Te saai?

Ik heb geen idee waar ik moet beginnen en hoe ik moet vermijden dat ik gezien wordt als iemand die zich wil wentelen in een poel van zelfmedelijden.

Nu volgt een lang verhaal, is het te lang naar uw zin, lees het dan niet. Scroll er in elk geval niet door want mocht het korter kunnen, ik zou het korter gemaakt hebben. Ik heb dus weinig zin om nog eens te moeten zeggen wat er al staat.

Laat ik maar even snel mijn leven overlopen tot nu toe (het staat veel gedetailleerder in de sig-link 'de keuken' btw, voor wie het zou interesseren) omdat dat de oorzaak is van mijn 'probleem'.
Begin 92 is mn moeder overleden, ik was toen 5 ik heb ze dus niet echt gekend, en wat je niet kent, mis je niet. Of zo zie ik het toch.

In 99 stierf mijn vader toen ik 13 was. Mijn vader was een zeer streng man, verbitterd door de dood van mijn moeder, maar hij was geen slecht mens. Hij heeft ons zelfstandig opgevoed (tot mn 13 dan toch, voor de rest heb ik mijzelf gevormd), maar liefde was er eigenlijk niet te bespeuren. Ik zag hem als een baas denk ik.

Ik heb nog 1 broer die ouder is dan mij (28 is hij nu), 2 oudere zussen, en 1 jongere. Mijn broer was toen oud genoeg om voogd te zijn, waardoor we -gelukkig- niet in het weeshuis zijn gevlogen. Sinds mijn broer voogd is beschouw ik hem ook niet meer als mijn broer, zo gedroeg hij zich ook niet trouwens (al moet ik zeggen dat dat nu veel beter is). Ik heb diep respect voor de manier waarop hij zijn verantwoordelijkheid heeft genomen, maar we hebben beide nogal sterke persoonlijkheden en het botst wel vaak. Hij heeft zeer lange tenen en is wel een heethoofd, langs de andere kant is hij niet te porren voor dingen die moeten gedaan worden. Hij zegt altijd wat er op zijn lever ligt. Ik ben bijna zijn tegengestelde: ik ben (misschien te) zachtaardig, maak me zelden kwaad en ik wil vooruitgang, en snel. Hij is eerder voor zekerheden en denkt in de zin van 'het gaat nu, waarom veranderen'. Zijn het botsende ego's, haantjesgedrag? ik weet het niet, er zijn alleszins wel momenten waar de spanning te snijden is.

Verder heeft ons vader ons een kuthuis achtergelaten, in vergevorderde staat van verwaarlozing. Een huis tot aan de nok volgestouwd met rommel en zonder enig comfort (er staan wat foto's in het andere topic). Ik was toen dus 13 in 99, en daar stonden we dus met het ouderlijke huis. Voor zolang ik het mij herinner hebben we in de rommel moeten leven, dat vonden we niet erg, we waren dat gewoon. Maar toen mijn vader stierf werd het anders. Als iemand op het schitterende idee zou komen om bv de gezondheidsinspectie te laten komen dan werden we zeker weten gewoon buitengezet en geplaatst. Met die constante dreiging in het achterhoofd en het feit dat we moesten overleven natuurlijk (er was niemand om ons te helpen want wij zijn de laatste 5 levenden van onze hele familie, hulp van anderen was geen optie, juist omdat dievol goede bedoelingen die gezondheidsdienst zouden kunnen bellen. Blij dat dat nooit is gebeurd achteraf) was de druk al van jonge leeftijd voor iedereen groot.

Van mijn 13 tot mijn 18 was mijn leven naast school gewoon onbestaande, er was geen tijd, er moest gewerkt worden. Toch heb ik mijn middelbaar (HBO in nederland? hier is het schoolsysteem: 3 jaar kleuterklas, 6jaar basisonderwijs, 6 jaar middelbaar en dan werken/universiteit/hoge school) met veel succes afgerond. Ik heb altijd de nerdy richtingen gevolgd, was altijd bij de eerste 3 van de klas en mijn uitslagen waren nagenoeg altijd tussen de 80-90%. Ik heb mijn diploma wetenschappen-wiskunde 8u gehaald.

En toen was ik het bijna beu. Ik wou bezoek, ik wou leven, ik wou vrienden. Mensen ontvangen in dit kuthuis (ja het huis blijkt allesbepalend te zijn hier) kon niet, dus begon ik in mn eentje te sleuren aan de kar om dit huis toonbaar te krijgen. Mijn broer is niet voor DHZ werk en is zo traag als iets daarbij, neem ik hem niet kwalijk, hij doet andere dingen goed, en mn zussen ja, die kunnen dat gewoon niet (niet sexistisch bedoeld uiteraard). Ok, het ging dus wat meer vooruit, maar de verantwoordelijkheid kwam nog meer op mijn schouders te rusten omdat ik weet dat ik de enigste ben die echt vooruit wil en daar veel werk in wil steken.

Swat, na mijn 18 kon er eindelijk bezoek komen, had ik vrienden, ik was al iets meer standaard. Op aandacht bij de meisjes moest ik dan weer niet rekenen want ik zag er gewoon uit als een nerd. Maar net zoals elke gast wordt het verlangen naar een vriendin iets dat niet meer genegeerd kan worden (en nee dan heb ik het niet over de sexdrift of zo) en begon ik er uiteindelijk wel meer op te letten. Mijn eerste vriendin had ik toen ik 19 jaar was. Toen heb ik mss de fout gemaakt om ze eens op bezoek te laten komen hier. Fout, want een dag later was het gedaan. Dit jaar heb ik dan per toeval een prachtmeid ontmoet, maar ook dat is niet goed afgelopen want sinds een week of zo is er niet meer van een relatie te spreken. Ook niet van een breuk welliswaar, maar het is een zeer vreemde situatie. Er was al van in het begin zoveel spanning in onze relatie dat dat volgens mij wel de oorzaak is van de halfslachtige situatie nu. (ze heeft hier ooit een topic geopend, voor diegene die het gelezen hebben, die weten waar het over gaat). En dat zette mij weer aan het denken van waarom het bij mij niet wil lukken.

Volgens mij ben ik gewoon te oninteressant. Let me explain. Ik heb zoveel te dragen en zo'n grote verantwoordelijkheid dat ik het gevoel heb dat er teveel gebeurd in mijn leven. Ik streef bij alles wat ik doe naar rust. Mijn kamer en de bar bv zijn daar goede voorbeelden van. Ik wil niet kicken op speed in een discotheek, nee ik zou veel liever thuis relax zitten met een drankje en mijn vriendin en babbelen, iets wat ik mijn hele leven heb gemist en waar ik zo hard naar velangd heb vroeger.
Dat maakt dat ik te serieus ben (hoewel ik zo geen emo kid ben en een optimist ben het meest van de tijd) en waarschijnlijk ook boring ben. Het leven heeft me ook een eenzaat gemaakt. Ik ben zoveel alleen thuis, moet zoveel alleen doen. Niet omdat ik dat wil want dan zou ik me er goed bij voelen. Dat is dus niet het geval. Ik verlang net zoveel naar liefde (mss nog veel meer) als iedereen. Maar geen meisje die me de kans geeft om mijn echte ik te laten zien. Mijn huidige/vorige vriendin was anders, ze is zelf een vechter, ze is zelf zo krachtig, en eerlijk waar, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, wat voor spanningen er ook waren. Maar ik heb er misschien teveel moeite mee om mijn liefde te laten zien. Bij alles wat ik doe ga ik ervoor, neem ik initiatief, geef ik niet op, behalve hierbij. Ik neem misschien te weinig initiatief, gewoon omdat ik vrees de dingen te zullen stukmaken die ik zo liefheb. Juist dit zorgt voor het tegenovergestelde effect. Ik weet dat dat een slechte kant is van mij, maar ik kan die niet forceren. Ik weet niet of zij weet of beseft dat ik haar zo graag zie of het uberhaupt gelooft (iedereen zegt zo snel, ik hou van jou en al die dingen, maar als ik ze zeg meen ik ze ook, ik kan me in mn weirde leven niet permitteren te liegen, ook daar niet. Maar zij is hetzelfde als iedereen en gaat daar licht over). Ik mis misschien gewoon de 'ervaring' om mijn liefde deftig te uiten, waardoor ik ze nu misschien voorgoed kwijt ben. Hoeveel keer ik per dag zit te staren naar mijn gsm omdat ik haar wil horen en het toch niet doe omdat ik vrees dat er stiltes gaan vallen in het gesprek of dat ik domme dingen ga zeggen, of of,...

Ik maak hier een topic van, over echte prive zaken omdat ik denk dat ik het overzicht niet kan zien vanuit mijn subjectief standpunt. Waarom zo lang en zo prive? Zo lang omdat al die dingen van zeer grote invloed zijn op mijn leven, en dat daar de oorzaak ligt van mijn situatie nu. Ik heb er geen moeite mee om dit te vertellen, ik ben immers Belg, dit is een Nederlands forum, de kans dat iemand mij irl kent is klein. Ik zit niet te wachten op medelijden, dat is niet nodig. Ik ben door de situatie een waardevol persoon geworden met veel kwaliteiten maar ook ernsige tekortkomingen. Ik heb mezelf opgevoed naar wat ik belangrijk vond in andere mensen. Ik ben doodeerlijk (dat moet ik ook zijn omdat het minste ongeloof van mensen ervoor zou kunnen zorgen dat de mensen mijn ongeloofwaardige leven niet meer zouden geloven. Terwijl dat essentieel is voor mij), ik hecht enorm veel waarde aan de waarde van mijn beloftes en ik ga ook alles doen om die na te komen, ook als die ten nadele van mij zijn (sommigen vinden dat freaky, ik niet). Maar het is omdat andere mensen dat ook zeggen en dat niet doen dat ik constant moet blijven bewijzen dat ik wel zo ben. Wederom een probleem.

Ik vraag me af of iemand de moeite genomen heeft om alles te lezen, in elk geval, ik heb het nu ook voor mezelf kunnen neerschrijven.
Tips anyone?

quote:

Op donderdag 14 september 2006 22:10 schreef roque79 het volgende:
ik heb het ook helemaal gelezen.
Wat een moeilijk verhaal , ik zou je geen tips kunnen geven.
Ik weet alleen dat een mens zijn verleden niet kan wissen of veranderen maar je toekomst kies je zelf, elke dag opnieuw.
Probeer gewoon eens wat je wilt mislukt het , kan je altijd nog terug naar je kamer waar je je op je gemak voelt.
Bel dat meisje op en wees niet bang voor die stiltes, schrijf of bedenk anders een paar zinnen die je zou kunnen zeggen om het gesprek weer te openen.
Dat je vader jullie met een kuthuis heeft achtergelaten zal hij niet zo bedoeld hebben hij heeft het ook niet voorzien om zo snel dood te gaan .
Sterkte met alles.

Ik doe mijn best om mijn toekomst te verbeteren, ik ben de laatste jaren al zoveel veranderd. En ja, er zit niks anders op dan meer initiatief te tonen bijna.
En dat mijn vader het zo niet wou, dat denk ik ook, ik neem het hem niet direct kwalijk. Alleen is het van doorslaggevend effect op mn leven he

quote:

Op donderdag 14 september 2006 22:11 schreef Gluckskafer het volgende:
Zohee dat is niet niks.

Jullie met z'n vijven hebben dus jezelf opgevoed?
Maar hoe kwamen jullie dan aan geld? De vaste lasten gaan gewoon door en boodschappen moeten er ook gedaan worden.

Jep. Met z'n vieren eigenlijk want mijn oudste zus woont al lang op haar eigen. De enige 'begeleiding' die we hadden was controle. We moesten elk jaar naar de vrederechter die dan al onze financiele transacties enzo onder de loep nam om te zien of mijn broer geen fouten maakte enzo. De vrederechter was wel een zeer correcte dame en daar hebben we een goede verstandhouding mee.
Geld was niet direct het probleem in het begin want we waren met 4 kindergeldgerechtigden enzo, dat was voldoende om de lopende en vaste kosten te dekken. Nu komen we wel tekort, maar dat past mijn broer bij. Ik vind dat zeer mooi, maar ook vrij vanzelfsprekend, hij werkt immers, ik zou hetzelfde doen.

@BE: Dat ik dat meedraag weet ik, maar dat hoeft geen vloek te zijn denk ik. Had ik normale ouders gehad, dan was ik maar half de mens die ik nu was, dat ben ik zeker. Het is dus en een vloek en een zegen tegelijk. Wat mijn sociale vaardigheden betreft, ik ben dezelfde op het forum als irl. Met mijn vrienden en gewone vriendinnen heb ik geen moeite, daar ga ik ook wel mee weg (naar rustige café's, dat spreekt ). Met een echte vriendin en liefde enzo, daar wringt nu nog het schoentje. Hoe stom dat ook klinkt, ik heb gewoon veel te leren (al ben ik wel een snelle leerling ). Ik ben ook niet op zoek naar een 'nieuw' meisje, nee, zij is diegene waar ik van hou en ik merk bij momenten dat al haar gevoel voor mij ook niet is verdwenen. Ik hoop dat haar behandeling lukt en dat ze dan minder extreme gevoelens in haar hoofd zal hebben waardoor ik nog steeds wil geloven dat alles goedkomt. Die behandeling komt zeer dicht bij (eind september) en er hangt zoveel van af dat ik dat wil blijven geloven. En dat ik er veel aan denk dat is zeker. In dat doehetzelf werk vind ik troost en denktijd.

quote:

Op donderdag 14 september 2006 22:13 schreef _Floddertje_ het volgende:
Jeetje MMach, laat ik je dan even een grote veer in je reet steken, die onzekerheid over jezelf is echt nergens voor nodig! Mijn zus leest ook op Fok en toevallig vroeg ze me laatst een keer of ik ook die topics van die Belgische jongen volgde die zo aan het klussen is en we konden niet anders concluderen dan dat je ons een geweldig leuke, lieve jongen lijkt, met een goeie kop ook, en echt helemaal niet de zielige nerd zoals jij jezelf blijkbaar ziet. Ware ik tien jaar jonger en was ik je Vlaamse buurmeisje, ik zou als een blok voor je kunnen vallen.
Ik heb er groot respect voor hoe jij je met je broers en zussen staande hebt gehouden na de dood van jullie ouders. En wat die vriendinnen betreft waarmee het niet goed afliep: je hebt gewoon een beetje de pech gehad dat de omstandigheden niet mee zaten. Ik weet zeker dat je je echt geen zorgen hoeft te maken dat er weer een keer een leuke meid op je pad komt die jou echt leuk vindt om hoe je bent.

Dat lage zelfbeeld draag ik mee van mijn schooltijd, daar was dat ook zo, daar werd ik ook om gepest en zo. Ik ben nu anders dan vroeger maar ik vind het nog steeds moeilijk om mezelf als kanshebber te zien voor de andere sexe. Het is allemaal wel goed dat ik handig ben en dat ik geen dwaze kloot ben, maar dat minimaliseer ik in mijn hoofd omdat net relaties ed niet even goed lopen als de rest, en ook mijn ego in toom te houden natuurlijk Ik kan niet tegen mensen die zichzelf de grootste shit vinden, dus zo wil ik ook niet zijn. En dat de toekomst mooi is, dat wil ik best geloven, maar ja he, ik denk wel dat iedereen dat gevoel heeft na een dipje.

quote:

Op donderdag 14 september 2006 22:40 schreef BunnyHunter het volgende:
Ik heb zoiets nooit mee hoeven te maken en kan je dan ook vrij weinig hulp bieden. behalve dan dat je mijn respect hebt!
Ohja en wie heeft die fotos van jou gemaakt want die zijn wel uber!

ty, en de foto's heb ik zelf gemaakt, das nog een hobby van mij.

quote:

Op donderdag 14 september 2006 22:44 schreef Duderinnetje het volgende:
MMach gun jezelf de tijd om te leren. Je hebt nu twee vriendinnetjes gehad. Wie zegt dat jij dan al volleerd zou moeten zijn in het tonen van je emoties jegens een meisje? Dat is hartstikke lastig en ja, misschien voor jou nóg een tikkeltje lastiger.
Maar wees niet te hard voor jezelf. De liefde en alle emoties die daarbij komen kijken, en hoe je die moet uiten... dat is ingewikkelde kost in het begin. Neem je tijd!

Dat voel ik ook aan dat dat tijd nodig heeft, maar la,ngs de andere kant, ik ben 20, ik voel me ouder. Ik wil zo geen van die korte tienerrelaties, ik wil een lange en serieus gemeende relatie. In haar had ik niet alleen een mooi en lief meisje gevonden, maar ook een soulmate. Vandaar dat ik haar ook niet zo meteen wil opgeven. En dat bedoel ik niet van 'ik ben geobsedeerd door haar, laat ik haar gaan stalken'. Ik heb gewoon geduld tot haar ernstige problemen zijn opgelost en dan zien we weer. En aangezien ze dat niet uitsluit lijkt mij dat nu ook geen al te kromme denkwijze.

quote:

Op donderdag 14 september 2006 22:56 schreef bre het volgende:
Wel Mmach,
Ik moet zeggen dat ik je in feite heel goed begrijp. Heb zelf iets soortgelijks meegemaakt, maar misschien niet zo overdreven. Ben zelf voogd geweest voor m'n zusje en broertje op een leeftijd van 18, alles heel goed beseffende, op een leeftijd dat je in feite juist het huis wil ontvluchten, en eens van 't "andere" leven wil gaan genieten, en dat ook zou mogen...
Weet je, die zogenaamde "problemen": ik moet je zeggen: koester deze; het zijn geen problemen, je moet liefhebben wat je voelt, hoe je reageert, hoe je leeft, en hoe je verandert. De meeste mensen kennen dit niet helemaal meer, en staan er zeker niet meer zoveel bij stil. Hoewel de bron of oorzaak van deze zgn "problemen' misschien niet zo mooi is; het maakt je zoals je bent... en ik kan op z'n minst zeggen dat het een mooi resultaat is. Leer ervan te houden, leer ervan iets te leren, en het te beschouwen als het goede dat je nagelaten hebt gekregen.
'k weet het, klinkt misschien nogal melig, maar was en blijft mijn manier om de dingen des levens elke dag te bekijken... En ik moet zeggen, 't lukt me telkens beter en beter, en ik geniet ervan ;-)
veel succes in ieder geval!

ty . Respect to you too .Op die vlakken ben ik ook wel trots, maar wat nut heeft het als de anderen die vlakken niet zien. Je zou dan kunnen zeggen van 'och, ze zijn het niet waard of ze beseffen het niet' maar dat maakt het niet minder frustrerend. Ik moet ook wel zeggen dat ik op Fok bv al meer over mijzelf verteld heb dan mijn dichtste vrienden weten, misschien moet ik dat ook maar es doen irl, al krijgt ge dan wel vooral medelijden terug en daar heb ik geen nood aan eigenlijk

[ Bericht 38% gewijzigd door MMach op 14-09-2006 23:09:49 ]

Wat is dat toch met die 13 jaar, cruciale leeftijd . Ik kan uw situatie wel aanvoelen dus ook voor jou heel veel respect dat je je verantwoordelijkheid hebt genomen. Ik vind het interessant om weten hoe andere mensen in gelijkaardige situaties ermee omgaan/omgegaan zijn, dus schuw niet om over jezelf te vertellen (als je dat wilt uiteraard).

En nee ik heb haar dat nooit gezegd, ze weet wel dat ik voor haar maar 1 vriendin heb gehad, heel kort. Ze weet ook bijna alles van hier thuis en heeft daar anders (veel volwassener) op gereageerd dan andere leeftijdsgenoten. Ik weet dat het enorm cliché is om te zeggen van 'zo iemand heb ik nog nooit ontmoet' maar dit is echt zo. Ik moet maar weinig van mensen zien om ze te kunnen inschatten en iemand van haar kaliber (sterke combinatie van slim, mooi en karakter) heb ik zelden bij mensen gezien. Ze is ook veel verder voor op haar leeftijd wat sommige aspecten van karakter betreft, net zoals ik, ook omdat ze zware lasten heeft moeten dragen. Het is net daarom dat ik er zo in mijn gedachten mee zit.
Net omdat we alletwee verleden meesleuren en toch niet opgeven, maakt ons dat dan geen gelijken? Het kan natuurlijk ook zijn dat we elkaars last verergeren door een relatie of zo, maar voor mij gaat dat niet op. Het is een feit dat ik met haar al de mooiste momenten van mijn leven heb beleefd, zelfs dat heb ik haar nog niet verteld. (Tis natuurlijk ook weer zoiets dat verliefde mensen zeggen, maar ik ben daar te nuchter voor omdat lichtzinnig te bedoelen)
Maar als ze niet meer van me houdt of geen tijd in me wil investeren, dan ga ik me er wel bij neerleggen natuurlijk. Ik wil het er met haar nog eens goed over hebben en dan ga ik het gewoon zeggen hoe onvanzelfsprekend het voor mij is. Misschien wel het goede moment zo'n dipje, omdat ik dan precies minder te verliezen heb.

quote:

Op vrijdag 15 september 2006 00:25 schreef RealZeus het volgende:
Als je het zo moeilijk vindt om je liefde voor haar IRL te uiten,waarom schrijf je haar dan geen brief?
Je weet het in de OP immers prima te verwoorden en als je dat op papier doet heeft dat een aantal voordelen:

- je kunt er over nadenken.
- het is minder eng dat iemand in de ogen te kijken en dan te zeggen wat je voelt.
Succes.

Ik heb het net gedaan. Of ik hem verstuur dat weet ik nog niet. Kheb gezegd dat ik haar nog wou praten voor ze op reis vertrekt (de 16de). Wil ze niet, dan stuur ik hem, wil ze wel dan raap ik mijn moed bijeen en vertel ik het haar gewoon in het echt. Een brief geschreven, wat een sensationeel gevoel, nooit eerder gedaan
Het liedje 'dissapointment' van The Cranberries was hier net aan het spelen toen ik de brief afsloot. Een voorbode voor wat komen gaat misschien...
Hoofd omhoog en blik vooruit zeg ik maar .

De vergelijking klinkt me aannemelijk en ik ben me ten volle bewust van de achterstand op die vlakken. Ik ben ook vol goede wil om er iets aan te doen. Maar het is niet eenvoudig om mijn trauma's te ontdekken denk ik, aangezien ik niet vind dat ik trauma's heb opgelopen. Ok, ik heb tegenslagen gekend en ja die hebben een invloed op mijn leven gehad, dat kan ik niet ontkennen. Maar ik beschouw het als dingen die mij sterker hebben gemaakt. Ik denk altijd van 'elke tegenslag die je overleeft, maakt je sterker'. Misschien zijn er veel onverwerkte dingen en hebben die rechtstreeks invloed op mij zonder dat ik het doorheb, maar ik kan er goed mee leven. Misschien komt dat later wel eens allemaal boven, maar ik denk het niet. Het is te zeggen,, in hoeverre zijn die te beschouwen als onverwerkte problemen? Mijn vader is overleden, in mijn armen, ik was me er ten volle van bewust. Maar ik ben me er evenzeer van bewust dat het niet mijn schuld is dat ie dood is, dat hij volgens mij fier zou zijn op wie ik nu ben. Het is gewoon zo, wenen gaat er niets aan veranderen, het brengt hem ook niet terug. Soms denk ik wel eens aan hoe het zou zijn mocht ie terug zijn en hoe hij zou reageren en dan denk ik aan hoe alles was toen hij er wel nog was. En dan vind ik dat ik er beter vanaf ben nu. Ik ben ervan overtuigd dat wenen enzo niks oplost, toch niet altijd. Ik heb op de begrafenis van mijn vader geen traan gelaten, noch in de jaren die erop volgden. Ik vind het allemaal erg, dat wel, maar ik voel niet de 'drang' om te wenen. Dat was wel even anders in de afgelopen maanden. Liefde is zo mooi als alles goed gaat, maar er is niets dat u zo om zeep kan helpen als het niet van een leien dakje loopt.

Wat de brief betreft, die is verstuurd, ze had geen zin in 'gezaag' voor ze op reis vertrok. Even voelde ik de drang om achteraan op die brief zo het icoontje van dat mannetje dat iets in een vuilbak gooit te zetten, maar dat heb ik niet gedaan, misschien maar best ook . Nu vertrekt ze voor 1.5 week op reis, tijd genoeg voor mij om mijn gedachten op een rij te zetten.
Hoe ze zal reageren op die brief, het is me eender, zolang het maar duidelijk is. Of 100% ervoor gaan, samen, of niks. Vrienden of zo is voor mij geen optie omdat het te zwaar zou zijn. Offrir l'amité à qui veut l'amour, c'est donner du pain à qui meurt de soif

Mijn vrienden zijn leeftijdsgenoten, die kunnen dat gewoon niet aanvoelen (daar ga ik niet zomaar vanuit, dat heb ik gezien en gemerkt), die zijn daar niet mee bezig. Wat betreft mijn thuissituatie that is. Over mijn vriendin heb ik wel al gepraat tegen mijn allerbeste vrienden en beste vriendin. Het is allemaal zo langdradig en ingewikkeld dat ik soms gewoon geen zin heb om het allemaal weer uit te leggen. En ik denk er al zoveel aan dat ik met vrienden de kans krijg om aan iets anders te denken. Dat heeft voor mij evenveel belang als iets anders. Ik vertel niet graag persoonlijke dingen aan mensen die dicht bij me staan, gewoon omdat mijn vertrouwen al teveel is beschaamd. Mijn beste vrienden vertrouw ik, ze weten veel van mij, maar niet mijn diepste zielsroerselen. Waarom ik het hier wel zo gemakkelijk kan weet ik zelf ook niet, misschoen omdat niemand van de posters hier me irl kan kwetsen (niet zien als een uitdaging om het toch te proberen ). Mocht er iemand uit mijn persoonlijke kennissenkring dit topic ooit onder ogen krijgen, en die kans is zeer klein, wel dan is dat geen ramp want ik hoef niks meer uit te leggen, het staat hier allemaal al. Ik zou het wel niet graag hebben denk ik.
Je kan denken dat ik wat te paranoia of teveel wantrouwen heb, maar trust me, het is al nodig gebleken. Mensen kunnen smerig zijn, hoe dichter ze staan bij u, hoe erger dat aankomt. Dat impliceert niet dat ik mij afsluit van mensen en ik mensen geen vertrouwen geef, zeker niet. Anders zou ik mn vriendin niet zoveel privezaken hebben verteld, of ze zo dicht hebben laten naderen.
Vrienden hebben ook de neiging om je te ontzien bij kritiek. Ze verbloemen de zaken, dat wil ik helemaal niet. Ik wil echte en constructieve kritiek waar die nodig is. Dat heb je veel gemakkelijker op een forum. Genoeg kritische mensen die uw denkfouten zien en ze gewoon zeggen, zonder ze te verbloemen, gewoon zoals ze denken. Echt weinig mensen die dat in uw gezicht kunnen. Mijn vriendin kon dat wel, dat vind ik ook een waardevolle eigenschap.

Het is geen keuze die NU moet gemaakt worden. Ik weet dat je plannen moet hebben om te geloven in de toekomst. Diezelfde plannen kunnen onhaalbaar zijn op het moment waarop je ze maakt, maar het wordt een drijfveer om ze toch te halen. Die relatie zie ik hetzelfde. Als er niets is om naar uit te kijken na de behandeling, hoe gemotiveerd begin je er dan aan? Ik kan de tijd voor haarzelf verdragen maar het weegt zwaar. Voor mij is dat hetzelfde als mijn mond moeten houden. Dan is het net alsof ik mijzelf iets wijsmaak. Ik verwacht geen vol engagement in een mogelijke relatie nu, ik wil gewoon weten of er een kans is op een vol engagement als de tijd ervoor rijp is. Uiteraard gaat zij voor, uiteraard is haar behandeling veel belangrijker dan hoe ik me er nu voor voel. Maar dan moet ik toch ergens de geruststelling of bevestiging krijgen. Ik heb geduld, zeker voor zoiets waardevol, maar het weegt en mijn limieten zijn ook eindig. Mijn inzicht is altijd geweest dat je veel gemotiveerder en sterker bent als je duidelijke doelen voor ogen hebt. Binnen zoveel tijd wil ik dat, of zal dat gebeuren, en ik ga ervoor werken. Ik mag dan misschien een zeer beperkte medische kennis hebben, ik weet dat dat van belang is om sterk te staan.
noot: ik had toen ik dit topic heb gemaakt niet voor ogen dat mijn vriendin dat daadwerkelijk zou lezen. ik heb die brief geschreven, waarin ik hetzelfde zeg al in dit topic. Maar ze vroeg waarom ik het niet gewoon mailde, en toen heb ik die link gegeven.
Ik heb hiermee misschien mijn eigen ruiten ingegooid, maar ik vind het een zeer stressvolle situatie (voor haar waarschijnlijk nog veel meer) maar met onzekerheden heb ik het ook zeer lastig.
De situatie met de.mrs is nu een hoofdzaak in haar leven, en zeker ook dat in het mijne. Maar aangezien ik optimist (dat de behandeling fout kan aflopen, daar weiger ik nu aan te denken, dat moet je helemaal geloven zoiets) ben en de kans er is dat dat goed komt tussen ons, dan zit ik weer met mijn problemen waar dit topic over gaat. Grof gezegd heb ik in deze dip de tijd om daarover na te denken.

[ Bericht 5% gewijzigd door MMach op 16-09-2006 18:34:48 ]

Het is misschien beter zo. Ik laat ze met rust en ik zal ze loslaten. Ik hoef niet te vertellen hoeveel pijn het doet en hoezeer ik hoop dat zo zal zijn als je zegt. Alles wat ik zeg maakt het alleen lastiger voor haar en dat wil ik ook niet. Als het zo moet, dan moet het, voor het hogere doel

Wel, na weer enkele uurtjes piekeren (en na apocalypse now te hebben gekeken) zeg ik: hoofd omhoog en vooruit met de geit. Er zijn al softies genoeg op de wereld. Ik hoop uit het diepst van mijn hart dat de.mrs beter wordt, al de rest is bijzaak.
En zoals ik hier mijn schouders onder de verfraaiing van dit krot zet, zo zal de.mrs haar schouders zetten onder haar genezing, daar ben ik zeker van.
Als je dit nog leest A., geef de moed niet op en ga door als nooit tervoor!

Ik bump dit topic nog even.
Ze heeft over de brief al gezegd dat ze er met mij nog over wou praten en ze heeft intussen ook al gebeld.
Haar behandeling start deze middag. Ik ben nu niet echt gelovig, maar als er een god zou bestaan die daar ook maar enige invloed op zou hebben: het is tijd om uit uw schulp te komen en uw goed hart te laten zien.
Er is veel te verliezen, maar de.mrs is taai, dus dat moet en zal goedkomen.

De behandeling is gedaan, al meer dan een week geleden intussen, het is wachten op nieuws (of de behandeling succesvol was of niet). Ze heeft meteen nadat de behandeling gedaan was wel een oorontsteking gekregen, wat eigenlijk niet zou mogen gebeurd zijn (dat heeft te maken met de werking van het immuunsysteem en dat was verzwakt gedurende de behandeling, en net als het sterker zou moeten worden wordt ze er nog eens bij ziek ook)
Slapeloze nachten, veel gepieker, veel stress, zo is het nu en hoe langer dit duurt hoe zwaarder het wordt. Ik heb ze intussen al wel gezien na de behandeling, en dat vond ik erg pijnlijk om zien. . Ik wil niet op details ingaan, en dat zal ik ook niet, maar ik weet niet wanneer en hoe dit zal aflopen.
Het zijn bange tijden, zeker voor haar, maar ook voor mij. Dit is een situatie die alle voorgaande overtreft en die ik nooit meer wens mee te maken. Ik merk ook bij mezelf dat ik niet meer zo stabiel ben als vroeger. Ik heb heel veel last van moodswings, heel intense gevoelens dat niets meer goed komt en even later weer hoopvol als ik iets positiefs hoor of zo. Tzal wel niet abnormaal zijn in zo een geval, maar laten we zeggen dat ik mezelf niet altijd meer in de hand heb. Daarmee bedoel ik niet dat ik wild op vreemden begin te kloppen op straat, maar mezelf niet meer in de hand naar mezelf toe. Er is zoveel dat me intussen geen ruk meer kan schelen. Mocht ik nu in mn arm zagen of zo, het zou me werkelijk waar niks uitmaken, hoe dom en onlogisch dat ook klinkt. Dat maakt dat ik mezelf begin te betrappen op roekeloos gedrag, terwijl ik dat nooit had voordien. Een beetje gevaarlijk als de hoofdtherapie voor mij klussen is. Maar de dooddoener 'afwachten, we zien wel' is weer op zn plaats.

Ik weet niet of het zo duidelijk omschreven is, maar ik ga alleszins geen moeite doen om het duidelijker te maken, niet uit slechte wil, maar omdat zelfanalyses me niet echt een goed gevoel geven. Zelfanalyses, inderdaad, want hoe zij zich voelt kan ik echt niet inschatten.

Een crosspost uit het recentste K&W topic, omdat het hier evengoed thuishoort:

Mijn god, daarnet was het hier een zeer cruciale avond.
Alle frustraties van ongeveer alle familieleden zijn bovengekomen. mijn broer die rust wil, ik die me erger aan traagheid en totaal op ontploffen sta en als vluchtgedrag of weet ik veel werk gelijk een zot en daardoor overlast voor anderen creeër, etc.
Hoewel het heel erg begon en het bijna de zwaarste ruzie ooit was is het toch vrij goed geeindigd. We hebben als volwassen mensen naar oplossingen gezocht, en dat is iets wat me veel waard is, en niet alleen mij. Ik doe water in mn wijn (vanaf 10u stop ik met alle lawaai en werkoverlast) en zij ook (Mn zus sandrine maakt namelijk soms van die opmerkingen of grapjes over Anneleen enzo, die mij echt veel te zwaar vallen, en ze zou dat in het vervolg niet meer doen).
Ik ga ook beginnen om actief te zoeken achter een bijjobje dat ik niet altijd thuis aant werken ben, en wat meer centen heb.
Het is echt belangrijk dat ik een soort regelmaat kan krijgen die voor niemand anders overlast betekent en waar ik me zelf beter bij voel. Ik had vooral de laatste maand echt het gevoel dat ik zot aan het worden was, echt veel teveel last om te kunnen dragen, en gelukkig betekent deze explosieve avond een keerpunt denk ik.
Het is nog altijd mijn eigen keuze om te beslissen hoeveel ik die zware lasten invloed laat hebben op mijn leven. De situatie met Anneleen was de laatste tijd zo overheersend geworden, dat al de rest er precies niets meer toe deed. Maar de rest doet er wel nog toe uiteraard. Ik had gewoon dit inzicht nodig, in heel duidelijke bewoordingen, om het ook echt te zien.
Ik voel ook echt aan mezelf dat de oude Benoit terug is, en dat is fijn.
Ik ga dit ook even posten in mn andere topic in R&P, want het is nauw verweven met elkaar.
Het is mss geen goed idee om dit te posten, maar stel dat ooit iemand iets gelijkaardigs meemaakt, het kan maar helpen denk ik zo. En als ik in de toekomst weer een dipje zal hebben, dan kan ik dit es nalezen om mezelf op spoor te houden.

quote:

Op woensdag 1 november 2006 23:33 schreef framboos het volgende:
Uitbarstingen zijn goed, ze geven duidelijkheid en inzichten... En die inzichten die je nu hebt kun je volgende week weer helemaal kwijt zijn en zit je weer in die achtbaan van heen en weer geslingerde gevoelens. Maar dan kun je altijd wat je net geschreven hebt lezen, en misschien komt er wat van dat inzicht terug en daarmee wat rust in je hoofd en lichaam.
Hou vol!

Zeker, het is gewoon weer tijd om de grip op mijn leven wat steviger te maken. Je kent dat wel dat uw gevoelswisselingen steeds erger worden, steeds blijer de ene keer, nog veel dieper in de put enkele uren later. Normaal is dat niet zo overdreven, maar het is geen normale situatie. Alleen was mn aanpak tot nu toe de stemmingswisselingen accepteren of ze vermijden door iets anders te doen. Terwijl ik met alles wat ik al mee heb gemaakt toch zou moeten weten dat een zekere discipline of beperking van uw eigen emoties, wél voorkomt dat de dingen uit de hand lopen. Ik weet dat er weer down-momenten gaan komen, en het is dan gewoon belangrijk dat ik dan besef wat ik nu besef, en inderdaad, daarom lijkt me dit goed om na te lezen, voor mezelf niet in het minste.

De behandeling van de.mrs was niet succesvol. Ik weet niet of het zin heeft om te hopen op mirakels, maar het is alvast geen goed nieuws. Ik weet het ook al weer een tijdje, maar ik heb er nu pas wat vrede mee genomen. Wat de precieze consequenties zijn wordt duidelijk in de toekomst, het heeft weinig zin om na te denken over onzekerheden. Ik denk er overdag bijna niet aan, maar ik heb wel elke nacht nachtmerries.
Altijd weer machteloos afwachten, ik begin er bijna aan te wennen.

L'histoire se répète.

En even ter zijde: reacties hierop om te zeggen hoe erg het wel niet is, en sterkte enzo, dat zal wel goed bedoeld zijn, maar die halen echt geen ene ruk uit. Niet voor haar, en niet voor mij. Ik geloof zo ook wel dat je dat balen vindt, dus ik hoef het niet nog eens te lezen om het nog eens te moeten voelen.
Het klinkt mss alsof alle moed en hoop is opgegeven, maar dat is niet zo. Mijn rationele kant heeft alles al lang opgegeven, maar mn emotionele niet.

Ja, de prioriteiten zijn wat verschoven op zijn minst gezegd.
De situatie is zodanig absurd en delicaat dat je het niet kan beschouwen als een relatie natuurlijk.
Ik zie ze niet veel, niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ze er geen nood aan heeft. Ik kan me voorstellen dat ze belangrijkere kopzorgen heeft dan rekening te houden met een opdringerig vriendje oid.
Ik hoor ze als zij er zin in heeft, en dat is het.
Je moet dat in zijn context zien om het te begrijpen.

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 11:55 schreef tnimble het volgende:

_{t Oooow k
Het komt goed Benoît, uiteindelijk komt het goed wat er ook gebeurt.}


Hoe gaat het met de bijbaan en de opleiding?

de bijbaan is zondermeer fantastisch. Niet alleen leuk werk maar ook een paar heel leuke collega's en bazen. Het is wel zwaar en lang werken, maar dat is nog nooit een probleem geweest . Ideaal om de gedachten te verliezen en je echt nuttig te voelen
Centjes zijn ook fijn natuurlijk. En de opleiding, tjah, een kleine leerachterstand wel, maar dat werk ik wel weg denk ik.
en of alles goed komt weer ik niet, maar ik weet ook niet of alles niet goed komt thus that evens it out.

Er is goed nieuws en er is vreemd nieuws.
De toestand van de.mrs is nu al een 2.5 weken stabiel te noemen. Er is nog steeds achteruitgang van het gestel, maar de behandeling is in dusverre succesvol geweest dat die achteruitgang veel minder is dan voor de behandeling. Er is dus tijd gewonnen, wat kansen op een definitieve behandeling groter maakt.
Ik had gedacht dat ik uit mijn dak ging gaan van geluk, maar het is niet het geval gebleken. Het is duidelijk geworden dat de situatie ons zover uit elkaar gedreven heeft dat van een relatie geen sprake meer zal zijn. Ik voel nog steeds liefde voor haar, en dat is wel wedrzijds, maar ze zal nog heel veel tijd nodig hebben om er ook psychologisch bovenop te komen, een relatie zou dat alleen maar moeilijker maken, en dat wil ik niet voor haar. Vandaar deze 'vreemde' beslissing om afstand van haar te nemen (en deze keer met een andere motivatie dan de vorige keer). Al die tijd heb ik gebeden dat ze haar behandeling zou overleven, en dat is gebeurd. Ik neem hier vrede mee, want het is vooral dat wat ik wou,dat is me veel meer waard dan een relatie die gedoemd is om te mislukken door de veroorzaakte spanningen. Ik zal er voor haar zijn als ze me nodig heeft; maar niet meer op dezelfde manier als vroeger.
Ik ben niet verdrietig, ik ben niet teleurgesteld, ik ben wel opgelucht dat het niet zo gelopen is als ik had gevreesd. De intense druk van de afgelopen maanden is eindelijk voorbij. En als er een god zou bestaan, dan is hij echt waar bedankt voor dit geschenk aan haar. Ze heeft veel voor me betekend en heeft mezelf echt leren kennen, heeft me mijn vader doen vergeven, dat vergeet ik nooit.
En het is met een milde glimlach dat ik dit topic over een van de zwaarste periodes in mn leven afsluit.
Er valt niks meer te zeggen, maar ik voelde me verplicht hier te vertellen over hoe alles 'afgelopen' is.
Daarom vraag ik een modje om een slotje.