Wat zou ik graag willen beginnen met lieve papa, maar ik kan het niet, want ik vind je niet lief.
Je hebt me zoveel pijn gedaan, en niet alleen mij maar ook de rest van ons gezin.
En ik weet wel ik ben ook niet het braafste meisje van de wereld, maar ik ben wel volwassen, in tegenstelling zoals jij mij ziet.
Papa, je hield/houd nooit verjaardagen bij, heb je wel door hoe oud je kinderen zijn? Ik word straks 23 en je ziet me nog steeds als meisje van 16. Je was altijd mijn grote voorbeeld, tot ik je bijna niet meer zag.
Ik heb je een jaar niet gezien, nee, dat lieg ik.. in maart nog gezien... sorry papa ik wilde niet liegen.
Maar elk jaar is het hetzelfde liedje, jij hebt een fijn kerst en de mijne is bij voorbaad al verknald. Ik verander rond die tijd als een blad aan de boom, word chagie om niets, ik kan niets hebben, en word mega kwaad.
En waarom? Jij hebt ons gezin uit elkaar gehaald, en elke kerst doe je hetzelfde, elke kerst gaan de jongens of alleen of met zijn beide naar je toe..
Het intereseert je geen fuck over hoe ik me voel...
Je hebt echt bijna alles voor me verpest!
Al hoeveel kerstdagen? Te veel om op te noemen.
Je werk is belangrijker... Weet je wanneer het de laatste keer is geweest dat mijn broers en ik samen kerst hebben gevierd? Dat is alweer 6 of 7 jaar geleden!
En elk jaar is het hetzelfde, of mijn ene broertje zijn er niet met kerst en oud en nieuw.... en dan is de ander er niet met mijn verjaardag!
Je trekt het gezin gewoon helemaal uit elkaar!
Ja ik heb woede in mij! En niet alleen tegen over jou!
Tegen over nog meer mensen, maar ik vind dat jij de hoofdoorzaak bent!
Ik zit hier met mijn tranen in mijn ogen, nou ja, tranen, ik zit gewoon te huilen. Wetend dat jij deze brief nooit zal lezen, wetend dat jij nooit precies zou weten wat ik tov voel. Want op dit moment is het meer haat als liefde.
Ik dacht dat ik het los gelaten had.. dat ik verder kon gaan. Maar nee, ik kan het niet... stilletjes huilend in slaap vallen... omdat ik niemand wil laten merken dat ik verdriet heb... en zeker niet om jou!
Ik heb gewoon geen vertrouwen meer in je. Het is op!
En die spanning die ik nu heb... die gooi ik tegen iedereen aan behalve tegen jou! En dat is niet omdat ik bang ben voor je, maar ik weet dat het een nutteloze zaak is...
Doordat ik dus nu zo dwars ben, en inderdaad fout bezig ben, heb ik mezelf bijna uit het huis eigelijk laten zetten. Ik maakte weer eens ruzie... het liep uit de hand. Maar ja dat ben jij wel gewend met mij, wij kunnen nog geen half uur bij elkaar zijn zonder dat we ruzie hebben. Maar deze ruzie was serieus en er werd duidelijk tegen mij gezegd dat ik op straat stond. Als ik gebeld zou hebben wat had je dan gezegd, vraag ik me af? Had je dan hetzelfde gedaan met wat je altijd doet? Commentaar geven op hoe fout ik wel niet ben? Over het feit dat het mijn eigenschuld is?
Of had je geld gestuurd, om het goed te maken?
Papa, zie je wel waar je mee bezig bent? Ik zie namelijk wel waar IK mee bezig ben! Ik ben je zolangzamer hand aan het afstoten, en ben eigelijk al aan het "rouwen" dat ik geen echte vader heb. Maar een kennis die ik eenmaal in het jaar zie. Maar die mij maar pijn blijft doen. Ik snap ook wel dat het moeilijk is voor je zo'n volwassen dochter, ze is gegroeid in die tijd dat jij er niet was. Maar het steekt, het steekt om te horen dat je alleen nog maar naar Nederland komt voor je moeder. Het lijkt wel alsof we onbelangrijk zijn. Het is zo verdomde moeilijk, want ergens hou ik wel van je. Al voel ik zoveel kwaadheid, dat bijna tegen haat aanzit. Het is zo dubbel..
Ik doe afstandelijk tegen je, om mezelf te beschermen. Stilletjes hopen dat het geen pijn doet. Stilletjes hopen dat ik niet weer mezelf in slaap hoef te huilen.
En ja hoor, alsof je het weet... dan bel je, of zoek je via internet contact met me alsof er niets aan de hand is.
Papa, weet je wel wat ik allemaal voel? Weet je wel wat ik allemaal heb meegemaakt? Intereseerd het je wel?
Het enige wat ik hoor is kritiek, dat ik niet werk, dat ik een piercing heb dat ik beter mijn best moest doen op school, dat ik geen kapster moet zijn maar als tolk moest gaan werken.
Blijft dat zo? Blijf jij zo MIJN leven beinvloeden?
Papa, ik heb als laatste nog een gedicht voor je, hij is vrij hard... maar toch voel ik het zo.
Papa...
Mijn leven ben je aan het vergallen
Mijn leven ben je aan het zieken.
Mijn leven hoor je....
Je verpest het vertrouwen in de mens voor me
Je zorgt voor een moeilijke tijd voor me
Jij hoor je jij!!
Jij die alles er aan doet om het moeilijk te maken
Jij die mij verstoot.
Jij.... Mijn eigen vader...
Van alle mensen op de wereld..
Verwacht je dat niet van je eigen pa!
Maar jij je zin
Ik heb hier geen zin meer in...
Ik ga verder met mijn leven zonder jou....
En het is niet omdat ik totaal niet van je hou.
Soms he papa, vraag ik me wel eens af... als jij dood zou zijn, zijn we dan beter af? Niet dat mijn kwaadheid zover gaat, en ik zou ook willen dat die kleine met een vader opgroeide, maar zou het dan makkelijker zijn voor me?
Ik ga proberen verder met mijn leven te gaan, en telkens probeer ik minder om me heen te schoppen, en het gaat steeds beterder. Zou het ook helpen als ik afscheid nam van het idee dat jij mijn papa bent? En dat we als kenissen door het leven zouden gaan? Eerlijk gezegd, ik weet het niet! Weet alleen dat op deze manier niet werkt voor mij! Maar erover praten kunnen we niet.
En ergens diep in mij, hou ik wel van je!
groetjes,
Je dochter
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Meer kan ik niet voor je betekenen in deze moeilijke situatie.
Zelf ben ik ( als 1 van de weinige lijkt het wel ) gelukkig met 2 ouders.
Het enige wat ik kan zeggen is: leef je leven...en kijk nog eens goed naar wat je wel hebt!
Je hebt het zo mooi verwoord, waarom stuur je je vader deze brief niet, laat hem weten hoe jij je voelt, misschien heb je het gevoel dat hem dat koud laat, maar probeer het.
Juist nu het nog kan moet hij weten wat je voelt, houd dit niet voor jezelf want dat is echt niet goed voor je.
Mail het hem, of stuur het op, leg het eens bij hem neer.
Okay hij zal veel verwijten lezen, maar weten dat deze terecht zijn.
Misschien heb je het gevoel dat het nooit meer goed kan komen, maar zoals je zelf al zegt, toch houd je van hem, en hij denk/hoop/vermoed ik ook van jou.
Ik ken iemand die een soort gelijk probleem had met zijn moeder, die moeder leeft nu niet meer, en hij heeft vreselijke spijt dat hij nooit de stap heeft gezet dingen uit te praten, verwijten te maken, maar ook aan te geven dat hij ondanks alles van haar hield.
Misschien kun je hier iets mee.
Sterkte en liefs,
Cosma.
quote:Als ik deze brief zou sturen snij ik mij met een hoop dingen in de vingers. En niet alleen mezelf maar ook mijn moeder.. en aangezien mijn moeder me heilig is, kan ik het op dit moment nog niet!
Op woensdag 02 januari 2002 04:18 schreef Cosma-Shiva het volgende:
Dolfina-Chica,
Je hebt het zo mooi verwoord, waarom stuur je je vader deze brief niet, laat hem weten hoe jij je voelt, misschien heb je het gevoel dat hem dat koud laat, maar probeer het.Juist nu het nog kan moet hij weten wat je voelt, houd dit niet voor jezelf want dat is echt niet goed voor je.
Mail het hem, of stuur het op, leg het eens bij hem neer.Okay hij zal veel verwijten lezen, maar weten dat deze terecht zijn.
Misschien heb je het gevoel dat het nooit meer goed kan komen, maar zoals je zelf al zegt, toch houd je van hem, en hij denk/hoop/vermoed ik ook van jou.
Ik ken iemand die een soort gelijk probleem had met zijn moeder, die moeder leeft nu niet meer, en hij heeft vreselijke spijt dat hij nooit de stap heeft gezet dingen uit te praten, verwijten te maken, maar ook aan te geven dat hij ondanks alles van haar hield.
Misschien kun je hier iets mee.Sterkte en liefs,
Cosma.
Hij houd wss op zijn manier wel van mij, hoop/denk/vermoed ik. Maar dat is voor mij op dit moment niet genoeg! Hij heeft geen idee van wie ik ben, en steeds als ik wat wil vertellen over wie ik ben, is het sorry, heb het druk.. geen tijd, ik moet.. BLABLABLA
wie weet komt mijn tijd nog wel.. als hij zich beseft dat ik volwassen ben... dat we dan op een normale manier kunnen praten, maar zoals ik het nu zie.. ik betwijfel het!
Nou lijk ik qua karakter ook erg op mijn pa, daarom doet hij volgens mij ook ander tov mij als tov mijn broers. Er zijn meer mensen die dat zijn opgevallen, en daardoor vraag me zelf wel eens af. Doet ie zo omdat hij eigelijk niet mijn ma geconfronteerd wil worden? of ?? 
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Misschien is je vader altijd al konfrontaties en emotionele gesprekken uit de weg gegaan.
Misschien weet jij wel veel te goed zijn gevoelige snaar te raken; je zei dat jullie qua karakter op elkaar leken.
Je broers zijn misschien wat meegaander en wat jonger?
Bizonder lullig dat hij je zo in de kou laat staan, al heeft hij dat waarschijnlijk niet eens door.
Als het je zo hoog zit moet je hem dat zeker laten weten, alleen al voor je eigen gevoel van eigenwaarde/ gemoedsrust.
De kern is dat je ongelukkig bent met de huidige manier van met elkaar omgaan,
dat je het anders wilt.
Als je hem dat laat weten is dat toch niet ten nadele van je moeder?
Nu je volwassen bent is het kontakt tussen jullie in de eerste plaats een zaak tussen hem en jou.
Bedenk wat jij van hem wilt en eis dat op.
Misschien komt het ook pas als hij inziet dat jij het prima redt doing it your way.
Enne.. preekverhalen afkappen, voor opvoeden is het nu wat laat!
Succes.
Curt Cobain
Ik heb 1 x geprobeerd aan mijn moeder duidelijk te maken wat ik van de situatie dacht. Geloof me, dat doe ik nooit meer. Zoals je schrijft, je snijdt alleen jezelf in de vingers. Dat klopt zo!
Hoe moeilijk het ook is, ik hoop dat je je beter kunt gaan voelen onder deze situatie. Heel veel sterkte en een dikke knuffel van mij.
Ik ken je dan wel nauwelijks, maar ik weet hoe moeilijk zeker de feestdagen kunnen zijn in dergelijke situaties.
*knuffel*
Q.E.D: Religion replaces ignorance with stupidity.
Ik hoop dat deze brief toch een stukje opluchting gebracht heeft, ondanks dat je de brief waarschijnlijk niet zult versturen. Iemand anders haalde het ook al aan: probeer te kijken naar de dingen (mensen) die wel om je geven en stop daar je energie in.
Nu ik dit schrijf denk ik bij mezelf dat ik wel heel makkelijk praten heb. Ik vind het heel erg voor je Dolfie, dat je vader geen vader voor jou kan zijn. 
Liefs, Duch.
Kan er weinig over zeggen, alleen dat ik dacht dat ik pijn had.. Maar dit gaat nog veel en veel verder...
Sterkte vanaf hier, meer kan ik niet zeggen
Wat jammer toch, dat iemand die zo goed kan vertellen wat ze voelt degeen niet kan bereiken aan wie de woorden gericht zijn. Ik hoop dat je er ooit vrede mee vindt, het een plekje kunt geven.
Veel sterkte meis, dikke knuffel
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
quote:dat ooit hoop ik dat dat niet ver bij mijn bed vandaan ligt.
Op woensdag 02 januari 2002 14:49 schreef ElizabethR het volgende:
Dolfie,Wat jammer toch, dat iemand die zo goed kan vertellen wat ze voelt degeen niet kan bereiken aan wie de woorden gericht zijn. Ik hoop dat je er ooit vrede mee vindt, het een plekje kunt geven.
Veel sterkte meis, dikke knuffel
Nog een paar maanden dan zit ik op mezelf...
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Mijn Vader
En het is zwaar klote dat je vader je niet lijkt te respecteren.
Veel succes in ieder geval
mocht je erover willen mailen kun je me bereiken op e.heeres@chello.nl
Ik was 10 jaar en ik paste niet in z'n nieuwe gezinnetje .... goede reden om je kind aan de kant te zetten ... not ...
Maar ik begrijp je heel goed, maar bij mij is het al te ver heen om ooit te herstellen.
sterkte, meis...
Hij wilde mij toen beter leren kennen, omdat ik hem verweet dat hij niets uit mijn leven wist (en nog steeds niet weet).
Maar die brief heb ik dus nooit reactie op gehad. Dan denk ik op mijn beurt, krijg ik dan wel een reactie op een brief zoals deze? Ik denk zelf van niet. Maar ja... je doet er niets aan. Ik ben de snotneus en hoor niet zulke dingen te zeggen. Papa's wil is nog steeds wet.
Zou het werkelijk zin hebben om met de tijd de brief te laten lezen? Zou hij het werkelijk begrijpen wat ik er mee bedoel? Zou hij wetend dat mijn zwakke punt, zijn kleine zoon, mij te grazen nemen? Door die kleine bij mij weg te houden?
Moet ik maar vrede hebben dan met wat ik eigelijk wel maar eigelijk ook weer niet heb?
Ik weet het niet hoor... echt niet...
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Ontzettend veel sterkte ermee!!!
Okee , kan je problemen mee krijgen ruzie/etc.
maarja, klote gaat het nou toch al.
Je brief ontroerde mensen hier die jou of je vader niet eens kennen. Dus misschien doet het je vader ook wel wat... je weet maaar nooit....
heel veel sterkte ermee.
Kan er weinig over zeggen, ik zit niet in die situatie..
Ik kan alleen maar zeggen dat dit rot is.. dat je dit als kind helemaal niet mee wilt maken en dat je dit eigelijk ook helemaal niet zou mogen mee maken.
Goede raad kan ik je ook niet geven, ik zou niet weten wat ik zeggen moet..
Kan wel een ding goed.. en dat is luisteren. Mocht je daar behoefte aan hebben, dan kan je me opzoeken op ICQ of MSN..
MSN: danzel78@hotmail.com
ICQ: 101790084
Heel veel sterkte,
Knuf..
Martijn
Het heeft me zeker opgelucht om het op te schrijven, en het heeft me heel erg goed gedaan al die lieve reactie's!
Dank jullie wel allemaal.
Ik heb de brief nog niet verstuurd, en voorlopig doe ik dat ook nog niet, want zoals ik al zei snij ik niet alleen mezelf ermee in de vingers, maar ook mijn moeder.
Ik snap dat jullie je afvragen wat ik daar toch mee bedoel, maar zoals bij bijna elke scheiding moet er alimentatie betaald worden. Nou ben ik bang dat mijn vader het stop gaat zetten als ik zo'n brief geef, dus wacht ik er nog maar even mee.
Lieve fokkers,
onwijs bedankt voor de lieve reactie's, het heeft me onwijs goed gedaan
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
De eerste stap is acceptatie. Accepteer met heel je hart dat hij zo is. Op het moment dat er bij jou namelijk volledige acceptatie is, vindt je berusting en dus alles wel goed zo en zal zijn 'niet vader zijn' ook geen parten meer bij je spelen. Onbewust draag je namelijk je fustratie altijd mee, en is je gedrag naar hem toe niet onbevlekt. Vaak heb je dit zelf niet door. Op het moment dat je volledig accepteerd, zul je merken dat jouw vader anders naar je gaat reageren, want jij bent veranderd in je opstelling ten opzichte van hem. Geloof me, het werkt als je dit probeert. Ik heb het vaker over dit onderwerp, en de mensen die dit vol overgave doen hebben er écht baat bij.
Vanaf het moment dat je positiviteit terug krijgt, grijp dan ook niet alles tegelijk en met volle teugen, maar geniet zonder verwachtingspatroon. Alles wat je krijgt is dan mooi meegenomen, maar het voornaamste is rust in jezelf!
Ik wens jou een rijk jaar toe. 
|
|
