motivatie weg

Een tijdje genieten van het pc zitten en film kijken zonder je schuldig te voelen over het feit dat je geen kloot uitvoert. Wellicht krijg je dan na een tijdje de geest. Zo niet, ben je reddeloos verloren.

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 14:20 schreef de.mrs het volgende:
Hoe kan ik deze motivatie terug opkrikken

Begin eens met niet op FOK! rond te hangen

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 14:32 schreef de.mrs het volgende:
ik ben op fok gekomen om die vraag te stellen, enigste forum dat ik ken is klussen en wonen en enkel omdat de vriend daat een topic heeft lopen. het is niet dat ik hier uren spendeer

Dat komt wel, FOK! is verslavend

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 14:34 schreef de.mrs het volgende:
maar dat geeft me geen antwoord op mijn vraag

Wat voor medische problemen heb je?

Even samenvattend: je hebt vier maanden te leven zonder medicatie, met medicatie langer, je verloving is afgebroken, je hebt een nieuwe vriend (hoe dat gaat werken is me een raadsel, want hij komt binnen als je andere dingen aan je hoofd hebt en je exverloofde is nog steeds volop aanwezig) en je hebt een studie.

Is het niet handig je studie een jaartje te bevriezen en eerst aan jezelf te werken?

Was/ben jij niet de vriendin van MMach??

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 14:48 schreef de.mrs het volgende:
ik wil iets doen ipv mezelf zo nutteloos te voelen

Genezen lijkt me niet nutteloos. Lijkt me dat je je energie daar al nodig voor hebt.

Die verloving die is afgebroken, had die niks te maken met je ziekte? Waarom zo jong verloven eigenlijk?

Maar goed, je eerste prioriteit is dus beter worden.

Op je 19e een verloofde hebben.
En deze jongen is inmiddels weer op de markt?

Ga maar lol hebben, studeren kan later. Slap dat je vriend je zo in de steek heeft gelaten

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 15:16 schreef de.mrs het volgende:
mijn 1e prioriteit is slagen voor examens voor deze maand
voor volgende maand beter worden

Mkay. Ambitieus. Maar als je situatie verslechtert heb je straks een diploma maar geen leven.

Wat vreemd dat zo'n levensreddende behandeling zo lang kan wachten...

Mag ik zo brutaal zijn om te vragen wat je precies hebt dan?

zo leer je nog eens een compleet andere kant kennen (ik ken je van K&W als de mrs van )

misschien heb je de laatste tijd wel té veel gestudeerd, je moet ook rustmomenten pakken als ik te lang intensief bezig ben geweest onthoud ik ook niks meer

en waarom slagen voor je gezondheid stellen? zonder gezondheid heb je toch niks aan het slagen?

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 15:26 schreef de.mrs het volgende:
niet vergeten dat ik die ziekte al heel mijn leven heb en het voor mij dus niets nieuw is. ik leef ermee

Ja, nog vier maanden, als we je moeten geloven. Vind t toch een vreemd verhaal, je wil studeren, pas volgende maand aan je herstel werken maar hebt nergens motivatie voor dan hangen en film kijken.

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 15:26 schreef de.mrs het volgende:
niet vergeten dat ik die ziekte al heel mijn leven heb en het voor mij dus niets nieuw is. ik leef ermee

Is het dan zo verslechterd dat je nu nog maar vier maanden te leven hebt? Hoe kun je überhaupt nog studeren als het zo verslechterd is?

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 15:28 schreef de.mrs het volgende:
ja maar wat moet ik doen de volgende maand zitten kniezen en denken aan de behandeling die komt of doorleren met het gedacht later dat beroep te kunnen doen

natuurlijk kun je kniezen, maar je kunt ook nu dingen doen die je altijd hebt willen doen. desnoods ga je trainen om een marathon te lopen, als dat is wat je wilt doen.

edit: ik lees net iets over pijn, denk dat die marathon niet kan

maar schilderen? elk boek lezen dat je ooit hebt willen lezen? creatief worden? gewoon leuke dingen doen met de.mr?

Mensen, hou de reacties serieus want dit is een zeer serieuze situatie. Ik ben dus inderdaad die 'nieuwe vriend'. Ik begrijp zeer goed dat ze haar ex nog nodig heeft, in het verleden heeft hij al bewezen een goede steun te zijn, en dat ga ik niet in de weg staan. Hij is immers geen 'concurrentie' als ik het zo mag zeggen. Of ik dat echt leuk vind, dat is iets anders, maar wat ik er van denk doet er op dit moment niet toe.

Onze relatie was na een gelukkige week direct omgeslaan in menens na het gevreesde nieuws over de ziekte. Ik zou dan kunnen gezegd hebben van 'goh, ik ken u eigenlijk nog niet zo goed en veel ga je niet aan mij hebben, dus laat ik je maar'. Dat heb ik niet gedaan en dat ga ik ook niet doen. Je zou dat stom kunnen vinden, maar dan ken je mijn achtergrond niet. Ik engageer me voor iets en ik geef de moed niet op. Ik zoek in mensen eigenschappen die ik belangrijk vind en zij is de enige tot nu toe in wie ik dat gevonden heb. (dit zijn eigenschappen die sowieso doorschemeren en niet te faken zijn). Ik weet dat als ik haar laat gaan, de kans klein is dat ik ooit nog een gelijke vind. Ook al klinkt dat misschien egoistisch of zo, maar dat heb ik nodig om de moed niet op te geven. ik ben veel te nuchter voor een roze bril, dus dat heeft er niks mee te maken. Het is de mogelijkheid op een betere toekomst waar ik naar uitkijk. De behandeling zal lukken, daar ben ik zeker van en daarna kunnen de dingen echt beginnen op een normale manier. Als onze relatie de klap in het begin al overleefd, dan kan dat niet anders dan een robuuste worden. Uitzichtloze situaties zijn een mythe, waar een wil is is een weg,, dat heb ik mijn hele leven al gezien.

Ik weet dat ik gewoon te weinig kennis heb op medisch vlak, en ik haar karakter nog niet goed ken om een even grote steun te zijn als haar ex-vriend, ik kan het ook niet verwachten dat ze mij zo beschouwd. Natuurlijk doet dat pijn voor mij als ze zegt dat ze meer steun heeft aan hem dan aan mij, maar het is ook gewoon de waarheid. Het is niet omdat ik dat niet zou willen, maar omdat ik het niet kan zijn.

Over het studeren zelf:
Ik vind het ook een te grote kwelling voor haar om te willen studeren. Ik ken het bij mezelf het gevoel van nutteloos te zijn als je niet kan studeren omdat je hoofd elders zit. Maar waarom zou je nutteloos zijn? Het is geen prioriteit, gezondheid gaat nu toch wel voor. Laat de studies even voor wat het is en cool down. Maak geen plannen van 'ik moet dit en dit doen tegen dan', je weet dat het niet gaat lukken (en niemand, ik zeker niet) neemt het u kwalijk dat dat niet lukt.
Gezondheid is prioriteit, daar valt niet over te twisten. Het doel moet nu zijn u goed/beter in uw vel te voelen. Ik heb het al vaker gezegd dat je een bezigheid moet hebben. Iets dat uw aandacht opeist.

Ik denk dat ik het meeste wat door mijn hoofd spookt al heb gezegd. Hoewel dit vrij privé is zet ik het hier toch.

kinesitherapie voor degene, waaronder ik, die niet weten wat het is

Op zich ben je natuurlijk niet de enige 19-jarige die niet weet wat ze wil qua studie, daar hoef je niet ziek voor te zijn..

Lijkt me wel dat je ziekzijn je minder energie geeft om je in te zetten voor je studie.

Suc6 iig met de keuzes die je gaat maken en beterschap!

als je wilt studeren, maar de motivatie niet kunt vinden, kun je dan niet kijken waarom het niet wil? als het echt niet de opleiding is, zou ik eeen studiekeuzetest doen, heb ik ook gedaan en geen seconde spijt van gehad met m'n opleidingswitch.

wil je deze opleiding wel doen, zorg voor een lekker studieplek. richt het in zoals jij wilt (je hebt een handige virend ) zodat je je erop je gemakt voelt, en geen last van je ziekte heb (ik weet niet wat je hebt,maar als je niet lang kunt zitten zet er een ligbank neer, zoiets snap je?)

als je ontspannen bent kun je je beter focussen denk ik.

tja.... motivatie terugkrijgen om te leren. ga na waarom je je opleiding leuk vind.
lees achtergrond info, dat vind ik zelf heel prettig.
geef je zelf elke dag een doel en werk daar naar toe. als je dat uitwerkt op de langere termijn ben je klaar met je opleiding

maak het leren weer leuk, door jezelf te belonen of je interesses te verdiepen door meer te weten te komen.

leer niet omdat het moet maar omdat je iets wilt wéten.

je was eerst wel enthousiast en gemotiveerd, waarom toen wel? wat is de reden dat je dat nu niet meer hebt? is het omdat het de laatste loodjes zijn?

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 17:58 schreef de.mrs het volgende:
nu heb ik nog steeds geen antwoord op de motivatievraag

Ik denk dat het kan helpen door naar een mooie locatie toe te gaan (ga aan het strand zitten ofzo, in een bos, ver van veel afleiding behalve uitzicht) en neem je boek mee. Neem ook een notitieblok mee. Lees 1 alinea en schrijf de kernpunten op. Geef jezelf daarna weer 10 minuten liggen in de zon. Doe daarna 2e alinea etc.
Het verschil met deze methode tov normaal te werk gaan is niet zozeer je tijdwinst, immers je besteed net zoveel tijd aan afleiding als anders. Alleen de intensiviteit verhoog je, datgeen wat je leest sla je eerder op en doordat je op een afgelegen plek bent zal je je concentratie ook niet verleggen op andere onderwerpen. Je hoofd blijft bij de stof, ook in de rustmomenten.
Daarnaast is het makkelijker motivatie te krijgen voor een mooie dag in de duinen/strand/bos te zijn dan achter een bureau.

Hoop dat het werkt.

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 18:25 schreef de.mrs het volgende:
ik heb nog 20 uur voor mijn examen anatomie

In dat geval: pak het boek en lees van elke alinea de 1e zin alleen (als niet anders kan ook 2e dan). Schrijf deze kort maar krachtig op papier. Binnen 2 uur heb je dan wel boek doorgewerkt. Daarna lees je ze allemaal weer door en diegene die je niet snapt pak je boek voor bij. Het is de snelste methode (niet de beste, maar het werkt).
Als het anatomie-stampen van namen is --> maak ezelbruggetjes.

Motivatie moet je halen uit de methode die je gebruikt. Simpel beginnen met lezen is niet motiverend.

Tip voor het leren van anatomie: Zie de betekenis van de namen.
Bijvoorbeeld m. sternocleidomastoïdeus loopt van het sternum en de clavicula naar het processus mastoïd, tuberositus tibiae is een knobbel op de tibia, etc etc.
Dan heb je echt 75% van de namen al in je hoofd zitten. Teken plaatjes voor jezelf schematisch na. Bekijk je eigen lichaam waar ze zitten, zodat je tijdens een tentamen terug kunt kijken.

* Beeselcity spreekt uit ervaring, studeerde 2 weken geleden af aan de Nederlandse opleiding

Over de motivatie: ik heb ook motivatie-problemen gehad, maar mijn grootste motivatie is geweest dat ik na een paar jaar klaar zou zijn met de opleiding en de gedeeltes van het beroep kan gaan uitoefenen die ik wel leuk vind! Ik ben me ook tijdens de studie hoofdzakelijk gaan concentreren op die dingen die ik wel leuk vond. Bij ons was het redelijk makkelijk tijdens een tentamen te kunnen compenseren. Wat ik ook geweldig heb gevonden was het vrijwilligerswerk dat ik ben gaan doen. Ik heb een jeugdvoetbalteam al enkele jaren medisch begeleid, en als je dan op den duur ziet wat je daarvoor terug krijgt, dan wordt het makkelijker om jezelf te motiveren!
Ik weet niet in hoeverre je gezien je medische problematiek kunt werken als kinesist, maar ook bij jou in de buurt zijn er vast voetbalverenigingen die dolgraag een vakvrouw willen hebben (ik weet dat ze bij Lierse SK, als dat in de buurt is, dolgraag bij de jeugd een vrijwilliger erbij zouden willen hebben).

Ik kan je niet helpen, ik ben zelf vreselijk als het op discipline aankomt, maar ik wil je in elk geval veel succes wensen Ik heb het een en ander over je gelezen in MMachs topics en volgens mij komen jullie er samen wel! Misschien kan hij je helpen trouwens, hij pakt de dingen nogal rigoureus aan Daar heeft hij ook motivatie voor nodig, wie weet kan hij je duidelijk maken waar híj die vandaan haalt.

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 17:58 schreef de.mrs het volgende:
nu heb ik nog steeds geen antwoord op de motivatievraag

Dat is een heel moeilijke vraag die heel persoonlijk is. Ik heb daar enkele jaren, en nog steeds last van wegens het feit dat ik geen toekomstbeeld heb van mezelf. Ik studeer nu iets anders dan enkele jaren geleden maar ben nog altijd niet zeker of dit wel is wat ik later wil gaan doen. Maar op dit ogenblik voel ik me er redelijk goed bij en dat is het enigste dat telt.

Ik ben een tijdje in therapie geweest een jaar geleden en daar is me verteld echt dichtbije doelen op te stellen en die proberen te halen. Een doel voor twee weken, een maand ed. Mss dat dit je wat op weg kan helpen om verder je weg te vinden. En in mijn opinie is er geen sluitend antwoord op je motivatie probleem.

Ik heb vorig jaar een studie opgepakt, 'savonds, mijn situatie is wel anders, maar ik heb afgelopen vakantie heel erg zitten dubben of ik door zou gaan.
Ik had zoveel dingen aan mijn hoofd...en dat ging niet samen.
Ik heb besloten dat ik door wwilde gaan, maar ik had nog steeds geen zin, heel veel gaat via mailcontact en ik heb twee maanden niet naar mijn mailtjes gekeken(kwam er da ook afgelopen week pas achter dat ik gesllagd was voor een tentamen waarvoor ik gezakt dacht te zijn...Dat was voor mij de stimulans...
Ik kan het wel en ik wil het heel graag. Nu ben ik weer volop bezig...
Misschien heb jij ook zo'n positieve stimulans nodig, of gewoon dat de dingen even wat meer mee zitten...(bij mij was het ook zo dat ik gewoon even in een dipje zat)
Misschien kan je vriend je overhoren ofzo, dat je er iets gezelligs van maakt.
Tis maar een suggestie...Ik hoop dat je doet waar je(achteraf) gelukkig mee bent.

.
dat is een heftig verhaal na alle lol die we hebben gehad met een voortvarende MMach !

Wat ik niet zo goed begrijp - afgezien van wat er medisch precies aan de hand is:

Als iemand - in België - een levensbedreigende ziekte heeft en er wordt een experimentele behandeling voorgesteld met 75 % slaag kans...

dat het een maand duurt voordat gestart wordt.
Mogelijk zijn er allerlei voor-onderzoeken?

Dan zal er een behandelteam zijn (?) is er dan in een dergelijke situatie géen ondersteuning als maatschappelijk werk, psycholoog oid ?
Men zal toch gesprekken aangaan om te proeven of je het allemaal aan kan?
Kun je daar niet terecht met je motivatievragen.

Je schreef eerder, dat je uit een prettig gezin komt. Wat kunnen zij voor je betekenen? naast de ex en ons belgisch kluswonder.

Als je denkt dat je álles "moet" : én gezondheid én studie dan overvraag je jezelf in de huidige sutuatie - is mijn indruk - ten koste van het éen en ander en vooral van je eigen energie.
Die heb je nodig voor de aankomende maanden.

In het aller-aller ergste geval : versjteer die wachttijd niet met piekeren over beroepskeuze.
Zorgen om de gezondheid kun je niet zó lang on hold ofwel in de ijskast zetten.

Kijk maar wat je van je tentamen maakt. Been there done that op m'n 43 e nb.
Haal je het niet. OK dan. Als je herstelt bent, kun je er tegen aan ! en doe je het fluitend.

En... respect dat je - niet zó anoniem sinds de belgische hype op K&W - met je verhaal in de openbaarheid treedt.
De meeste mensen hier verschuilen zich.

Sterkte
.
.

4 maanden? Hoe weet je dan dat je nog vier maanden hebt, vraag me toch af wat voor ziekte dat is. En je ouders weten van niets?

quote:

Op zondag 27 augustus 2006 22:08 schreef de.mrs het volgende:

ik heb chemo ondergaan en verschillende behandelingen, ik ben mentaal ijzersterk want ik wil leven. ook pijn verbijt ik perfect.
Dit zijn typische karaktertrekken waarmee je het jezelf moeilijk maakt - dus.
Dat verander je niet. Wél hoe je ermee omgaat. Dus - zie verderop
Mijn enige zwakte is de liefde en dat betert nu wel (hoop ik)
[..]

idd hoewel ik ze thuis noch van de 4 maanden, noch van de behandeling verteld heb.
Ze hebben zorgen genoeg. Dit is een persoonlijk iets en ik wens niet over de rede aangesproken of uitgevraagd te worden.
Eigenlijk begrijp ik je hier niet goed.
Dat ligt ms aan belgisch/nederlands taalgebruik.
Je claimt wat je hebt helemaal voor jezelf. OK .
En je ontzegt de naasten in je omgeving - naast de 2 mannen - het recht om zich zorgen te maken en zij weten hier niks van?
Of bedoel je, dat zij al zorgen hebben over jouw gezondheid en niet weten wat er in sept. staat gepland?
Je bent 18 + en dan volwassen voor de belgische wet? om te beslissen ?
En het behandelteam staat dit toe.

En eigenlijk bedoelde ik toen nog of ze je kunnen helpen met motivatie.
Door de ziekte situatie draait het topic om en maak ik mij daar zorgen over.
[..]

ik weet dat ik het kan, enkel weet ik niet hoe .
Volgens mij overvraag je jezelf. Iedereen kan verbazend veel opbrengen met name in tijden van "moeten".
En met je 19 jaren is het goed mogelijk dat je (nog) niet weet hóe.
Dat mag je vragen aan mensen die daarvoor doorgeleerd hebben.
Ms. dat de 2 mannen je bevestigen dat je kracht hebt en tot hun verdriet je niet verder kunnen helpen hóe te gebruiken, behalve dat wij als lezers begrijpen dat je je zelf klemzet.
Je zet jezelf als het ware vast in een hoek van de kamer en weet niet eens hóe je bij de deur moet komen, die er is.
Soms hoef je niet alles zélf te doen !
En dat is iets wat je van een spiegoloog kunt horen imho. Zie hierboven
[..]

bedankt. ja anoniem ben ik niet meer. Ineens kon het me niet meer veel schelen jullie kennen me zelfs met foto wss toch niet Right

Heb je een second opinion gevraagd elders?
_{# is erg nieuwsgierig naar het ziektebeeld.}
.

Echt helpen kan ik en waarschijnlijk weinig/geen mensen je. we kukken je wel steunen en met je mee proberen te denken. De motivatie terug krijgen is iets dat je zelf moet doen. Ergens in je zit die maar die kan nu niet naar buiten komen je benk ergens te veel mee bezig, te veel piekeren, zenuwen over de te komen behandeling noem maar op. Mischien in momenteel de opleiding te conronterend voor je door de situatie. Waarom heb je voor deze opleiding gekozen?

Probeer er toch ook met je ouders over te spreken. Het zijn jouw ouders dus een extra zorg ben jij niet voor hun ze maken zich gewoon zorgen om je. Je bent hun dochter of je nu iets mankeert of niet of het nu heel slecht gaat of een beetje maakt niet veel uit ze houden van je en maken zich zorgen over je ook in de goede dingen. dat heet geven om.

Aanspreken over de rede of uitgevraagd worden? dat bepaal je zelf door de manier waarop je het brengt en wat je wel en niet verteld en hoe. Als je moeder of vader iets vraagt waar je liever geen antwoord op geeft verteld je dat en dit zullen ze begrijpen zei vertellen ooko niet alles.