R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo allemaal,
Na lang twijfelen wil ik hier nu toch een keer 'mijn verhaal' kwijt, ook al is het geen ernstig verhaal of wat dan ook. Het zit me echter wel dwars, daarom wil ik toch graag advies van jullie (ik heb al eerder in andere topics gezien dat er zeer goede adviezen worden gegeven).
Het zit als volgt. Ik heb nu bijna een jaar lang een relatie met een ontzettend lieve en mooie meid. Alles gaat perfect tussen ons, geen vuiltje aan de lucht eigenlijk. Vaak heb ik echt het gevoel dat zij de ware voor me is. Toch is er iets wat me zo langzamerhand steeds meer dwars begint te zitten. M'n vriendin is 22, heeft een jaar geleden haar opleiding afgerond en vanaf dat moment eigenlijk niets meer uitgevoerd. Ze heeft wel geprobeerd om aan het werk te komen (en dat probeert ze nu nog steeds), maar ze solliciteert alleen op advertenties waarin specifiek gevraagd wordt naar de opleiding die ze gevolgd heeft.
Deze sollicitaties leveren eigenlijk zelden iets op. Een enkele keer lijkt het dan toch te gaan gebeuren dat m'n vriendin eindelijk een baan vindt, maar dan vindt ze een smoes om alsnog af te haken. De sfeer tijdens het sollicitatiegesprek beviel haar niet, het was toch niet wat ze zocht, etc. Zo langzamerhand begin ik steeds meer te vrezen dat deze situatie nog een lange tijd zo door kan gaan.
Ik wil mezelf absoluut niet op de borst kloppen, maar vanaf m'n dertiende heb ik zeer veel bijbaantjes gehad en ik kan me eigenlijk niet heugen dat ik een langere periode niet heb gewerkt. Momenteel ben ik m'n studie aan het afronden en heb ik een bijbaan. Wat me vooral dwarszit is dat m'n vriendin louter wil solliciteren op functies die aansluiten op haar opleiding. Al een jaar lang leidt dat immers nergens toe. Ze is echter niet bereid om een leuke bijbaan te nemen of ergens wat bij te verdienen, zodat er grote gaten op haar cv ontstaan. Ik heb wel eens het idee dat het daardoor komt dat ze zelden wordt uitgenodigd voor sollicitatiegesprekken.
Omdat ik me eraan stoor heb ik wel eens een poging gewaagd dit onderwerp bij haar aan te snijden. Ze reageert dan echter zeer geprikkeld ('je vindt me zeker een nietsnut') en gaat niet in op de opbouwende kritiek die ik lever. Het probleem is ook dat haar ouders totaal niet stimulerend optreden. Ze vinden het allemaal wel best en vinden het erg gemakkelijk dat m'n vriendin zoveel kan helpen in het huishouden. Onlangs zei haar vader zelfs tot m'n grote verbazing: 'Als dit nu zo doorgaat moet je maar een uitkering gaan aanvragen. Het is niet anders. Van zo'n uitkering kan je volgend jaar ook nog goed leven en voor de rest help ik je wel.'
Ik stond echt met m'n mond vol tanden toen ik dit hoorde, omdat ik het idee heb dat m'n vriendin op deze manier totaal niet wordt klaargestoomd voor 'de echte wereld'. Ik maak me zorgen om haar, vraag me af hoe ze zich straks moet redden in de maatschappij. Ze is 22 en heeft in haar leven 3 weken gewerkt, bij een supermarkt. Ze heeft ook een broer, en die heeft zelfs nog helemaal nooit een poot uitgestoken. Ondertussen wordt ze behoorlijk gesponsord door haar ouders (kleedgeld, zakgeld, de sportvereniging, de kapper, je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt door de ouders 'vergoed').
Het vervelende is nu dat ik zeker weet dat ze paniekerig zal reageren als ik dit nog eens bij haar aankaart. Ik vrees dat ze zich meteen in de slachtofferrol zal drukken. Toch maak ik me oprechte zorgen om haar, omdat m'n vriendin in mijn ogen zeer intelligent is en ontzettend veel potentie heeft. Met haar hbo-opleiding heeft ze eigenlijk nooit echt moeite gehad in die vier jaar. Ik vind het zo zonde als ze straks nergens aan de bak komt door de (grote) gaten in haar cv. Ben bang dat als ik uitleg hoe ik hierover denk dit gesprek zal uitmonden in een fikse ruzie, en dat wil ik niet omdat ik zoveel van haar hou. Wat moet ik doen?
Na lang twijfelen wil ik hier nu toch een keer 'mijn verhaal' kwijt, ook al is het geen ernstig verhaal of wat dan ook. Het zit me echter wel dwars, daarom wil ik toch graag advies van jullie (ik heb al eerder in andere topics gezien dat er zeer goede adviezen worden gegeven).
Het zit als volgt. Ik heb nu bijna een jaar lang een relatie met een ontzettend lieve en mooie meid. Alles gaat perfect tussen ons, geen vuiltje aan de lucht eigenlijk. Vaak heb ik echt het gevoel dat zij de ware voor me is. Toch is er iets wat me zo langzamerhand steeds meer dwars begint te zitten. M'n vriendin is 22, heeft een jaar geleden haar opleiding afgerond en vanaf dat moment eigenlijk niets meer uitgevoerd. Ze heeft wel geprobeerd om aan het werk te komen (en dat probeert ze nu nog steeds), maar ze solliciteert alleen op advertenties waarin specifiek gevraagd wordt naar de opleiding die ze gevolgd heeft.
Deze sollicitaties leveren eigenlijk zelden iets op. Een enkele keer lijkt het dan toch te gaan gebeuren dat m'n vriendin eindelijk een baan vindt, maar dan vindt ze een smoes om alsnog af te haken. De sfeer tijdens het sollicitatiegesprek beviel haar niet, het was toch niet wat ze zocht, etc. Zo langzamerhand begin ik steeds meer te vrezen dat deze situatie nog een lange tijd zo door kan gaan.
Ik wil mezelf absoluut niet op de borst kloppen, maar vanaf m'n dertiende heb ik zeer veel bijbaantjes gehad en ik kan me eigenlijk niet heugen dat ik een langere periode niet heb gewerkt. Momenteel ben ik m'n studie aan het afronden en heb ik een bijbaan. Wat me vooral dwarszit is dat m'n vriendin louter wil solliciteren op functies die aansluiten op haar opleiding. Al een jaar lang leidt dat immers nergens toe. Ze is echter niet bereid om een leuke bijbaan te nemen of ergens wat bij te verdienen, zodat er grote gaten op haar cv ontstaan. Ik heb wel eens het idee dat het daardoor komt dat ze zelden wordt uitgenodigd voor sollicitatiegesprekken.
Omdat ik me eraan stoor heb ik wel eens een poging gewaagd dit onderwerp bij haar aan te snijden. Ze reageert dan echter zeer geprikkeld ('je vindt me zeker een nietsnut') en gaat niet in op de opbouwende kritiek die ik lever. Het probleem is ook dat haar ouders totaal niet stimulerend optreden. Ze vinden het allemaal wel best en vinden het erg gemakkelijk dat m'n vriendin zoveel kan helpen in het huishouden. Onlangs zei haar vader zelfs tot m'n grote verbazing: 'Als dit nu zo doorgaat moet je maar een uitkering gaan aanvragen. Het is niet anders. Van zo'n uitkering kan je volgend jaar ook nog goed leven en voor de rest help ik je wel.'
Ik stond echt met m'n mond vol tanden toen ik dit hoorde, omdat ik het idee heb dat m'n vriendin op deze manier totaal niet wordt klaargestoomd voor 'de echte wereld'. Ik maak me zorgen om haar, vraag me af hoe ze zich straks moet redden in de maatschappij. Ze is 22 en heeft in haar leven 3 weken gewerkt, bij een supermarkt. Ze heeft ook een broer, en die heeft zelfs nog helemaal nooit een poot uitgestoken. Ondertussen wordt ze behoorlijk gesponsord door haar ouders (kleedgeld, zakgeld, de sportvereniging, de kapper, je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt door de ouders 'vergoed').
Het vervelende is nu dat ik zeker weet dat ze paniekerig zal reageren als ik dit nog eens bij haar aankaart. Ik vrees dat ze zich meteen in de slachtofferrol zal drukken. Toch maak ik me oprechte zorgen om haar, omdat m'n vriendin in mijn ogen zeer intelligent is en ontzettend veel potentie heeft. Met haar hbo-opleiding heeft ze eigenlijk nooit echt moeite gehad in die vier jaar. Ik vind het zo zonde als ze straks nergens aan de bak komt door de (grote) gaten in haar cv. Ben bang dat als ik uitleg hoe ik hierover denk dit gesprek zal uitmonden in een fikse ruzie, en dat wil ik niet omdat ik zoveel van haar hou. Wat moet ik doen?
En nu kan er gereageerd worden.
welke opleiding heeft ze gevolgd dan?
Na mijn HBO opleiding zou ik ook niks anders willen dan in de richting verder gaan die ik gestudeerd heb. Weer een of andere bijbaan zou ik een stap terug vinden, maarja heb dan ook veel gewerkt vroeger met bijbaantjes.
Na mijn HBO opleiding zou ik ook niks anders willen dan in de richting verder gaan die ik gestudeerd heb. Weer een of andere bijbaan zou ik een stap terug vinden, maarja heb dan ook veel gewerkt vroeger met bijbaantjes.
Direct een baan vinden die naadloos aansluit bij de opleiding die je hebt afgerond is tegenwoordig niet meer zo makkelijk. Dit omdat steeds meer mensen kiezen/hebben gekozen om in plaats van een MBO-opleiding voor de hogere variant te gaan wat met een stuk meer inzet vaak goed uitpakt.quote:Op woensdag 9 augustus 2006 01:01 schreef Tjahzi het volgende:
welke opleiding heeft ze gevolgd dan?
Ik ken genoeg mensen die na hun HBO studie een tijd rust hebben genomen. Sommige deden dit uit luiheid andere deden dit omdat ze plosteling tot het besef kwamen helemaal nog geen zin te hebben om de wereld der volwassenen in te stappen.
Zolang haar ouders zorgen voor een luxe verblijf kan je inderdaad de pech hebben dat dit grapje nog eventjes voortduurt.
Misschien is er wel iets anders aan de hand? Ze handelt in principe niet op die manier zoals je dat van iemand verwacht die een fatsoenlijke opleiding zonder tijdverlies heeft afgerond. Die mensen pakken alles aan. Doen ze dit niet om zich via een iets andere en/of lagere functie hogerop te werken dan doen ze dit wel puur uit tijdverdrijf en natuurlijk voor de inkomsten. Ik kan je wel vertellen dat een fatsoenlijke studie zich uiteindelijk altijd terugbetaald in een verhoging naar een functie die je waard bent en vaak hoef je daar nog niet eens zo gek veel voor te doen. Zeg haar dat anders eens?
[ Bericht 7% gewijzigd door FreakerS op 09-08-2006 02:23:02 ]
Willen en kunnen zijn 2 verschillende dingen. Gewoon werken, doen wat de pot schaft als het ware.quote:Op woensdag 9 augustus 2006 01:01 schreef Tjahzi het volgende:
welke opleiding heeft ze gevolgd dan?
Na mijn HBO opleiding zou ik ook niks anders willen dan in de richting verder gaan die ik gestudeerd heb. Weer een of andere bijbaan zou ik een stap terug vinden, maarja heb dan ook veel gewerkt vroeger met bijbaantjes.
I'm fed up with all this Wi-fi-high-fiving
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
Pff, dit is meer iets voor haar ouders denk ik. Ik bedoel, eigenlijk zou je iemand van boven de 18 helemaal niet zoveel de hand boven het hoofd moeten houden, zeker niet in het opzicht dat je als 22 jarige alles kunt doen wat je hartje begeert zonder dat je ervoor hoeft te werken.
Anders kan ze toch ook gewoon iets leuks gaan doen wat een beetje aansluit bij haar opleiding? Bij voorkeur via een uitzenbureau zodat er geen verplichtingen zijn aan beide kanten
Anders kan ze toch ook gewoon iets leuks gaan doen wat een beetje aansluit bij haar opleiding? Bij voorkeur via een uitzenbureau zodat er geen verplichtingen zijn aan beide kanten
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Jeemig, dit is toch best wel een lastig probleem, vooral omdat haar ouders haar hierin ook nog supporten. Op deze manier zal het voor haar idd extra moeilijk zijn om later haar eigen boontjes te doppen. Misschien denken de ouders ook nog wel te traditioneel, denken ze dat jij later wellicht voor haar kan zorgen, maar zo werkt het allang niet meer in deze maatschappij, of de man in kwestie moet dit ook een aantrekkelijk idee lijken (zij kan dan wel het huishouden doen natuurlijk) en ruim voldoende verdienen. Hmm... ik zou er zo 1, 2, 3 geen pasklaar oplossing voor kunnen bedenken... Het verstandigste lijkt me nog het probleem bij haar ouders aan te kaarten, maar dat zal waarschijnlijk ook niet makkelijk zijn.
Tsjah, als ze geen uitkering trekt en leeft van het geld van haar ouders zal ze waarschijnlijk ook niet echt aanstalte gaan maken om werk te vinden.
Haar ouders zitten wel aardig in de slappe was waarschijnlijk??
Haar ouders zitten wel aardig in de slappe was waarschijnlijk??
Uit een lekker gezin komt ze, ik zou je eerst eens gaan afvragen of je uberhaubt wel met haar verder wil.
Ik zou haar gewoon een keer duidelijk maken dat als ze of gaat werken of dat het anders wel eens over zou kunnen zijn.
Ik zou haar gewoon een keer duidelijk maken dat als ze of gaat werken of dat het anders wel eens over zou kunnen zijn.
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Dat is natuurlijk ook wel weer erg kort door de bocht. Hoewel ik het wel met je eens bent dat ze serieuser en misschien minder kritisch moet gaan kijken naar een baan. Maar om zo'n voorwaarde te stellen is de topic starter ook niet bij gediend.quote:Op woensdag 9 augustus 2006 08:48 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Uit een lekker gezin komt ze, ik zou je eerst eens gaan afvragen of je uberhaubt wel met haar verder wil.
Ik zou haar gewoon een keer duidelijk maken dat als ze of gaat werken of dat het anders wel eens over zou kunnen zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bigfoot op 09-08-2006 09:12:10 ]
Het is zo dat niemand van ons de werkelijkheid ziet. Wij interpreteren wat we zien en noemen dat de realiteit.
Kerk saai???
Kerk saai???
Hmmmm ze woont nog thuis begrijp ik uit het verhaal? Raad haar aan om op zichzelf te gaan wonen. Dan wordt ze meer gedwongen zelf aan geld te komen. Raad haar sowieso aan om uitkering aan te vragen zodat ze financieel onafhankelijker wordt van pa en ma.
Probeer toch nog een keer met haar te praten en zorg dat je eventueel wat voorbeelden hebt van hoe het wel kan en hoe het niet moet. Probeer vooral niet te zeggen dat jij wel altijd gewerkt hebt want dat werk niet. Probeer het gesprek neutraal te houden en vanuit haar situatie haar te bewegen om toch werk te gaan zoeken. Wellicht dat je met de ouders kunt praten maar ik vrees dat dat weinig op gaat leveren.
En anders misschien moet je een fikse ruzie riskeren. Je houdt van haar maar dat betekenend niet dat je haar met alles moet ontzien want kan ze zich niet ontwikkelen.
Maw toch even door de zure appel heenbijten en de confrontatie aangaan.
Probeer toch nog een keer met haar te praten en zorg dat je eventueel wat voorbeelden hebt van hoe het wel kan en hoe het niet moet. Probeer vooral niet te zeggen dat jij wel altijd gewerkt hebt want dat werk niet. Probeer het gesprek neutraal te houden en vanuit haar situatie haar te bewegen om toch werk te gaan zoeken. Wellicht dat je met de ouders kunt praten maar ik vrees dat dat weinig op gaat leveren.
En anders misschien moet je een fikse ruzie riskeren. Je houdt van haar maar dat betekenend niet dat je haar met alles moet ontzien want kan ze zich niet ontwikkelen.
Maw toch even door de zure appel heenbijten en de confrontatie aangaan.
Strak plan, om haar een uitkering te laten trekken.
Geld in overvloed in Nederland
Geld in overvloed in Nederland
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Je raakt de zaak in 't hart.. dit klinkt als het probleem; geef mij namelijk eens 1 reden waarom je vriendin per se aan het werk zou moeten?! Niet voor het geld, niet omdat ze graag vroeg uit bed komt niet omdat ze het moreel verplicht is..quote:Ik stond echt met m'n mond vol tanden toen ik dit hoorde, omdat ik het idee heb dat m'n vriendin op deze manier totaal niet wordt klaargestoomd voor 'de echte wereld'. Ik maak me zorgen om haar, vraag me af hoe ze zich straks moet redden in de maatschappij. Ze is 22 en heeft in haar leven 3 weken gewerkt, bij een supermarkt. Ze heeft ook een broer, en die heeft zelfs nog helemaal nooit een poot uitgestoken. Ondertussen wordt ze behoorlijk gesponsord door haar ouders (kleedgeld, zakgeld, de sportvereniging, de kapper, je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt door de ouders 'vergoed').
Die uitkering kan ze (gelukkig) wel op haar buik schrijven, het CWI zal haar naar dezelfde supermarkt doorverwijzen als ze al eens geprobeerd heeft te werken
Als ze 22 jaar is en een HBO- opleiding heeft gevolgd, zal het met die grote gaten in haar CV nog wel meevallen.
A spoonful of sugar...
Precies, die uitkering wordt em gelukkig niet. Bijstand krijgt ze ook niet, want ze is 22 en woont nog thuis.quote:Op woensdag 9 augustus 2006 09:10 schreef NiGeLaToR het volgende:
[..]
Je raakt de zaak in 't hart.. dit klinkt als het probleem; geef mij namelijk eens 1 reden waarom je vriendin per se aan het werk zou moeten?! Niet voor het geld, niet omdat ze graag vroeg uit bed komt niet omdat ze het moreel verplicht is..
Die uitkering kan ze (gelukkig) wel op haar buik schrijven, het CWI zal haar naar dezelfde supermarkt doorverwijzen als ze al eens geprobeerd heeft te werken
Verveelt ze zich niet helemaal de tyfus overigens?
Big dick.
ik heb jarenlang voor een reintegratiebedrijf gewerkt. Ik heb daar veel verhalen van jonge mensen voorbij zien komen zoals jij beschrijft. De kans is groot dat er een aanwijsbare reden is waarom je vriendin de stap niet durft te zetten, naar de 'werkende wereld'. Een paar mogelijke voorbeelden:
- ik ben toch niet goed genoeg en durf niet het risico te lopen om onderuit te gaan (onzekerheid)
- eigenlijk vindt ik het soort werk waarvoor ik ben opgeleid niet zo leuk (verkeerde beroepskeuze)
- ze vindt het vervelend dat de bedrijven niet staan te springen en te juichen en de vlag uithangen wanneer ze haar sollicitatie binnen krijgen (te hoog verwachtingspatroon)
- ze is bang dat ze in de ogen van haar ouders een niet interessant genoege baan krijgt (legt de lat zo hoog, dat ze er zelf nooit overheen zal kunnen springen)
etc etc..
Het helpt waarschijnlijk enorm als iemand met kennis van deze materie, zoals een re-integratieconsulent, beroepskeuzeadviseur, arbeidspsycholoog (dit is geen zieleprikker, maar iemand met verstand van mensen v.s. hun banen & werkgevers) een gaat kijken waar de drempels en ook de motivators van je vriendin zitten. Zo iemand kan haar precies op die punten net over de hobbels heenhelpen. Als ze een uitkering aan gaat vragen krijgt ze waarschijnlijk een re-integratietraject aangeboden (door de gemeente). Stuur haar dus zo snel mogelijk naar de sociale dienst en ik hoop dat het haar dan lukt om de motivatie & inspiratie te vinden om wat van haar (werkende) leven te gaan maken.
- ik ben toch niet goed genoeg en durf niet het risico te lopen om onderuit te gaan (onzekerheid)
- eigenlijk vindt ik het soort werk waarvoor ik ben opgeleid niet zo leuk (verkeerde beroepskeuze)
- ze vindt het vervelend dat de bedrijven niet staan te springen en te juichen en de vlag uithangen wanneer ze haar sollicitatie binnen krijgen (te hoog verwachtingspatroon)
- ze is bang dat ze in de ogen van haar ouders een niet interessant genoege baan krijgt (legt de lat zo hoog, dat ze er zelf nooit overheen zal kunnen springen)
etc etc..
Het helpt waarschijnlijk enorm als iemand met kennis van deze materie, zoals een re-integratieconsulent, beroepskeuzeadviseur, arbeidspsycholoog (dit is geen zieleprikker, maar iemand met verstand van mensen v.s. hun banen & werkgevers) een gaat kijken waar de drempels en ook de motivators van je vriendin zitten. Zo iemand kan haar precies op die punten net over de hobbels heenhelpen. Als ze een uitkering aan gaat vragen krijgt ze waarschijnlijk een re-integratietraject aangeboden (door de gemeente). Stuur haar dus zo snel mogelijk naar de sociale dienst en ik hoop dat het haar dan lukt om de motivatie & inspiratie te vinden om wat van haar (werkende) leven te gaan maken.
Het zal met de gaten wel meevallen, maar als je nu al een jaar aan het nietsen bent staat dat natuurlijk ook niet prettig in een gesprek: "zo meisje, waarom ben je nu al een jaar aan het solliciteren en wat heb je in de tussentijd gedaan?" als je zo'n vraag krijgt en je moet vertellen dat je bij je moeder de was hebt lopen strijken sta je volgens mij niet zo sterk als je moet concurreren met de 75 (minstens) andere mensen die geïnteresseerd zijn in deze baan...........
Zeker het feit dat ze, als het wel een keertje lukt, uitwegen zoekt vind ik zelf zorgwekkend. Mijn vriendin is nu ook een jaar afgestudeerd universitair (pedagogiek) en kan ook moeilijk iets vinden in haar vakgebied, maar ondertussen doet ze wel ervaring op via baantjes bij het uitzendbureau.
Gewoon naar Start sturen die meid!
Zeker het feit dat ze, als het wel een keertje lukt, uitwegen zoekt vind ik zelf zorgwekkend. Mijn vriendin is nu ook een jaar afgestudeerd universitair (pedagogiek) en kan ook moeilijk iets vinden in haar vakgebied, maar ondertussen doet ze wel ervaring op via baantjes bij het uitzendbureau.
Gewoon naar Start sturen die meid!
You have to be young and stupid to become old and wise
Jesus is coming...............................Look busy
http://fotoboek.fok.nl/GekkeGerben
Jesus is coming...............................Look busy
http://fotoboek.fok.nl/GekkeGerben
Praat met haar ouders, of deze van plan zijn hun hele leven haar te sponsoren en of ze genoeg geld hebben zodat zij ook der hele leven kan financieren van haar ouders geld. Als ze op beide vragen JA zeggen, heb je het zelf ook niet verkeerd
Lambo of Rekt
3 dingen...quote:Op woensdag 9 augustus 2006 00:57 schreef Spindoc het volgende:
Omdat ik me eraan stoor heb ik wel eens een poging gewaagd dit onderwerp bij haar aan te snijden. Ze reageert dan echter zeer geprikkeld ('je vindt me zeker een nietsnut') en gaat niet in op de opbouwende kritiek die ik lever.
1. Ze zit er zelf ook mee. Dat haal ik uit die opmerking van haar; ze vindt zichzelf een nietsnut, of is in ieder geval bang dat anderen dit vinden.
2. Dit moet echt uit haarzelf komen. Ze moet het willen. En dat gebeurt niet door kritiek van jou die jij opbouwend vindt.
Jij hebt hier eigenlijk niets over te zeggen; dat is jouw plaats ook niet.
En al willen haar ouders haar haar hele leven lang onderhouden; dat is jouw zaak niet.
En haar ouders zullen zeker niet jou aannemen dat ze slechte opvoeders zijn. Houd dat soort 'opbouwende kritiek' dus voor je als je een band met je schoonouders wilt onderhouden.
Dit is gewoon iets van haar en haar ouders. Die komen er met zijn drieën echt wel achter dat dit niet eeuwig kan duren. Daar hebben ze jou niet voor nodig.
Er komt vanzelf onvrede, echt waar, geef het tijd.
Op een gegeven moment is ze zelf niet blij met haar leven, of vinden haar ouders haar een uitvreter; het komt vanzelf.
Geef ze tijd en blijf er buiten!
3. Je kunt echter wel laten blijken dat bepaalde zaken een gevolg zijn van haar keuze. Je kunt dus zeggen dat ze niet bij je intrekt (want dan moet jij haar onderhouden). Ook is het heel duidelijk haar probleem als ze zich verveelt of te weinig geld heeft.
Dus oplossing: Jij staat hier buiten.
Je hebt 100% gelijk, maar niemand pikt het dat een ander even vertelt hoe hij moet leven.
Het goede nieuws is echter: Het komt echter vanzelf goed! Wacht maar af.
Wel zou ik een grens trekken als ze gaat klagen over haar leven. Ze heeft de vrijheid om haar keuzes te maken, maar ze draagt ook zelf de gevolgen.
Ga dus niet haar problemen oplossen, en slik ook je overduidelijke kritiek in. Ze weet zelf precies waar haar situatie door veroorzaakt wordt. Geef haar geen excuus om haar frustraties op jou af te reageren, want dat kost je je relatie.
[ Bericht 17% gewijzigd door mgerben op 09-08-2006 12:24:49 ]
Hmm, ben het niet helemaal eens met de gene boven mij. Sommige mensen hebben juist een schop onder de kont nodig van iemand die zij mogen. Maar op een manier die niet kritisch is maar gewoon haar wat prikkels geven die energie en motivatie geven. Anders gaat het alleen maar achteruit.. blijft ze nog langer thuis, raakt ze geisoleerd en komt het er helemaal niet meer van. Want dan gaat ze dus maar settelen met een uitkering en wordt de motivatie nog minder.
Ik denk dat ze gewoon angstig is, vooral omdat ze dus zo goed als nooit eerder heeft gewerkt.
Spreek haar dus niet aan van je moet dit of je moet dat. Dus niet prediken. Maar probeer eens te achterhalen of er meer speelt. Of ze moeite heeft met het gaan werken ergens. Misschien voelt ze dat ze er alleen voor staat, dat ze niemand zal kennen daar enzo.. onwennig dus. Probeer dus met een goed gesprek het te achterhalen. Dus je even wat minder druk maken over het feit dat ze niet werkt maar om hoe ze zich voelt.
Ik weet uit eigen ervaring helaas hoe snel je vervalt van een jaar thuis zitten naar vele jaren thuiszitten en het alleen maar moeilijker en moeilijker wordt om wat te ondernmen. Nu heeft zij dan nog wel een vriend en dus dagelijks contact en ondernemen jullie heus wel dingen dus heeft ze het nog niet zo moeilijk maar alsjeblieft zorg ervoor dat ze niet afzinkt naar isolatie en angst.
Ik denk dat ze gewoon angstig is, vooral omdat ze dus zo goed als nooit eerder heeft gewerkt.
Spreek haar dus niet aan van je moet dit of je moet dat. Dus niet prediken. Maar probeer eens te achterhalen of er meer speelt. Of ze moeite heeft met het gaan werken ergens. Misschien voelt ze dat ze er alleen voor staat, dat ze niemand zal kennen daar enzo.. onwennig dus. Probeer dus met een goed gesprek het te achterhalen. Dus je even wat minder druk maken over het feit dat ze niet werkt maar om hoe ze zich voelt.
Ik weet uit eigen ervaring helaas hoe snel je vervalt van een jaar thuis zitten naar vele jaren thuiszitten en het alleen maar moeilijker en moeilijker wordt om wat te ondernmen. Nu heeft zij dan nog wel een vriend en dus dagelijks contact en ondernemen jullie heus wel dingen dus heeft ze het nog niet zo moeilijk maar alsjeblieft zorg ervoor dat ze niet afzinkt naar isolatie en angst.
ten eerste wil ik zeggen dat je een erg goede OP hebt geschreven,
leest makkelijk weg en geeft een hoop informatie
Het is wel een erg lastig probleem. Ik kan me exact voorstellen dat ze het er eingelijk niet over wilt hebben. Het is gewoon gemakszucht. ze wil eigenlijk helemaal niet echt werken denk ik.
Het leven is nu lekker makkelijk toch? waarom dan moeite doen voor een moeilijke/onbekende wereld.
Ik herken het werl een beetje omdat ik zelf ook een luie donder ben maar heb in mijn leven toch al aardig wat sollicitaties gehad en werk ook al 5 jaar full-time nu alweer. TIjdens alle sollicitaties die ik heb gehad had ik ook altijd wel wat te klagen, maar had altijd zoiets van.. we zien wel waar het schip strand. Ik denk dat ze vaak te zwaar tilt aan dingen die haar niet bevallen tijdens een sollicitatie. een beetje bang voor het onbekende...
Nu haar ouders haar steunen kan je eigenlijk niet zo veel doen, behalve blijven aangeven dat ze echt aan het werk moet. En als dat dan een ruzie of een chaggie vriendin oplevert dan moet dat maar. Uiteindelijk moet JIJ toch met haar een leven opbouwen. Je hoeft haar niet elke dag op de feiten te wijzen, maar subtiel hints blijven geven. tot vervelends toe.
Ook zou ik in jou situatie goed jullie uitgaven in de gaten houden. Jij werkt, dus jij doet moeite voor je bioscoopkaartje, ze mag haar kaartje zelf betalen.. en zo met veel dingen haar gewoon haar eigen deel laten betalen. heb je geen geld voor een bioscoopje??.. maar ze wil wel graag die nieuwe film gaan kijken? jammer dan. jij gaat het niet betalen.. dan gaat ze maar naar pappa.
joh ookal zwem jij in het geld, ze mag no-way afhankelijk van jou portomonee worden
leest makkelijk weg en geeft een hoop informatie
Het is wel een erg lastig probleem. Ik kan me exact voorstellen dat ze het er eingelijk niet over wilt hebben. Het is gewoon gemakszucht. ze wil eigenlijk helemaal niet echt werken denk ik.
Het leven is nu lekker makkelijk toch? waarom dan moeite doen voor een moeilijke/onbekende wereld.
Ik herken het werl een beetje omdat ik zelf ook een luie donder ben maar heb in mijn leven toch al aardig wat sollicitaties gehad en werk ook al 5 jaar full-time nu alweer. TIjdens alle sollicitaties die ik heb gehad had ik ook altijd wel wat te klagen, maar had altijd zoiets van.. we zien wel waar het schip strand. Ik denk dat ze vaak te zwaar tilt aan dingen die haar niet bevallen tijdens een sollicitatie. een beetje bang voor het onbekende...
Nu haar ouders haar steunen kan je eigenlijk niet zo veel doen, behalve blijven aangeven dat ze echt aan het werk moet. En als dat dan een ruzie of een chaggie vriendin oplevert dan moet dat maar. Uiteindelijk moet JIJ toch met haar een leven opbouwen. Je hoeft haar niet elke dag op de feiten te wijzen, maar subtiel hints blijven geven. tot vervelends toe.
Ook zou ik in jou situatie goed jullie uitgaven in de gaten houden. Jij werkt, dus jij doet moeite voor je bioscoopkaartje, ze mag haar kaartje zelf betalen.. en zo met veel dingen haar gewoon haar eigen deel laten betalen. heb je geen geld voor een bioscoopje??.. maar ze wil wel graag die nieuwe film gaan kijken? jammer dan. jij gaat het niet betalen.. dan gaat ze maar naar pappa.
joh ookal zwem jij in het geld, ze mag no-way afhankelijk van jou portomonee worden
Dat zou ik dus absoluut niet doen. De meeste mensen hier zeggen het een flink probleem te vinden, ik ben het hier mee eens. Het probleem wordt in mijn optiek echter niet aan de juiste persoon toegeschreven.quote:Op woensdag 9 augustus 2006 13:13 schreef Roellie80 het volgende:
Uiteindelijk moet JIJ toch met haar een leven opbouwen. Je hoeft haar niet elke dag op de feiten te wijzen, maar subtiel hints blijven geven. tot vervelends toe.
Het is háár leven, háár opleiding en háár carrière. De TS is niet verantwoordelijk voor de keuzes die zijn vriendin maakt, ook al zijn het grote keuzes die op de lange termijn negatieve gevolgen kunnen hebben. Het is in principe niet de TS zijn probleem.
Dat de TS zich zorgen maakt over zijn vriendin, à la. Dat is ook te verklaren doordat hij zelf wel al sinds zijn 13e werkt en er ook grote waarde aan lijkt te hechten aan het hebben van werk.
Maar meer doen dan die bezorgdheid uitspreken, heeft in mijn ogen geen zin. De kans bestaat dat dit haar enkel verder tegen hem in het harnas jaagt en de drempel om werk te vinden voor haar nog verder vergroot. Er is dan namelijk nóg iemand die vanalles verwacht, terwijl ze het hier misschien al moeilijk mee heeft.
De reactie van de ouders vind ik niet eens zo heel erg schokkend. In contrast met de ideeën die de TS er op nahoud, zijn er grote verschillen, absoluut. Maar de ruimte krijgen om jezelf op je eigen tempo te ontplooien, zelf het initiatief te leren nemen en het leven met beide handen vast te pakken, hoeft helemaal niet iets verkeerds te zijn. Het zou natuurlijk van de gekke zijn als ze jarenlang financiële ondersteuning blijft krijgen, dat is pedagogisch ook niet echt verantwoord. Alles afkappen en je kind op straat schoppen is echter het andere uiterste en dat hoeft ook niet gelijk.
Ik heb al in meerdere reacties gehoord dat ze nog maar 22 is. Niet iedereen is op zijn 22e al klaar om de "grote boze wereld" in te gaan. Ondersteuning van ouders in zo'n geval is helemaal niet zo gek.
Zoals eerder gezegd, bestaat er in vergelijking met de levensstijl van de TS wel een groot contrast. Ik vraag me dan ook af in hoeverre de TS zijn idealen projecteerd op zijn vriendin en misschien dingen van haar verlangt waar ze misschien helemaal nog niet klaar voor is. Ik zou haar eerder steunen in het facen van haar eventuele demons, in plaats van druk op de ketel houden.
Hoe meer je aan het touw van de ezel trekt, hoe schrapper die zich zet. Niet dat ik de vriendin in kwestie nou direct met een ezel wil vergelijken, maar je snapt vast wel wat ik bedoel
Spreek je bezordheid uit en geef hierbij je motivatie aan. Hou het bij jezelf en probeer haar niets op te dringen. Mocht het de spuigaten uit blijven lopen, kan je evt nog met vriendin en haar paps en mams om tafel gaan zitten en daar je bezorgdheid uitspreken. Verder zie ik niet veel mogelijkheden. Zoals ik eerder zei, het is háár leven. Jij kan niets voor haar bepalen, je kan enkel de keuze maken of jij het ziet zitten om het leven dat zij kiest met haar te delen.
[i]Jah, 't gaat goed; ik slaap goed.
Ik sta paraat wanneer je m'n naam roept.
Ik doe m'n dans, zoek de balans.
Ik doe m'n dans, zoek de balans.[/i]
Ik sta paraat wanneer je m'n naam roept.
Ik doe m'n dans, zoek de balans.
Ik doe m'n dans, zoek de balans.[/i]
Ik weet niet of ik er zelf zo wakker van zou liggen als m'n partner een totaal andere instelling heeft dan ik. Kijk ik heb ook liever 'n data-entry- of postbodebaantje dan helemaal niks, maar als ik het leuk heb met een man die daar anders over denkt dan geen probleem hoor. Als we het maar leuk hebben samen.
Mijn zusje is al vanaf haar twaalfde principieel vegetarier en had vijf jaar lang een relatie met ee man die zichzelf "overtuigd vleeseter" noemde. En ik word doodongelukkig als ik niet sport en vind het heel belangrijk om me fit te voelen, maar ben ook samen geweest met iemand die nul komma nul dag/nachtritme had en leefde op koffie en sigaretten.
Ik heb nooit zo de behoefte om me daarmee te bemoeien, ik leef mijn leven zoals mij dat bevalt en ben samen met iemand met wie ik het leuk heb. Als hij verder zijn leven totaal anders invult is dat zijn zaak hoor.
Mijn zusje is al vanaf haar twaalfde principieel vegetarier en had vijf jaar lang een relatie met ee man die zichzelf "overtuigd vleeseter" noemde. En ik word doodongelukkig als ik niet sport en vind het heel belangrijk om me fit te voelen, maar ben ook samen geweest met iemand die nul komma nul dag/nachtritme had en leefde op koffie en sigaretten.
Ik heb nooit zo de behoefte om me daarmee te bemoeien, ik leef mijn leven zoals mij dat bevalt en ben samen met iemand met wie ik het leuk heb. Als hij verder zijn leven totaal anders invult is dat zijn zaak hoor.
Mja, als we gaan samenwonen wil ik toch niet iemand die op mijn zak teert eigenlijk . Voor de verder rest heb ik qua levensstijlen geen problemen met andere interpretatiesquote:Op woensdag 9 augustus 2006 13:52 schreef thaleia het volgende:
Ik weet niet of ik er zelf zo wakker van zou liggen als m'n partner een totaal andere instelling heeft dan ik. Kijk ik heb ook liever 'n data-entry- of postbodebaantje dan helemaal niks, maar als ik het leuk heb met een man die daar anders over denkt dan geen probleem hoor. Als we het maar leuk hebben samen.
Mijn zusje is al vanaf haar twaalfde principieel vegetarier en had vijf jaar lang een relatie met ee man die zichzelf "overtuigd vleeseter" noemde. En ik word doodongelukkig als ik niet sport en vind het heel belangrijk om me fit te voelen, maar ben ook samen geweest met iemand die nul komma nul dag/nachtritme had en leefde op koffie en sigaretten.
Ik heb nooit zo de behoefte om me daarmee te bemoeien, ik leef mijn leven zoals mij dat bevalt en ben samen met iemand met wie ik het leuk heb. Als hij verder zijn leven totaal anders invult is dat zijn zaak hoor.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Hier hetzelfde.quote:Op woensdag 9 augustus 2006 13:55 schreef Maanvis het volgende:
Mja, als we gaan samenwonen wil ik toch niet iemand die op mijn zak teert eigenlijk . Voor de verder rest heb ik qua levensstijlen geen problemen met andere interpretaties
Je hoeft van mij niet over te lopen van ambitie, maar zo'n slappe houding als de vriendin van TS vertoont zou mij binnen de kortste keren de keel uithangen. Danig.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Misschien een stomme opmerking... Maar toen je vriendin nét klaar was met haar opleiding, is ze toen wél vol overgave gaan solliciteren? Dat heb ik namelijk gedaan. Maar na 50 afwijzingen is mijn zelfvertrouwen naar de knoppen aan het raken, en ben ik, uit angst voor weer zo'n nare afwijzing, steeds voorzichtiger geworden met solliciteren. Het raakt me toch iedere keer weer. Misschien heeft jouw vriendin daar ook last van?
Maar dat die ouders haar eventuele "angst" stimuleren, daar kan ik met mijn verstand niet bij.
Maar dat die ouders haar eventuele "angst" stimuleren, daar kan ik met mijn verstand niet bij.
|
|
