Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 20:53 schreef PLAE@ het volgende:

Een overstap van Excelsior naar Feyenoord. Hoe kan je je verbazen over iets wat totaal niet verbazingwekkend is?

Er worden column geschreven om het schrijven, niet meer omdat je echt wat te melden hebt.

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 18:51 schreef methodmich het volgende:

[..]

quote:

Daarmee kan hij zijn tekortkomingen handig compenseren.

quote:

LUHUKAY

Jos Luhukay is in de voetballerij een tamelijk onbekende. Zijn naam doet denken aan een tropisch eiland in de Stille Zuidzee; Parelwitte stranden, palmbomen en een stralend blauwe lucht. De realiteit is anders. Hij was voetballer bij kleinere clubs als VVV, SVV en RKC en verkaste later naar Duitsland, waar hij uit ging bollen bij SV Straelen, KFC Uerdingen en nogmaals SV Straelen. Veel hebben we daarover niet vernomen.

Zijn actieve voetbalcarrière is haast onopgemerkt aan ons voorbijgegaan. En dat hij na zijn actieve voetballoopbaan als trainer aan de slag ging, heeft evenmin veel kranten gehaald. Bij Uerdingen en FC Köln was hij lid van de technische staf, maar dat is de meesten van ons ontgaan. Bij laatstgenoemde vereniging ging immers alle aandacht uit naar hoofdtrainer Friedhelm Funkel. Toen Funkel in Keulen de laan werd uitgestuurd, nam Luhukay gedurende één competitiewedstrijd de leiding over, maar hij werd door het bestuur al snel weer naar de achtergrond verdrongen. Eerst werd Marcel Koller de grote baas, later kwam Huub Stevens. En Jos werkte al die jaren verder in de luwte.

Dat ene wedstrijdje in de schijnwerpers heeft hem waarschijnlijk toch naar meer doen smaken, want in de zomer van 2005 ging Luhukay als hoofdtrainer aan de slag bij SC Paderborn, een Duitse club die zojuist gepromoveerd was naar de tweede Duitse Bundesliga. Hij had er zin in en zoals zoveel vaderlandse trainers in den vreemde plukte hij uit Nederland een aantal spelers weg, die de gelederen kwamen versterken. Jerôme Colinet en Roel Brouwers van Roda JC, Dion Esajas van FC Zwolle, de Belg Garry de Graef van De Graafschap en Dennis Schulp, die overkwam van FC Den Bosch konden zich hullen in de blauwe clubshirts van Paderborn.

Twee dagen voor aanvang van het seizoen 2006/2007 stapte Luhukay plots op bij Paderborn, zijn Nederlandse spelers onthutst achterlatend. De berichtgeving in de pers daarover was summier. “De verhoudingen met de clubleiding waren verstoord”, liet Luhukay optekenen. Meer lazen we er niet over. Niet eens verwonderlijk, want Luhukay is vergeleken met trainers als Rijkaard, Haan, Hiddink, De Mos, de mannen die altijd in het brandpunt van de belangstelling staan, slechts een klein visje in de voetbaloceaan.

De pers heeft Luhukay dus zelden gehaald. Als voetballer was hij er een van dertien in een dozijn en zijn loopbaan als trainer was ook niet bepaald aansprekend. Toch bleef de arbeid van Luhukay in Duitsland niet onopgemerkt. Enige maanden na zijn vertrek bij Paderborn werd hij opgevist door Borussia Mönchengladbach en opgenomen in de technische staf aldaar. Jos werd assistent van Jupp Heynckes.

Eind januari nam Heynckes ontslag. Hij voelde zich bedreigd door supporters, die boos waren door de teleurstellende resultaten. Het ooit zo grote Gladbach had al maanden niet meer weten te winnen, de druk van pers en bestuur nam toe en Heynckes gaf er gedesillusioneerd de brui aan. Opeens werd Jos Luhukay, die tot dan toe altijd buiten het bereik van de schijnwerpers was gebleven, voor het voetlicht geplaatst. Het bestuur stelde hem aan als opvolger van Heynckes.

Ineens zat Luhukay daar, op een inderhaast belegde persconferentie. Tientallen camera’s waren op hem gericht, een batterij microfoons stond voor zijn neus. Ja, hij was wel verrast dat het bestuur hem aangesteld had. Hij zat er immers nog maar een paar weken. Nee, hij wist nog niet voor hoe lang hij hoofdtrainer zou zijn. En nee, hij ging niet zoveel anders doen dan wat Heynckes gedaan had,

De eerste wedstrijd van Borussia met Luhukay als verantwoordelijke man op de bank werd zaterdag gespeeld. In Aken was Alemannia de tegenstander. Wat in elf voorgaande partijen niet gelukt was, gebeurde onder leiding van Jos plots wel. Er werd gewonnen, met 2-0.

Luhukay. Zijn naam roept ineens andere associaties op: Jos Lucky Guy. Zeker weten dat binnenkort veel tijdschriften en kranten groot zullen uitpakken over de 43-jarige Nederlander van Ambonese afkomst, die een ploeg, die het winnen ontwend was, in zijn allereerste wedstrijd drie punten schenkt. In de voetballerij is Jos geen onbekende meer. Zijn kostje lijkt gekocht.

quote:

Een theater vol brave koorknaapjes, is dat wat jullie willen?

De frustraties zitten diep. Heel erg diep. Zo diep dat schrijven de eerste twee uur na het horen van alweer een naaistreek van het Ajaxbestuur totaal onmogelijk bleek. Schelden, slaan, van m'n knokkels is niet veel meer over. Pure frustratie. Maar nu kan ik het, zij het met veel pijn in de vingers, eindelijk onder woorden brengen: wat wordt onze Amsterdamse liefde toch door een ongelooflijk naar stel mannen met stropdassen en aardappels in hun keel geregeerd.

Dag in dag uit, jaar in jaar uit worden wij supporters dwars gezeten. Zijn het niet de ME'ers die het plotseling in hun bol krijgen om Ajaxsupporters aan te vallen of de media die er vervolgens als de kippen bij is om de zogenaamde 'rellen' uit te vergroten, dan is het wel het bestuur van Ajax dat zijn supporters in een negatief daglicht probeert te stellen. Oh nee, laat ik maar niet beginnen over de uit honderdduizenden leden bestaande anti-Ajaxfanclub in Nederland.

Vooropgesteld: 'het doek' dat zondag voor zoveel commotie zorgde in voetbalminnend en Ajax hatend Nederland, is niet goed te keuren. Iedereen kent de geschiedenis en als er een club is die niet graag aan de oorlog herinnerd wil worden, dan is het Ajax wel. Het doek met de tekst 'Bloody Sunday', door een enkeling gemaakt, had nooit op VAK 410 mogen komen. Frappant is dat juist Ajax en zijn supporters meestal boven dit soort acties, die in Utrecht, Rotterdam en Den Haag een jaarlijks terugkerend tafereel zijn geworden, staan. Wij zijn immers Ajax en houden ons niet zo bezig met de tegenstander.

In Utrecht, Rotterdam en Den Haag inderdaad een jaarlijks terugkerend tafereel. In Utrecht waperde men met een levensgroot spandoek met daarop 'gas erop', verwijzend naar de vergassing van de joden in de Tweede Wereldoorlog. In Rotterdam amper uit de trein gekomen, terwijl de bakstenen ons om de oren vliegen, klinkt massaal: 'Hamas, Hamas, joden aan het gas'. In Den Haag maken ze het nog bonter: daar lopen regelmatig supporters met een gasmasker op de fanatieke lange zijde te dansen.

Ik hoor u al zeggen: als de een iets doet, betekent dat nog niet dat de ander dat ook mag doen. Correct, wij als Ajax-supporters moeten ons ook niet aan spiegelen aan het trieste anti-Ajaxgebeuren in de rest van Nederland. Maar dat stelt zo'n klein, ludiek bedoeld, doek aan het einde van de Klassieker wel in een ander perspectief. De bovengenoemde clubs waren zelden tot niet in het nieuws om deze trieste feiten. Maar zodra er bij Ajax een doek geplaatst wordt, staat half Nederland op zijn kop. 's Avonds bij De Wedstrijden op Talpa verslikt Frits Barend, die net als Jack van Gelder wanhopige pogingen onderneemt om te laten zien dat hij geen Ajax-bril opheeft, zich bijna in zijn eigen woorden. Een schande vond hij het. Daar moesten harde maatregelen op volgen.

En ja hoor, amper twintig uur later ziet het Ajax-bestuur haar kans schoon om zijn politiek correcte naam weer wat op te vijzelen. Na de incidenten rondom Wesley Sneijder en Kenneth Perez aan het einde van vorig jaar, is dit voor Jaakke & consorten de ideale kans om weer eens positief in de media te komen. Ajax wil 410 hard aanpakken door de rest van het seizoen een verbod op alle sfeeracties te leggen.

Als argumentatie somt Ajax op zijn website enkele 'overtredingen' van 410 op: het door tientallen supporters betreden van het trainingsveld afgelopen zaterdag, het afsteken van rookpotten tijdens Ajax - Feyenoord, het tonen van een kwetsend spandoek en het na afloop trachten op te trekken naar het uitvak. De vermoedens dat er in het bestuur enkele personen zitten die niet zo gesteld zijn op onze wit-rood-witte trots, worden bij mij en vele anderen daarmee steeds sterker.

Punt 1: het betreden van het trainingsveld is een initiatief geweest van enkele enthousiaste (!) supporters zelf. Bovendien is alle steun rondom de training voorafgaand op de Klassieker, alleen maar positief bedoeld. Samen met de spelers was het een groot feest, waardoor het erg jammer is dat Ajax nu ook hier weer iets negatiefs van maakt. Diverse spelers hebben aangegeven het gezang en de vele fakkels en rookbommen (gevolgd door een grote mist) extra motiverend werkt. Sommige spelers waren zo te spreken over deze spontane actie dat ze bij 410-leidinggevenden vroegen om foto's van de training!

Punt 2: opnieuw georganiseerd door enkelingen. Bovendien is zo iets dergelijks sfeer verhogend. Het is volgens de KNVB-regels inderdaad niet toegestaan, maar het draagt zeker bij tot een betere entourage. Zijn er gewonden bij gevallen? Nee, net als de voorgaande tientallen keren niet. Het risico dat er wel wat gebeurt hoort bij een voetbalkraker. Niet voor niets mag het in de meeste andere landen wel.

Punt 3: als gezegd, dat spandoek is niet goed te praten. Maar er mag zeker wel in een ander perspectief gekeken worden naar deze actie. Het is een Klassieker en dan gebeuren dit soort dingen wel eens. Ajaxsupporters zijn de afgelopen jaren juist altijd erg netjes geweest en hebben zich meestal weinig aangetrokken van de vele honderden provocaties (vooral in De Kuip) van de Rotterdamse tegenstander.

Punt 4: opnieuw een actie van enkelingen. Bovendien is er niets voorgevallen dan wat gescheld over en weer. Tot het uitvak zijn deze tientallen niet doorgedrongen, op aandringen van de stewards zijn ze niet naast het uitvak gaan zingen. Volgens mij is er dan juist gehoorzaamd aan de stewards?

Gehoorzamen, een bizar woord eigenlijk. Tuurlijk heb je je aan regels te houden, ook als Ajaxsupporter. Maar wij zijn geen koorknapenvereniging, zoals onze bekakte, mediageile en vooral politiek correcte voorzitter John Jaakke al eens verklaarde. Sinds het in gebruik nemen van de Arena heeft de clubleiding echter wel geprobeerd de supporters om te vormen tot zulke brave jongens. De F-Side werd over het hele stadion verdeeld en het toch al uit zichzelf niet al te sfeervolle stadion werd voor nog minder supporters tot een thuis, iets wat De Meer wel was. Uiteindelijk kwamen de fanatieke supporters toch weer bijeen op 'Zuid', maar een groot deel is teleurgesteld afgehaakt na de komst van de nieuwe thuishaven.

Naast de verdeling van de F-Side zijn er de afgelopen jaren zijn er nog veel meer pogingen door het bestuur gedaan om de Arena tot een theater te maken in plaats van een voetbaltempel. De supporters wilden af van het deprimerende gat naar het veld toe, al het grijs in het stadion en de regenboogstoeltjes. Maar aan geen van de wensen van de fans is tegemoet gekomen. Om nog maar niet te spreken over de terugkeer van het echte logo, waar het overgrote deel van de Ajax-supporters zich toe aangetrokken voelt, het vuurwerk dat verboden wordt en de sfeeracties die geblokkeerd worden door Feyenoordsympathisant en veiligheidscoordinator Michiel Menting.

Als je al dat soort beperkingen op gaat leggen en je niet aan de wensen van je fans wil voldoen, dan krijg je frustraties. Dat is dan ook de belangrijkste reden voor de zwaar negatieve houding van de Ajaxsupporters ten op zichte van het bestuur de afgelopen tien jaar. Een paar weken geleden, terwijl ik aan broodje aan het eten was, las ik dat Jaakke vond dat de F-Side zich vocaal eens wat meer zou moeten laten gelden. Het had niet veel gescheeld of ik was gestikt in mijn broodje. Hypocriete ten top! Hoe kan je dat nu verwachten van mensen die jarenlang dagelijks teleurgesteld zijn door de clubleiding?

Het Ajax-bestuur is er persoonlijk verantwoordelijk voor geweest dat een groot deel van Zuid al niet meer zingt. Laat dat alsjeblieft niet gebeuren met de paar duizend man die nog wel hun longen uit het lijf willen schreeuwen voor hun club, hun dagelijks leven opgeven voor het organiseren van TIFO-acties, fakkels willen afsteken en met megavlaggen willen zwaaien. Dan heb ik het natuurlijk over de ultra's van VAK 410, die weer leven in de Arena hebben gebracht. Een groep mensen met een prachtige mentaliteit en passie. Een vak dat niet ook door het bestuur ten onder mag gaan!

Dat 410 zich zaterdag extra mag laten horen tegen Excelsior!

Door Passie Gedreven

quote:

Op maandag 5 februari 2007 22:52 schreef Door_passie_gedreven het volgende:

[..]

quote:

Op dinsdag 6 februari 2007 21:29 schreef leolinedance het volgende:
Wat een gejank zeg

quote:

INVALKRACHT

Een tip voor Sjaak Polak, Ronnie Stam, Ferrie Bodde en al die andere doorsnee Nederlandse eredivisiespelers: zorg dat je de dagen voor een interland van Oranje telefonisch bereikbaar bent. Het kan namelijk altijd gebeuren dat je op het laatste moment door bondscoach Marco van Basten opgeroepen wordt om een plotselinge leemte in het Nederlandse elftal op te vullen. Vooral bij vriendschappelijke wedstrijden, als een fiks aantal vaste krachten vanwege een pijntje afgehaakt is.

Het overkwam Civard Sprockel van Vitesse. Hoewel hij een aantal interlands voor Jong Oranje achter zijn naam heeft staan, was hij de laatste die je zou verwachten in het grote Oranje. Zo dacht hij schijnbaar zelf ook, want anders had hij thuis bij de telefoon wel vol ongeduld op een oproep van Van Basten zitten wachten. Maar meneer was de hort op en het duurde een hele dag voordat hij boven water was.

Laat in de avond maakte hij zijn opwachting in het spelershotel en de volgende dag trainde hij mee. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en die van de bondscoach nog meer.

Ooit mocht Heini Otto mee het vliegtuig in, toen bleek dat George Knobel, de toenmalige bondscoach, na een aantal zeer late afzeggingen een mannetje te kort bleek te komen. Otto had Jan Jongbloed en Nico Jansen, zijn ploeggenoten bij FC Amsterdam, naar Schiphol gebracht en had zijn voetbalschoenen toevallig in de kofferbak van zijn auto liggen. De verbouwereerde Otto kreeg de opdracht zijn kicksen te gaan halen, werd vervolgens een vliegticket in de handen gestopt en kon mee naar Joegoslavië, waar hij nog 19 minuten mocht meespelen ook.

Zo ver is het met Sprockel niet gekomen, maar hij moet zich gevoeld hebben als Otto destijds. Zeer aangenaam verrast. Plots is hij een potentiële Nederlandse elftalspeler en zijn dagwaarde is met ettelijke honderdduizenden euro’s verhoogd. Het kan verkeren.

Hoe het Sprockel vergaan is bij Oranje? Meteen na binnenkomst in het hotel zocht hij Van Basten op en verontschuldigde zich voor zijn moeilijke bereikbaarheid. “Ik heb zo’n dertig oproepen gemist en dat maakte wel een rare indruk natuurlijk”, zo liet hij de wachtende journalisten buiten al weten. Marco deed niet moeilijk. “Ga maar meteen naar bed jongen, het is al laat”, sprak hij vergoelijkend. Toen Sprockel in de lift was verdwenen, snoof Van Basten een lichte gistgeur op. Wonderlijk vond hij dat.

Toen de selectiespelers en de technische staf de volgende ochtend de ontbijtruimte betraden, zagen ze door het raam Sprockel, die zich in de hoteltuin in het zweet stond te werken. Marco van Basten moest vier keer op het raam kloppen, eer hij met gebaren aan de Vitessespeler duidelijk kon maken dat hij moest komen ontbijten. Met bolle wangen trad Sprockel binnen, kauwend op een paar pepermuntjes, die hij haastig tussen zijn tanden fijnmaalde.

Voetbalhumor bij het Nederlands elftal is er natuurlijk ook. “Was je gisteren bij de hoeren”, zo werd Sprockel verwelkomd door Rafael van der Vaart. Sprockel zei niets en nam plaats op de enige stoel die nog vrij was, naast Marco van Basten. “O, als hij mijn dranklucht maar niet opmerkt”, zo dacht hij terwijl hij de laatste restjes pepermunt doorslikte. Marco zei niks. Hij keek zijn invalkracht indringend aan en bukte zich toen, om onder de tafel een flesje Bavaria Malt te voorschijn te toveren.

De spelersgroep lag in een deuk.

Woensdagavond werd Rusland met 4-1 opgerold. Sprockel zat er bij en keek er naar. Met grote ogen. Van Basten prijsde zich gelukkig dat hij Civard Sprockel op het laatste moment bij de selectie had gehaald. Het was de sfeer ontegenzeggelijk ten goede gekomen. Ontspannen en gierend van de pret hadden zijn manschappen toegeleefd naar een wedstrijd die er eigenlijk niet toe deed. Dat zij deze klus professioneel en met volle inzet klaarden was toch ook de verdienste van Sprockel geweest.

Bij het afscheid had de speler van de bondscoach een oplader voor zijn mobiele telefoon cadeau gekregen en ook het flesje Bavaria mocht de voormalige Feyenoorder mee naar huis nemen.

quote:

Op dinsdag 6 februari 2007 21:23 schreef Beschouw het volgende:
Uit het hart is-ie zeker, zo te zien. Vraag me trouwens af of Door-passie-gedreven zich er bewust van is dat hij gast is bij Ajax.

quote:

Marco van Basten moest vier keer op het raakm kloppen