Enigskind zielig?

quote:

Op woensdag 27 september 2006 11:50 schreef snakelady het volgende:

[..]

Tja, ik ben tante, peettante zelf en mijn nichtje zal me niet eens herkennen als ze me tegenkomt op straat, dus dat zegt ook niet alles.
Ik denk dat ik ook weinig aan mijn broer heb als er iets met mijn ouders gebeurd.
Toen mijn opa op sterven lag was ik degene die mijn moeder opving, mijn broer is alleen op de begrafenis geweest en thats it.
Had dus net zo goed enigskind kunnen zijn.

zegt ook zeker niet alles, maar heb toevallig in de schoonfamilie laatst meegemaakt dat broers en zussen het wel heel mooi samen konden opvangen en afsluiten en dat kan dus al enig kind zeker niet

quote:

Op woensdag 27 september 2006 11:53 schreef snakelady het volgende:

[..]

Eigenlijk wel maar als je minimaal 3x in dr week hoort dat enigskinderen zielig zijn begin je wel te twijfelen aan je keuze.

ga maar lekker nog een kindje maken omdat andere mensen het zielig vinden

Als je het zelf gewoon niet wilt, dan is dat toch goed
Ik heb echter ook weleens iemand horen zeggen dat ze bang waren dat ze hun kind dan geen merkkleding konden geven, (ahum...Geef dan gewoon toe dat je er geen zin in hebt ofzo, maar dit was wel echt een k*tsmoes...)

quote:

Op woensdag 27 september 2006 11:52 schreef SpecialK het volgende:
-knip-
Lekker makkelijk om te roepen: "oh.. geen broertjes of zusjes gehad? Jij bent vast een social reject."

Dat heb ik nooit gezegd. Ik heb alleen gezegd dat van de enigst kinderen die ik ken het op sommige vlakken duidelijk merkbaar is. Lang niet erg genoeg om ze social reject te noemen, maar wel duidelijk merkbaar.

Ieder gezin kan verder in de knoop raken, onafhankelijk van het aantal kinderen. Dat heb ik ook nooit ontkend. Ik zie alleen wat typische overeenkomsten tussen de enigst kinderen die ik ken, that's all.

Volgens mij is dit een geval van 'het gras is altijd groener'... Er zijn enig kinderen die graag een broertje of zusje zouden willen hebben en er zijn kinderen met broertjes en zusjes die liever alleen geweest waren.

Ik persoonlijk ben heel blij dat ik mijn zus heb, oa voor de gevallen zoals toen mijn ouders ziek waren etc. dat je even samen daar over kan praten.
Daarentegen is een goede vriend van mij enig kind en dan zie je dat dat praten ook met hele goede vrienden kan en dat je niet per se broers of zussen nodig hebt.
Een andere goede vriend is ook enig kind en die heeft laatst zijn vader verloren en ja, dan ben je dus wel alleen met alles opruimen en afhandelen...

Maar of dat nou de overweging moet zijn om nog een kindje te nemen? Dat doe je toch omdat je dat zelf zou willen? Niet om een speelkameraadje voor je eigen kind te kweken.

_{Enneh... is 'enig kind' en iig niet enigst hoewel die kindjes vast heel enig zijn.}

Ik ben enig kind en er best happy mee. Ook toen m'n moeder vorig jaar ernstig ziek werd miste ik 't niet om een broer/zus te hebben om 't mee te delen; de gedachte was letterlijk niet in me opgekomen tot ik postje van MeNicole & Tommy las.
Natuurlijk heb ik wel eens een heel enkel keertje gedacht 'hoe zou het zijn als' of 'het zou vast leuk zijn als' maar niet vaker dan andere denkbeeldige situaties, hoe zou 't zijn als m'n vader zoveel reisde als die van een vriendinnetje die altijd over de wereld trok om een paar jaar in dit land, een paar jaar in dat land te wonen... hoe zou 't zijn om kind van een BN'er te zijn met al die fotografen... enzovoort. Gewoon iets om soms eventjes over te denken/fantaseren. Serieus als een gemis heb ik 't nooit, op geen enkele leeftijd, gezien! (ben nu 38)

(PS: Dat veel-bereisde vriendinnetje, daar ben ik wel echt jaloers op geweest, ondanks de nadelen -vrienden/vriendinnen achterlaten- die daar natuurlijk ook aan vast zitten. Op mensen met een broer/zus was ik nooit echt jaloers. Ik ben niet iemand geweest om me heel erg aan mensen/vrienden te hechten, maar zoveel zien leek me heel spannend en ik ben na de middelbare school ook zelf een aantal jaren naar het buitenland gegaan)

Ik ben ook alleen en ik heb nooit een broetje of zusje gemist

Ik vind meer kinderen ook wel te preferen, maar bij ons gaat het gewoon niet meer. Onze dochter is via IVF ter wereld gekomen op de valreep (laatste keer). Ik ben nu 40 en het houdt gewoon op. Ik zou ook niet meer zwanger dúrven raken.

Ik zit er best wel eens mee eerlijk gezegd. Maar hoop het te kunnen ondervangen door haar veel met haar neefjes en nichtjes te laten spelen, en met de vele buurkindertjes. Ze gaat naar de peuterspeelzaal als ze daar oud genoeg voor is en nu gaan we al vaak naar de inloop van het wijkgebouw. Ze geniet erg van kindertjes om haar heen.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 11:34 schreef TR08 het volgende:
Enigste kinderen worden wel -bot gezegd- wat dichtgetikter dan kinderen met broertjes/zussen. Ze zijn namelijk veel minder gewend aan dingen als tegenspraak, dingen delen, inleven in een ander, etc.

Op het punt van 'dingen delen' is het juist zo dat enig-kinderen veel goedsgeefser zijn dan kinderen die gewend zijn aan broertjes/zusjes.
Ze zijn ook veel minder op 'bezit' of 'hebben' gericht.

De reden is eenvoudig, enig-kinderen zijn gewend dat ze geen moeite hoeven te doen hun 'bezit' te beschermen, hebben minder ervaring met het moeten 'vechten' voor je eigen speelgoed, voor je eigen ruimte en eigen spulletjes...

Je kunt natuurlijk het 'vechten met je broertjes/zusjes' enkel als een nadeel zien, maar deels kan het ook zijn dat ook het ruziemaken een goede voortbereiding is op de maatschappij...
Kinderen raken op die manier ook eerder gewend eraan om voor zichzelf te moeten opkomen en kunnen niet altijd bouwen op steun van de ouders.

Enig-kinderen zullen wel altijd hun ouders direkt achter zich hebben, die ouders hoeven nooit te kiezen in een conflict voor het ene kind of de andere (of zich er dan bewust buitenhouden: dat zoeken jullie zelf maar uit)..
dat kan soms ook niet altijd positief zijn, soms kan het betekenen dat een enig-kind ook moeite heeft zich 'los' te maken van hun ouders en te wennen aan eigen verantwoordelijkheid en op eigen benen te staan...

Maar verder is er niks 'zieligs' aan enig-kinderen, ze hebben zowel enige nadelen, als ook een heleboel voordelen van hun positie (veel liefde en aandacht van de ouders, meestal veel eigen speelgoed en mogelijkheden, de ouders doen meestal extraveel voor hun 'enig kind', en vervullen ook meer alle wensen)

Nog 1 enigskind meld zich !

Je wil niet weten hoevaak ik hoor: "Ben jij enigskind, goh dan wordt zeker heel erg verwend"
Ik vind dit zo'n idiote opmerking !

Ik kom zeker niets te kort thuis, en mijn ouders overal voorlaten opdraaien doe ik al helemaal niet!

Het is voornamelijk een eigen keuze natuurlijk van jullie om Demi enigskind te laten blijven!
Als dit een keuze is van jullie, moeten jullie dat ook zeker doen!
Over zusje of broertje erbij kan ik weinig zeggen, mijn moeder heeft mij altijd vertelt dat zij nog wel een kindje wilde, maar mijn vader niet meer! Ik heb er verder ook niet naar gevraagd en mis het verder ook niet!

Ik ben enigskind en heb wel vaak een gemis gehad van een broertje of zusje in mijn kindertijd. Maar ik denk dat dat mede kwam omdat ik enorm tegen mijn ouders moest opboksen om een beetje vrijheid te krijgen en om dingen voor elkaar te kunnen krijgen. Mijn ouders waren enorm beschermend waardoor ik niet goed de kans heb gehad om mezelf te ontwikkelen omdat altijd hun smaak en mening werd opgedrongen.
Qua materialisme heb ik nooit wat te klagen gehad , niet dat ik heel erg verwend ben geweest maar van de dingen die ik kreeg was het vaak wel groter of duurder dan dat leeftijdsgenootjes kregen.
De periode dat ik me letterlijk heb los gemaakt van mijn ouders voelde ik me wel erg alleen en had ik ook weer erg graag een broer of zus gewild. En idd. zoals in de toekomst als mijn ouders (met wie ik nu een enorm sterke band heb sinds Isis er is) er niet meer zouden zijn dan heb ik dus echt geen familie meer.

Al zie ik ook de negatieve kanten van broers en zussen hebben. Mijn moeder komt uit een gezin met 2 broers en 1 zus en mijn vader heeft nog 2 zussen , van al die broers en zussen is er nu alleen nog contact met 1 zus van vaders kant en de rest van de contacten zijn helemaal verbroken.

Mijn man heeft nog 1 broer en ook al is dat contact niet altijd optimaal sinds hij een nieuwe vrouw heeft , als er echt iets is staan ze wel voor elkaar klaar.

Vanwege mijn eigen gemis wilde ik dus wel graag een broertje of zusje voor Isis hebben , maar ook omdat het mijn eigen wens was om 2 kindjes te hebben.

Een collega'tje van mij zei eens: 'Met eentje heb je een kind, met 2 wordt het pas een gezin.'
Maar dat is volgens mij ook een gevoelsmatig iets.

Er is een soortgelijk topic hierover waar je misschien ook nog wat aan hebt, maar ik kan het zo snel niet vinden.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:24 schreef Brighteyes het volgende:
Een collega'tje van mij zei eens: 'Met eentje heb je een kind, met 2 wordt het pas een gezin.'
Maar dat is volgens mij ook een gevoelsmatig iets.

Dat vind ik best een rare opmerking! Wij hebben nu 1 kind en het voelt zeker wel als gezin.
Ik denk dat enigkind zijn voor en nadelen heeft, net zoals dat is bij 2/3/4/enz kinderen. Je moet kiezen waar jullie je goed bij voelen. Zelf wil ik graag meer kinderen (2, misschien 3), maar vind enigkinderen (raar woord) zeker niet zielig.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:24 schreef Brighteyes het volgende:
Een collega'tje van mij zei eens: 'Met eentje heb je een kind, met 2 wordt het pas een gezin.'
Maar dat is volgens mij ook een gevoelsmatig iets.

*brr* wat een onopersoonlijke uitspraak, alsof de personen niets uitmaken...

Een 'gezin' is naar mijn idee gewoon een manier van samenleven waarbij je je activiteiten samen plant en coordineert...
zelfs twee samenlevende mensen zonder kinderen kunnen een gezin zijn (zolang ze dan maar niet 'langs elkaar heenleven', wat ik soms merk bij bekenden zonder kinderen, dat die hun partner soms dagenlang nauwelijks zien en/of spreken).

Ook bv een partner die voor een ernstig zieke, gehandicapte of iig hulpbehoevende partner zorgt zie ik ook als een 'gezin'..
daarbij een echtpaar met twe kinderen, waarvan de man altijd laat thuiskomt, sochtends vroeg vertrekt en ook in het weekende liever met vrienden weggaat.. daarvan ontbreekt volgens mij evenzeer sterk de 'gezinsfactor'... ook al heeft die vrouw dan twee kinderen.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:24 schreef Brighteyes het volgende:
Een collega'tje van mij zei eens: 'Met eentje heb je een kind, met 2 wordt het pas een gezin.'
Maar dat is volgens mij ook een gevoelsmatig iets.

Owja, dus als er een kind uit huis gaat ben je ineens geen gezinnetje meer ofzo?

Ik denk dan altijd aan onze vakantiekaarten enzo. Als er een kindje bijkomt wordt het Familie zus en zo, anders was het de heer en mevrouw zus en zo.

Dus wel degelijk een gezin met 1 kind hoor.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:24 schreef Brighteyes het volgende:
Een collega'tje van mij zei eens: 'Met eentje heb je een kind, met 2 wordt het pas een gezin.'
Maar dat is volgens mij ook een gevoelsmatig iets.

Hele rare opmerking hoor. Dat ligt er maar aan wat je definitie van een gezin is. (de paus trok daar onlangs nog grootouders bij ook).

Je hebt toch ook 1-oudergezinnen? Dan heb je ook 1 kindgezinnen dunkt me.

Ons gezin met 1 kind voelt als een gezin, dat zijn we ook.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:09 schreef Stippel het volgende:

[..]

Op het punt van 'dingen delen' is het juist zo dat enig-kinderen veel goedsgeefser zijn dan kinderen die gewend zijn aan broertjes/zusjes.
Ze zijn ook veel minder op 'bezit' of 'hebben' gericht.

Hier ben ik het niet mee eens. Ik heb echt moeten leren delen toen ik al wat ouder was.

quote:

Enig-kinderen zullen wel altijd hun ouders direkt achter zich hebben, die ouders hoeven nooit te kiezen in een conflict voor het ene kind of de andere (of zich er dan bewust buitenhouden: dat zoeken jullie zelf maar uit)..
dat kan soms ook niet altijd positief zijn, soms kan het betekenen dat een enig-kind ook moeite heeft zich 'los' te maken van hun ouders en te wennen aan eigen verantwoordelijkheid en op eigen benen te staan...

Mijn ouders stonden echt niet direct achter me. Heb altijd zelf mijn boontjes moeten doppen. Op zich niks mis mee.
Maar door het verder erg kort houden en nog steeds beslissingen nemen voor me zelfs in mijn tienerjaren (mijn koos bv. nog steeds de kleding uit die gekocht werd of die ik aan moest de volgende dag , niet echt leuk als je 16 bent ) heeft het erg veel moeite gekost om los te komen van ze. Ik probeerde zo ontzettend los te komen en werd daardoor steeds strakker gehouden door mijn ouders met als gevolg een steeds moeilijker wordende puber die zich nog meer ging afzetten overal tegen. Het heeft iig. veel verdriet opgeleverd bij zowel mijn ouders (die het niet zo kwaad bedoelden als ik toen dacht) als mij.

Nee, niet zielig, maar verwent 9van de 10 keer!

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:39 schreef Nyles het volgende:
Nee, niet zielig, maar verwent 9van de 10 keer!

Dit is een kwestie van de TT lezen en er een vooroordeel ingooien?

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:37 schreef Xanthe het volgende:

Hier ben ik het niet mee eens. Ik heb echt moeten leren delen toen ik al wat ouder was.

dat an best, maar jongere kinderen in gezinnen met meer kinderen leren al snel dat 'delen', maar bv ook het 'eigen bezit zekerstellen'... en bv het ruziemaken om voor hun eigen belangen op te komen...

Enig-kinderen zullen dat als ze het nodig blijken te hebben, dan op latere leeftijd moeten leren en meestal is het leervermogen van jonge kinderen veel beter wat dat soort zaken betreft...

Dus kinderen in gezinnen met kinderen hebben een zeker nut aan het 'ruziemaken' met broertjes/zusjes... je leert er ook veel van, het opkomen voor jezelf.

een enig-kind zal dat slechts in mindere mate direkt nodig hebben (misschien deels wel bij vriendjes, op de kleuter- op peuterspeelszaal) en wordt daar dan ook minder in 'getraind'

quote:

Mijn ouders stonden echt niet direct achter me. Heb altijd zelf mijn boontjes moeten doppen. Op zich niks mis mee.
Maar door het verder erg kort houden en nog steeds beslissingen nemen voor me zelfs in mijn tienerjaren (mijn koos bv. nog steeds de kleding uit die gekocht werd of die ik aan moest de volgende dag , niet echt leuk als je 16 bent ) heeft het erg veel moeite gekost om los te komen van ze. Ik probeerde zo ontzettend los te komen en werd daardoor steeds strakker gehouden door mijn ouders met als gevolg een steeds moeilijker wordende puber die zich nog meer ging afzetten overal tegen. Het heeft iig. veel verdriet opgeleverd bij zowel mijn ouders (die het niet zo kwaad bedoelden als ik toen dacht) als mij.

daarin lijk je volgens mij idd een bevestiging te geven, dat het voor ouders met slechts één kind wat lastiger kan zijn om hun kind 'los' te laten.
(ouders met meerdere kinderen leren al vanaf vroege leeftijd dat ze niet iedere keer op alles kunnen letten, en daardoor laten ze hun kind ook meer alleen uitvinden... waarbij overigens opvallend is dat de eerstgeborene veelal nog wel meekrijgt dat de ouders heel 'nauw' op hem/haar letten, terwijl het tweede kind altijd veel meer vrijheid heeft)

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:39 schreef Nyles het volgende:
Nee, niet zielig, maar verwent 9van de 10 keer!

Onzin