Afkeer jegens je baas.

Het klinkt niet erg alsof die situatie zal verbeteren he?

Ik heb dat ook wel eens bij mijn baas. Na een overname dus.
Ik vind hem een vreselijke, irritante, incompetente bemoeial, en ik zou hem zo op zijn bureau willen schijten en afscheid nemen. Alleen heb je tegenwoordig niet zo snel een nieuwe baas. Zeker zonder diploma's.

quote:

Op woensdag 6 september 2006 04:27 schreef FuifDuif het volgende:

Dat denk ik inderdaad ook.

Dan staat je dus tot je pensioen, of dat van je baas, weinig arbeidsvreugde te wachten.
Wel veel stress die zelfs je vrije tijd verpest.

Ik zou toch eens kijken wat er verder voor banen binnen je bereik liggen.

Ben je dan zoveel afhankelijk van je baas?
Ga ander werk zoeken ofzo. Je baas zal er weinig mee zitten, terwijl jij jezelf op zit te vreten.

Wat heeft dit met WGR te maken?
Meer iets voor R&P.

quote:

Op woensdag 6 september 2006 05:55 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Nee, het ironische is: ik ben totaal niet afhankelijk van mijn baas. Ik heb inmiddels al drie aanbiedingen gehad van andere bedrijven en zonder een baan is het direct ook geen probleem (veel spaargeld, lage lasten). Nog ironischer is het dat mijn baas wel afhankelijk is van mij. Niet voor niets is voor mij een enorme verzekering afgesloten voor het geval dat ik bijvoorbeeld ziek word, dan dekt de verzekeraar alles voor mijn werkgever. Maar als het mij van de één op de andere dag tot hier zit, dan krijgt hij grote financiële problemen en niet alleen zakelijk, maar ook privé (persoonlijke aansprakelijkheid). Hij kan namelijk nooit zo snel iemand vinden die in korte tijd de zaak oppakt, dat heeft hij zelf al aangegeven. Punt is: ik zit dus in een zeer machtige positie. Ik vind het onprettig. Er wordt op mij gezeken. Ik kan zo de deur uitlopen en mijn wraak zal zoet zijn, maar ik doe het niet en wel omdat ik dat niet over mijn hart kan verkrijgen . Niet uit angst, niet uit onzekerheid, maar gewoonweg uit medelijden. Ongelofelijk, nietwaar?

Medelijden? Tja, lijkt me ook een goede reden om je leven buiten je werk te laten verpesten. (niet)

Alles bij elkaar genomen klinkt het me niet echt gezond. Dat je baas zich in deze ongezonde positie heeft gewerkt is zijn eigen verantwoordelijkheid, niet die van jou. Misschien kun je het aankaarten maar anders zou ik pleiten gaan, zeker als je jezelf er allemaal over opwind. Werk is een deel van je leven maar dit... Is je baas familie of zo?

TS, ik raad je aan om een andere werkgever te zoeken

Fuif,

je eigen geluk is uiteindelijk de maat van alles.

quote:

Op woensdag 6 september 2006 05:55 schreef FuifDuif het volgende:
Punt is: ik zit dus in een zeer machtige positie. Ik vind het onprettig. Er wordt op mij gezeken. Ik kan zo de deur uitlopen en mijn wraak zal zoet zijn, maar ik doe het niet en wel omdat ik dat niet over mijn hart kan verkrijgen .

Als je in een machtige positie zit en je durft die niet te gebruiken, of je wilt dat niet, dan zit je niet in een machtige positie.

En da's ook meteen de reden waarom jou baas de baas is en jij niet.

Rare vraag zekr: "heb je wel eens met je baas gesproken over dit gevoel?"

Als het je allemaal niet zint, moet je pleite gaan. Je gaat je eigen lol toch niet opgeven om een baas? Ik heb sterk het vermoeden dat er meer achter zit. Is die baas familie, of vader ofzo?

Verder; gezien de topics die je opent, ben je voor mij te veel fylosoof... Je denkt te veel, en doet te weinig....


* joeltje bedoelt dit overigens als advies, niet als bash

quote:

Op woensdag 6 september 2006 08:29 schreef wijsneus het volgende:

je eigen geluk is uiteindelijk de maat van alles.

Hier ben ik het pertinent mee oneens, maar goed, dat is een andere discussie.

Fuif, je doet je baas in gedachten vreselijke dingen aan, maar toch kun je ondanks je afkeer nog steeds medelijden voor hem voelen en het bijna niet over je hart verkrijgen om weg te gaan. Ook al zou je zelf willen dat je harder was, ik wil je er in ieder geval even op wijzen dat dit juist een zeer waardevolle karaktereigenschap van je is. Daar mag je je best bewust van zijn.

Maar goed, dat verandert nog niets aan deze vervelende situatie. Is het misschien mogelijk dat je, als hij weer zo'n vervelende opmerking maakt, metéén tegen hem zegt, ik wil met je praten en dat je hem een kamer in trekt, de deur dicht doet en hem aan zijn verstand peutert dat je heel serieus overweegt om weg te gaan en dat je dat echt gaat doen als hij de komende maand zijn houding t.o.v. jou niet drastisch verandert? En probeer dat dan rustig en beheerst en netjes te zeggen, zodat het niet klinkt alsof je dit in een boze opwelling roept en hij je niet serieus neemt. Misschien kun je hem uitleggen dat jij alleen op basis van wederzijds respect kunt en wilt samenwerken met mensen.

Zo speel jij open kaart, áls je weggaat dan komt dat in ieder geval niet meer als een donderslag bij heldere hemel en je legt de bal bij hem: als hij jou niet kwijt wil, dan moet hij z'n best maar eens gaan doen om jou een goede reden te geven om te blijven.

quote:

Op woensdag 6 september 2006 04:02 schreef FuifDuif het volgende:
Als je werkt in een klein bedrijf waarbij je zeer dicht bovenop de baas zit in de zin van dat je er veel mee te maken hebt, wat is dan de beste oplossing in de volgende situatie?

Regelmatig fantaseren over hoe je de baas in elkaar slaat of op een ander wijze fysiek en geestelijk ruineert? Van tijd tot tijd ook een dergelijk agressief gevoel voelen opkomen wanneer je daadwerkelijk in de buurt bent van je baas en zelfs zo erg dat je soms gewoonweg even weg moet lopen naar het toilet om af te koelen (ik maak mij dus zorgen dat er eens iets gaat knappen en ik mij niet meer in de hand kan houden)? Het niet eens zijn met het beleid dat de baas voert en daar voortdurend actief een strijd met de baas over voeren, waarbij de baas uiteraard zijn ongelijk weigert toe te geven, waardoor de gemoederen alleen maar oplopen.

Dit is een serieuze vraag en ik vraag dus ook serieuze antwoorden. Zijn dit zaken die normaal zijn in een houding ten opzichte van de baas (die er een beetje bijhoren), of wordt het tijd om op te stappen? Soms slaap ik er gewoon niet van en lig ik super opgefokt in bed boos te zijn. Ik word duizelig op de zaak van ergenis. Kortom: ik ga ergens heen waar ik het liefst zo ver mogelijk vandaan zou zijn en ik begin er onderhand dus ook fysiek last van te krijgen (hartkloppingen, misselijkheid enzovoort).

je zult er iets mee moeten doen op een constructieve manier. je kunt weggaan, maar ja er zijn overal bazen die irritant zijn, zelfingenomen en aan vriendjespolitiek doen. dus dit is een zwaktebod om mee te beginnen.
je kunt direct een lichte sneer teruggeven bij de volgende opmerking die je echt niet bevalt. zo leert je baas dat bij bepaalde opmerkingen hij zelf net zoiets terugkrijgt. ofwel, conditioneer je baas.
helpt dit na een paar keer niet, dan kun je hier beter mee stoppen anders ga je een grotere wig tussen jullie 2 indrijven. de enige optie die ik dan nog ken is er inhoudelijk over praten. ff vragen of hij tijd heeft voor een 1:1 gesprek. geef hierin geen waardeoordelen, maar heb het over concrete gedragingen. geef vervolgens aan hoe jij je hierbij voelt. let wel; zeg niet, dit doe je fout, of andere uitleggingen van zijn gedrag. hou het plain op zijn - zonder emotie omschreven - gedragingen, en hoe jij je hierbij voelt.
helpt dit ook niet, dan heb je misschien een pr-functionaris of vertrouwenspersoon waar je bij terecht kan? als deze laatste optie niet werkt, dan zul je het of moeten slikken, of je gaat stilaan op zoek naar je volgende job.
my 2 cents

TS, jij als man met een heldere geest weet natuurlijk ook wel dat dit niets meer en niet minder is dan een levensles die je moet leren. Door er voor weg te lopen (dus ontslag te nemen) zul je niet leren om te gaan met mensen zoals je baas. Dingen komen nooit "zomaar" op je pad, daarnaast is het leren omgaan met dergelijke mensen een van de moeilijkste uitdagingen die er zijn. Ik zie in je OP ook niet staan wat je tot nu toe aan de situatie gedaan hebt en of je het al eens met je baas hebt aangekaart. Probeer de situatie eens van een abstractieniveau hoger te bekijken en je af te vragen waar zo'n ruzie of ergernis nu precies mee te maken heeft.

In psychologiemagazine deze maand staat trouwens een artikel over "fantaseren", het schijnt dat veel mensen geregeld dagdromen of fantaseren hoe ze iemand (hun baas, ex) in elkaar slaan of iets anders verschrikkelijks aan doen.

quote:

Op woensdag 6 september 2006 05:55 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Nee, het ironische is: ik ben totaal niet afhankelijk van mijn baas. Ik heb inmiddels al drie aanbiedingen gehad van andere bedrijven en zonder een baan is het direct ook geen probleem (veel spaargeld, lage lasten). Nog ironischer is het dat mijn baas wel afhankelijk is van mij. Niet voor niets is voor mij een enorme verzekering afgesloten voor het geval dat ik bijvoorbeeld ziek word, dan dekt de verzekeraar alles voor mijn werkgever. Maar als het mij van de één op de andere dag tot hier zit, dan krijgt hij grote financiële problemen en niet alleen zakelijk, maar ook privé (persoonlijke aansprakelijkheid). Hij kan namelijk nooit zo snel iemand vinden die in korte tijd de zaak oppakt, dat heeft hij zelf al aangegeven. Punt is: ik zit dus in een zeer machtige positie. Ik vind het onprettig. Er wordt op mij gezeken. Ik kan zo de deur uitlopen en mijn wraak zal zoet zijn, maar ik doe het niet en wel omdat ik dat niet over mijn hart kan verkrijgen . Niet uit angst, niet uit onzekerheid, maar gewoonweg uit medelijden. Ongelofelijk, nietwaar?

Je baas heeft al nagedacht om jou te vervangen. .

Iedereen is vervangbaar ook jij. .

Ga solliciteren naar een baan waar je je hopelijk wel prettig voelt. Meestal blijven mensen uit gemak bij een bedrijf hangen en wrs. doe jij dat ook want dat verhaal om uit medelijden bij deze baas te blijven terwijl je soms wakker ligt te fantaseren hoe je hem in elkaar slaat vind ik inderdaad niet geloofwaardig.

Het is tijd om op te stappen waarschijnlijk...

Ik zou zeggen: maak de balans op. Wat geeft je energie aan deze baan (en werkgever) en wat kost het je aan energie? Het lijkt er sterk op dat al je energie gaat zitten in de negatieve energie, t.w. negatieve (intermenselijk) emoties. En kan haast niet anders dan dat je werk er uiteindelijk eronder gaat lijden en jouw baas je straks niet meer wilt.....(want weg is je machtsposititie...).

Mijn ervaring is dat je je machtpositie als loonslaaf NOOIT moet overschatten. De kerkhoven liggen vol met mensen die ook dachten dat ze niet gemist konden worden. Ik heb genoeg situaties gezien en meegemaakt dat uiteindelijk alles toch gewoon doordraait.....Het is dus erg betrekkelijk...

Vraag me verder ook af wat je als academicus doet op een klein bedrijf. Temeer als ik je post leest ben je een echte DENKER. Jij lijkt mij iemand die eerder op een beleidsfunctie hoort dan op uitvoerende functie. Ik kan mij niet indenken dat een groot deel van je werk op dat kleine bedrijf toch erg uitvoerend bezig bent....Beleidmaken daar zal er niet veel bij zijn, geloof ik...

Volgens mij kan je beter tot je recht komen als academicus in het groot en middengroot bedrijf..Ik denk dat daar de mogelijkheden voor een serieuzer carriereperspectief veel beter zijn dan een klein bedrijf ( onder een klein bedrijf versta ik <50 mensen)

Ik weet niet welke academische studie hebt voltooid, maar je komt bij mij erg filosofisch (en dus denkerig) over. Volgens mij ben je een echte kennisfreak (net als ik trouwens) . Wel eens gedacht om een baan in het onderwijs? Voorbeeld docent of wetenschappelijk mederwerker op een universiteit? De babyboom generatie gaat met pensioen, wie weet liggen daar ook kansen...

Verder speelt je leeftijd ook een belangrijke rol......Als je 50+ bent, tja, dan wordt het ook wel lastiger...

Verder: geen kul argument: ik heb ook een laagopgeleide baas meegemaakt die nogal " streetwise was". Ik heb ook gestudeerd, maar dan ben je toch uit een heel ander hout gesneden. Mijn ervaring is dat die samenwerking dus absoluut niet werkt...

Haat en liefde liggen dicht bij elkaar.

Is dit niet meer een topic voor R&P? Want het klinkt me niet echt gezond als je dit vaker hebt.

Ik heb toch een soortgelijke situatie. En niet alleen bij de baas. Als ik een geweer bij me zou hebben, zou dat een aardig stukkie in de krant opleveren. Enige manier om dit te vermijden is denk ik solliciteren.

quote:

Op donderdag 7 september 2006 19:15 schreef Paardesnikkel het volgende:
Ik heb toch een soortgelijke situatie. En niet alleen bij de baas. Als ik een geweer bij me zou hebben, zou dat een aardig stukkie in de krant opleveren. Enige manier om dit te vermijden is denk ik solliciteren.

Ik ruik een smeuiig verhaal. Kun je iets meer vertellen, zonder je al te veel bloot te geven?

(heeft zelf namelijk *ook* een soortgelijke situatie , maar voor wat hoort wat)

quote:

Op donderdag 7 september 2006 19:09 schreef FuifDuif het volgende:
Even om in te haken op het feit dat ik filosofisch ben ingesteld. Ik merk inderdaad dat die interesse mij in het bedrijfsleven behoorlijk in de weg staat. In het bedrijfsleven moet alles efficiënt, alles draait om geld en alles moet zo snel mogelijk.

In het bedrijfleven is het aleen maar "niet lullen maar poetsen". Alles moet daar met de bekende korte klap. Vooral denken is daar niet echt geliefd, want alles is in het teken van doen....En bovenal is het chronisch moeten aanbidden van de mammon. Kortom, ik herken je probeem helemaal ......Je ben dus niet de enige die daar tegen aanloop. Op de universiteit is het leuk, daarna is het gewoon uit met de pret...

quote:

Wat mij betreft een strop voor degene die kwaliteit nastreeft. Ik kan er in ieder geval niet tegen. En dan altijd dat gelik bij klanten, terwijl je ze soms het liefste op de electrische stoel zou plaatsen.

Tja, inderdaad. Alles in het teken van de omzet maakt dat kwantiteit boven kwalititeit moet staan. OOk ik kan daar niet tegen. En commercie bedrijven is de grootste slijmballerij die er is....Ik spreek uit ervaring, nou ja het is niet mijn ding....

Sociaal zijn is iets anders dan je verplicht laten ringeloren. Als ik zo behandeld werd en ik had al 3 aanbiedingen, dan had ik de baas onmiddellijk voor de keuze gesteld: normaal doen of ik vertrek.

Doen, want je baas heeft echt wel binnen een paar weken een ander. Opstappen en wegwezen, voordat je zelf een burn-out krijgt. Dan zal je merken dat je baas kei en keihard zal zijn.

quote:

Op donderdag 7 september 2006 20:26 schreef EchtGaaf het volgende:

In het bedrijfleven is het aleen maar "niet lullen maar poetsen".

Hoe oud ben je eigenlijk, en hoeveel banen heb je gehad?

Ik kan me namelijk prima voorstellen dat er banen zijn waarbij je *en* snel moet zijn, *en* kwaliteit moet leveren. _{De beleidsadviesindustrie, bijvoorbeeld} Dat vertaalt zich dan wel in werkweken van veel uur, maar allez.

quote:

Op woensdag 6 september 2006 04:02 schreef FuifDuif het volgende:

Dit is een serieuze vraag en ik vraag dus ook serieuze antwoorden.

Het is niet normaal. Met andere topics van jou in mijn achterhoofd lijkt mij dat je een flink autoriteitsprobleem hebt. Hier kun je het beste iets aan doen, want het kan je in de toekomst nog aardig wat problemen opleveren.

quote:

Op donderdag 7 september 2006 19:09 schreef FuifDuif het volgende:
Even om in te haken op het feit dat ik filosofisch ben ingesteld. Ik merk inderdaad dat die interesse mij in het bedrijfsleven behoorlijk in de weg staat. In het bedrijfsleven moet alles efficiënt, alles draait om geld en alles moet zo snel mogelijk. Wat mij betreft een strop voor degene die kwaliteit nastreeft. Ik kan er in ieder geval niet tegen. En dan altijd dat gelik bij klanten, terwijl je ze soms het liefste op de electrische stoel zou plaatsen.

Ontslag nemen en op naar een werkgever die wel voor kwaliteit gaat dus.

Klinkt eigenlijk als een ideale instelling voor zelfstandig ondernemerschap. Niet lachen, maar je kunt dan doen wat je wilt, met de kwaliteit die je wilt. Met een lege portemonnnee in zicht ga je heel snel keuzes maken tussen die kwaliteit die goed genoeg is om geaccepteerd te worden, en de hoeveelheid tijd die je eraan kwijt bent.

quote:

Op donderdag 7 september 2006 22:17 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Ik ontken niet dat ik een autoriteitsprobleem heb. Ik zie relaties altijd als gelijkwaardig. Ook de term baas staat mij eigenlijk niet aan. Ik bedoel, je bent gelijkwaardig. De werkgever geeft salaris in ruil voor arbeid. Dat is een gelijkwaardige relatie en ik kan er niet tegen wanneer anderen die relatie zien als eentje waarin ik ondergeschikt ben.

ik heb hetzelfde

quote:

Op donderdag 7 september 2006 22:33 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Heb ik aan zitten denken. Gewoon niet afhankelijk zijn van het beleid van een ander. Ik word daar toch zooooo zat van. Ik wil niet zeggen dat ik het beter kan en zal doen dan een ander, maar het botst gewoon.

En, bovenal, weten dat je te allen tijde de stekker eruit kan trekken als de hoeveelheid gezeik 't geld niet meer waard is.

quote:

Op donderdag 7 september 2006 22:17 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Ik ontken niet dat ik een autoriteitsprobleem heb. Ik zie relaties altijd als gelijkwaardig. Ook de term baas staat mij eigenlijk niet aan. Ik bedoel, je bent gelijkwaardig. De werkgever geeft salaris in ruil voor arbeid. Dat is een gelijkwaardige relatie en ik kan er niet tegen wanneer anderen die relatie zien als eentje waarin ik ondergeschikt ben.

Het is toch min of meer ook hoe er wettelijk tegenaan gekeken wordt. De werkgever bepaalt tenslotte wat je werkzaamheden zijn (Binnen het kader van het contract). Waarom is dat zo'n probleem voor je? Wat is precies het punt waar het mis gaat?

quote:

Op donderdag 7 september 2006 22:33 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Heb ik aan zitten denken. Gewoon niet afhankelijk zijn van het beleid van een ander. Ik word daar toch zooooo zat van. Ik wil niet zeggen dat ik het beter kan en zal doen dan een ander, maar het botst gewoon. Maar ja, dan krijg je het tweede obstakel: klanten. Zeurende klanten die niet begrijpen wat je doet en alleen maar resultaat willen zien wat hun leven verrijkt. Natuurlijk, is zeer begrijpelijk, alleen IK kan daar niet tegen.

De klant zorgt uiteindelijk toch voor je brood, en voor je klant doe je het.. Wil een klant dat je iets doms doet en wil een klant niet weten van een slimmere aanpak, dan krijgt je klant iets doms. Zo simpel is het.

quote:

Op vrijdag 8 september 2006 08:24 schreef Alicey het volgende:

[..]

De klant zorgt uiteindelijk toch voor je brood, en voor je klant doe je het.. Wil een klant dat je iets doms doet en wil een klant niet weten van een slimmere aanpak, dan krijgt je klant iets doms. Zo simpel is het.

En vervolgens is het niet werkbaar en krijg jij de schuld...

quote:

Op vrijdag 8 september 2006 08:33 schreef Aarde het volgende:

[..]

En vervolgens is het niet werkbaar en krijg jij de schuld...

Wat politiek wel is af te schermen door contracten over de afspraken op te stellen (wat lever je), maar ja per saldo is het beter als iets ook levensvatbaar is.

quote:

Op vrijdag 8 september 2006 08:33 schreef Aarde het volgende:

[..]

En vervolgens is het niet werkbaar en krijg jij de schuld...

Kwestie van duidelijke afspraken maken.

quote:

Op donderdag 7 september 2006 22:33 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Heb ik aan zitten denken. Gewoon niet afhankelijk zijn van het beleid van een ander. Ik word daar toch zooooo zat van. Ik wil niet zeggen dat ik het beter kan en zal doen dan een ander, maar het botst gewoon. Maar ja, dan krijg je het tweede obstakel: klanten. Zeurende klanten die niet begrijpen wat je doet en alleen maar resultaat willen zien wat hun leven verrijkt. Natuurlijk, is zeer begrijpelijk, alleen IK kan daar niet tegen.

Ben jij een kloon van mij?

Autoriteitsprobleem heb ik ook
Ik heb zelf ook ADHD. waarvan de H eigenlijk niet meer van toepassing is.

en ik vind me 100% in wat jij zegt.

ook qua emotie en hardheid. heb je zelf ook ADHD of niet?

quote:

Op donderdag 7 september 2006 22:17 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Ik ontken niet dat ik een autoriteitsprobleem heb. Ik zie relaties altijd als gelijkwaardig. Ook de term baas staat mij eigenlijk niet aan. Ik bedoel, je bent gelijkwaardig. De werkgever geeft salaris in ruil voor arbeid. Dat is een gelijkwaardige relatie en ik kan er niet tegen wanneer anderen die relatie zien als eentje waarin ik ondergeschikt ben.

De hierarchie in een bedrijf vind ik ook ronduit verstikkend. Ook ik heb een enorme hekel aan autoriteit en vind het ook achterlijk. Het werkt gewoon niet; het werkt zelfs tegen. Honden horen een baas te hebben, maar mensen moet je gelijk behandelen. Gelijkwaardigheid is ook het beste om het beste te kunnen presteren. Mensen onderschatten kennelijk ook de macht van het rapport....

Achterlijk=achterlopend. Iets wat eigenlijk niet bij deze tijdsgeest hoort te passen. Het verbaast mij nog steeds hoeveel autoritaire leidingevenden er zijn. Men kikt kennelijk heel erg op macht in het bedrijfsleven. Maar ja, daar is het bedrijfsleven ook vol van: alles draait daar om geld, macht en status. Ik heb genoeg ervaring om dit uit te kunnen spreken.

quote:

Op vrijdag 8 september 2006 09:02 schreef Alicey het volgende:

Kwestie van duidelijke afspraken maken.

Precies. Als de klant 't helemaal perfect afgewerkt wil hebben, dan kost dat de nodige tijd, en dan hangt daar dus ook een prijskaartje aan. Als de klant budget heeft voor een kwart van de prijs van 'n perfect product, dan kun je als een echte acadeem voor driekwart van de tijd voor nop gaan werken, of je kunt tegen de klant zeggen dat-ie voor dat geld een mindere kwaliteit krijgt.