Cabaretière Katinka Polderman verhaalt over Henk, de man die geen banketbakker wilde worden.
quote:
Ik stel me zo voor dat ergens in een dorp een kantoortje staat. Een klein kantoortje met één loket, drie kuipstoeltjes en een plastic palm. Achter het loket zit een vriendelijke man in een C&A-pak, met stapeltjes formulieren en een stempel. Naast het loket hangt een oranje landbouwzeil.
Er klinkt piratenmuziek, gezaag, getimmer. Ze maken er een loket bij, want de zaken gaan goed. Wat je aan het loket kan doen? Dagen aanvragen. ’De Jong Dagaanvragen’ heet het kantoor, ’Ook voor weken en maanden’. De familie van de man had natuurlijk nog gezegd: „Henk, zou je dat nou wel doen, een kantoor in Dagaanvragen? We hebben Kerst, Sinterklaasfeest, Koninginnedag, die markt is toch al verzadigd? Word nou gewoon banketbakker...” Maar... Henk moest en zou een kantoor in Dagaanvragen openen.
In het begin was het moeilijk geweest. Maar het het ging steeds beter en sinds een halfjaar kwam Henk amper nog toe aan het opbergen van alle aanvragen, zo druk had hij het met zijn klanten. Pas had hij zelfs de minister-president mogen verwelkomen aan zijn loket! „Doet u mij maar iets met respect”, had de minister-president gezegd, „het liefst op 5 oktober”. Dan zat iedereen nog een beetje in de respect-sfeer vanwege dierendag en het was ook mooi vóór de verkiezingen. Henk had zijn mappen doorgebladerd en gezegd: „Minister-president, ik heb goed nieuws: 5 oktober is nog vrij!” Samen hadden ze het formulier ingevuld en terwijl Henk de aanvraag in het bakje ’opbergen’ legde, had de minister-president de datum in zijn agenda genoteerd. 5 oktober, dag van respect.
Vrolijk hadden ze afscheid genomen en de minister-president beloofde gauw weer eens een dag te komen aanvragen. En anders kende hij nog wel mensen van het voedingscentrum en mensenrechtenorganisaties die ook een dag wilden. Omdat hij zo'n opperbest humeur had gekregen van het Hoge Bezoek, besloot Henk natuurlijk de stapel formulieren uit het bakje ’opbergen’ weg te werken. En toen ontdekte hij iets verschrikkelijks: 5 oktober was al een dag. 5 oktober was zelfs al twéé dagen: Dag van de Leraar en Dag tegen Geweld. De aanvragen hadden weken in het bakje ’opbergen’ gelegen en staken nog niet in de overzichtelijke mappen. En dan was het ook nog kinderboekenweek, week van de toegankelijkheid en maand van het chippen!
Een ramp voor een plichtsgetrouw vakman als Henk. Hij had zijn werk niet goed gedaan. Hoongelach zou voortaan zijn deel zijn. Henk verhing zich aan de plastic palm. Of hij vluchtte naar Cuba. Of hij verkocht zijn kantoortje. Of hij zette alles recht...
Oftewel, het is de schuld van Henk Polderman!