het volgende:
Ik heb nu al medelijden met dat ander meisje, maar ok

Ik vind beiden denks leuk... whaha. Irritante is met me ex ken ik al alles en bij de ander niet.
Bij het nieuwe meisje weer alles leren kennen, wat ze leuk vind, haar ouders enzo. Dast enige waar ik altijd tegen opkijk in een relatie.

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 18:08 schreef HiddeRV het volgende:

[..]

Ik vind beiden denks leuk... whaha. Irritante is met me ex ken ik al alles en bij de ander niet.
Bij het nieuwe meisje weer alles leren kennen, wat ze leuk vind, haar ouders enzo. Dast enige waar ik altijd tegen opkijk in een relatie.

ow dat lijkt me juist weer heerlijk, nieuwe gezichten en alles

Je moet gewoon afspreken om nog een laatste keer te neuken, en dan alles geven wat je hebt zodat je de komende tien jaar niet meer hoeft


jeweets,