Enigskind zielig?

Tja, maar daar word ik dan wel weer verdrietig van als ik dat zo lees van dat (on)evenwicht. Want ik heb dus echt geen keus hierin.

Maar als je geen keus hebt, heb je geen keus. En dan wordt jouw kind ook gelukkig hoor! Het is dat de laatste zwangerschap goed ging, anders was Freek ook enig kind geweest. En dan is dat zo.

En over het algemeen vinden die enig kinderen zichzelf dus echt niet zielig.
Ik niet tenminste!

En laten we wel wezen, voor hetzelfde geld slaan ze elkaar later de hersens in over weet ik veel wat. Een kind heeft het er maar mee te doen, met wat wij beslissen, of dat nu over brusjes gaat of over andere dingen.
Ik bedoelde alleen maar te verwoorden wat voor mij toen de beweegredenen zijn geweest, en het had net zo makkelijk anders kunnen gaan.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 22:47 schreef nebelung het volgende:
Tja, maar daar word ik dan wel weer verdrietig van als ik dat zo lees van dat (on)evenwicht. Want ik heb dus echt geen keus hierin.

Niet doen, niet verdrietig worden

Ik heb wel een keus, ik kan in principe nog wel 10 kinderen op de wereld zetten... En toch hebben wij besloten dat we de komende jaren niet voor een tweede gaan en misschien wel gewoon helemaal niet. En waarom, omdat we nu op het moment alles prettig geregeld hebben. We Isa kunnen bieden wat we belangrijk vinden en daarbij denk ik, heel egoistisch dat ik een tweede kindje gewoonweg niet kan handelen op dit moment... Als ik naar de verschillende gezinnen om me heen kijk, word ik al unhappy bij de gedachte dat ik er twee zou hebben. En dat ligt inderdaad aan mij, niet aan Isa... Isa is het liefste en gemakkelijkste kind dat je je kunt voorstellen. En daar komt ook weer iets uit voort, namelijk dat een tweede nooit zo lief, leuk en gemakkelijk kan zijn als haar... Tel daarbij op dat in onze families de band tussen broers en zussen over het algemeen eerder waardeloos of niet-bestaand zijn, dan warm en diep... Tsja...

oh maar nebelung, ik bedoel het helemaal niet als een veroordeling of iets fatalistisch, maar dit punt is denk ik gewoon een valkuil van een gezin met 1 kind. zoals er ook valkuilen zijn bij gezinnen met 2, 3 en meer kinderen.

Jullie hebben gelijk hoor

Ik zit er gewoon soms mee, maar het is aan ons denk ik om op bepaalde dingen alert te zijn.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 15:40 schreef -Bubseltje- het volgende:
Als je de situatie bij mijn man thuis ziet waar zijn jongere broer al voordat hij geboren werd voorgetrokken werd.
...
Laat mij dan maar alleen zijn dan een vader en een moeder die amper van je houden.

Bekend verhaal . . .

ik ben ook enig kind en ikheb er nooit problemen mee gehad, ik vond het heerlijk... Ik ben redelijk verwend, maar nooit veel meer dan andere kinderen die ik kende uit mijn klas bv, met broertjes en zusjes.

Nu ik wat ouder ben, ondervind ik er wel de nadelen van. Mijn vader is namelijk ook enig kind (mijn oma aan zijn kant mocht om medische redenen absoluut geen tweede meer, de kans was aanwezig dat haar lichaam dat niet aan zou kunnen, dat deed haar veel verdriet maar het was nu eenmaal zo). Ik ben enig kind omdat mijn moeder wel wilde, maar mijn vader te bang was dat een tweede kind iets zou mankeren, waardoor het eerste kind minder aandacht zou krijgen en in een probleemgezin zou belanden.
Het nadeel is dus dat ik bijna geen familie heb. Alles aan mijn moeders kant wil ik geen familie noemen (vreselijke mensen), en aan mijn vaders kant heb ik geen ooms en tantes. En dįt is het nadeel van meerdere generaties enig kind: je hebt weinig familie. Ik kan soms echt jaloers zijn op vriendinnen die wel goede banden hebben met hun familie en daar zoveel steun en liefde in terugvinden, terwijl ik alleen mijn ouders en opa en oma heb...

Verder is enig kind zijn echt niks zieligs of iets dergelijks, ik ben altijd blij geweest met het feit dat ik alleen was, maar dat van de familie is gewoon naar....

Ik ben al 20 jaar enig kind en ik vind zelf dat er voor en nadelen aan zitten.
Ik ben zelfstandiger dan de meeste mensen van mijn leeftijd en ik ben materieel best verwend door mijn ouders. Ik merk wel dat ik wel meer moeite heb met andere mensen dan de meeste mensen. Ik vind het fijn om alleen te zijn en ik kan er niet goed tegen om constant mensen om me heen te hebben. Ik hoor wel vaak verbaaste reactie als mensen horen dat ik enig kind ben. Er bestaat gewoon een beeld van verwende 'contact gestoorde' kinderen. Ik zelf kan makkelijk delen en ik ben erg sociaal vaardig, ik heb gewoon wat vaker tijd voor mezelf nodig.
In mijn kindertijd miste ik vooral een broertje/zusje tijdens vakantie. Je maakt gewoon veel minder snel contact alleen en je hebt alleen je ouders om iets mee te doen, en die willen nooit echt hetzelfde als jij. Ook speelde ik veel met vriendinnetjes die zusje van elkaar waren en voelde me soms dan ook buitengesloten.
En wat zoeperzazke ook zegt: die band met je familie, ik zal nooit weten hoe het is om zo'n band met iemand te hebben, dat mis ik wel.

Ikzelf zou graag willen dat Kim enigst kind blijft. het huis zal toch wel krap worden met nog een kind erbij, financieel wordt het dan nog krapper en ik wil graag al mijn liefde geven aan mijn vrouw en kind. Ik heb een zus, en die werd altijd voorgetrokken. Nog steeds is zij het lievelingetje van mijn vader, en ik heb nog altijd ruzie met haar en zie haar nooit. Mijn vader heeft zelfs letterlijk gezegd:"Je houdt nooit zoveel van een kind als je eerste kind." Dus wil ik het graag bij eentje houden, ik kan het een eventuele tweede niet aandoen.

Op dat vlak denk ik dat je dat zelf in de hand hebt Djeez. Wij zijn ook met tweeen thuis waarvan ik de jongste ben, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat er meer van mijn zus werdt gehouden als van mij. dat je vader dat zo deed wil niet zeggen dat jij dat zo moet doen

Verder denk ik dat alleen zijn of met meerdere even veel voor en nadelen heeft en dat het gewoon een gevoelskwestie is.
Wij zijn er ook nog niet uit of we nog meer kinderen willen, maar dat heeft hele andere oorzaken.

ik denk juist dat je dat niet zo in de hand hebt, gevoelens kun je niet dwingen. maar je kunt er wel extra alert op zijn als je bang bent voor een herhaling van die situatie en er eventueel extra hard aan werken om de band met de tweede (of latere) net zoveel kans (en tijd/energie) te geven als die met de eerste. ik geloof ook absoluut niet dat die stelling van je vader zo algemeen geldt. dat dat voor hem zo was is erg spijtig voor jou (en voor hem en je zus) maar het kan ook volstrekt anders gaan.

Voor je eerste kind neem je imho ruim de tijd. Alles is nieuw, alles is bijna even leuk. Bij een tweede denk je dan 'nou, dat heb ik al eerder gezien', en kijkt er verder niet meer naar om. Tenminste, zo denk ik dat mijn vader over mij dacht.

tsja, een tweede kind is toch echt een hele ervaring op zich hoor, en levert (voor het hele gezin) weer zeker zoveel nieuwe situaties op. kan 't niet zijn dat je vader destijds ook andere dingen aan z'n hoofd kreeg waardoor hij minder open stond voor jou? het lijkt me heel raar dat het alleen aan 't feit ligt dat jij de tweede bent.

Ik wil wel graag over een paar jaar een tweede. Maar ben bang dat de kans klein is. Vooral op financieel gebied. Ik vind dat je een 2e kind net zoveel moet geven, als de 1e.

Qua financiėn lukt het nu goed, maar met een tweede zou het echt veel moeilijker worden. Kim krijgt nu veel aandacht van mij, ondanks een zware baan. Ik twijfel of er nog een kind zal kunnen komen waar ik net zoveel van zal gaan houden als van Kim. Het is zo mooi om te zien hoe ze opgroeit. Bij een tweede verslapt toch altijd je aandacht een beetje ben ik bang.

mijn ervaring is dat je bij een tweede wel anders kijkt, maar niet per se minder. het verschil in perspectief is juist eigenlijk vooral heel leuk/prettig, ook voor 't kind zelf! het tweede kind heeft er bijvoorbeeld ook voordeel van dat je wat meer ervaring hebt. je bent minder onzeker, je geniet meer van de babytijd (is mijn ervaring) omdat je minder zit te wachten op wanneer ze dit of dat nou kunnen, je weet immers dat dat snel genoeg zal gaan gebeuren. nou ja ik noem maar een paar dingen. en dan de lol die ze samen kunnen hebben, dat vind ik ook zoiets moois om te zien. natuurlijk moet je daar ook wat geluk mee hebben, maar je kunt het ook zien als extra gelegenheid voor je kind(eren) om sociale vaardigheden te leren.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 23:04 schreef Sjeen het volgende:

[..]

Niet doen, niet verdrietig worden

Ik heb wel een keus, ik kan in principe nog wel 10 kinderen op de wereld zetten... En toch hebben wij besloten dat we de komende jaren niet voor een tweede gaan en misschien wel gewoon helemaal niet. En waarom, omdat we nu op het moment alles prettig geregeld hebben. We Isa kunnen bieden wat we belangrijk vinden en daarbij denk ik, heel egoistisch dat ik een tweede kindje gewoonweg niet kan handelen op dit moment... Als ik naar de verschillende gezinnen om me heen kijk, word ik al unhappy bij de gedachte dat ik er twee zou hebben. En dat ligt inderdaad aan mij, niet aan Isa... Isa is het liefste en gemakkelijkste kind dat je je kunt voorstellen. En daar komt ook weer iets uit voort, namelijk dat een tweede nooit zo lief, leuk en gemakkelijk kan zijn als haar... Tel daarbij op dat in onze families de band tussen broers en zussen over het algemeen eerder waardeloos of niet-bestaand zijn, dan warm en diep... Tsja...

van je 'zus'

En ik denk dat als Zeeland en Limburg wat minder ver van elkaar vandaan zouden liggen, Isa en Fleur goede zusjes zouden zijn .... Ze kunnen in elk geval allebei goed 'boeven'.

Bij mij is er wel een tweede op komst, maar ik kan me wel heeel goed voorstellen dat je er voor kiest (als je de keuze hebt) om al je liefde bij een prins/prinsesje te houden. Ik hoor ook vaak dat een tweede als Fleur me nooit gaat lukken. Nee, dat besef ik ook. Zo'n lieffie zal het niet worden. Maar een ander lieffie wel. Elk kind is bijzonder. Dat is wat mijn ouders me meegegeven hebben. En aangezien mijn zus en ik zo totaal verschillend zijn, werd dat alleen maar bevestigd. Dit is dan ook wat ik in de toekomst hoop te kunnen. De bijzonderheden van elk kind zien en niet zoeken naar de overeenkomsten en de vervelende verschillen.

De vraag of een enigskind zielig is. Nee, dat denk ik niet. Want als ik kijk naar onze familie is het niet meteen mijn zus waar ik op terugval. Maar wel op een bijzonder nichtje en ooms en tantes. Naast mijn eigen vader natuurlijk. Ik moet wel zeggen dat toen mijn moeder met kanker in het ziekenhuis lag en na haar overlijden. De band met mijn zus steeds sterker is geworden. En nadat we allebei moeder zijn geworden is er steeds meer vriendschap ontstaan.

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 20:51 schreef Djeez het volgende:
Ik heb een zus, en die werd altijd voorgetrokken. Nog steeds is zij het lievelingetje van mijn vader, en ik heb nog altijd ruzie met haar en zie haar nooit. Mijn vader heeft zelfs letterlijk gezegd:"Je houdt nooit zoveel van een kind als je eerste kind." Dus wil ik het graag bij eentje houden, ik kan het een eventuele tweede niet aandoen.

Maar daarmee vind je dat je vader gelijk heeft? Of in elk geval ben je daar bang voor?
Kijk, ik vind helemaal niet dat je een tweede moet krijgen of zo, maar als je op zich wel zou willen, maar zo'n opmerking er in belangrijke mate voor zorgt dat je niet wil, dan is dat heel erg zonde, vind ik.

quote:

Op woensdag 4 oktober 2006 13:09 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Maar daarmee vind je dat je vader gelijk heeft? Of in elk geval ben je daar bang voor?
Kijk, ik vind helemaal niet dat je een tweede moet krijgen of zo, maar als je op zich wel zou willen, maar zo'n opmerking er in belangrijke mate voor zorgt dat je niet wil, dan is dat heel erg zonde, vind ik.

Djeez is daar wel bang voor. Maar voor ons speelt het financiele aspect heel erg mee.
Als we nu een 2e zouden hebben, dan zouden we dat financieel niet redden.

Ingrid, hier hetzelfde dilemma.
En de tijd dringt nogal wegens mijn leeftijd. Ik vind het heel moeilijk.

Toen ik zwanger was kon ik me niet voorstellen dat ik meer dan een kind zou willen. Maar nu Lucie er is en ik zie hoe ze nu al op andere kindjes reageert en daar een positieve boost van krijgt zou ik er wel meer willen. Ook lijkt het wel of Lucie bij mij een enorme bron vol liefde heeft geopend, en daar zit absoluut genoeg in om met andere kinderen te delen.

Ik heb net als mijn lief een zus, mijn vader is enigkind, mijn moeder komt uit een middelgroot gezin en de ouders van lief uit grote gezinnen. Als ik kijk hoe ieder daarmee omgaat denk ik dat het voor een kind toch prettig is om broer of zus te hebben als bondgenoot in gezin en opvoeding, ook om daar later over te kunnen praten.