Enigskind zielig?

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:36 schreef Troel het volgende:

[..]

Owja, dus als er een kind uit huis gaat ben je ineens geen gezinnetje meer ofzo?

Ik denk dan altijd aan onze vakantiekaarten enzo. Als er een kindje bijkomt wordt het Familie zus en zo, anders was het de heer en mevrouw zus en zo.

Dus wel degelijk een gezin met 1 kind hoor.

Daar doe ik sowieso niet aan. Fam. zus of zo. Ik ben meer van de voornamen...
Maar ik vond het ook een rare opvatting hoor. Maar zij voelde dat zo.

Ik ben enig kind en onze zoon ook. Het hangt helemaal van je opvoeding af of je verwend bent en kunt delen. Ik kon vroeger niet zo goed delen, simpelweg omdat ik dat niet gewend was. Bj zoonlief hebben we daar dus extra op gelet en die deelt nu heel makkelijk Daar ben ik erg blij om. Hij maakt ook heel makkelijk contact, maar kan aan de andere kant ook urenlang alleen spelen. Dat herken ik dan ook weer van vroeger. Ook nu nog kan ik me in mijn eentje prima vermaken, ik heb niet per se anderen nodig om me niet te vervelen.

Wat ik wel gemerkt heb, is dat het zwaar is als een van je ouders ziek wordt en alles op jou neerkomt. Zeker als je ook nog een kind hebt (wij hebben een LAT-relatie dus ik zorg vaak alleen voor hem).

Kortom, het heeft zowel nadelen als voordelen. Maar ik zie geen dwingende reden om per se meer dan 1 kind te willen. Als je gelukkig bent met 1 kind, is het toch goed?

quote:

Op woensdag 27 september 2006 13:10 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Daar doe ik sowieso niet aan. Fam. zus of zo. Ik ben meer van de voornamen...
Maar ik vond het ook een rare opvatting hoor. Maar zij voelde dat zo.

Ik heb een oom en tante met 7 kinderen Zo klein schrijf ik niet

quote:

Op woensdag 27 september 2006 13:15 schreef Troel het volgende:
Ik heb een oom en tante met 7 kinderen Zo klein schrijf ik niet

Ooms en tantes krijgen sowieso geen vakantiekaart.
Paps en mams, schoonouders, zussen en dan houdt het op. Ik stuur ze ook geen kaartjes als ik de rest van het jaar thuis zit.

Maar dit is vreeeeeeeeeeeselijk off-topic.

Enig kind...
Dat is volgens mij echt puur een eigen keuze. Sommige doen het vanuit financieel oogpunt of ruimtegebrek, anderen omdat ze vinden dat hun gezinnetje compleet is met 3.
Lekker zo houden, daar heeft iedereen gewoon verder zijn kop over te houden.
De vraag die hier gesteld werd 'zou ik mogen vragen waarom' vind ik bij wijze van spreken al niet kunnen. Dat gaat toch niemand iets aan?

Als partner van een enig kind kan ik me goed vinden in sommige ervaringen die hier gedeeld worden.
Inderdaad is mijn partner niet gewend om zaken te delen. Hij is erg gericht op wat van 'hem' is en wat van mij'. En dat gaat niet alleen over materiele zaken (geld bv) maar ook over bijvoorbeeld verantwoordelijkheden, zoals het huishouden. Even meedenken of bijspringen is zeker niet vanzelfsprekend.

Hji is erg egocentrisch in die zin dat hij alles alleen vanuit zijn oogpunt kan zien. Als hij het ergens niet mee eens is gebeurt het gewoon niet, ongeacht hoe ik er over denk. En dat is wel eens moeilijk. Heb soms het gevoel dat ik constant voor mezelf moet opkomen. (en daar heb ik toch al moeite mee, maar dat is meer voor R&P )
Pa en ma hebben heel zijn leven lang alleen voor hem klaar gestaan, hij hoefde alleen de commando's maar te geven.

Ook praktisch heeft het wel eens nadelen. Bijvoorbeeld met de kerst naar mijn familie in Zeeland is lastig, want dan zit schoonmoeder alleen. En ook al zal ze daar nooit moeilijk over doen, toch wil je dat dan eigenlijk niet. Toen wij nog niet samenwoonden ging ik dan maar alleen naar mijn familie en bleef hij bij zijn moeder.

Hij zegt ook zelf wel eens dat hij het wel jammer vindt dat hij geen broers of zussen heeft als hij bij ons ziet hoe gezellig het kan zijn.

Maar dit is natuurlijk bij ieder persoon verschillend en voor een groot deel afhankelijk van hoe je je kind opvoedt.

Ja, maar is dat niet met alles dat 'anders is dan gemiddeld'.
Dan ga je je toch wel af vragen of er een speciale reden is om 'anders' te zijn.

Blijkbaar.
Maar raar is het wel.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 13:44 schreef zeeuwse het volgende:
Als partner van een enig kind kan ik me goed vinden in sommige ervaringen die hier gedeeld worden.
Inderdaad is mijn partner niet gewend om zaken te delen. Hij is erg gericht op wat van 'hem' is en wat van mij'. En dat gaat niet alleen over materiele zaken (geld bv) maar ook over bijvoorbeeld verantwoordelijkheden, zoals het huishouden. Even meedenken of bijspringen is zeker niet vanzelfsprekend.

Hji is erg egocentrisch in die zin dat hij alles alleen vanuit zijn oogpunt kan zien. Als hij het ergens niet mee eens is gebeurt het gewoon niet, ongeacht hoe ik er over denk. En dat is wel eens moeilijk. Heb soms het gevoel dat ik constant voor mezelf moet opkomen. (en daar heb ik toch al moeite mee, maar dat is meer voor R&P )
Pa en ma hebben heel zijn leven lang alleen voor hem klaar gestaan, hij hoefde alleen de commando's maar te geven.

Ook praktisch heeft het wel eens nadelen. Bijvoorbeeld met de kerst naar mijn familie in Zeeland is lastig, want dan zit schoonmoeder alleen. En ook al zal ze daar nooit moeilijk over doen, toch wil je dat dan eigenlijk niet. Toen wij nog niet samenwoonden ging ik dan maar alleen naar mijn familie en bleef hij bij zijn moeder.

Hij zegt ook zelf wel eens dat hij het wel jammer vindt dat hij geen broers of zussen heeft als hij bij ons ziet hoe gezellig het kan zijn.

Maar dit is natuurlijk bij ieder persoon verschillend en voor een groot deel afhankelijk van hoe je je kind opvoedt.

En hoezo is dat dan per se iets wat komt doordat hij enigkind was?

quote:

Op woensdag 27 september 2006 13:38 schreef snakelady het volgende:
Wat ik vreemd vind is dat het algemeen standaard 2 kinderen is.

Heb je 1 kind krijg je de vraag , waneer komt de 2de?
Heb je 2 kinderen (en het liefst nog van hetzelfde geslacht volgens vele ) dan ben je klaar
Heb je 3 of meer kinderen dan vragen mensen zich af waar je aan begint of ze gaan ervanuit als de 1ste 2 van het zelfde geslacht zijn dat je daarom doorgaat.

Gewoon voor jezelf blijven denken en je niet gek laten maken door 'de maatschappij'. Wij zijn hoogstwaarschijnlijk ook wel 'klaar' nu, mocht dat later veranderen zien we dat dan wel weer. Maar de mensen die gelijk vragen 'wanneer komt de 2e' kunnen bij het grof vuil wat mij betreft. Het lef om je daar mee te bemoeien zeg.

Tja, ik vind het op zich best vervelend dat ik enig kind ben. Ik woon nu aan de andere kant van het land en merk gewoon dat mijn ouders toch wel een beetje aandacht missen. Gelukkig spreek ik ze nog wel vaak, maar elkaar zien doe je niet meer zo heel regelmatig. Dat terwijl mijn schoonouders die meer in de buurt wonen, we erg regelmatig zien (plus dat die nog een dochter in de buurt hebben wonen, waardoor ze hun kids dus eigenlijk twee keer zo vaak zien).
Ik weet wel dat als mijn ouders ouder worden, dat het voor mij een hele klus zal zijn om ze te kunnen steunen, maar wellicht wonen we dan weer wat meer bij elkaar in de buurt. In je eentje voor je ouders te moeten zorgen is niet leuk, je kan ook nergens heen met je verhaal. Toch kan je in precies hetzelfde schuitje zitten als je met meer kids bent, of zelfs nog erger, dat jij troost nodig hebt maar dat de rest zijn troost bij jou komt zoeken ofzo.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 13:45 schreef SpecialK het volgende:

[..]

En hoezo is dat dan per se iets wat komt doordat hij enigkind was?

Het zal voor een deel ook te maken met zijn eigen karakter. Dat heeft het ook zeker wel versterkt.
Maar voor het grootste deel komt dit gewoon omdat hij thuis nooit aandacht en speelgoed heeft hoeven delen. Dat heeft hij dus ook gewoon nooit geleerd.

Ik ben derde kind en laatste. Ik ben dankbaar dat mijn ouders ons drieën hebben gekregen. Als mijn oudste zus enigskind was geweest, was ik er nu niet en Kendahl ook niet
Maar hadden ze mij gemist? Je mist niet wat je niet kent, denk ik. Of wel?

quote:

Op woensdag 27 september 2006 14:11 schreef zeeuwse het volgende:

[..]

Het zal voor een deel ook te maken met zijn eigen karakter. Dat heeft het ook zeker wel versterkt.
Maar voor het grootste deel komt dit gewoon omdat hij thuis nooit aandacht en speelgoed heeft hoeven delen. Dat heeft hij dus ook gewoon nooit geleerd.

Dat is dan een 'fout' van zijn ouders.

Ik ben ook enig kind en herken mezelf (en heb 't even nagevraagd bij bekenden) niet in wat jij vertelt.

Wat mij opvalt is dat kinderen zonder broertje en/of zusje haast bedelen om maar ergens te mogen spelen of dat een kind bij hun komt spelen. Ik vind dat soms best sneu, ook al ervaren die kinderen en hun ouders dat zelf helemaal niet zo durf ik te wedden. Mijn kinderen zijn niet afhankelijk van andere kinderen om te spelen, ze hebben immers elkaar en dat vind ik ergens wel een fijne gedachte. Ze genieten van elkaars aanwezigheid en daar geniet ik weer enorm van

quote:

Op woensdag 27 september 2006 13:44 schreef zeeuwse het volgende:
Als partner van een enig kind kan ik me goed vinden in sommige ervaringen die hier gedeeld worden.
Inderdaad is mijn partner niet gewend om zaken te delen. Hij is erg gericht op wat van 'hem' is en wat van mij'.

Dat is juist in tegenspraak met wat er beweert wordt over enig-kinderen ... die kennen juist meestal minder goed het begrip 'mijn' en 'dein', domweg omdat ze de ervaring hebben dat alles sowieso van 'hun' is, maar veelal ook niet zoveel problemen hebben iets te delen, omdat ook de angst ontbreekt dat een 'concurrent' (een broertje of zusje) dan eventueel met zijn 'bezit' zou kunnen wegrennen en ze het dan kwijt zouden kunnen zijn...

Zaeker als je het ook hebt over 'verantwoordelijkheden' heeft dat niks te maken met de vroege kind-periode waarin het verschil tussen enig-kinderen en meer-kinder-gezinnen het grootste is... omgang met verantwoordelijkheid ontwikkelen mensen pas in de vroeg-adulte fase (rond de pubertijd)..

sowieso komt dit verhaal eigenlijk een beetje over als iets dat geheel losstaat tussen van de vraag of iemand enig-kind is, het komt meer over als wat moeizame strubbelingen binnen een relatie.

(een klein gokje, ben je misschien afkomstig uit een gezin met meerdere broers/zussen en daar het 'nakomertje', waarbij er een zeker leeftijdsgat zat tussen jou en je broers/zussen, die zich altijd zeer zorgzaam naar je opstelden en veel voor je deden, dus niet de direkte 'concurrentie' met broers/zussen ervaren, maar wél de grote voordelen? Je verhaal lijkt een beetje zo over te komen)

quote:

Op woensdag 27 september 2006 14:40 schreef Meaghan het volgende:
Wat mij opvalt is dat kinderen zonder broertje en/of zusje haast bedelen om maar ergens te mogen spelen of dat een kind bij hun komt spelen. Ik vind dat soms best sneu, ook al ervaren die kinderen en hun ouders dat zelf helemaal niet zo durf ik te wedden. Mijn kinderen zijn niet afhankelijk van andere kinderen om te spelen, ze hebben immers elkaar en dat vind ik ergens wel een fijne gedachte. Ze genieten van elkaars aanwezigheid en daar geniet ik weer enorm van

Maarja, dat werkt natuurlijk alleen als je kinderen hebt die een béétje bij elkaar in de buurt zitten qua leeftijd. Een grote broer van 14 zal het voor een keer wel leuk vinden om met z'n zusje van 6 te spelen, maar lang niet altijd. Daarnaast kan het voor de sociale ontwikkeling natuurlijk geen kwaad als ze regelmatig bij anderen komen of ze ontvangen.

snakelady, daarom is het zo lastig om zo'n vraag in z'n algemeenheid te beantwoorden en zul je toch voor jezelf moeten afwegen wat je 't prettigst en 't best vindt voor jullie gezin.

ieder voordeel hep se nadeel enz. ik denk dat het voor piet vooral wel heel goed is geweest (en nog) dat hij er een zus bij gekregen heeft. maar hij heeft er ook wel last van gehad (en nog), hij krijgt stukken minder aandacht van ons nu dan toen hij nog alleen was (da's ook wel weer gezond tot op zekere hoogte). hij was nog zo klein toen anna kwam, dat vond ik wel heel sneu af en toe, dat ik 'm dingen nog niet uit kon leggen / bespreken. dat begin nu gelukkig heel veel beter te worden.

wat ik het 'zieligst' vind aan 'enig-kinderen' is wel de van nature wat onevenwichtige uitgangspositie van dat ene kind tegenover 2 (ozomachtige) ouders. een broer/zus is dan -behalve concurrent- ook medestander, gelijke. vond ik hier in ieder geval als een veel 'gezonder' evenwicht aanvoelen.

ik ben zelf ook jarenlang min-of-meer enig kind geweest. ik had wel 2 oudere halfbroers maar die woonden bij hun moeder, de 1e vrouw van mijn vader. en toen ik 9 was kreeg ik er nog een broertje bij, ooh wat vond ik dat geweldig. niet dat ik me trouwens erg alleen heb gevoeld voordien, ik had altijd meer dan genoeg vriendinnen en kon me prima alleen vermaken, maar de komst van m'n broertje was toch wel echt ongeveer het mooiste wat me toen kon overkomen. en ondanks dat leeftijdsverschil (jarno!) hebben we veel samen gespeeld en lol gehad en is de band nog altijd hartstikke goed. je hebt bij zo'n groot leeftijdsverschil ook veel minder gelegenheid/redenen om ruzie te maken.

Nou bix, als ik het oneens was met mijn ouders, was mijn zusje het altijd, per definitie, met mijn ouders eens. . Wij hadden echt al-tijd ruzie. We gedoogden elkaar, niks meer of minder. (Nu niet meer trouwens hoor, ben gek op m'n zusje). Maar ik weet niet of ik per definitie 'zieliger' zou zijn geweest zonder mijn zusje, toen. Voor spelen e.d. ging ik toch altijd al naar vriendjes, of kwamen ze bij mij. Ach. het is gewoon te verschillend per geval om er een antwoord op te kunnen geven.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 14:45 schreef Jarno het volgende:

[..]

Maarja, dat werkt natuurlijk alleen als je kinderen hebt die een béétje bij elkaar in de buurt zitten qua leeftijd. Een grote broer van 14 zal het voor een keer wel leuk vinden om met z'n zusje van 6 te spelen, maar lang niet altijd. Daarnaast kan het voor de sociale ontwikkeling natuurlijk geen kwaad als ze regelmatig bij anderen komen of ze ontvangen.

Dat is ook zo Mijn meiden schelen twee jaar met elkaar en hebben steeds meer aan elkaar. We hebben er ook bewust voor gekozen om niet al te veel leeftijdsverschil tussen de kinderen te hebben, maar goed dat heb je niet altijd in de hand natuurlijk. Mijn oudste speelt ook wel vaak bij een vriendinnetje hoor, maar de jongste vindt dit niet zo heel erg leuk en moet hier erg aan wennen. Ik kom zelf dan uit een gezin van vier waarvan ik de jongste ben. Door het grote leeftijdverschil heb ik nooit echt een hechte band opgebouwd met mijn broers en zus. Zij waren met hun leven bezig en ik met het mijne. Wat dat betreft voelde ik me wel een beetje een enigskind, altijd bij vriendinnetjes spelen of zij bij mij en heel vaak speelde ik ook alleen. Er was ook veel jaloezie naar mij toe en dat uitte zich dan in het vernielen van mijn lievelingsspulletjes en héél veel geruzie. Ik weet dus als geen ander dat het hebben van broers/zussen niet altijd maar leuk hoeft te zijn. Ik hoop dat het er met mijn meiden toch wat gezelliger aan toe gaat en dat ze later veel aan elkaar zullen hebben.

dat soort partijentrek toestanden hadden wij ook wel ja. weer een andere vorm van evenwicht bewaren. en verder is 't inderdaad maar afwachten hoe goed het klikt tussen broers/zussen.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 14:52 schreef snakelady het volgende:

[..]

Maar daaruit kan het ook weer zo zijn dat kinderen die niet enigkind zijn alleen maar willen spelen met broers en zussen en zich zo niet openstellen voor andere kinderen.
Dat ze zich dus opsluiten in hun vertrouwde wereldje zonder contact te maken met anderen buiten school om.
Te veel vertrouwen op hun broer of zus en zo geen zelfvertrouwen krijgt.

En dat zal voor een paar best zo zijn, maar voor de meeste denk ik niet, net als dat voor de meeste enigkinderen niet opgaat wat jij hebt geschreven.

Mijn oudste dochter speelt ook bij vriendinnetjes en vriendjes en is erg sociaal naar andere kinderen toe, dus dat niet kunnen of willen openstellen naar andere kinderen toe gaat hier niet op. En dat in een eigen wereldje leven zal dan ook niet gebeuren, op school alleen al leren ze zoveel kindjes kennen dus aan vriendjes geen gebrek Maar wat bedoel je precies met wat ik geschreven heb?

quote:

Op woensdag 27 september 2006 15:06 schreef bixister het volgende:
snakelady, daarom is het zo lastig om zo'n vraag in z'n algemeenheid te beantwoorden en zul je toch voor jezelf moeten afwegen wat je 't prettigst en 't best vindt voor jullie gezin.

ieder voordeel hep se nadeel enz. ik denk dat het voor piet vooral wel heel goed is geweest (en nog) dat hij er een zus bij gekregen heeft. maar hij heeft er ook wel last van gehad (en nog), hij krijgt stukken minder aandacht van ons nu dan toen hij nog alleen was (da's ook wel weer gezond tot op zekere hoogte). hij was nog zo klein toen anna kwam, dat vond ik wel heel sneu af en toe, dat ik 'm dingen nog niet uit kon leggen / bespreken. dat begin nu gelukkig heel veel beter te worden.

wat ik het 'zieligst' vind aan 'enig-kinderen' is wel de van nature wat onevenwichtige uitgangspositie van dat ene kind tegenover 2 (ozomachtige) ouders. een broer/zus is dan -behalve concurrent- ook medestander, gelijke. vond ik hier in ieder geval als een veel 'gezonder' evenwicht aanvoelen.

ik ben zelf ook jarenlang min-of-meer enig kind geweest. ik had wel 2 oudere halfbroers maar die woonden bij hun moeder, de 1e vrouw van mijn vader. en toen ik 9 was kreeg ik er nog een broertje bij, ooh wat vond ik dat geweldig. niet dat ik me trouwens erg alleen heb gevoeld voordien, ik had altijd meer dan genoeg vriendinnen en kon me prima alleen vermaken, maar de komst van m'n broertje was toch wel echt ongeveer het mooiste wat me toen kon overkomen. en ondanks dat leeftijdsverschil (jarno!) hebben we veel samen gespeeld en lol gehad en is de band nog altijd hartstikke goed. je hebt bij zo'n groot leeftijdsverschil ook veel minder gelegenheid/redenen om ruzie te maken.

Dat evenwicht ervaar ik ook zo ja. Ze vormen ook echt een eenheid, komen op voor elkaar, steunen en troosten elkaar op eenzelfde niveau. Maar er zijn ook momenten dat ze elkaar spreekwoordelijk in de haren vliegen en mama of papa de aangewezen persoon is om je zaak kracht bij te zetten

Als je de situatie bij mijn man thuis ziet waar zijn jongere broer al voordat hij geboren werd voorgetrokken werd. Want mijn schoonloeder vond het wel makkelijk dat hij bij oma en opa was aan de andere kant van het land toen zij in het ziekenhuis lag. Laat mij dan maar alleen zijn dan een vader en een moeder die amper van je houden.